Η κλιματική αλλαγή είναι ήδη ένα φλέγον ζήτημα και γίνεται ακόμα πιο φλέγον, επειδή καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα από όσα κάνουμε. Καταλαβαίνουμε, ουσιαστικά, ότι όσοι ζούμε στον ανεπτυγμένο κόσμο πρέπει να πιεστούμε σημαντικά για να εκμηδενίσουμε τις εκλύσεις μας. Για να το θέσω απλά, αυτό δεν είναι και τόσο στα σχέδιά μας. Και τείνει να γίνει κάπως τρομακτικό όταν βλέπουμε την πραγματικότητα σήμερα και το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε. Και όταν έχουμε τρομακτικά προβλήματα μπροστά μας, τείνουμε να βρίσκουμε απλές απαντήσεις. Και νομίζω ότι αυτό κάναμε με την κλιματική αλλαγή. Βλέπουμε από πού προέρχονται οι εκλύσεις -- προέρχονται από τις εξατμίσεις, τα φουγάρα κ.λπ. και λέμε, εντάξει, το πρόβλημα είναι ότι προέρχονται από τα ορυκτά καύσιμα που καίμε, επομένως, η απάντηση πρέπει να είναι η αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων με καθαρές πηγές ενέργειας. Και ενώ, φυσικά, χρειαζόμαστε καθαρή ενέργεια, θα σας πω ότι είναι πιθανό αντιμετωπίζοντας την κλιματική αλλαγή ως πρόβλημα παραγωγής καθαρής ενέργειας, να εγκλωβιστούμε και να μην το λύσουμε.
Climate change is already a heavy topic, and it's getting heavier because we're understanding that we need to do more than we are. We're understanding, in fact, that those of us who live in the developed world need to be really pushing towards eliminating our emissions. That's, to put it mildly, not what's on the table now. And it tends to feel a little overwhelming when we look at what is there in reality today and the magnitude of the problem that we face. And when we have overwhelming problems in front of us, we tend to seek simple answers. And I think this is what we've done with climate change. We look at where the emissions are coming from -- they're coming out of our tailpipes and smokestacks and so forth, and we say, okay, well the problem is that they're coming out of fossil fuels that we're burning, so therefore, the answer must be to replace those fossil fuels with clean sources of energy. And while, of course, we do need clean energy, I would put to you that it's possible that by looking at climate change as a clean energy generation problem, we're in fact setting ourselves up not to solve it.
Και ο λόγος γι' αυτό είναι ότι ζούμε σε έναν πλανήτη που αστικοποιείται γρήγορα. Αυτό δεν είναι κάτι νέο για εμάς. Παρόλα αυτά, είναι δύσκολο καμιά φορά να θυμόμαστε την έκταση της αστικοποίησης αυτής. Μέχρι τα μέσα του αιώνα, θα έχουμε γύρω στα οκτώ δισεκατομμύρια -- ίσως παραπάνω -- ανθρώπους που θα ζουν σε πόλεις ή σε απόσταση μίας ημέρας από αυτές. Θα είμαστε ένα άκρως αστικοποιημένο είδος. Προκειμένου να παραχθεί η ενέργεια που απαιτείται για οκτώ δισεκατομμύρια αστούς των οποίων οι πόλεις μοιάζουν με αυτές στις οποίες ζούμε σήμερα στον παγκόσμιο Βορρά, θα έπρεπε να παράγουμε μία τρομακτικά μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Είναι πιθανό ότι δεν θα μπορούμε καν να δημιουργήσουμε τόση καθαρή ενέργεια. Άρα, αν μιλούμε σοβαρά για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής σε έναν αστικοποιούμενο πλανήτη, πρέπει να ψάξουμε κάπου αλλού για τη λύση.
And the reason why is that we live on a planet that is rapidly urbanizing. That shouldn't be news to any of us. However, it's hard sometimes to remember the extent of that urbanization. By mid-century, we're going to have about eight billion -- perhaps more -- people living in cities or within a day's travel of one. We will be an overwhelmingly urban species. In order to provide the kind of energy that it would take for eight billion people living in cities that are even somewhat like the cities that those of us in the global North live in today, we would have to generate an absolutely astonishing amount of energy. It may be possible that we are not even able to build that much clean energy. So if we're seriously talking about tackling climate change on an urbanizing planet, we need to look somewhere else for the solution.
