Design is a slippery and elusive phenomenon, which has meant different things at different times. But all truly inspiring design projects have one thing in common: they began with a dream. And the bolder the dream, the greater the design feat that will be required to achieve it. And this is why the greatest designers are almost always the biggest dreamers and rebels and renegades.
Design is een glad en ongrijpbaar fenomeen met verschillende betekenissen op verschillende tijdstippen. Maar echt inspirerende designprojecten hebben één ding gemeen: ze begonnen met een droom. En hoe stoutmoediger de droom, hoe groter de ontwerpprestatie moet zijn om hem te verwezenlijken. Daarom zijn de grootste ontwerpers bijna altijd de grootste dromers, rebellen en afvalligen.
This has been the case throughout history, all the way back to the year 300 BC, when a 13-year-old became the king of a remote, very poor and very small Asian country. He dreamt of acquiring land, riches and power through military conquest. And his design skills -- improbable though it sounds -- would be essential in enabling him to do so.
Dit is altijd zo geweest, het gaat terug tot 300 voor Christus, toen een 13-jarige jongen koning werd van een afgelegen, zeer arm en klein Aziatisch land. Hij droomde van het verwerven van grond, rijkdom en macht door middel van militaire verovering. En zijn ontwerpvaardigheden -- hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt -- waren essentieel om hem dat te laten doen.
At the time, all weapons were made by hand to different specifications. So if an archer ran out of arrows during a battle, they wouldn't necessarily be able to fire another archer's arrows from their bow. This of course meant that they would be less effective in combat and very vulnerable, too. Ying solved this problem by insisting that all bows and arrows were designed identically, so they were interchangeable. And he did the same for daggers, axes, spears, shields and every other form of weaponry. His formidably equipped army won batter after battle, and within 15 years, his tiny kingdom had succeeded in conquering all its larger, richer, more powerful neighbors, to found the mighty Chinese Empire.
Destijds waren alle wapens handwerk met verschillende specificaties. Als een boogschutter tijdens een gevecht zonder pijlen kwam te zitten, waren de pijlen van een andere schutter vaak onbruikbaar voor zijn boog. Dit maakte hen minder effectief in de strijd en ook zeer kwetsbaar. Ying heeft dit probleem opgelost door erop te staan dat alle pijlen en bogen identiek werden ontworpen, zodat ze onderling uitwisselbaar waren. En hij deed hetzelfde met dolken, bijlen, speren, schilden en elke andere vorm van wapens. Zijn formidabel uitgeruste leger won slag na slag en in 15 jaar slaagde zijn kleine koninkrijk erin om al zijn grotere, rijkere, machtigere buren te verslaan en het machtige Chinese keizerrijk te stichten.
Now, no one, of course, would have thought of describing Ying Zheng as a designer at the time -- why would they? And yet he used design unknowingly and instinctively but with tremendous ingenuity to achieve his ends. And so did another equally improbable, accidental designer, who was also not above using violence to get what he wanted. This was Edward Teach, better known as the British pirate, Blackbeard.
Natuurlijk zou toen niemand het in zijn hoofd hebben gehaald om Ying Zheng als ontwerper te omschrijven -- waarom zouden ze? Toch gebruikte hij ontwerp, onbewust en instinctief, maar met een enorme vindingrijkheid, om zijn doel te bereiken. Er was nog zo'n onwaarschijnlijke, toevallige ontwerper. Een die ook niet vies was van geweld om te krijgen wat hij wilde. Dat was Edward Teach, beter bekend als de Britse piraat Blackbeard.
This was the golden age of piracy, where pirates like Teach were terrorizing the high seas. Colonial trade was flourishing, and piracy was highly profitable. And the smarter pirates like him realized that to maximize their spoils, they needed to attack their enemies so brutally that they would surrender on sight. So in other words, they could take the ships without wasting ammunition, or incurring casualties.
Het was de gouden eeuw van de piraterij toen piraten als Teach de zeeën terroriseerden. De koloniale handel bloeide en piraterij was zeer winstgevend. En de slimmere piraten zoals hij beseften dat om hun buit te maximaliseren, ze hun vijanden zo wreed moesten aanvallen dat ze zich op voorhand zouden overgeven. Met andere woorden, ze konden schepen veroveren zonder munitie te verspillen of slachtoffers te maken.
So Edward Teach redesigned himself as Blackbeard by playing the part of a merciless brute. He wore heavy jackets and big hats to accentuate his height. He grew the bushy black beard that obscured his face. He slung braces of pistols on either shoulder. He even attached matches to the brim of his hat and set them alight, so they sizzled menacingly whenever his ship was poised to attack. And like many pirates of that era, he flew a flag that bore the macabre symbols of a human skull and a pair of crossed bones, because those motifs had signified death in so many cultures for centuries, that their meaning was instantly recognizable, even in the lawless, illiterate world of the high seas: surrender or you'll suffer. So of course, all his sensible victims surrendered on sight.
