Είμαι Βρετανός.
I am British.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ποτέ πριν η φράση «Είμαι Βρετανός» δεν προκάλεσε τόσο οίκτο.
Never before has the phrase "I am British" elicited so much pity.
(Γέλια)
(Laughter)
Κατάγομαι από ένα νησί όπου πολλοί από εμάς θέλουμε να πιστεύουμε πως εδώ και χιλιάδες χρόνια υπάρχει μια μεγάλη σταθερότητα. Ιστορικά έχουμε την τάση να επιβάλλουμε αλλαγές σε άλλους αλλά όχι και σε εμάς τους ίδιους.
I come from an island where many of us like to believe there's been a lot of continuity over the last thousand years. We tend to have historically imposed change on others but done much less of it ourselves.
Έτσι, ήταν ένα τεράστιο σοκ για μένα όταν ξύπνησα το πρωί της 24ης Ιουνίου κι ανακάλυψα ότι η χώρα μου είχε ψηφίσει την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι ο πρωθυπουργός μας είχε παραιτηθεί, κι ότι η Σκωτία σκεφτόταν να κάνει ένα δημοψήφισμα που θα μπορούσε να φέρει το τέλος της ύπαρξης του Ηνωμένου Βασιλείου. Έτσι, ήταν ένα πραγματικό σοκ για μένα κι ήταν πραγματικό σοκ για πολλούς ανθρώπους, αλλά ήταν επίσης και κάτι που, τις αμέσως επόμενες μέρες, δημιούργησε μια ολοκληρωτική πολιτική κατάρρευση στη χώρα μου. Υπήρξαν απαιτήσεις για ένα δεύτερο δημοψήφισμα σαν να λέμε ότι, μετά από έναν αθλητικό αγώνα, θα μπορούσαμε να ζητήσουμε από τον αντίπαλο επανάληψη του παιχνιδιού. Όλοι κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον. Ο κόσμος κατηγόρησε τον πρωθυπουργό που καταρχάς διεξήγαγε το δημοψήφισμα. Κατηγόρησαν τον αρχηγό της αντιπολίτευσης ότι δεν αντιτάχθηκε αρκετά. Οι νέοι κατηγορούσαν τους ηλικιωμένους, οι μορφωμένοι τους λιγότερο μορφωμένους. Η ολοκληρωτική κατάρρευση εντάθηκε περισσότερο από τον πιο τραγικό της παράγοντα: τα επίπεδα ξενοφοβίας και ρατσιστικών επιθέσεων στους δρόμους της Βρετανίας έφτασαν σε σημείο που δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Οι άνθρωποι τώρα αναρωτιούνται αν η χώρα μετατρέπεται σε Μικρή Αγγλία ή, όπως το έθεσε ένας συνάδελφός μου, εάν πρόκεται να γίνουμε ένα νοσταλγικό θεματικό πάρκο του 1950 που επιπλέει στον Ατλαντικό Ωκεανό.
So it came as an immense shock to me when I woke up on the morning of June 24 to discover that my country had voted to leave the European Union, my Prime Minister had resigned, and Scotland was considering a referendum that could bring to an end the very existence of the United Kingdom. So that was an immense shock for me, and it was an immense shock for many people, but it was also something that, over the following several days, created a complete political meltdown in my country. There were calls for a second referendum, almost as if, following a sports match, we could ask the opposition for a replay. Everybody was blaming everybody else. People blamed the Prime Minister for calling the referendum in the first place. They blamed the leader of the opposition for not fighting it hard enough. The young accused the old. The educated blamed the less well-educated. That complete meltdown was made even worse by the most tragic element of it: levels of xenophobia and racist abuse in the streets of Britain at a level that I have never seen before in my lifetime. People are now talking about whether my country is becoming a Little England, or, as one of my colleagues put it, whether we're about to become a 1950s nostalgia theme park floating in the Atlantic Ocean.
