Το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα ήταν η απόλυτη καταστροφή στις ανθρώπινες σχέσεις, ένας κατακλυσμός. Είχαμε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τη Μεγάλη Ύφεση, το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και την άνοδο των κομμουνιστικών καθεστώτων. Και κάθε μία από αυτές τις δυνάμεις διαμέλισε τον κόσμο, διέλυσε τον κόσμο, διαίρεσε τον κόσμο. Έχτισαν τοίχους, πολιτικούς τοίχους, εμπορικούς τοίχους, τοίχους μεταφορών, τοίχους επικοινωνίας, σιδηρά παραπετάσματα, που διαίρεσαν λαούς και έθνη.
The first half of the 20th century was an absolute disaster in human affairs, a cataclysm. We had the First World War, the Great Depression, the Second World War and the rise of the communist nations. And each one of these forces split the world, tore the world apart, divided the world. And they threw up walls -- political walls, trade walls, transportation walls, communication walls, iron curtains -- which divided peoples and nations.
Ήταν μόνο το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα που αρχίσαμε σιγά σιγά να βγαίνουμε από αυτήν την άβυσσο. Εμπορικοί τοίχοι άρχισαν να γκρεμίζονται. Ορίστε μερικά στοιχεία για τους δασμούς: ξεκινώντας από το 40 τοις εκατό, κατεβαίνουν σε λιγότερο από 5 τοις εκατό. Παγκοσμιοποιήσαμε τον κόσμο. Και τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι επεκτείναμε τη συνεργασία πέραν των εθνικών συνόρων. Έχουμε κάνει τον κόσμο πιο συνεργάσιμο. Τοίχοι μεταφορών κατέρρευσαν. Ξέρετε, το 1950 το τυπικό πλοίο μετέφερε 5.000 με 10.000 τόνους εμπορευμάτων. Σήμερα, ένα πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων μπορεί να μεταφέρει 150.000 τόνους. Μπορεί να είναι επανδρωμένο με ένα μικρότερο πλήρωμα, και να εκφορτωθεί ταχύτερα από ποτέ. Επικοινωνιακοί τοίχοι, δεν χρειάζεται να σας το πω, το διαδίκτυο, έχουν καταρρεύσει. Και φυσικά τα σιδερένια παραπετάσματα, οι πολιτικοί τοίχοι έχουν καταρρεύσει.
It was only in the second half of the 20th century that we slowly began to pull ourselves out of this abyss. Trade walls began to come tumbling down. Here are some data on tariffs: starting at 40 percent, coming down to less than 5 percent. We globalized the world. And what does that mean? It means that we extended cooperation across national boundaries; we made the world more cooperative. Transportation walls came tumbling down. You know in 1950 the typical ship carried 5,000 to 10,000 tons worth of goods. Today a container ship can carry 150,000 tons; it can be manned with a smaller crew; and unloaded faster than ever before. Communication walls, I don't have to tell you -- the Internet -- have come tumbling down. And of course the iron curtains, political walls have come tumbling down.
Τώρα όλα αυτά έχουν τεράστια σημασία για τον κόσμο. Το εμπόριο έχει αυξηθεί. Ορίστε μερικά στοιχεία. Το 1990 οι εξαγωγές από την Κίνα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες -- 15 δισεκατομμύρια δολάρια. Μέχρι το 2007, πάνω από 300 δισεκατομμύρια δολάρια. Και ίσως πιο εντυπωσιακό, στις αρχές του εικοστού-πρώτου αιώνα, πραγματικά για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, η ανάπτυξη επεκτείνεται σε όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου. Έτσι η Κίνα, όπως είπα πριν, αρχίζει το 1978, περίπου όταν πέθανε ο Μάο, να αναπτύσσεται - δέκα τοις εκατό το χρόνο. Χρόνο με το χρόνο με το χρόνο, απίστευτο. Ποτέ πριν στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν βγήκαν από τέτοια μεγάλη φτώχεια, όπως συνέβη στην Κίνα. Η Κίνα είναι το μεγαλύτερο παγκόσμιο πρόγραμμα κατά της φτώχειας τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Η Ινδία, ξεκινώντας λίγο αργότερα, αλλά το 1990, προκαλώντας τεράστια ανάπτυξη. Τα εισοδήματα τότε ήταν λιγότερο από 1000 δολάρια το χρόνο. Και στα επόμενα 18 χρόνια έχουν σχεδόν τριπλασιαστεί. Αύξηση έξι τοις εκατό ετησίως. Απίστευτο. Τώρα η Αφρική, νοτιά της Σαχάρας, υποσαχάρια Αφρική είναι η περιοχή του κόσμου που αντιστέκεται περισσότερο στην ανάπτυξη. Και μπορούμε να δούμε την τραγωδία της Αφρικής στις πρώτες μπάρες εδώ. Η ανάπτυξη ήταν αρνητική. Οι άνθρωποι ήταν στην πραγματικότητα πιο φτωχοί από τους γονείς τους. Και μερικές φορές πιο φτωχοί και από τους παππούδες τους. Αλλά στο τέλος του εικοστού αιώνα, στην αρχή του εικοστού-πρώτου αιώνα, είδαμε ανάπτυξη στην Αφρική. Και νομίζω ότι, θα δείτε, ότι υπάρχουν λόγοι για αισιοδοξία. Επειδή πιστεύω ότι το καλύτερο θα έρθει. Τώρα το γιατί.
