Γεια σας. Μακάρι να μπορούσα να χορέψω, αλλά δεν μπορώ, και δεν θέλετε να το κάνω. Αντ' αυτού σκέφτηκα να μιλήσω λιγάκι για το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι. Με γοητεύει αυτή η ερώτηση, Είμαι κοινωνικός ψυχολόγος, που βασικά σημαίνει ότι παρακολουθώ ανθρώπους επαγγελματικά. Να τι κάνω. Προσπαθώ να καταλάβω πώς σκέφτονται οι άνθρωποι και πώς θα μπορούσαμε να σκεφτόμαστε καλύτερα. Να κάτι που παρατήρησα πριν μερικά χρόνια για το πώς φαινόταν πως σκέφτομαι. Να μια τυπική εβδομάδα στη ζωή μου, η οποία συνήθως φαίνεται να περιστρέφεται εντελώς γύρω από τη δημοσίευση μελετών. Να 'μαι λοιπόν, στο μέγιστο των καλλιτεχνικών μου δυνατοτήτων ως ένα ανθρωπάκι, να προχωρώ στην αρχική γραμμή, και γίνεται αποδεκτή μια δημοσίευσή μου. Ενθουσιάζομαι, χαίρομαι, και επιστρέφω στην αρχική γραμμή μέχρι το μεσημέρι. (Γέλια) Μερικές μέρες αργότερα, μπορεί να απορριφθεί μια δημοσίευσή μου, και αυτό είναι άσχημο συναίσθημα. Και περιμένω να περάσει, αλλά κάπως δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι. Και το πιο τρελό σ' αυτό: ακόμη κι αν γίνει αποδεκτή μια άλλη δημοσίευση την επόμενη μέρα, ωραία, αλλά κάπως δεν μπορώ να βγάλω αυτή την ενοχλητική απόρριψη από το μυαλό μου. Τι συμβαίνει εδώ; Γιατί η αποτυχία φαίνεται να κολλάει στο μυαλό μας τόσο πολύ περισσότερο απ' ό,τι η επιτυχία; Μαζί με τη συνάδελφό μου Άμπερ Μπόιντσταν στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών, άρχισα να σκέφτομαι αυτή την ερώτηση, την ερώτηση, «γιατί τα μυαλά μας κολλάνε στα αρνητικά;» Όλοι μας ξέρουμε διαισθητικά ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να σκεφτόμαστε τα πράγματα. Το ίδιο ποτήρι, το ρητό λέει ότι μπορείς να το δεις μισογεμάτο ή μισοάδειο. Υπάρχουν πολλές έρευνες στις κοινωνικές επιστήμες που δείχνουν ότι ανάλογα με το πώς περιγράφετε το ποτήρι στους ανθρώπους, ως μισογεμάτο ή μισοάδειο, αλλάζει τον τρόπο που αισθάνονται γι' αυτό. Έτσι αν περιγράψετε το ποτήρι ως μισογεμάτο, που λέγεται θετικό πλαίσιο, επειδή εστιάζετε στα θετικά, τότε αρέσει στους ανθρώπους. Αλλά αν περιγράψετε το ποτήρι ως μισοάδειο, το αρνητικό πλαίσιο, τότε δεν αρέσει στους ανθρώπους. Αλλά αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει όταν προσπαθείτε να αλλάξετε τον τρόπο σκέψης από τη μία πλευρά στην άλλη. Μπορούν να πηγαίνουν από τη μία στην άλλη, ή κολλάνε στον ένα τρόπο σκέψης; Με άλλα λόγια, τείνει να κολλάει μία από αυτές τις ετικέτες περισσότερο στο μυαλό; Για να ερευνήσουμε αυτή την ερώτηση, κάναμε ένα απλό πείραμα. Είπαμε στους συμμετέχοντες του πειράματος για μια νέα χειρουργική επέμβαση, και τους αναθέσαμε τυχαία μία από δύο συνθήκες. Για τους συμμετέχοντες στην πρώτη συνθήκη, την πρώτη ομάδα, περιγράψαμε τη χειρουργική επέμβαση με θετικούς όρους. είπαμε ότι έχει ποσοστό επιτυχίας 70%. Για τη δεύτερη ομάδα, περιγράψαμε τη χειρουργική επέμβαση με αρνητικούς όρους, είπαμε ότι είχε ποσοστό αποτυχίας 30%. Είναι λοιπόν ακριβώς η ίδια επέμβαση, απλώς εστιάζουμε την προσοχή των ανθρώπων στο μέρος του ποτηριού που είναι γεμάτο, ή το μέρος που είναι άδειο. Δεν μας εκπλήσσει και τόσο που άρεσε η επέμβαση όταν περιγράφεται με ποσοστό επιτυχίας 70%, και δεν άρεσε όταν περιγράφεται με ποσοστό αποτυχίας 30%. Αλλά μετά προσθέσαμε μια αλλαγή: είπαμε στους συμμετέχοντες στην πρώτη ομάδα, «Ξέρετε, μπορείτε να το σκεφτείτε ως ποσοστό αποτυχίας 30%». Και τώρα δεν τους αρέσει πια, άλλαξαν γνώμη. Είπαμε στους συμμετέχοντες στη δεύτερη ομάδα, «Ξέρετε, μπορείτε να το σκεφτείτε ως ποσοστό επιτυχίας 70%», αλλά σε αντίθεση με την πρώτη ομάδα, παρέμειναν στην πρώτη τους γνώμη, φαίνεται να είχαν κολλήσει στο αρχικό αρνητικό πλαίσιο που είδαν στην αρχή στης μελέτης. Κάναμε ένα άλλο πείραμα. Αυτή τη φορά είπαμε στους συμμετέχοντες για τον τρέχοντα κυβερνήτη μιας σημαντικής πολιτείας που έχει κατέβει στις εκλογές ενάντια στον αντίπαλό του. Και πάλι είχαμε δύο ομάδες συμμετεχόντων, και περιγράψαμε το ιστορικό του τρέχοντος κυβερνήτη με έναν από δύο τρόπους. Είπαμε ότι όταν ο τωρινός κυβερνήτης έλαβε το αξίωμά του, οι πολιτειακές μειώσεις στον προϋπολογισμό αναμενόταν να επηρεάσουν περίπου 10.000 θέσεις εργασίας, και οι μισοί συμμετέχοντες διάβασαν ότι υπό την αρχηγεία του τωρινού κυβερνήτη σώθηκε το 40% από αυτές τις θέσεις εργασίας. Τους αρέσει ο τωρινός κυβερνήτης, πιστεύουν ότι κάνει καλή δουλειά. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες διάβασαν ότι υπό την αρχηγεία του τωρινού κυβερνήτη χάθηκε το 60% από αυτές τις θέσεις εργασίας, και δεν τους άρεσε ο τωρινός κυβερνήτης, νομίζουν ότι κάνει απαίσια δουλειά. Αλλά τότε, ακόμη μια φορά, προσθέσαμε μια αλλαγή. Για τους συμμετέχοντες στην πρώτη ομάδα, επαναπλαισιώσαμε την πληροφορία ως αρνητική, και τώρα δεν τους άρεσε πια ο τωρινός κυβερνήτης. Για τους συμμετέχοντες στη δεύτερη ομάδα, επαναπλαισιώσαμε την πληροφορία ως θετική, αλλά όπως και στην πρώτη μελέτη, αυτό δεν φάνηκε να έχει σημασία. Στα άτομα σε αυτή την ομάδα συνέχιζε να μην αρέσει ο τωρινός κυβερνήτης. Προσέξτε τι σημαίνει αυτό. Μόλις μπει εκεί το αρνητικό πλαίσιο, κολλάει. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να πάνε πίσω και να σκεφτούν τις θέσεις εργασίας που σώθηκαν μόλις σκεφτούν αυτές που χάθηκαν. Έτσι και στα δύο αυτά σενάρια ο τωρινός κυβερνήτης χάνει τη θέση του από τον αντίπαλό του. Σε αυτό το σημείο μας φαίνεται περίεργο: γιατί συμβαίνει αυτό; Μπορεί να είναι όντως νοητικά δυσκολότερο για τους ανθρώπους να μετατρέψουν το αρνητικό σε θετικό απ' ό,τι το θετικό σε αρνητικό; Έτσι κάναμε μια τρίτη μελέτη για να ελέγξουμε πόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν από το ένα πλαίσιο στο άλλο. Αυτή τη φορά τους είπαμε, «Φανταστείτε ότι υπάρχει ένα ξέσπασμα μιας ασυνήθιστης νόσου και 600 ζωές είναι σε κίνδυνο». Ρωτήσαμε τους συμμετέχοντες στη μία ομάδα, «Αν σωθούν 100 ζωές, πόσες θα χαθούν;» Και ρωτήσαμε τους συμμετέχοντες στην άλλη ομάδα, «Αν χαθούν 100 ζωές, πόσες θα σωθούν;» Έτσι όλοι θα πρέπει να υπολογίσουν 600 μείον 100, και να βρουν το 500 ενώ τα άτομα στη μία ομάδα πρέπει να μετατρέψουν το θετικό σε αρνητικό για να το κάνουν αυτό, αυτοί στη δεύτερη ομάδα πρέπει να μετατρέψουν το αρνητικό σε θετικό. Μετρήσαμε πόσο χρόνο τους πήρε να λύσουν αυτό το απλό μαθηματικό πρόβλημα, και βρήκαμε ότι όταν έπρεπε να μετατρέψουν από θετικό σε αρνητικό, μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα αρκετά γρήγορα, χρειάστηκαν κατά μέσο όρο επτά δευτερόλεπτα. Αλλά όταν έπρεπε να μετατρέψουν από αρνητικό σε θετικό, τώρα τους πήρε πολύ περισσότερο, σχεδόν 11 δευτερόλεπτα. Αυτό υποδεικνύει ότι μόλις θεωρήσουμε κάτι ως αρνητικό, αυτό ο τρόπος σκέψης τείνει να κολλάει στο μυαλό μας και να αντιστέκεται στις προσπάθειές μας να τον αλλάξουμε. Αυτό που συμπέρανα από αυτή την έρευνα και από σχετικές έρευνες είναι ότι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο έχει μια θεμελιώδη τάση να τείνει προς το αρνητικό. Είναι πολύ εύκολο να πάμε από το θετικό στο αρνητικό αλλά πολύ δυσκολότερο να πάμε από το αρνητικό στο θετικό. Πρέπει κυριολεκτικά να δουλέψουμε πιο σκληρά για να δούμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Και αυτό έχει σημασία. Σκεφτείτε την οικονομία. Να η οικονομική ευημερία από το 2007 έως το 2010. Μπορείτε να δείτε ότι έπεσε όπως όλοι θυμόμαστε, αλλά μετά μέχρι τα τέλη του 2010 ανέκαμψε σύμφωνα με τις περισσότερες αντικειμενικές μετρήσεις. Αλλά να η εμπιστοσύνη του καταναλωτή την ίδια χρονική περίοδο. Μπορείτε να δείτε ότι πέφτει μαζί με την οικονομία, αλλά φαίνεται να κολλάει. Αντί να ανακάμψει μαζί με την οικονομία, οι καταναλωτές φαίνεται να έχουν κολλήσει ψυχολογικά στην ύφεση. Είναι περίεργο ότι ίσως χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια να αλλάξουμε γνώμη για το πώς τα πάει η οικονομία αντί να αλλάξουμε την ίδια την οικονομία. Σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο, αυτή η έρευνα σημαίνει για μένα ότι πρέπει να προσπαθήσετε για να δείτε τη θετική πλευρά. Χρειάζεται κυριολεκτικά δουλειά, χρειάζεται προσπάθεια. Και μπορείτε να το εξασκήσετε, να εκπαιδεύσετε το μυαλό σας να το κάνει καλύτερα. Μια έρευνα