There are times when I feel really quite ashamed to be a European. In the last year, more than a million people arrived in Europe in need of our help, and our response, frankly, has been pathetic.
Има мигови кога навистина се срамам што сум Европеец. Минатата година повеќе од 1 милион луѓе дојдоа во Европа во потрага за помош, и ние возративме на патетичен начин.
There are just so many contradictions. We mourn the tragic death of two-year-old Alan Kurdi, and yet, since then, more than 200 children have subsequently drowned in the Mediterranean. We have international treaties that recognize that refugees are a shared responsibility, and yet we accept that tiny Lebanon hosts more Syrians than the whole of Europe combined. We lament the existence of human smugglers, and yet we make that the only viable route to seek asylum in Europe. We have labor shortages, and yet we exclude people who fit our economic and demographic needs from coming to Europe. We proclaim our liberal values in opposition to fundamentalist Islam, and yet -- we have repressive policies that detain child asylum seekers, that separate children from their families, and that seize property from refugees.
Постојат многу контрадикторности. Жалиме за трагичната смрт на 2-годишниот Алан Курди но, оттогаш повеќе од 200 деца последователно се удавија во Медитеранот. Имаме меѓународни спогодби кои признаваат дека бегалците се заедничка одговорност, дури и прифаќаме дека една мала држава како Либан прифати повеќе бегалци од цела Европа заедно. Лелекаме заради постоењето на криумчари на луѓе а сепак се трудиме тоа да е единствен можен начин за да се бара азил во Европа. Имаме недостиг на работна сила, а ги исклучуваме луѓето кои се во склад со нашите економски и демографски потреби да дојдат во Европа. Прикажуваме либерални вредности спротивни на исламскиот фундаментализам а сепак- имаме репресивни закони за приведување на баратели на азил за деца, за одвојување на деца од нивните семејства, и одземање на она што го поседуваат бегалците.
What are we doing? How has the situation come to this, that we've adopted such an inhumane response to a humanitarian crisis?
Што правиме? Како дојдовме до оваа состојба, да реагираме толку нечовечки кон една хуманитарна криза?
I don't believe it's because people don't care, or at least I don't want to believe it's because people don't care. I believe it's because our politicians lack a vision, a vision for how to adapt an international refugee system created over 50 years ago for a changing and globalized world. And so what I want to do is take a step back and ask two really fundamental questions, the two questions we all need to ask. First, why is the current system not working? And second, what can we do to fix it?
Не верувам дека ова се случува зашто на луѓето не им е гајле, или не сакам да верувам дека ова е заради негрижата на луѓето. Верувам дека тоа е поради недостаток на визија кај политичарите, визија како да се прилагоди меѓународната програма за бегалци донесена пред 50 години за еден променлив и глобализиран свет. Сакам да се вратам еден чекор назад и да поставам две суштествени прашања, две прашања кои сите ние треба да ги поставиме. Прво, зошто сегашниот систем не функционира? Второ, што може да направиме за да го поправиме?
So the modern refugee regime was created in the aftermath of the Second World War by these guys. Its basic aim is to ensure that when a state fails, or worse, turns against its own people, people have somewhere to go, to live in safety and dignity until they can go home. It was created precisely for situations like the situation we see in Syria today. Through an international convention signed by 147 governments, the 1951 Convention on the Status of Refugees, and an international organization, UNHCR, states committed to reciprocally admit people onto their territory who flee conflict and persecution.
Современиот режим за бегалци го создадоа после Втората светска војна овие луѓе. Основната цел е да се осигура дека, кога државата се распаѓа или полошо, се свртува кон сопствениот народ луѓето мора некаде да заминат, да живеат безбедно и достоинствено додека не се вратат дома. Беше создаден точно за ситуации каква што гледаме во Сирија денес. Со меѓународна конвенција потпишана од 147 влади, Конвенцијата од 1951 за статусот на бегалците и меѓународната организација, УНХЦР, државите се обврзале реципрочно да прифаќаат на свои територии луѓе кои бегаат од војни и прогони.
But today, that system is failing. In theory, refugees have a right to seek asylum. In practice, our immigration policies block the path to safety. In theory, refugees have a right to a pathway to integration, or return to the country they've come from. But in practice, they get stuck in almost indefinite limbo. In theory, refugees are a shared global responsibility. In practice, geography means that countries proximate the conflict take the overwhelming majority of the world's refugees. The system isn't broken because the rules are wrong. It's that we're not applying them adequately to a changing world, and that's what we need to reconsider.
