Allison Hunt: My three minutes hasn't started yet, has it?
Mina tre minuter har väl inte börjat ännu?
Chris Anderson: No, you can't start the three minutes. Reset the three minutes, that's just not fair.
Nej, du kan inte sätta igång de tre minuterna. Återställ de tre minuterna, det vore ojuste annars.
AH: Oh my God, it's harsh up here. I mean I'm nervous enough as it is.
Allison Hunt: Herregud, det är tufft här uppe. Jag menar, jag är tillräckligt nervös som det är.
But I am not as nervous as I was five weeks ago. Five weeks ago I had total hip replacement surgery. Do you know that surgery? Electric saw, power drill, totally disgusting unless you're David Bolinsky, in which case it's all truth and beauty. Sure David, if it's not your hip, it's truth and beauty.
Men jag är inte lika nervös som för fem veckor sedan. För fem veckor sedan genomgick jag en höftledsoperation Vet ni hur det går till? Elektrisk såg, borrmaskin, ingen trevlig syn. Om du inte är David Bolinsky, då det är bara sanning och skönhet. Och visst, David, om det är någon annans höft så är det säkert både sant och vackert.
Anyway, I did have a really big epiphany around the situation, so Chris invited me to tell you about it. But first you need to know two things about me. Just two things. I'm Canadian, and I'm the youngest of seven kids. Now, in Canada, we have that great healthcare system. That means we get our new hips for free. And being the youngest of seven, I have never been at the front of the line for anything. OK?
Hur som helst, under den här tiden hade jag något av en uppenbarelse, så Chris inbjöd mig att berätta om det för er. Men först måste ni få veta två saker om mig. Bara två saker. Jag är från Kanada, och jag är yngsta barnet av sju. I Kanada har vi ett fantastiskt sjukvårdssystem. Vi får nämligen våra nya höfter gratis. Och som yngst av sju, så har jag aldrig varit först i kö för någonting. Okej?
So my hip had been hurting me for years. I finally went to the doctor, which was free. And she referred me to an orthopedic surgeon, also free. Finally got to see him after 10 months of waiting -- almost a year. That is what free gets you. I met the surgeon, and he took some free X-rays, and I got a good look at them. And you know, even I could tell my hip was bad, and I actually work in marketing. So he said, "Allison, we've got to get you on the table. I'm going to replace your hip -- it's about an 18-month wait." 18 more months. I'd already waited 10 months, and I had to wait 18 more months.
Såmin höft hade besvärat mig under flera års tid. Till sist träffade jag min läkare, vilket var gratis, och hon remitterade mig till en ortoped, även det gratis. Efter 10 månader - nästan ett år - fick jag äntligen träffa honom. Det är köerna man får vid gratis sjukvård. Jag mötte kirurgen, som röntgade höften, och vet ni vad: efter att ha sett röntgenplåtarna så kunde till och med jag se att min höft var dålig. Och jag jobbar faktiskt inom marknadsföring. Så han sa: "Allison, vi måste operera. Jag ska ersätta din höft - väntetiden är ungefär 18 månader". 18 månader till. Jag hade redan väntat 10 månader, och nu ytterligare 18.
You know, it's such a long wait that I actually started to even think about it in terms of TEDs. I wouldn't have my new hip for this TED. I wouldn't have my new hip for TEDGlobal in Africa. I would not have my new hip for TED2008. I would still be on my bad hip. That was so disappointing.
Det är så lång tid att jag faktiskt började mäta väntetiden i termer av TED-konferenser. Jag skulle inte ha en ny höft denna TED, Jag skulle inte ha en ny höft i tid för TEDGlobal i Afrika. Jag skulle inte ha en ny höft vid TED2008. Jag skulle fortfarande ha min dåliga höft. Det var en sådan besvikelse.
So, I left his office and I was walking through the hospital, and that's when I had my epiphany. This youngest of seven had to get herself to the front of the line. Oh yeah.
Så. Jag lämnade ortopedens kontor, och vandrade genom sjukhuset, när jag fick min uppenbarelse. Denna yngsta av sju måste ta sig först i kön. Precis.
Can I tell you how un-Canadian that is? We do not think that way. We don't talk about it. It's not even a consideration. In fact, when we're traveling abroad, it's how we identify fellow Canadians. "After you." "Oh, no, no. After you." Hey, are you from Canada? "Oh, me too! Hi!" "Great! Excellent!"