Η λύση, ουσιαστικά, μπορεί να είναι πιο κοντά απ' ό,τι νομίζουμε. Επειδή όλες οι πόλεις που κτίζουμε αποτελούν ευκαιρίες. Κάθε πόλη καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ποσότητα ενέργειας που χρησιμοποιούν οι κάτοικοί της. Τείνουμε να σκεφτόμαστε την ενεργειακή χρήση ως θέμα συμπεριφοράς -- επιλέγω να ανάψω αυτό το φως -- αλλά πραγματικά, τεράστιες ποσότητες ενέργειας προκαθορίζονται από τα είδη των κοινωνιών και των πόλεων όπου ζούμε. Δεν θα σας δείξω πολλά γραφήματα σήμερα, αλλά θα ήθελα να εστιάσω σε ένα για ένα λεπτό, μας λέει πραγματικά πολλά για το τι πρέπει να ξέρουμε -- που πολύ απλά είναι ότι αν πάρετε, για παράδειγμα, τις μεταφορές, μία μεγάλη κατηγορία κλιματικών εκλύσεων, υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ της πυκνότητας της πόλης και της ποσότητας των κλιματικών εκλύσεων που απελευθερώνουν οι κάτοικοί της στον αέρα. Και η συσχέτιση, φυσικά, είναι ότι τα πυκνότερα μέρη έχουν μικρότερες εκλύσεις -- που πραγματικά δεν είναι δύσκολο να το σκεφτεί κανείς.
The solution, in fact, may be closer to hand than we think, because all of those cities we're building are opportunities. Every city determines to a very large extent the amount of energy used by its inhabitants. We tend to think of energy use as a behavioral thing -- I choose to turn this light switch on -- but really, enormous amounts of our energy use are predestined by the kinds of communities and cities that we live in. I won't show you very many graphs today, but if I can just focus on this one for a moment, it really tells us a lot of what we need to know -- which is, quite simply, that if you look, for example, at transportation, a major category of climate emissions, there is a direct relationship between how dense a city is and the amount of climate emissions that its residents spew out into the air. And the correlation, of course, is that denser places tend to have lower emissions -- which isn't really all that difficult to figure out, if you think about it.
Βασικά, υποκαθιστούμε στις ζωές μας την πρόσβαση στα πράγματα που θέλουμε. Βγαίνουμε έξω και μπαίνουμε στα αυτοκίνητά μας και οδηγούμε από το ένα μέρος στο άλλο. Και ουσιαστικά χρησιμοποιούμε κίνηση για να αποκτήσουμε πρόσβαση. Αλλά όταν ζούμε σε μία πυκνότερη κοινωνία, ξαφνικά αυτό που διαπιστώνουμε, φυσικά, είναι ότι τα πράγματα που χρειαζόμαστε βρίσκονται κοντά μας. Και καθώς το πιο βιώσιμο ταξίδι είναι αυτό που δεν χρειαζόταν εξ αρχής να κάνεις, ξαφνικά οι ζωές μας γίνονται αμέσως πιο βιώσιμες. Και είναι εφικτό, φυσικά, να αυξηθεί η πυκνότητα των κοινωνιών γύρω μας.
Basically, we substitute, in our lives, access to the things we want. We go out there and we hop in our cars and we drive from place to place. And we're basically using mobility to get the access we need. But when we live in a denser community, suddenly what we find, of course, is that the things we need are close by. And since the most sustainable trip is the one that you never had to make in the first place, suddenly our lives become instantly more sustainable. And it is possible, of course, to increase the density of the communities around us.
