I want you to imagine two couples in the middle of 1979 on the exact same day, at the exact same moment, each conceiving a baby, OK? So two couples each conceiving one baby. Now I don't want you to spend too much time imagining the conception, because if you do, you're not going to listen to me, so just imagine that for a moment. And in this scenario, I want to imagine that, in one case, the sperm is carrying a Y chromosome, meeting that X chromosome of the egg. And in the other case, the sperm is carrying an X chromosome, meeting the X chromosome of the egg. Both are viable; both take off. We'll come back to these people later.
Chcem, aby ste si predstavili 2 páry, niekedy uprostred roku 1979 v rovnaký deň a v rovnaký moment, a oba páry rozmýšľajú o dieťati -- dobre? Takže, dva páry, oba zvažujúce dieťa. Nechcem, aby ste si príliš dlho predstavovali proces počatia, lebo ak by ste strávili celý čas rozmýšľaním o tom, nebudete ma počúvať. Tak si to len na moment predstavte. V tomto scenári si teraz predstavte, že v jedno prípade nesie spermia chromozóm Y, ktorý sa stretne s chromozómom X vajíčka. V druhom prípade nesie spermia chromozóm X a stretne sa s chromozómom X vajíčka. Obe sú životaschopné; obe sa ujmú. K týmto ľuďom sa vrátime neskôr.
So I wear two hats in most of what I do. As the one hat, I do history of anatomy. I'm a historian by training, and what I study in that case is the way that people have dealt with anatomy -- meaning human bodies, animal bodies -- how they dealt with bodily fluids, concepts of bodies; how have they thought about bodies. The other hat that I've worn in my work is as an activist, as a patient advocate -- or, as I sometimes say, as an impatient advocate -- for people who are patients of doctors. In that case, what I've worked with is people who have body types that challenge social norms. So some of what I've worked on, for example, is people who are conjoined twins -- two people within one body. Some of what I've worked on is people who have dwarfism -- so people who are much shorter than typical. And a lot of what I've worked on is people who have atypical sex -- so people who don't have the standard male or the standard female body types. And as a general term, we can use the term "intersex" for this.
Robím 2 rozličné veci v tom, čo robím. Jedna z nich je história anatómie. Som trénovaná historička, a to, čo študujem, je spôsob, akým sa ľudia vysporadúvali s anatómiou -- myslím teda ľudské a zvieracie telá -- ako sa vysporadúvali s telesnými tekutinami, zložením tiel; ako rozmýšľali o telách. Ďalšia vec, ktorú vykonávam, je aktivizmus, ako trpezlivý advokát -- alebo, ako zvyknem hovoriť, ako netrpezlivý advokát -- pre pacientov lekárov. V tomto prípade som pracovala s ľuďmi, ktorých telá napádajú sociálne normy. Napríklad, pracovala som s ľuďmi, ktorí sú siamské dvojčatá -- dvaja ľudia v jednom tele. Pracovala som s ľuďmi, ktorí trpia nanizmom -- teda ľudia s trpazličím vzrastom. A tiež som veľa pracovala s ľuďmi, ktorí majú atypické pohlavie -- teda ľudia, ktorí nemajú štandardné mužské alebo štandardné ženské typy tiel. Môžme ich pomenovať všeobecným názvom "intersex."
Intersex comes in a lot of different forms. I'll just give you a few examples of the types of ways you can have sex that isn't standard for male or female. So in one instance, you can have somebody who has an XY chromosomal basis, and that SRY gene on the Y chromosome tells the proto-gonads, which we all have in the fetal life, to become testes. So in the fetal life, those testes are pumping out testosterone. But because this individual lacks receptors to hear that testosterone, the body doesn't react to the testosterone. And this is a syndrome called androgen insensitivity syndrome. So lots of levels of testosterone, but no reaction to it. As a consequence, the body develops more along the female typical path. When the child is born, she looks like a girl. She is a girl, she is raised as a girl. And it's often not until she hits puberty and she's growing and developing breasts, but she's not getting her period, that somebody figures out something's up here. And they do some tests and figure out that, instead of having ovaries inside and a uterus, she has testes inside, and she has a Y chromosome.