στο UC Davis δείχνει ότι απλώς και μόνο να γράφετε για λίγα λεπτά την ημέρα για πράγματα για τα οποία είστε ευγνώμονες μπορεί να βοηθήσει δραματικά την ευτυχία και την ευημερία σας, ακόμη και την υγεία σας. Μπορείτε να επαναλαμβάνετε καλά νέα και να τα μοιράζεστε με άλλους. Τείνουμε να σκεφτόμαστε ότι η δυστυχία αγαπά την παρέα, ότι να τα λέμε μας βοηθά να ξεφορτωθούμε τα αρνητικά μας συναισθήματα, ότι θα νιώσουμε καλύτερα αν απλώς μιλήσουμε για το πόσο χάλια ήταν η μέρα μας. Κι έτσι μιλάμε, και μιλάμε, και μιλάμε για το αφεντικό που μας τρελλαίνει, και για εκείνη τη φίλη που δεν μας κάλεσε πίσω, κι εκείνη τη συνάντηση στη δουλειά όπου κάθε τι που θα μπορούσε να πάει στραβά, πήγε. Αλλά ξεχνάμε να μιλάμε για τα καλά πράγματα. Κι όμως, εκεί ακριβώς χρειάζονται τα μυαλά μας περισσότερη εξάσκηση. Έτσι, ο συζυγός μου που έχει αυτή την ενοχλητική συνήθεια να ακούει που λέω τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι, και μετά να επισημαίνει ότι, τεχνικά, είμαι κι εγώ ένας από τους άλλους, (Γέλια) έχει αρχίσει να με ακούει για δύο περίπου λεπτά τις ημέρες που επιστρέφω κατσουφιασμένη και παραπονιέμαι για τα πάντα, και ακούει, και λέει, «Εντάξει, αλλά τι έγινε σήμερα που ήταν καλό;» Έτσι του λέω για τον φοιτητή που ήρθε μετά το μάθημα με αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα, διορατική ερώτηση, και του λέω για τη φίλη που μου έστειλε μήνυμα ξαφνικά σήμερα το πρωί μόνο για να πει, «γεια». Και κάπου μέσα στην εξιστόρηση, αρχίζω να χαμογελάω, και αρχίζω να σκέφτομαι ότι ίσως η μέρα μου ήταν τελικά αρκετά καλή. Μπορούμε να δουλέψουμε και στις κοινότητές μας για να εστιάσουμε στη θετική πλευρά. Μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε καλύτερα ότι το αρνητικό τείνει να κολλάει. Ένα άσχημο σχόλιο μπορεί να κολλήσει με κάποιον όλη μέρα, ακόμη και όλη την εβδομάδα, και το αρνητικό τείνει να πολλαπλασιάζεται, σωστά; Κάποιος σας μιλά άσχημα, του απαντάτε με τον ίδιο τρόπο, και συνεχίζετε στον επόμενο. Αλλά αν την επόμενη φορά που κάποιος θα σας μιλούσε άσχημα, τον συγχωρούσατε; Aν την επόμενη φορά που είχατε μια στριφνή σερβιτόρα, της αφήνατε ένα ιδιαίτερα μεγάλο πουρμπουάρ; Τα μυαλά μας μπορεί να είναι φτιαγμένα για να ψάχνουν για την αρνητική πληροφορία και να την κρατούν, αλλά μπορούμε και να επανεκπαιδεύσουμε τα μυαλά μας αν προσπαθήσουμε και να αρχίσουμε να βλέπουμε ότι το ποτήρι μπορεί να είναι λίγο πιο γεμάτο απ' ό,τι πιστεύαμε στην αρχή. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Hi everyone. Gosh, I wish I could dance, but I can't, and you really don't want me to. So instead I thought I would talk a little today about how people think. I'm fascinated by this question. I'm a social psychologist, which basically means I'm a professional people watcher. So, this is what I do; I try to figure out how humans think and how we might be able to think better. Here's something I noticed a few years ago about how I seem to think; here's a typical week in my life, which usually seems to revolve entirely around publishing papers. So here I am, at maximum of my artistic abilities as a stick figure, going along at baseline, and a paper gets accepted. I get this rush, this blip of happiness, and then I'm back to baseline by about lunch time. (Laughter) A few days later, a paper might get rejected, and that feels pretty awful. And I wait for that blip to end, but somehow I just can't stop thinking about it. Here's the craziest part: even if another paper gets accepted the next day, well, that's nice, but somehow I can't get that pesky rejection out of my head. So, what is going on here? Why does a failure seem to stick in our minds so much longer than a success? Together with my colleague Amber Boydstun in the Political Science Department, I started thinking about this question, this question of, "do our minds get stuck in the negatives?" We all know intuitively that there are different ways of thinking about things. The same glass, the saying goes can be seen as half-full or