The first half of the 20th century was an absolute disaster in human affairs, a cataclysm. We had the First World War, the Great Depression, the Second World War and the rise of the communist nations. And each one of these forces split the world, tore the world apart, divided the world. And they threw up walls -- political walls, trade walls, transportation walls, communication walls, iron curtains -- which divided peoples and nations.
Sa unang bahagi ng ika-20 siglo sangkaterbang sakuna ang inabot ng sangkatauhan, isang malaking gulo. Nangyari ang Unang Digmaang Pandaigdig, ang Great Depression, ang Ikalawang Digmaang Pangdaigdig, at ang pag-usbong ng mga komunistang bansa. At bawat isa sa mga ito, pinagwatak-watak at hinati ang mundo. At bumuo sila ng mga pader, mga bakod sa pulitika at kalakalan, bakod sa transportasyon, bakod sa komunikasyon, ang kurtinang bakal, na hinati ang mga tao at mga bansa.
It was only in the second half of the 20th century that we slowly began to pull ourselves out of this abyss. Trade walls began to come tumbling down. Here are some data on tariffs: starting at 40 percent, coming down to less than 5 percent. We globalized the world. And what does that mean? It means that we extended cooperation across national boundaries; we made the world more cooperative. Transportation walls came tumbling down. You know in 1950 the typical ship carried 5,000 to 10,000 tons worth of goods. Today a container ship can carry 150,000 tons; it can be manned with a smaller crew; and unloaded faster than ever before. Communication walls, I don't have to tell you -- the Internet -- have come tumbling down. And of course the iron curtains, political walls have come tumbling down.
Sa ikalawang bahagi lamang ng ika-20 siglo na tayo'y nagsimulang bumangon mula sa pagkakalugmok. Napabagsak natin ang harang sa kalakalan. Ito ay iilan sa mga datos ukol sa taripa: mula sa 40 porsyento, naging mas kaunti pa sa 5 porsyento. Nai-globalize ang mundo. Anong ibig sabihin nun? Ibig sabihin, umusbong ang kooperasyon ng mga bansa. Naging mas matulungin ang mundo. Nabuwag ang mga harang sa transportasyon. Noong 1950s lulan ng isang pangkaraniwang bapor ang 5,000 - 10,000 tonelada ng kagamitan. Ngayon ang isang container ship ay nagkakarga ng 150,000 tonelada. Mas kaunti ang kinakailangang tauhan, at mas mabilis nang magbaba ng kargamento. Ang mga harang sa komunikasyon, salamat sa internet, ay nabuwag na. At ang kurtinang bakal, ang mga bakod sa pulitika ay nabuwag na din.
Now all of this has been tremendous for the world. Trade has increased. Here is just a little bit of data. In 1990, exports from China to the United States: 15 billion dollars. By 2007: over 300 billion dollars. And perhaps most remarkably, at the beginning of the 21st century, really for the first time in modern history, growth extended to almost all parts of the world. So China, I've already mentioned, beginning around 1978, around the time of the death of Mao, growth -- ten percent a year. Year after year after year, absolutely incredible. Never before in human history have so many people been raised out of such great poverty as happened in China. China is the world's greatest anti-poverty program over the last three decades. India, starting a little bit later, but in 1990, begetting tremendous growth. Incomes at that time less than $1,000 per year. And over the next 18 years have almost tripled. Growth of six percent a year. Absolutely incredible. Now Africa, Sub-Saharan Africa -- Sub-Saharan Africa has been the area of the world most resistant to growth. And we can see the tragedy of Africa in the first few bars here. Growth was negative. People were actually getting poorer than their parents, and sometimes even poorer than their grandparents had been. But at the end of the 20th century, the beginning of the 21st century, we saw growth in Africa. And I think, as you'll see, there's reasons for optimism, because I believe that the best is yet to come. Now why.
Lahat ng ito ay naging mabuti para sa mundo. Umunlad ang kalakalan. Ito ang kaunting datos. Noong 1990, ang export mula Tsina papuntang Estados Unidos -- 15 bilyong dolyar. Noong 2007, higit sa 300 bilyong dolyar. At ang nakakamangha, noong simula ng ika-20 siglo, sa unang pagkakataon sa kasaysayan, umabot sa bawat sulok ng mundo ang pag-unlad. Nabanggit ko na ang Tsina, simula noong 1978, noong namatay ni Mao, ang pag-unlad -- 10 porsyento kada taon. Bawat taon, kamangha-mangha. Hindi pa natin naranasan ang ganito karaming tao na umangat mula sa kahirapan, gaya ng nangyayari sa Tsina ngayon. Ang Tsina ang may pinakamahusay na programa kontra kahirapan sa nakalipas na 3 dekada. Nahuli ng kaunti ang India, ngunit noong 1990, nagkaroon ng malaking pag-unlad. Noon, ang kita nila ay mas mababa sa 1,000 dolyar kada taon. Lumipas ang 18 taon at naging triple ito. May pag-unlad ng 6 porsyento bawat taon. Kamangha-mangha. Sa Aprika naman, ang bahagi ng Sub-Sahara ang katangi-tangi sa mundo na pinakamailap sa pag-asenso. At makikita natin ang trahedya ng Aprika sa mga datos dito. Naging negatibo ang pag-unlad. Mas naghirap pa ang mga anak kaysa sa mga magulang nila. At sa ibang lugar, mas mahirap pa kaysa sa mga lolo at lola nila. Ngunit, sa bandang dulo ng ika-20 siglo, sa simula ng ika-21 siglo, natunghayan natin ang pag-unlad ng Aprika. At sa tingin ko, may dahilan upang umasa. Dahil hindi pa dito nagtatapos ang kanilang pag-unlad. Bakit?
On the cutting edge today it's new ideas which are driving growth. And by that I mean it's products for which the research and development costs are really high, and the manufacturing costs are low. More than ever before it is these types of ideas which are driving growth on the cutting edge. Now ideas have this amazing property. Thomas Jefferson, I think, really expressed this quite well. He said, "He who receives an idea from me receives instruction himself, without lessening mine. As he who lights his candle at mine receives light without darkening me." Or to put it slightly differently: one apple feeds one man, but an idea can feed the world. Now this is not new. This is practically not new to TEDsters. This is practically the model of TED. But what is new is that the greater function of ideas is going to drive growth even more than ever before. This provides a reason why trade and globalization are even more important, more powerful than ever before, and are going to increase growth more than ever before.
Dahil sa mga panahong ito mga bagong ideya ang nagtutulak ng pag-unlad. Partikular na sa mga produkto ng pananaliksik na pinagkakagastusan at nagiging mura kapag umabot na sa mga pabrika. Ang mga ganitong klase ng ideya ang nagtutulak sa pag-unlad. May ganitong kakahayan ang mga ideya. Sinabi ni Thomas Jefferson ito nang napakaganda. Wika niya, "Ang sinumang nakakatanggap ng ideya mula sa akin ay natututo, nang hindi nababawasan ang sa akin. Gaya nang sinumang nagsisindi ng kandila sa akin ay nakatatanggap ng liwanag nang hindi namamatay ang sa akin. O sa ibang pananalita, isang mansanas para sa iisang tao, ngunit ang isang ideya ay para sa buong mundo. Hindi na ito bago. Lalong hindi ito bago para sa mga TEDsters. Ito naman talaga ang ginagawa sa TED. Ang bago ay mas malaki na ngayon ang kontribusyon ng ideya sa pagtulak ng pag-unlad kaysa sa dati. Ito ang dahilan kung bakit ang kalakalan at globalisasyon ay mas mahalaga at mas makapangyarihan kaysa sa dati, at pinapabilis nito ang pag-unlad.
And to explain why this is so, I have a question. Suppose that there are two diseases: one of them is rare, the other one is common, but if they are not treated they are equally severe. If you had to choose, which would you rather have: the common disease or the rare disease? Common, the common -- I think that's absolutely right, and why? Because there are more drugs to treat common diseases than there are to treat rare diseases. The reason for this is incentives. It costs about the same to produce a new drug whether that drug treats 1,000 people, 100,000 people, or a million people. But the revenues are much greater if the drug treats a million people. So the incentives are much larger to produce drugs which treat more people. To put this differently: larger markets save lives. In this case misery truly does love company.
Upang maipaliwanag ko ito, may halimbawa ako. Kunwari may dalawang sakit. Isa sa kanila, bihira, at ang isa, pangkaraniwan. Pero, kung parehong hindi naagapan, nakamamatay. Kung mamimili ka, alin ang gusto mong magkaroon? Ang pangkaraniwan o ang kakaibang sakit? Iyong pangkaraniwan. Tingin ko tama yun. Bakit? Dahil mas maraming gamot para sa pangkaraniwang sakit kaysa sa kakaibang sakit. Dahil ito sa insentibo. Pareho lang ang gastos sa paggawa ng bagong gamot, kung ang gamot ay para sa 1,000 tao, o 100,000 tao, o isang milyong tao man. Ngunit mas malaki ang kikitain kung isang milyon ang bibili ng gamot. Kaya, mas malaki ang insentibo sa paggawa ng gamot para sa nakararami. Ibig sabihin, nakakasagip-buhay kapag maraming kustomer. Sa kasong ito maraming karamay ang kahirapan.
Now think about the following: if China and India were as rich as the United States is today, the market for cancer drugs would be eight times larger than it is now. Now we are not there yet, but it is happening. As other countries become richer the demand for these pharmaceuticals is going to increase tremendously. And that means an increase incentive to do research and development, which benefits everyone in the world. Larger markets increase the incentive to produce all kinds of ideas, whether it's software, whether it's a computer chip, whether it's a new design. For the Hollywood people in the audience, this even explains why action movies have larger budgets than comedies: it's because action movies translate easier into other languages and other cultures, so the market for those movies is larger. People are willing to invest more, and the budgets are larger.
Ngayon, isipin ang sumusunod: kung ang Tsina at India ay kasing yaman ng Estados Unidos ngayon, ang kalakal para sa gamot laban kanser ay lalaki ng walong beses. Wala pa tayo doon, pero papunta na tayo. Habang yumayaman ang ibang bansa ang pangangailangan ng gamot ay tataas rin ng malaki. Ang ibig sabihin nito ay mas mataas ang insentibo sa pananaliksik, at makikinabang tayong lahat. Mas maraming kustomer, mas malaki ang insentibo na maglabas ng iba't ibang ideya. Ito ma'y software, o computer chip, o bagong disenyo. Para sa mga taga-Hollywood sa audience, ito ang dahilan kung bakit ang mga maaksyong pelikula ay mas malaking badyet kaysa sa komedya. Mas madaling naiintindihan ang aksyon kahit sa ibang kultura at ibang lengwahe. Mas malaki ang negosyo para sa mga ganitong pelikula. Handang mamuhunan nang malaki ang mga tao, at mas malaki ang badyet.
Alright. Well if larger markets increase the incentive to produce new ideas, how do we maximize that incentive? It's by having one world market, by globalizing the world. The way I like to put this is: one idea. Ideas are meant to be shared, so one idea can serve one world, one market. One idea, one world, one market. Well how else can we create new ideas? That's one reason. Globalize trade. How else can we create new ideas? Well, more idea creators. Now idea creators, they come from all walks of life. Artists and innovators -- many of the people you've seen on this stage. I'm going to focus on scientists and engineers because I have some data on that, and I'm a data person.
Kung malaki ang insentibong nalilikha kapag maraming kustomer upang bumuo ng bagong ideya, paano natin lulubusin ang insentibong ito? Ang sagot ay sa paglikha ng pandaigdigang merkado, sa pag-globalize ng mundo. Ganito lang iyan, isang ideya, mga ideya na dapat ibahagi, isang ideya para sa iisang mundo, iisang merkado. Isang ideya, isang mundo, isang merkado. Paano pa nga ba tayo lilikha ng bagong ideya? Iyon ay isang dahilan. Globalize, makipagkalakalan. Paano pa tayo lilikha ng bagong ideya? Well, dagdagan ang mga imbentor ng ideya. Mula sa iba't ibang sulok ang mga taong ito. Mga artista, innovators, marami sa mga taong nagsalita na sa entabladong ito. Tignan natin ang mga siyentipiko at inhinyero dahil may datos ako dito, at ako'y mahilig sa datos.
Now, today, less than one-tenth of one percent of the world's population are scientists and engineers. (Laughter) The United States has been an idea leader. A large fraction of those people are in the United States. But the U.S. is losing its idea leadership. And for that I am very grateful. That is a good thing. It is fortunate that we are becoming less of an idea leader because for too long the United States, and a handful of other developed countries, have shouldered the entire burden of research and development. But consider the following: if the world as a whole were as wealthy as the United States is now there would be more than five times as many scientists and engineers contributing to ideas which benefit everyone, which are shared by everyone. I think of the great Indian mathematician, Ramanujan. How many Ramanujans are there in India today toiling in the fields, barely able to feed themselves, when they could be feeding the world? Now we're not there yet. But it is going to happen in this century. The real tragedy of the last century is this: if you think about the world's population as a giant computer, a massively parallel processor, then the great tragedy has been that billions of our processors have been off line. But in this century China is coming on line. India is coming on line. Africa is coming on line. We will see an Einstein in Africa in this century.
Mas kaunti pa sa 1/10th ng isang porsyento ng buong sangkatauhan ang mga siyentipiko at inhinyero. (Tawanan) Ang Estados Unidos ay nangunguna sa pag-iisip ng ideya. Malaking bahagi ng mga taong iyon ay nasa Estados Unidos. Ngunit papawala na ang pangunguna ng U.S. At dahil doon, ako'y nagpapasalamat. Mabuti iyon. Masuwerte tayo na hindi na tayo nangunguna sapagkat matagal na panahong ang Estados Unidos at iilang bansa lamang ang bumubuo ng buong bigat ng pananaliksik. Ngunit isipin ang sumusunod: kung ang buong mundo ay kasingyaman ng Estado Unidos ngayon higit pa sa limang beses ang dami ng siyentipiko at inhinyero na dadagdag ng ideyang pakikinabangan ng lahat, at paghahatian ng lahat. Naisip ko si Ramanujan, isang mahusay ng matematikong Indian. Ilang Ramanujans ang nasa India ngayon na nag-aararo sa kabukiran at naghihikahos, gayong maari nilang pakainin ang buong mundo? Wala pa tayo doon ngayon. Pero mangyayari iyon sa siglong ito. Ang trahedy ng nakaraang siglo ay: kung ang populasyon ng mundo ay isang higanteng kompyuter, isang malaking prosesor, ang trahedya ay yaong bilyon bilyong prosesor na hindi gumagana. Ngunit sa siglong ito, nagsisimula nang gumana ang Tsina. Gumagana na din ang India. Tumatakbo na din ang Afrika. Makakakita tayo ng Einstein ng Afrika sa siglong ito.
Here is just some data. This is China. 1996: less than one million new university students in China per year; 2006: over five million. Now think what this means. This means we all benefit when another country gets rich. We should not fear other countries becoming wealthy. That is something that we should embrace -- a wealthy China, a wealthy India, a wealthy Africa. We need a greater demand for ideas -- those larger markets I was talking about earlier -- and a greater supply of ideas for the world. Now you can see some of the reasons why I'm optimistic. Globalization is increasing the demand for ideas, the incentive to create new ideas. Investments in education are increasing the supply of new ideas.