Intersex sa vyskytuje v rôznych formách. Uvediem zopár príkladov toho, aké môžete mať pohlavie, ktoré nie je celkom mužské alebo celkom ženské. Napríklad, môžete mať niekoho s chromozómovou bázou XY, a gén SRY na chromozóme Y káže proto-gonádam, ktoré všetci máme ako plody, aby sa vyvinuli na semenníky. V plodovom živote teda semenníky produkujú testosterón. Avšak, keďže tomuto jedincovi chýbajú receptory, aby prijali tento testosterón, telo naň nereaguje. Tento syndróm sa volá syndróm necitlivosti androgénov. Teda, mnoho levelov testosterónu, ale žiadna reakcia. V dôsledku toho si telo vytvorí veľa znakov ženského tela. Keď sa dieťatko narodí, vyzerá ako dievča. Je to dievča. Je tak vychovávaná. A často, až dokým nevyrastie do puberty, a začnú sa vyvíjať prsia ale nedostane menštruáciu, si nikto nevšimne, že niečo nie je v poriadku. Urobia pár testov a zistia, že namiesto toho, aby mala vaječníky a maternicu, má vnútri seba semenníky a chromozóm Y.
Now what's important to understand is you may think of this person as really being male, but they're really not. Females, like males, have in our bodies something called the adrenal glands. They're in the back of our body. And the adrenal glands make androgens, which are a masculinizing hormone. Most females like me -- I believe myself to be a typical female -- I don't actually know my chromosomal make-up, but I think I'm probably typical -- most females like me are actually androgen-sensitive. We're making androgen, and we're responding to androgens. The consequence is that somebody like me has actually had a brain exposed to more androgens than the woman born with testes who has androgen insensitivity syndrome. So sex is really complicated -- it's not just that intersex people are in the middle of all the sex spectrum -- in some ways, they can be all over the place.
Čomu je dôležité rozumieť, je, že si môžete o tomto človeku začať myslieť, že je v skutočnosti muž, ale nie je to tak. Ženy, rovnako ako muži, majú vo svojich telách nadobličkové žľazy. Sú v zadnej časti nášho tela. Tieto žľazy produkujú androgény, teda "zmužujúce" hormóny. Väčšina žien ako ja -- pokladám sa za typickú ženu -- nepoznám svoju chromozómovú skladbu, ale myslím, že som typická -- teda väčšina žien ako aj ja, sú citlivé na androgény. Vyrábame androgén a odpovedáme naň. Výsledkom je, že niekto ako ja, koho mozog bol vystavený viac androgénom, než mozog ženy, ktorá sa narodila so semenníkmi ktorá trpí syndrómom necitlivosti androgénov. Pohlavie je teda veľmi komplikované; nie je to len o tom, že intersex ľudia sú niekde v strede pohlavného spektra -- dá sa povedať, že sú vlastne všade. ďalší príklad:
Another example: a few years ago I got a call from a man who was 19 years old, who was born a boy, raised a boy, had a girlfriend, had sex with his girlfriend, had a life as a guy, and had just found out that he had ovaries and a uterus inside. What he had was an extreme form of a condition called congenital adrenal hyperplasia. He had XX chromosomes, and in the womb, his adrenal glands were in such high gear that it created, essentially, a masculine hormonal environment. And as a consequence, his genitals were masculinized, his brain was subject to the more typical masculine component of hormones. And he was born looking like a boy -- nobody suspected anything. And it was only when he had reached the age of 19 that he began to have enough medical problems from menstruating internally, that doctors figured out that, in fact, he was female, internally.
pred pár rokmi mi zavolal 19 ročný muž, ktorý sa narodil ako chlapec, bol vychovaný ako chlapec, mal priateľku, mal s ňou sex, žil ako chlapec, a len prednedávnom zistil, že má vnútri seba vaječníky a maternicu. Mal mimoriadny druh vrodenej nadobličkovej hyperplázie. Mal chromozómy XX, a v lone sa činnosť jeho nadobličkových žliaz zrýchlila tak, že vytvorili v podstate mužské hormonálne prostredie. V dôsledku toho boli jeho genitálie mužské, a jeho mozog sa stal mužským, kvôli tej danej zložke hormónov. Narodil sa vyzerajúc ako chlapec -- nikto nemal podozrenie. Až keď dovŕšil 19 začal mať veľa lekárskych problémov, z vnútornej menštruácie, a doktori zistili, že je vlastne vo vnútri žena.
OK, so just one more quick example of a way you can have intersex. Some people who have XX chromosomes develop what are called ovotestis, which is when you have ovarian tissue with testicular tissue wrapped around it. And we're not exactly sure why that happens.
Ešte jeden rýchly príklad toho, ako môže nastať intersex. Niektorí ľudia s chromozómami XX si vytvoria obojaké pohlavné žľazy, teda, keď má vaječníkové tkanivo omotané semenníkovým tkanivom. Nevieme dozaista, prečo sa to stáva.
