Τι συμβαίνει στο μυαλό αυτού του μωρού; Εάν το ρωτούσατε αυτό τριάντα χρόνια πριν, οι περισσότεροι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και των ψυχολόγων, θα σας έλεγαν πως αυτό το μωρό είναι παράλογο, ανακόλουθο, εγωκεντρικό -- πως δεν θα μπορούσε ν' αντιληφθεί την οπτική ενός άλλου ατόμου ή να καταλάβει την αιτία και το αποτέλεσμα. Τα τελευταία 20 χρόνια, η αναπτυξιακή επιστήμη ανέτρεψε ολοσχερώς αυτή την εικόνα. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, πιστεύουμε πως η σκέψη αυτού του μωρού είναι σαν τη σκέψη των πιο λαμπρών επιστημόνων.
What is going on in this baby's mind? If you'd asked people this 30 years ago, most people, including psychologists, would have said that this baby was irrational, illogical, egocentric -- that he couldn't take the perspective of another person or understand cause and effect. In the last 20 years, developmental science has completely overturned that picture. So in some ways, we think that this baby's thinking is like the thinking of the most brilliant scientists.
Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα. Ένα πράγμα που μπορεί να σκέφτεται αυτό το μωρό, που μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό του, είναι η προσπάθεια κατανόησης όσων συμβαίνουν στο μυαλό του άλλου μωρού. Εξάλλου ένα από τα δυσκολότερα πράγματα για όλους μας είναι η κατανόηση των σκέψεων και συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων. Και ίσως το δυσκολότερο απ' όλα είναι να καταλάβουμε πως αυτά που σκέφτονται και νιώθουν οι άλλοι δεν είναι ακριβώς ίδια με αυτά που σκεπτόμαστε και νιώθουμε εμείς. Οποιοσδήποτε παρακολουθεί την πολιτική μπορεί να καταθέσει πόσο δύσκολο είναι αυτό για κάποιους ανθρώπους. Θέλαμε να μάθουμε αν τα μωρά και τα μικρά παιδιά μπορούν να καταλάβουν αυτό το πραγματικά σημαντικό στοιχείο για τους άλλους. Πώς θα μπορούσαμε να τα ρωτήσουμε; Τα μωρά δεν μπορούν να μιλήσουν, κι αν ρωτήσεις ένα τρίχρονο να σου πει τι σκέπτεται, αυτό που θ' ακούσεις είναι μια πανέμορφη ροή συνειδησιακού μονολόγου για αλογάκια και γενέθλια κι άλλα τέτοια πράγματα. Πώς λοιπόν τους κάνουμε πραγματικά την ερώτηση;
Let me give you just one example of this. One thing that this baby could be thinking about, that could be going on in his mind, is trying to figure out what's going on in the mind of that other baby. After all, one of the things that's hardest for all of us to do is to figure out what other people are thinking and feeling. And maybe the hardest thing of all is to figure out that what other people think and feel isn't actually exactly like what we think and feel. Anyone who's followed politics can testify to how hard that is for some people to get. We wanted to know if babies and young children could understand this really profound thing about other people. Now the question is: How could we ask them? Babies, after all, can't talk, and if you ask a three year-old to tell you what he thinks, what you'll get is a beautiful stream of consciousness monologue about ponies and birthdays and things like that. So how do we actually ask them the question?
Αποδεικνύεται ότι το μυστικό ήταν το μπρόκολο. Αυτό που κάναμε - εγώ και η Μπέτι Ραπακόλι, που ήταν φοιτήτρια μου - ήταν να δώσουμε στα μωρά δύο μπολ με φαγητό: ένα μπολ με ωμό μπρόκολο κι ένα μπολ με λαχταριστά κράκερς σε σχήμα ψαριού. Όλα τα μωρά, ακόμη και στο Μπέρκλεϊ, προτιμούν τα κράκερς από το ωμό μπρόκολο. (Γέλια) Έπειτα, αυτό που έκανε η Μπέτι ήταν να δοκιμάσει μια μικρή ποσότητα από κάθε μπολ. Προσποιήθηκε ή ότι της άρεσε ή ότι δεν της άρεσε. Έτσι τις μισές φορές έκανε πως της άρεσαν τα κράκερς και δεν της άρεσε το μπρόκολο - όπως το μωρό και κάθε λογικός άνθρωπος. Αλλά τις άλλες μισές, δοκίμαζε λίγο μπρόκολο κι έκανε: «Μμμμ, μπρόκολο. Δοκίμασα το μπρόκολο. Μμμμμ.» Έπειτα δοκίμαζε τα κράκερς κι έλεγε: «Ίου, μπλιάξ, κράκερς. Δοκίμασα τα κράκερς. Μπλιάξ.» Έκανε σαν αυτό που ήθελε να είναι αντίθετο απ' αυτό που ήθελαν τα μωρά. Το κάναμε αυτό με μωρά 15 και 18 μηνών. Έπειτα έτεινε το χέρι της κι έλεγε: «Μπορείς να μου δώσεις λίγο;»
Well it turns out that the secret was broccoli. What we did -- Betty Rapacholi, who was one of my students, and I -- was actually to give the babies two bowls of food: one bowl of raw broccoli and one bowl of delicious goldfish crackers. Now all of the babies, even in Berkley, like the crackers and don't like the raw broccoli. (Laughter) But then what Betty did was to take a little taste of food from each bowl. And she would act as if she liked it or she didn't. So half the time, she acted as if she liked the crackers and didn't like the broccoli -- just like a baby and any other sane person. But half the time, what she would do is take a little bit of the broccoli and go, "Mmmmm, broccoli. I tasted the broccoli. Mmmmm." And then she would take a little bit of the crackers, and she'd go, "Eww, yuck, crackers. I tasted the crackers. Eww, yuck." So she'd act as if what she wanted was just the opposite of what the babies wanted. We did this with 15 and 18 month-old babies. And then she would simply put her hand out and say, "Can you give me some?"