Но денес тој систем се распаѓа. Теоретски, бегалците имаат право да бараат азил. Во пракса, нашите закони за имиграција го попречуваат патот кон сигурноста. Теоретски, бегалците имаат право на пат кон интеграција, или да се вратат во својата земја. Но во пракса, тие се заглавени во ќорсокак. Теоретски, бегалците се заедничка, глобална одговорност. Во пракса, земјите кои се најблиску до военото жариште го прифаќаат најголемиот број на бегалци во светот. Системот не се распаѓа бидејќи правилата се погрешни, туку не ги применуваме соодветно на светот кој се менува, тоа е она за што треба да го преиспитаме.
So I want to explain to you a little bit about how the current system works. How does the refugee regime actually work? But not from a top-down institutional perspective, rather from the perspective of a refugee. So imagine a Syrian woman. Let's call her Amira. And Amira to me represents many of the people I've met in the region. Amira, like around 25 percent of the world's refugees, is a woman with children, and she can't go home because she comes from this city that you see before you, Homs, a once beautiful and historic city now under rubble. And so Amira can't go back there. But Amira also has no hope of resettlement to a third country, because that's a lottery ticket only available to less than one percent of the world's refugees.
Сакам да ви објаснам како функционира современиот систем. Како функционира режимот на бегалци? Но не од перспектива нa институциите од врвот надолу туку од перспектива на еден бегалец. Замислете една жена од Сирија. Да ја наречеме Амира. Амира за мене ги претставува многумината кои ги сретнав во регионот. Амира, како и останатите 25% од бегалците во светот, е жена со деца и таа не може да се врати дома во градот кој го гледате пред вас, Хомс, некогаш убав и историски град сега под урнатини. Амира не може да се врати назад. Но Амира исто така нема надеж дека ќе се вдоми во трета држава бидејќи тоа е лотариски билет, достапен само за помалку од 1% од светските бегалци.
So Amira and her family face an almost impossible choice. They have three basic options. The first option is that Amira can take her family to a camp. In the camp, she might get assistance, but there are very few prospects for Amira and her family. Camps are in bleak, arid locations, often in the desert. In the Zaatari refugee camp in Jordan, you can hear the shells across the border in Syria at nighttime. There's restricted economic activity. Education is often of poor quality. And around the world, some 80 percent of refugees who are in camps have to stay for at least five years. It's a miserable existence, and that's probably why, in reality, only nine percent of Syrians choose that option.
Амира и нејзиното семејство се соочуваат со речиси невозможен избор. Имаат три основни опции. Првата опција е Амира да оди со семејството во камп. Во кампот може да добие помош, но мали се изгледите за Амира и нејзиното семејство. Камповите се на пусти и сушни места, најчесто во пустина. Во бегалскиот камп Заатари во Јордан, можат да се чујат бомбардирањата преку граница во Сирија. Економската активност е ограничена. Образованието е неквалитетно. Низ целиот свет, околу 80% од бегалците кои се во кампови мора да останат таму барем 5 години. Тоа е бедна егзистенција, и веројатно поради овие причини само 9% од Сиријците ја бираат оваа можност.
Alternatively, Amira can head to an urban area in a neighboring country, like Amman or Beirut. That's an option that about 75 percent of Syrian refugees have taken. But there, there's great difficulty as well. Refugees in such urban areas don't usually have the right to work. They don't usually get significant access to assistance. And so when Amira and her family have used up their basic savings, they're left with very little and likely to face urban destitution.
Алтернативно, Амира може да оди и во урбан дел во некоја соседна земја, како Аман или Бејрут. Оваа можност ја прифатиле 75% од Сириските бегалци. Но и таму има многу потешкотии. Бегалците во тие урбани средини обично немаат право да работат. Обично немаат пристап до одредена помош. Кога Амира и нејзините ќе ја потрошат нивната заштеда, им останува многу малку и веројатно би се соочиле со урбаната беда.
So there's a third alternative, and it's one that increasing numbers of Syrians are taking. Amira can seek some hope for her family by risking their lives on a dangerous and perilous journey to another country, and it's that which we're seeing in Europe today.
Постои и трета алтернатива, која сè поголем број на Сиријци ја избираат. Амира може да бара надеж за нејзиното семејство ризикувајќи ги нивните животи на опасно и несигурно патување во друга земја, и тоа е она што денес го гледаме во Европа.