So sex can come in lots of different varieties. The reason that children with these kinds of bodies -- whether it's dwarfism, or it's conjoined twinning, or it's an intersex type -- are often "normalized" by surgeons is not because it actually leaves them better off in terms of physical health. In many cases, people are actually perfectly healthy. The reason they're often subject to various kinds of surgeries is because they threaten our social categories. Our system has been based typically on the idea that a particular kind of anatomy comes with a particular identity. So we have the concept that what it means to be a woman is to have a female identity; what it means to be a black person is, allegedly, to have an African anatomy in terms of your history. And so we have this terribly simplistic idea. And when we're faced with a body that actually presents us something quite different, it startles us in terms of those categorizations.
Pohlavie môže prísť v množstve rôznych variácií. Dôvodom, prečo sú deti s takýmto typom tiel -- či už to je nanizmus alebo spojené telá, alebo nejaký typ intersexu -- väčšinou "normalizované" chirurgmi, nie je, že im to pomôže pri ich fyzickom zdraví. V mnohých prípadoch sú títo ľudia úplne zdraví. Dôvodom, prečo sa často stávajú objektom rôznych operácií, je, že ohrozujú naše sociálne kategórie. Náš systém sa zakladá na tom princípe, že jeden konkrétny typ anatómie prichádza s jednou konkrétnou identitou. Máme schému toho, že byť ženou znamená mať ženskú identitu; byť černochom znamená, vraj, mať africkú anatómiu v zmysle vašej histórie. Máme tento hrozne primitívny názor. Ak sme potom konfrontovaní s telom, ktoré ukazuje niečo celkom iné, vystraší nás to pri kategorizácii.
So we have a lot of very romantic ideas in our culture about individualism. And our nation's really founded on a very romantic concept of individualism. You can imagine how startling then it is when you have children who are born who are two people inside of one body. Where I ran into the most heat from this most recently was last year when South African runner, Caster Semenya, had her sex called into question at the International Games in Berlin. I had a lot of journalists calling me, asking me, "Which is the test they're going to run that will tell us whether or not Caster Semenya is male or female?" And I had to explain to the journalists there isn't such a test.
Máme v našej kultúre mnoho romantických ideálov o individualizme. Naša spoločnosť si našla obzvlášť romantické chápanie individualizmu. Viete si teda predstaviť aké zarážajúce to potom je, keď sa narodí dieťa s dvoma jedincami vo svojom tele. Naposledy som sa stretla s veľkým tlakom ohľadom tohto minulý rok, keď pohlavie bežkyne z Južnej Afriky, Caster Semenyovej, bolo kľúčovou otázkou na Medzinárodných Hrách v Berlíne. Mnoho novinárov mi volalo a pýtali sa ma, "Aký test budete robiť, ktorý nám odhalí či je alebo nie je Caster Semenyová žena alebo muž?" Musela som im vysvetliť, že taký test nejestvuje.
In fact, we now know that sex is complicated enough that we have to admit: Nature doesn't draw the line for us between male and female, or between male and intersex and female and intersex; we actually draw that line on nature. So what we have is a sort of situation where the farther our science goes, the more we have to admit to ourselves that these categories that we thought of as stable anatomical categories, that mapped very simply to stable identity categories are a lot more fuzzy than we thought. And it's not just in terms of sex. It's also in terms of race, which turns out to be vastly more complicated than our terminology has allowed.
Teraz už vieme, že pohlavie je na toľko komplikované, že musíme priznať, že príroda nekreslí čiaru medzi ženami a mužmi, alebo medzi ženským intersexom a mužským intersexom; to my kreslíme tú čiaru. Nastáva teda situácia, že čím ďalej veda postupuje, tým viac si musíme priznať, že tieto kategórie, ktoré sme pokladali za stále anatomické kategórie, ktoré veľmi jednoducho mapovali stále identity týchto kategórií, sú omnoho menej ostré, než sme si mysleli. A to sa netýka len pohlavia. Týka sa to tiež rás, ktoré sa ukazujú byť omnoho komplikovanejšie, než dovoľuje naša terminológia.
As we look, we get into all sorts of uncomfortable areas. We look, for example, about the fact that we share at least 95 percent of our DNA with chimpanzees. What are we to make of the fact that we differ from them only, really, by a few nucleotides? And as we get farther and farther with our science, we get more and more into a discomforted zone, where we have to acknowledge that the simplistic categories we've had are probably overly simplistic.
Keď sa rozhliadame, často sa dostaneme do veľmi nepohodlných miest. Napríklad, keď sa pozrieme na fakt, že spolu so šimpanzami zdieľame asi 95% našej DNA. Čo si teda máme zobrať z toho, že sa od nich líšime len niekoľkými nukleotidmi? Čím ďalej ideme do hlbín vedy, tým viac sa dostávame do nepohodlných zón, kde musíme priznať, že tie jednoduché kategórie, ktoré sme mali, sú zrejme príliš jednoduché.