(Γέλια)
(Laughter)
Η ερώτησή μου όμως είναι εξής, θα έπρεπε όντως να μας εκπλήξει τόσο όλη αυτή η εμπειρία; Ήταν κάτι που συνέβη εν μια νυκτί; Ή κάποιοι βαθύτεροι παράγοντες μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα; Θέλω λοιπόν να κάνω ένα βήμα πίσω και να θέσω δύο πολύ βασικά ερωτήματα. Πρώτον, τι συμβολίζει το Brexit, όχι μόνο για τη χώρα μου, αλλά και όλον τον υπόλοιπο κόσμο; Και δεύτερον, τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό; Πώς πρέπει όλοι να το αντιμετωπίσουμε;
But my question is really, should we have the degree of shock that we've experienced since? Was it something that took place overnight? Or are there deeper structural factors that have led us to where we are today? So I want to take a step back and ask two very basic questions. First, what does Brexit represent, not just for my country, but for all of us around the world? And second, what can we do about it? How should we all respond?
Πρώτον, λοιπόν, τι συμβολίζει το Brexit; H εκ των υστέρων γνώση είναι υπέροχο πράγμα. Το Brexit μας διδάσκει πολλά πράγματα για την κοινωνία μας και γι' άλλες κοινωνίες ανά τον κόσμο. Υπογραμμίζει κατά έναν τρόπο την ντροπιαστική μας άγνοια για το πόσο διχασμένες είναι οι κοινωνίες μας. Η ψήφος διαχωριζόταν ανά ηλικία, εκπαίδευση, κοινωνική θέση και τόπο. Δεν ήταν μεγάλος ο αριθμός των νέων που πήγαν να ψηφίσουν, άλλα όσοι ψήφισαν, ήθελαν την παραμονή. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ήθελαν πραγματικά την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γεωγραφικά, ήταν το Λονδίνο και η Σκωτία που ήταν πιο ισχυρά δεσμευμένοι στο να είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ σε άλλα μέρη της χώρας υπήρξε πολύ μεγάλη αναποφασιστικότητα. Αυτούς τους διχασμούς πρέπει να τους αναγνωρίσουμε και να τους πάρουμε σοβαρά. Ουσιαστικότερα όμως η ψήφος μας διδάσκει κάτι για τη φύση της πολιτικής σήμερα. Η σύγχρονη πολιτική δεν αφορά πλέον απλώς τη δεξιά και την αριστερά. Δεν αφορά πλέον μόνο φόρους και δαπάνες. Αφορά την παγκοσμιοποίηση. Το ρήγμα της σύγχρονης πολιτικής είναι μεταξύ υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης και αυτών που την φοβούνται.
So first, what does Brexit represent? Hindsight is a wonderful thing. Brexit teaches us many things about our society and about societies around the world. It highlights in ways that we seem embarrassingly unaware of how divided our societies are. The vote split along lines of age, education, class and geography. Young people didn't turn out to vote in great numbers, but those that did wanted to remain. Older people really wanted to leave the European Union. Geographically, it was London and Scotland that most strongly committed to being part of the European Union, while in other parts of the country there was very strong ambivalence. Those divisions are things we really need to recognize and take seriously. But more profoundly, the vote teaches us something about the nature of politics today. Contemporary politics is no longer just about right and left. It's no longer just about tax and spend. It's about globalization. The fault line of contemporary politics is between those that embrace globalization and those that fear globalization.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αν κοιτάξουμε το γιατί αυτοί που ήθελαν την έξοδο -τους ονομάζουμε «Εξερχόμενους» ενώ τους άλλους «Παραμένοντες»- θα δούμε δύο παράγοντες στις δημοσκοπήσεις που είχαν πραγματικά σημασία. Ο πρώτος ήταν το μεταναστευτικό και ο δεύτερος η εθνική κυριαρχία, και δείχνουν την επιθυμία των ανθρώπων να πάρουν ξανά τον έλεγχο της ζωή τους και την αίσθηση ότι δεν εκπροσωπούνται από τους πολιτικούς. Αυτές όμως είναι ιδέες που εκφράζουν φόβο και αποξένωση. Αντιπροσωπεύουν μια οπισθοδρόμηση προς τον εθνικισμό και τα σύνορα με τρόπους που πολλοί από εμάς θα απορρίπταμε. Αυτό που θέλω να προτείνω είναι ότι η εικόνα είναι πολύ πιο πολύπλοκη, ότι οι φιλελεύθεροι διεθνιστές όπως εγώ, και συμπεριλαμβάνω σθεναρά τον εαυτό μου σε αυτήν την εικόνα, πρέπει να τοποθετήσουμε πάλι τους εαυτούς μας στην εικόνα ώστε να καταλάβουμε πώς φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Αν κοιτάξουμε την κατανομή των ψήφων μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο, θα δούμε καθαρά τις διχογνωμίες. Οι μπλε περιοχές είναι της Παραμονής και οι κόκκινες της Εξόδου. Όταν είδα τις περιοχές, αυτό που προσωπικά με εξέπληξε ήταν το πόσο λίγο χρόνο από τη ζωή μου έχω περάσει σε πολλές από αυτές τις κόκκινες περιοχές. Ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι, κοιτώντας τις 50 κορυφαίες περιοχές της χώρας που είχαν την ισχυρότερη ψήφο υπέρ της Εξόδου, ότι έχω περάσει συνολικά τέσσερις μέρες από τη ζωή μου σ' αυτές τις περιοχές. Σε ορισμένες απ' αυτές τις περιοχές, δεν ήξερα ούτε καν τα ονόματα των εκλογικών περιφερειών. Ήταν ένα πραγματικά σοκ για μένα, και έδειχνε ότι άνθρωποι όπως εγώ που θεωρούμε τους εαυτούς μας ανοιχτόμυαλους και ανεκτικούς, ίσως δεν γνωρίζουμε τις ίδιες τις χώρες και τις κοινωνίες μας ούτε στο ελάχιστο απ' όσο θέλουμε να πιστεύουμε.
If we look at why those who wanted to leave -- we call them "Leavers," as opposed to "Remainers" -- we see two factors in the opinion polls that really mattered. The first was immigration, and the second sovereignty, and these represent a desire for people to take back control of their own lives and the feeling that they are unrepresented by politicians. But those ideas are ones that signify fear and alienation. They represent a retreat back towards nationalism and borders in ways that many of us would reject. What I want to suggest is the picture is more complicated than that, that liberal internationalists, like myself, and I firmly include myself in that picture, need to write ourselves back into the picture in order to understand how we've got to where we are today. When we look at the voting patterns across the United Kingdom, we can visibly see the divisions. The blue areas show Remain and the red areas Leave. When I looked at this, what personally struck me was the very little time in my life I've actually spent in many of the red areas. I suddenly realized that, looking at the top 50 areas in the UK that have the strongest Leave vote, I've spent a combined total of four days of my life in those areas. In some of those places, I didn't even know the names of the voting districts. It was a real shock to me, and it suggested that people like me who think of ourselves as inclusive, open and tolerant, perhaps don't know our own countries and societies nearly as well as we like to believe.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κι η πρόκληση που βγαίνει απ' αυτό είναι ότι χρειάζεται να βρούμε ένα νέο τρόπο να περιγράψουμε την παγκοσμιοποίηση σ' αυτούς τους ανθρώπους, ν' αναγνωρίσουμε ότι γι' αυτούς που δεν έχουν απαραίτητα σπουδάσει, που δεν έχουν απαραίτητα μεγαλώσει με το ίντερνετ, που δεν έχουν ευκαιρίες για να ταξιδέψουν, ίσως δεν έχουν πειστεί από το αφήγημα που εμείς βρίσκουμε πειστικό στις συχνά φιλελεύθερες φούσκες μας.
And the challenge that comes from that is we need to find a new way to narrate globalization to those people, to recognize that for those people who have not necessarily been to university, who haven't necessarily grown up with the Internet, that don't get opportunities to travel, they may be unpersuaded by the narrative that we find persuasive in our often liberal bubbles.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κινηθούμε ευρύτερα και να καταλάβουμε. Στην ψήφο της Εξόδου, μια μειονότητα διέσπειρε μια πολιτική φόβου και μίσους, δημιουργώντας ψέμματα και δυσπιστία γύρω, για παράδειγμα, από την ιδέα ότι η ψήφος για την Ευρώπη θα μείωνε τον αριθμό των προσφύγων και των ζητούντων άσυλο που έρχονται στην Ευρώπη, όταν η ψήφος της Εξόδου δεν είχε να κάνει καθόλου με την μετανάστευση εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για μια σημαντική πλειοψηφία όμως των ψηφοφόρων της Εξόδου το ζήτημα ήταν η απογοήτευση από το πολιτικό κατεστημένο. Για πολλούς ήταν μια ψήφος διαμαρτυρίας, το αίσθημα ότι κανείς δεν τους εκπροσωπούσε, ότι δεν μπορούσαν να βρουν ένα πολιτικό κόμμα που να τους αντιπροσωπεύει, κι έτσι απέρριψαν αυτό το πολιτικό κατεστημένο.