Around the world, we present refugees with an almost impossible choice between three options: encampment, urban destitution and dangerous journeys. For refugees, that choice is the global refugee regime today. But I think it's a false choice. I think we can reconsider that choice. The reason why we limit those options is because we think that those are the only options that are available to refugees, and they're not. Politicians frame the issue as a zero-sum issue, that if we benefit refugees, we're imposing costs on citizens. We tend to have a collective assumption that refugees are an inevitable cost or burden to society. But they don't have to. They can contribute.
На бегалците ширум светот им даваме речиси невозможен избор помеѓу овие три опции: живот во камп, урбана беда и опасни патувања. За бегалците, тој избор е глобалниот бегалски режим денес. Јас мислам дека e погрешен избор. Мислам дека треба да го преиспитаме тој избор. Причината зошто ги ограничуваме изборите е затоа што сметаме дека тие се единствените опции за бегалците, а не се. Политичарите го врамуваат проблемот како нулта проблем, ако им помогнеме на бегалците, ги зголемуваме трошоците на граѓаните. Настојуваме кон колективна претпоставка дека бегалците се неизбежен трошок или товар за општеството. Не мора да е така. Можат и да придонесат.
So what I want to argue is there are ways in which we can expand that choice set and still benefit everyone else: the host states and communities, our societies and refugees themselves. And I want to suggest four ways we can transform the paradigm of how we think about refugees. All four ways have one thing in common: they're all ways in which we take the opportunities of globalization, mobility and markets, and update the way we think about the refugee issue.
Сакам да предочам дека има начини да ги прошириме дадените избори и секој да има придобивки, државите-домаќини и заедниците, нашите општества и самите бегалци. Сакам да предложам четири решенија како да го промениме образецот според кој размислуваме за бегалците. Сите четири решенија имаат едно нешто заедничко: начинот на кој ги прифаќаме можностите на глобализацијата, мобилноста и пазарот, и начинот на кој размислуваме за проблемот со бегалците.
The first one I want to think about is the idea of enabling environments, and it starts from a very basic recognition that refugees are human beings like everyone else, but they're just in extraordinary circumstances. Together with my colleagues in Oxford, we've embarked on a research project in Uganda looking at the economic lives of refugees. We chose Uganda not because it's representative of all host countries. It's not. It's exceptional. Unlike most host countries around the world, what Uganda has done is give refugees economic opportunity. It gives them the right to work. It gives them freedom of movement. And the results of that are extraordinary both for refugees and the host community. In the capital city, Kampala, we found that 21 percent of refugees own a business that employs other people, and 40 percent of those employees are nationals of the host country. In other words, refugees are making jobs for citizens of the host country. Even in the camps, we found extraordinary examples of vibrant, flourishing and entrepreneurial businesses.
Најпрво помислувам како да се оспособат средините, на почеток, со основното признавање дека бегалците се човечки суштества како сите ние, само се наоѓаат во посебни околности. Заедно со моите колеги од Оксфорд, започнавме истражувачки проект во Уганда набљудувајќи го економскиот живот на бегалците. Не ја одбравме Уганда не затоа што таа ги претставува земјите-домаќини. Не е тоа. Таа е исклучителна. За разлика од другите земји-домаќини во светот, она што Уганда го направи е што им даде економска можност на бегалците. Им го даде правото да работат, им даде слобода на движење. И резултатите се извонредни и за бегалците и за заедниците-домаќини. Во главниот град Кампала откривме дека 21% од бегалците имаат бизниси со кои вработуваат други луѓе, и 40% од тие вработени се припадници на земјата-домаќин. Со други зборови, бегалците создаваат работа за граѓаните на земјите-домаќини. Дури и во камповите, видовме исклучителни примери на динамични, успешни и претприемачки бизниси.
For example, in a settlement called Nakivale, we found examples of Congolese refugees running digital music exchange businesses. We found a Rwandan who runs a business that's available to allow the youth to play computer games on recycled games consoles and recycled televisions. Against the odds of extreme constraint, refugees are innovating, and the gentleman you see before you is a Congolese guy called Demou-Kay. Demou-Kay arrived in the settlement with very little, but he wanted to be a filmmaker. So with friends and colleagues, he started a community radio station, he rented a video camera, and he's now making films. He made two documentary films with and for our team, and he's making a successful business out of very little. It's those kinds of examples that should guide our response to refugees. Rather than seeing refugees as inevitably dependent upon humanitarian assistance, we need to provide them with opportunities for human flourishing.