So we're seeing this in all sorts of places in human life. One of the places we're seeing it, for example, in our culture, in the United States today, is battles over the beginning of life and the end of life. We have difficult conversations about at what point we decide a body becomes a human, such that it has a different right than a fetal life. We have very difficult conversations nowadays -- probably not out in the open as much as within medicine -- about the question of when somebody's dead. In the past, our ancestors never had to struggle so much with this question of when somebody was dead. At most, they'd stick a feather on somebody's nose, and if it twitched, they didn't bury them yet. If it stopped twitching, you bury them. But today, we have a situation where we want to take vital organs out of beings and give them to other beings. And as a consequence, we have to struggle with this really difficult question about who's dead, and this leads us to a really difficult situation where we don't have such simple categories as we've had before.
Vidíme to vo všetkých sférach ľudského života. Pozorujeme to, napríklad, v dnešnej kultúre v Spojených štátoch amerických, v bojoch o začiatku a konci života. Vedieme náročné konverzácie o tom, v akom bode sa telo stáva ľudským, a teda dostáva iné práva než v plodovom živote. Vedieme veľmi náročné konverzácie -- možno ani tak nie na verejnosti, ako v rámci medicíny -- ohľadom otázky smrti. V minulosti sa naši predkovia nemuseli tak trápiť s otázkou niečej smrti. Väčšinou len strčili pierko pod "nebožtíkov" nos, a ak sa zachvelo, nepochovali ho. Ak sa nezachvelo, tak ho pochovali. Teraz však nastala situácia, keď chceme vyňať žijúce orgány z jedincov a dať ich iným jedincom. Výsledkom je, že sme zaseknutí v tejto veľmi ťažkej otázke o tom, kto je vlastne mŕtvy. Toto nás privádza do neľahkej situácie, kde nemáme tak jednoduché kategórie, aké sme mali predtým.
Now you might think that all this breaking-down of categories would make somebody like me really happy. I'm a political progressive, I defend people with unusual bodies, but I have to admit to you that it makes me nervous. Understanding that these categories are really much more unstable than we thought makes me tense. It makes me tense from the point of view of thinking about democracy. So in order to tell you about that tension, I have to first admit to you a huge fan of the Founding Fathers. I know they were racists, I know they were sexist, but they were great. I mean, they were so brave and so bold and so radical in what they did, that I find myself watching that cheesy musical "1776" every few years, and it's not because of the music, which is totally forgettable. It's because of what happened in 1776 with the Founding Fathers.
Možno si myslíte, že celé toto rozoberanie kategórií by niekoho, ako som ja, urobilo veľmi šťastným. Som politicky pokroková, obhajujem ľudí s neobvyklými telami, ale musím sa priznať, že ma to znervózňuje. To, že chápem, že tieto kategórie sú oveľa nestabilnejšie než sme si mysleli, ma privádza no napätia. Som napätá z uhlu pohľadu demokracie. Aby som vám mohla popísať to napätie, musím sa vám najprv priznať, že fandím americkému zákonodarnému zhromaždeniu. Viem, že to boli rasisti a sexisti, ale boli skvelí. Teda, boli tak smelí a trúfalí a tak radikálni v tom, čo robili, že každých pár rokov si pozriem ten ošumelý muzikál "1776" a to nie kvôli hudbe, ktorá je úplne zabudnuteľná. Pozerám to kvôli tomu, čo sa stalo roku 1776 s týmto zhromaždením.
The Founding Fathers were, for my point of view, the original anatomical activists, and this is why. What they rejected was an anatomical concept and replaced it with another one that was radical and beautiful and held us for 200 years. So as you all recall, what our Founding Fathers were rejecting was a concept of monarchy, and the monarchy was basically based on a very simplistic concept of anatomy. The monarchs of the old world didn't have a concept of DNA, but they did have a concept of birthright. They had a concept of blue blood. They had the idea that the people who would be in political power should be in political power because of the blood being passed down from grandfather to father to son and so forth. The Founding Fathers rejected that idea, and they replaced it with a new anatomical concept, and that concept was "all men are created equal." They leveled that playing field and decided the anatomy that mattered was the commonality of anatomy, not the difference in anatomy, and that was a really radical thing to do.