Dus vond Edward Teach zichzelf opnieuw uit als Blackbeard door de meedogenloze bruut uit te hangen. Hij droeg zware jassen en grote hoeden om zijn lengte te accentueren. Hij kweekte een volle zwarte baard die zijn gelaat verduisterde. Hij slingerde holsters met pistolen over beide schouders. Hij bevestigde zelfs smeulende lonten aan de rand van zijn hoed, die dreigend sisten wanneer zijn schip klaar was om aan te vallen. En net als veel piraten uit die tijd hees hij een vlag met de macabere symbolen van een menselijke schedel en een paar gekruiste beenderen, omdat die motieven eeuwenlang in veel culturen de dood hadden betekend, zodat hun betekenis direct herkenbaar was, zelfs in de wetteloze, ongeletterde wereld van de volle zee: geef je over of je gaat eraan! Dus gaven al zijn verstandige slachtoffers zich natuurlijk op voorhand over.
Put like that, it's easy to see why Edward Teach and his fellow pirates could be seen as pioneers of modern communications design, and why their deadly symbol --
Als je het zo bekijkt, is het duidelijk dat Edward Teach en zijn collega-piraten gezien kunnen worden als pioniers van modern communicatiedesign en waarom hun dodelijke symbool --
(Laughter)
(Gelach)
there's more -- why their deadly symbol of the skull and crossbones was a precursor of today's logos, rather like the big red letters standing behind me, but of course with a different message.
er komt meer -- waarom hun dodelijke symbool van de schedel en de gekruiste beenderen vooruitliep op de logo's van vandaag, een beetje zoals die grote rode letters daar achter me, maar natuurlijk met een andere boodschap.
(Laughter)
(Gelach)
Yet design was also used to nobler ends by an equally brilliant and equally improbable designer, the 19th-century British nurse, Florence Nightingale. Her mission was to provide decent healthcare for everyone. Nightingale was born into a rather grand, very wealthy British family, who were horrified when she volunteered to work in military hospitals during the Crimean War. Once there, she swiftly realized that more patients were dying of infections that they caught there, in the filthy, fetid wards, than they were of battle wounds. So she campaigned for cleaner, lighter, airier clinics to be designed and built.
Maar ontwerp werd ook gebruikt voor edeler doeleinden door een even briljante en even onwaarschijnlijke ontwerper: de 19e-eeuwse Britse verpleegster Florence Nightingale. Haar missie was om iedereen fatsoenlijke gezondheidszorg te bieden. Nightingale stamde uit een vrij voorname, zeer welgestelde Britse familie, die geschokt was toen ze als vrijwilliger ging werken in militaire hospitalen tijdens de Krimoorlog. Eenmaal daar besefte ze al snel dat er meer patiënten stierven aan infecties die ze opliepen in de smerige, stinkende zalen dan aan de wonden die ze opliepen in de strijd. Dus ijverde ze ervoor dat er schonere, lichtere en luchtigere klinieken zouden worden ontworpen en gebouwd.
Back in Britain, she mounted another campaign, this time for civilian hospitals, and insisted that the same design principles were applied to them. The Nightingale ward, as it is called, dominated hospital design for decades to come, and elements of it are still used today. But by then, design was seen as a tool of the Industrial Age. It was formalized and professionalized, but it was restricted to specific roles and generally applied in pursuit of commercial goals rather than being used intuitively, as Florence Nightingale, Blackbeard and Ying Zheng had done.
Terug in Groot-Brittannië zette ze een andere campagne op touw, dit keer voor de burgerziekenhuizen, en drong erop aan dat daar hetzelfde gebeurde. The Nightingale-afdeling, zoals dat heet, domineerde het ziekenhuisontwerp in de decennia daarna en elementen ervan worden nog steeds gebruikt. Maar tegen die tijd werd ontwerp gezien als een instrument van het industriële tijdperk. Het werd geformaliseerd en geprofessionaliseerd, maar het werd beperkt tot specifieke functies en in het algemeen toegepast voor commerciële doeleinden, in plaats van het intuïtief te gebruiken, zoals Florence Nightingale, Blackbeard en Ying Zheng het hadden gedaan.
By the 20th century, this commercial ethos was so powerful, that any designers who deviated from it risked being seen as cranks or subversives.
In de 20e eeuw werd deze commerciële ethos zo krachtig dat alle ontwerpers die ervan afweken het gevaar liepen gezien te worden als excentrieke of subversieve elementen.
