Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πραγματικά ντροπή που είμαι Ευρωπαίος. Το προηγούμενο έτος, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έφτασαν στην Ευρώπη ζητώντας βοήθεια, και η αντίδραση μας ήταν αξιολύπητη.
There are times when I feel really quite ashamed to be a European. In the last year, more than a million people arrived in Europe in need of our help, and our response, frankly, has been pathetic.
Υπάρχουν τόσες πολλές αντιφάσεις. Θρηνούμε τον τραγικό θάνατο του δίχρονου Άλαν Κούρντι, και όμως, από τότε, περισσότερα από 200 παιδιά έχουν πνιγεί στη Μεσόγειο. Έχουμε διεθνείς συνθήκες που αναγνωρίζουν ότι οι πρόσφυγες είναι μια κοινή ευθύνη, και όμως δεχόμαστε ότι ο μικροσκοπικός Λίβανος φιλοξενεί περισσότερους Σύρους από όλη την Ευρώπη μαζί. Οδυρόμαστε για την ύπαρξη των λαθρεμπόρων, όμως έχουμε κάνει αυτή, τη μόνη βιώσιμη δίοδο για την αναζήτηση ασύλου στην Ευρώπη. Έχουμε έλλειψη εργατικού δυναμικού, αλλά εμποδίζουμε ανθρώπους που ταιριάζουν στις οικονομικές και δημογραφικές μας ανάγκες να έρθουν στην Ευρώπη. Διακηρύσσουμε τις φιλελεύθερες αξίες μας αντίθετα από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, και όμως, έχουμε κατασταλτικές πολιτικές που καθυστερούν τις αιτήσεις ασύλου παιδιών, που χωρίζουν παιδιά από τις οικογένειες τους, και δημεύουν τις περιουσίες των προσφύγων.
There are just so many contradictions. We mourn the tragic death of two-year-old Alan Kurdi, and yet, since then, more than 200 children have subsequently drowned in the Mediterranean. We have international treaties that recognize that refugees are a shared responsibility, and yet we accept that tiny Lebanon hosts more Syrians than the whole of Europe combined. We lament the existence of human smugglers, and yet we make that the only viable route to seek asylum in Europe. We have labor shortages, and yet we exclude people who fit our economic and demographic needs from coming to Europe. We proclaim our liberal values in opposition to fundamentalist Islam, and yet -- we have repressive policies that detain child asylum seekers, that separate children from their families, and that seize property from refugees.
Τι κάνουμε; Πώς έφτασε η κατάσταση ως εδώ ώστε υιοθετήσαμε μια τόσο απάνθρωπη αντίδραση σε μια ανθρωπιστική κρίση;
What are we doing? How has the situation come to this, that we've adopted such an inhumane response to a humanitarian crisis?
Δεν πιστεύω ότι έγινε επειδή οι άνθρωποι δεν νοιάζονται, ή τουλάχιστον δεν θέλω να πιστεύω ότι έγινε επειδή δεν νοιάζονται. Πιστεύω ότι έγινε επειδή οι πολιτικοί μας δεν έχουν όραμα, ένα όραμα για να υιοθετήσουν ένα διεθνές προσφυγικό σύστημα που δημιουργήθηκε πριν 50 χρόνια για έναν ανανεωμένο και παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Αυτό που θέλω είναι να κάνω ένα βήμα πίσω και να ρωτήσω δύο πραγματικά θεμελιώδεις ερωτήσεις, δύο ερωτήσεις που όλοι πρέπει να κάνουμε. Πρώτον, γιατί το σημερινό σύστημα δεν λειτουργεί; Και δεύτερον, τι μπορούμε να κάνουμε για να το διορθώσουμε;
I don't believe it's because people don't care, or at least I don't want to believe it's because people don't care. I believe it's because our politicians lack a vision, a vision for how to adapt an international refugee system created over 50 years ago for a changing and globalized world. And so what I want to do is take a step back and ask two really fundamental questions, the two questions we all need to ask. First, why is the current system not working? And second, what can we do to fix it?
Το σύγχρονο προσφυγικό καθεστώς δημιουργήθηκε μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο από αυτούς τους τύπους. Ο βασικός σκοπός του είναι να διασφαλίσει ότι, όταν μια χώρα καταρρέει, ή χειρότερα, στρέφεται εναντίων των πολιτών της, οι άνθρωποι θα έχουν κάπου να πάνε για να ζήσουν με ασφάλεια και αξιοπρέπεια μέχρι να μπορέσουν να γυρίσουν πίσω. Δημιουργήθηκε για καταστάσεις ακριβώς σαν αυτή της Συρίας σήμερα. Μέσω μιας διεθνούς σύμβασης που υπογράφηκε από 147 κυβερνήσεις, της σύμβασης του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων, και ενός διεθνούς οργανισμού, της ΥΑΗΕΠ (UNHCR), τα κράτη δεσμεύτηκαν να φιλοξενούν αμοιβαίως στο έδαφος τους ανθρώπους που φεύγουν εξαιτίας συγκρούσεων και καταδιώξεων.
