В момента в които произнеса "училище" сам сполетен от огромно количество спомени. Имам усещането че след излизането от всеки изпит учителят ме питаше, " Ела насам. Как се справи"" На което аз ще отварна с огромна усмувка, "Със сигурност минавам." И не можех да разбера защо, От една страна те казват, "Кажи истината"; а от друга, като кажеш истината, те те мразят. И всичко си минаваше така, и аз не знаех каде другаде да намеря себе си. Аз си спомням нощите в които заспивайки виках на помощ Неизвестното, тай като, поради една или друга причина не вярвах в божеството което майка ми и баща ми бяха закачили в Пожа стаята, тъй като семействата на моите приятели имаха савсем различни божества. Така че аз си помислих,"Изглезда че аз ще се моля на Неизвестното и ще поискам помощ," и започнах да я получавам помощ от всякаде, от всеки един ъгъл в живота ми по това време. Моите братя започнаха да ми дават съвети сварзани с графирането и рисуването.
The moment I say "school," so many memories come back to me. It's like after every exam, when I walk out, the teacher would say, "Hey, come. How did you do?" I would say with a great smile, "I will definitely pass." And I didn't understand why, in one hand they say, "Speak the truth," in the other hand, when you say the truth, they hated you. So it went on like that, and I didn't know where else to find myself. So I remember those nights I used to go to sleep with asking help from [the] Unknown because, for some reason, I couldn't believe what my father and mother hanged in the Puja room as a god, because my friend's family had something else as a god. So I thought, "I guess I'll pray to [the] Unknown and ask help," and started getting help from everywhere, each and every corner of my life at that time. My brothers started giving me a few tips about drawing and painting.
Тогава, бях някаде на възраст [неясно] около 13 годишен започнах почасова работа при един артист който се казваше Путу. И моето училище сащо започна да ме подкрепя. "О, той е слаб ученик, но нека да изпраща творбите си на олимпиади по рисуване. Така че беше добре да преживея с това малко помагало и да намеря собственното си место в училището. И на една от тези Олимпиади спечелих едно малко Филипс радио. И нямах търпение да изчакам докато се прибера в къщи. Така че го вклучих като се качих на влака. Ако патувате в Индийски влакове, ще видите хора които слушат радио дори и на мобилните си апарати.
Then, when I was in eighth standard around 13 years old, I started working in a part-time job in one of the signboard artists called Putu. And then school also started supporting me. "Oh, he's bad at studies, but let him send to the drawing competitions." So it was good to survive with that little tool that I found to find my own place in school. And one of those competitions, I just won a small, little transistor Philips radio. And I didn't have the patience to wait until I reached home. So I just switched on in the train, loudly. If you travel in Indian trains, you can see people listening to radio and, you know, even from their mobiles.
По това време -- аз бях на 13 -- и просто слушах радио и един човек, който седеше до мен, така както тези трима седейки тук. Беше седнал точно до мен. Изведнъж ме попита, "От каде го купи това радио? За колко го взе?" на което отвърнах, "То ми е награда от една Олимпиада по изкуства." И той каза, "Ох, Аз преподавам в колежа по Изкуствата. Аз си мисля че ти трябва да следваш в колеж по Изкуства. Напусни училище и ела там." Така че, докато ви разказвам тази случка, знайте че е възможно, който седи до вас, може да промени целия ви живот. Напълно е възможно. Просто тряабва да сме отворени и настроени. Тази беше случката, която ме накара да влезна в колежа по Изкуствара след три опита и да продължа да се питам какво всащност изкам да правя с произведенияата на Изкуството и със самото Изкуство и в крайна сметка се намирам тук пред вас.
So at that time -- and I was 13 -- and I was listening to just radio, and someone happened to sit next to me, like these three people are sitting here. You know, like just adjacent to me. He just started asking, "Where did you buy the radio? How much is it?" I said, "It's a prize from [an] art competition." And he said, "Oh, I teach at a college of arts. I think you should study in a school of art. You just quit school and come there." So, why I'm telling you this, you know, maybe, you know, whoever is sitting next to you can change your whole life -- it's possible. It is that we need we need to be open and fine-tuned. So that's what made me enter [the] college of arts after three attempts and just continue to inquire what I really want to do with art work, or art and finally I'm here in front of you.