half-empty. There's a lot of research in the social sciences showing that depending on how you describe the glass to people, as half-full or half-empty, it changes how they feel about it. So if you describe the glass as half-full, this is called the gain frame, because you're focusing on what's gained, then people like it. But if you describe the same glass as half-empty, a loss frame, then people don't like it. But we wondered what happens when you try to switch from thinking about it one way to thinking about it another way. Can people shift back and forth, or do they get stuck in one way of thinking about it? Does one of these labels, in other words, tend to stick more in the mind? Well, to investigate this question, we conducted a simple experiment. We told participants in our experiment about a new surgical procedure, and we randomly assigned them to one of two conditions. For participants in the first condition, the first group, we described the surgical procedure in terms of gains; we said it had a 70% success rate. For participants in the second group, we described the procedure in terms of losses; we said it had a 30% failure rate. So it's the exact same procedure, we're just focusing people's attention on the part of the glass that's full, or the part of the glass that's empty. Perhaps unsurprisingly, people like the procedure when it's described as having a 70% success rate, and they don't like it when it's described as having a 30% failure rate. But then we added a twist: we told participants in the first group, "You know, you could think of this as a 30% failure rate." And now they don't like it anymore; they've changed their minds. We told participants in the second group, "You know, you could think of this as a 70% success rate", but unlike the first group, they stuck with their initial opinion; they seemed to be stuck in the initial loss frame that they saw at the beginning of the study. We conducted another experiment. This time we told participants about the current governor of an important state who is running for re-election against his opponent. We again had two groups of participants, and we described the current governor's track record to them in one of two ways. We said that when the current governor took office, statewide budget cuts were expected to affect of about 10,000 jobs, and then half of the participants read that under the current governor's leadership 40% of these jobs had been saved. They like the current governor; they think he is doing a great job. The rest of the participants read that under the current governor's leadership, 60% of these jobs had been lost, and they don't like the current governor; they think he's doing a terrible job. But then, once more, we added a twist. For participants in the first group, we reframed the information in terms of losses, and now they didn't like the current governor anymore. For participants in the second group, we reframed the information in terms of gains, but just like in the first study, this didn't seem to matter. People in this group still didn't like the current governor. So notice what this means. Once the loss frame gets in there, it sticks. People can't go back to thinking about jobs saved once they thought about jobs lost. So in both of these scenarios actually the current governor gets ousted in favor of his opponent. At this point we were getting curious: why does this happen? Could it be that it's actually mentally harder for people to convert from losses to gains than it is for them to go from gains to losses? So we conducted the third study to test how easily people could covert from one frame to another. This time we told participants, "Imagine there's been an outbreak of an unusual disease and six hundred lives are at stake." We asked participants in one group, "If a hundred lives are saved, how many will be lost?" And we asked participants in the other group, "If a hundred lives are lost, how many will be saved?" So everyone