Моите 3 минути не са започнали все още, нали?
Allison Hunt: My three minutes hasn't started yet, has it?
Крис Андерсън: Не, не можете да стартирате трите минути Нулирайте трите минути, това просто не е честно.
Chris Anderson: No, you can't start the three minutes. Reset the three minutes, that's just not fair.
Алисън Хънт: Боже мой, доста е жестоко тук. Имам предвид, че и без това съм достатъчно нервна.
AH: Oh my God, it's harsh up here. I mean I'm nervous enough as it is.
Но не съм толкова нервна, колкото бях преди пет седмици. Пет седмици по-рано се подложих на операция за пълна подмяна на бедро. Чували ли сте за такава операция? Електронен трион, хирургическа бормашина, напълно отвратително. Освен ако не сте Дейвид Болински, за който в този случай това е абсолютна истина и красота. Разбира се Дейвид, ако това не е твоето бедро.
But I am not as nervous as I was five weeks ago. Five weeks ago I had total hip replacement surgery. Do you know that surgery? Electric saw, power drill, totally disgusting unless you're David Bolinsky, in which case it's all truth and beauty. Sure David, if it's not your hip, it's truth and beauty.
Както е да е, аз имах наистина голямо прозрение около тази ситуация, за това Крис ме покани тук за да ви разкажа за нея. Но първо трябва да знаете две неща за мен. Само две неща. Аз съм канадка и съм най-малкото от седем деца. Сега в Канада, ние имаме страхотна здравна система. Това означава, че ние получаваме новото си бедро безплатно. И бидейки най-малката от седем деца, аз никога не съм била на начална позиция, спрямо другите, за каквото и да е. Разбрахте ли?
Anyway, I did have a really big epiphany around the situation, so Chris invited me to tell you about it. But first you need to know two things about me. Just two things. I'm Canadian, and I'm the youngest of seven kids. Now, in Canada, we have that great healthcare system. That means we get our new hips for free. And being the youngest of seven, I have never been at the front of the line for anything. OK?
Поради тази причина моето бедро ме болеше с години. Когато най-сетне намерих доктор, който беше безплатен, той ме препрати на ортопедичен хирург, също безплатен. Най-накрая отидох да видя доктора след 10 месеца чакане - почти година. Това е, което получавате за без пари. Срещнах хирурга и той направи няколко изследвания с рентгенови лъчи, на които хвърлих няколко погледа, и въпреки, че не разбирам, моето бедро беше зле. Аз действително работя в областта на маркетинга. Доктора каза: "Алисън, трябва да те сложим на масата". Ще заменим твоето бедро, но ще трябва да почакаш още 18 месеца. Още 18 месеца. Аз вече чаках 10 и трябваше да чакам още 18 месеца.
So my hip had been hurting me for years. I finally went to the doctor, which was free. And she referred me to an orthopedic surgeon, also free. Finally got to see him after 10 months of waiting -- almost a year. That is what free gets you. I met the surgeon, and he took some free X-rays, and I got a good look at them. And you know, even I could tell my hip was bad, and I actually work in marketing. So he said, "Allison, we've got to get you on the table. I'm going to replace your hip -- it's about an 18-month wait." 18 more months. I'd already waited 10 months, and I had to wait 18 more months.
Това е толкова дълго чакане, че всъщност започнах да си мисля за него под формата на TED. Аз няма да получа новото си бедро за това издание на TED, няма да го получа за TEDGlobal в Африка, аз няма да имам новото си бедро и за TED2008. Аз още ще бъда с моето болно бедро. Това е толкова разочароващо.
You know, it's such a long wait that I actually started to even think about it in terms of TEDs. I wouldn't have my new hip for this TED. I wouldn't have my new hip for TEDGlobal in Africa. I would not have my new hip for TED2008. I would still be on my bad hip. That was so disappointing.
Така че аз напуснах офиса на доктора и вървях през болницата, когато всъщност получих моето прозрение. Това най-малко от седем деца трябваше да застане на първа позиция. О, да.
So, I left his office and I was walking through the hospital, and that's when I had my epiphany. This youngest of seven had to get herself to the front of the line. Oh yeah.