Κάποια μέρη το κάνουν αυτό με νέες οικογειτονιές, αναπτύσσοντας καινούργιες βιώσιμες συνοικίες, που είναι πολύ καλό αν μπορεί να γίνει. Αλλά συνήθως, αυτό για το οποίο μιλάμε είναι ουσιαστικά να επαναδημιουργήσουμε τον αστικό ιστό που ήδη έχουμε. Μιλάμε για πράγματα όπως η ανάπτυξη πλήρωσης: πολύ σημαντικές μικρές αλλαγές εκεί που έχουμε κτίρια, εκεί που αναπτυσσόμαστε. Η αστική μετασκευή: η δημιουργία διαφορετικών χώρων και χρήσεων σε μέρη που ήδη υπάρχουν. Όλο και περισσότερο, διαπιστώνουμε ότι δεν χρειάζεται καν να πυκνώσουμε μία ολόκληρη πόλη. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μία μέση πυκνότητα που φτάνει στο επίπεδο που δεν χρειάζεται να οδηγούμε τόσο πολύ κ.ο.κ. Και αυτό μπορεί να γίνει αυξάνοντας την πυκνότητα σε πολύ συγκεκριμένα σημεία. Μπορείτε να το φανταστείτε ως πασσάλους σκηνής που αυξάνουν την πυκνότητα ολόκληρης της πόλης.
Some places are doing this with new eco districts, developing whole new sustainable neighborhoods, which is nice work if you can get it, but most of the time, what we're talking about is, in fact, reweaving the urban fabric that we already have. So we're talking about things like infill development: really sharp little changes to where we have buildings, where we're developing. Urban retrofitting: creating different sorts of spaces and uses out of places that are already there. Increasingly, we're realizing that we don't even need to densify an entire city. What we need instead is an average density that rises to a level where we don't drive as much and so on. And that can be done by raising the density in very specific spots a whole lot. So you can think of it as tent poles that actually raise the density of the entire city.
Και διαπιστώνουμε ότι όταν το κάνουμε αυτό, μπορεί, μάλιστα, να έχουμε κάποια υπερ-πυκνά μέρη μέσα σε ένα ευρύτερο πλέγμα χώρων που ίσως είναι λίγο πιο άνετα πετυχαίνοντας τα ίδια αποτελέσματα. Τώρα, μπορεί να διαπιστώσουμε ότι κάποια μέρη είναι υπερβολικά πυκνά και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν αυτοκίνητα, αλλά η αλήθεια είναι ότι, σε γενικές γραμμές, βλέπουμε ότι όταν συσσωρευθούν αρκετοί άνθρωποι υπό τις κατάλληλες συνθήκες, εμφανίζεται ένα όριο πέρα από το οποίο οι άνθρωποι σταματούν να οδηγούν πολύ και όσο προχωράει, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, αν περιβάλλονται από χώρους στους οποίους νιώθουν άνετα, παρατούν τα αυτοκίνητά τους τελείως. Και αυτό είναι τεράστια ενεργειακή οικονομία. Επειδή αυτό που βγαίνει από την εξάτμισή μας είναι απλά η αρχή της ιστορίας με τις κλιματικές εκλύσεις των αυτοκινήτων. Έχουμε την παραγωγή του αυτοκινήτου, τη διάθεσή του, το παρκάρισμα και τους αυτοκινητοδρόμους κ.λπ. Όταν ξεμπερδέψει κανείς από όλα αυτά επειδή δεν τα χρησιμοποιεί καν, διαπιστώνουμε ότι μπορεί να υπάρξει μείωση εκλύσεων από μεταφορές μέχρι και 90%.
And we find that when we do that, we can, in fact, have a few places that are really hyper-dense within a wider fabric of places that are perhaps a little more comfortable and achieve the same results. Now we may find that there are places that are really, really dense and still hold onto their cars, but the reality is that, by and large, what we see when we get a lot of people together with the right conditions is a threshold effect, where people simply stop driving as much, and increasingly, more and more people, if they're surrounded by places that make them feel at home, give up their cars altogether. And this is a huge, huge energy savings, because what comes out of our tailpipe is really just the beginning of the story with climate emissions from cars. We have the manufacture of the car, the disposal of the car, all of the parking and freeways and so on. When you can get rid of all of those because somebody doesn't use any of them really, you find that you can actually cut transportation emissions as much as 90 percent.