Το ερώτημα είναι: Τι θα της δώσει το μωρό, αυτό που αρέσει σ' εκείνο, ή αυτό που άρεσε σ' αυτήν; Το αξιοσημείωτο ήταν πως μωρά 18 μηνών, που μόλις που περπατούν και μιλούν, της έδιναν τα κράκερς, αν της άρεσαν τα κράκερς, αλλά της έδιναν το μπρόκολο, αν αυτό ήταν που της άρεσε. Από την άλλη, τα μωρά 15 μηνών, την κοιτούσαν για πολλή ώρα αν έκανε πως της άρεσε το μπρόκολο, σαν να μην μπορούσαν να καταλάβουν. Αφού την κοιτούσαν για αρκετή ώρα, της έδιναν τα κράκερς, αυτό που πίστευαν πως θα έπρεπε ν' αρέσει σε όλους. Υπάρχουν λοιπόν δύο αξιοπρόσεκτες παρατηρήσεις σχετικά μ' αυτό. Η πρώτη είναι πως μωράκια 18 μηνών έχουν ήδη ανακαλύψει αυτό το σημαντικό γεγονός για την ανθρώπινη φύση, πως δεν θέλουμε πάντα τα ίδια πράγματα. Κι επιπλέον, ένιωσαν πως πρέπει να κάνουν πράγματα για να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους να πάρουν αυτό που θέλουν.
So the question is: What would the baby give her, what they liked or what she liked? And the remarkable thing was that 18 month-old babies, just barely walking and talking, would give her the crackers if she liked the crackers, but they would give her the broccoli if she liked the broccoli. On the other hand, 15 month-olds would stare at her for a long time if she acted as if she liked the broccoli, like they couldn't figure this out. But then after they stared for a long time, they would just give her the crackers, what they thought everybody must like. So there are two really remarkable things about this. The first one is that these little 18 month-old babies have already discovered this really profound fact about human nature, that we don't always want the same thing. And what's more, they felt that they should actually do things to help other people get what they wanted.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό όμως, είναι το γεγονός ότι τα μωρά 15 μηνών δεν έκαναν το ίδιο, πράγμα που υποδηλώνει πως τα μωρά 18 μηνών έχουν μάθει αυτό το βαθύ και σημαντικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης μέσα στους 3 μήνες που μεσολάβησαν από τότε που ήσαν 15 μηνών. Άρα τα παιδιά και ξέρουν και μαθαίνουν περισσότερα απ' όσα ποτέ θα φανταζόμασταν. Κι είναι μόνο μια από τις εκατοντάδες μελέτες των τελευταίων 20 ετών που το έδειξαν πραγματικά.
Even more remarkably though, the fact that 15 month-olds didn't do this suggests that these 18 month-olds had learned this deep, profound fact about human nature in the three months from when they were 15 months old. So children both know more and learn more than we ever would have thought. And this is just one of hundreds and hundreds of studies over the last 20 years that's actually demonstrated it.
Η ερώτηση που πρέπει να κάνετε όμως είναι: Γιατί τα παιδιά μαθαίνουν τόσα πολλά; Και πως είναι εφικτό να μαθαίνουν τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Θέλω να πω, αν δείτε τα μωρά επιπόλαια, μοιάζουν σχεδόν άχρηστα. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, είναι χειρότερα κι από άχρηστα, επειδή χρειάζεται να διαθέτουμε τόσο χρόνο κι ενέργεια για να τα διατηρούμε στη ζωή. Αν όμως στραφούμε στην εξέλιξη για μια απάντηση στο ερώτημα «γιατί καταναλώνουμε τόσο χρόνο για να φροντίζουμε άχρηστα μωρά», φαίνεται πως υπάρχει τελικά απάντηση. Αν κοιτάξουμε σε πολλά διαφορετικά είδη ζώων, όχι μόνο στα πρωτεύοντα θηλαστικά, αλλά συμπεριλαμβάνοντας κι άλλα θηλαστικά, πουλιά, ακόμη και μαρσιποφόρα όπως τα καγκουρό και οι φασκωλόμυες, φαίνεται πως υπάρχει σχέση μεταξύ της διάρκειας της παιδικής ηλικίας ενός είδους και του μεγέθους του εγκεφάλου του σε σύγκριση με το σώμα του και πόσο έξυπνο κι ευέλικτο είναι.
The question you might ask though is: Why do children learn so much? And how is it possible for them to learn so much in such a short time? I mean, after all, if you look at babies superficially, they seem pretty useless. And actually in many ways, they're worse than useless, because we have to put so much time and energy into just keeping them alive. But if we turn to evolution for an answer to this puzzle of why we spend so much time taking care of useless babies, it turns out that there's actually an answer. If we look across many, many different species of animals, not just us primates, but also including other mammals, birds, even marsupials like kangaroos and wombats, it turns out that there's a relationship between how long a childhood a species has and how big their brains are compared to their bodies and how smart and flexible they are.
