Αναλογιστείτε για λίγο έναν ιό. Τι σας έρχεται στο μυαλό; Μια ασθένεια; Ένας φόβος; Πιθανόν κάτι πολύ δυσάρεστο. Κι όμως, δεν είναι όλοι οι ιοί ίδιοι. Είναι αλήθεια πως ορισμένοι προκαλούν καταστροφικές ασθένειες. Άλλοι όμως ακριβώς το αντίθετο -- μπορούν να θεραπεύσουν μια ασθένεια. Αυτοί οι ιοί ονομάζονται «φάγοι».
Take a moment and think about a virus. What comes to your mind? An illness? A fear? Probably something really unpleasant. And yet, viruses are not all the same. It's true, some of them cause devastating disease. But others can do the exact opposite -- they can cure disease. These viruses are called "phages."
Τώρα, η πρώτη φορά που άκουσα για τους φάγους ήταν το 2013. Ο πεθερός μου, που είναι χειρουργός, μου έλεγε για μια γυναίκα ασθενή του. Η γυναίκα είχε τραυματιστεί στο γόνατο, που χρειαζόταν πολλές εγχειρήσεις, και παράλληλα ανέπτυξε μια χρόνια βακτηριακή λοίμωξη στο πόδι της. Δυστυχώς για αυτήν, τα βακτήρια που προκάλεσαν τη λοίμωξη δεν ανταποκρίνονταν σε κανένα διαθέσιμο αντιβιοτικό. Σε αυτό το στάδιο, λοιπόν, η μόνη επιλογή ήταν να ακρωτηριάσει το πόδι της για να σταματήσει την εξέλιξη της λοίμωξης. Τώρα, ο πεθερός μου ήθελε απελπισμένα να βρει μια διαφορετική λύση και έκανε αίτηση για μια πειραματική, θεραπεία έσχατης λύσης με φάγους. Και μαντέψτε... Δούλεψε! Μέσα σε τρεις εβδομάδες χρήσης των φάγων η χρόνια λοίμωξη είχε υποχωρήσει εκεί που πριν κανένα αντιβιοτικό δεν είχε αποτέλεσμα. Είχα ενθουσιαστεί από αυτή την αλλόκοτη ιδέα: ιοί να θεραπεύουν μια λοίμωξη. Ακόμη και σήμερα, με ενθουσιάζει η προοπτική των φάγων στην ιατρική. Και, μάλιστα, παραιτήθηκα πέρυσι για να φτιάξω μια εταιρία πάνω σε αυτό.
Now, the first time I heard about phages was back in 2013. My father-in-law, who's a surgeon, was telling me about a woman he was treating. The woman had a knee injury, required multiple surgeries, and over the course of these, developed a chronic bacterial infection in her leg. Unfortunately for her, the bacteria causing the infection also did not respond to any antibiotic that was available. So at this point, typically, the only option left is to amputate the leg to stop the infection from spreading further. Now, my father-in-law was desperate for a different kind of solution, and he applied for an experimental, last-resort treatment using phages. And guess what? It worked. Within three weeks of applying the phages, the chronic infection had healed up, where before, no antibiotic was working. I was fascinated by this weird conception: viruses curing an infection. To this day, I am fascinated by the medical potential of phages. And I actually quit my job last year to build a company in this space.
Τώρα, τι είναι ο «φάγος»; Η εικόνα που βλέπετε εδώ είναι από ένα ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Αυτό σημαίνει πως αυτό που βλέπουμε είναι στην πραγματικότητα εξαιρετικά μικρό. Οι κόκκοι στη μέση με το κεφάλι, το μακρύ σώμα και μερικά πόδια -- αυτή είναι η εικόνα ενός πρωτότυπου φάγου. Είναι κάπως χαριτωμένο.
Now, what is a phage? The image that you see here was taken by an electron microscope. And that means what we see on the screen is in reality extremely tiny. The grainy thing in the middle with the head, the long body and a number of feet -- this is the image of a prototypical phage. It's kind of cute.
(Γέλια)
(Laughter)
Τώρα, κοιτάξτε το χέρι σας. Με την ομάδα μας, υπολογίζουμε ότι υπάρχουν πάνω από 10 δισ. φάγοι σε καθένα από τα χέρια σας. Μα τι κάνουν εκεί;
Now, take a look at your hand. In our team, we've estimated that you have more than 10 billion phages on each of your hands. What are they doing there?