It means that we need to reach out more broadly and understand. In the Leave vote, a minority have peddled the politics of fear and hatred, creating lies and mistrust around, for instance, the idea that the vote on Europe could reduce the number of refugees and asylum-seekers coming to Europe, when the vote on leaving had nothing to do with immigration from outside the European Union. But for a significant majority of the Leave voters the concern was disillusionment with the political establishment. This was a protest vote for many, a sense that nobody represented them, that they couldn't find a political party that spoke for them, and so they rejected that political establishment.
Αυτό συμβαίνει σ' όλη την Ευρώπη αλλά και στον φιλελεύθερο δημοκρατικό κόσμο. Το βλέπουμε στην άνοδο της δημοτικότητας του Ντόναλντ Τράμπ στις ΗΠΑ, με τον αυξανόμενο εθνικισμό του Βίκτορ Ορμπάν στην Ουγγαρία, με την άνοδο της δημοτικότητας της Μαρίν Λε Πεν στη Γαλλία. Η απειλή του Brexit βρίσκεται σ' όλες τις κοινωνίες μας.
This replicates around Europe and much of the liberal democratic world. We see it with the rise in popularity of Donald Trump in the United States, with the growing nationalism of Viktor Orbán in Hungary, with the increase in popularity of Marine Le Pen in France. The specter of Brexit is in all of our societies.
Η ερώτηση, λοιπόν, που πρέπει να θέσουμε είναι η δεύτερη ερώτησή μου, που είναι, πώς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε συλλογικά; Για μας που θέλουμε να φτιάξουμε κοινωνίες προοδευτικές, ανοιχτές κι ανεκτικές, χρειαζόμαστε επειγόντως ένα καινούριο όραμα, ένα όραμα μιας πιο ανεκτικής κι ανοιχτής παγκοσμιοποίησης, μιας που να φέρνει τους ανθρώπους μαζί μας αντί να τους αφήνει πίσω.
So the question I think we need to ask is my second question, which is how should we collectively respond? For all of us who care about creating liberal, open, tolerant societies, we urgently need a new vision, a vision of a more tolerant, inclusive globalization, one that brings people with us rather than leaving them behind.
Αυτό το όραμα της παγκοσμιοποίησης πρέπει να αρχίσει με την αναγνώριση των προνομίων της παγκοσμιοποίησης. Η επικρατούσα άποψη μεταξύ των οικονομολόγων, είναι ότι το ελεύθερο εμπόριο, η διακίνηση κεφαλαίου, η διασυνοριακή μετακίνηση ανθρώπων ωφελούν όλους συνολικά. Η επικρατούσα ακαδημαική άποψη στις διεθνείς σχέσεις είναι ότι η παγκοσμιοποίηση φέρνει αλληλεξάρτηση η οποία φέρνει συνεργασία και ειρήνη. Η παγκοσμιοποίηση όμως έχει και αναδιανεμητικές συνέπειες. Δημιουργεί νικητές και χαμένους. Για να πάρουμε το παράδειγμα της μετανάστευσης, ξέρουμε ότι η μετανάστευση είναι καθαρά θετική για την οικονομία ως σύνολο σχεδόν κάτω απ' όλες τις συνθήκες. Πρέπει όμως να έχουμε πλήρη επίγνωση ότι υπάρχουν αναδιανεμητικές συνέπειες, κυρίως ότι η μετανάστευση ανθρώπων με χαμηλή ειδίκευση μπορεί να οδηγήσει σε μείωση μισθών των πιο φτωχών μελών των κοινωνιών μας καθώς και σε άσκηση πίεσης στις τιμές των κατοικιών. Αυτό δεν μειώνει το γεγονός ότι είναι κάτι θετικό, αλλά σημαίνει πως περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να μοιραστούν τα προνόμια και να τ' αναγνωρίσουν.