Χαρακτηριστικά γι' αυτήν την ιδέα, είναι τα πουλιά εκεί πάνω. Στη μια πλευρά είναι η κουρούνα της Νέας Καληδονίας. Οι κουρούνες κι άλλα κορακοειδή, οι κόρακες, τα χαβαρόνια κτλ, είναι εξαιρετικά έξυπνα πουλιά. Είναι εξίσου έξυπνα με τους χιμπατζήδες σε κάποια σημεία. Βλέπουμε ένα πουλί στο εξώφυλλο του Science, που έμαθε πώς να χρησιμοποιεί ένα εργαλείο για να βρίσκει τροφή. Από την άλλη πλευρά, έχουμε τη φίλη μας την οικόσιτη όρνιθα. Οι κότες, οι πάπιες, οι χήνες και οι γαλοπούλες είναι βασικά πιο χαζές κι απ' τα κούτσουρα. Είναι πολύ-πολύ καλές στο ράμφισμα των σιτηρών, και δεν είναι καλές σε οτιδήποτε άλλο. Φαίνεται πως τα μωρά της κουρούνας της Νέας Καληδονίας, ως νεοσσοί εξαρτώνται από τη μητέρα τους να ρίξει σκουληκάκια στα μικρά ανοιχτά στόματά τους για περίοδο δυο ετών, που είναι πολύ μεγάλο διάστημα στη ζωή ενός πουλιού. Οι κότες αντίθετα ωριμάζουν μέσα σε δύο μήνες. Είναι λοιπόν η παιδική ηλικία ο λόγος που οι κουρούνες καταλήγουν στο εξώφυλλο του Science ενώ οι κότες καταλήγουν στην κατσαρόλα.
And sort of the posterbirds for this idea are the birds up there. On one side is a New Caledonian crow. And crows and other corvidae, ravens, rooks and so forth, are incredibly smart birds. They're as smart as chimpanzees in some respects. And this is a bird on the cover of science who's learned how to use a tool to get food. On the other hand, we have our friend the domestic chicken. And chickens and ducks and geese and turkeys are basically as dumb as dumps. So they're very, very good at pecking for grain, and they're not much good at doing anything else. Well it turns out that the babies, the New Caledonian crow babies, are fledglings. They depend on their moms to drop worms in their little open mouths for as long as two years, which is a really long time in the life of a bird. Whereas the chickens are actually mature within a couple of months. So childhood is the reason why the crows end up on the cover of Science and the chickens end up in the soup pot.
Υπάρχει κάτι σ' αυτήν την παρατεταμένη παιδική ηλικία που φαίνεται να συνδέεται με τη γνώση και τη μάθηση. Τι είδους εξήγηση μπορούμε να δώσουμε σ' αυτό; Μερικά ζώα, όπως τα κοτόπουλα, μοιάζουν να είναι φτιαγμένα για να κάνουν καλά μόνο ένα πράγμα. Προορίζονται λοιπόν για ράμφισμα σπόρων σ' ένα περιβάλλον. Άλλα πλάσματα, όπως οι κουρούνες, δεν κάνουν καλά κάτι συγκεκριμένο, αλλά μαθαίνουν εξαιρετικά καλά τους νόμους διαφορετικών περιβαλλόντων.
There's something about that long childhood that seems to be connected to knowledge and learning. Well what kind of explanation could we have for this? Well some animals, like the chicken, seem to be beautifully suited to doing just one thing very well. So they seem to be beautifully suited to pecking grain in one environment. Other creatures, like the crows, aren't very good at doing anything in particular, but they're extremely good at learning about laws of different environments.
Φυσικά κι εμείς οι άνθρωποι βρισκόμαστε στο άκρο της κατανομής, όπως οι κουρούνες. Έχουμε μεγαλύτερους εγκεφάλους, σε σχέση με το σώμα μας, μακράν από οποιοδήποτε άλλο ζώο. Είμαστε πιο έξυπνοι, πιο ευέλικτοι, μπορούμε να μάθουμε περισσότερα, επιβιώνουμε σε πιο πολλά διαφορετικά περιβάλλοντα, και μεταναστεύσαμε για να καλύψουμε τον κόσμο ακόμη και το διάστημα. Τα μωρά μας και τα παιδιά μας εξαρτώνται από εμάς περισσότερο καιρό από τα μωρά των άλλων ειδών. Ο γιος μου είναι 23. (Γέλια) Τουλάχιστον μέχρι τα 23 τους, συνεχίζουμε να ρίχνουμε τα σκουλικάκια μέσα σ' εκείνα τα μικρά ανοιχτά στόματα.
And of course, we human beings are way out on the end of the distribution like the crows. We have bigger brains relative to our bodies by far than any other animal. We're smarter, we're more flexible, we can learn more, we survive in more different environments, we migrated to cover the world and even go to outer space. And our babies and children are dependent on us for much longer than the babies of any other species. My son is 23. (Laughter) And at least until they're 23, we're still popping those worms into those little open mouths.