(Γέλια)
(Laughter)
Λοιπόν, οι ιοί είναι καλοί στο να μολύνουν κύτταρα. Και οι φάγοι στο να μολύνουν βακτήρια. Και το χέρι σας, όπως και όλο μας το σώμα, είναι γεμάτο από βακτήρια, πράγμα που το κάνει ιδανικό μέρος για να ευδοκιμήσουν οι φάγοι. Γιατί στο κάτω κάτω, οι φάγοι κυνηγούν βακτήρια. Είναι επίσης σημαντικό να γνωρίζετε ότι οι φάγοι είναι επιλεκτικοί κυνηγοί. Συνήθως, ένας φάγος μολύνει μόνο ένα είδος βακτηρίων. Οπότε σε αυτή την εικόνα, ο φάγος που βλέπετε κυνηγάει ένα βακτήριο που ονομάζεται χρυσίζων σταφυλόκοκκος, γνωστός ως MRSA, στη μορφή που είναι ανθεκτική στα αντιβιοτικά. Προκαλεί λοιμώξεις στο δέρμα ή σε τραύματα.
Well, viruses are good at infecting cells. And phages are great at infecting bacteria. And your hand, just like so much of our body, is a hotbed of bacterial activity, making it an ideal hunting ground for phages. Because after all, phages hunt bacteria. It's also important to know that phages are extremely selective hunters. Typically, a phage will only infect a single bacterial species. So in this rendering here, the phage that you see hunts for a bacterium called Staphylococcus aureus, which is known as MRSA in its drug-resistant form. It causes skin or wound infections.
Ο τρόπος που ο φάγος κυνηγάει είναι με τα πόδια του. Τα πόδια στην ουσία είναι πολύ ευαίσθητοι υποδοχείς, που αναζητούν την κατάλληλη επιφάνεια πάνω σε ένα βακτήριο. Όταν βρίσκει την επιφάνεια, ο φάγος προσδένεται πάνω στο βακτηριακό τοίχωμα και στη συνέχεια εγχέει το DNA του. Το DNA βρίσκεται στην κεφαλή του φάγου και εισέρχεται στο βακτήριο περνώντας από το μακρύ σώμα. Σε αυτό το σημείο, ο φάγος επαναπρογραμματίζει το βακτήριο ώστε να παράγει πολλούς νέους φάγους. Το βακτήριο, στην ουσία, γίνεται εργοστάσιο παραγωγής φάγων. Με το που συσσωρευθούν 50-100 φάγοι μέσα σε ένα βακτήριο, μπορούν να απελευθερώσουν μία πρωτεΐνη που καταστρέφει το τοίχωμα του βακτηρίου. Καθώς το βακτήριο λύεται, οι φάγοι βγαίνουν έξω κι αρχίζει πάλι το κυνήγι μόλυνσης ενός άλλου βακτηρίου.
The way the phage hunts is with its feet. The feet are actually extremely sensitive receptors, on the lookout for the right surface on a bacterial cell. Once it finds it, the phage will latch on to the bacterial cell wall and then inject its DNA. DNA sits in the head of the phage and travels into the bacteria through the long body. At this point, the phage reprograms the bacteria into producing lots of new phages. The bacteria, in effect, becomes a phage factory. Once around 50-100 phages have accumulated within the bacteria cell, the phages are then able to release a protein that disrupts the bacteria cell wall. As the bacteria bursts, the phages move out and go on the hunt again for a new bacteria to infect.
Με συγχωρείτε, αυτό ακούστηκε πάλι σαν τρομακτικός ιός. Aλλά ακριβώς αυτή η ικανότητα των φάγων --να πολλαπλασιάζονται μέσα στα βακτήρια και να τα σκοτώνουν-- τους κάνει τόσο ενδιαφέροντες από ιατρικής απόψεως. Το άλλο κομμάτι που βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι η μεγάλη έκταση που έχει πάρει όλο αυτό. Μόλις 5 χρόνια πριν, δεν είχα ιδέα τι είναι οι φάγοι. Κι όμως, σήμερα μπορώ να σας πω ότι είναι κομμάτι μιας φυσικής αρχής. Οι φάγοι και τα βακτήρια μας πάνε πίσω στην πρώιμη εποχή της εξέλιξης. Πάντα υπήρχαν αλληλένδετα, ελέγχοντας το ένα το άλλο. Όπως είναι δηλαδή η σχέση του γιν με το γιάνγκ, του θηρευτή με το θήραμα αλλά σε μικροσκοπικό επίπεδο. Κάποιοι επιστήμονες έχουν υπολογίσει ότι οι φάγοι είναι οι πιο πολυπληθείς οργανισμοί στον πλανήτη μας. Οπότε, πριν μιλήσουμε για την προοπτική τους στην ιατρική, θεωρώ πως όλοι πρέπει να ξέρουμε για τους φάγους και τον ρόλο τους στη Γη: κυνηγούν, μολύνουν και σκοτώνουν βακτήρια.