Και οι άνθρωποι το αγκαλιάζουν αυτό. Σε όλον τον κόσμο, όλο και περισσότεροι υιοθετούν τη μετακίνηση με τα πόδια. Οι άνθρωποι λένε ότι υπάρχει μετάβαση από την ιδέα του ονειρικού σπιτιού στην ονειρική γειτονιά. Και όταν το συνδυάσουμε αυτό με το είδος των πανταχού επικοινωνιών που αρχίζουμε να βιώνουμε, διαπιστώνουμε ουσιαστικά περισσότερη πρόσβαση μέσα στον ίδιο χώρο. Κάποια από αυτή είναι πρόσβαση με μεταφορές. Αυτός είναι ένας χάρτης Mapnificent που δείχνει πόσο μακριά από το σπίτι μου πηγαίνω σε 30 λεπτά με τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Έχει και διαδρομές για περπάτημα. Δεν είναι τελειοποιημένο ακόμα. Αυτό είναι το Google Walking Maps. Ρώτησα πώς να κάνω τον περίπατο στο μονοπάτι Ρίτζγουεϊ και μου είπε να πάω μέσω Γκουέρνσι. Μου είπε ότι αυτή η διαδρομή, όμως, μπορεί να μην έχει πεζοδρόμια. (Γέλιο) Αλλά οι τεχνολογίες βελτιώνονται και αρχίζουμε να συγκεντρώνουμε αυτή την πλοήγηση. Και όπως ακούσαμε νωρίτερα, φυσικά, μαθαίνουμε πώς να τοποθετούμε πληροφορίες σε χαζά αντικείμενα. Πράγματα χωρίς καθόλου καλώδια, μαθαίνουμε πώς να περιλαμβάνουμε σε αυτά τα συστήματα σημείωσης και πλοήγησης.
And people are embracing this. All around the world, we're seeing more and more people embrace this walkshed life. People are saying that it's moving from the idea of the dream home to the dream neighborhood. And when you layer that over with the kind of ubiquitous communications that we're starting to see, what you find is, in fact, even more access suffused into spaces. Some of it's transportation access. This is a Mapnificent map that shows me, in this case, how far I can get from my home in 30 minutes using public transportation. Some of it is about walking. It's not all perfect yet. This is Google Walking Maps. I asked how to do the greater Ridgeway, and it told me to go via Guernsey. It did tell me that this route maybe missing sidewalks or pedestrian paths, though. (Laughter) But the technologies are getting better, and we're starting to really kind of crowdsource this navigation. And as we just heard earlier, of course, we're also learning how to put information on dumb objects. Things that don't have any wiring in them at all, we're learning how to include in these systems of notation and navigation.
Κάτι που διαπιστώνουμε είναι ότι αυτό που νομίζαμε πως ήταν το βασικό σημείο παραγωγής και κατανάλωσης, που είναι να αποκτήσουμε κάποια πράγματα, δεν είναι στην ουσία το πώς ζούμε καλύτερα σε πυκνά περιβάλλοντα. Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι αυτό που θέλουμε είναι η πρόσβαση στις ικανότητες των πραγμάτων. Το αγαπημένο μου παράδειγμα είναι το τρυπάνι. Ποιος εδώ έχει τρυπάνι στο σπίτι του; Ωραία, κι εγώ έχω. Το μέσο τρυπάνι στα σπίτια χρησιμοποιείται περίπου από έξι έως είκοσι λεπτά σε όλη του τη ζωή αναλόγως ποιον θα ρωτήσεις. Αυτό που κάνουμε είναι ότι αγοράζουμε τρυπάνια με δυνητική ικανότητα χιλιάδων ωρών λειτουργίας, τα χρησιμοποιούμε μία ή δύο φορές για μία τρύπα στον τοίχο και τα αφήνουμε. Οι πόλεις μας, σας λέω, είναι στοίβες από αυτές τις επιπλέον ικανότητες. Και ενώ θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να βρούμε νέους τρόπους χρήσης των ικανοτήτων αυτών -- όπως η μαγειρική ή η δημιουργία αγαλμάτων από πάγο ή και ένα μαφιόζικο χτύπημα -- αυτό που θα καταλάβουμε είναι ότι ουσιαστικά η μετατροπή των προϊόντων αυτών σε υπηρεσίες στις οποίες έχουμε πρόσβαση όταν το θελήσουμε είναι πολύ πιο έξυπνος τρόπος.
