Design is a slippery and elusive phenomenon, which has meant different things at different times. But all truly inspiring design projects have one thing in common: they began with a dream. And the bolder the dream, the greater the design feat that will be required to achieve it. And this is why the greatest designers are almost always the biggest dreamers and rebels and renegades.
Дизайн - це невловиме явище, яке непросто описати і яке означало різні речі у різні часи. Але усі дійсно натхенні творчі проекти мають одну спільну рису: вони почались із мрії. І що сміливіша мрія, то більша потрібна майстерність, щоб добитися її здійснення. І саме тому найвидатніші творці майже завжди є найбільшими мрійниками, бунтарями та повстанцями.
This has been the case throughout history, all the way back to the year 300 BC, when a 13-year-old became the king of a remote, very poor and very small Asian country. He dreamt of acquiring land, riches and power through military conquest. And his design skills -- improbable though it sounds -- would be essential in enabling him to do so.
Так було впродовж історії, багато років назад, аж до 300 року до н.е, коли тринадцятирічний хлопець став королем віддаленої, дуже бідної і дуже маленької Азіатської країни. Він мріяв примножити свої володіння, владу і багатства шляхом завоювань. І його творчі здібності - хоч як дивно це може звучати - зіграють ключову роль у його планах.
At the time, all weapons were made by hand to different specifications. So if an archer ran out of arrows during a battle, they wouldn't necessarily be able to fire another archer's arrows from their bow. This of course meant that they would be less effective in combat and very vulnerable, too. Ying solved this problem by insisting that all bows and arrows were designed identically, so they were interchangeable. And he did the same for daggers, axes, spears, shields and every other form of weaponry. His formidably equipped army won batter after battle, and within 15 years, his tiny kingdom had succeeded in conquering all its larger, richer, more powerful neighbors, to found the mighty Chinese Empire.
У той час усю зброю виготовляли вручну для різних цілей. Тобто якщо у стрільця з лука закінчувались стріли під час битви, він не завжди міг замінити їх стрілами іншого стрільця. А це, звісно, означало, що вони будуть менш ефективними у битві, а також - більш вразливими. Їнь розв'язав цю проблему - він наказав, щоб усі луки і стріли робили ідентичними, щоб вони так ставали взаємозамінними. Так само він зробив і з кинджалами, сокирами, списами, щитами та усіма іншими видами зброї. Його непереборно обладнана армія вигравала битву за битвою, і протягом 15-ти років його маленьке королівство змогло завоювати щораз більших, багатших і сильніших сусідів, і так була заснована Китайська імперія.
Now, no one, of course, would have thought of describing Ying Zheng as a designer at the time -- why would they? And yet he used design unknowingly and instinctively but with tremendous ingenuity to achieve his ends. And so did another equally improbable, accidental designer, who was also not above using violence to get what he wanted. This was Edward Teach, better known as the British pirate, Blackbeard.
Звичайно, ніхто навіть не подумав би в той час назвати Їнь Чжена дизайнером - для чого це їм? І, тим не менше, він використовував дизайн інстинктивно й необізнано, але із великою винахідливістю, для досягнення своїх цілей. Схоже робив й інший, так само неймовірний, мимовільний дизайнер, який теж не нехтував жорстокістю, щоб досягнути бажаного. Мова іде про Едварда Тіча, більше відомого як британський пірат Чорна Борода.
This was the golden age of piracy, where pirates like Teach were terrorizing the high seas. Colonial trade was flourishing, and piracy was highly profitable. And the smarter pirates like him realized that to maximize their spoils, they needed to attack their enemies so brutally that they would surrender on sight. So in other words, they could take the ships without wasting ammunition, or incurring casualties.
Це був золотий час для піратства, коли пірати на кшталт Тіча тероризували відкриті моря. Торгівля між колоніями процвітала, і піратство було надзвичайно прибуткове. І розумніші пірати, такі як він, зрозуміли - щоб максимізувати здобич, їм потрібно атакувати своїх ворогів так брутально, щоб ті здавались, щойно їх побачивши. Іншими словами - вони захоплюють корабель, не витрачаючи амуніції та не зазнаючи втрат.
So Edward Teach redesigned himself as Blackbeard by playing the part of a merciless brute. He wore heavy jackets and big hats to accentuate his height. He grew the bushy black beard that obscured his face. He slung braces of pistols on either shoulder. He even attached matches to the brim of his hat and set them alight, so they sizzled menacingly whenever his ship was poised to attack. And like many pirates of that era, he flew a flag that bore the macabre symbols of a human skull and a pair of crossed bones, because those motifs had signified death in so many cultures for centuries, that their meaning was instantly recognizable, even in the lawless, illiterate world of the high seas: surrender or you'll suffer. So of course, all his sensible victims surrendered on sight.