Now, I'm sorry, this probably sounded like a scary virus again. But it's exactly this ability of phages -- to multiply within the bacteria and then kill them -- that make them so interesting from a medical point of view. The other part that I find extremely interesting is the scale at which this is going on. Now, just five years ago, I really had no clue about phages. And yet, today I would tell you they are part of a natural principle. Phages and bacteria go back to the earliest days of evolution. They have always existed in tandem, keeping each other in check. So this is really the story of yin and yang, of the hunter and the prey, at a microscopic level. Some scientists have even estimated that phages are the most abundant organism on our planet. So even before we continue talking about their medical potential, I think everybody should know about phages and their role on earth: they hunt, infect and kill bacteria.
Τώρα, πως γίνεται να έχουμε κάτι που δουλεύει τόσο καλά στη φύση κάθε μέρα, παντού γύρω μας, αλλά στα περισσότερα μέρη στον κόσμο, να μην έχουμε ούτε ένα φάρμακο στην αγορά, που χρησιμοποιεί αυτή την αρχή ενάντια στις βακτηριακές λοιμώξεις; Η απλή απάντηση είναι: κανείς ως τώρα δεν έχει αναπτύξει ένα τέτοιο φάρμακο, τουλάχιστον όχι ένα που να συμμορφώνεται στα δυτικά ρυθμιστικά πρότυπα που θέτουν τη βάση για τον περισσότερο κόσμο. Για να καταλάβουμε το γιατί, πρέπει να κοιτάξουμε στο παρελθόν.
Now, how come we have something that works so well in nature, every day, everywhere around us, and yet, in most parts of the world, we do not have a single drug on the market that uses this principle to combat bacterial infections? The simple answer is: no one has developed this kind of a drug yet, at least not one that conforms to the Western regulatory standards that set the norm for so much of the world. To understand why, we need to move back in time.
Αυτή είναι η φωτογραφία του Φίλιξ Ντε Χερέλ. Ενός εκ των δύο επιστημόνων, στους οποίους οφείλουμε την ανακάλυψη των φάγων. Μόνο που όταν τους ανακάλυψε το 1917, δεν είχε ιδέα τι ακριβώς ανακάλυψε. Ενδιαφερόταν για μία ασθένεια που ονομαζόταν βακτηριακή δυσεντερία, μια βακτηριακή λοίμωξη που προκαλεί σοβαρή διάρροια, και τότε σκότωνε, μάλιστα, πολλούς ανθρώπους, καθώς δεν είχε ανακαλυφθεί θεραπεία για τις βακτηριακές λοιμώξεις. Κοιτούσε δείγματα ασθενών που είχαν επιβιώσει από αυτή την ασθένεια. Και βρήκε ότι κάτι παράξενο συνέβαινε. Κάτι στο δείγμα σκότωνε τα βακτήρια που θεωρούνταν ότι προκαλούσαν την ασθένεια.
This is a picture of Félix d'Herelle. He is one of the two scientists credited with discovering phages. Except, when he discovered them back in 1917, he had no clue what he had discovered. He was interested in a disease called bacillary dysentery, which is a bacterial infection that causes severe diarrhea, and back then, was actually killing a lot of people, because after all, no cure for bacterial infections had been invented. He was looking at samples from patients who had survived this illness. And he found that something weird was going on. Something in the sample was killing the bacteria that were supposed to cause the disease.