Now all of this has been tremendous for the world. Trade has increased. Here is just a little bit of data. In 1990, exports from China to the United States: 15 billion dollars. By 2007: over 300 billion dollars. And perhaps most remarkably, at the beginning of the 21st century, really for the first time in modern history, growth extended to almost all parts of the world. So China, I've already mentioned, beginning around 1978, around the time of the death of Mao, growth -- ten percent a year. Year after year after year, absolutely incredible. Never before in human history have so many people been raised out of such great poverty as happened in China. China is the world's greatest anti-poverty program over the last three decades. India, starting a little bit later, but in 1990, begetting tremendous growth. Incomes at that time less than $1,000 per year. And over the next 18 years have almost tripled. Growth of six percent a year. Absolutely incredible. Now Africa, Sub-Saharan Africa -- Sub-Saharan Africa has been the area of the world most resistant to growth. And we can see the tragedy of Africa in the first few bars here. Growth was negative. People were actually getting poorer than their parents, and sometimes even poorer than their grandparents had been. But at the end of the 20th century, the beginning of the 21st century, we saw growth in Africa. And I think, as you'll see, there's reasons for optimism, because I believe that the best is yet to come. Now why.
Στην πρωτοπορία σήμερα είναι νέες ιδέες που οδηγούν την ανάπτυξη. Και με αυτό εννοώ ότι είναι προϊόντα για τα οποία τα έξοδα έρευνας και ανάπτυξης είναι πολύ υψηλά, και το κόστος παραγωγής είναι χαμηλό. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι αυτό το είδος των ιδεών που ωθεί την ανάπτυξη στην πρωτοπορία. Τώρα οι ιδέες έχουν αυτή την καταπληκτική ιδιότητα. Ο Τόμας Τζέφερσον, νομίζω, πραγματικά το εξέφρασε πολύ καλά. Είπε, «Αυτός που παίρνει μια ιδέα από εμένα λαμβάνει διδασκαλία ο ίδιος, χωρίς να μειώνει τη δική μου. Όπως αυτός που ανάβει το κερί του από το δικό μου λαμβάνει φως χωρίς να με συσκοτίζει. Ή για να το θέσω κάπως διαφορετικά, ένα μήλο τρέφει έναν άνθρωπο, αλλά μια ιδέα μπορεί να θρέψει τον κόσμο. Τώρα αυτό δεν είναι νέο. Αυτό πρακτικά δεν είναι νέο για τους φίλους του TED. Αυτό είναι ουσιαστικά το μοντέλο του TED. Το νέο στοιχείο είναι ότι η μεγαλύτερη λειτουργία των ιδεών πρόκειται να ωθεί στην ανάπτυξη ακόμη περισσότερο από ποτέ. Αυτό παρέχει ένα λόγο για τον οποίο το εμπόριο και η παγκοσμιοποίηση είναι ακόμη πιο σημαντικά, πιο ισχυρά από ποτέ, και θα αυξήσουν την ανάπτυξη περισσότερο από ποτέ.