Part of what we're finding with this is that what we thought was the major point of manufacturing and consumption, which is to get a bunch of stuff, is not, in fact, how we really live best in dense environments. What we're finding is that what we want is access to the capacities of things. My favorite example is a drill. Who here owns a drill, a home power drill? Okay. I do too. The average home power drill is used somewhere between six and 20 minutes in its entire lifetime, depending on who you ask. And so what we do is we buy these drills that have a potential capacity of thousands of hours of drill time, use them once or twice to put a hole in the wall and let them sit. Our cities, I would put to you, are stockpiles of these surplus capacities. And while we could try and figure out new ways to use those capacities -- such as cooking or making ice sculptures or even a mafia hit -- what we probably will find is that, in fact, turning those products into services that we have access to when we want them, is a far smarter way to go.
Μάλιστα, ακόμη και ο χώρος μετατρέπεται σε υπηρεσία. Διαπιστώνουμε ότι οι άνθρωποι μπορούν να μοιραστούν τον ίδιο χώρο, να κάνουν πράγματα με τον άδειο χώρο. Τα κτίρια γίνονται ομάδες υπηρεσιών. Έτσι έχουμε νέα σχέδια που μας βοηθούν να πάρουμε τα μηχανικά πράγματα στα οποία ξοδεύαμε ενέργεια -- όπως θέρμανση, ψύξη κ.λπ. -- και να τα μετατρέψουμε σε πράγματα που αποφεύγουμε να ξοδεύουμε ενέργεια. Έτσι φωτίζουμε τα κτίρια με φως του ήλιου. Τα δροσίζουμε με τα ρεύματα αέρα. Τα θερμαίνουμε με ηλιοφάνεια. Μάλιστα, όταν κάνουμε αυτά τα πράγματα, διαπιστώνουμε ότι σε κάποιες περιπτώσεις η ενεργειακή χρήση στο κτίριο πέφτει έως και 90%. Το οποίο μας οδηγεί σε ένα άλλο όριο που ονομάζω πέταμα καλοριφέρ. Που πολύ απλά είναι ότι αν έχεις ένα κτίριο που δε χρειάζεται να θερμανθεί με καλοριφέρ, γλυτώνεις εκ των προτέρων πολλά χρήματα. Αυτά τα πράγματα έχουν όλο και μικρότερο κόστος κατασκευής από τα εναλλακτικά.
And in fact, even space itself is turning into a service. We're finding that people can share the same spaces, do stuff with vacant space. Buildings are becoming bundles of services. So we have new designs that are helping us take mechanical things that we used to spend energy on -- like heating, cooling etc. -- and turn them into things that we avoid spending energy on. So we light our buildings with daylight. We cool them with breezes. We heat them with sunshine. In fact, when we use all these things, what we've found is that, in some cases, energy use in a building can drop as much as 90 percent. Which brings on another threshold effect I like to call furnace dumping, which is, quite simply, if you have a building that doesn't need to be heated with a furnace, you save a whole bunch of money up front. These things actually become cheaper to build than the alternatives.
Τώρα όταν κοιτούμε τη δυνατότητα μείωσης της χρήσης προϊόντων, μείωσης της χρήσης μεταφορών, μείωσης της ενεργειακής χρήσης στα κτίρια, όλα αυτά είναι τέλεια, αλλά αφήνουν κάποια κενά. Και αν θέλουμε πραγματικά να γίνουμε βιώσιμες πόλεις, πρέπει να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά. Αυτός είναι ένας τρόπος να κινηθούμε. Αυτή είναι η εκστρατεία του Βανκούβερ για το πόσο πράσινη πόλη είναι. Και φυσικά πολλοί άνθρωποι πήραν κυριολεκτικά την ιδέα ότι μία βιώσιμη πόλη είναι καλυμμένη με πράσινο. Έχουμε οράματα σαν κι αυτό. Έχουμε οράματα σαν κι αυτό. Έχουμε οράματα σαν κι αυτό.
Now when we look at being able to slash our product use, slash our transportation use, slash our building energy use, all of that is great, but it still leaves something behind. And if we're going to really, truly become sustainable cities, we need to think a little differently. This is one way to do it. This is Vancouver's propaganda about how green a city they are. And certainly lots of people have taken to heart this idea that a sustainable city is covered in greenery. So we have visions like this. We have visions like this. We have visions like this.
Όλα αυτά είναι πολύ καλά έργα, αλλά τους ξεφεύγει κάτι, ότι το θέμα δεν είναι τα φύλλα ψηλά, το θέμα είναι τα συστήματα κάτω. Για παράδειγμα, μαζεύουν το βρόχινο νερό ώστε να μειώσουν τη χρήση νερού; Το νερό είναι ενεργειακά απαιτητικό. Μήπως περιλαμβάνουν πράσινες υποδομές, ώστε να συλλεχθούν οι απορροές και το νερό που φεύγει από τα σπίτια μας, να το καθαρίσουν και να το φιλτράρουν και μετά να μεγαλώσουν δέντρα στους δρόμους; Μας συνδέουν με τα οικοσυστήματα γύρω μας για παράδειγμα, συνδέοντάς μας με τα ποτάμια και επιτρέποντας την αποκατάσταση; Επιτρέπουν την επικονίαση, τα μονοπάτια επικονιαστών που οι μέλισσες και οι πεταλούδες θα ακολουθήσουν για να επιστρέψουν στις πόλεις; Παίρνουν έστω τα απορρίμματα από το φαγητό, τις ίνες κ.λπ., και να τα μετατρέψουν σε χώμα για να δεσμεύσουν τον άνθρακα -- να τον αφαιρέσουν από τον αέρα κατά τη διαδικασία χρήσης των πόλεων;
Now all of these are fine projects, but they really have missed an essential point, which is it's not about the leaves above, it's about the systems below. Do they, for instance, capture rainwater so that we can reduce water use? Water is energy intensive. Do they, perhaps, include green infrastructure, so that we can take runoff and water that's going out of our houses and clean it and filter it and grow urban street trees? Do they connect us back to the ecosystems around us by, for example, connecting us to rivers and allowing for restoration? Do they allow for pollination, pollinator pathways that bees and butterflies and such can come back into our cities? Do they even take the very waste matter that we have from food and fiber and so forth, and turn it back into soil and sequester carbon -- take carbon out of the air in the process of using our cities?
Σας ενημερώνω ότι όλα αυτά όχι μόνο είναι εφικτά, γίνονται ήδη και αυτό είναι κάτι πολύ καλό. Γιατί τώρα, η οικονομία μας σε γενικές γραμμές λειτουργεί όπως είπε ο Πολ Χόκεν, "κλέβοντας το μέλλον, πουλώντας το στο παρόν και λέγοντάς το ΑΕΠ". Και αν έχουμε άλλα οκτώ δισεκατομμύρια ή επτά δισεκατομμύρια ή ακόμη και έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους σε έναν πλανήτη όπου οι πόλεις κλέβουν το μέλλον, θα μας τελειώσει το μέλλον πολύ γρήγορα. Αλλά αν σκεφτούμε διαφορετικά, νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε πόλεις που όχι μόνο έχουν μηδενικές εκλύσεις, αλλά και απεριόριστες δυνατότητες.
I would submit to you that all of these things are not only possible, they're being done right now, and that it's a darn good thing. Because right now, our economy by and large operates as Paul Hawken said, "by stealing the future, selling it in the present and calling it GDP." And if we have another eight billion or seven billion, or six billion, even, people, living on a planet where their cities also steal the future, we're going to run out of future really fast. But if we think differently, I think that, in fact, we can have cities that are not only zero emissions, but have unlimited possibilities as well.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)