Členovia amerického zákonodarného zhromaždenia pre mňa boli pôvodní aktivisti anatómie; to je ten dôvod. Odmietli prvotný anatomický koncept a nahradili ho iným, ktorý bol radikálny a krásny a držali sme sa ho 200 rokov. Spomínate si, že to, čo toto zhromaždenie odmietalo, bola myšlienka na monarchiu. Monarchia bola totiž postavená na veľmi jednoduchom chápaní anatómie. Monarchovia starého sveta nechápali DNA, ale chápali právo prvorodeného. Mali koncepciu modrej krvi. Mysleli si, že ľudia, ktorí budú mať politickú moc ju majú mať preto, že im bola predaná šľachtická krv od starého otca k otcovi, k synovi, a tak ďalej. Členovia amerického zákonodarného zhromaždenia to odmietali, a nahradili toto chápanie novým anatomickým chápaním, a to znelo, že všetci sme si rovní. Vyrovnali tat názorové pole a dohodli sa, že podstata anatómie je jej zhodnosť, a nie jej odlišnosť. To bola veľmi zásadná vec.
Now they were doing it in part because they were part of an Enlightenment system where two things were growing up together. And that was democracy growing up, but it was also science growing up at the same time. And it's really clear, if you look at the history of the Founding Fathers, a lot of them were very interested in science, and they were interested in the concept of a naturalistic world. They were moving away from supernatural explanations, and they were rejecting things like a supernatural concept of power, where it transmitted because of a very vague concept of birthright.
Robili to po čiastiach, lebo boli súčasťou osvieteneckého systému, kde sa spolu vyvíjali 2 veci. V rovnakom čase to bola tvorba demokracie a rozvoj vedy. Keď sa pozriete na históriu amerického zákonodarného zhromaždenia, je jasné, že boli veľmi zaujatí vedou, a zároveň zaujatí myšlienkou naturalistického sveta. Posúvali sa preč od nadprirodzených vysvetlení a odmietali veci ako napríklad abnormálne chápanie sily, ktoré boli prenášané na ľudí kvôli veľmi nejasnej koncepcii dedičského práva.
They were moving towards a naturalistic concept. And if you look, for example, in the Declaration of Independence, they talk about nature and nature's God. They don't talk about God and God's nature. They're talking about the power of nature to tell us who we are. So as part of that, they were coming to us with a concept that was about anatomical commonality. And in doing so, they were really setting up in a beautiful way the Civil Rights Movement of the future. They didn't think of it that way, but they did it for us, and it was great.
Posúvali sa ku koncepcii naturalizmu. Ak sa pozriete napríklad na Deklaráciu Nezávislosti, hovorí o prírode a Bohu prírody. Nehovoria o Bohu a božej prírode. Hovorí o sile prírody, ktorá nám odhalí, kto vlastne sme. Súčasťou toho je, že prichádzali s myšlienkou anatomickej podobnosti. Tým, že to robili, vytvárali krásnu cestu pre budúci hnutie za podporu občianskych práv. Vtedy tak o tom nerozmýšľali, ale urobili to pre nás, a to je skvelé.
So what happened years afterwards? What happened was women, for example, who wanted the right to vote, took the Founding Fathers' concept of anatomical commonality being more important than anatomical difference and said, "The fact that we have a uterus and ovaries is not significant enough in terms of a difference to mean that we shouldn't have the right to vote, the right to full citizenship, the right to own property, etc." And women successfully argued that. Next came the successful Civil Rights Movement, where we found people like Sojourner Truth talking about, "Ain't I a woman?" We find men on the marching lines of the Civil Rights Movement saying, "I am a man." Again, people of color appealing to a commonality of anatomy over a difference of anatomy, again, successfully. We see the same thing with the disability rights movement.
Čo sa teda stalo roky potom? Nuž, ženy, napríklad, ktoré chceli právo voliť, sa pozreli na myšlienky zákonodarného zhromaždenia ohľadom toho, že anatomická podobnosť je dôležitejšia než anatomická odlišnosť, a povedali, "Ten fakt, že máme maternicu a vaječníky nie je natoľko podstatnou odlišnosťou, aby sme nemali mať právo voliť, mať právo byť plnoprávnym občanom, mať právo vlastniť majetok, a tak ďalej." Ženy si to dokázali vybaviť. Nasledoval úspešný posun v občianskych právach, kde sa našli ľudia ako Sojouner Truth a hovorili o, "Nie som ženou?" Boli tam muži, pochodujúc v prvých líniách hnutia za podporu občianskych práv, hovoriac, "Ja som muž." Taktiež, "farební ľudia" upozorňujúc na zhodnosť anatómie a nie jej odlišnosť, a opäť úspešne. Rovnaký postup vidíme aj pri postupe práv znevýhodnených.
The problem is, of course, that, as we begin to look at all that commonality, we have to begin to question why we maintain certain divisions. Mind you, I want to maintain some divisions, anatomically, in our culture. For example, I don't want to give a fish the same rights as a human. I don't want to say we give up entirely on anatomy. I don't want to say a five-year-old should be allowed to consent to sex or consent to marry. So there are some anatomical divisions that make sense to me and that I think we should retain. But the challenge is trying to figure out which ones they are and why do we retain them, and do they have meaning.
