You may want to take a closer look. There's more to this painting than meets the eye. And yes, it's an acrylic painting of a man, but I didn't paint it on canvas. I painted it directly on top of the man.
Bekijk dit eens van dichterbij. Er is meer aan de hand met dit schilderij dan je denkt. Ja, het is een man geschilderd in acrylverf, maar niet op doek. Ik schilderde dit rechtstreeks op de man.
What I do in my art is I skip the canvas altogether, and if I want to paint your portrait, I'm painting it on you, physically on you. That also means you're probably going to end up with an earful of paint, because I need to paint your ear on your ear. Everything in this scene, the person, the clothes, chairs, wall, gets covered in a mask of paint that mimics what's directly below it, and in this way, I'm able to take a three-dimensional scene and make it look like a two-dimensional painting. I can photograph it from any angle, and it will still look 2D. There's no Photoshop here. This is just a photo of one of my three-dimensional paintings.
Ik sla het doek gewoon over in mijn kunst, en als ik je portret wil schilderen, dan schilder ik het op jou, fysiek op jou. Dat wil ook zeggen dat je waarschijnlijk eindigt met een oor vol verf, want ik moet je oor op je oor schilderen. Alles in deze scène, de persoon, de kleren, stoelen, muur, wordt bedekt met een verfmasker, dat weerspiegelt wat er direct onder zit. Op deze manier kan ik een driedimensionale scène er doen uitzien als een tweedimensionaal schilderij. Ik kan het fotograferen vanuit elke hoek en toch lijkt het 2D. Hier komt geen Photoshop aan te pas. Dit is gewoon een foto van één van mijn driedimensionale schilderijen.
You might be wondering how I came up with this idea of turning people into paintings. But originally, this had nothing to do with either people or paint. It was about shadows. I was fascinated with the absence of light, and I wanted to find a way that I could give it materiality and pin it down before it changed. I came up with the idea of painting shadows. I loved that I could hide within this shadow my own painted version, and it would be almost invisible until the light changed, and all of a sudden my shadow would be brought to the light.
Jullie vragen zich misschien af hoe ik op het idee kwam om mensen te veranderen in schilderijen. Oorspronkelijk had dit niks te maken met mensen of verf. Het ging om schaduwen. Ik was gefascineerd door de afwezigheid van het licht, en ik wou een manier vinden om het te materialiseren en het te vatten voor het veranderde. Ik kwam met het idee om schaduwen te schilderen. Ik vond het fantastisch dat ik in die schaduw mijn eigen geschilderde versie kon verbergen en dat het bijna onzichtbaar zou zijn tot het licht veranderde en plots mijn schaduw aan het licht zou komen.
I wanted to think about what else I could put shadows on, and I thought of my friend Bernie. But I didn't just want to paint the shadows. I also wanted to paint the highlights and create a mapping on his body in greyscale. I had a very specific vision of what this would look like, and as I was painting him, I made sure to follow that very closely. But something kept on flickering before my eyes. I wasn't quite sure what I was looking at. And then when I took that moment to take a step back, magic. I had turned my friend into a painting. I couldn't have foreseen that when I wanted to paint a shadow, I would pull out this whole other dimension, that I would collapse it, that I would take a painting and make it my friend and then bring him back to a painting.
Ik vroeg me af waar ik nog schaduwen op kon zetten en ik dacht aan mijn vriend Bernie. Maar ik wilde niet gewoon de schaduwen schilderen. Ik wilde ook de lichtpunten schilderen en een afbeelding in grijstinten op zijn lichaam maken. Ik had een heel specifieke visie over hoe dat eruit zou zien, en terwijl ik hem schilderde, zorgde ik ervoor dat ik die visie zeer nauw volgde. Maar er bleef iets flikkeren voor mijn ogen. Ik was niet zeker waar ik naar aan het kijken was. En toen ik eventjes een stap terug zette, magie. Ik had mijn vriend veranderd in een schilderij. Ik had nooit kunnen voorspellen dat, toen ik een schaduw wou tekenen, ik een hele andere dimensie zou ontdekken, ik die zou samenklappen, ik een schilderij zou nemen en het tot mijn vriend zou maken en hem dan zou terugbrengen tot een schilderij.
I was a little conflicted though, because I was so excited about what I'd found, but I was just about to graduate from college with a degree in political science, and I'd always had this dream of going to Washington, D.C., and sitting at a desk and working in government. (Laughter) Why did this have to get in the way of all that?
Ik twijfelde wel, hoor, want ik was zo enthousiast over wat ik gevonden had, maar ik ging net afstuderen aan de universiteit met een diploma in politieke wetenschappen. Ik had altijd gedroomd dat ik naar Washington, D.C., zou gaan, aan een bureau zou zitten en voor de overheid zou werken. (Publiek lacht) Waarom moest dit daar nu een stokje voor steken?
I made the tough decision of going home after graduation and not going up to Capitol Hill, but going down to my parents' basement and making it my job to learn how to paint. I had no idea where to begin. The last time I'd painted, I was 16 years old at summer camp, and I didn't want to teach myself how to paint by copying the old masters or stretching a canvas and practicing over and over again on that surface, because that's not what this project was about for me. It was about space and light.
Ik nam de moeilijke beslissing om naar huis te gaan na het afstuderen en niet naar het parlement te gaan, maar af te zakken naar de kelder van mijn ouders en te leren hoe ik moest schilderen. Ik had geen idee waar te beginnen. De laatste keer dat ik geschilderd had, was ik 16 jaar oud, op zomerkamp. Ik wou mezelf niet leren hoe ik moest schilderen door de oude meesters te kopiëren of een doek te spannen en telkens opnieuw te oefenen op dat oppervlak, omdat voor mij dit project daar niet om ging. Het ging om ruimte en licht.
