Αν κοιτάξετε βαθιά στον νυχτερινό ουρανό, θα δείτε αστέρια και αν κοιτάξετε ακόμα πιο μακριά, θα δείτε κι άλλα αστέρια και μετά γαλαξίες και στη συνέχεια κι άλλους γαλαξίες. Αλλά αν συνεχίσετε να κοιτάτε όλο και πιο μακρυά τελικά δεν θα βλέπετε τίποτα για αρκετή ώρα, αλλά στο τέλος θα δείτε μια αχνή λάμψη να σιγοχάνεται. Είναι η λάμψη που προέκυψε από τη Μεγάλη Έκρηξη. Η Μεγάλη Έκρηξη ήταν μια εποχή στην αρχή του σύμπαντος όπου όλα όσα βλέπουμε στον ουρανό ήταν συμπυκνωμένα σε μια απίστευτα μικρή, απίστευτα καυτή, απίστευτα ταραχώδη μάζα κι απ' αυτήν γεννήθηκαν όλα όσα βλέπουμε. Έχουμε, λοιπόν, χαρτογραφήσει αυτή τη λάμψη με φοβερή ακρίβεια. Κι όταν λέω «έχουμε» δεν εννοώ εμένα. (Γέλια) Έχουμε χαρτογραφήσει αυτή τη λάμψη με φοβερή ακρίβεια και είναι φοβερό ότι είναι σχεδόν απόλυτα ισότιμα μοιρασμένη στα 14 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη μια πλευρά και στα 14 δισεκατομμύρια από την άλλη υπάρχει η ίδια θερμοκρασία. Έχουν περάσει 13 δισεκατομμύρια χρόνια από τη Μεγάλη Έκρηξη και έτσι ξεθώριασε και κρύωσε και τώρα η θερμοκρασία είναι 2,7 βαθμοί. Όμως δεν είναι ακριβώς 2,7 βαθμοί. Είναι 2,7 βαθμοί σε περίπου 10 μέρη στο εκατομμύριο. Εδώ κάνει λίγο περισσότερη ζέστη και εκεί λίγο περισσότερο κρύο. Κι αυτό είναι απίστευτα σημαντικό για όλους μας, γιατί εκεί που κάνει λίγο περισσότερη ζέστη υπάρχουν πιο πολλά «πράγματα» κι εκεί που υπάρχουν πιο πολλά «πράγματα» έχουμε γαλαξίες και συμπλέγματα γαλαξιών και υπερσυμπλέγματα και όλες τις δομές που υπάρχουν στο σύμπαν. Και αυτά τα μικρά ανομοιογενή σημεία που είναι 23 μέρη στο εκατομμύριο αυτά δημιουργήθηκαν από κβαντομηχανικές δονήσεις στο πρώιμο σύμπαν που απλώθηκαν κατά μήκος όλου του σύμπαντος. Κι αυτό είναι φοβερό και δεν είναι αυτό που ανακάλυψαν τη Δευτέρα. Αυτό που βρήκαν τη Δευτέρα είναι ακόμα καλύτερο. Ορίστε λοιπόν τι βρήκαν. Φανταστείτε ότι παίρνετε μια καμπάνα και τη χτυπάτε με ένα σφυρί. Τι θα συμβεί τότε; Κουδουνίζει! Αλλά αν περιμένετε, το κουδούνισμα αρχίζει να εξασθενεί όλο και περισσότερο μέχρι που δεν το αντιλαμβάνεστε πλέον. Το σύμπαν, λοιπόν, στην αρχή του ήταν πολύ πυκνό σαν μέταλλο και ακόμα πυκνότερο κι αν το χτυπούσατε, θα κουδούνιζε και αυτό που θα κουδούνιζε θα ήταν η δομή του ίδιου του χωροχρόνου και το σφυρί θα ήταν η κβαντομηχανική. Αυτό που βρήκαν τη Δευτέρα ήταν αποδείξεις για το κουδούνισμα του χωροχρόνου στην αρχή του σύμπαντος αυτό που ονομάζουμε βαρυτικά κύματα από την καθοριστική περίοδο. Και να πώς το βρήκαν. Αυτά τα κύματα έχουν εξασθενήσει εδώ και καιρό. Αν πάτε για βόλτα δεν κουδουνίζετε. Αυτά τα βαρυτικά κύματα στη δομή του σύμπαντος είναι τελείως αόρατα για πολλούς λόγους. Αλλά στην αρχή, όταν το σύμπαν εξέπεμπε αυτή την τελευταία λάμψη, τα βαρυτικά κύματα έδωσαν μικρές κλίσεις στη δομή του φωτός που βλέπουμε. Παρατηρώντας λοιπόν το νυχτερινό ουρανό όλο και πιο βαθιά -- Αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν τρία χρόνια στον Νότιο Πόλο κοιτώντας μέσα από τον πιο κρύο και καθαρό αέρα που μπορούσαν να βρουν κοιτούσαν βαθιά τον νυχτερινό ουρανό και μελετούσαν αυτή τη λάμψη, ψάχνοντας για αυτές τις λεπτές κλίσεις που είναι η ένδειξη, το σήμα, για τα βαρυτικά κύματα το κουδούνισμα του πρώιμου σύμπαντος. Και τη Δευτέρα ανακοίνωσαν ότι το βρήκαν. Και αυτό που είναι το πιο φοβερό για μένα δεν είναι απλά το κουδούνισμα, παρόλο που είναι φανταστικό. Αυτό που είναι τελείως καταπληκτικό, ο λόγος που βρίσκομαι σ' αυτή τη σκηνή είναι ότι αυτό μας λέει κάτι βαθύ για το πρώιμο σύμπαν. Μας λέει ότι εμείς και όλα όσα υπάρχουν γύρω μας είναι βασικά μία μεγάλη φούσκα κι αυτό είναι η θεωρία του πληθωρισμού μια μεγάλη φούσκα περικυκλωμένη από κάτι άλλο. Αυτό δεν είναι ολοκληρωτική απόδειξη για τον πληθωρισμό αλλά ό,τι δεν είναι πληθωρισμός, αλλά εξηγεί αυτό θα είναι παρόμοιο. Αυτή είναι μια θεωρία, μια ιδέα που κυκλοφορούσε εδώ και καιρό και δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα τη βλέπαμε. Για πολλούς λόγους, πιστεύαμε ότι ποτέ δε θα είχαμε καταληκτικές αποδείξεις. Και αυτές είναι καταληκτικές αποδείξεις. Αλλά η πραγματικά τρελή ιδέα είναι ότι η δική μας φούσκα είναι απλά μία φούσκα μέσα σε ένα πολύ μεγαλύτερο ταραχώδες χωνευτήρι γεμάτο με συμπαντικά «πράγματα». Δε θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε τα «πράγματα» που είναι έξω, αλλά πηγαίνοντας στον Νότιο Πόλο και περνώντας τρία χρόνια εκεί παρατηρώντας τη λεπτομερή δομή του ουρανού μπορούμε να συμπεράνουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα σύμπαν που μοιάζει κάπως έτσι. Κι αυτό με συναρπάζει! Ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