Για να βρει τι συνέβαινε, έκανε ένα ευφυές πείραμα. Πήρε το δείγμα, το διήθησε μέχρι να σιγουρευτεί ότι μόνο κάτι πολύ μικρό θα μπορούσε να παραμείνει, και μετά πήρε μια μικρή σταγόνα και την πρόσθεσε σε νέα καλλιέργεια βακτηρίων. Και παρατήρησε ότι μέσα σε μερικές ώρες τα βακτήρια είχαν σκοτωθεί. Έπειτα το επανέλαβε, πάλι με διήθηση, πήρε μια μικρή σταγόνα, και την πρόσθεσε στην επόμενη παρτίδα βακτηρίων. Το έκανε 50 φορές στη σειρά, πάντα καταλήγοντας το ίδιο αποτέλεσμα. Και σ' αυτό το σημείο έβγαλε δύο συμπεράσματα: Πρώτον, το προφανές: ναι, κάτι σκότωνε τα βακτήρια, και ήταν μέσα σε αυτό το υγρό. Το δεύτερο: αυτό το κάτι έπρεπε να ήταν βιολογικής φύσης, επειδή μία μικρή σταγόνα ήταν αρκετή για να έχει τεράστιο αντίκτυπο. Αποκάλεσε τον παράγοντα που βρήκε «αόρατο μικρόβιο» και του έδωσε το όνομα «βακτηριοφάγος», που σημαίνει κυριολεκτικά «αυτός που τρώει βακτήρια». Κι αυτή, παρεμπιπτόντως, είναι μία από τις πιο θεμελιώδεις ανακαλύψεις της σύγχρονης μικροβιολογίας. Πάρα πολλές σύγχρονες τεχνικές στηρίζονται στην κατανόηση της λειτουργίας των φάγων-- τόσο στη γονιδιωματική επεξεργασία, μα και σε άλλους τομείς. Και μόλις σήμερα, το βραβείο Νόμπελ Χημείας απονεμήθηκε σε δύο επιστήμονες που δουλεύουν με φάγους και ανέπτυξαν φάρμακα βασισμένα σε αυτό.
To find out what was going on, he did an ingenious experiment. He took the sample, filtered it until he was sure that only something very small could have remained, and then took a tiny drop and added it to freshly cultivated bacteria. And he observed that within a number of hours, the bacteria had been killed. He then repeated this, again filtering, taking a tiny drop, adding it to the next batch of fresh bacteria. He did this in sequence 50 times, always observing the same effect. And at this point, he made two conclusions. First of all, the obvious one: yes, something was killing the bacteria, and it was in that liquid. The other one: it had to be biologic in nature, because a tiny drop was sufficient to have a huge impact. He called the agent he had found an "invisible microbe" and gave it the name "bacteriophage," which, literally translated, means "bacteria eater." And by the way, this is one of the most fundamental discoveries of modern microbiology. So many modern techniques go back to our understanding of how phages work -- in genomic editing, but also in other fields. And just today, the Nobel Prize in chemistry was announced for two scientists who work with phages and develop drugs based on that.
Τώρα, τις δεκαετίες του 1920 και 1930, οι άνθρωποι αμέσως είδαν την ιατρική προέκταση των φάγων. Στο κάτω κάτω, αν και αόρατο, υπήρχε κάτι που με βεβαιότητα σκότωνε βακτήρια. Εταιρίες που υπάρχουν μέχρι και σήμερα, όπως η Άμποτ, η Σκουίμπ ή η Λίλυ, πουλούσαν έτοιμα σκευάσματα φάγων. Αλλά η αλήθεια είναι ότι, αν ξεκινάς με ένα αόρατο μικρόβιο, είναι δύσκολο να φτάσεις σε ένα αξιόπιστο φάρμακο. Φανταστείτε να πάτε στον ΕΟΦ σήμερα και να τους μιλήσετε για έναν αόρατο ιό που θέλετε να δώσετε σε ασθενείς. Όταν εμφανίστηκαν τα χημικά αντιβιοτικά το '40, άλλαξαν εντελώς το τοπίο. Κι αυτός ο τύπος έπαιξε σημαντικό ρόλο.
Now, back in the 1920s and 1930s, people also immediately saw the medical potential of phages. After all, albeit invisible, you had something that reliably was killing bacteria. Companies that still exist today, such as Abbott, Squibb or Lilly, sold phage preparations. But the reality is, if you're starting with an invisible microbe, it's very difficult to get to a reliable drug. Just imagine going to the FDA today and telling them all about that invisible virus you want to give to patients. So when chemical antibiotics emerged in the 1940s, they completely changed the game. And this guy played a major role.