So the modern refugee regime was created in the aftermath of the Second World War by these guys. Its basic aim is to ensure that when a state fails, or worse, turns against its own people, people have somewhere to go, to live in safety and dignity until they can go home. It was created precisely for situations like the situation we see in Syria today. Through an international convention signed by 147 governments, the 1951 Convention on the Status of Refugees, and an international organization, UNHCR, states committed to reciprocally admit people onto their territory who flee conflict and persecution.
Όμως, σήμερα το σύστημα καταρρέει. Θεωρητικά, οι πρόσφυγες έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο. Στην πράξη, οι μεταναστευτικές πολιτικές μπλοκάρουν τον δρόμο προς την ασφάλεια. Θεωρητικά, οι πρόσφυγες έχουν το δικαίωμα σε έναν τρόπο ενσωμάτωσης, ή επιστροφής στην χώρα από όπου προήλθαν. Ωστόσο, στην πράξη γίνονται σχεδόν μια αιώνια εκκρεμότητα. Θεωρητικά, οι πρόσφυγες είναι μια κοινή διεθνής ευθύνη. Στην πράξη, εξαιτίας της γεωγραφίας οι χώρες κοντά στις συγκρούσεις δέχονται τη μεγάλη πλειοψηφία των παγκόσμιων προσφύγων. Το σύστημα δεν είναι χαλασμένο επειδή οι κανόνες είναι λάθος. Φταίει το ότι δεν τους εφαρμόζουμε επαρκώς σε έναν κόσμο που αλλάζει, και αυτό είναι που πρέπει να αναθεωρήσουμε.
But today, that system is failing. In theory, refugees have a right to seek asylum. In practice, our immigration policies block the path to safety. In theory, refugees have a right to a pathway to integration, or return to the country they've come from. But in practice, they get stuck in almost indefinite limbo. In theory, refugees are a shared global responsibility. In practice, geography means that countries proximate the conflict take the overwhelming majority of the world's refugees. The system isn't broken because the rules are wrong. It's that we're not applying them adequately to a changing world, and that's what we need to reconsider.
Θέλω να σας εξηγήσω λίγο πώς δουλεύει το σύστημα σήμερα. Πώς δουλεύει το καθεστώς των προσφύγων; Όχι με μια ολοκληρωμένη θεσμική οπτική, αλλά από την οπτική ενός πρόσφυγα. Φανταστείτε μια Σύρια γυναίκα. Ας την πούμε Αμίρα. Η Αμίρα, για μένα, αντιπροσωπεύει πολλούς ανθρώπους που συνάντησα στην περιοχή. Η Αμίρα, όπως και το 25% των προσφύγων στον κόσμο, είναι γυναίκα με παιδιά· και δεν μπορεί να γυρίσει στο σπίτι της γιατί είναι από αυτή την πόλη που βλέπετε μπροστά σας, την Χομς: μια κάποτε όμορφη και ιστορική πόλη που τώρα είναι μόνο ερείπια. Άρα, η Αμίρα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Όμως η Αμίρα δεν έχει ελπίδα επανεγκατάστασης σε μια τρίτη χώρα, επειδή αυτό είναι σαν το τζόκερ, διαθέσιμο μόνο για το 1% των προσφύγων παγκοσμίως.
So I want to explain to you a little bit about how the current system works. How does the refugee regime actually work? But not from a top-down institutional perspective, rather from the perspective of a refugee. So imagine a Syrian woman. Let's call her Amira. And Amira to me represents many of the people I've met in the region. Amira, like around 25 percent of the world's refugees, is a woman with children, and she can't go home because she comes from this city that you see before you, Homs, a once beautiful and historic city now under rubble. And so Amira can't go back there. But Amira also has no hope of resettlement to a third country, because that's a lottery ticket only available to less than one percent of the world's refugees.