Problém je, samozrejme, že keď sa začneme sústrediť na tú podobnosť, musíme sa samých seba spýtať prečo potom robíme isté delenia. Chcem ponechať niektoré rozdiely, anatomicky, v našej kultúre. Napríklad, nechcem dať rybičke rovnaké práva ako má človek. Nechcem povedať, aby sme sa úplne vzdali anatómie. Netvrdím, že 5 ročné deti by mali mať povolenie na sex alebo na sobáš. Sú teda nejaké anatomické odlišnosti ktoré dávajú zmysel, a myslím, že tie by sme mali ponechať. Výzvou však je určiť, ktoré to sú, prečo si ich chceme ponechať a aký majú význam.
So let's go back to those two beings conceived at the beginning of this talk. We have two beings, both conceived in the middle of 1979 on the exact same day. Let's imagine one of them, Mary, is born three months prematurely, so she's born on June 1, 1980. Henry, by contrast, is born at term, so he's born on March 1, 1980. Simply by virtue of the fact that Mary was born prematurely three months, she comes into all sorts of rights three months earlier than Henry does -- the right to consent to sex, the right to vote, the right to drink. Henry has to wait for all of that, not because he's actually any different in age, biologically, except in terms of when he was born.
Vráťme sa k našim dvom jedincom, o ktorých sme sa bavili na začiatku. Máme dvoch ľudí, obaja počatí v strede roku 1979 v rovnaký deň. Predstavme si, že jedna z nich - Mary, sa narodila 3 mesiace predčasne, tak sa teda narodí prvého januára 1980. Henry, naopak, sa narodí načas, teda prvého apríla 1980. Len kvôli tomu, že sa Mary narodila o 3 mesiace skôr sa jej dostanú práva na rôzne veci o 3 mesiace skôr než Henrymu -- právo sexu, právo voliť, právo piť alkohol. Henry na to musí počkať, a to nie preto, že má iný vek, biologicky, ale narodil sa v inom termíne.
We find other kinds of weirdness in terms of what their rights are. Henry, by virtue of being assumed to be male -- although I haven't told you that he's the XY one -- by virtue of being assumed to be male is now liable to be drafted, which Mary does not need to worry about. Mary, meanwhile, cannot in all the states have the same right that Henry has in all the states, namely, the right to marry. Henry can marry, in every state, a woman, but Mary can only marry today in a few states, a woman.
Nachádzame veľa zvláštnosti v tom, aké sú vlastne ich práva. Henry, kvôli tomu že je pokladaný za muža -- ešte som vám síce nepovedala, že on je ten čo má XY chromozóm -- kvôli tomu, že je pokladaný za muža je vystavený hrubej práci, čoho sa Mary báť nemusí. Mary, naopak, nemá vo všetkých štátoch rovnaké práva ako má Henry vo všetkých, napríklad právo na svadbu. Henry si môže vziať ženu v každom štáte, zatiaľ čo Mary si môže zobrať ženu len v niekoľkých štátoch.
So we have these anatomical categories that persist, that are in many ways problematic and questionable. And the question to me becomes: What do we do, as our science gets to be so good in looking at anatomy, that we reach the point where we have to admit that a democracy that's been based on anatomy might start falling apart? I don't want to give up the science, but at the same time, it feels sometimes like the science is coming out from under us. So where do we go? It seems like what happens in our culture is a sort of pragmatic attitude: "We have to draw the line somewhere, so we will draw the line somewhere." But a lot of people get stuck in a very strange position.
Máme tieto anatomické kategórie, ktoré pretrvávajú, avšak v mnohom sú problematické a otázne. Otázka smerovaná mne znie: Čo teda spravíme, keď sa naša veda zlepší natoľko v pohľade na anatómiu, že dosiahneme bod, v ktorom budeme musieť priznať, že demokracia, ktorá je postavená na anatómii, sa s veľkou pravdepodobnosťou rozpadne? Nechcem sa vzdať vedy, ale niekedy mám pocit, že veda vychádza spopod nás. Kam teda máme ísť? Vyzerá to tak, že v našej kultúre máme akýsi pragmatický postoj: "No, niekde musíme tú deliacu čiaru umiestniť, tak ju teda niekam umiestnime." Veľa ľudí sa však zasekne v zvláštnej pozícii.
So for example, Texas has at one point decided that what it means to marry a man is to mean that you don't have a Y chromosome, and what it means to marry a woman means you have a Y chromosome. In practice they don't test people for their chromosomes. But this is also very bizarre, because of the story I told you at the beginning about androgen insensitivity syndrome.
Napríklad, Texas sa rozhodol, že keď si vezmeš muža, znamená to, že nemáš chromozóm Y, a keď si vezmeš ženu to znamená, že máš chromozóm Y. V realite však ľudí netestujú podľa ich chromozómov. Toto je však tiež veľmi zvláštne, kvôli tomu príbehu, ktorý som vám povedala na začiatku o syndróme necitlivosti androgénov.
If we look at one of the Founding Fathers of modern democracy, Dr. Martin Luther King, he offers us something of a solution in his "I have a dream" speech. He says we should judge people "based not on the color of their skin, but on the content of their character," moving beyond anatomy. And I want to say, "Yeah, that sounds like a really good idea." But in practice, how do you do it? How do you judge people based on the content of character? I also want to point out that I'm not sure that is how we should distribute rights in terms of humans, because, I have to admit, that there are some golden retrievers I know that are probably more deserving of social services than some humans I know. I also want to say there are probably also some yellow Labradors that I know that are more capable of informed, intelligent, mature decisions about sexual relations than some 40-year-olds that I know.
Ak sa pozrieme na jedného zo zakladateľov modernej demokracie, Dr. Martina Luthera Kinga, ponúka nám riešenie vo svojej reči "Mám sen" (I have a dream). Vraví, že "ľudí nemáme súdiť podľa farby ich pleti, ale podľa obsahu ich charakteru" a posúva sa až za anatómiu. Chcem povedať, "Áno, to znie ako skvelý nápad." Ale v skutočnosti, ako to urobíte? Ako posúdite ľudí na základe obsahu ich charakteru? Tiež chcem zdôrazniť, že si nie som celkom istá, či máme rozdávať práva ľuďom, lebo, po pravde, poznám zopár zlatých retríverov ktoré si asi zaslúžia sociálne služby viac než niektorí ľudia, ktorých poznám. Taktiež poznám zopár labradorov, ktorí sú viac informovaní, vzdelaní a vyspelí vo vytváraní sexuálnych partnerstiev než mnoho 40 ročných ľudí, ktorých poznám.
So how do we operationalize the question of content of character? It turns out to be really difficult. And part of me also wonders, what if content of character turns out to be something that's scannable in the future -- able to be seen with an fMRI? Do we really want to go there? I'm not sure where we go.
Ako teda uvedieme do praxe teóriu o obsahu charakteru? Vyzerá to byť veľmi ťažké. Časť mňa tiež rozmýšľa o tom, že čo ak sa obsah charakteru bude dať v budúcnosti oskenovať -- a mohli by sme ho vidieť pomocou magnetickej rezonancie? Chceme naozaj zájsť až tak ďaleko? Neviem, kam teraz smerujeme.
What I do know is that it seems to be really important to think about the idea of the United States being in the lead of thinking about this issue of democracy. We've done a really good job struggling with democracy, and I think we would do a good job in the future. We don't have a situation that Iran has, for example, where a man who's sexually attracted to other men is liable to be murdered, unless he's willing to submit to a sex change, in which case he's allowed to live.
Avšak viem, že je veľmi dôležité rozmýšľať o Spojených štátoch amerických ako o vodcoch v tejto záležitosti demokracie. Veľa sme sa s ňou už natrápili, a myslím, že v budúcnosti odvedieme dobrú prácu. Nie sme v situácii v akej je napríklad Irán, kde muž, ktorého priťahujú iní muži, bude zrejme zavraždený, ak nepodstúpi operáciu pohlavia, aby ho nechali žiť.
We don't have that kind of situation. I'm glad to say we don't have the kind of situation with -- a surgeon I talked to a few years ago who had brought over a set of conjoined twins in order to separate them, partly to make a name for himself. But when I was on the phone with him, asking why he'll do this surgery -- this was a very high-risk surgery -- his answer was that, in this other nation, these children were going to be treated very badly, and so he had to do this. My response to him was, "Well, have you considered political asylum instead of a separation surgery?" The United States has offered tremendous possibility for allowing people to be the way they are, without having them have to be changed for the sake of the state. So I think we have to be in the lead.
Nenachádzame sa v takej situácii. Som rada, že to nemusíme riešiť takto -- pred pár rokmi som sa rozprávala s chirurgom, ktorý mal rozdeliť jedny siamské dvojčatá, z veľkej časti preto, aby si spravil dobré meno. Keď som s ním volala, pýtala som sa ho, prečo chce viezť tú operáciu -- bola to totiž veľmi riskantný zákrok -- jeho odpoveďou bolo, že v jeho štáte sa budú k týmto deťom správať veľmi zle, a preto to robí. Odvetila som mu, "Zvažoval si politický azyl namiesto oddeľovacej operácie?" Amerika mu ponúkla neskutočné možnosti, aby nechal ľudí takých, aký sú, bez toho, aby sa museli meniť kvôli štátu. Preto myslím, že my by sme mali byť na čele.