Като се загледам в миналото, и всичко което се случи през това време и сега и тук, в последните 10, 15 години мога да видя че повечето от произведенията са свързани с три теми, въпреки че това не беше умишлено. И си помислих за следа тъй като се питах "От какво всащност сме съставени?" всащност миналото е това което прави човека. Разсъждавах по този начин, но като погледнеш в миналото начина да го разбереш е само чрез наличните следи, тай като не може да се върнем обратно в във времето. Може да са развалини, може да е музика, или рисунка, графика или литературно произведение, каквото и да е. Но то е нещо като следа от това време. И ме очарова, да изследвам тази територия. Така че аз работих над линията, но след това започнах да работя вyрху следите, Започнах да улавям следи.
When I look back, you know, on what happened between that time and now here -- the last 10/15 years -- I can see that most of the works revolve around three subjects, but it was not intentional. And I just start out with a trace because I was thinking, "What really makes us?" -- you know, it's actually [the] past, what makes a person. So I was thinking, but when you look at the past, the way to understand the past is only by the traces available, because we cannot go back [to] the past. It can be ruins, or it can be music, or it can be painting or drawing or writing, whatever it is. But it is just a kind of trace of that time. And that fascinated me, to explore that territory. So I was working on the line, but instead of working about traces, I started capturing traces.
Така че това са едни от произведенията които исках да ви покажа. Нарича се "Самият аз в Прогрес." Това е просто една следа от това да си в това тяло. И каквото се случи след това бе че тялото наистина се наслаждава на формите, то е като една склуптура нищо друго освен следа от мен. То е почти като 3-измерна снимка. Има елемент на представление, и елемент на склуптура, има и елемент на чувството към себе си, много близо до себе си. Така че е почти като фосили за бъдещето. А след това преместено бавно да проучи другите възможности за улавяне на следи. Така че това имах предвид докато отливах, това е толкова невероятно усещане, тай като имаме свобода да ходим, или да движа ръката си, да се движим в пространството, но в момента в който материала се втвърди и не можеш да мръднеш дори един инч, тай като този гипс е от Париж, в момента в които го излееш е като течност, но след 20 минути, е почти като твърд камък.
So here are some of the works I would like to show you. So this is called "Self In Progress." It's just a trace of being in this body. So here, what happened then, you know -- what I really enjoyed the most is that this sculpture is nothing but a trace of myself. It's almost like a 3D photograph. So there is an element of performance, and there is an element of sculpture, and there is an element of feeling one's self, so close to one's self. So it's almost like fossils for the future. And then moved slowly to explore the other possibilities of capturing traces. So this is what I was talking about, while molding, it's such a great experience, because we have freedom of like walking, or moving my hand or, moving around in the space, but the moment this becomes solid, when you cannot move even an inch, because this is plaster of Paris, so the moment you pour it it's like liquid; but after 20 minutes, it's almost like a hard stone.
Това е улавяне на следа от пръстен отпечатък, тай като знаейки или незнаейки, каквото и да правим, ние оставаме следи. Така че реших, че ще уловя отпечатък от пръст или стъпало, или каквито и да е следи, които оставяме като хора. Това е следата на огъня. Това е следата на слънцето. Тъй като когато улавяам следи, винаги ме навестява тази мисъл: дали когато някой минава, обектът докосва нещата и оставя следата, или има други начини чрез които да се улови? Така че това произведение изглежда така -- имайки предвид фокусното разстояние на лещата просто показва какво е от другата страна. Поради тази причина, просто сложих хартията на фокусната точка, което е офорт печат и така получих портрет на сланцето от светлината. Това произведение се нарича "Разсънване до разсънване." Какво направих в този случей, просто поставих 10 стъпки хартия след това поставих кокосово въже и просто го изгорих. Така че отне около 24 часа да получа тази линия. Така че винаги когато огъня изяжда хартията, резултата е произведението. Детайли.
So this is capturing the trace of a thumbprint because, knowingly or unknowingly, whatever we do, you know, we leave our traces here. So I just thought, "I'm going to capture thumbprint, footprint, or whatever traces we leave as humans." This is the trace of fire, this is the trace of sun. Because when I was capturing traces, you know, this thought comes to me always: is it, only when the object touches the thing and it leaves the trace, or is there other ways to capture it?" So this work is nothing but like -- because of the focal length of the lens, it just shows what is on the other side. So I just put the paper on the focal length, which was an etching print, then I got the portrait of [the] sun from sunlight. This is called "Dawn to Dawn." What I did here, I just put like 10 feet [of] paper then put a coconut rope, and just burnt it. So it took about 24 hours to get this line. So wherever the fire is eating the paper, that's what becomes the work -- detail.