On the cutting edge today it's new ideas which are driving growth. And by that I mean it's products for which the research and development costs are really high, and the manufacturing costs are low. More than ever before it is these types of ideas which are driving growth on the cutting edge. Now ideas have this amazing property. Thomas Jefferson, I think, really expressed this quite well. He said, "He who receives an idea from me receives instruction himself, without lessening mine. As he who lights his candle at mine receives light without darkening me." Or to put it slightly differently: one apple feeds one man, but an idea can feed the world. Now this is not new. This is practically not new to TEDsters. This is practically the model of TED. But what is new is that the greater function of ideas is going to drive growth even more than ever before. This provides a reason why trade and globalization are even more important, more powerful than ever before, and are going to increase growth more than ever before.
Και για να εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό, έχω μια ερώτηση. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δύο ασθένειες. Μια από αυτές είναι σπάνια, η άλλη είναι κοινή. Αλλά αν δεν αντιμετωπιστούν είναι εξίσου σοβαρές. Αν έπρεπε να διαλέξετε, ποια θα προτιμούσατε να έχετε; Την κοινή ασθένεια ή τη σπάνια ασθένεια; Την κοινή. Την κοινή. Νομίζω ότι είναι απολύτως σωστό. Γιατί; Επειδή υπάρχουν περισσότερα φάρμακα για τη θεραπεία κοινών ασθενειών από ό,τι υπάρχουν για τη θεραπεία σπάνιων ασθενειών. Ο λόγος για αυτό είναι τα κίνητρα. Η παραγωγή ενός νέου φαρμάκου κοστίζει περίπου το ίδιο, είτε το φάρμακο θεραπεύει 1000 ανθρώπους, 100.000 ανθρώπους, ή ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Αλλά τα έσοδα είναι πολύ μεγαλύτερα, εάν το φάρμακο θεραπεύει ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Έτσι, τα κίνητρα είναι πολύ μεγαλύτερα να παράγουμε φάρμακα που θεραπεύουν περισσότερα άτομα. Για να τεθεί το ζήτημα διαφορετικά, μεγαλύτερες αγορές σώζουν ζωές. Σε αυτή την περίπτωση η αθλιότητα πραγματικά αγάπα τη συντροφιά.
And to explain why this is so, I have a question. Suppose that there are two diseases: one of them is rare, the other one is common, but if they are not treated they are equally severe. If you had to choose, which would you rather have: the common disease or the rare disease? Common, the common -- I think that's absolutely right, and why? Because there are more drugs to treat common diseases than there are to treat rare diseases. The reason for this is incentives. It costs about the same to produce a new drug whether that drug treats 1,000 people, 100,000 people, or a million people. But the revenues are much greater if the drug treats a million people. So the incentives are much larger to produce drugs which treat more people. To put this differently: larger markets save lives. In this case misery truly does love company.
Τώρα σκεφτείτε το εξής: αν η Κίνα και η Ινδία ήταν όσο πλούσιες είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, η αγορά φαρμάκων κατά του καρκίνου θα ήταν οκτώ φορές μεγαλύτερη από ό,τι είναι τώρα. Τώρα δεν είμαστε εκεί ακόμα, αλλά συμβαίνει. Καθώς άλλες χώρες γίνονται πλουσιότερες η ζήτηση για αυτά τα φαρμακευτικά προϊόντα πρόκειται να αυξηθεί πάρα πολύ. Και αυτό σημαίνει ένα κίνητρο για την αύξηση της έρευνας και της ανάπτυξης, που ωφελεί όλους στον κόσμο. Μεγαλύτερες αγορές αυξάνουν το κίνητρο να παράγουμε όλων των ειδών τις ιδέες. Είτε πρόκειται για λογισμικό, είτε πρόκειται για ένα τσιπ ηλεκτρονικού υπολογιστή, είτε πρόκειται για ένα νέο σχέδιο. Για τους ανθρώπους του Χόλιγουντ στο ακροατήριο, αυτό εξηγεί γιατί οι ταινίες δράσης έχουν μεγαλύτερο προϋπολογισμό από τις κωμωδίες. Είναι επειδή οι ταινίες δράσης μεταφράζονται πιο εύκολα σε άλλες γλώσσες και άλλους πολιτισμούς. Έτσι η αγορά για αυτές τις ταινίες είναι μεγαλύτερη. Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να επενδύσουν περισσότερα, και οι προϋπολογισμοί είναι μεγαλύτεροι.