Now among them is one of my great design heroes, the brilliant László Moholy-Nagy. He was the Hungarian artist and designer whose experiments with the impact of technology on daily life were so powerful that they still influence the design of the digital images we see on our phone and computer screens. He radicalized the Bauhaus Design School in 1920s Germany, and yet some of his former colleagues shunned him when he struggled to open a new Bauhaus in Chicago years later. Moholy's ideas were as bold and incisive as ever, but his approach to design was too experimental, as was his insistence on seeing it, as he put it, as an attitude, not a profession to be in tune with the times.
Hier is een van mijn grote ontwerphelden, de briljante László Moholy-Nagy. Hij was de Hongaarse kunstenaar en ontwerper wiens experimenten over de impact van technologie op het dagelijks leven nu nog het ontwerp beïnvloeden van de digitale beelden die we zien op onze telefoon- en computerschermen. Hij radicaliseerde in de jaren 20 in Duitsland de Bauhaus Design School en toch werkten een aantal van zijn voormalige collega's hem tegen toen hij jaren later in Chicago een nieuwe Bauhaus wilde openen. Moholy’s ideeën waren even stoutmoedig en scherpzinnig als altijd, maar zijn benadering van ontwerp was te experimenteel, net zoals zijn vasthoudendheid om het te zien, zoals hij dat zei, als een attitude en niet als een beroep dat trendy met zijn tijd mee moest gaan.
And sadly, the same applied to another design maverick: Richard Buckminster Fuller. He was yet another brilliant design visionary and design activist, who was completely committed to designing a sustainable society in such a forward-thinking way that he started talking about the importance of environmentalism in design in the 1920s. Now he, despite his efforts, was routinely mocked as a crank by many in the design establishment, and admittedly, some of his experiments failed, like the flying car that never got off the ground. And yet, the geodesic dome, his design formula to build an emergency shelter from scraps of wood, metal, plastic, bits of tree, old blankets, plastic sheeting -- just about anything that's available at the time -- is one of the greatest feats of humanitarian design, and has provided sorely needed refuge to many, many people in desperate circumstances ever since.
En helaas gold hetzelfde voor een ander ontwerpbuitenbeentje: Richard Buckminster Fuller. Hij was ook een briljante ontwerpvisionair en designactivist, die zich helemaal inzette voor een duurzame samenleving op zo'n vooruitstrevende manier dat hij het al begon te praten over het belang van milieubewustzijn bij het ontwerpen, in de jaren 20. Nu werd hij, ondanks zijn inspanningen, door velen in de ontwerpwereld routinematig als excentriekeling bespot, en toegegeven, sommige van zijn experimenten mislukten, zoals de vliegende auto die nooit van de grond kwam. De geodetische koepel daarentegen, zijn ontwerpformule om een noodopvang te bouwen van stukjes hout, metaal, kunststof, takken, oude dekens, plastic zeilen -- van zo ongeveer alles wat ogenblikkelijk beschikbaar is -- is een van de grootste prestaties van humanitair ontwerp en heeft voor broodnodige opvang gezorgd voor vele, vele mensen in wanhopige omstandigheden.
Now, it was the courage and verve of radical designers like Bucky and Moholy that drew me to design. I began my career as a news journalist and foreign correspondent. I wrote about politics, economics and corporate affairs, and I could have chosen to specialize in any of those fields. But I picked design, because I believe it's one of the most powerful tools at our disposal to improve our quality of life.
Het was de moed en de spirit van radicale ontwerpers als Bucky en Moholy die mij aanzetten om te gaan ontwerpen. Ik begon als nieuwsjournalist en buitenlandse correspondent. Ik schreef over politiek, economie en ondernemingsactiviteiten, en ik had ervoor kunnen kiezen om me te specialiseren in een van deze gebieden. Maar ik koos voor ontwerp, omdat ik geloof dat het een van de meest krachtige tools is om onze kwaliteit van leven te verbeteren.
Thank you, fellow TED design buffs.
Dankjewel, collega TED-ontwerpliefhebbers.
(Applause)
(Applaus)
And greatly as I admire the achievements of professional designers, which have been extraordinary and immense, I also believe that design benefits hugely from the originality, the lateral thinking and the resourcefulness of its rebels and renegades. And we're living at a remarkable moment in design, because this is a time when the two camps are coming closer together. Because even very basic advances in digital technology have enabled them to operate increasingly independently, in or out of a commercial context, to pursue ever more ambitious and eclectic objectives.
En hoezeer ik de prestaties van professionele ontwerpers ook bewonder, die buitengewoon en immens zijn geweest, geloof ik ook dat ontwerp enorm gebaat is bij originaliteit en lateraal denken en de vindingrijkheid van de rebellen en afvalligen. Deze tijd is opmerkelijk voor ontwerp, want dit is een tijd waarin de twee kampen dichter bij elkaar komen. Omdat zelfs zeer basale ontwikkelingen in de digitale technologie ze in staat heeft gesteld om steeds zelfstandiger te werken, binnen of buiten een commerciële context, om ambitieuzere en eclectischere doelstellingen na te streven.