Въпреки че оставяме следи когато се опитаме да ги разбереме, възприятията и контекста играят голяма роля в нашето разбиране. Въпросът е дали ние наистина го разбираме така както е, или се опитваме да разберем това което си мислим че е? След това минаваме към разпит на собственното си възприятие тъй като дори и да има следи, когато се опиташ да ги разбереш, ти играеш главна роля. Да вземем простият пример. Много от вас са виждали пешеходна пътека за крави в Индия по пътя между Бангалор и Майсор? Бихте ли си вдигнали ръцете?
Even though we have traces when we try to understand them, the perception and context play a major role to understand it. So do we really understand what it is, or are we trying to get what we think it is? Then move towards questioning the perception because, even though there are traces, when you try to understand them, you know you play a major role. So like let's say even a simple act. How many of you saw a cow crossing in India while you were coming from Bangalore to Mysore? Can you just raise the hand?
Ако попитате някой за тяхното мнение относно, как всеки би го разбрал. Да кажем, ако учителят каже, "За да преминат до другата страна." Но защо кравата пресичаше улицата." Отговорът би бил доста различен ако бе дошал от Потър. Тох би казал, "Заради благото на обществото." Мартин Лутер Кинг би казал, "Представям си свят в който всички крави са свободни да пресичат улиците, без да дават обяснение за своите мотиви." (Смях) Представете си че Мойсей вижда същата крава на улицата Той със сигурност би казал, Господ дойде от Небесата и каза на кравата "Ти ще прекосиш тази улица." И кравата прекоси улицата, и тя се зарадва като свещенна крава." (Смях) Фройд би казал, "Фактът че изобщо ви интересува този въпрос разкрива вашата скрита сексуална несигурност." (Смях) Ако попитаме Айнщайн, той би казал, "Дали кравата прекоси улицата, или улицата се премести под кравата, зависи от вашата гледна точка." (Смях) Или Буда. Ако той бе видял сащата крава, той би казал, "Задавайки въпроса отрича вашето същество [като] крава."
If you just ask an opinion of how, everyone can interpret it. Like, let's say, if a schoolteacher says, she'll simply say, "To get to the other side." Why the cow was crossing the road, you know. The answer can be so different if Potter said it. He would say, "For the greater good." Martin Luther King would say, "I imagine a world where all cows will be free to cross the road, without having their motives called into question." (Laughter) Imagine Moses comes now, and he sees the same cow walking around the street. He would definitely say, "God came down from heaven, and he said unto the cow, 'Thou shalt cross the road.' And cow crossed the road, and there was much rejoicing as a holy cow." (Laughter) Freud would say, "The fact that you're at all concerned reveals your underlying sexual insecurity." (Laughter) If we ask Einstein, he would say, "Whether the cow crossed the road, or the road moved underneath the cow, depends on your frame of reference." (Laughter) Or Buddha -- if he saw the same cow, he would say, "Asking this question denies your own nature [as a] cow."
(Смях)
(Laughter)
Така че това, което виждаме е това което мислим, често, и дори в повечето случай, дори не виждаме какво е. Всичко зависи от възприятието. И контекст, какво е всъщност контекст? Знаете ли, аз можех да покажа този малък лист хартия. Тъй като аз виниги си мислех че смисълът никога не съществува. Смисълът на това, което ние създаваме на този свят не съществува. Той е създаден от съзнанието ни. Ако погледнете тоз лист хартия, това е ширината, и това, дължината. Така поне ни учиха в училище. Но ако го скъсаш по средата... Аз дори и не докоснах дължината, но въпреки това смисълът се промени така че това което възприемаме като смисъл никога не е там; той е от другата страна, дори когато кажем тъмно, светло, добро, зло, висок, нисък -- реално смисълът не съществува. Просто, това да сме хора, и начинът, по който сме тренирани да възприемаме реалността създава смисълът.