Now think about the following: if China and India were as rich as the United States is today, the market for cancer drugs would be eight times larger than it is now. Now we are not there yet, but it is happening. As other countries become richer the demand for these pharmaceuticals is going to increase tremendously. And that means an increase incentive to do research and development, which benefits everyone in the world. Larger markets increase the incentive to produce all kinds of ideas, whether it's software, whether it's a computer chip, whether it's a new design. For the Hollywood people in the audience, this even explains why action movies have larger budgets than comedies: it's because action movies translate easier into other languages and other cultures, so the market for those movies is larger. People are willing to invest more, and the budgets are larger.
Εντάξει. Αν μεγαλύτερες αγορές αυξάνουν τα κίνητρα για την παραγωγή νέων ιδεών, πώς θα μεγιστοποιήσουμε το κίνητρο; Με την ύπαρξη μιας παγκόσμιας αγοράς, παγκοσμιοποιώντας τον κόσμο. Ο τρόπος μου να το θέσω είναι, μία ιδέα, οι ιδέες είναι για να μοιράζονται, έτσι μία ιδέα μπορεί να εξυπηρετήσει έναν κόσμο, μία αγορά. Μια ιδέα, ένας κόσμος, μια αγορά. Πώς αλλιώς μπορούμε να δημιουργήσουμε νέες ιδέες; Αυτός είναι ένας λόγος. Με την παγκοσμιοποίηση, το εμπόριο. Πώς αλλιώς μπορούμε να δημιουργήσουμε νέες ιδέες; Λοιπόν, περισσότεροι δημιουργοί ιδεών. Οι δημιουργοί ιδεών, προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Καλλιτέχνες και καινοτόμοι, πολλοί από τους ανθρώπους που έχετε δει σε αυτή τη σκηνή. Θα επικεντρωθώ σε επιστήμονες και μηχανικούς επειδή έχω κάποια σχετικά στοιχεία, και είμαι ένα άτομο στοιχείων.
Alright. Well if larger markets increase the incentive to produce new ideas, how do we maximize that incentive? It's by having one world market, by globalizing the world. The way I like to put this is: one idea. Ideas are meant to be shared, so one idea can serve one world, one market. One idea, one world, one market. Well how else can we create new ideas? That's one reason. Globalize trade. How else can we create new ideas? Well, more idea creators. Now idea creators, they come from all walks of life. Artists and innovators -- many of the people you've seen on this stage. I'm going to focus on scientists and engineers because I have some data on that, and I'm a data person.
Τώρα, σήμερα, λιγότερο από το 1/10 του ένα τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού είναι επιστήμονες και μηχανικοί. ( Γέλιο ) Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένας ηγέτης ιδεών. Ένα μεγάλο μέρος αυτών των ανθρώπων είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά οι ΗΠΑ χάνουν την ηγετική θέση τους στις ιδέες. Και γι 'αυτό είμαι πολύ ευγνώμων. Αυτό είναι ένα καλό πράγμα. Είναι ευτυχές το γεγονός ότι είμαστε όλο και λιγότερο σε ηγετική θέση γιατί για πάρα πολύ καιρό οι Ηνωμένες Πολιτείες, και μια χούφτα άλλες ανεπτυγμένες χώρες, έχουν επωμιστεί όλο το βάρος της έρευνας και της ανάπτυξης. Όμως, σκεφτείτε τα ακόλουθα: αν ο κόσμος στο σύνολό του ήταν τόσο πλούσιος όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι τώρα θα υπήρχαν πάνω από πέντε φορές περισσότεροι επιστήμονες και μηχανικοί συμβάλλοντας σε ιδέες που ωφελούν όλους, που είναι κοινές για όλους. Σκέφτομαι το μεγάλο Ινδό μαθηματικό, το Ραμανουτζάν. Πόσοι Ραμανουτζάν υπάρχουν στην Ινδία σήμερα μοχθούν στα χωράφια, μόλις σε θέση να αυτοσυντηρηθούν, όταν θα μπορούσαν να θρέφουν τον κόσμο; Δεν έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο ακόμα. Αλλά θα συμβεί σε αυτόν τον αιώνα. Η πραγματική τραγωδία του περασμένου αιώνα είναι η εξής: εάν θεωρήσετε τον πληθυσμό του πλανήτη ως ένα γιγαντιαίο υπολογιστή, ένα μαζικό παράλληλο επεξεργαστή, τότε η μεγάλη τραγωδία είναι ότι δισεκατομμύρια επεξεργαστές μας είναι εκτός λειτουργίας. Αλλά σε αυτόν τον αιώνα η Κίνα μπαίνει σε λειτουργία . Η Ινδία μπαίνει σε λειτουργία. Η Αφρική μπαίνει σε λειτουργία. Θα δούμε έναν Αϊνστάιν στην Αφρική σε αυτόν τον αιώνα.
