Allison Hunt: My three minutes hasn't started yet, has it?
Իմ երեք րոպեները դեռ չեն սկսվել, այնպես չէ?
Chris Anderson: No, you can't start the three minutes. Reset the three minutes, that's just not fair.
Քրիս Անդերսոն` Ոչ, դուք չեք կարող միացնել ժամանակի հաշվիչը: Վերսկսեք երեք րոպեի հաշվարկը, դա ուղղակի անարդարացի է:
AH: Oh my God, it's harsh up here. I mean I'm nervous enough as it is.
Էլիսոն Հանթ` Աստված իմ, ինչ դաժան է ձեզ մոտ այստեղ: Նկատի ունեմ, ես առանց այդ էլ արդեն հուզված եմ:
But I am not as nervous as I was five weeks ago. Five weeks ago I had total hip replacement surgery. Do you know that surgery? Electric saw, power drill, totally disgusting unless you're David Bolinsky, in which case it's all truth and beauty. Sure David, if it's not your hip, it's truth and beauty.
Բայց ոչ այնքան շատ, ինչքան հինգ շաբաթ առաջ: Հինգ շաբաթ առաջ ինձ ազդրի լրիվ փոխպատվաստում են կատարել: Գիտեք այդ վիրահատության մասին? Էլեկտրական սղոց, հզոր շաղափ, շատ զզվելի է: Իհարկե եթե դուք Դեվիդ Բոլինսկին չեք. այդ դեպքում ամեն ինչ հիանալի է: Իհարկե, Դեվիդ, եթե դա ձեր ազդրը չէ, ապա ամեն ինչ իրոք հիանալի է:
Anyway, I did have a really big epiphany around the situation, so Chris invited me to tell you about it. But first you need to know two things about me. Just two things. I'm Canadian, and I'm the youngest of seven kids. Now, in Canada, we have that great healthcare system. That means we get our new hips for free. And being the youngest of seven, I have never been at the front of the line for anything. OK?
Այսպես, թե այնպես, ես հարուստ փորձ ունեմ այդ հարցում, այդ պատճառով էլ Քրիսն ինձ հրավիրել է, որ ձեզ պատմեմ դրա մասին: Բայց սկզբում դուք պետք է իմ մասին երկու բան իմանաք: Ընդամենը երկու բան. Ես կանադուհի եմ, և ես ամենափոքրն եմ յոթ երեխաներից: Այսօր Կանադայում հիասքանչ առողջապահական համակարգ է գործում: Դա նշանակում է, որ ազդրի փոխպատվաստումը լրիվ անվճար է կատարվում: Եվ լինելով ամենափոքրն ընտանիքում, ես երբեք ոչ մի բանում առաջինը չեմ եղել, պարզ է?
So my hip had been hurting me for years. I finally went to the doctor, which was free. And she referred me to an orthopedic surgeon, also free. Finally got to see him after 10 months of waiting -- almost a year. That is what free gets you. I met the surgeon, and he took some free X-rays, and I got a good look at them. And you know, even I could tell my hip was bad, and I actually work in marketing. So he said, "Allison, we've got to get you on the table. I'm going to replace your hip -- it's about an 18-month wait." 18 more months. I'd already waited 10 months, and I had to wait 18 more months.