If you look deep into the night sky, you see stars, and if you look further, you see more stars, and further, galaxies, and further, more galaxies. But if you keep looking further and further, eventually you see nothing for a long while, and then finally you see a faint, fading afterglow, and it's the afterglow of the Big Bang. Now, the Big Bang was an era in the early universe when everything we see in the night sky was condensed into an incredibly small, incredibly hot, incredibly roiling mass, and from it sprung everything we see. Now, we've mapped that afterglow with great precision, and when I say we, I mean people who aren't me. We've mapped the afterglow with spectacular precision, and one of the shocks about it is that it's almost completely uniform. Fourteen billion light years that way and 14 billion light years that way, it's the same temperature. Now it's been 14 billion years since that Big Bang, and so it's got faint and cold. It's now 2.7 degrees. But it's not exactly 2.7 degrees. It's only 2.7 degrees to about 10 parts in a million. Over here, it's a little hotter, and over there, it's a little cooler, and that's incredibly important to everyone in this room, because where it was a little hotter, there was a little more stuff, and where there was a little more stuff, we have galaxies and clusters of galaxies and superclusters and all the structure you see in the cosmos. And those small, little, inhomogeneities, 20 parts in a million, those were formed by quantum mechanical wiggles in that early universe that were stretched across the size of the entire cosmos. That is spectacular, and that's not what they found on Monday; what they found on Monday is cooler. So here's what they found on Monday: Imagine you take a bell, and you whack the bell with a hammer. What happens? It rings. But if you wait, that ringing fades and fades and fades until you don't notice it anymore. Now, that early universe was incredibly dense, like a metal, way denser, and if you hit it, it would ring, but the thing ringing would be the structure of space-time itself, and the hammer would be quantum mechanics. What they found on Monday was evidence of the ringing of the space-time of the early universe, what we call gravitational waves from the fundamental era, and here's how they found it. Those waves have long since faded. If you go for a walk, you don't wiggle. Those gravitational waves in the structure of space are totally invisible for all practical purposes. But early on, when the universe was making that last afterglow, the gravitational waves put little twists in the structure of the light that we see. So by looking at the night sky deeper and deeper -- in fact, these guys spent three years on the South Pole looking straight up through the coldest, clearest, cleanest air they possibly could find looking deep into the night sky and studying that glow and looking for the faint twists which are the symbol, the signal, of gravitational waves, the ringing of the early universe. And on Monday, they announced that they had found it. And the thing that's so spectacular about that to me is not just the ringing, though that is awesome. The thing that's totally amazing, the reason I'm on this stage, is because what that tells us is something deep about the early universe. It tells us that we and everything we see around us are basically one large bubble -- and this is the idea of inflation— one large bubble surrounded by something else. This isn't conclusive evidence for inflation, but anything that isn't inflation that explains this will look the same. This is a theory, an idea, that has been around for a while, and we never thought we we'd really see it. For good reasons, we thought we'd never see killer evidence, and this is killer evidence. But the really crazy idea is that our bubble is just one bubble in a much larger, roiling pot of universal stuff. We're never going to see the stuff outside, but by going to the South Pole and spending three years looking at the detailed structure of the night sky, we can figure out that we're probably in a universe that looks kind of like that. And that amazes me. Thanks a lot. (Applause)