На пример, во населбата Накивале, откривме примери на бегалци од Конго кои водеа бизнис за размена на дигитална музика. Откривме човек од Руанда со бизнис кој им овозможува на младите да играат видео игри на рециклирани конзоли и рециклирани телевизори. И покрај условите на екстремно ограничување бегалците се иновативни, човекот што го гледате на сликата е Демоу-Кај од Конго. Демоу-Кај дојде во населбата со речиси празни раце, но сакал да снима филмови. Основа радио станица со пријатели и колеги, позајми видео камера, и сега снима филмови. Има направено два документарни филмови со и за нашиот тим, и прави успешен бизнис од речиси ништо. Овие се примерите кои треба да нѐ водат кога реагираме на бегалците. Наместо да ги гледаме како неизбежно зависни од хуманитарна помош, треба да им дадеме можности за човечки просперитет.
Yes, clothes, blankets, shelter, food are all important in the emergency phase, but we need to also look beyond that. We need to provide opportunities to connectivity, electricity, education, the right to work, access to capital and banking. All the ways in which we take for granted that we are plugged in to the global economy can and should apply to refugees.
Да, облека, ќебиња, засолништа, храна се важни во фазата на итна помош, но треба да погледнеме подалеку од тоа. Треба да им пружиме можности за поврзување, струја, образование, право на работа, пристап до капитал и банкарство. Сѐ што ние земаме здраво за готово што нѐ поврзува со глобалната економија може и треба да им следува и на бегалците.
The second idea I want to discuss is economic zones. Unfortunately, not every host country in the world takes the approach Uganda has taken. Most host countries don't open up their economies to refugees in the same way. But there are still pragmatic alternative options that we can use.
Второто решение за кое сакам да зборувам се економските зони За жал, сите земји-домаќини во Европа не ги превземаат чекорите на Уганда. Повеќето земји-домаќини не ја отвораат нивната еконмија за бегалците на истиот начин. Но сепак има прагматични, алтернативни можности кои можеме да ги искоритиме.
Last April, I traveled to Jordan with my colleague, the development economist Paul Collier, and we brainstormed an idea while we were there with the international community and the government, an idea to bring jobs to Syrians while supporting Jordan's national development strategy. The idea is for an economic zone, one in which we could potentially integrate the employment of refugees alongside the employment of Jordanian host nationals. And just 15 minutes away from the Zaatari refugee camp, home to 83,000 refugees, is an existing economic zone called the King Hussein Bin Talal Development Area. The government has spent over a hundred million dollars connecting it to the electricity grid, connecting it to the road network, but it lacked two things: access to labor and inward investment. So what if refugees were able to work there rather than being stuck in camps, able to support their families and develop skills through vocational training before they go back to Syria? We recognized that that could benefit Jordan, whose development strategy requires it to make the leap as a middle income country to manufacturing. It could benefit refugees, but it could also contribute to the postconflict reconstruction of Syria by recognizing that we need to incubate refugees as the best source of eventually rebuilding Syria.
Минатиот Април бев во Јордан со мојот колега Пол Колер, економист за развој, и заеднички дојдовме до идеја со меѓународната заедница и владата, идеја да им понудиме работа на Сиријците и истовремено да ја поддржиме развојната стратегија на Јордан. Идејата беше за економска зона во коај би интегрирале вработување за бегалците заедно со вработување на домаќини, Јорданци. Нa 15 мин оддалечененост од бегалскиот камп Заатари, дом на 83.000 бегалци, постои економска зона наречена развојно подрачје на кралот Хусеин Бин Талал. Владата има потрошено преку 100 милиони долари поврзувајќи ја со електрична мрежа, поврзувајќи ја со патна мрежа, но ѝ недостасуваа две работи: пристап до работна сила и внатрешни инвестиции. Што ако бегалците беа во состојба да работат таму а не да се заглавени во камповите, да ги издржуваат семејствата и да развиваат вештини преку стручни обуки пред да се вратат во Сирија? Препознавме дека од тоа би имала корист Јордан, чија развојна стратегија налага да го направи чекорот од земја со просечен приход до производствена земја. Бегалците би имале корист но тоа би придонело и за повоената реконструкција на Сирија ако сфатиме дека треба да ги оспособиме бегалците како најдобар извор на евентуално возобновување на Сирија.
We published the idea in the journal Foreign Affairs. King Abdullah has picked up on the idea. It was announced at the London Syria Conference two weeks ago, and a pilot will begin in the summer.