Ito ay kaunting datos lamang. Ito ang Tsina. Noong 1996, hindi aabot sa isang milyon ang mag-aaral sa mga unibersidad sa Tsina, bawat taon. Noong 2006, higit pa sa limang milyon. Ano ang ibig sabihin nun? Lahat tayo ay makikinabang kapag yumaman ang ibang bansa. Hindi dapat tayo matakot na yumaman ang ibang bansa. Iyon ay isang bagay na dapat natin yakapin -- mayamang Tsina, mayamang India, mayamang Aprika. Pausbungin natin ang pangangailangan ng ideya, malalaking merkado na kinukwento ko kanina, malaking supply ng mga ideya para sa mundo. Ito ang mga dahilan kung bakit ako'y may magandang pangitain. Inaangat ng globalisasyon ang pangangailangan ng mga ideya, ang paggayak na lumikha ng mga bagong ideya. Pinapalawak ng edukasyon ang imbakan ng bagong ideya.
In fact if you look at world history you can see some reasons for optimism. From about the beginnings of humanity to 1500: zero economic growth, nothing. 1500 to 1800: maybe a little bit of economic growth, but less in a century than you expect to see in a year today. 1900s: maybe one percent. Twentieth century: a little bit over two percent. Twenty-first century could easily be 3.3, even higher percent. Even at that rate, by 2100 average GDP per capita in the world will be $200,000. That's not U.S. GDP per capita, which will be over a million, but world GDP per capita -- $200,000. That's not that far. We won't make it. But some of our grandchildren probably will. And I should say, I think this is a rather modest prediction. In Kurzweilian terms this is gloomy. In Kurzweilian terms I'm like the Eeyore of economic growth. (Laughter)
Ayon sa ating kasaysayan, may magagandang pangitain. Mula sa pagsisimula ng sangkatauhan hanggang 1500, walang naging pag-unlad sa ekonomiya. 1500 hanggang 1800, may kaunting paglago. Ngunit hindi kasing laki ng gaya sa siglong ito. 1900s isang porsyento. Ika-20 siglo, lagpas ng dalawang porsyento. Ika-21 siglo ay aabot ng 3.3 porsyento o higit pa. Sa takbo ng mga nangyayari, sa taong 2100, ang GDP per capita ng mundo ay 200,000 dolyar. Lagpas sa isang milyon ang GDP per capita ng Estados Unidos. Ngunit GDP per capita ng mundo, 200,000 dolyar. Hindi malayo ang panahong iyan. Ngunit hindi na natin maabutan. Ngunit, aabutan iyan ng ating mga apo. At masasabi kong walang halong yabang ang aking hula. Sa paniniwalang Kurzweil, malungkot ito. Sa paniniwalang Kurzweil, ako'y parang si Eeyore ng ekonomiya. (Tawanan)
Alright what about problems? What about a great depression? Well let's take a look. Let's take a look at the Great Depression. Here is GDP per capita from 1900 to 1929. Now let's imagine that you were an economist in 1929, trying to forecast future growth for the United States, not knowing that the economy was about to go off a cliff, not knowing that we were about to enter the greatest economic disaster certainly in the 20th century. What would you have predicted, not knowing this? If you had based your prediction, your forecast on 1900 to 1929 you'd have predicted something like this. If you'd been a little more optimistic -- say, based upon the Roaring Twenties -- you'd have said this. So what actually happened? We went off a cliff but we recovered. In fact in the second half of the 20th century growth was even higher than anything you would have predicted based upon the first half of the 20th century. So growth can wash away even what appears to be a great depression.
Ok, paano naman ang mga problema? Paano ang great depression? Tignan natin ang Great Depression. Ito ang GDP per capita noong 1900 hanggang 1929. Ipagpalagay nating ika'y isang ekonomista noong 1929, na tinatanaw ang pag-unlad ng Estados Unidos sa hinaharap, at wala kang alam na pabagsak na pala ang ekonomiya. Hindi pa natin batid na tayo'y papasok sa pinakamalaking trahedyang pang-ekonomiya sa ika-20 siglo. Ano kaya ang iyong hula kung hindi mo alam ito? Kung binase mo ang iyong hula noong 1900 hanggang 1929 ito ang magiging hula mo. Kung higit na positibo ang iyong pananaw, dahil sa masaganang 20s, ito ang sasabihin mo. Ano nga ba ang nangyari? Bumagsak tayo ngunit tayo'y nakabawi. Sa katunayan, sa ikalawang yugto ng ika-20 siglo higit na mabilis ang ating pag-unlad kaysa sa anumang hula na ginawa noong unang yugto ng ika-20 siglo. Kayang burahin ng pag-unlad ang anumang epekto ng great depression.
