How does the news shape the way we see the world? Here's the world based on the way it looks -- based on landmass. And here's how news shapes what Americans see. This map -- (Applause) -- this map shows the number of seconds that American network and cable news organizations dedicated to news stories, by country, in February of 2007 -- just one year ago. Now, this was a month when North Korea agreed to dismantle its nuclear facilities. There was massive flooding in Indonesia. And in Paris, the IPCC released its study confirming man's impact on global warming. The U.S. accounted for 79 percent of total news coverage. And when we take out the U.S. and look at the remaining 21 percent, we see a lot of Iraq -- that's that big green thing there -- and little else. The combined coverage of Russia, China and India, for example, reached just one percent.
چگونه اخبار روی ديد ما از دنيا تاُثير ميگذارد؟ با توجه به مقدار و اندازه زمين اينجا به دنيا نگاهی بياندازيد. و اينجا نشان ميدهد که چگونه اخبار به آنچه که امريکايها ميبينند شکل ميدهد. اين نقشه -- [ بينندگان دست ميزنند ] -- اين نقشه تعداد ثانيه هايی را نشان ميدهد که رسانه های خبری متعلق به سيستم شبکه ای و کابلی تلوزيونی امريکا به اخباراختصاص داده اند، با در نظر گرفتن هرکشوری، در تاريخ فوريه ۲۰۰۷ -- فقط يک سال گذشته. حالا، اين ماهی هست که کره شمالی با برچيدن تاسيسات هسته ای اش توافق کرد. در اندونزی سيل بزرگی اتفاق افتاد. و در پاريس، آی پی سی سی بررسی خود را که تائيدی بود در رابطه با تاثيرانسان در گرم شدن کره زمين منتشر کرد. ۷۹٪ کل اخبار به امريکا تعلق داده شد. و وقتي که ما اخبار امريکا را کنار ميگذاريم و به ۲۱٪ باقي مانده توجه مئکنيم، ما مقدار زيادی از عراق ميبينيم -- آن شکل سبز رنگ و بزرگ در آنجا -- و يک مقدار کمي باقي مانده. به عنوان مثال، اخباري که در جمع از روسيه، چين، و هند پخش شد فقط به ۱٪ رسيد.
When we analyzed all the news stories and removed just one story, here's how the world looked. What was that story? The death of Anna Nicole Smith. This story eclipsed every country except Iraq, and received 10 times the coverage of the IPCC report. And the cycle continues; as we all know, Britney has loomed pretty large lately.
وقتی ما تمام خبرها را بررسی کرديم و فقط يک خبر را کنار گذاشتيم، نقشه دنيا به اين شکل درامد. آن خبر چه بود؟ مرگ انا نيکل اسميت. بجز عراق اين خبر بيشترين درصد اخبار را در مقايسه با کشورهای ديگر بخود اختصاص داد، و همينطور ۱۰ برابر آی پی سی سی به اين خبر پوشش داده شد. و اين چرخه ادامه دارد؛ همينطور که همگی ميدانيم، بريتنی اخيراً زياد توجه جلب کرده است.
So, why don't we hear more about the world? One reason is that news networks have reduced the number of their foreign bureaus by half. Aside from one-person ABC mini-bureaus in Nairobi, New Delhi and Mumbai, there are no network news bureaus in all of Africa, India or South America -- places that are home to more than two billion people.
پس چرا ما بيشتر از دنيا نميشنويم؟ يك دليل این هست که شبکه های خبری تعداد ادارات خارجی خود را به نصف رسانده اند. به غير از اداره های ئک نفره ای بی سی در نايروبی، دهلی نو و بمبئی، هيچ اداره خبری در تمامی آفريقا، هند يا امريکای جنوبی نيست -- مکانهايي که بيشتر از دو بيليون نفر درآنجاها منزل دارند.
The reality is that covering Britney is cheaper. And this lack of global coverage is all the more disturbing when we see where people go for news. Local TV news looms large, and unfortunately only dedicates 12 percent of its coverage to international news.
واقيعت این است که خبر از بريتنی تهيه کردن ارزان تر است. و اين کمبود اخبار جهانی بيشتر هم باعث نگرانی است وقتي که ميبينيم مردم برای اخبار به کجا مراجعه ميکنند. اخبار تلوزيون محلی بيشترین مخاطب را دارد، و متآسفانه فقط ۱۲٪ از پوشش خود را به اخبار بين المللی اختصاص می دهد.
And what about the web? The most popular news sites don't do much better. Last year, Pew and the Colombia J-School analyzed the 14,000 stories that appeared on Google News' front page. And they, in fact, covered the same 24 news events. Similarly, a study in e-content showed that much of global news from U.S. news creators is recycled stories from the AP wire services and Reuters, and don't put things into a context that people can understand their connection to it.
و در مورد اينترنت چطور؟ محبوبترين سايتهای خبری وضعیت چندان بهتری ندارند. سال گذشته، پيو و مدرسه جی کلمبيا ۱۴۰۰۰ خبر را بررسی کردند که در صفحه اول اخبار گوگل منتشر شد. و آنها، در حقيقت، همان۲۴ حادثه خبری را گزارش دادند. همينطور، يک تحقيق درباره محتوای الکترونيکئ نشان داد که بيشتر اخبار جهانی از تهيه کنندگان اخبار امريکا بازيافت خبرهائی است که از ای پی و رويترز هستند، و خبرها را در زمينه خاصی قرار نمی دهند که مردم بتوانند بهتر با آنها ارتباط برقرار کنند..
So, if you put it all together, this could help explain why today's college graduates, as well as less educated Americans, know less about the world than their counterparts did 20 years ago. And if you think it's simply because we are not interested, you would be wrong. In recent years, Americans who say they closely follow global news most of the time grew to over 50 percent.
پس، اگر همه را روی هم بگذاريم، اين مطلب ميتواند توضيح بدهد چرا فارغ التحصيلان دانشگاهی امروزی و همچنين امريکايهای کمتر تحصيل کرده نسبت به افرادی مثل خودشان در ۲۰ سال بيش، کمتر درباره دنيا می دانند و اگر فکر می کنيد که اين فقط برای اين است که ما علاقه نداريم، شما اشتباه می کنيد. در سالهای اخير، تعداد امريکايهائی که ميگويند اخبار جهانی را بطور مداوم دنبال ميکنند به بيش از۵۰٪ افزايش يافته است.
The real question: is this distorted worldview what we want for Americans in our increasingly interconnected world? I know we can do better. And can we afford not to? Thank you.
سوال اصلی: آيا اين تصویر ناصحیح از دنيا آن چيزی است که ما برای امريکائيها ميخواهيم در دنيایی هر روز به هم مرتبط تر می شود؟ من ميدانم که ما ميتوانيم بهتر از این باشيم. وآيا از عهده اين نميتوانيم برائيم؟ مرسي از شما.