That vision of globalization is one that has to start by a recognition of the positive benefits of globalization. The consensus amongst economists is that free trade, the movement of capital, the movement of people across borders benefit everyone on aggregate. The consensus amongst international relations scholars is that globalization brings interdependence, which brings cooperation and peace. But globalization also has redistributive effects. It creates winners and losers. To take the example of migration, we know that immigration is a net positive for the economy as a whole under almost all circumstances. But we also have to be very aware that there are redistributive consequences, that importantly, low-skilled immigration can lead to a reduction in wages for the most impoverished in our societies and also put pressure on house prices. That doesn't detract from the fact that it's positive, but it means more people have to share in those benefits and recognize them.
Το 2002, ο πρώην Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, Κόφι Ανάν, έδωσε μια ομιλία στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, η οποία είχε ως θέμα την ανοιχτή παγκοσμιοποίηση. Σ' εκείνη την ομιλία εφηύρε κι αυτόν τον όρο. Είπε, κι εγώ παραφράζω, «Το γυάλινο σπίτι της παγκοσμιοποίησης πρέπει να είναι ανοιχτό για όλους αν είναι να παραμείνει ασφαλές. Η μισαλλοδοξία και η άγνοια είναι το άσχημο πρόσωπο της κλειστής και ανταγωνιστικής παγκοσμιοποίησης».
In 2002, the former Secretary-General of the United Nations, Kofi Annan, gave a speech at Yale University, and that speech was on the topic of inclusive globalization. That was the speech in which he coined that term. And he said, and I paraphrase, "The glass house of globalization has to be open to all if it is to remain secure. Bigotry and ignorance are the ugly face of exclusionary and antagonistic globalization."
Η ιδέα της ανοιχτής παγκοσμιοποίησης αναζωογονήθηκε για λίγο το 2008 σ' ένα συνέδριο για την προοδευτική διακυβέρνηση στο οποίο πήραν μέρος πολλοί από τους ηγέτες των Ευρωπαϊκών χωρών. Όμως, μεταξύ της λιτότητας και της οικονομικής κρίσης του 2008, η έννοια εξαφανίστηκε σχεδόν χωρίς ν' αφήσει ίχνος. Η παγκοσμιοποίηση κατέληξε να υποστηρίζει μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Θεωρείται ότι είναι μέρος της ατζέντας μιας ελίτ αντί κάτι από το οποίο επωφελούμαστε όλοι. Και πρέπει να αποκατασταθεί σε μια πολύ περισσότερο ανοιχτή βάση απ' αυτή που έχει σήμερα.
That idea of inclusive globalization was briefly revived in 2008 in a conference on progressive governance involving many of the leaders of European countries. But amid austerity and the financial crisis of 2008, the concept disappeared almost without a trace. Globalization has been taken to support a neoliberal agenda. It's perceived to be part of an elite agenda rather than something that benefits all. And it needs to be reclaimed on a far more inclusive basis than it is today.
Το ερώτημα λοιπόν είναι, πώς θα πετύχουμε αυτόν τον στόχο; Πώς θα ισορροπήσουμε, από τη μία, την αντιμετώπιση του φόβου και της αποξένωσης ενώ, από την άλλη, την σφοδρή άρνηση να ενδώσουμε στην ξενοφοβία και τον εθνικισμό; Είναι ένα ερώτημα για όλους μας. Και πιστεύω, ως κοινωνιολόγος, ότι η κοινωνιολογία προσφέρει κάποια σημεία για ν' αρχίσουμε. Η μεταμόρφωσή μας πρέπει να αφορά τόσο την αλλαγή ιδεών όσο και υλικών και θέλω να σας δώσω τέσσερις ιδέες ως αφετηρία.
So the question is, how can we achieve that goal? How can we balance on the one hand addressing fear and alienation while on the other hand refusing vehemently to give in to xenophobia and nationalism? That is the question for all of us. And I think, as a social scientist, that social science offers some places to start. Our transformation has to be about both ideas and about material change, and I want to give you four ideas as a starting point.
Η πρώτη έχει να κάνει με την ιδέα της αγωγής του πολίτη. Αυτό που ξεχωρίζει στο Brexit είναι το κενό μεταξύ κοινής αντίληψης και εμπειρικής πραγματικότητας. Έχει προταθεί ότι έχουμε περάσει σε μια μεταπραγματολογική κοινωνία, όπου οι ενδείξεις κι η αλήθεια δεν έχουν πλέον σημασία, και τα ψέμματα έχουν το ίδιο κύρος με τη σαφήνεια των αποδείξεων. Οπότε, πώς μπορούμε...