Եվ այսպես, իմ ազդրը ցավում էր արդեն մի քանի տարի: Վերջապես ես այցելեցի բժշկի, ինչն անվճար էր և նա ինձ ուղարկեց օրթոպեդ վիրաբույժի մոտ, նորից անվճար: Վերջապես տասն ամիս սպասելուց հետո ինձ նրա մոտ այց նշանակեցին. ես սպասեցի համարյա մեկ տարի: Ահա թե ինչի է բերում անվճար համակարգը։ Վիրաբույժի մոտ այցի ժամանակ ինձ անվճար ռենգտեն արեցին, և ես ուշադիր նայեցի նկարը: Գիտեք, անգամ ես կարող էի ասել, որ ազդրի հետ խնդիրներ ունեմ: Չնայած` ես, ընդհանրապես, զբաղվում եմ մարքեթինգով: Վիրաբույժն ասաց. «Էլիսոն, մենք պատրաստվում ենք ձեզ վիրահատել: Մենք ձեզ ազդրի փոխպատվաստում կանենք, բայց դուք պետք է սպասեք մոտ տասնութ ամիս»: Դա ևս տասնութ ամիս է: Ես արդեն սպասել էի տասն ամիս և հիմա պետք է սպասեի ևս տասնութ ամիս:
You know, it's such a long wait that I actually started to even think about it in terms of TEDs. I wouldn't have my new hip for this TED. I wouldn't have my new hip for TEDGlobal in Africa. I would not have my new hip for TED2008. I would still be on my bad hip. That was so disappointing.
Գիտեք, ես այնքան երկար պիտի սպասեի, որ արդյունքում ես սկսեցի մտածել սրա մասին TED-ի տեսանկյունից: Ես նոր ազդր չէի ունենա TED-ի այս հանդիպմանը: Ես նոր ազդր չէի ունենա TEDGlobal-ի հանդիպմանը Աֆրիկայում: Ես նոր ազդր չէի ունենա TED 2008-ին: Ես մինչ օրս կունենայի իմ հին հիվանդ ազդրը: Շատ հուսահատեցնող էր:
So, I left his office and I was walking through the hospital, and that's when I had my epiphany. This youngest of seven had to get herself to the front of the line. Oh yeah.
Մի խոսքով, ես լքեցի վիրաբույժին ու զբոսնում էի հիվանդանոցում և այդ ժամանակ ինձ մոտ մի միտք հղացավ. Ընտանիքի ամենափոքրն ուղղակի պարտավոր է առաջինը լինել հերթում: Այո:
Can I tell you how un-Canadian that is? We do not think that way. We don't talk about it. It's not even a consideration. In fact, when we're traveling abroad, it's how we identify fellow Canadians. "After you." "Oh, no, no. After you." Hey, are you from Canada? "Oh, me too! Hi!" "Great! Excellent!"
Պատմե՞մ ձեզ, թե ինչքան ոչ կանադական մտածելակերպ է դա։ Մենք այդպես չենք մտածում: Մենք չենք խոսում այդ մասին, դա անգամ չի քննարկվում: Իրականում, երբ մենք արտասահմանում ենք, ահա թե ինչպես ենք մենք բացահայտում մեր կանադացի եղբայրներին։ «Ձեզանից հետո»: «Օ՜, ոչ, միայն ձեզանից հետո»: «Ահ, դուք փաստորեն Կանադայի՞ց եք»։ «Ես նույնպես: Բարև» : «Շատ լավ: Հիասքանչ է»։
So no, suddenly I wasn't averse to butting any geezer off the list. Some 70-year-old who wanted his new hip so he could be back golfing, or gardening. No, no. Front of the line.
Բայց ոչ, ես այն հիվանդը չէի, որ ինչ-որ մի ծերուկի առաջ թողնեի ցուցակում: Ինչ-որ մի յոթանասունամյա մեկի, որին նոր ազդր է պետք, որ նորից գոլֆ խաղա ու զբաղվի այգեգործությամբ: Ոչ, ոչ: Ցուցակի սկիզբը:
So by now I was walking the lobby, and of course, that hurt, because of my hip, and I kind of needed a sign. And I saw a sign. In the window of the hospital's tiny gift shop there was a sign that said, "Volunteers Needed." Hmm. Well, they signed me up immediately. No reference checks. None of the usual background stuff, no. They were desperate for volunteers because the average age of the volunteer at the hospital gift shop was 75. Yeah. They needed some young blood.
