"Hi, Bob." "Morning, Kelly. The tulips looks great." Have you ever wondered how your dog experiences the world? Here's what she sees. Not terribly interesting. But what she smells, that's a totally different story. And it begins at her wonderfully developed nose. As your dog catches the first hints of fresh air, her nose's moist, spongy outside helps capture any scents the breeze carries. The ability to smell separately with each nostril, smelling in stereo, helps to determine the direction of the smell's source so that within the first few moments of sniffing, the dog starts to become aware of not just what kind of things are out there but also where they're located. As air enters the nose, a small fold of tissue divides it into two separate folds, one for breathing and one just for smelling. This second airflow enters a region filled with highly specialized olfactory receptor cells, several hundred millions of them, compaired to our five million. And unlike our clumsy way of breathing in and out through the same passage, dogs exhale through slits at the side of their nose, creating swirls of air that help draw in new odor molecules and allow odor concentration to build up over mulitple sniffs. But all that impressive nasal architecture wouldn't be much help without something to process the loads of information the nose scoops up. And it turns out that the olfactory system dedicated to proessing smells takes up many times more relative brain area in dogs than in humans. All of this allows dogs to distinguish and remember a staggering variety of specific scents at concentrations up to 100 million times less than what our noses can detect. If you can smell a spritz of perfume in a small room, a dog would have no trouble smelling it in an enclosed stadium and distinguishing its ingredients, to boot. And everything in the street, every passing person or car, any contents of the neighbor's trash, each type of tree, and all the birds and insects in it has a distinct odor profile telling your dog what it is, where it is, and which direction it's moving in. Besides being much more powerful than ours, a dog's sense of smell can pick up things that can't even be seen at all. A whole separate olfactory system, called the vomeronasal organ, above the roof of the mouth, detects the hormones all animals, Including humans, naturally release. It lets dogs identify potential mates, or distinguish between friendly and hostile animals. It alerts them to our various emotional states, and it can even tell them when someone is pregnant or sick. Because olfaction is more primal than other senses, bypassing the thalamus to connect directly to the brain structures involving emotion and instinct, we might even say a dog's perception is more immediate and visceral than ours. But the most amazing thing about your dog's nose is that it can traverse time. The past appears in tracks left by passersby, and by the warmth of a recently parked car where the residue of where you've been and what you've done recently. Landmarks like fire hydrants and trees are aromatic bulletin boards carrying messages of who's been by, what they've been eating, and how they're feeling. And the future is in the breeze, alerting them to something or someone approaching long before you see them. Where we see and hear something at a single moment, a dog smells an entire story from start to finish. In some of the best examples of canine-human collaboration, dogs help us by sharing and reacting to those stories. They can respond with kindness to people in distress, or with aggression to threats because stress and anger manifest as a cloud of hormones recognizable to the dog's nose. With the proper training, they can even alert us to invisible threats ranging from bombs to cancer. As it turns out, humanity's best friend is not one who experiences the same things we do, but one whose incredible nose reveals a whole other world beyond our eyes.