Well, just to close, I want to suggest to you that I've been talking a lot about the Fathers. And I want to think about the possibilities of what democracy might look like, or might have looked like, if we had more involved the mothers. And I want to say something a little bit radical for a feminist, and that is that I think that there may be different kinds of insights that can come from different kinds of anatomies, particularly when we have people thinking in groups. For years, because I've been interested in intersex, I've also been interested in sex-difference research. And one of the things that I've been interested in is looking at the differences between males and females in terms of the way they think and operate in the world. And what we know from cross-cultural studies is that females, on average -- not everyone, but on average -- are more inclined to be very attentive to complex social relations and to taking care of people who are, basically, vulnerable within the group. And so if we think about that, we have an interesting situation in hands.
Na záver by som vám rada pripomenula, že som veľa hovorila o otcoch. Chcem rozmýšľať o možnostiach toho, ako môže alebo mohla demokracia vyzerať, ak by boli zapojené i matky. Chcem povedať niečo dosť radikálne, na to, že som feministka, a to je, že si myslím, že môže existovať akési pochopenie, ktoré môže prichádzať z rôznych typov anatómie, hlavne, keď máme mysliace skupiny ľudí. Už roky, čo sa zaujímam o intersex, sa zaujímam aj o rôznosti pohlaví. Jedna z vecí, ktoré má nezvyčajne zaujali, je pohľad na rozdielnosť mužov a žien v zmysle toho, ako rozmýšľajú a fungujú vo svete. To, čo vieme z medzikultúrnych štúdií, je, že ženy, všeobecne -- nie všetky, ale všeobecne -- sú viac náchylné byť veľmi všímavé v rámci zložitých sociálnych vzťahov a ku staraniu sa o ľudí, ktorí sú v rámci skupiny zraniteľní. Ak o tom porozmýšľame, máme v rukách zaujímavú situáciu.
Years ago, when I was in graduate school, one of my graduate advisors who knew I was interested in feminism -- I considered myself a feminist, as I still do, asked a really strange question. He said, "Tell me what's feminine about feminism." And I thought, "Well, that's the dumbest question I've ever heard. Feminism is all about undoing stereotypes about gender, so there's nothing feminine about feminism." But the more I thought about his question, the more I thought there might be something feminine about feminism. That is to say, there might be something, on average, different about female brains from male brains that makes us more attentive to deeply complex social relationships, and more attentive to taking care of the vulnerable.
Pred rokmi, keď som bola na postgraduálnom štúdiu, jeden z mojich postgraduálnych poradcov, ktorého zaujímal feminizmus -- ja som sa tiež pokladala za feministku, a stále sa pokladám -- sa ma spýtal veľmi zvláštnu otázku. Povedal, "Povedz mi, čo je ženského na feminizme." Pomyslela som si, "To je tá najblbšia otázka, akú som kedy počula. Feminizmus je celý o rušení stereotypov o pohlaví, takže na feminizme nie je nič ženského." Ale čím viac som o tejto otázke rozmýšľala, tým viac som si začala pripúšťať, že niečo ženské na feminizme asi bude. Chcem tým povedať, vo všeobencosti, môže byť niečo iné v ženských mozgoch než je v mužských, ktoré nás robí viac pozornými ku veľmi komplikovaným sociálnym vzťahom a viac všímavými ku starostlivosti o ohrozených.
So whereas the Fathers were extremely attentive to figuring out how to protect individuals from the state, it's possible that if we injected more mothers into this concept, what we would have is more of a concept of not just how to protect, but how to care for each other. And maybe that's where we need to go in the future, when we take democracy beyond anatomy, is to think less about the individual body in terms of the identity, and think more about those relationships. So that as we the people try to create a more perfect union, we're thinking about what we do for each other.
Hoci muži sú veľmi pozorní pri zisťovaní ako ochrániť jednotlivca od štátu, je možné, že ak do tohto konceptu pridáme viac matiek, bol by bohatší nie len o to, ako ochraňovať, ale aj o to ako sa jeden o druhého postarať. Možno tam by sme sa mali do budúcna posunúť, keď chceme preniesť demokraciu cez anatómiu -- mali by sme menej uvažovať o tele v zmysle identity, a viac sa zamerať na vzťahy. Teda, keď sa my, ľudia, snažíme vytvoriť dokonalejšiu úniu, mali by sme myslieť na to, čo môžeme jeden pre druhého urobiť.
Thank you.
Ďakujem vám.
(Applause)
(Potlesk)