So in theory, basic platforms like crowdfunding, cloud computing, social media are giving greater freedom to professional designers and giving more resources for the improvisational ones, and hopefully, a more receptive response to their ideas.
In theorie geven basale platformen, zoals crowdfunding, cloud computing en sociale media, meer vrijheid aan professionele ontwerpers en meer middelen aan wie improviseert, en hopelijk, een ontvankelijker respons op hun ideeën.
Now, some of my favorite examples of this are in Africa, where a new generation of designers are developing incredible Internet of Things technologies to fulfill Florence Nightingale's dream of improving healthcare in countries where more people now have access to cell phones than to clean, running water.
Een aantal van mijn favoriete voorbeelden hiervan vind je in Afrika, waar een nieuwe generatie ontwerpers ongelooflijke technologieën ontwikkelt voor het ‘internet van dingen’ om Florence Nightingale's droom van betere gezondheidszorg te verwezenlijken in landen waar meer mensen nu toegang hebben tot mobiele telefoons dan tot zuiver, stromend water.
And among them is Arthur Zang. He's a young, Cameroonian design engineer who has a adapted a tablet computer into the Cardiopad, a mobile heart-monitoring device. It can be used to monitor the hearts of patients in remote, rural areas. The data is then sent on a cellular network to well-equipped hospitals hundreds of miles away for analysis. And if any problems are spotted by the specialists there, a suitable course of treatment is recommended. And this of course saves many patients from making long, arduous, expensive and often pointless journeys to those hospitals, and makes it much, much likelier that their hearts will actually be checked.
Een van hen is Arthur Zang. Hij is een jonge, Kameroense ontwerper die van een tablet-computer een Cardiopad heeft gemaakt, een mobiel hartbewakingsapparaat. Het kan worden gebruikt om de harten van patiënten in afgelegen landelijke gebieden te bewaken. De gegevens worden vervolgens voor analyse over een cellulair netwerk verzonden naar goed uitgeruste ziekenhuizen honderden kilometers verderop. En als de specialisten daar problemen vinden, stelt men een geschikte behandeling voor. Natuurlijk bespaart dat veel patiënten lange, zware, dure en vaak zinloze reizen naar die ziekenhuizen en vergroot het sterk de kans dat hun hart daadwerkelijk zal worden gecontroleerd.
Arthur Zang started working on the Cardiopad eight years ago, in his final year at university. But he failed to persuade any conventional sources to give him investment to get the project off the ground. He posted the idea on Facebook, where a Cameroonian government official saw it and managed to secure a government grant for him. He's now developing not only the Cardiopad, but other mobile medical devices to treat different conditions.
Arthur Zang begon acht jaar geleden aan de Cardiopad te werken, in zijn laatste jaar op de universiteit. Maar hij kon geen conventionele geldbronnen ervan overtuigen om in hem te investeren en zijn project van de grond te krijgen. Hij postte het idee op Facebook, waar een Kameroense overheidsfunctionaris het opmerkte, welke voor hem een overheidssubsidie in de wacht kon slepen. Hij ontwikkelt nu niet alleen de Cardiopad, maar ook andere mobiele medische apparaten
And he isn't alone,
om verschillende aandoeningen te behandelen.
because there are many other inspiring and enterprising designers who are also pursuing extraordinary projects of their own. And I'm going to finish by looking at just a few of them. One is Peek Vision. This is a group of doctors and designers in Kenya, who've developed an Internet of Things technology of their own, as a portable eye examination kit. Then there's Gabriel Maher, who is developing a new design language to enable us to articulate the subtleties of our changing gender identities, without recourse to traditional stereotypes.
En hij is niet de enige, want er zijn vele andere inspirerende en ondernemende ontwerpers die ook bezig zijn met eigen buitengewone projecten. Ik eindig met er enkele te bekijken. De eerste is Peek Vision. Dit is een groep van artsen en ontwerpers in Kenia die een eigen technologie voor het ‘internet van dingen’ hebben ontwikkeld, in de vorm van een draagbare kit voor oogonderzoek. Dan is er Gabriel Maher, die een nieuwe designtaal ontwikkelt die ons in staat moet stellen om de subtiliteiten van onze veranderende genderidentiteiten te articuleren, zonder een beroep te doen op de traditionele stereotypen.
All of these designers and many more are pursuing their dreams, by the making the most of their newfound freedom, with the discipline of professional designers and the resourcefulness of rebels and renegades. And we all stand to benefit.
Al deze ontwerpers en nog veel meer streven hun dromen na, door het maximum te halen uit hun nieuwe vrijheid met de discipline van professionele ontwerpers en de vindingrijkheid van de rebellen en afvalligen. Wij allen zullen ervan profiteren.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)