“Szia, Bob!” “Jó reggelt, Kelly! Csodásak a tulipánjaid.” Elgondolkodtatok már azon, hogyan látják a kutyák a világot? Így. Hát, ez nem valami izgalmas. Amit viszont az orrukkal éreznek, már egészen más. A kutyák orra csodálatosan fejlett. Amint beleszimatolnak a friss levegőbe, nedves, puha orrukkal máris megéreznek minden szagot, amit a szél arra hord. Mivel mindkét orrlyukukon külön-külön érzékelik az illatokat - vagyis sztereóban szagolnak -, könnyebben meg tudják határozni, honnan jön egy illat. Már a szaglászás első pillanataiban tudják, mi várja őket odakint, és azt is, hogy hol. Ahogy a levegő bejut az orrukba, egy ezért felelős szövet két részre osztja azt: az egyik részt belélegzik, a másikat kielemzik. A második adag levegő az orr egy olyan területére kerül, ahol több százmillió speciális szaglósejt található. Az embereknek mindössze ötmillió van ezekből. Ráadásul, szemben velünk, akik primitív módon ugyanott vesszük a levegőt, ahol kifújjuk, a kutyák az orruk oldalán található réseken engedik ki a levegőt. Ezzel apró légörvényt kavarnak, és így újabb szagmolekulák jutnak az orrukba, melyek annál koncentráltabbak lesznek, minél többször szippantanak. De bármilyen lenyűgöző is a kutyák orra, nem sokra mennének vele, ha nem tudnák feldolgozni mindazt az információt, amit az orruk begyűjt. Kiderült, hogy az agynak az a területe, ami a szagok feldolgozásáért felelős, sokkal nagyobb részt foglal el a kutyák agyában, mint az emberében. Mindez lehetővé teszi, hogy a kutyák elképesztő mennyiségű illatot tudjanak megkülönböztetni és megjegyezni úgy, hogy azok koncentrációja százmilliószor alacsonyabb, mint amit az emberi orr érzékelni képes. Mi egy kis szobában megérezzük, ha valaki parfümöt fújt magára. A kutyák ugyanezt képesek egy fedett stadionban kiszagolni, sőt a parfüm minden egyes alkotóelemét is el tudják különíteni. Ugyanez igaz mindenre, amivel az utcán találkoznak: a járókelőkre, az autókra, a szomszéd kukájának tartalmára, mindenféle fára és az azokon lévő minden madárra vagy bogárra. Mindennek egyedi szaga van, amiből a kutya felismeri mi az, hol van, és épp milyen irányba mozog. Azon túl, hogy a kutyák szaglása sokkal erősebb, mint az emberé, olyasmit is megéreznek, ami nem is látható. Különálló szaglószervük, az ún. Jacobson-szerv, amely a szájpadlás fölött helyezkedik el, felismeri azokat a hormonokat, melyeket az állatok és az emberek kibocsátanak. Ennek segítségével választanak párt, így különböztetik meg a barátságos és ellenséges állatokat, ez figyelmezteti őket az emberek hangulatváltozásaira, és így érzik meg azt is, ha valaki várandós vagy beteg. A szaglás sokkal elemibb érzékelés a többinél. Mivel a szagok a talamusz elkerülésével közvetlenül lépnek be az agy érzelmekért és ösztönökért felelős részeibe, azt is elmondhatjuk, hogy a kutyák szaglása közvetlenebb és ösztönösebb, mint az emberé. De a kutya orrának legbámulatosabb tulajdonsága mégis az, hogy időutazásra is képes. A múltra utalnak jelek, melyeket a járókelők hagynak maguk után, de ilyen jel lehet egy frissen leparkolt autó melege is. Különböző apróságok árulkodnak arról, hol jártunk, és mit csináltunk. Az olyan tereptárgyak, mint a tűzcsapok vagy akár a fák illatos hirdetőoszlopok, melyekből a kutyák megtudhatják, ki járt ott, mit evett, és hogy érzi magát. A jövőről pedig a szellő hoz hírt: jóval azelőtt figyelmezteti a kutyákat, hogy valaki vagy valami érkezik, mielőtt meglátnák. Míg mi csak egy adott pillanatban hallunk vagy látunk valamit, a kutya előre kiszagolja az egész történetet elejétől a végéig. Legsikeresebb közös munkáink során a kutyák abban segítenek, hogy ezeket a történeteket mi, emberek is megértsük és feldolgozzuk. Ha szomorúak vagyunk, kedvesen közelednek hozzánk, a fenyegetésre viszont agresszióval reagálnak. A stressz és a harag ugyanis hormonfelhőként jelennek meg, és ezeket a kutya orra azonnal érzékeli. Megfelelő kiképzéssel a kutyák figyelmeztethetnek egy sor láthatatlan veszélyre: például bombákra vagy akár rákbetegségre. Most már tudjuk, hogy az ember legjobb barátja nem egészen úgy szerzi a tapasztalatait, mint mi, de ügyes orrával olyan világot nyithat meg előttünk,