Идејата ја објавивме во весникот Форин Афеарс. Кралот Абдула ја прифати идејата . Ја објавија на Лондонската конференција за Сирија пред 2 недели и пилот програмата ќе започне ова лето.
(Applause)
(Аплауз)
The third idea that I want to put to you is preference matching between states and refugees to lead to the kinds of happy outcomes you see here in the selfie featuring Angela Merkel and a Syrian refugee. What we rarely do is ask refugees what they want, where they want to go, but I'd argue we can do that and still make everyone better off. The economist Alvin Roth has developed the idea of matching markets, ways in which the preference ranking of the parties shapes an eventual match. My colleagues Will Jones and Alex Teytelboym have explored ways in which that idea could be applied to refugees, to ask refugees to rank their preferred destinations, but also allow states to rank the types of refugees they want on skills criteria or language criteria and allow those to match. Now, of course you'd need to build in quotas on things like diversity and vulnerability, but it's a way of increasing the possibilities of matching. The matching idea has been successfully used to match, for instance, students with university places, to match kidney donors with patients, and it underlies the kind of algorithms that exist on dating websites. So why not apply that to give refugees greater choice?
Третата идеја која сакам да ја изнесам е усогласување на приоритетите помеѓу државите и бегалците, што ќе води кон среќен завршеток како што гледате на ова селфи на Ангела Меркел и бегалец од Сирија. Ретко ги прашуваме бегалците што сакаат, каде сакаат да одат, мислам дека можеме да го сториме тоа, и да ги направиме да бидат задоволни. Економистот Алвин Рот ја развил идејата за усогласени пазари, рангирање на приоритетите на две странки за да се одреди усогласеноста. Моите колеги Вил Џонс и Алекс Тејтелбојм истажуваа начини како да се примени идејата на бегалците, да се прашаат бегалците да ги рангираат приоритетните дестинации, но и да им се дозволи на земјите да ги рангираат бегалците кои ги сакаат според критериум - вештини или јазик и да се постигне усогласеност. Така, се разбира ќе мора да направите квоти за нешта како што се разновидност и ранливост, но тоа е начин да се зголемат можностите за усогласеност. Оваа идеја успешно е применета за усогласување, на пример, на студенти со факултети, донатори на бубрези со пациенти, и тоа е во основа вид на алгоритми кои ги има на сајтовите за запознавање. Па зошто да не се примени тоа, да имаат бегалците поголем избор?
It could also be used at the national level, where one of the great challenges we face is to persuade local communities to accept refugees. And at the moment, in my country, for instance, we often send engineers to rural areas and farmers to the cities, which makes no sense at all. So matching markets offer a potential way to bring those preferences together and listen to the needs and demands of the populations that host and the refugees themselves.
Може да се примени и на меѓународно ниво, каде најголемиот предзвик за нас е да ги убедиме локалните заедници да прифатат бегалци. Во моментов, во мојата земја, на пример, најчесто праќаме инженери во рурални места а фармери во градовите, што нема никаков смисол. Соодветните пазари нудат потенцијален начин да се спојат приоритетите и да се слушнат потребите и барањата на месното население и на самите бегалци.
The fourth idea I want to put to you is of humanitarian visas. Much of the tragedy and chaos we've seen in Europe was entirely avoidable. It stems from a fundamental contradiction in Europe's asylum policy, which is the following: that in order to seek asylum in Europe, you have to arrive spontaneously by embarking on those dangerous journeys that I described. But why should those journeys be necessary in an era of the budget airline and modern consular capabilities? They're completely unnecessary journeys, and last year, they led to the deaths of over 3,000 people on Europe's borders and within European territory.
Четвртата идеја што сакам да ви ја изнесам е за хуманитарните визи. Голем дел од трагедијата и хаосот во Европа можеше целосно да се избегне. Произлезе од основната контрадикторност на европската политика за азил која е следнава: за да побарате азил во Европа треба да дојдете спонтано со тргнување на опасни патувања кои ги опишав. Зошто се потребни такви патувања во ера на ефтини летови и современи конзуларни можности? Тие се сосема непотребни патувања, и минатата година доведоа до смрт повеќе од 3,000 луѓе на европските граници и на територијата на Европа.
If refugees were simply allowed to travel directly and seek asylum in Europe, we would avoid that, and there's a way of doing that through something called a humanitarian visa, that allows people to collect a visa at an embassy or a consulate in a neighboring country and then simply pay their own way through a ferry or a flight to Europe. It costs around a thousand euros to take a smuggler from Turkey to the Greek islands. It costs 200 euros to take a budget airline from Bodrum to Frankfurt. If we allowed refugees to do that, it would have major advantages. It would save lives, it would undercut the entire market for smugglers, and it would remove the chaos we see from Europe's front line in areas like the Greek islands. It's politics that prevents us doing that rather than a rational solution.