Είναι ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ. Κέρδισε το βραβείο Νόμπελ στην ιατρική χάρη στη συνεισφορά του στην ανάπτυξη του πρώτου αντιβιοτικού, της πενικιλλίνης. Και τα αντιβιοτικά λειτουργούν πολύ διαφορετικά από τους φάγους. Ως επί το πλείστον,αναστέλλουν την ανάπτυξη των βακτηρίων, και δεν του νοιάζει ιδιαίτερα το είδος των βακτηρίων. Αυτά που ονομάζουμε ευρέως φάσματος καταπολεμούν πολλά είδη βακτηρίων που υπάρχουν. Συγκρίνετέ τα με τους φάγους, που δρουν πολύ περιορισμένα εναντίον ενός μόνο είδους βακτηρίων, και θα καταλάβετε το εμφανές πλεονέκτημα.
This is Alexander Fleming. He won the Nobel Prize in medicine for his work contributing to the development of the first antibiotic, penicillin. And antibiotics really work very differently than phages. For the most part, they inhibit the growth of the bacteria, and they don't care so much which kind of bacteria are present. The ones that we call broad-spectrum will even work against a whole bunch of bacteria out there. Compare that to phages, which work extremely narrowly against one bacterial species, and you can see the obvious advantage.
Τότε, αυτό θα φαινόταν σαν όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Είχες έναν ασθενή με πιθανή βακτηριακή λοίμωξη, του έδινες το αντιβιοτικό, και χωρίς να χρειάζεται να ξέρεις τίποτα για τα βακτήρια που προκάλεσαν τη νόσο, πολλοί από τους ασθενείς θεραπεύονταν. Κι έτσι, καθώς βγάζαμε όλο και περισσότερα αντιβιοτικά έγιναν, ορθώς, η πρώτη γραμμή θεραπείας των βακτηριακών λοιμώξεων. Και, παρεμπιπτόντως, συνέβαλαν εξαιρετικά στο προσδοκώμενο ζωής μας. Σήμερα μπορούμε να κάνουμε σύνθετες ιατρικές πράξεις και χειρουργεία επειδή έχουμε αντιβιοτικά και δε ρισκάρουμε να πεθάνει ο ασθενής την επόμενη κιόλας μέρα από μία βακτηριακή λοίμωξη, που μπορεί να κολλήσει στο χειρουργείο.
Now, back then, this must have felt like a dream come true. You had a patient with a suspected bacterial infection, you gave him the antibiotic, and without really needing to know anything else about the bacteria causing the disease, many of the patients recovered. And so as we developed more and more antibiotics, they, rightly so, became the first-line therapy for bacterial infections. And by the way, they have contributed tremendously to our life expectancy. We are only able to do complex medical interventions and medical surgeries today because we have antibiotics, and we don't risk the patient dying the very next day from the bacterial infection that he might contract during the operation.
Έτσι αρχίσαμε να ξεχνάμε τους φάγους, ειδικά στη δυτική ιατρική. Και ως ένα βαθμό, ενώ μεγάλωνα η ιδέα ήταν: έχουμε τελειώσει με τις βακτηριακές λοιμώξεις -- έχουμε αντιβιοτικά. Φυσικά σήμερα ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Σήμερα, οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε για τα υπερβακτήρια. Αυτά είναι βακτήρια που ανέπτυξαν αντοχή σε πολλά, αν όχι όλα, τα αντιβιοτικά που έχουμε στη διάθεσή μας για να θεραπεύσουμε μια λοίμωξη.
So we started to forget about phages, especially in Western medicine. And to a certain extent, even when I was growing up, the notion was: we have solved bacterial infections; we have antibiotics. Of course, today, we know that this is wrong. Today, most of you will have heard about superbugs. Those are bacteria that have become resistant to many, if not all, of the antibiotics that we have developed to treat this infection.
Πώς φτάσαμε εδώ; Λοιπόν, δεν ήμασταν τόσο έξυπνοι όσο νομίζαμε. Ενώ χρησιμοποιούσαμε αντιβιοτικά παντού -- σε νοσοκομεία για πρόληψη και θεραπεία, στο σπίτι για απλό κρύωμα, σε φάρμες για να κρατήσουμε τα ζώα υγιή -- τα βακτήρια εξελίσσονταν. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης που δέχονταν από τα αντιβιοτικά, επιβίωσαν εκείνα τα βακτήρια με την καλύτερη ικανότητα προσαρμογής. Σήμερα τα ονομάζουμε «πολυανθεκτικά βακτήρια». Και ακούστε ένα τρομακτικό νούμερο. Σε μια πρόσφατη έρευνα της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου, υπολογίστηκε ότι περίπου το 2050, 10 εκατομμύρια άνθρωποι ίσως πεθαίνουν ετησίως από πολυανθεκτικές λοιμώξεις. Συγκρίνετέ το με τους οκτώ εκατομμύρια θανάτους από καρκίνο ετησίως σήμερα και θα δείτε πόσο τρομακτικός είναι ο αριθμός. Τα καλά νέα όμως είναι ότι έχουμε ακόμη τους φάγους.