Εντάξει, γιατί όμως κάνουμε αυτόν το συσχετισμό; Μια εκδοχή είναι πως αυτή η στρατηγική εκμάθησης, είναι εξαιρετικά ισχυρή για να τα βγάζεις πέρα στον κόσμο, αλλά έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα. Αυτό το μεγάλο μειονέκτημα είναι πως ώσπου να τα μάθεις όλ' αυτά, θα είσαι αβοήθητος. Δεν θέλεις να έχεις τον μαστόδοντα να σε φερμάρει κι εσύ να σκέφτεσαι: «Μια σφεντόνα ή ίσως ένα δόρυ να λειτουργούσε. Ποιο θα ήταν καλύτερο;» Θέλετε να τα γνωρίζετε όλ' αυτά πριν εμφανιστεί ο μαστόδοντας. Και ο τρόπος που η εξέλιξη φαίνεται να έλυσε αυτό το πρόβλημα είναι ο καταμερισμός της εργασίας. Η κεντρική ιδέα είναι πως έχουμε μια πρώιμη περίοδο όπου είμαστε απόλυτα προστατευμένοι. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, μόνο να μαθαίνουμε. Έπειτα, ως ενήλικες, μπορούμε να πάρουμε όλ' αυτά τα πράγματα που μάθαμε όταν ήμασταν μωρά και παιδιά και να τα βάλουμε να λειτουργήσουν για να κάνουμε πράγματα εκεί έξω στον κόσμο.
All right, why would we see this correlation? Well an idea is that that strategy, that learning strategy, is an extremely powerful, great strategy for getting on in the world, but it has one big disadvantage. And that one big disadvantage is that, until you actually do all that learning, you're going to be helpless. So you don't want to have the mastodon charging at you and be saying to yourself, "A slingshot or maybe a spear might work. Which would actually be better?" You want to know all that before the mastodons actually show up. And the way the evolutions seems to have solved that problem is with a kind of division of labor. So the idea is that we have this early period when we're completely protected. We don't have to do anything. All we have to do is learn. And then as adults, we can take all those things that we learned when we were babies and children and actually put them to work to do things out there in the world.
Ένας τρόπος να το δει κανείς, είναι πως τα μωρά και τα μικρά παιδιά είναι το τμήμα έρευνας και ανάπτυξης του ανθρώπινου είδους. είναι οι προστατευμένοι ανέμελοι τύποι που χρειάζεται μόνο να μαθαίνουν και να έχουν καλές ιδέες, κι εμείς είμαστε η παραγωγή και το μάρκετινγκ. Χρειάζεται να πάρουμε όλες αυτές τις ιδέες που μάθαμε όταν ήμασταν παιδιά και να τις χρησιμοποιήσουμε. Ένας άλλος τρόπος σκέψης είναι αντί ν' αντιμετωπίζουμε τα μωρά και τα παιδιά σαν ελαττωματικούς ενήλικες, πρέπει να τ' αντιλαμβανόμαστε ως ένα διαφορετικό αναπτυξιακό στάδιο του ίδιου είδους -- όπως περίπου συμβαίνει με τις κάμπιες και τις πεταλούδες -- μόνο που εκείνα είναι οι έξυπνες πεταλούδες που ίπτανται μέσα στον κήπο κι εξερευνούν, ενώ εμείς είμαστε οι κάμπιες που στριμώχνονται στο στενό ενήλικο μονοπάτι τους.
So one way of thinking about it is that babies and young children are like the research and development division of the human species. So they're the protected blue sky guys who just have to go out and learn and have good ideas, and we're production and marketing. We have to take all those ideas that we learned when we were children and actually put them to use. Another way of thinking about it is instead of thinking of babies and children as being like defective grownups, we should think about them as being a different developmental stage of the same species -- kind of like caterpillars and butterflies -- except that they're actually the brilliant butterflies who are flitting around the garden and exploring, and we're the caterpillars who are inching along our narrow, grownup, adult path.
Αν αυτό είναι αλήθεια, αν αυτά τα μωρά είναι φτιαγμένα για να μαθαίνουν -- κι η ιστορία της εξέλιξης έλεγε πως τα παιδιά είναι για να μαθαίνουν - πως υπάρχουν γι' αυτό -- θα μπορούσαμε να περιμένουμε πως θα είχαν πολύ ισχυρούς μηχανισμούς εκμάθησης. Πράγματι, ο εγκέφαλος των μωρών φαίνεται να είναι ο πιο ισχυρός μαθησιακός υπολογιστής στον πλανήτη. Όμως οι πραγματικοί υπολογιστές γίνονται πολύ καλύτεροι. Πρόσφατα, υπήρξε μια επανάσταση στην κατανόηση της μηχανικής εκμάθησης. Όλα προέρχονται από τις ιδέες αυτού του ανθρώπου, του Αιδεσιμότατου Τόμας Μπέις, που ήταν στατιστικολόγος και μαθηματικός του 18ου αιώνα. Στην ουσία, αυτό που έκανε ο Μπέις ήταν να παρέχει έναν μαθηματικό τρόπο χρησιμοποιώντας τη θεωρία των πιθανοτήτων για να χαρακτηρίσει και να περιγράψει, τον τρόπο που οι επιστήμονες ερευνούν τον κόσμο. Αυτό που κάνουν οι επιστήμονες είναι να έχουν μια υπόθεση που νομίζουν ότι μπορεί ν' αποτελέσει σημείο εκκίνησης. Έπειτα τη δοκιμάζουν βάσει αποδείξεων. Οι αποδείξεις τούς κάνουν ν' αλλάξουν την υπόθεση. Έπειτα δοκιμάζουν τη νέα υπόθεση. Και ούτω καθεξής. Αυτό που έδειξε ο Μπέϊς, ήταν ένας μαθηματικός τρόπος που θα μπορούσε να γίνει αυτό. Αυτά τα μαθηματικά είναι στον πυρήνα των καλύτερων προγραμμάτων μηχανικής εκμάθησης που έχουμε τώρα. Δέκα χρόνια πριν, πρότεινα ότι τα μωρά μπορεί να κάνουν το ίδιο πράγμα.