The first relates to the idea of civic education. What stands out from Brexit is the gap between public perception and empirical reality. It's been suggested that we've moved to a postfactual society, where evidence and truth no longer matter, and lies have equal status to the clarity of evidence. So how can we --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Πώς να επαναφέρουμε τον σεβασμό για την αλήθεια στις φιλελεύθερες δημοκρατίες; Πρέπει να ξεκινήσει από την εκπαίδευση, αλλά πρέπει ν'αρχίσει με την αναγνώριση ότι υπάρχουν τεράστια κενά.
How can we rebuild respect for truth and evidence into our liberal democracies? It has to begin with education, but it has to start with the recognition that there are huge gaps.
To 2014, η εταιρεία δημοσκοπήσεων, Ipsos MORI, δημοσίευσε μια έρευνα για τη στάση απέναντι στη μετανάστευση, κι έδειξε πως όσο αυξάνεται ο αριθμός των μεταναστών τόσο αυξάνεται και η ανησυχία της κοινής γνώμης για τη μετανάστευση, αν και προφανώς δεν εστίασε στην αιτιότητα, διότι κάτι τέτοιο δεν θα αφορούσε τόσο τους αριθμούς όσο το αφήγημα της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης σχετικά μ' αυτό. Η ίδια έρευνα όμως αποκάλυψε τεράστια παραπληροφόρηση του κοινού και παρανόηση σχετικά με τη φύση της μετανάστευσης. Για παράδειγμα, γι' αυτό το ζήτημα στο Ηνωμένο Βασίλειο το κοινό πίστευε ότι τα επίπεδα ασύλου ήταν πολύ μεγαλύτερα από τα πραγματικά, όπως επίσης πίστευε ότι τα επίπεδα της εκπαιδευτικής μετανάστευσης ήταν πολύ χαμηλότερα επί της συνολικής μετανάστευσης απ' αυτά που πραγματικά ήταν. Έτσι, πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε αυτήν την παραπληροφόρηση, το κενό μεταξύ αντίληψης και αλήθειας σε κύρια ζητήματα της παγκοσμιοποίησης. Κι ότι αυτό δεν μπορεί να είναι κάτι που το αφήνουμε στα σχολεία μας, αν και είναι σημαντικό να ξεκινήσει από μικρή ηλικία. Πρέπει να έχει να κάνει με τη δια βίου συμμετοχή των πολιτών και την εμπλοκή με τα κοινά που ενθαρρύνουμε όλοι μας ως κοινωνίες.
In 2014, the pollster Ipsos MORI published a survey on attitudes to immigration, and it showed that as numbers of immigrants increase, so public concern with immigration also increases, although it obviously didn't unpack causality, because this could equally be to do not so much with numbers but the political and media narrative around it. But the same survey also revealed huge public misinformation and misunderstanding about the nature of immigration. For example, in these attitudes in the United Kingdom, the public believed that levels of asylum were a greater proportion of immigration than they were, but they also believed the levels of educational migration were far lower as a proportion of overall migration than they actually are. So we have to address this misinformation, the gap between perception and reality on key aspects of globalization. And that can't just be something that's left to our schools, although that's important to begin at an early age. It has to be about lifelong civic participation and public engagement that we all encourage as societies.
Το δεύτερο είναι ότι νομίζω είναι μια ευκαιρία είναι η ιδέα ενθάρρυνσης για περισσότερη επαφή μεταξύ διαφορετικών κοινοτήτων.
The second thing that I think is an opportunity is the idea to encourage more interaction across diverse communities.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ένα πράγμα που, για μένα, ξεχωρίζει ιδιαιτέρως, παρατηρώντας την στάση προς το μεταναστευτικό στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι ότι, κατά ειρωνεία της τύχης, οι περιοχές της χώρας μου που είναι πιο ανεκτικές στους μετανάστες έχουν τα μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών. Έτσι, για παράδειγμα, το Λονδίνο και ΝΑ έχουν τον μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών, κι είναι επίσης μακράν οι περιοχές με την μεγαλύτερη ανοχή. Είναι εκείνες οι περιοχές της χώρας με τα χαμηλότερα επίπεδα μετανάστευσης που είναι οι περισσότερο κλειστές και μη ανεκτικές στους μετανάστες.