Now, today, less than one-tenth of one percent of the world's population are scientists and engineers. (Laughter) The United States has been an idea leader. A large fraction of those people are in the United States. But the U.S. is losing its idea leadership. And for that I am very grateful. That is a good thing. It is fortunate that we are becoming less of an idea leader because for too long the United States, and a handful of other developed countries, have shouldered the entire burden of research and development. But consider the following: if the world as a whole were as wealthy as the United States is now there would be more than five times as many scientists and engineers contributing to ideas which benefit everyone, which are shared by everyone. I think of the great Indian mathematician, Ramanujan. How many Ramanujans are there in India today toiling in the fields, barely able to feed themselves, when they could be feeding the world? Now we're not there yet. But it is going to happen in this century. The real tragedy of the last century is this: if you think about the world's population as a giant computer, a massively parallel processor, then the great tragedy has been that billions of our processors have been off line. But in this century China is coming on line. India is coming on line. Africa is coming on line. We will see an Einstein in Africa in this century.
Εδώ είναι μερικά στοιχεία. Αυτή είναι η Κίνα. Το 1996, λιγότερο από ένα εκατομμύριο νέων φοιτητών στην Κίνα, ανά έτος. Το 2006, πάνω από πέντε εκατομμύρια. Τώρα σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό. Αυτό σημαίνει ότι όλοι επωφελούνται, όταν γίνεται μια άλλη χώρα πλούσια. Δεν πρέπει να φοβόμαστε άλλες χώρες γι' αυτό. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αγκαλιάσουμε -- μία πλούσια Κίνα, μία πλούσια Ινδία, μία πλούσια Αφρική. Χρειαζόμαστε μεγαλύτερη ζήτηση για τις ιδέες, τις μεγαλύτερες αγορές για τις οποίες μιλούσα νωρίτερα, και μια μεγαλύτερη προσφορά ιδεών για τον κόσμο. Τώρα μπορείτε να δείτε μερικούς από τους λόγους για τους οποίους είμαι αισιόδοξος. Η παγκοσμιοποίηση αυξάνει τη ζήτηση για τις ιδέες, το κίνητρο για τη δημιουργία νέων ιδεών. Οι επενδύσεις στην εκπαίδευση αυξάνουν την προσφορά νέων ιδεών.
Here is just some data. This is China. 1996: less than one million new university students in China per year; 2006: over five million. Now think what this means. This means we all benefit when another country gets rich. We should not fear other countries becoming wealthy. That is something that we should embrace -- a wealthy China, a wealthy India, a wealthy Africa. We need a greater demand for ideas -- those larger markets I was talking about earlier -- and a greater supply of ideas for the world. Now you can see some of the reasons why I'm optimistic. Globalization is increasing the demand for ideas, the incentive to create new ideas. Investments in education are increasing the supply of new ideas.