How did we get here? Well, we weren't as smart as we thought we were. As we started using antibiotics everywhere -- in hospitals, to treat and prevent; at home, for simple colds; on farms, to keep animals healthy -- the bacteria evolved. In the onslaught of antibiotics that were all around them, those bacteria survived that were best able to adapt. Today, we call these "multidrug-resistant bacteria." And let me put a scary number out there. In a recent study commissioned by the UK government, it was estimated that by 2050, ten million people could die every year from multidrug-resistant infections. Compare that to eight million deaths from cancer per year today, and you can see that this is a scary number. But the good news is, phages have stuck around.
Και σας λέω ότι δεν φοβήθηκαν την υπερανθεκτικότητα.
And let me tell you, they are not impressed by multidrug resistance.
(Γέλια)
(Laughter)
Ακόμη κυνηγούν και σκοτώνουν χαρούμενοι βακτήρια ολόγυρα μας. Και επίσης έχουν παραμείνει επιλεκτικοί, πράγμα που σήμερα είναι καλό. Σήμερα μπορούμε να αναγνωρίσουμε με αξιοπιστία ένα παθογόνο βακτήριο που προκαλεί διάφορες λοιμώξεις. Και η εκλεκτικότητά τους θα μας βοηθήσει να αποφύγουμε παρενέργειες που συχνά σχετίζονται με αντιβιοτικά ευρέως φάσματος. Αλλά ίσως το καλύτερο νέο είναι: δεν είναι πλέον ένα αόρατο μικρόβιο. Μπορούμε να τους δούμε. Και είδαμε έναν μαζί πριν. Μπορούμε να αναλύσουμε το DNA τους. Καταλαβαίνουμε πώς πολλαπλασιάζονται. Και καταλαβαίνουμε τους περιορισμούς. Είμαστε σε καλό σημείο για να αναπτύξουμε τώρα ισχυρά και αξιόπιστα φάρμακα βασισμένα σε φάγους.
They are just as happily killing and hunting bacteria all around us. And they've also stayed selective, which today is really a good thing. Today, we are able to reliably identify a bacterial pathogen that's causing an infection in many settings. And their selectivity will help us avoid some of the side effects that are commonly associated with broad-spectrum antibiotics. But maybe the best news of all is: they are no longer an invisible microbe. We can look at them. And we did so together before. We can sequence their DNA. We understand how they replicate. And we understand the limitations. We are in a great place to now develop strong and reliable phage-based pharmaceuticals.
Κι αυτό είναι που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Πάνω από 10 εταιρίες βιοτεχνολογίας, μαζί και η δικιά μας, αναζητούν εφαρμογές φάγων σε ανθρώπους για τη θεραπεία βακτηριακών λοιμώξεων. Διάφορες κλινικές μελέτες δρομολογούνται σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Έτσι, είμαι πεπεισμένος ότι βρισκόμαστε στο χείλος μιας αναγέννησης της θεραπείας με φάγους. Για μένα, ο σωστός τρόπος να απεικονίσεις έναν φάγο είναι κάπως έτσι.
And that's what's happening around the globe. More than 10 biotech companies, including our own company, are developing human-phage applications to treat bacterial infections. A number of clinical trials are getting underway in Europe and the US. So I'm convinced that we're standing on the verge of a renaissance of phage therapy. And to me, the correct way to depict the phage is something like this.
(Γέλια)
(Laughter)
Για μένα, οι φάγοι είναι οι σούπερ-ήρωες που περιμέναμε στη μάχη μας κατά των πολυανθεκτικών λοιμώξεων.
To me, phages are the superheroes that we have been waiting for in our fight against multidrug-resistant infections.
Άρα την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε έναν ιό, κρατήστε αυτή την εικόνα στο μυαλό σας. Στην τελική, μία μέρα ένας φάγος μπορεί να σας σώσει τη ζωή.
So the next time you think about a virus, keep this image in mind. After all, a phage might one day save your life.
Ευχαριστώ!
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)