"Hi, Bob." "Morning, Kelly. The tulips looks great." Have you ever wondered how your dog experiences the world? Here's what she sees. Not terribly interesting. But what she smells, that's a totally different story. And it begins at her wonderfully developed nose. As your dog catches the first hints of fresh air, her nose's moist, spongy outside helps capture any scents the breeze carries. The ability to smell separately with each nostril, smelling in stereo, helps to determine the direction of the smell's source so that within the first few moments of sniffing, the dog starts to become aware of not just what kind of things are out there but also where they're located. As air enters the nose, a small fold of tissue divides it into two separate folds, one for breathing and one just for smelling. This second airflow enters a region filled with highly specialized olfactory receptor cells, several hundred millions of them, compaired to our five million. And unlike our clumsy way of breathing in and out through the same passage, dogs exhale through slits at the side of their nose, creating swirls of air that help draw in new odor molecules and allow odor concentration to build up over mulitple sniffs. But all that impressive nasal architecture wouldn't be much help without something to process the loads of information the nose scoops up. And it turns out that the olfactory system dedicated to proessing smells takes up many times more relative brain area in dogs than in humans. All of this allows dogs to distinguish and remember a staggering variety of specific scents at concentrations up to 100 million times less than what our noses can detect. If you can smell a spritz of perfume in a small room, a dog would have no trouble smelling it in an enclosed stadium and distinguishing its ingredients, to boot. And everything in the street, every passing person or car, any contents of the neighbor's trash, each type of tree, and all the birds and insects in it has a distinct odor profile telling your dog what it is, where it is, and which direction it's moving in. Besides being much more powerful than ours, a dog's sense of smell can pick up things that can't even be seen at all. A whole separate olfactory system, called the vomeronasal organ, above the roof of the mouth, detects the hormones all animals, Including humans, naturally release. It lets dogs identify potential mates, or distinguish between friendly and hostile animals. It alerts them to our various emotional states, and it can even tell them when someone is pregnant or sick. Because olfaction is more primal than other senses, bypassing the thalamus to connect directly to the brain structures involving emotion and instinct, we might even say a dog's perception is more immediate and visceral than ours. But the most amazing thing about your dog's nose is that it can traverse time. The past appears in tracks left by passersby, and by the warmth of a recently parked car where the residue of where you've been and what you've done recently. Landmarks like fire hydrants and trees are aromatic bulletin boards carrying messages of who's been by, what they've been eating, and how they're feeling. And the future is in the breeze, alerting them to something or someone approaching long before you see them. Where we see and hear something at a single moment, a dog smells an entire story from start to finish. In some of the best examples of canine-human collaboration, dogs help us by sharing and reacting to those stories. They can respond with kindness to people in distress, or with aggression to threats because stress and anger manifest as a cloud of hormones recognizable to the dog's nose. With the proper training, they can even alert us to invisible threats ranging from bombs to cancer. As it turns out, humanity's best friend is not one who experiences the same things we do, but one whose incredible nose reveals a whole other world beyond our eyes.
"Hallo, Bob." "Goedemorgen, Kelly. De tulpen zien er prachtig uit." Heb je je ooit afgevraagd hoe je hond de wereld ervaart? Zo ziet zij de wereld. Niet erg interessant. Maar wat ze ruikt, is een volledig ander verhaal. Het begint bij haar geweldig ontwikkelde neus. Zodra je hond het eerste spoor van frisse buitenlucht opvangt, helpt de vochtige, sponzige buitenkant van haar neus haar om geuren op te pikken. Het vermogen om te ruiken met afzonderlijke neusgaten -- ruiken in stereo -- helpt om de oorsprong van de geur te achterhalen. Zo weten honden onmiddellijk bij het snuffelen niet enkel welke dingen zich nabij bevinden, maar ook wáár die zich bevinden. Als lucht de neus binnenkomt, verdeelt een kleine weefselplooi deze over twee afzonderlijke ruimtes: één om te ademen en één specifiek om te ruiken. De tweede luchtstroom komt in een regio met bijzonder gespecialiseerde olfactorische receptorcellen. Honderden miljoenen, in plaats van onze vijf miljoen. En in tegenstelling tot onze ademhaling in en uit dezelfde doorgang, ademen honden uit door gleuven aan de zijkant van hun neus. Dit zorgt voor wervelingen in de lucht, die verse geurmoleculen de neus in zuigen en de geurconcentratie verhogen als de hond meerdere malen snuift. Maar die indrukwekkende neusarchitectuur zou niet veel nut hebben zonder iets om de uitgebreide informatie die de neus opvangt, te verwerken. Het blijkt dat het olfactorisch systeem dat dient om geuren te verwerken een relatief vele malen groter gebied bestrijkt in hondenhersenen. Hierdoor kunnen honden enorm veel specifieke geuren onthouden en onderscheiden bij concentraties tot 100 miljoen keer minder dan wat onze neuzen waarnemen. Als jij een vleugje parfum ruikt in een kleine kamer, zou een hond het makkelijk kunnen ruiken in een gesloten stadion en bovendien kan een hond de ingrediënten onderscheiden. En alles op straat, iedere voorbijganger of auto, alles in het vuilnis van de buren elke boomsoort, en elke vogel en insect in die boom heeft een afzonderlijk geurprofiel die je hond vertelt waar en wat het is, en in welke richting het gaat. Hun reukzin is niet enkel krachtiger dan de onze, maar kan zelfs dingen oppikken die niet eens zichtbaar zijn. Een volledig ander reukorgaan, het orgaan van Jacobson, dat zich boven het gehemelte bevindt, neemt alle hormonen waar die dieren, waaronder mensen, van nature uitscheiden. Honden kunnen erdoor potentiële partners vinden, of onderscheid maken tussen vriendelijke en vijandige dieren. Het wijst hen op onze diverse emotionele toestanden, en kan hen zelfs zeggen of iemand zwanger of ziek is. Reuk is fundamenteler dan andere zintuigen. Het ontwijkt de thalamus en is direct gekoppeld aan hersenstructuren betrokken bij emotie en instinct. Daarom is de perceptie van honden wellicht directer en meer visceraal dan de onze. Maar het verbazingwekkendste aan de neus van je hond is dat hij kan reizen in de tijd. Het verleden verschijnt in de sporen van voorbijgangers en in de warmte van een recent geparkeerde auto. Hieruit kunnen honden afleiden waar je recent bent geweest en wat je gedaan hebt. Objecten zoals brandkranen en bomen zijn aromatische prikborden met info over wie er geweest is, wat ze gegeten hebben, en hoe ze zich voelen. De toekomst zit in de wind, die hen waarschuwt dat iets of iemand nadert, lang voordat jij het ziet. Wij zien en horen iets op een bepaald moment. Honden ruiken een compleet verhaal van begin tot einde. Bij samenwerking tussen hond en mens helpen honden ons vaak door die verhalen te delen en erop te reageren. Ze kunnen vriendelijk reageren op mensen in problemen, of met agressie op bedreigingen omdat stress en woede zich voordoen als een hormonenwolk die een hondenneus kan herkennen. Met de juiste training waarschuwen ze ons zelfs voor onzichtbare gevaren, van bommen tot kanker. Het blijkt dat de beste vriend van de mens niet dezelfde dingen ervaart als wij, maar dat hij met zijn ongelofelijke neus een compleet andere wereld blootlegt.