Στην πραγματικότητα, αν δει κανείς την παγκόσμια ιστορία μπορείτε να δείτε μερικούς λόγους για αισιοδοξία. Από περίπου τις απαρχές της ανθρωπότητας μέχρι το 1500, μηδενική οικονομική ανάπτυξη, τίποτα. 1500 με 1800, ίσως μία μικρή οικονομική ανάπτυξη. Αλλά λιγότερο σε έναν αιώνα από ό, τι περιμένετε να δείτε σε ένα χρόνο σήμερα. Γύρω στο 1900 ίσως ένα τοις εκατό. Εικοστός αιώνας, λίγο πάνω από δύο τοις εκατό. Τον εικοστό-πρώτο αιώνα θα μπορούσε εύκολα να είναι 3,3 τοις εκατό ή και μεγαλύτερη. Ακόμη και με αυτό το ρυθμό μέχρι το 2100, το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στον κόσμο θα είναι 200.000 δολάρια. Αυτό δεν είναι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των ΗΠΑ, που θα είναι πάνω από ένα εκατομμύριο. Όμως, το παγκόσμιο ΑΕΠ ανά κάτοικο, 200.000 δολάρια. Αυτό δεν είναι τόσο μακριά. Εμείς δεν θα το δούμε. Όμως, ορισμένα από τα εγγόνια μας μάλλον θα το δουν. Και θα έπρεπε να πω νομίζω ότι αυτή είναι μια μάλλον μετριόφρων πρόγνωση. Ζοφερή σύμφωνα με τον Κουρζγουέιλ. Σύμφωνα με τον Κουρζγουέιλ, είμαι σαν τον Ήορ της οικονομικής ανάπτυξης. (Γέλια)
In fact if you look at world history you can see some reasons for optimism. From about the beginnings of humanity to 1500: zero economic growth, nothing. 1500 to 1800: maybe a little bit of economic growth, but less in a century than you expect to see in a year today. 1900s: maybe one percent. Twentieth century: a little bit over two percent. Twenty-first century could easily be 3.3, even higher percent. Even at that rate, by 2100 average GDP per capita in the world will be $200,000. That's not U.S. GDP per capita, which will be over a million, but world GDP per capita -- $200,000. That's not that far. We won't make it. But some of our grandchildren probably will. And I should say, I think this is a rather modest prediction. In Kurzweilian terms this is gloomy. In Kurzweilian terms I'm like the Eeyore of economic growth. (Laughter)
Εντάξει, τι γίνεται με τα προβλήματα; Τι θα γίνει με μια μεγάλη ύφεση; Λοιπόν ας ρίξουμε μια ματιά. Ας ρίξουμε μια ματιά στη Μεγάλη Ύφεση. Εδώ είναι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ από το 1900 ως το 1929 Τώρα ας φανταστούμε ότι είστε οικονομολόγος το 1929, και προσπαθείτε να προβλέψετε τη μελλοντική ανάπτυξη των Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς να γνωρίζετε ότι η οικονομία πρόκειται να καταρρεύσει. Μην ξέροντας ότι ήμασταν έτοιμοι να εισέλθουμε στη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή σίγουρα στον εικοστό αιώνα. Τι θα είχατε προβλέψει αν δεν το γνωρίζατε αυτό; Αν είχατε βασίσει την πρόβλεψή σας, την πρόγνωσή σας στην περίοδο 1900 με 1929 θα είχατε προβλέψει κάτι τέτοιο. Αν ήσασταν λίγο πιο αισιόδοξοι, βασιζόμενοι στην εκρηκτική δεκαετία του '20 , θα είχατε πει αυτό. Τι συνέβη λοιπόν στην πραγματικότητα; Πέσαμε σ' ένα γκρεμό αλλά αναρρώσαμε. Στην πραγματικότητα, κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα η ανάπτυξη ήταν ακόμη μεγαλύτερη από ό,τι θα είχατε προβλέψει με βάση το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Έτσι η ανάπτυξη μπορεί να ξεπλύνει ακόμη και αυτό που φαίνεται να είναι μια μεγάλη ύφεση.
Alright what about problems? What about a great depression? Well let's take a look. Let's take a look at the Great Depression. Here is GDP per capita from 1900 to 1929. Now let's imagine that you were an economist in 1929, trying to forecast future growth for the United States, not knowing that the economy was about to go off a cliff, not knowing that we were about to enter the greatest economic disaster certainly in the 20th century. What would you have predicted, not knowing this? If you had based your prediction, your forecast on 1900 to 1929 you'd have predicted something like this. If you'd been a little more optimistic -- say, based upon the Roaring Twenties -- you'd have said this. So what actually happened? We went off a cliff but we recovered. In fact in the second half of the 20th century growth was even higher than anything you would have predicted based upon the first half of the 20th century. So growth can wash away even what appears to be a great depression.