Ես քայլում էի ճեմասրահում, և իհարկե իմ ազդրը ցավում էր: Ինձ նշան էր պետք: Եվ ես տեսա այն: Հիվանդանոցի փոքրիկ խանութում ես տեսա մի հայտարարություն, որի վրա գրված էր. «Պահանջվում են կամավորներ»: Հմմմ..... Նրանք ինձ միանգամից ընդունեցին: Ոչ մի ստուգում, ոչ մի սովորական քաշքշուք, ոչինչ: Նրանց խիստ անհրաժեշտ էին կամավորներ, որովհետև խանութում կամավորների միջին տարիքը յոթանասունհինգն էր: Դե այո, նրանց թարմ արյուն էր պետք:
So, next thing you know, I had my bright blue volunteer vest, I had my photo ID, and I was fully trained by my 89-year-old boss. I worked alone. Every Friday morning I was at the gift shop. While ringing in hospital staff's Tic Tacs, I'd casually ask, "What do you do?" Then I'd tell them, "Well, I'm getting my hip replaced -- in 18 months. It's gonna be so great when the pain stops. Ow!" All the staff got to know the plucky, young volunteer.
Դե իսկ հետո, դուք երևի ինքներդ գիտեք: Ինձ տվեցին կամավորի երկնագույն բաճկոնակը, նկարով բեյջը, իսկ իմ ութսունիննամյա ղեկավարն ինձ տվեց անհրաժեշտ հրահանգները: Մենակ էի աշխատում: Ամեն ուրբաթ առավոտյան ես հուշանվերների խանութում էի: Հիվանդանոցի աշխատակիցների համար դրամարկղում տիկ-տակ խփելուն զուգահեռ, ես սովորականի պես հարցնում էի. «Իսկ ինչո՞վ եք դուք զբաղվում»։ Հետո ես պատմում էի. «Դե ես ազդրի փոխպատվաստման եմ սպասում: Տասնութ ամսից: Այնքան լավ կլինի, երբ ցավն վերջապես անցնի»։ Հիվանդանոցի ողջ անձնակազմն իմացավ խիզախ երիտասարդ կամավորի մասին:
My next surgeon's appointment was, coincidentally, right after a shift at the gift shop. So, naturally, I had my vest and my identification. I draped them casually over the chair in the doctor's office. And you know, when he walked in, I could just tell that he saw them. Moments later, I had a surgery date just weeks away, and a big fat prescription for Percocet.
Վիրաբույժի մոտ իմ հաջորդ այցը լրիվ պատահականորեն տեղի ունեցավ հուշանվերների խանութ իմ տեղավորվելուց անմիջապես հետո: Ես բնականաբար, բաճկոնակով ու բեյջով էի: Ես դրանք կարծես պատահականորեն նետեցի բժշկի սենյակի բազկաթոռին: Գիտեք, երբ նա մտավ, նա հաստատ նկատեց դրանք: Մի քանի ակնթարթ անց, ինձ վիրահատություն նշանակեցին մի քանի շաբաթից և մեծ քանակով Պերկոցետի դեղատոմս հանձնեցին:
Now, word on the street was that it was actually my volunteering that got me to the front of the line. And, you know, I'm not even ashamed of that. Two reasons. First of all, I am going to take such good care of this new hip. But also I intend to stick with the volunteering, which actually leads me to the biggest epiphany of them all. Even when a Canadian cheats the system, they do it in a way that benefits society.
Եթե հավատանք խոսակցություններին, ապա հենց կամավոր դառնալու իմ որոշումն էր, որ թույլ տվեց ինձ անցնել ցուցակի սկիզբը: Գիտեք, ես անգամ չեմ ամաչում դրանից: Երկու պատճառով. նախ, ես պատրաստվում եմ հոգ տանել իմ նոր ազդրի մասին, Բայց նաև ես պատրաստվում եմ հետագայում էլ կամավոր լինել, ինչն ինձ բերում է գլխավոր եզրակացությանը. Անգամ եթե կանադացիները խաբում են համակարգը, նրանք դա անում են այնպես, որ շահավետ լինի հասարակության համար: