Ίσως θα 'πρεπε να ρίξετε μια πιο προσεκτική ματιά. Υπάρχουν περισσότερα σ' αυτόν τον πίνακα απ' ό,τι βλέπετε με την πρώτη ματιά. Είναι ένας ακρυλικός πίνακας ενός άνδρα, αλλά δεν το ζωγράφισα πάνω σε καμβά. Το ζωγράφισα απευθείας επάνω στον άνδρα.
You may want to take a closer look. There's more to this painting than meets the eye. And yes, it's an acrylic painting of a man, but I didn't paint it on canvas. I painted it directly on top of the man.
Αυτό που κάνω στη δουλειά μου, είναι να παραλείπω τον καμβά εντελώς και αν θέλω να ζωγραφίσω το πορτραίτο σου, το ζωγραφίζω επάνω σου, κυριολεκτικά επάνω σου. Πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον θα καταλήξεις με ένα αυτί γεμάτο μπογιά, γιατί πρέπει να ζωγραφίσω το αυτί σου πάνω στο αυτί σου. Τα πάντα σε αυτή την εικόνα, ο άνθρωπος, τα ρούχα, οι καρέκλες, ο τοίχος, καλύπτονται από μπογιά, η οποία μιμείται αυτό που είναι ακριβώς από κάτω της, και μ' αυτό τον τρόπο, μπορώ να πάρω μία τρισδιάστατη εικόνα και να την κάνω να μοιάζει με ένα δισδιάστατο πίνακα. Μπορώ να τη φωτογραφίσω από οποιαδήποτε γωνία και πάλι να δείχνει δισδιάστατη. Δεν έχει γίνει Photoshop εδώ. Αυτή είναι απλώς μία φωτογραφία ενός τρισδιάστατου πίνακά μου.
What I do in my art is I skip the canvas altogether, and if I want to paint your portrait, I'm painting it on you, physically on you. That also means you're probably going to end up with an earful of paint, because I need to paint your ear on your ear. Everything in this scene, the person, the clothes, chairs, wall, gets covered in a mask of paint that mimics what's directly below it, and in this way, I'm able to take a three-dimensional scene and make it look like a two-dimensional painting. I can photograph it from any angle, and it will still look 2D. There's no Photoshop here. This is just a photo of one of my three-dimensional paintings.
Ίσως να αναρωτιέστε το πώς μου ήρθε αυτή η ιδέα της μετατροπής των ανθρώπων σε πίνακες. Αλλά αρχικά, δεν είχε να κάνει ούτε με τους ανθρώπους, ούτε με την μπογιά. Είχε να κάνει με τις σκιές. Με εντυπωσίαζε η έλλειψη του φωτός και ήθελα να βρω έναν τρόπο να της δώσω υλική υπόσταση και να την καταγράψω πριν αλλάξει. Μου ήρθε η ιδέα να ζωγραφίσω σκιές. Λάτρευα το ότι μπορούσα να κρύβω μέσα στη σκιά τη δική μου ζωγραφιστή εκδοχή της, και το ότι θα ήταν σχεδόν αόρατη μέχρι να αλλάξει το φως, και τότε ξαφνικά η σκιά μου θα έβγαινε στο φως.
You might be wondering how I came up with this idea of turning people into paintings. But originally, this had nothing to do with either people or paint. It was about shadows. I was fascinated with the absence of light, and I wanted to find a way that I could give it materiality and pin it down before it changed. I came up with the idea of painting shadows. I loved that I could hide within this shadow my own painted version, and it would be almost invisible until the light changed, and all of a sudden my shadow would be brought to the light.
Ήθελα να δω σε τι άλλο θα μπορούσα να βάλω πάνω σκιές και σκέφτηκα το φίλο μου τον Μπέρνι. Αλλά δεν ήθελα απλώς να ζωγραφίσω σκιές. Ήθελα να ζωγραφίσω και τα φωτεινά σημεία και να δημιουργήσω πάνω στο σώμα του μια αναπαράσταση σε κλίμακα του γκρι. Είχα ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό μου για το πώς θα έμοιαζε στο τέλος και καθώς τον ζωγράφιζα, φρόντιζα να την ακολουθώ πολύ πιστά. Κάτι όμως τρεμόπαιζε μπροστά στα μάτια μου. Δεν ήμουν σίγουρη τι ακριβώς κοιτούσα. Και τότε, όταν σταμάτησα για λίγο κι έκανα ένα βήμα πίσω, μαγεία. Είχα μετατρέψει το φίλο μου σε πίνακα. Δεν μπορούσα να προβλέψω πως όταν ήθελα να ζωγραφίσω μία σκιά, θα δημιουργούσα όλη αυτήν τη νέα διάσταση, ότι θα την έκανα να καταρρεύσει, ότι θα έπαιρνα έναν πίνακα και θα τον μετασχημάτιζα στο φίλο μου και μετά θα γινόταν πίνακας και πάλι.
I wanted to think about what else I could put shadows on, and I thought of my friend Bernie. But I didn't just want to paint the shadows. I also wanted to paint the highlights and create a mapping on his body in greyscale. I had a very specific vision of what this would look like, and as I was painting him, I made sure to follow that very closely. But something kept on flickering before my eyes. I wasn't quite sure what I was looking at. And then when I took that moment to take a step back, magic. I had turned my friend into a painting. I couldn't have foreseen that when I wanted to paint a shadow, I would pull out this whole other dimension, that I would collapse it, that I would take a painting and make it my friend and then bring him back to a painting.
Είχα όμως μία εσωτερική σύγκρουση, γιατί ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με την ανακάλυψή μου, αλλά ήμουν έτοιμη να αποφοιτήσω από το πανεπιστήμιο με πτυχίο πολιτικών επιστημών και πάντα ονειρευόμουν να πάω στην Ουάσινγκτον και να κάθομαι σε ένα γραφείο και να δουλεύω στην κυβέρνηση. (Γέλια) Γιατί έπρεπε να μπει αυτό στη μέση;
I was a little conflicted though, because I was so excited about what I'd found, but I was just about to graduate from college with a degree in political science, and I'd always had this dream of going to Washington, D.C., and sitting at a desk and working in government. (Laughter) Why did this have to get in the way of all that?
Πήρα τη δύσκολη απόφαση να γυρίσω σπίτι μου μετά την αποφοίτηση και να μην ανέβω στο Κάπιτολ Χιλ, αλλά να κατέβω στο υπόγειο των γονιών μου και να μάθω πώς να ζωγραφίζω. Δεν είχα ιδέα από πού να ξεκινήσω. Την τελευταία φορά που ζωγράφισα, ήμουν 16 χρονών στην κατασκήνωση και δεν ήθελα να μάθω να ζωγραφίζω αντιγράφοντας τους μεγάλους ζωγράφους ή τεντώνοντας έναν καμβά και κάνοντας εξάσκηση ξανά και ξανά πάνω σε αυτή την επιφάνεια, γιατί για 'μένα αυτό το πρότζεκτ δεν είχε να κάνει με αυτό. Είχε να κάνει με το χώρο και το φως.
I made the tough decision of going home after graduation and not going up to Capitol Hill, but going down to my parents' basement and making it my job to learn how to paint. I had no idea where to begin. The last time I'd painted, I was 16 years old at summer camp, and I didn't want to teach myself how to paint by copying the old masters or stretching a canvas and practicing over and over again on that surface, because that's not what this project was about for me. It was about space and light.
Οι πρώτοι μου καμβάδες κατέληξαν να είναι πράγματα που δε θα περίμενε κάποιος να χρησιμοποιούνται ως καμβάδες, όπως το τηγανητό φαγητό. Είναι σχεδόν αδύνατον να κάνεις τη μπογιά να μείνει πάνω στη γλίτσα του αυγού. (Γέλια) Ακόμα πιο δύσκολο ήταν να κάνεις τη μπογιά να μείνει πάνω στο οξύ του γκρέιπφρουτ. Οι πινελιές μου απλά σβήνονταν σαν αόρατο μελάνι. Σχεδίαζα κάτι και ακαριαία εξαφανιζόταν.
My early canvases ended up being things that you wouldn't expect to be used as canvas, like fried food. It's nearly impossible to get paint to stick to the grease in an egg. (Laughter) Even harder was getting paint to stick to the acid in a grapefruit. It just would erase my brush strokes like invisible ink. I'd put something down, and instantly it would be gone.
Κι αν ήθελα να ζωγραφίσω πάνω σε ανθρώπους, με έπιανε μία αμηχανία να φέρω ανθρώπους στο στούντιό μου και να τους δείξω ότι περνάω τις μέρες μου σ' ένα υπόγειο απλώνοντας μπογιές πάνω σε τοστ. Μου φάνηκε πιο λογικό να εξασκηθώ ζωγραφίζοντας πάνω μου. Ένα από τα αγαπημένα μου μοντέλα κατέληξε περιέργως να είναι ένας συνταξιούχος που όχι μόνο δεν τον πείραζε να κάθεται ακίνητος και να μπαίνει μπογιά στα αυτιά του, αλλά δεν ένιωθε ντροπή να βγαίνει σε δημόσιους χώρους για έκθεση, όπως στο μετρό.
And if I wanted to paint on people, well, I was a little bit embarrassed to bring people down into my studio and show them that I spent my days in a basement putting paint on toast. It just seemed like it made more sense to practice by painting on myself. One of my favorite models actually ended up being a retired old man who not only didn't mind sitting still and getting the paint in his ears, but he also didn't really have much embarrassment about being taken out into very public places for exhibition, like the Metro.
Διασκέδαζα τόσο πολύ μ' αυτήν τη διαδικασία. Μάθαινα τον εαυτό μου πώς να ζωγραφίζει όλα αυτά διαφορετικά είδη, και ήθελα να δω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω μ' αυτό. Ένωσα τις δυνάμεις μου με τη Σίλα Βαντ και είχαμε την ιδέα να φτιάξουμε πίνακες σε μια πιο ασυνήθιστη επιφάνεια, όπως το γάλα. Πήραμε μία πισίνα. Τη γεμίσαμε με γάλα. Βάλαμε τη Σίλα. Και ξεκίνησα να ζωγραφίζω. Και οι εικόνες ήταν πάντα τελείως απρόσμενες στο τέλος, γιατί μπορεί να είχα μία πολύ συγκεκριμένη εικόνα του πώς θα έβγαινε στο τέλος, μπορούσα να τη ζωγραφίσω για να βγει έτσι, αλλά τη στιγμή που η Σίλα ξάπλωνε μέσα στο γάλα, όλα άλλαζαν. Ήταν σε συνεχή αλλαγή, και έπρεπε, αντί να το καταπολεμήσουμε, να το αγκαλιάσουμε, να δούμε πού θα μας πήγαινε το γάλα και να το αντισταθμίσουμε ώστε να γίνει ακόμα καλύτερο. Μερικές φορές, όταν η Σίλα ξάπλωνε μέσα στο γάλα, όλη η μπογιά ξεπλενόταν από τα χέρια της, και όσο άκομψο κι αν φαινόταν, η λύση μας ήταν, εντάξει, κρύψε τα χέρια σου. Και μια φορά, είχε τόσο γάλα στα μαλλιά της που πασάλειψε όλη την μπογιά στο πρόσωπό της. Εντάξει, λοιπόν, κρύψε το πρόσωπό σου. Και καταλήξαμε σε κάτι πολύ πιο καλαίσθητο απ' ό,τι φανταζόμασταν, παρόλο που στην ουσία δίναμε τις ίδιες λύσεις που θα έδινε ένα παιδάκι το οποίο δεν μπορεί να ζωγραφίσει χέρια και απλά τα κρύβει μέσα στις τσέπες.
I was having so much fun with this process. I was teaching myself how to paint in all these different styles, and I wanted to see what else I could do with it. I came together with a collaborator, Sheila Vand, and we had the idea of creating paintings in a more unusual surface, and that was milk. We got a pool. We filled it with milk. We filled it with Sheila. And I began painting. And the images were always completely unexpected in the end, because I could have a very specific image about how it would turn out, I could paint it to match that, but the moment that Sheila laid back into the milk, everything would change. It was in constant flux, and we had to, rather than fight it, embrace it, see where the milk would take us and compensate to make it even better. Sometimes, when Sheila would lay down in the milk, it would wash all the paint off of her arms, and it might seem a little bit clumsy, but our solution would be, okay, hide your arms. And one time, she got so much milk in her hair that it just smeared all the paint off of her face. All right, well, hide your face. And we ended up with something far more elegant than we could have imagined, even though this is essentially the same solution that a frustrated kid uses when he can't draw hands, just hiding them in the pockets.
Όταν ξεκινήσαμε το έργο με το γάλα, κι όταν ξεκίνησα εγώ, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι από το να κυνηγήσω το όνειρό μου για την πολιτική και τη δουλειά γραφείου θα κατέληγα να σκοντάφτω σε μια σκιά και ύστερα να μετατρέπω τους ανθρώπους σε πίνακες και να ζωγραφίζω πάνω σε ανθρώπους μέσα σε μια πισίνα με γάλα. Αλλά από την άλλη, δεν είναι και τόσο απρόσμενο να βρίσκεις το παράξενο στο γνώριμο, αρκεί να έχεις τη θέληση να κοιτάξεις πέρα από όσα ήδη έχουν έρθει στο φως, να δεις τι βρίσκεται κάτω απ' την επιφάνεια, τι κρύβεται στις σκιές, και να αναγνωρίσεις πως υπάρχουν περισσότερα εκεί από εκείνα που βλέπεις με την πρώτη ματιά.
When we started out on the milk project, and when I started out, I couldn't have foreseen that I would go from pursuing my dream in politics and working at a desk to tripping over a shadow and then turning people into paintings and painting on people in a pool of milk. But then again, I guess it's also not unforeseeable that you can find the strange in the familiar, as long as you're willing to look beyond what's already been brought to light, that you can see what's below the surface, hiding in the shadows, and recognize that there can be more there than meets the eye.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)