So, what we see is just what we think often, and most of the time, we don't see what it is. It just all depends on one's perception. And context, what is really context? You know, I could just show you this little piece of paper. Because I always think meaning doesn't really exist. The meaning of what we create in this world doesn't exist. It's just created by the mind. If you look at this piece of paper, this is the breadth and this is called length. This is how we've been taught in school. But if you tear it in the middle -- now, I didn't touch this breadth, but still, the meaning of this changes. So what we conceive as a meaning is always not there; it's on the other side, even when we say dark, light, good, bad, tall, short -- all meaning it doesn't exist in reality. It's just that being a human, the way we train to perceive the reality creates this meaning.
Така че това произведение от този период повече прилича -- това е творба с име "Светлината създава Тъмнина." Тя е просто уловена посредством лампата. Така че лампата не излъчва просто светлина, а също и тъмнина. Така че това произведение на изкуството просто се опитва да проучи това. Тази творба се нарича "Без лимит." Тя показва колко ограничени са нашите сетива като зрение, слух или допир Дали ние наистина виждаме? Това е абсолютен негатив. Той е някаде към 6 стъпки дълбоко в стената, но изглежда че излиза от стената. Стената изглежда всякъш това е първата обвивка, това е втората, също така има и трета и всяка една създава смисъл. И ние просто дърпаме стената от галерията. И тук, "Вътрешно навън." това е пълно-фигурна изливка на моето тяло тя е около 8 стъпки дълбока
So this work from this period is mostly like -- you know, this is a work called "Light Makes Dark." It's just captured through from the lamp. So the lamp is not just giving a light, it's also giving a darkness. So this is a work of art, which is just trying to explore that. This is called "Limit Out." This shows how limited our eye or hearing sense or touch -- do we really see? This is an exact negative. It's about six inches deep in the wall, but it just appears like it's coming out of the wall. You know the wall is almost like -- this is the first skin, and this is the second, and there's a third, and each creates a meaning. And we're just pulling the wall off the gallery. Again, "Inward Out." It's a full-figure cast from myself. It's about eight inches deep.
И докато я творях, винаги се питах докато работих с други творци -- и сега, знаете ли, започнах да подозирам възприятията -- всеки път когато видя птица да лети в небесата, това ме кара да се чувствам всякъш: има ли нещо след нея, оставя ли тя следа, която като ние като хора, не можем да видим? Има ли начин чрез който да уловим мисълта чрез визуалното изкуство? Аз не узпях да намеря такъв. Но решението ме сполетя, в период през които се отделих от работа за 6, 7 месеца, в един ресторант, докато сменях освежителят за въздух, който се превръща от солидно вещество в изпарение. Казва се Одонил. Това е произведението което сътворих от този материал. Склупрорният процес беше доста интересен, тъй като написах писмо до Балсара, компанията кояато произвежда Одонил, в което казах: "Уважаеми Господа, Аз съм човек на изкуството. Това е моят каталог. Бихте ли ми помогнали да сътворя тази склуптура?" Те не ми отговориха. В последствие си помислих, "Ще опитам с по-дребни производители [неясно] и ще ги помоля да ми помогнат." Така че им казах "Бих изкъл да създам компания която произвежда освежители за въздух." Те казаха, "Няма проблеми. Това е таксата за репорта. и ние ще ви дадем всички детайли." и те ми ги дадоха. Най-накрая, отидох при тях и им казах, "Не става въпрос за компания, изкам да създам произведение на изкуството. Моля ви елате на изложбата." И те дойдоха. И това произведение е в [неясно] Фондация в Делхи.
When I was doing that, I always wondered since I've worked with creators -- and now you know, I've moved to questioning the perception -- whenever I see the bird flying in the sky, it just makes me feel like: is there anything behind, are there any traces up there, which as a human, we don't see them? Is there any way to capture the thought into visual art? I couldn't find it. But a solution arrived after being quiet and not working for about six, seven months, in the restroom, when I was changing the air freshener that goes from solid substance to vapor. It's called Odonil. This is the work I made out of that material. The process to get to make the sculpture was interesting, because I wrote to Balsara, who produces that air freshener called Odonil, saying, "Dear Sir, I am an artist. This is my catalogue. Will you help me to make this sculpture?" They never wrote back to me. Then I thought, "I will go to the Small Scale Industries Facilitating Unit and ask help." So I told them, "I'd like to start an air freshener company." They said, "Of course. This is the fee for the project report, and we will give you all the details," and they gave. Finally, I went back to them and said, "It's not for starting the company, it's just to make my own work. Please come for the show." And they did. And this work is in the Devi Art Foundation in Delhi.