Επομένως, η Αμίρα και η οικογένεια της αντιμετωπίζουν μια αδύνατη επιλογή. Έχουν τρείς βασικές επιλογές. Η πρώτη είναι η Αμίρα να πάει σε έναν καταυλισμό. Στον καταυλισμό, θα την βοηθήσουν· υπάρχουν, όμως, λίγες προοπτικές για την Αμίρα και την οικογένεια της. Οι καταυλισμοί βρίσκονται σε έρημες, άγονες περιοχές, συχνά μέσα στην έρημο. Στον καταυλισμό του Ζαατάρι στην Ιορδανία, μπορείς να ακούσεις τις βόμβες πέρα από τα σύνορα το βράδυ, στη Συρία. Υπάρχει περιορισμένη οικονομική δραστηριότητα. Η εκπαίδευση είναι χαμηλής ποιότητας. Σε παγκόσμια κλίμακα, περίπου το 80% των προσφύγων που βρίσκονται σε καταυλισμούς πρέπει να μείνουν εκεί το λιγότερο πέντε χρόνια Είναι μια μίζερη επιβίωση, και προφανώς γι΄αυτό, μόνο το 5% των Σύριων το επιλέγει.
So Amira and her family face an almost impossible choice. They have three basic options. The first option is that Amira can take her family to a camp. In the camp, she might get assistance, but there are very few prospects for Amira and her family. Camps are in bleak, arid locations, often in the desert. In the Zaatari refugee camp in Jordan, you can hear the shells across the border in Syria at nighttime. There's restricted economic activity. Education is often of poor quality. And around the world, some 80 percent of refugees who are in camps have to stay for at least five years. It's a miserable existence, and that's probably why, in reality, only nine percent of Syrians choose that option.
Εναλλακτικά, η Αμίρα μπορεί να πάει προς μια αστική περιοχή σε μια γειτονική χώρα, όπως το Αμμάν ή η Βηρυτός Αυτό έχει επιλέξει το 75% των Σύρων προσφύγων. Εκεί, ωστόσο, υπάρχουν - επίσης - μεγάλες δυσκολίες. Οι πρόσφυγες σε τέτοιες περιοχές συνήθως δεν έχουν το δικαίωμα να δουλέψουν. Συνήθως δεν έχουν πρόσβαση σε βοήθεια. Όταν η Αμίρα και η οικογένεια της ξοδέψουν τις οικονομίες τους, θα μείνουν με πολύ λίγα και πιθανών θα αντιμετωπίσουν την αστική ανέχεια.
Alternatively, Amira can head to an urban area in a neighboring country, like Amman or Beirut. That's an option that about 75 percent of Syrian refugees have taken. But there, there's great difficulty as well. Refugees in such urban areas don't usually have the right to work. They don't usually get significant access to assistance. And so when Amira and her family have used up their basic savings, they're left with very little and likely to face urban destitution.
Υπάρχει και μια τρίτη επιλογή, και είναι μια που επιλέγουν όλο και περισσότεροι Σύροι. Η Αμίρα μπορεί να αναζητήσει την ελπίδα για την οικογένεια της ρισκάροντας τις ζωές τους σε ένα επικίνδυνο ταξίδι σε μια άλλη χώρα, και είναι αυτό που βλέπουμε στην Ευρώπη σήμερα.
So there's a third alternative, and it's one that increasing numbers of Syrians are taking. Amira can seek some hope for her family by risking their lives on a dangerous and perilous journey to another country, and it's that which we're seeing in Europe today.
Σε όλο τον κόσμο, παρουσιάζουμε τους πρόσφυγες με μια σχεδόν αδύνατη επιλογή, ανάμεσα σε τρεις επιλογές: καταυλισμός, αστική ανέχεια και επικίνδυνα ταξίδια. Για τους πρόσφυγες, αυτή η επιλογή είναι το διεθνές προσφυγικό καθεστώς σήμερα. Όμως πιστεύω ότι είναι μια λάθος επιλογή. Νομίζω ότι μπορούμε να αναθεωρήσουμε αυτή την επιλογή. Ο λόγος που περιορίζουμε αυτές τις επιλογές είναι ότι πιστεύουμε πως αυτές είναι οι μόνες επιλογές που έχουν οι πρόσφυγες, αλλά δεν είναι. Οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν το θέμα ως ένα ασήμαντο ζήτημα, ότι αν επιδοτήσουμε τους πρόσφυγες θα επιβάλουμε το κόστος στους πολίτες. Τείνουμε να κάνουμε την μαζική εικασία ότι οι πρόσφυγες είναι το αναπόφευκτο κόστος ή βάρος της κοινωνίας. Όμως δεν χρειάζεται να είναι. Μπορούν να προσφέρουν.
Around the world, we present refugees with an almost impossible choice between three options: encampment, urban destitution and dangerous journeys. For refugees, that choice is the global refugee regime today. But I think it's a false choice. I think we can reconsider that choice. The reason why we limit those options is because we think that those are the only options that are available to refugees, and they're not. Politicians frame the issue as a zero-sum issue, that if we benefit refugees, we're imposing costs on citizens. We tend to have a collective assumption that refugees are an inevitable cost or burden to society. But they don't have to. They can contribute.
Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι υπάρχουν τρόποι για να διευρύνουμε το εύρος των επιλογών και ακόμη, να ευνοηθούν όλοι οι υπόλοιποι: οι χώρες και οι κοινότητες υποδοχής, οι κοινωνίες και οι ίδιοι οι πρόσφυγες. Θέλω να σας προτείνω τέσσερις τρόπους μεταμόρφωσης του τρόπου της σκέψης μας για τους πρόσφυγες. Και οι τέσσερις τρόποι έχουν ένα κοινό: όλοι είναι τρόποι που αξιοποιούμε τις ευκαιρίες της παγκοσμιοποίησης, κινητικότητας και αγορών, και αναβαθμίζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε για το ζήτημα των προσφύγων.
So what I want to argue is there are ways in which we can expand that choice set and still benefit everyone else: the host states and communities, our societies and refugees themselves. And I want to suggest four ways we can transform the paradigm of how we think about refugees. All four ways have one thing in common: they're all ways in which we take the opportunities of globalization, mobility and markets, and update the way we think about the refugee issue.
Το πρώτο που θέλω να σκεφτώ είναι η ιδέα του ευνοϊκού κλίματος, και ξεκινάει με την βασική παραδοχή ότι οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι όπως όλοι, όμως αντιμετωπίζουν έκτακτες καταστάσεις. Μαζί με τους συναδέλφους μου στην Οξφόρδη, ξεκινήσαμε ένα ερευνητικό πρόγραμμα στην Ουγκάντα μελετώντας την οικονομική ζωή των προσφύγων. Δεν επιλέξαμε την Ουγκάντα επειδή είναι αντιπροσωπευτική των χωρών υποδοχής. Δεν είναι. Είναι διαφορετική. Αντίθετα με τις περισσότερες χώρες υποδοχής στον κόσμο, η Ουγκάντα έδωσε μια οικονομική ευκαιρία στους πρόσφυγες. Τους έδωσε το δικαίωμα να δουλέψουν. Τους έδωσε ελευθερία μετακινήσεων. Το αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά και για τους πρόσφυγες και για την κοινότητα. Στην πρωτεύουσα, την Καμπάλα, είδαμε ότι το 21% των προσφύγων έχουν επιχειρήσεις που απασχολούν κι άλλα άτομα, και το 40% αυτών των εργαζομένων είναι υπήκοοι της χώρας υποδοχής. Με άλλα λόγια, οι πρόσφυγες δημιουργούν δουλειές για τους κατοίκους της χώρας υποδοχής. Ακόμη και στους καταυλισμούς βρήκαμε εξαιρετιά παραδείγματα ζωντανών, ανθηρών και καινοτόμων επιχειρήσεων.
The first one I want to think about is the idea of enabling environments, and it starts from a very basic recognition that refugees are human beings like everyone else, but they're just in extraordinary circumstances. Together with my colleagues in Oxford, we've embarked on a research project in Uganda looking at the economic lives of refugees. We chose Uganda not because it's representative of all host countries. It's not. It's exceptional. Unlike most host countries around the world, what Uganda has done is give refugees economic opportunity. It gives them the right to work. It gives them freedom of movement. And the results of that are extraordinary both for refugees and the host community. In the capital city, Kampala, we found that 21 percent of refugees own a business that employs other people, and 40 percent of those employees are nationals of the host country. In other words, refugees are making jobs for citizens of the host country. Even in the camps, we found extraordinary examples of vibrant, flourishing and entrepreneurial businesses.
Για παράδειγμα, σε έναν καταυλισμό που λέγεται Νακιβάλε, βρήκαμε παραδείγματα Κονγκολέζων προσφύγων με επιχείρηση ανταλλαγής ψηφιακής μουσικής. Βρήκαμε κάποιον από τη Ρουάντα που είχε μια επιχείρηση που επέτρεπε στους νέους να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια σε ανακυκλωμένες κονσόλες παιχνιδιών και ανακυκλωμένες τηλεοράσεις. Αντίθετα με τς προβλέψεις των υπερβολικών περιορισμών, οι πρόσφυγες καινοτομούν· ο κύριος που βλέπετε εδώ είναι ένας Κονγκολέζος που λέγεται Ντεμού-Κάι. Ο Ντεμού-Κάι έφτασε στον καταυλισμό με πολύ λίγα, αλλά ήθελε να γίνει σκηνοθέτης. Έτσι με φίλους και συναδέλφους του, ξεκίνησε ένα κοινοτικό ραδιοφωνικό σταθμό, νοίκιασε μια κάμερα, και τώρα φτιάχνει ταινίες. Έφτιαξε δύο ντοκιμαντέρ με και για την ομάδα μας, και έφτιαξε μια επιτυχημένη επιχείρηση με πολύ λίγα. Αυτά τα παραδείγματα πρέπει να καθοδηγούν τις αντιδράσεις μας προς τους πρόσφυγες. Αντί να βλέπουμε πρόσφυγες σαν αναπόφευκτα εξαρτημένους από την ανθρωπιστική βοήθεια, πρέπει να τους δώσουμε τις ευκαιρίες για να ανθίσουν.