Так Едвард Тіч перевинайшов себе як Чорну Бороду, граючи роль безжалісного головоріза. Він одягав тяжкі жакети і великі капелюхи, щоб підкреслити свій ріст. Відростив велику чорну бороду, яка приховувала його лице. Повісив ремені з пістолями через плечі. І навіть прикріпив сірники до краю капелюха й запалював їх, щоб вони зловісно тліли щоразу, як корабель збирався атакувати. І, як багато піратів того часу, він вивішував прапор із моторошними символами - людським черепом і перехрещеними кістками, бо ці мотиви віками були символами смерті в багатьох культурах, і їхнє значення миттю розпізнавалось навіть у беззаконних та безграмотних відкритих морях: здавайся, або будеш страждати. Так, звичайно, всі його розсудливі жертви відразу здавались.
Put like that, it's easy to see why Edward Teach and his fellow pirates could be seen as pioneers of modern communications design, and why their deadly symbol --
Якщо дивитись з цієї точки, то легко можна побачити, чому таких піратів як Едвард Тіч можна розглядати як першопроходців сучасного дизайну комунікацій і чому їхній смертельний символ -
(Laughter)
(Сміх)
there's more -- why their deadly symbol of the skull and crossbones was a precursor of today's logos, rather like the big red letters standing behind me, but of course with a different message.
зачекайте - чому їхній смертельний символ - череп і перехрещені кістки - був попередником сучасних логотипів, як, наприклад, великі червоні літери, що позаду мене, але, звісно, з іншим посланням.
(Laughter)
(Сміх)
Yet design was also used to nobler ends by an equally brilliant and equally improbable designer, the 19th-century British nurse, Florence Nightingale. Her mission was to provide decent healthcare for everyone. Nightingale was born into a rather grand, very wealthy British family, who were horrified when she volunteered to work in military hospitals during the Crimean War. Once there, she swiftly realized that more patients were dying of infections that they caught there, in the filthy, fetid wards, than they were of battle wounds. So she campaigned for cleaner, lighter, airier clinics to be designed and built.
Проте дизайн також використовувався і для благородних цілей - не менш геніальною і неймовірною жінкою - Флоренс Найтінґейл, британською медсестрою з 19-го століття. Її місією було забезпечити усіх гідною медициною. Найтінґейл народилась у доволі знатній, багатій британській сім'ї, і її рідні були шоковані, коли вона стала волонтеркою у військових шпиталях під час Кримської війни. Будучи там, вона швидко зрозуміла, що більше пацієнтів вмирають від інфекцій, які вони підхопили там, у брудних, огидних палатах, ніж від самих бойових ран. Тож вона почала агітувати за те, щоб спроектували й побудували чисті, світлі, гарно провітрювані шпиталі.
Back in Britain, she mounted another campaign, this time for civilian hospitals, and insisted that the same design principles were applied to them. The Nightingale ward, as it is called, dominated hospital design for decades to come, and elements of it are still used today. But by then, design was seen as a tool of the Industrial Age. It was formalized and professionalized, but it was restricted to specific roles and generally applied in pursuit of commercial goals rather than being used intuitively, as Florence Nightingale, Blackbeard and Ying Zheng had done.
Повернувшись до Британії, вона очолила іншу кампанію, цього разу за цивільні шпиталі, і наполягала, щоб ті ж самі проектні принципи застосовувались і там. Палати Найтінґейл, як їх називають, були основним проектом для шпиталів наступними десятиліттями, а елементи його використовуються і тепер. Проте на той час дизайн вже розглядався як інструмент індустріальної епохи. Його формалізували та перетворили на фах, але він був обмежений певними галузями і загалом вживався для досягнення більш комерційних цілей, аніж використовувався інтуїтивно, як це робили Флоренс Найтінґейл, Чорна Борода та Їнь Чжен.
By the 20th century, this commercial ethos was so powerful, that any designers who deviated from it risked being seen as cranks or subversives.
До 20-го століття цей комерційний дух був такий сильний, що будь-які дизайнери, які відхилялись від нього, ризикували виглядати ексцентриками або провокаторами.