If this is true, if these babies are designed to learn -- and this evolutionary story would say children are for learning, that's what they're for -- we might expect that they would have really powerful learning mechanisms. And in fact, the baby's brain seems to be the most powerful learning computer on the planet. But real computers are actually getting to be a lot better. And there's been a revolution in our understanding of machine learning recently. And it all depends on the ideas of this guy, the Reverend Thomas Bayes, who was a statistician and mathematician in the 18th century. And essentially what Bayes did was to provide a mathematical way using probability theory to characterize, describe, the way that scientists find out about the world. So what scientists do is they have a hypothesis that they think might be likely to start with. They go out and test it against the evidence. The evidence makes them change that hypothesis. Then they test that new hypothesis and so on and so forth. And what Bayes showed was a mathematical way that you could do that. And that mathematics is at the core of the best machine learning programs that we have now. And some 10 years ago, I suggested that babies might be doing the same thing.
Αν λοιπόν θέλετε να μάθετε τι γίνεται πίσω απ' αυτά τα όμορφα καστανά μάτια, νομίζω πως είναι κάπως έτσι. Πρόκειται για το σημειωματάριο του Αιδεσιμότατου Μπέις. Πιστεύω λοιπόν πως αυτά τα μωρά κάνουν περίπλοκους υπολογισμούς με όρους πιθανοτήτων τους οποίους αναθεωρούν για να καταλάβουν πώς λειτουργεί ο κόσμος. Αυτό μπορεί να φαίνεται ακόμη δυσκολότερο να παρουσιαστεί. Άλλωστε, ακόμη κι ενήλικες να ρωτήσεις για στατιστικά, μοιάζουν εξαιρετικά κουτοί. Πώς γίνεται τα παιδιά να κάνουν στατιστική;
So if you want to know what's going on underneath those beautiful brown eyes, I think it actually looks something like this. This is Reverend Bayes's notebook. So I think those babies are actually making complicated calculations with conditional probabilities that they're revising to figure out how the world works. All right, now that might seem like an even taller order to actually demonstrate. Because after all, if you ask even grownups about statistics, they look extremely stupid. How could it be that children are doing statistics?
Για να το δοκιμάσουμε αυτό χρησιμοποιήσαμε μια μηχανή που λέγεται Ανιχνευτής Μπλίκετ. Είναι ένα κουτί που ανάβει λαμπάκια και παίζει μουσική όταν τοποθετήσεις πάνω του κάποια πράγματα αντί για κάποια άλλα. Χρησιμοποιώντας αυτήν την απλή μηχανή, το εργαστήριό μου κι άλλα εργαστήρια, έχουμε κάνει δεκάδες μελέτες παρουσιάζοντας πόσο καλά είναι τα μωρά στο να μαθαίνουν για τον κόσμο. Επιτρέψτε μου ν' αναφέρω μόνο μια που κάναμε με τον μαθητή μου Τουμάρ Κούσνερ. Εάν σας έδειχνα αυτόν τον ανιχνευτή, πιθανότατα στην αρχή να σκεπτόσασταν πως για να τον λειτουργήσετε πρέπει να βάλετε ένα τουβλάκι στην κορυφή του. Στην πραγματικότητα αυτός ο ανιχνευτής λειτουργεί με κάπως περίεργο τρόπο. Εάν κουνήσετε ένα τουβλάκι από πάνω του, κάτι που δεν θα σκεφτόσασταν αρχικά, ο ανιχνευτής θα ενεργοποιείτο δύο στις τρεις φορές. Ενώ, εάν κάνατε το προφανές, να βάλετε ένα τουβλάκι πάνω στον ανιχνευτή, θα ενεργοποιείτο μόνο, δύο στις έξι φορές. Έτσι η απίθανη υπόθεση έχει ισχυρότερες αποδείξεις. Φαίνεται πως το κούνημα είναι πιο αποτελεσματική στρατηγική, από την άλλη. Κάναμε λοιπόν ακριβώς αυτό· δώσαμε σε ένα τετράχρονο αυτό το μοτίβο αποδείξεων, και του ζητήσαμε απλά να το ενεργοποιήσει. Είναι βέβαιο πως τα τετράχρονα χρησιμοποίησαν το στοιχείο του κουνήματος του αντικειμένου πάνω από τον ανιχνευτή.