For example, in a settlement called Nakivale, we found examples of Congolese refugees running digital music exchange businesses. We found a Rwandan who runs a business that's available to allow the youth to play computer games on recycled games consoles and recycled televisions. Against the odds of extreme constraint, refugees are innovating, and the gentleman you see before you is a Congolese guy called Demou-Kay. Demou-Kay arrived in the settlement with very little, but he wanted to be a filmmaker. So with friends and colleagues, he started a community radio station, he rented a video camera, and he's now making films. He made two documentary films with and for our team, and he's making a successful business out of very little. It's those kinds of examples that should guide our response to refugees. Rather than seeing refugees as inevitably dependent upon humanitarian assistance, we need to provide them with opportunities for human flourishing.
Ναι, τα ρούχα, οι κουβέρτες, τα καταφύγια, το φαγητό είναι όλα σημαντικά στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όμως πρέπει να κοιτάξουμε και πέρα από αυτό. Πρέπει να παρέχουμε ευκαιρίες για συνδεσιμότητα, ηλεκτρισμό, παιδεία, το δικαίωμα στην εργασία, πρόσβαση σε κεφάλαια και τράπεζες. Όλοι οι τρόποι με τους οποίους θεωρούμε δεδομένο ότι είμαστε συνδεδεμένοι με την παγκόσμια οικονομία, μπορούν και πρέπει να εφαρμοστούν και στους πρόσφυγες.
Yes, clothes, blankets, shelter, food are all important in the emergency phase, but we need to also look beyond that. We need to provide opportunities to connectivity, electricity, education, the right to work, access to capital and banking. All the ways in which we take for granted that we are plugged in to the global economy can and should apply to refugees.
Η δεύτερη ιδέα που θέλω να συζητήσω είναι οι οικονομικές ζώνες. Δυστυχώς, δεν έχουν όλες οι χώρες υποδοχής στον κόσμο την προσέγγιση της Ουγκάντα. Οι περισσότερες χώρες δεν ανοιγουν τις οικονομίες τους στους πρόσφυγες με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν, όμως, εναλλακτικές πρακτικές επιλογές που μπορούμε να εφαρμόσουμε.
The second idea I want to discuss is economic zones. Unfortunately, not every host country in the world takes the approach Uganda has taken. Most host countries don't open up their economies to refugees in the same way. But there are still pragmatic alternative options that we can use.
Τον περασμένο Απρίλιο, ταξίδεψα στην Ιορδανία με το συνάδελφό μου, τον οικονομολόγο ανάπτυξης Πόλ Κόλιερ, και σκεφτήκαμε μια ιδέα όσο ήμασταν εκεί με την διεθνή κοινότητα και την κυβέρνηση, μια ιδέα για να βρούμε δουλειά στους Σύρους στηρίζοντας την εθνική στρατηγική ανάπτυξης της Ιορδανίας. Η ιδέα είναι μια οικονομική ζώνη, στην οποία θα μπορέσουμε πιθανών να αφομοιώσουμε την εργασία των προσφύγων με την εργασία των Ιορδανών κατοίκων. Σε μόλις 15 λεπτά απόσταση από τον καταυλισμό του Ζαατάρι, το σπίτι 83.000 προσφύγων, υπάρχει μια οικονομική ζώνη η Περιοχή Ανάπτυξης του βασιλιά Χουσεΐν Μπιν Ταλάλ. Η κυβέρνηση έχει ξοδέψει πάνω από εκατό εκατομμύρια δολάρια για να τη συνδέσει με το ηλεκτρικό και το οδικό δίκτυο, Όμως λείπουν δύο πράγματα: πρόσβαση στην αγορά και εισροή επενδύσεων. Τι θα γινόταν αν οι πρόσφυγες μπορούσαν να δουλέψουν εκεί αντί να ξεμένουν στους καταυλισμούς, στηρίζοντας τις οικογένειες τους και αναπτύσσοντας δεξιότητες πριν γυρίσουν πίσω στη Συρία; Καταλάβαμε ότι αυτό μπορεί να ωφελήσει την Ιορδανία, η στρατηγική ανάπτυξης της οποίας χρειάζεται ένα άλμα: από μια χώρα μέσου εισοδήματος σε μια βιομηχανική. Μπορεί να οφελήσει τους πρόσφυγες, και θα μπορούσε να συνεισφέρει στη μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Συρίας, αναγνωρίζοντας ότι πρέπει να περιθάλψουμε τους πρόσφυγες ως το καλύτερο υλικό για την ανοικοδόμηση της χώρας.
