"Hi, Bob." "Morning, Kelly. The tulips looks great." Have you ever wondered how your dog experiences the world? Here's what she sees. Not terribly interesting. But what she smells, that's a totally different story. And it begins at her wonderfully developed nose. As your dog catches the first hints of fresh air, her nose's moist, spongy outside helps capture any scents the breeze carries. The ability to smell separately with each nostril, smelling in stereo, helps to determine the direction of the smell's source so that within the first few moments of sniffing, the dog starts to become aware of not just what kind of things are out there but also where they're located. As air enters the nose, a small fold of tissue divides it into two separate folds, one for breathing and one just for smelling. This second airflow enters a region filled with highly specialized olfactory receptor cells, several hundred millions of them, compaired to our five million. And unlike our clumsy way of breathing in and out through the same passage, dogs exhale through slits at the side of their nose, creating swirls of air that help draw in new odor molecules and allow odor concentration to build up over mulitple sniffs. But all that impressive nasal architecture wouldn't be much help without something to process the loads of information the nose scoops up. And it turns out that the olfactory system dedicated to proessing smells takes up many times more relative brain area in dogs than in humans. All of this allows dogs to distinguish and remember a staggering variety of specific scents at concentrations up to 100 million times less than what our noses can detect. If you can smell a spritz of perfume in a small room, a dog would have no trouble smelling it in an enclosed stadium and distinguishing its ingredients, to boot. And everything in the street, every passing person or car, any contents of the neighbor's trash, each type of tree, and all the birds and insects in it has a distinct odor profile telling your dog what it is, where it is, and which direction it's moving in. Besides being much more powerful than ours, a dog's sense of smell can pick up things that can't even be seen at all. A whole separate olfactory system, called the vomeronasal organ, above the roof of the mouth, detects the hormones all animals, Including humans, naturally release. It lets dogs identify potential mates, or distinguish between friendly and hostile animals. It alerts them to our various emotional states, and it can even tell them when someone is pregnant or sick. Because olfaction is more primal than other senses, bypassing the thalamus to connect directly to the brain structures involving emotion and instinct, we might even say a dog's perception is more immediate and visceral than ours. But the most amazing thing about your dog's nose is that it can traverse time. The past appears in tracks left by passersby, and by the warmth of a recently parked car where the residue of where you've been and what you've done recently. Landmarks like fire hydrants and trees are aromatic bulletin boards carrying messages of who's been by, what they've been eating, and how they're feeling. And the future is in the breeze, alerting them to something or someone approaching long before you see them. Where we see and hear something at a single moment, a dog smells an entire story from start to finish. In some of the best examples of canine-human collaboration, dogs help us by sharing and reacting to those stories. They can respond with kindness to people in distress, or with aggression to threats because stress and anger manifest as a cloud of hormones recognizable to the dog's nose. With the proper training, they can even alert us to invisible threats ranging from bombs to cancer. As it turns out, humanity's best friend is not one who experiences the same things we do, but one whose incredible nose reveals a whole other world beyond our eyes.
Bună, Bob! 'Neaţa, Kelly! Lalelele arată grozav. Te-ai întrebat vreodată cum cunoaşte câinele tău lumea? Uite ce vede. Nu e prea interesant. Dar ce miroase, e cu totul altă poveste. Totul începe de la nasul său, minunat dezvoltat. Când câinele adulmecă primele adieri de aer proaspăt, partea exterioară a nasului, umedă şi buretoasă, captează orice aromă dusă de vânt. Abilitatea de a mirosi separat cu fiecare nară – mirositul stereo – ajută la determinarea direcţiei din care vine mirosul aşa că după primele momente de adulmecare câinele îşi dă seama de tot ce e în jur şi de localizarea lucrurilor. Când aerul pătrunde în nas, o cută de ţesut îl împarte în două părţi separate, una pentru respirat şi una doar pentru adulmecat. Al doilea curent de aer intră într-o zonă cu receptori olfactivi specializaţi, câteva sute de milioane, faţă de noi care avem 5 milioane. Spre deosebire de noi, care folosim aceeaşi cale pentru inspirat şi expirat, câinii expiră prin fantele laterale ale trufei, creând vârteje de aer care favorizează inspirarea altor molecule odorizate, crescându-le astfel concentraţia după mai multe adulmecări. Impresionanta arhitectură a nasului ar fi inutilă fără ceva care să proceseze mulţimea de informaţii culese de nas. Partea sistemului olfactiv care procesează mirosurile e de câteva ori mai mare la câine, faţă de om, ca parte a creierului. Toate astea permit câinilor să distingă şi să memoreze o varietate impresionantă de mirosuri specifice cu concentraţii de 100 de milioane de ori mai mici decât cele decelate de nasurile noastre. Dacă tu simţi un puf de parfum într-o cameră mică, un câine n-ar avea probleme să-l simtă pe un stadion închis şi-i distinge şi ingredientele. Tot ce-i pe stradă, orice persoană sau maşină, orice conţine gunoiul vecinului, orice tip de copac, şi toate păsările şi insectele din el, au mirosuri distincte care transmit câinelui ce e, unde e şi încotro se mişcă. Pe lângă faptul că e mult mai puternic decât al nostru, mirosul câinelui poate detecta lucruri care nici nu se văd. Un sistem olfactiv complet separat, numit organ vomero-nazal, situat desupra cerului gurii, detectează hormonii eliberaţi de animale şi om. Aşa îşi identifică potenţialii parteneri, sau diferenţiază prietenii de duşmani. Le semnalează stările noastre emoţionale şi-şi dau seama când o persoană e însărcinată sau bolnavă. Deoarece simţul olfactiv e mai primitiv decât altele, ocoleşte talamusul şi se conectează direct la creier, de structurile responsabile de emoţii şi instincte, percepţia câinilor e imediată şi mai viscerală decât a noastră. Cel mai uimitor la nasul câinelui tău e că poate transcede timpul. Trecutul apare în urmele lăsate de trecători, în căldura unei maşini parcate recent, în reziduurile de pe unde ai fost şi ce ai făcut recent. Reperele precum hidranţii sau copacii sunt notiţe cu mesaje aromate lăsate de cine a mai trecut pe-acolo, ce au mâncat şi cum se simt. Viitorul e în briză, avertizându-i că ceva sau cineva se apropie înainte ca tu să-i vezi. Dacă noi vedem şi auzim ceva pe moment, un câine miroase o întreagă poveste, de la început la sfârşit. În cele mai bune colaborări câine-om, câinele ne ajută împărtăşindu-ne poveştile şi reacţionând la ele. Pot răspunde cu bunătate oamenilor necăjiţi sau agresiv la ameninţări pentru că stresul şi furia emit un nor de hormoni pe care nasul câinelui îi recunoaşte. Cu dresaj corespunzător ne pot avertiza despre ameninţări invizibile, care variază de la bombe la cancer. Cel mai bun prieten al omenirii nu percepe aceleaşi lucruri ca şi noi, ci vede o lume ascunsă ochilor noştri cu ajutorul unui nas incredibil.