One of the things that stands out for me very strikingly, looking at immigration attitudes in the United Kingdom, is that ironically, the regions of my country that are the most tolerant of immigrants have the highest numbers of immigrants. So for instance, London and the Southeast have the highest numbers of immigrants, and they are also by far the most tolerant areas. It's those areas of the country that have the lowest levels of immigration that actually are the most exclusionary and intolerant towards migrants.
Έτσι, θα πρέπει να ενθαρρύνουμε τα προγράμματα ανταλλαγής. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι μεγαλύτερες γενιές που ίσως δεν μπορούν να ταξιδέψουν, να έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ. Θα πρέπει να ενθαρρύνουμε σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, περισσότερη κίνηση, μεγαλύτερη συμμετοχή, περισσότερη αλληλεπίδραση με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε και με των οποίων τις απόψεις να μην συμφωνούμε απαραίτητα.
So we need to encourage exchange programs. We need to ensure that older generations who maybe can't travel get access to the Internet. We need to encourage, even on a local and national level, more movement, more participation, more interaction with people who we don't know and whose views we might not necessarily agree with.
Το τρίτο που νομίζω, όμως, ότι είναι καθοριστικής σημασίας, κι αυτό είναι πραγματικά θεμελιώδες, είναι διασφαλίσουμε ότι όλοι μοιράζονται τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης. Η απεικόνιση των Financial Times μετά το Brexit είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Δείχνει με τραγικό τρόπο ότι αυτοί οι άνθρωποι που ψήφισαν υπέρ της Εξόδου ήταν εκείνοι που πραγματικά επωφελούνταν τα μέγιστα σε υλικό επίπεδο από το εμπόριο με την ΕΕ. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι σ' αυτές τις περιοχές δεν αντιλαμβανόταν τον εαυτό τους ως επωφελούμενους. Δεν πίστευαν ότι είχαν πραγματικά πρόσβαση στα υλικά οφέλη του αυξημένου εμπορίου και κινητικότητας σε όλο τον κόσμο.
The third thing that I think is crucial, though, and this is really fundamental, is we have to ensure that everybody shares in the benefits of globalization. This illustration from the Financial Times post-Brexit is really striking. It shows tragically that those people who voted to leave the European Union were those who actually benefited the most materially from trade with the European Union. But the problem is that those people in those areas didn't perceive themselves to be beneficiaries. They didn't believe that they were actually getting access to material benefits of increased trade and increased mobility around the world.
Εργάζομαι πάνω σε ζητήματα που έχουν να κάνουν κυρίως με τους πρόσφυγες, και μία από τις ιδέες που διατυμπανίζω συνεχώς, κυρίως σε αναπτυσσόμενες χώρες ανά τον κόσμο, είναι ότι για να ενθαρρύνουμε την ενσωμάτωση των προσφύγων, δεν μπορούμε απλώς να δίνουμε προνόμια στους πληθυσμούς των προσφύγων, θα πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε τοπικά τις ανησυχίες των κοινοτήτων φιλοξενίας. Αλλά καθώς κοιτάζουμε αυτό, μία από τις πολιτικές επιταγές είναι ότι πρέπει να παρέχουμε δυσανάλογα καλύτερες υποδομές εκπαίδευσης, υγείας, πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες στις περιοχές με τον μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών για ν' αντιμετωπίσουμε τις ανησυχίες των ντόπιων πληθυσμών. Αλλά ενώ ενθαρρύνουμε αυτό στον αναπτυσσόμενο κόσμο, δεν τα εφαρμόζουμε στη χώρα μας και δεν τα εντάσσουμε στις δικές μας κοινωνίες.
I work on questions predominantly to do with refugees, and one of the ideas I spent a lot of my time preaching, mainly to developing countries around the world, is that in order to encourage the integration of refugees, we can't just benefit the refugee populations, we also have to address the concerns of the host communities in local areas. But in looking at that, one of the policy prescriptions is that we have to provide disproportionately better education facilities, health facilities, access to social services in those regions of high immigration to address the concerns of those local populations. But while we encourage that around the developing world, we don't take those lessons home and incorporate them in our own societies.