Last April, I traveled to Jordan with my colleague, the development economist Paul Collier, and we brainstormed an idea while we were there with the international community and the government, an idea to bring jobs to Syrians while supporting Jordan's national development strategy. The idea is for an economic zone, one in which we could potentially integrate the employment of refugees alongside the employment of Jordanian host nationals. And just 15 minutes away from the Zaatari refugee camp, home to 83,000 refugees, is an existing economic zone called the King Hussein Bin Talal Development Area. The government has spent over a hundred million dollars connecting it to the electricity grid, connecting it to the road network, but it lacked two things: access to labor and inward investment. So what if refugees were able to work there rather than being stuck in camps, able to support their families and develop skills through vocational training before they go back to Syria? We recognized that that could benefit Jordan, whose development strategy requires it to make the leap as a middle income country to manufacturing. It could benefit refugees, but it could also contribute to the postconflict reconstruction of Syria by recognizing that we need to incubate refugees as the best source of eventually rebuilding Syria.
Δημοσιεύσαμε την ιδέα στο περιοδικό Φόρεϊγν Αφφαιρς. Ο Βασιλιάς Αμπντουλάχ αντιλήφθηκε την ιδέα. Ανακοινώθηκε πριν δύο εβδομάδες στο Συνέδριο της Συρίας στο Λονδίνο και μια δοκιμή θα ξεκινήσει το καλοκαίρι.
We published the idea in the journal Foreign Affairs. King Abdullah has picked up on the idea. It was announced at the London Syria Conference two weeks ago, and a pilot will begin in the summer.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Η τρίτη ιδέα που θέλω να σας παρουσιάσω είναι το ταίριασμα προτιμήσεων ανάμεσα στα κράτη και τους πρόσφυγες που οδηγεί στα χαρούμενα αποτελέσματα που βλέπετε στη σέλφι της Άνγκελα Μέρκελ και ενός Σύρου πρόσφυγα. Δεν ρωτάμε τους πρόσφυγες τι θέλουν, πού θέλουν να πάνε, αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να το κάνουμε και να είναι όλοι καλύτερα. Ο οικονομολόγος Άλβιν Ροθ ανέπτυξε την ιδέα του ταιριάσματος των αγορών, όπου η κατάταξη προτιμήσεων των μερών διαμορφώνει μια ενδεχόμενη αντιστοιχία. Οι συνάδελφοι μου Γουίλ Τζόουνς και Άλεξ Τέιτελμποϊμ αναζήτησαν τρόπους για να εφαρμοστεί αυτή η ιδέα στους πρόσφυγες ζητώντας τους να ταξινομήσουν τους επιθυμητούς προορισμούς τους, επιτρέποντας και στα κράτη να ταξινομήσουν τον τύπο των προσφύγων που θέλουν με κριτήρια δεξιοτήτων ή γλώσσικά κριτήρια και αφήνοντας τα να ταιριάξουν. Φυσικά, πρέπει να φτιάξουμε ποσοστώσεις για θέματα όπως η διαφορετικότητα και η ευπάθεια, αλλά είναι ένας τρόπος αύξησης των πιθανοτήτων του ταιριάσματος. Η ιδέα του ταιριάσματος χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία για να ταιριάξουν, για παράδειγμα, μαθητές με πανεπιστήμια, δότες νεφρού με ασθενείς, και βρίσκεται στους αλγόριθμους των ιστοσελίδων γνωριμιών. Γιατί να μην το εφαρμόσουμε για να δώσουμε περισσότερες επιλογές στους πρόσφυγες;
The third idea that I want to put to you is preference matching between states and refugees to lead to the kinds of happy outcomes you see here in the selfie featuring Angela Merkel and a Syrian refugee. What we rarely do is ask refugees what they want, where they want to go, but I'd argue we can do that and still make everyone better off. The economist Alvin Roth has developed the idea of matching markets, ways in which the preference ranking of the parties shapes an eventual match. My colleagues Will Jones and Alex Teytelboym have explored ways in which that idea could be applied to refugees, to ask refugees to rank their preferred destinations, but also allow states to rank the types of refugees they want on skills criteria or language criteria and allow those to match. Now, of course you'd need to build in quotas on things like diversity and vulnerability, but it's a way of increasing the possibilities of matching. The matching idea has been successfully used to match, for instance, students with university places, to match kidney donors with patients, and it underlies the kind of algorithms that exist on dating websites. So why not apply that to give refugees greater choice?