just has to calculate 600 minus 100, and come up with the answer of 500 but whereas people in one group have to convert from gains to losses in order to do that, people in the second group have to convert from losses to gains. We timed how long it took them to solve this simple math problem, and what we found was that when people had to convert from gains to losses, they could solve the problem quite quickly; it took them about 7 seconds on average. But when they had to convert from losses to gains, well now it took them far longer, almost 11 seconds. So this suggests that once we think about something as a loss, that way of thinking about it tends to stick in our heads and to resist our attempts to change it. What I take away from this research and from related research is that our view of the world has a fundamental tendency to tilt toward the negative. It's pretty easy to go from good to bad, but far harder to shift from bad to good. We literally have to work harder to see the upside of things. And this matters. So, think about the economy. Here's economic well-being from 2007 to 2010. You can see it tanked, just like we all remember, and then by late 2010 it has recovered by most objective measures. But here's consumer confidence over the same time period. You can see it tanks right along with the economy, but then it seems to get stuck. Instead of rebounding with the economy itself, consumers seem to be psychologically stuck back there in the recession. So oddly then, it may take more effort to change our minds about how the economy is doing then to change the economy itself. On the more personal level, what this research means to me is that you have to work to see the up-side. Literally, this takes work, this takes effort. And you can practice this; you can train your mind to do this better. There's research out at UC Davis, showing that just writing for a few minutes each day about things that you're grateful for can dramatically boost your happiness and well-being, and even your health. We can also rehearse good news and share it with others. We tend to think, right, that misery loves company, that venting will help get rid of our negative emotions, that we'll feel better if we just talk about how terrible our day was. And so we talk, and we talk, and we talk about the boss who’s driving us crazy, and that friend who never called us back, and that meeting at work where every little thing that could go wrong, did. But we forget to talk about the good stuff. And yet, that's exactly where our minds need the most practice. So, my husband who has this disconcerting habit of listening to what I say other people should do, and then pointing out that, technically speaking, I'm a person, too, (Laughter) has taken to listening to me for about two minutes on days when I come home all grumpy and complaining about everything, and he listens, and he says, "Okay, but what happened today that was good?" So I tell him about the student who came up to me after class with this really interesting, insightful question, and I tell him about the friend who emailed me out of the blue this morning just to say, "hello". And somewhere in the telling, I start to smile, and I start to think that maybe my day was pretty decent after all. I think we can also work in our communities to focus on the upside. We can be more aware that bad tends to stick. One mean comment can stick with somebody all day, all week even, and bad tends to propagate itself, right? Somebody snaps at you and you snap back, and you snap at the next guy, too. But what if the next time somebody snapped at you, you forgave them? What if the next time you had a really grumpy waitress, you left her an extra large tip? Our minds may be built to look for negative information and to hold on to it, but we can also retrain our minds if we put some effort into it and start to see that the glass may be a little more full than we initially thought. Thank you. (Applause)