Now among them is one of my great design heroes, the brilliant László Moholy-Nagy. He was the Hungarian artist and designer whose experiments with the impact of technology on daily life were so powerful that they still influence the design of the digital images we see on our phone and computer screens. He radicalized the Bauhaus Design School in 1920s Germany, and yet some of his former colleagues shunned him when he struggled to open a new Bauhaus in Chicago years later. Moholy's ideas were as bold and incisive as ever, but his approach to design was too experimental, as was his insistence on seeing it, as he put it, as an attitude, not a profession to be in tune with the times.
З-поміж них є один із моїх героїв дизайну, геніальний Ласло Мохой-Надь. Він був угорським митцем і дизайнером, чиї експерименти із впливом технологій на щоденне життя були такі потужні, що вони досі впливають на дизайн цифрових камер, які ми бачимо на своїх телефонних і відеоекранах. Він зробив переворот у школі конструювання Баугауз у 1920р. в Німеччині, та проте деякі із його колишніх колег уникали його, коли він намагався відкрити новий Баугауз у Чикаго кілька років потому. Ідеї Мохоя були такі ж сміливі й гострі, як і раніше, але його підхід до дизайну був надто експериментальний, як і його наполягання на тому, щоб бачити дизайн, як він казав, як ставлення, а не як професію, бути в гармонії із часом.
And sadly, the same applied to another design maverick: Richard Buckminster Fuller. He was yet another brilliant design visionary and design activist, who was completely committed to designing a sustainable society in such a forward-thinking way that he started talking about the importance of environmentalism in design in the 1920s. Now he, despite his efforts, was routinely mocked as a crank by many in the design establishment, and admittedly, some of his experiments failed, like the flying car that never got off the ground. And yet, the geodesic dome, his design formula to build an emergency shelter from scraps of wood, metal, plastic, bits of tree, old blankets, plastic sheeting -- just about anything that's available at the time -- is one of the greatest feats of humanitarian design, and has provided sorely needed refuge to many, many people in desperate circumstances ever since.
На жаль, те ж саме стосувалось і іншого бунтаря від дизайну - Річарда Бакмінстера Фуллера. Він був ще одним блискучим провидцем і активістом дизайну, який цілком присвятив себе проектуванню сталого розвитку суспільства і це було так прогресивно, що він став говорити про важливість захисту довкілля у проектуванні в 20-х роках. Знову ж, він, попри свої труди, часто висміювався у дизайнерських кругах і, правду кажучи, деякі його експерименти провалились, як, наприклад, летюча машина, яка жодного разу не злетіла. Проте геодезичний купол, його проект для побудови притулку для надзвичайних ситуацій із шматків дерева, металу, пластику, частин дерев, старих ковдр, поліетилену - практично з усього, що було доступне в той момент - це одне з найвидатніших досягнень гуманістичного дизайну, яке надало такий необхідний притулок для багатьох людей у відчайдушних обставинах за часи свого існування.
Now, it was the courage and verve of radical designers like Bucky and Moholy that drew me to design. I began my career as a news journalist and foreign correspondent. I wrote about politics, economics and corporate affairs, and I could have chosen to specialize in any of those fields. But I picked design, because I believe it's one of the most powerful tools at our disposal to improve our quality of life.
Саме сміливість і яскравість радикальних дизайнерів, як-от Бакмінстера і Махоя, було тим, що привело мене до дизайну. Я почала свою кар'єру як репортер і міжнародний кореспондент. Я пишу про політику, економіку і корпоративні справи; і я могла би вибрати спеціалізацію у кожній із цих галузей. Але я вибрала дизайн, тому що я вірю, що це один з найпотужніших інструментів у нашому розпорядженні, які могли б покращити якість життя.
Thank you, fellow TED design buffs.
Дякую вам, TED-браття, прихильники дизайну.
(Applause)
(Овації)
And greatly as I admire the achievements of professional designers, which have been extraordinary and immense, I also believe that design benefits hugely from the originality, the lateral thinking and the resourcefulness of its rebels and renegades. And we're living at a remarkable moment in design, because this is a time when the two camps are coming closer together. Because even very basic advances in digital technology have enabled them to operate increasingly independently, in or out of a commercial context, to pursue ever more ambitious and eclectic objectives.
І хоч як би я не захоплювалась досягненнями професіональних дизайнерів, яких безліч і вони надзвичайні, я все ж вважаю, що дизайн виграє найбільше від оригінальності, горизонтального мислення і винахідливості його бунтарів та повстанців. І ми живемо у цікавому періоді в дизайні, тому що зараз ці дві сторони наближуються одна до одної. Тому що навіть незначні досягнення в цифрових технологіях дали можливість їм працювати все більш незалежно, в комерційному контексті чи поза ним, щоб досягати ще більш амбіційних та різносторонніх цілей.