Alright. What else? Oil. Oil. This was a big topic. When I was writing up my notes oil was $140 per barrel. So people were asking a question. They were saying, "Is China drinking our milkshake?" (Laughter) And there is some truth to this, in the sense that we have something of a finite resource, and increased growth is going to push up demand for that. But I think I don't have to tell this audience that a higher price of oil is not necessarily a bad thing. Moreover, as everyone knows, look -- it's energy, not oil, which counts. And higher oil prices mean a greater incentive to invest in energy R&D. You can see this in the data. As oil prices go up, energy patents go up. The world is much better equipped to overcome an increase in the price of oil today, than ever in the past, because of what I'm talking about. One idea, one world, one market.
Okay. Ano pa? Langis. Ito ay naging malaking paksa. Noong sinusulat ko pa ito, ang langis ay nasa 140 dolyar bawat bariles. Ang tanong ng taong-bayan, "Iniinom ba ng Tsina ang ating milkshake?" (Tawanan) At may kaunting katotohanan ito dahil ang langis ay nauubos na yaman. Itinataas ng pag-unlad ang ating pangangailangan dito. Hindi naman masama na naging mamahalin ang langis ngayon. Alam ng lahat na enerhiya, at hindi langis, ang ating kailangan. Ang mataas na presyo ng langis ay mangangahulugang mas malaki ang insentibo para sa pananaliksik sa enerhiya. Makikita mo ito sa datos. Habang tumataas ang presyo ng langis, dumadami din ang patents patungkol sa enerhiya. Mas handa ang mundo na lagpasan ang pagtaas ng presyo ng langis ngayon, kaysa sa panahong nakalipas, dahil sa mga bagay na ating napag-usapan. Isang ideya, isang mundo, isang merkado.
So I'm optimistic so long as we hew to these two ideas: to keep globalizing world markets, keep extending cooperation across national boundaries, and keep investing in education. Now the United States has a particularly important role to play in this: to keep our education system globalized, to keep our education system open to students from all over the world, because our education system is the candle that other students come to light their own candles. Now remember here what Jefferson said. Jefferson said, "When they come and light their candles at ours, they gain light, and we are not darkened." But Jefferson wasn't quite right, was he? Because the truth is, when they light their candles at ours, there is twice as much light available for everyone. So my view is: Be optimistic. Spread the ideas. Spread the light. Thank you. (Applause)
Kaya't ako'y positibo basta't sinusunod natin ang dalawang pilosopiyang ito: ipagpatuloy ang globalisasyon ng pandaigdigang merkado, palawakin ang pakikipagtulungan ng mga bansa, at pahalagahan ang edukasyon. Ngayon, may malaking bahagi ang Estados Unidos sa pagkakataong ito -- upang panatilihing globalisado ang sistema ng edukasyon, upang panatilihing bukas ang sistema ng edukasyon para sa lahat -- dahil ang sistema ng edukasyon ay isang kandilang nagbibigay-liwanag sa ibang mag-aaral upang masindihan ang sariling kandila. Alalahanin natin ang sabi ni Jefferson. Sabi ni Jefferson, "Kapag sila'y lumapit at nakisindi ng kandila, nakatatanggap sila ng liwanag, at tayo'y hindi magdidilim." Ngunit may mali sa sinabi ni Jefferson, di ba? Sa katunayan, kapag nakisindi sila ng kandila, dodoble ang ilaw na papakinabangan ng lahat. Kaya't ang aking pananaw ay positibo. Palaganapin ang mga ideya. Ibahagi ang liwanag. Salamat. (Palakpakan)