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε εθνικό επίπεδο, όπου μια μεγάλη προκλήση που αντιμετωπίζουμε είναι να πείσουμε τις τοπικές κοινωνίες να δεχτούν πρόσφυγες. Για την ώρα, στη χώρα μου, για παράδειγμα, στέλνουμε μηχανικούς σε αγροτικές περιοχές και αγρότες στις πόλεις, πράγμα που δεν έχει νόημα. Το ταίριασμα των αγορών προσφέρεται για να φέρουμε αυτές τις επιλογές κοντά και να ακούσουμε τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των πληθυσμών που φιλοξενούν και τους ίδιους τους πρόσφυγες.
It could also be used at the national level, where one of the great challenges we face is to persuade local communities to accept refugees. And at the moment, in my country, for instance, we often send engineers to rural areas and farmers to the cities, which makes no sense at all. So matching markets offer a potential way to bring those preferences together and listen to the needs and demands of the populations that host and the refugees themselves.
Η τέταρτη ιδέα που θέλω να παρουσιάσω είναι οι ανθρωπιστικές βίζες. Οι περισσότερες τραγωδίες και το χάος που είδαμε στην Ευρώπη μπορούσαν σίγουρα να αποτραπούν. Προέρχεται από την βασική αντίφαση στην ευρωπαϊκή πολιτική περί ασύλου που είναι η παρακάτω: για να ζητήσεις άσυλο στην Ευρώπη, πρέπει να έρθεις αυθόρμητα συμμετέχοντας σε ένα από αυτά τα επικίνδυνα ταξίδια που περιέγραψα. Γιατί είναι απαραίτητα αυτά τα ταξίδια ταξίδια στην εποχή των φτηνών αεροπορικών και των σύγχρονων προξενικών ικανοτήτων; Είναι εντελώς αχρείαστα ταξίδια και πέρυσι, οδήγησαν στο θάνατο πάνω από 3000 ανθρώπους στα σύνορα της Ευρώπης και μέσα στα Ευρωπαϊκά εδάφη.
The fourth idea I want to put to you is of humanitarian visas. Much of the tragedy and chaos we've seen in Europe was entirely avoidable. It stems from a fundamental contradiction in Europe's asylum policy, which is the following: that in order to seek asylum in Europe, you have to arrive spontaneously by embarking on those dangerous journeys that I described. But why should those journeys be necessary in an era of the budget airline and modern consular capabilities? They're completely unnecessary journeys, and last year, they led to the deaths of over 3,000 people on Europe's borders and within European territory.
Αν επιτρεπόταν στους πρόσφυγες να ταξιδέψουν απευθείας στην Ευρώπη και να αναζητήσουν άσυλο, θα το είχαμε αποφύγει αυτό· και υπάρχει τρόπος να το κάνουμε, μέσω της χρήσης της ανθρωπιστικής βίζας, που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να πάρουν μια βίζα από μια πρεσβεία ή ένα προξενείο σε μια γειτονική χώρα και τότε απλώς να φύγουν μέσω πλοίου ή αεροπλάνου για την Ευρώπη. Κοστίζει περίπου χίλια ευρώ να σε περάσει ένας διακινητής από την Τουρκία στα Ελληνικά νησιά. Κοστίζει 200 ευρώ για να πάρεις μια φτηνή πτήση από την Αλικαρνασσό στη Φρανκφούρτη. Αν το επιτρέπαμε αυτό στους πρόσφυγες θα είχαμε σημαντικά πλεονεκτήματα. Θα έσωζε ζωές, θα αφάνιζε την αγορά των λαθρέμπορων και θα σταματούσε το χάος που βλέπουμε στην είσοδο της Ευρώπης σε περιοχές όπως τα Ελληνικά νησιά. Η πολιτική μας εμποδίζει να το κάνουμε αυτό αντί για μια μια λογική λύση.
If refugees were simply allowed to travel directly and seek asylum in Europe, we would avoid that, and there's a way of doing that through something called a humanitarian visa, that allows people to collect a visa at an embassy or a consulate in a neighboring country and then simply pay their own way through a ferry or a flight to Europe. It costs around a thousand euros to take a smuggler from Turkey to the Greek islands. It costs 200 euros to take a budget airline from Bodrum to Frankfurt. If we allowed refugees to do that, it would have major advantages. It would save lives, it would undercut the entire market for smugglers, and it would remove the chaos we see from Europe's front line in areas like the Greek islands. It's politics that prevents us doing that rather than a rational solution.