Förstår ni hur okanadensiskt det är? Vi tänker inte så. Vi talar inte om det - överväger inte ens. Faktum är att det är så vi känner igen medkanadensare utomlands. "Efter er." "Nej, nej. Efter er." Ursäkta, är du från Kanada? "Ser man på, det är jag med! Hej!" "Toppen! Utmärkt!"
So no, suddenly I wasn't averse to butting any geezer off the list. Some 70-year-old who wanted his new hip so he could be back golfing, or gardening. No, no. Front of the line.
Så. helt plötsligt hade jag ingenting emot tanken på att glida före någon 70-åring i behov av ny höft bara för att kunna fortsätta golfa, eller pyssla i trädgården. Nej, nej. Först i kön.
So by now I was walking the lobby, and of course, that hurt, because of my hip, and I kind of needed a sign. And I saw a sign. In the window of the hospital's tiny gift shop there was a sign that said, "Volunteers Needed." Hmm. Well, they signed me up immediately. No reference checks. None of the usual background stuff, no. They were desperate for volunteers because the average age of the volunteer at the hospital gift shop was 75. Yeah. They needed some young blood.
Vid det här laget hade jag nått lobbyn och, som vanligt, gjorde det ont att gå på grund av min höft, och jag behövde ett tecken. Och jag fick ett tecken. I fönstret till sjukhusets lilla presentbutik hängde en skylt som sade "Volontärer sökes". Hmm. Nåväl, de skrev upp mig omedelbart. Inga referenser eller den vanliga bakgrundskollen. De var i desperat behov av volontärer eftersom medelåldern hos de nuvarande volontärerna var 75. De var i behov av nytt blod.
So, next thing you know, I had my bright blue volunteer vest, I had my photo ID, and I was fully trained by my 89-year-old boss. I worked alone. Every Friday morning I was at the gift shop. While ringing in hospital staff's Tic Tacs, I'd casually ask, "What do you do?" Then I'd tell them, "Well, I'm getting my hip replaced -- in 18 months. It's gonna be so great when the pain stops. Ow!" All the staff got to know the plucky, young volunteer.
Så innan du visste ordet av stod jag där i min blå volontärväst, jag hade mitt foto-ID, och var fullt tränad av min 89-åriga chef. Jag arbetade ensam. Varje fredagmorgon var jag i presentbutiken. Och medan jag betjänade personalen, brukade jag fråga "Vad jobbar du med, då?" Sedan berättade jag för dem attjag skulle få höften utbytt - om 18 månader. "Det kommer att vara fantastiskt när smärtan slutar - aj!" Snart kända alla i personalen till den stackars unga volontären.
My next surgeon's appointment was, coincidentally, right after a shift at the gift shop. So, naturally, I had my vest and my identification. I draped them casually over the chair in the doctor's office. And you know, when he walked in, I could just tell that he saw them. Moments later, I had a surgery date just weeks away, and a big fat prescription for Percocet.
Som av en händelse var mitt nästa möte med kirurgen precis efter ett avslutat pass i presentbutiken. Så naturligtvis hade jag min volontärväst och ID-bricka. Jag draperade dem över stolen i doktorns kontor. Och vet du, när han gick in, så kunde jag se att han lade märke till dem. Något ögonblick senare hade mitt operationsdatum ändrats till endast någon vecka bort, och ett generöst tilltaget recept för smärtstillande.
Now, word on the street was that it was actually my volunteering that got me to the front of the line. And, you know, I'm not even ashamed of that. Two reasons. First of all, I am going to take such good care of this new hip. But also I intend to stick with the volunteering, which actually leads me to the biggest epiphany of them all. Even when a Canadian cheats the system, they do it in a way that benefits society.
Visserligen går det rykten om att det var tack vare mitt volontärarbete som tog mig till början av kön. Och det är jag faktiskt inte alls generad över. Av två anledningar. För det första så skulle jag vårda min nya höft. Men också för att jag nog kommer att fortsätta mitt volontärarbete, vilket leder mig in på den kanske största uppenbarelsen av alla. Till och med när en kanadensare lurar systemet, så gör hon det på ett sätt som värnar om samhället.