So to test this we used a machine that we have called the Blicket Detector. This is a box that lights up and plays music when you put some things on it and not others. And using this very simple machine, my lab and others have done dozens of studies showing just how good babies are at learning about the world. Let me mention just one that we did with Tumar Kushner, my student. If I showed you this detector, you would be likely to think to begin with that the way to make the detector go would be to put a block on top of the detector. But actually, this detector works in a bit of a strange way. Because if you wave a block over the top of the detector, something you wouldn't ever think of to begin with, the detector will actually activate two out of three times. Whereas, if you do the likely thing, put the block on the detector, it will only activate two out of six times. So the unlikely hypothesis actually has stronger evidence. It looks as if the waving is a more effective strategy than the other strategy. So we did just this; we gave four year-olds this pattern of evidence, and we just asked them to make it go. And sure enough, the four year-olds used the evidence to wave the object on top of the detector.
Υπάρχουν δύο πράγματα που είναι ενδιαφέροντα γι' αυτό. Το πρώτο είναι, θυμηθείτε ξανά, αυτά είναι τετράχρονα. Μόλις έχουν μάθει πώς να μετρούν. Αλλά υποσυνείδητα, κάνουν αυτούς τους περίπλοκους υπολογισμούς που θα τους δώσουν το υπό όρους μέτρο των πιθανοτήτων. Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως χρησιμοποιούν τις αποδείξεις για να πάρουν μια ιδέα, για να φτάσουν σε μια υπόθεση για τον κόσμο, που μοιάζει στην αρχή σχεδόν απίθανη. Σε παρόμοιες μελέτες που κάναμε πρόσφατα στο εργαστήριό μου, δείξαμε πως τα τετράχρονα είναι καλύτερα στο να βρίσκουν απίθανες υποθέσεις απ' ό,τι οι ενήλικες, όταν τους δίνουμε ακριβώς την ίδια δοκιμασία. Σε αυτές τις συνθήκες, τα παιδιά χρησιμοποιούν τη στατιστική για να μάθουν τον κόσμο, όμως κι οι επιστήμονες κάνουν πειράματα, και θέλαμε να δούμε αν και τα παιδιά πειραματίζονται. Όταν τα παιδιά κάνουν πειράματα λέμε πως «είναι μέσα σ' όλα» ή αλλιώς πως «παίζουν».
Now there are two things that are really interesting about this. The first one is, again, remember, these are four year-olds. They're just learning how to count. But unconsciously, they're doing these quite complicated calculations that will give them a conditional probability measure. And the other interesting thing is that they're using that evidence to get to an idea, get to a hypothesis about the world, that seems very unlikely to begin with. And in studies we've just been doing in my lab, similar studies, we've show that four year-olds are actually better at finding out an unlikely hypothesis than adults are when we give them exactly the same task. So in these circumstances, the children are using statistics to find out about the world, but after all, scientists also do experiments, and we wanted to see if children are doing experiments. When children do experiments we call it "getting into everything" or else "playing."
Έγιναν πρόσφατα αρκετές ενδιαφέρουσες μελέτες που έδειξαν πως αυτό το παιχνίδι είναι στην πραγματικότητα ένα είδος πειραματικού ερευνητικού προγράμματος. Εδώ έχουμε μια απ' το εργαστήριο της Κριστίν Λε Γκαρ. Η Κριστίν χρησιμοποίησε τον Ανιχνευτή Μπλίκερ. Έδειξε στα παιδιά πως τα κίτρινα το ενεργοποιούσαν, ενώ τα κόκκινα όχι, κι έπειτα τους έδειξε μια ανωμαλία. Αυτό που θα δείτε είναι πως αυτό το μικρό αγόρι θα περάσει από πέντε υποθέσεις σε διάστημα δύο λεπτών.
And there's been a bunch of interesting studies recently that have shown this playing around is really a kind of experimental research program. Here's one from Cristine Legare's lab. What Cristine did was use our Blicket Detectors. And what she did was show children that yellow ones made it go and red ones didn't, and then she showed them an anomaly. And what you'll see is that this little boy will go through five hypotheses in the space of two minutes.
[Βίντεο]Αγόρι: Μήπως έτσι; Όπως στην άλλη πλευρά.
(Video) Boy: How about this? Same as the other side.
Άλισον Γκόπνικ: Η πρώτη του υπόθεση μόλις διαψεύστηκε.
Alison Gopnik: Okay, so his first hypothesis has just been falsified.
(Γέλια)
(Laughter)
Αγόρι: Αυτό άναψε, αλλά το άλλο, τίποτα.
Boy: This one lighted up, and this one nothing.
Α.Γκ.: Χρησιμοποιεί τώρα το πειραματικό του σημειωματάριο.
AG: Okay, he's got his experimental notebook out.
Αγόρι: Τι το κάνει αυτό ν' ανάβει; (Γέλια) Δεν ξέρω.
Boy: What's making this light up. (Laughter) I don't know.
Α.Γκ.: Κάθε επιστήμονας θ' αναγνωρίσει αυτήν την έκφραση απελπισίας.
AG: Every scientist will recognize that expression of despair.
(Γέλια)
(Laughter)
Αγόρι: Α, είναι επειδή αυτό πρέπει να είναι έτσι, κι αυτό πρέπει να είναι έτσι.
Boy: Oh, it's because this needs to be like this, and this needs to be like this.
Α.Γκ.:Δεύτερη υπόθεση.
AG: Okay, hypothesis two.
Αγόρι: Να γιατί. Ωω.
Boy: That's why. Oh.
(Γέλια)
(Laughter)
Α.Γκ.: Αυτή είναι η επόμενη ιδέα του. Είπε στην ερευνήτρια να το κάνει αυτό, να προσπαθήσει να βάλει το ένα στη θέση του άλλου. Δεν λειτουργεί ούτε αυτό.
