Allison Hunt: My three minutes hasn't started yet, has it?
Mijn drie minuten zijn nog niet begonnen, of wel?
Chris Anderson: No, you can't start the three minutes. Reset the three minutes, that's just not fair.
Chris Anderson: Nee, je kan de drie minuten niet starten. Zet de teller op nul, dat is gewoon niet fair.
AH: Oh my God, it's harsh up here. I mean I'm nervous enough as it is.
Allison Hunt: Help, het gaat er hier hard aan toe. Ik ben zo al voldoende zenuwachtig.
But I am not as nervous as I was five weeks ago. Five weeks ago I had total hip replacement surgery. Do you know that surgery? Electric saw, power drill, totally disgusting unless you're David Bolinsky, in which case it's all truth and beauty. Sure David, if it's not your hip, it's truth and beauty.
Maar ik ben niet zo zenuwachtig als ik vijf weken geleden was. Vijf weken geleden onderging ik een operatie voor de vervanging van mijn heup. -- Kennen jullie die operatie? Elektrische zaag, boren, volstrekt wansmakelijk. Tenzij je David Bolinsky bent, in dat geval is het één en al waarheid en schoonheid. Tuurlijk, David, als het jouw heup niet is, is het waarheid en schoonheid.
Anyway, I did have a really big epiphany around the situation, so Chris invited me to tell you about it. But first you need to know two things about me. Just two things. I'm Canadian, and I'm the youngest of seven kids. Now, in Canada, we have that great healthcare system. That means we get our new hips for free. And being the youngest of seven, I have never been at the front of the line for anything. OK?
Ik had in elk geval een openbaring over deze situatie, dus nodigde Chris mij uit om jullie erover te vertellen. Maar eerst moet je twee dingen weten over mij. Twee dingen maar. Ik ben Canadese, en ik ben de jongste van zeven kinderen. In Canada hebben we een geweldig gezondheidssysteem. We krijgen onze nieuwe heupen gratis. Omdat ik de jongste van zeven ben, heb ik nog nooit vooraan in de rij gestaan, voor wat dan ook.
So my hip had been hurting me for years. I finally went to the doctor, which was free. And she referred me to an orthopedic surgeon, also free. Finally got to see him after 10 months of waiting -- almost a year. That is what free gets you. I met the surgeon, and he took some free X-rays, and I got a good look at them. And you know, even I could tell my hip was bad, and I actually work in marketing. So he said, "Allison, we've got to get you on the table. I'm going to replace your hip -- it's about an 18-month wait." 18 more months. I'd already waited 10 months, and I had to wait 18 more months.
Ik had al jaren pijn aan mijn heup. Uiteindelijk ging ik naar de dokter, gratis, en zij verwees me door naar een orthopedisch chirurg, ook gratis. Ik kon bij hem terecht na 10 maanden wachten -- bijna een jaar. Zoveel krijg je gratis. Ik zag de chirurg, en hij nam gratis röntgenfoto's. Ik keek er eens goed naar, en zelfs ik kon zien dat mijn heup niet in orde was. En ik werk in marketing. Hij zei: "Allison, we moeten je op de operatietafel krijgen. Ik ga je heup vervangen. De wachttijd is ongeveer 18 maanden." Nog 18 maanden. Ik wachtte al 10 maanden, en ik moest nog 18 maanden langer wachten.
You know, it's such a long wait that I actually started to even think about it in terms of TEDs. I wouldn't have my new hip for this TED. I wouldn't have my new hip for TEDGlobal in Africa. I would not have my new hip for TED2008. I would still be on my bad hip. That was so disappointing.
Dat is zo'n lange wachttijd, dat ik zelfs in termen van TEDs begon te rekenen. Ik zou mijn nieuwe heup niet hebben voor deze TED, ik zou mijn nieuwe heup niet hebben voor TEDGlobal in Afrika, ik zou mijn nieuwe heup niet hebben voor TED2008. Ik zou nog steeds mijn slechte heup hebben. Zo'n teleurstelling.
So, I left his office and I was walking through the hospital, and that's when I had my epiphany. This youngest of seven had to get herself to the front of the line. Oh yeah.
Ik verliet zijn praktijk, en terwijl ik door het ziekenhuis liep, kreeg ik mijn openbaring. Deze jongste van zeven moest bovenaan de lijst zien te geraken. Reken maar.
Can I tell you how un-Canadian that is? We do not think that way. We don't talk about it. It's not even a consideration. In fact, when we're traveling abroad, it's how we identify fellow Canadians. "After you." "Oh, no, no. After you." Hey, are you from Canada? "Oh, me too! Hi!" "Great! Excellent!"