В Индия, по-принцип никой не говори за изкуство. Хората винаги говорят за оценката на изкуството. Купуваш нещо за 3,000 рупи, и то ще се преоцени на 30,000 след два месеца. Така стоят нещата, но има няколко колекционери, които колекционират произведения които се обезценяват. И това произведениа бе закупено от Анапум -- така че, накрая, нищо няма да остане от него, тъй като то ще се изпари Това е след две седмици. Това е след няколко месеца. Всичко това е за да се тестват възприятията. Така че ако някой каже, "Ох, Сега виждам портрет." може да не е портрет след няколко месеца. И ако кажат че е солиден. няма да е солиден, ще се изпари. И ако кажат че не го разбират, също не е истина, тъй като то е във въздуха. То е в самата галерия или в самият музей. Така че те са го вдишъли, но просто не го осъзнават.
In India, nobody really talks about works of art; they always talk about the appreciation of art. You buy this for 3,000 rupees, it'll become 30,000 in two months. This is the craft that was going on, but there are a few collectors who also collect art which can depreciate. And this was collected by Anupam -- which is like, finally in the end, he will not have anything, because it will evaporate. So this is after a few weeks, this is after a few months. It's just all about questioning the preconceptions. So if someone says, "Oh, I see the portrait," it may not be the portrait after a few months. And if they say it's solid, it will not be solid, it will evaporate. And if they say they don't get it, that's also not true, because it's in the air. It's in the same gallery or in the same museum. So they inhaled it, but they are not aware of it.
Докато работих върху тази творба, майка ми и баща ми, те я поглеждаха и изречваха, "Защо винаги се занимаваш е негативни неща?" На което аз отвръщах, "Какво имате предвид?" "Светлината създава тъмнина и сега изпаряваши се клетки. Мислеш ли че остава нещо след смъртта?" те попитаха. "Разбира се че не. Поне за мен," си мислих аз, то е закътано в една малка твърдина, но в момента в който се изпари, се слива с останалото." На което майка ми отговори, ", Не. Въпреки всичко, не ми харесва. Можеш ли като склуптор да създадеш от нищо нещо?" Аз и казах, "Не майко. Това не може да стане. Тай като ние може да създадем склуптура събирайки прах на едно место или можем да разбием склуптората и да получим прахта но няма начин чрез който да създадем прах във Вселената."
While I was doing that work, my mom and my dad, they were looking at it and they said, "Why do you deal with negative subjects all the time?" And I was like, "What do you mean?" "Light makes dark and now evaporating self. Don't you think it remained something about death," they said. "Of course not. For me," I'm thinking, "this is tucked in some small solid, but the moment it evaporates, it's merged with the whole." But she said, "No. Still, I don't like it. Can you make something from nothing as a sculptor?" I said, "No, mom. It can't be. Because we can create a sculpture by gathering dust together, or we can break the sculpture and get the dust, but there is nowhere that we can bring dust into the universe."
Така че, сътворих тази творба в нейна чест. Казва се "Възникващ Ангел." Това е първият ден. Издава чувството че едно нещо се превръща в друго. Това е същата склуптура след няколко дни. Това е след 15, 20 дни. През малкият отвор между стъклената кутия и дървото, въздухът минава под склуптурата и създава другата. Това ми даде много вяра. Тази изпаряваща склуптура ми даде много вяра че може би има много възможности да се улови невидимото.
So, I did this work for her. It's called "Emerging Angel." This is the first day -- it just gives the appearance that one is becoming the other. So, the same sculpture after a few days. This is after 15/20 days. Through that small little slit between the glass box and the wood, the air goes underneath the sculpture and creates the other one. This gave me a greater faith. That evaporating sculpture gave me a greater faith that maybe there is many more possibilities to capture [the] invisible.