Επιπλέον, εάν πρόκειται πραγματικά να πάρουμε σοβαρά την ανάγκη να εξασφαλίσουμε στους ανθρώπους μερίδιο των οικονομικών οφελών, οι επιχειρήσεις και οι εταιρείες μας χρειάζονται ένα μοντέλο παγκοσμιοποίησης που αναγνωρίζει ότι κι εκείνοι πρέπει να πάρουν ανθρώπους μαζί τους.
Furthermore, if we're going to really take seriously the need to ensure people share in the economic benefits, our businesses and corporations need a model of globalization that recognizes that they, too, have to take people with them.
Η τέταρτη και τελευταία ιδέα που θέλω να προτείνω είναι η ιδέα ότι χρειαζόμαστε περισσότερο υπεύθυνες πολιτικές. Υπάρχουν πολύ λίγα στοιχεία των κοινωνικών επιστημών σύγκρισης των στάσεων για την παγκοσμιοποίηση. Αλλά από τις έρευνες που υπάρχουν, βλέπουμε ότι υπάρχουν τεράστιες διαφοροποιήσεις σε διαφορετικές χώρες και χρονικές περιόδους σ' αυτές τις χώρες για την στάση και την ανοχή σχετικά με την μετανάστευση και την κινητικότητα από την μία και το ελεύθερο εμπόριο από την άλλη. Αλλά μία υπόθεση που νομίζω ότι βγαίνει από μια γρήγορη ματιά στα δεδομένα είναι ότι οι πολωμένες κοινωνίες είναι λιγότερο ανεκτικές στην παγκοσμιοποίηση. Είναι οι κοινωνίες όπως η Σουηδία του παρελθόντος, ο Καναδάς του σήμερα, όπου υπάρχει μια κεντρώα πολιτική, όπου δεξιά και αριστερά συνεργάζονται, ότι ενθαρρύνουμε την υποστηρικτική στάση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Κι αυτό που βλέπουμε σ' όλο τον κόσμο σήμερα είναι μια τραγική πόλωση, η αποτυχία ύπαρξης διαλόγου μεταξύ των άκρων της πολιτικής, κι ένα κενό στον φιλελεύθερο κεντρώο χώρο που μπορεί να ενθαρρύνει την επικοινωνία και την αμοιβαία κατανόηση. Μπορεί να μην το πετύχουμε αυτό σήμερα, αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να καλέσουμε τους πολιτικούς μας και τα μέσα ενημέρωσης να εγκαταλείψουν την γλώσσα του φόβου και να είναι πολύ πιο ανεκτικοί.
The fourth and final idea I want to put forward is an idea that we need more responsible politics. There's very little social science evidence that compares attitudes on globalization. But from the surveys that do exist, what we can see is there's huge variation across different countries and time periods in those countries for attitudes and tolerance of questions like migration and mobility on the one hand and free trade on the other. But one hypothesis that I think emerges from a cursory look at that data is the idea that polarized societies are far less tolerant of globalization. It's the societies like Sweden in the past, like Canada today, where there is a centrist politics, where right and left work together, that we encourage supportive attitudes towards globalization. And what we see around the world today is a tragic polarization, a failure to have dialogue between the extremes in politics, and a gap in terms of that liberal center ground that can encourage communication and a shared understanding. We might not achieve that today, but at the very least we have to call upon our politicians and our media to drop a language of fear and be far more tolerant of one another.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτές οι ιδέες είναι πολύ αβέβαιες, κι αυτό εν μέρει, γιατί χρειάζεται να είναι ένα ανοιχτό και αμοιβαίο έργο.
These ideas are very tentative, and that's in part because this needs to be an inclusive and shared project.
Είμαι ακόμα Βρετανός. Είμαι ακόμα Ευρωπαίος. Είμαι ακόμα πολίτης του κόσμου. Γι' αυτούς από μας που πιστεύουν ότι οι ταυτότητες μας δεν αλληλοαποκλειόμενες, πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί για να διασφαλίσουμε οτι η παγκοσμιοποίηση θα μας συμπεριλάβει όλους και δεν θ' αφήσει ανθρώπους πίσω. Μόνο όταν θα συμφιλιώσουμε πραγματικά την δημοκρατία και την παγκοσμιοποίηση.
I am still British. I am still European. I am still a global citizen. For those of us who believe that our identities are not mutually exclusive, we have to all work together to ensure that globalization takes everyone with us and doesn't leave people behind. Only then will we truly reconcile democracy and globalization.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)