AG: Now this is his next idea. He told the experimenter to do this, to try putting it out onto the other location. Not working either.
Αγόρι: Α, επειδή το φως είναι μόνο εδώ, κι όχι εδώ. Α, ο πάτος αυτού του κουτιού έχει ηλεκτρισμό εδώ μέσα, ενώ αυτό δεν έχει ηλεκτρισμό.
Boy: Oh, because the light goes only to here, not here. Oh, the bottom of this box has electricity in here, but this doesn't have electricity.
Α.Γκ.: Αυτή είναι η τέταρτη υπόθεση.
AG: Okay, that's a fourth hypothesis.
Αγόρι: Άναψε. Άρα πρέπει να βάλεις τέσσερα. Βάζεις τέσσερα σ' αυτό για να το κάνεις ν' ανάψει και δύο σ' αυτό για να το κάνεις ν' ανάψει.
Boy: It's lighting up. So when you put four. So you put four on this one to make it light up and two on this one to make it light up.
Α.Γκ.: Να και η πέμπτη του υπόθεση.
AG: Okay,there's his fifth hypothesis.
Αυτό είναι ένα ιδιαίτερα - αξιολάτρευτο και κατανοητό μικρό αγόρι, αλλά αυτό που ανακάλυψε η Κριστίν είναι αρκετά συνηθισμένο. Αν δείτε τον τρόπο που παίζουν τα παιδιά, όταν τα ρωτάς να εξηγήσουν κάτι, αυτό που κάνουν είναι μια σειρά πειραμάτων. Αυτό είναι αρκετά συνηθισμένο στα τετράχρονα.
Now that is a particularly -- that is a particularly adorable and articulate little boy, but what Cristine discovered is this is actually quite typical. If you look at the way children play, when you ask them to explain something, what they really do is do a series of experiments. This is actually pretty typical of four year-olds.
Πώς είναι λοιπόν να είσαι ένα τέτοιο πλάσμα; Πώς είναι να είσαι μια απ' αυτές τις έξυπνες πεταλούδες που μπορούν να δοκιμάσουν πέντε υποθέσεις μέσα σε δύο λεπτά; Αν γυρίσουμε στους ψυχολόγους και τους φιλόσοφους, πολλοί απ' αυτούς έχουν πει πως τα μωρά και τα μικρά παιδιά έχουν ελάχιστη επίγνωση, αν έχουν καθόλου. Πιστεύω πως ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Πιστεύω πως τα μωρά και τα παιδιά έχουν περισσότερη επίγνωση από εμάς τους ενήλικες. Να τι ξέρουμε για τη λειτουργία της επίγνωσης στους ενήλικες: Η προσοχή και η επίγνωση των ενηλίκων είναι σαν τον προβολέα. Αυτό που συμβαίνει με τους ενήλικες είναι ότι αποφασίζουμε πως κάτι είναι σχετικό ή σημαντικό και πως πρέπει να του δώσουμε προσοχή. Η επίγνωσή μας για το αντικείμενο που προσέχουμε γίνεται εξαιρετικά φωτεινή και ζωντανή, και οτιδήποτε άλλο, σκοτεινιάζει κατά κάποιο τρόπο. Γνωρίζουμε μερικά πράγματα για τον τρόπο που ο εγκέφαλος το κάνει αυτό.
Well, what's it like to be this kind of creature? What's it like to be one of these brilliant butterflies who can test five hypotheses in two minutes? Well, if you go back to those psychologists and philosophers, a lot of them have said that babies and young children were barely conscious if they were conscious at all. And I think just the opposite is true. I think babies and children are actually more conscious than we are as adults. Now here's what we know about how adult consciousness works. And adults' attention and consciousness look kind of like a spotlight. So what happens for adults is we decide that something's relevant or important, we should pay attention to it. Our consciousness of that thing that we're attending to becomes extremely bright and vivid, and everything else sort of goes dark. And we even know something about the way the brain does this.
Αυτό που συμβαίνει όταν προσέχουμε είναι πως ο προμετωπιαίος φλοιός, το εκτελεστικό κομμάτι του εγκεφάλου μας, στέλνει ένα σήμα που κάνει ένα μικρό κομμάτι του εγκεφάλου μας, πολύ πιο ευέλικτο, πιο εύπλαστο, καλύτερο στην εκμάθηση, και κλείνει τη δραστηριότητα σε όλον τον υπόλοιπο εγκέφαλο. Έτσι έχουμε μια εστιασμένη προσοχή που κατευθύνεται από το σκοπό. Αν κοιτάξουμε τα μωρά και τα μικρά παιδιά, βλέπουμε κάτι πολύ διαφορετικό. Νομίζω πως τα μωρά και τα μικρά παιδιά, φαίνεται να έχουν μάλλον ένα φανάρι επίγνωσης παρά έναν προβολέα. Τα μωρά και μικρά παιδιά δεν καταφέρνουν να εστιάσουν σ' ένα πράγμα. Αλλά είναι πολύ καλά στην αφομοίωση πολλών πληροφοριών από πολλές διαφορετικές πηγές ταυτόχρονα. Αν κοιτάξετε μέσα στον εγκέφαλό τους, θα δείτε πως πλημμυρίζει απ' αυτούς τους νευροδιαβιβαστές που είναι πολύ καλοί στην πρόκληση μάθησης και ευελιξίας, και τα ανασταλτικά μέρη δεν έχουν ενεργοποιηθεί ακόμα. Όταν λοιπόν λέμε πως τα μωρά και τα μικρά παιδιά δεν ξέρουν να προσέχουν, αυτό που εννοούμε είναι πως δεν ξέρουν πώς να μην προσέχουν. Δεν μπορούν ν' απαλλαγούν απ' όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα που θα τους έλεγαν κάτι και να εστιάσουν σε αυτά που είναι σημαντικά. Αυτό είναι το είδος της προσοχής, το είδος της επίγνωσης, που θα μπορούσαμε να περιμένουμε απ' αυτές τις πεταλούδες που σχεδιάστηκαν για να μαθαίνουν.