Weet je wel hoe on-Canadees dat is? Wij denken niet op die manier. We praten er niet over -- bah -- we denken er zelfs niet aan. Als we op reis zijn, herkennen we onze mede-Canadezen hier zelfs aan. "Na u." "Oh nee, nee. Na u." "Hey, kom je uit Canada?' "Oh, ik ook! Hallo!" "Fantastisch! Geweldig!"
So no, suddenly I wasn't averse to butting any geezer off the list. Some 70-year-old who wanted his new hip so he could be back golfing, or gardening. No, no. Front of the line.
Dus nee, plots had ik er geen bezwaar meer tegen om iemand van de lijst te gooien. Eén of andere 70-jarige die zijn nieuwe heup wilde om opnieuw te gaan golfen, of tuinieren. Nee, nee. Eerste in de rij.
So by now I was walking the lobby, and of course, that hurt, because of my hip, and I kind of needed a sign. And I saw a sign. In the window of the hospital's tiny gift shop there was a sign that said, "Volunteers Needed." Hmm. Well, they signed me up immediately. No reference checks. None of the usual background stuff, no. They were desperate for volunteers because the average age of the volunteer at the hospital gift shop was 75. Yeah. They needed some young blood.
Intussen liep ik door de hal, en dat deed pijn, omwille van mijn heup. Ik had een signaal nodig. En ik zag een signaal. In het uitstalraam van de kleine cadeaushop van het ziekenhuis hing een bordje: "Vrijwilligers gezocht." Hmm. Ze noteerden mijn naam onmiddellijk. Geen referenties, niets van de gebruikelijke achtergrondchecks. Ze waren hopeloos op zoek naar vrijwilligers omdat de gemiddelde leeftijd van de vrijwilligers in de cadeaushop 75 was. Ze hadden vers bloed nodig.
So, next thing you know, I had my bright blue volunteer vest, I had my photo ID, and I was fully trained by my 89-year-old boss. I worked alone. Every Friday morning I was at the gift shop. While ringing in hospital staff's Tic Tacs, I'd casually ask, "What do you do?" Then I'd tell them, "Well, I'm getting my hip replaced -- in 18 months. It's gonna be so great when the pain stops. Ow!" All the staff got to know the plucky, young volunteer.
Even later had ik mijn felblauwe vrijwilligersjasje, ik had mijn fotopasje, en ik was volledig opgeleid door mijn 89-jarige baas. Ik werkte alleen. Elke vrijdagochtend was ik in de cadeaushop. Terwijl ik de Tic Tacs van het ziekenhuispersoneel registreerde, vroeg ik terloops: "Wat doe je?" Daarop zei ik: "Ik krijg een nieuwe heup - over 18 maanden. Het zal geweldig zijn als de pijn ophoudt. Au!" De hele staf leerde de moedige jonge vrijwilliger kennen.
My next surgeon's appointment was, coincidentally, right after a shift at the gift shop. So, naturally, I had my vest and my identification. I draped them casually over the chair in the doctor's office. And you know, when he walked in, I could just tell that he saw them. Moments later, I had a surgery date just weeks away, and a big fat prescription for Percocet.
Mijn volgende afspraak met de chirurg was toevallig vlak na een shift in de cadeaushop. Ik had uiteraard mijn jasje en mijn pasje bij me. Ik drapeerde ze losjes over de stoel in het dokterskabinet. En toen hij binnenkwam, zag ik meteen dat hij ze had gezien. Even later lag de datum van mijn operatie vast, maar enkele weken wachten, en had ik een dik voorschrift voor Percocet.
Now, word on the street was that it was actually my volunteering that got me to the front of the line. And, you know, I'm not even ashamed of that. Two reasons. First of all, I am going to take such good care of this new hip. But also I intend to stick with the volunteering, which actually leads me to the biggest epiphany of them all. Even when a Canadian cheats the system, they do it in a way that benefits society.
In de wandelgangen werd gezegd dat het mijn vrijwilligerswerk was dat me vooraan in de rij zette. Weet je, ik schaam me daar niet eens voor. Twee redenen. Ten eerste zal ik geweldig goed zorgen voor deze nieuwe heup. Maar bovendien zal ik dat vrijwilligerswerk blijven doen. En dat brengt me bij de grootste openbaring. Zelfs als Canadezen het systeem te slim af zijn, doen ze het zo dat de gemeenschap er baat bij heeft.