Да ви кажа ли колко нетипично за Канада е това? Ние не мислим по този начин. Ние не говорим за това -- Ухх -- това даже не се обсъжда. Всъщност, когато пътувате в чужбина, това е начина да идентифицирате други канадци. "След теб." "О не, не. След теб." Хей, от Канада ли си? "О да, от там съм! Здравей!" "Страхотно! Чудесно!"
Can I tell you how un-Canadian that is? We do not think that way. We don't talk about it. It's not even a consideration. In fact, when we're traveling abroad, it's how we identify fellow Canadians. "After you." "Oh, no, no. After you." Hey, are you from Canada? "Oh, me too! Hi!" "Great! Excellent!"
Така че изведнъж, вече не правех място на всеки старец в списъка. някой 70 годишен, който иска ново бедро, за да може да се върне към голфа или градинарството. Не, не. Начална позиция!
So no, suddenly I wasn't averse to butting any geezer off the list. Some 70-year-old who wanted his new hip so he could be back golfing, or gardening. No, no. Front of the line.
Така, до сега вървях из лобито и разбира се това болеше, заради моето бедро и аз някак си имах нужда от знак. И аз видях знак. През прозореца на малкия магазин за подаръци на болницата аз видях знак. Имаше сложена табела, която гласеше "Търсим доброволци". Хм. Ами, те ме приеха веднага. Без проверки, без никои от обичайните неща, не. Те бяха отчаяни за доброволците, защото средната възраст на доброволците в магазина за подаръци на болницата е 75. Да. Те имаха нужда от млада кръв.
So by now I was walking the lobby, and of course, that hurt, because of my hip, and I kind of needed a sign. And I saw a sign. In the window of the hospital's tiny gift shop there was a sign that said, "Volunteers Needed." Hmm. Well, they signed me up immediately. No reference checks. None of the usual background stuff, no. They were desperate for volunteers because the average age of the volunteer at the hospital gift shop was 75. Yeah. They needed some young blood.
Така че следващото, което трябва да знаете е, че имах ярко синя жилетка на доброволец, имах снимкова идентификация и бях напълно обучена от моя 89 годишен шеф. Аз работех сама. Всяка петъчна сутрин аз бях на работа в магазина. Един ден болничния персонал ме запита "Какво правиш тук?" Тогава им казах "Ами, чакам да сменят бедрото ми след 18 месеца. Ще бъде толкова страхотно, когато болката спре. Ох!" Всички служители се запознаха със смелия, млад доброволец.
So, next thing you know, I had my bright blue volunteer vest, I had my photo ID, and I was fully trained by my 89-year-old boss. I worked alone. Every Friday morning I was at the gift shop. While ringing in hospital staff's Tic Tacs, I'd casually ask, "What do you do?" Then I'd tell them, "Well, I'm getting my hip replaced -- in 18 months. It's gonna be so great when the pain stops. Ow!" All the staff got to know the plucky, young volunteer.
Моята следваща среща с доктора беше случайно, точно след приключване на смяната ми в магазина за подаръци. Така че, естествено аз бях с моята жилетка и идентификационна снимка. Оставих ги на стола в офиса на доктора. Точно когато той влезе в офиса си, аз не мога да кажа дали ги е видял на стола. Но момент по-късно аз имах насрочена дата за операция след седмица, както и голяма рецепта за лекарства.
My next surgeon's appointment was, coincidentally, right after a shift at the gift shop. So, naturally, I had my vest and my identification. I draped them casually over the chair in the doctor's office. And you know, when he walked in, I could just tell that he saw them. Moments later, I had a surgery date just weeks away, and a big fat prescription for Percocet.
Сега се говори, че наистина моята доброволна помощ е тази, която ме изведе на предна позиция. И трябва да знаете, че дори не се срамувам от това. Поради две причини. Първата е, че аз ще положа прекрасни усилия за моето ново бедро. Но също така смятам да продължа с доброволната помощ, което всъщност ме доведе до най-голямото прозрение. Дори когато канадците излъжат системата, те го правят по начин, по който да бъдат полезни на обществото.
Now, word on the street was that it was actually my volunteering that got me to the front of the line. And, you know, I'm not even ashamed of that. Two reasons. First of all, I am going to take such good care of this new hip. But also I intend to stick with the volunteering, which actually leads me to the biggest epiphany of them all. Even when a Canadian cheats the system, they do it in a way that benefits society.