So what happens when we pay attention is that the prefrontal cortex, the sort of executive part of our brains, sends a signal that makes a little part of our brain much more flexible, more plastic, better at learning, and shuts down activity in all the rest of our brains. So we have a very focused, purpose-driven kind of attention. If we look at babies and young children, we see something very different. I think babies and young children seem to have more of a lantern of consciousness than a spotlight of consciousness. So babies and young children are very bad at narrowing down to just one thing. But they're very good at taking in lots of information from lots of different sources at once. And if you actually look in their brains, you see that they're flooded with these neurotransmitters that are really good at inducing learning and plasticity, and the inhibitory parts haven't come on yet. So when we say that babies and young children are bad at paying attention, what we really mean is that they're bad at not paying attention. So they're bad at getting rid of all the interesting things that could tell them something and just looking at the thing that's important. That's the kind of attention, the kind of consciousness, that we might expect from those butterflies who are designed to learn.
Αν θέλουμε να σκεφτούμε κάποιον τρόπο για να πάρουμε μια γεύση αυτής της μωρουδιακής επίγνωσης ως ενήλικες, νομίζω το καλύτερο είναι να σκεφτούμε περιπτώσεις όπου βρεθήκαμε σε νέες καταστάσεις τις οποίες δεν είχαμε αντιμετωπίσει στο παρελθόν -- όταν ερωτευόμαστε ένα νέο πρόσωπο, ή όταν είμαστε σε μια νέα πόλη για πρώτη φορά. Τότε, αυτό που συμβαίνει, δεν είναι πως η επίγνωσή μας συστέλλεται, αλλά διαστέλλεται, έτσι ώστε εκείνες οι τρεις μέρες στο Παρίσι να μοιάζουν πιο πλήρεις επίγνωσης και εμπειριών απ' όλους τους μήνες που είμαστε κινούμενα και ομιλούντα ζόμπι, πίσω στο σπίτι. Παρεμπιπτόντως, εκείνος ο καφές, εκείνος ο υπέροχος καφές που πίνετε στο ισόγειο, μιμείται το αποτέλεσμα των μωρουδιακών νευροδιαβιβαστών. Πώς είναι λοιπόν να είσαι μωρό; Είναι σαν να είσαι ερωτευμένος, στο Παρίσι, για πρώτη φορά, αφού έχεις πιει τρεις διπλούς εσπρέσο. (Γέλια) Είναι υπέροχο να είσαι έτσι, αλλά έχει την τάση να σε κάνει να ξυπνάς κλαίγοντας στις 3 το πρωί.
Well if we want to think about a way of getting a taste of that kind of baby consciousness as adults, I think the best thing is think about cases where we're put in a new situation that we've never been in before -- when we fall in love with someone new, or when we're in a new city for the first time. And what happens then is not that our consciousness contracts, it expands, so that those three days in Paris seem to be more full of consciousness and experience than all the months of being a walking, talking, faculty meeting-attending zombie back home. And by the way, that coffee, that wonderful coffee you've been drinking downstairs, actually mimics the effect of those baby neurotransmitters. So what's it like to be a baby? It's like being in love in Paris for the first time after you've had three double-espressos. (Laughter) That's a fantastic way to be, but it does tend to leave you waking up crying at three o'clock in the morning.
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι καλό να είσαι ενήλικας. Δεν θέλω να πω πολλά για το πόσο υπέροχα είναι τα μωρά. Είναι ωραίο να είσαι ενήλικας. Μπορούμε να κάνουμε πράγματα όπως να δένουμε τα κορδόνια μας και να περνάμε μόνοι μας το δρόμο. Και είναι λογικό που προσπαθούμε τόσο πολύ να κάνουμε τα μωρά να σκεφτούν όπως οι ενήλικες. Αλλά αν αυτό που θέλουμε, είναι να είμαστε σαν εκείνες τις πεταλούδες, να έχουμε ανοιχτό πνεύμα κι όρεξη για μάθηση, φαντασία, δημιουργικότητα, καινοτομία, ίσως κάποιες φορές να πρέπει να κάνουμε τους ενήλικες ν' αρχίσουν να σκέπτονται σαν τα παιδιά.
Now it's good to be a grownup. I don't want to say too much about how wonderful babies are. It's good to be a grownup. We can do things like tie our shoelaces and cross the street by ourselves. And it makes sense that we put a lot of effort into making babies think like adults do. But if what we want is to be like those butterflies, to have open-mindedness, open learning, imagination, creativity, innovation, maybe at least some of the time we should be getting the adults to start thinking more like children.
(Χειρόκρότημα)
(Applause)