Εντάξει. Τι άλλο; Πετρέλαιο. Πετρέλαιο. Αυτό ήταν ένα μεγάλο θέμα. Όταν έγραφα τις σημειώσεις μου, η τιμή του πετρελαίου ήταν 140 δολάρια ανά βαρέλι. Έτσι, οι άνθρωποι έκαναν μια ερώτηση. Έλεγαν, "Πίνει η Κίνα το μιλκσέηκ μας;" ( Γέλιο ) Και υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό με την έννοια ότι έχουμε ένα πεπερασμένο πόρο. Και η αύξηση της ανάπτυξης πρόκειται να αυξήσει τη ζήτηση για αυτό. Αλλά νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω σ' αυτό το ακροατήριο ότι η υψηλότερη τιμή του πετρελαίου δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Επιπλέον, όπως όλοι γνωρίζουν, κοιτάξτε είναι η ενέργεια, δεν είναι το πετρέλαιο, το οποίο μετράει. Και η αύξηση των τιμών του πετρελαίου σημαίνει μεγαλύτερο κίνητρο να επενδύσουμε στην ενεργειακή έρευνα και ανάπτυξη . Μπορείτε να το δείτε στα στοιχεία. Καθώς οι τιμές του πετρελαίου ανεβαίνουν, τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας ενέργειας ανεβαίνουν. Ο κόσμος είναι πολύ καλύτερα εξοπλισμένος να ξεπεράσει την αύξηση της τιμής του πετρελαίου σήμερα, όσο ποτέ στο παρελθόν, λόγω αυτού για το οποίο μιλάω. Μια ιδέα, ένας κόσμος, μια αγορά.
Alright. What else? Oil. Oil. This was a big topic. When I was writing up my notes oil was $140 per barrel. So people were asking a question. They were saying, "Is China drinking our milkshake?" (Laughter) And there is some truth to this, in the sense that we have something of a finite resource, and increased growth is going to push up demand for that. But I think I don't have to tell this audience that a higher price of oil is not necessarily a bad thing. Moreover, as everyone knows, look -- it's energy, not oil, which counts. And higher oil prices mean a greater incentive to invest in energy R&D. You can see this in the data. As oil prices go up, energy patents go up. The world is much better equipped to overcome an increase in the price of oil today, than ever in the past, because of what I'm talking about. One idea, one world, one market.
Έτσι είμαι αισιόδοξος εφόσον μείνουμε πιστοί σε αυτές τις δύο ιδέες: να συνεχίσουμε να παγκοσμιοποιούμε τις παγκόσμιες αγορές να συνεχίσουμε να επεκτείνουμε τη συνεργασία πέραν των εθνικών συνόρων, και να συνεχίσουμε τις επενδύσεις στην εκπαίδευση. Τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο να παίξουν σε αυτό -- να κρατήσουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα παγκοσμιοποιημένο, να κρατήσουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα ανοικτό σε φοιτητές από όλο τον κόσμο -- διότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι το κερί που άλλοι μαθητές χρησιμοποιούν για να ανάψουν τα κεριά τους. Τώρα θυμηθήτε εδώ τι είπε ο Τζέφερσον. Ο Τζέφερσον είπε, «Όταν έρχονται και ανάβουν τα κεριά τους στο δικό μας, κερδίζουν φως, και εμείς δεν μένουμε στο σκοτάδι». Αλλά ο Τζέφερσον δεν ήταν απόλυτα σωστός, ήταν; Διότι η αλήθεια είναι, όταν ανάβουν τα κεριά τους στο δικό μας, υπάρχει δύο φορές περισσότερο φως διαθέσιμο για όλους. Έτσι άποψή μου είναι να είμαστε αισιόδοξοι. Διαδώστε τις ιδέες. Διαδώστε το φως. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So I'm optimistic so long as we hew to these two ideas: to keep globalizing world markets, keep extending cooperation across national boundaries, and keep investing in education. Now the United States has a particularly important role to play in this: to keep our education system globalized, to keep our education system open to students from all over the world, because our education system is the candle that other students come to light their own candles. Now remember here what Jefferson said. Jefferson said, "When they come and light their candles at ours, they gain light, and we are not darkened." But Jefferson wasn't quite right, was he? Because the truth is, when they light their candles at ours, there is twice as much light available for everyone. So my view is: Be optimistic. Spread the ideas. Spread the light. Thank you. (Applause)