My early canvases ended up being things that you wouldn't expect to be used as canvas, like fried food. It's nearly impossible to get paint to stick to the grease in an egg. (Laughter) Even harder was getting paint to stick to the acid in a grapefruit. It just would erase my brush strokes like invisible ink. I'd put something down, and instantly it would be gone.
Mijn eerste doeken bleken dingen die je niet zou verwachten als doek, zoals gebakken voeding. Het is quasi onmogelijk om verf te laten hechten op het vet in een ei. (Publiek lacht) Het was zelfs nog moeilijker om verf te laten plakken op het zuur in een pompelmoes. Dat deed gewoon mijn penseelstreken verdwijnen zoals onzichtbare inkt. Ik deed er wat verf op en die was onmiddellijk weer weg.
And if I wanted to paint on people, well, I was a little bit embarrassed to bring people down into my studio and show them that I spent my days in a basement putting paint on toast. It just seemed like it made more sense to practice by painting on myself. One of my favorite models actually ended up being a retired old man who not only didn't mind sitting still and getting the paint in his ears, but he also didn't really have much embarrassment about being taken out into very public places for exhibition, like the Metro.
Als ik dan mensen wou verven, wel, dan was ik een beetje beschaamd om mensen naar mijn studio te brengen en hen te laten zien dat ik mijn dagen sleet in een kelder terwijl ik verf op toast smeerde. Het leek me gewoon logischer dat ik zou oefenen door op mezelf te schilderen. Eén van mijn favoriete modellen werd uiteindelijk een gepensioneerde oude man die er niks om gaf om stil te zitten en verf in zijn oren te krijgen. Hij had er ook niets op tegen om meegenomen te worden naar zeer openbare plaatsen om te worden tentoongesteld, zoals in de metro.
I was having so much fun with this process. I was teaching myself how to paint in all these different styles, and I wanted to see what else I could do with it. I came together with a collaborator, Sheila Vand, and we had the idea of creating paintings in a more unusual surface, and that was milk. We got a pool. We filled it with milk. We filled it with Sheila. And I began painting. And the images were always completely unexpected in the end, because I could have a very specific image about how it would turn out, I could paint it to match that, but the moment that Sheila laid back into the milk, everything would change. It was in constant flux, and we had to, rather than fight it, embrace it, see where the milk would take us and compensate to make it even better. Sometimes, when Sheila would lay down in the milk, it would wash all the paint off of her arms, and it might seem a little bit clumsy, but our solution would be, okay, hide your arms. And one time, she got so much milk in her hair that it just smeared all the paint off of her face. All right, well, hide your face. And we ended up with something far more elegant than we could have imagined, even though this is essentially the same solution that a frustrated kid uses when he can't draw hands, just hiding them in the pockets.
Ik had zoveel plezier met dit proces. Ik was mezelf aan het leren hoe te schilderen in allerlei verschillende stijlen en ik wou zien wat ik er nog allemaal mee kon doen. Ik ontmoette een partner, Sheila Vand, en we hadden het idee om schilderijen te maken op een meer ongewoon oppervlak, en dat was melk. We kochten een zwembad. We vulden het met melk. We vulden het met Sheila. En ik begon te schilderen. De beelden waren altijd totaal onverwacht op het eind, omdat ik een heel specifieke voorstelling kon hebben over hoe het er zou uitzien. Ik kon schilderen om dat te verkrijgen, maar het moment dat Sheila in de melk ging liggen, veranderde alles. Het was in constante beweging, en we moesten dat omhelzen, eerder dan het tegengaan, zien waar de melk ons heen zou brengen en dan compenseren om het zelfs beter te maken. Soms, wanneer Sheila in de melk ging liggen, werd alle verf van haar armen gespoeld. Dat lijkt misschien een beetje knoeiwerk, maar onze oplossing was dan: "OK, verberg je armen." Eén keer kreeg ze zoveel melk in haar haren dat die gewoon alle verf van haar gezicht spoelde. "Goed dan, verberg je gezicht." En uiteindelijk kregen we iets dat veel eleganter was dan we ons hadden kunnen voorstellen, zelfs al is dit in essentie dezelfde oplossing die een gefrustreerd kind gebruikt wanneer het geen handen kan tekenen: ze gewoon verbergen in de broekzakken.
When we started out on the milk project, and when I started out, I couldn't have foreseen that I would go from pursuing my dream in politics and working at a desk to tripping over a shadow and then turning people into paintings and painting on people in a pool of milk. But then again, I guess it's also not unforeseeable that you can find the strange in the familiar, as long as you're willing to look beyond what's already been brought to light, that you can see what's below the surface, hiding in the shadows, and recognize that there can be more there than meets the eye.
Toen we begonnen met het melkproject, en toen ik begon, kon ik niet voorspeld hebben dat ik zou gaan van het nastreven van politieke dromen en bureauwerk naar het struikelen over een schaduw en dat ik mensen in schilderijen zou veranderen en mensen zou beschilderen in een melkbad. Maar het is waarschijnlijk ook niet onvoorspelbaar dat je het vreemde kan ontdekken in het bekende, als je maar bereid bent om verder te kijken dan datgene dat al in het licht staat, dat je kan zien wat er onder het oppervlak ligt, verborgen in de schaduwen, en kan erkennen dat er daar meer kan zijn dan het blote oog kan zien.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)