Така че това, което виждате се нарича "Предвещаваща сянка." И това, което бих изкал да ви кажа е, че ние нито виждаме сянка, нито светлина. Ние виждаме източника на светлината. Ние виждаме къде се отръжава, но не я виждаме такава каквато съществува. Знаете ли, това е причината поради която виждаме нощното небе като тъмно, но всъщност то е изпълнено със светлина през цялото време. Ние виждаме отръжението и в луната. Същото се случва и в тъмната стая. Малките частици прах, ще рефлектират светлината, и по този начин ние разбираме за съществуването на светлината. Така че ние нито виждаме светлина нито тъмнина, ние не виждаме гравитацията, не виждаме и електричеството. Наскоро започнах работа върху това произведение да изуча по-надълбоко как да извая пространството между този обект и далечината. Тай като в изобразителното изкуство, ако виждам това и онова -- но как го вижда склупторът? Ако изваем това, то има две референтни точки. Неговата обвивка също го изобразява. И обвивката от другата страна изобразява подът. Направих това като експеримент обливката на сянката. Така че това е влепена кутия и нейната сянка. Това е втората -- в момента в който създадете каквато и да е видимост на бял свят тя ще придобие всички характеристики на визуално съществуване. Това произведе сянка. След това реших, ОК, нека да извая това. После това се превръща в обект. И отново рефлектирайки светлина. След това третият. Така че това което виждате е просто сянката на сянката на сянка. И след това, в този момент, няма сянка. Аз си помислих, "О, добре. Работата е свършена." Можете да видите детайлите.
So what you see now is called "Shadow Foreshadow." And what I'd like to tell you is we don't see shadow, and we don't see light too; we see the source of the light. We see where it's bouncing, but we don't see [them] as they exist. You know, that's why the night sky, we see the sky as dark, but it's filled with light all the time. When it's bounced on the moon, we see it. The same thing in the darkroom. The little dust particle will again, reflect the light, and we realize the existence of light. So we don't see dark, we don't see light, we don't see gravity, we don't see electricity. So, I just started doing this work to inquire further about how to sculpt the space between this object and there. Because, as a visual artist, if I'm seeing this and I'm seeing that -- but how to sculpt this, you know? If we sculpt this, this has two reference points. The skin of this is also representing this. And skin at the other end also represents the floor. I did this as an experiment of casting the shadow. So this is a corrugated box and its shadow. Then the second one -- the moment you bring any invisible into the visible world it will have all the characteristics of the visible existence. So that produced a shadow. Then I thought, okay, let me sculpt that. Then, again, that becomes an object. Again, throwing light, then the third one. So what you see is nothing but shadow of a shadow of a shadow. And then again, at that point, there is no shadow. I thought, "Oh, good. Work is finished." You can see the detail.
Това се казва "Гравитация." Това се казва "Дъх." Просто две дупки в стената на изложбената зала. Това е изкуствена стена, която съдържа около 110 кубични стъпки. Така че тази дупка всъщност кара въздуха да излиза навън и да влиза вътре. Така че ние може да видим, че това се случва, но какво се случва ще остане невидимо. Това е от изложбата "Невидимо" от Талвар Галерията. Това се нарича "[неяасно]" Детайли.
This is called "Gravity." It's called "Breath." It's just two holes on the gallery wall. It's a false wall, which contains like 110 cubic feet. So that hole actually makes the air come out and go in. So where it's happening, we can see, but what is happening will remain invisible only. This is from the show called "Invisible," at Talwar Gallery. This is called "Kaayam." Detail.
И това което бих изкал да ви кажа, е че нашите сетива са доста ограничени, ние не можем да възприемем или да видим всичко. Ние не усещаме, "Аз докосвам въздуха," но ако вятърът е малко по-силен аз мога да го усетя. Така че цялата ни конструкция на реалността и през тези ограничени сетива. В обобщение, има ли начин да използваме всичко това просто като символ или знак? И наистина да намерим смисълът, ще трябва да преминем хоризонта, да отидем от другата страна на стената, както в логиката, сходните неща са невидими. Тай като когато видим някой да ходи, ние виждаме отпечатъци от стъпки. Но ако отделим отпечатъка и се опитаме да го анализираме, смисълът се губи, тай като самото пътешествие се случва между отпечатъците, и отпечатъците са нищо друго освен течението на времето
And what I'd like to tell you, our senses are so limited -- we cannot hear everything, we cannot see everything. We don't feel, "I am touching the air," but if the breeze is a little more faster, then I can feel it. So all of our construction of reality is through these limited senses. So my request was like, is there any way to use all this as just a symbol or a sign? And to really get to the point, we should move beyond, you know, go to the other side of the wall, like illogic, like are invisible. Because when we see someone walks, we see the footprint. But if we're just cutting that footprint from the whole thing and trying to analyze it, you will miss the point because the actual journey happens between those footprints, and the footprints are nothing but passing time.
Благодаря Ви.
Thank you.
(Аплодисменти)
(Applause)