Ако им се дозволеше на бегалците да патуваат директно и бараат азил во Европа, ќе го избегневме тоа, и има начин како да се стори тоа преку нешто што се нарекува хуманитарна виза, што им дозволува на луѓето да добијат виза во амбасади или конзулати во соседни земји и потоа да си купат билет за траект или лет до Европа. Плаќаат по 1.000 евра на криумчари од Турција до грчките острови. Ниско буџетен лет од Бодрум до Франкфурт чини 200 евра. Ако им го дозволевме тоа на бегалците, ќе имаше големи предности. Ќе спасеше животи, ќе го разбиеше целиот пазар на криумчарите, и ќе немаше хаос каков што видовме на граничните влезови во Европа во области како грчките острови. Политиката нѐ спречува во тоа, повеќе од рационалното решение.
And this is an idea that has been applied. Brazil has adopted a pioneering approach where over 2,000 Syrians have been able to get humanitarian visas, enter Brazil, and claim refugee status on arrival in Brazil. And in that scheme, every Syrian who has gone through it has received refugee status and been recognized as a genuine refugee.
И ова е идеја која веќе е применета. Бразил направи пионерски чекор кога им даде 2.000 хуманитарни визи на Сиријци, дозвола за влез во Бразил и статус на бегалци веднаш потоа. Во таа процедура, секој Сириец кој ја мина доби статус на бегалец и беше признаен за вистински бегалец.
There is a historical precedent for it as well. Between 1922 and 1942, these Nansen passports were used as travel documents to allow 450,000 Assyrians, Turks and Chechens to travel across Europe and claim refugee status elsewhere in Europe. And the Nansen International Refugee Office received the Nobel Peace Prize in recognition of this being a viable strategy.
Постои и историски преседан за тоа. Помеѓу 1922 и 1942, овие Нансен пасоши се користеа како патни документи за да им дозволат на 450.000 Асиријци, Турци и Чеченци да патуваат низ Европа и да бараат статус на бегалци било каде во Европа. Меѓународната канцеларија за бегалци на Нансен ја добија Нобеловата награда за мир за препознавање на оваа одржлива стратегија.
So all four of these ideas that I've presented you are ways in which we can expand Amira's choice set. They're ways in which we can have greater choice for refugees beyond those basic, impossible three options I explained to you and still leave others better off.
Сите четири идеи кои ви ги прикажав се начини како да се прошират изборите кои ги има Амира. Начини за поголеми можности за бегалците освен трите основни, невозможни 3 опции кои ви ги објаснив со цел на сите да им е подобро.
In conclusion, we really need a new vision, a vision that enlarges the choices of refugees but recognizes that they don't have to be a burden. There's nothing inevitable about refugees being a cost. Yes, they are a humanitarian responsibility, but they're human beings with skills, talents, aspirations, with the ability to make contributions -- if we let them.
На крај, навистина ни треба нова визија визија која ќе ги прошири изборите на бегалците но и ќе покаже дека тие не мора да се товар. Бегалците не мора да бидат нужен трошок. Да, тие се хуманитарна одговорност но и човечки суштества, со вештини, таленти и стремежи, со способности да придонесат, ако им дозволиме.
In the new world, migration is not going to go away. What we've seen in Europe will be with us for many years. People will continue to travel, they'll continue to be displaced, and we need to find rational, realistic ways of managing this -- not based on the old logics of humanitarian assistance, not based on logics of charity, but building on the opportunities offered by globalization, markets and mobility. I'd urge you all to wake up and urge our politicians to wake up to this challenge.
Во новиот свет, миграциите нема да исчезнат. Она што го гледаме во Европа ќе биде со нас уште многу години. Луѓето ќе продолжат да патуваат, ќе продолжат да се раселуваат, и треба да изнајдеме рационални, реални начини да се справиме со тоа, да не се базираме на старата логика за хуманитарна помош, да не се базираме на логиката на милосрдие, туку да создадеме можности понудени од глобализацијата, пазарот и мобилноста. Ве повикувам сите да се разбудите и да ги повикате нашите политичари да се разбудат за овој предизвик.
Thank you very much.
Ви благодарам.
(Applause)
(Аплауз)