So in theory, basic platforms like crowdfunding, cloud computing, social media are giving greater freedom to professional designers and giving more resources for the improvisational ones, and hopefully, a more receptive response to their ideas.
Отож, теоретично, основні платфорти, такі як краудфандинг, хмарні обчислення, соціальні медіа дають більшу свободу професіональним дизайнерам, а також більше ресурсів дизайнерам-імпровізаторам, і, будемо надіятись, відкритіше сприйняття їхніх ідей.
Now, some of my favorite examples of this are in Africa, where a new generation of designers are developing incredible Internet of Things technologies to fulfill Florence Nightingale's dream of improving healthcare in countries where more people now have access to cell phones than to clean, running water.
Так, одні з моїх найулюбленіших прикладів знаходяться в Африці, де нове покоління дизайнерів займаються розвитком дивовижних технологій Інтернету речей для втілення мрії Флоренс Найтінґейл - покращення охорони здоров'я у країнах, де більше людей зараз мають доступ до мобільніх телефонів, аніж до чистої, проточної води.
And among them is Arthur Zang. He's a young, Cameroonian design engineer who has a adapted a tablet computer into the Cardiopad, a mobile heart-monitoring device. It can be used to monitor the hearts of patients in remote, rural areas. The data is then sent on a cellular network to well-equipped hospitals hundreds of miles away for analysis. And if any problems are spotted by the specialists there, a suitable course of treatment is recommended. And this of course saves many patients from making long, arduous, expensive and often pointless journeys to those hospitals, and makes it much, much likelier that their hearts will actually be checked.
І поміж них - Артур Занґ. Він молодий камерунський проектувальник, який перетворив планшетний комп'ютер у Кардіопад, мобільний прилад для кардіомоніторингу. Його можна використовувати для моніторингу за серцями пацієнтів у віддалених районах. Ці дані потім надсилаються через сотову мережу до добре обладнаного шпиталю, розташованого за сотні миль, для аналізу. І, якщо спеціалісти помітять якісь проблеми, то рекомендують відповідний спосіб лікування. І це, звісно, звільняє багатьох пацієнтів від необхідності робити довгі, дорогі та часто непотрібні подорожі до цих шпиталів і збільшує шанси того, що стан їхнього серця справді перевірять.
Arthur Zang started working on the Cardiopad eight years ago, in his final year at university. But he failed to persuade any conventional sources to give him investment to get the project off the ground. He posted the idea on Facebook, where a Cameroonian government official saw it and managed to secure a government grant for him. He's now developing not only the Cardiopad, but other mobile medical devices to treat different conditions.
Артур Занґ почав працювати над Кардіопадом вісім років тому, під час останнього року навчання в університеті. Але йому не вдалось переконати стандартні джерела інвестувати в запуск свого проекту. Він запостив ідею у Фейсбуці, де держслужбовці Камеруна побачили це і допомогли йому отримати державний грант. Наразі він займається розробкою не лише Кардіопаду, а й інших мобільних медичних приладів для лікування різних хвороб.
And he isn't alone, because there are many other inspiring and enterprising designers who are also pursuing extraordinary projects of their own. And I'm going to finish by looking at just a few of them. One is Peek Vision. This is a group of doctors and designers in Kenya, who've developed an Internet of Things technology of their own, as a portable eye examination kit. Then there's Gabriel Maher, who is developing a new design language to enable us to articulate the subtleties of our changing gender identities, without recourse to traditional stereotypes.
І він не один, тому що існує багато інших натхненних і завзятих дизайнерів, які теж займаються розвитком неординарних проектів самотужки. І я хочу закінчити, показавши лише кількох із них. Перше - це Peek Vision. Це група лікарів та розробників у Кенії, які розробили власну технологію Інтернету речей - портативний інструмент для обстеження очей. Потім, Габріел Меєр, який розроблює нову мову дизайну, щоб дати нам можливість висловлювати нюанси змін гендерної ідентичності, без повернення до традиційних стереотипів.
All of these designers and many more are pursuing their dreams, by the making the most of their newfound freedom, with the discipline of professional designers and the resourcefulness of rebels and renegades. And we all stand to benefit.
Усі ці дизайнери та багато інших прямують до здійснення своїх мрій, беручи максимум із своєї новознайденої свободи, поєднуючи дисципліну професійних дизайнерів і винахідливість бунтарів та відступників. А користь отримуємо ми всі.
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Овації)