Και αυτή είναι μια ιδέα που έχει εφαρμοστεί. Η Βραζιλία υιοθέτησε μια πρωτοποριακή προσέγγιση όπου πάνω από 2000 Σύροι είχαν τη δυνατότητα να πάρουν ανθρωπιστική βίζα, να μπουν στη Βραζιλία και να ζητήσουν ιδιότητα πρόσφυγα με την άφιξη τους. Με αυτό το σχέδιο, κάθε Σύρος που πέρασε από εκεί έλαβε την ιδιότητα του πρόσφυγα και αναγνωρίστηκε σαν γνήσιος πρόσφυγας.
And this is an idea that has been applied. Brazil has adopted a pioneering approach where over 2,000 Syrians have been able to get humanitarian visas, enter Brazil, and claim refugee status on arrival in Brazil. And in that scheme, every Syrian who has gone through it has received refugee status and been recognized as a genuine refugee.
Υπάρχει και ένα ιστορικό προηγούμενο για αυτό. Από το 1922 μέχρι το 1942, χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα διαβατήρια Νάνσεν σαν ταξιδιωτικά έγγραφα επιτρέποντας σε 450.000 Ασσύριους, Τούρκους και Τσετσένους να ταξιδέψουν στην Ευρώπη και να λάβουν την ιδιότητα του πρόσφυγα αλλού στην Ευρώπη. Το Διεθνές γραφείο Νάνσεν έλαβε το βραβείο Νόμπελ ως αναγνώριση της βιωσιμότητας της στρατηγικής του.
There is a historical precedent for it as well. Between 1922 and 1942, these Nansen passports were used as travel documents to allow 450,000 Assyrians, Turks and Chechens to travel across Europe and claim refugee status elsewhere in Europe. And the Nansen International Refugee Office received the Nobel Peace Prize in recognition of this being a viable strategy.
Και οι τέσσερις ιδέες που σας παρουσίασα είναι τρόποι για να αυξήσουμε τις επιλογές της Αμίρα. Τρόποι για να προσφέρουμε καλύτερες επιλογές στους πρόσφυγες πέρα από αυτές τις βασικές, αδύνατες τρεις επιλογές που σας εξήγησα και θα επωφελούνται άλλοι.
So all four of these ideas that I've presented you are ways in which we can expand Amira's choice set. They're ways in which we can have greater choice for refugees beyond those basic, impossible three options I explained to you and still leave others better off.
Κλείνοντας, πραγματικά χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα, ένα όραμα που αυξάνει τις επιλογές των προσφύγων, αλλά και που αναγνωρίζει ότι δεν χρειάζεται να είναι βάρος. Δεν υπάρχει τίποτα το αναπόφευκτο σχετικά με το κόστος των προσφύγων. Ναι, είναι μια ανθρωπιστική ευθύνη, όμως είναι άνθρωποι με ικανότητες ταλέντα, φιλοδοξίες, με την ικανότητα να συνεισφέρουν, αν τους αφήσουμε.
In conclusion, we really need a new vision, a vision that enlarges the choices of refugees but recognizes that they don't have to be a burden. There's nothing inevitable about refugees being a cost. Yes, they are a humanitarian responsibility, but they're human beings with skills, talents, aspirations, with the ability to make contributions -- if we let them.
Στον νέο κόσμο, η μετανάστευση δεν θα σταματήσει. Αυτό που βλέπουμε στην Ευρώπη θα είναι εδώ για πολλά χρόνια. Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να μετακινούνται, θα συνεχίσουν να εκτοπίζονται, και πρέπει να βρούμε λογικές, ρεαλιστικές λύσεις για να το διαχειριστούμε· όχι βασιζόμενοι στις παλιές λογικές της ανθρωπιστικής βοήθειας, όχι βασιζόμενοι στη λογική της φιλανθρωπίας, αλλά χτίζοντας πάνω στις ευκαιρίες που προσφέρει η παγκοσμιοποίηση, οι αγορές και η κινητικότητα. Σας παροτρύνω όλους να ξυπνήσετε και παροτρύνω τους πολιτικούς μας να ξυπνήσουν για αυτή την πρόκληση.
In the new world, migration is not going to go away. What we've seen in Europe will be with us for many years. People will continue to travel, they'll continue to be displaced, and we need to find rational, realistic ways of managing this -- not based on the old logics of humanitarian assistance, not based on logics of charity, but building on the opportunities offered by globalization, markets and mobility. I'd urge you all to wake up and urge our politicians to wake up to this challenge.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)