What drives someone to kill in cold blood? What goes through the murderer’s mind? And what kind of a society breeds such people? Over 150 years ago Fyodor Mikhailovich Dostoyevsky took these questions up in what would become one of the best-known works of Russian literature: "Crime and Punishment."
Що спонукає людину до холоднокровного вбивства? Про що думає в цей момент убивця? І яке суспільство породжує таких людей? Більше 150 років тому Федір Михайлович Достоєвський поставив ці питання в одному з найвідоміших творів російської літератури — "Злочин і кара".
First serialized in a literary magazine in 1866, the novel tells the story of Rodion Romanovich Raskolnikov, a young law student in Saint Petersburg. Raskolnikov lives in abject poverty, and at the start of the story has run out of funds to continue his studies. Letters from his rural home only add to his distress when he realizes how much his mother and sister have sacrificed for his success. Increasingly desperate after selling the last of his valuables to an elderly pawnbroker, he resolves on a plan to murder and rob her. But the impact of carrying out this unthinkable act proves to be more than he was prepared for.
Роман, опублікований вперше частинами в літературному журналі в 1866 році, розповідає історію Родіона Романовича Раскольникова, молодого студента юридичного факультету в Санкт-Петербурзі. Раскольников живе у крайній бідності, і на початку історії у нього закінчуються кошти на продовження навчання. Листи від рідних з села лише додають горя, коли він усвідомлює, скільки його мати та сестра пожертвували заради його успіху. Доведений до розпачу після продажу своєї останньої цінності літній лихварці, він наважується пограбувати та вбити її. Але до наслідків цього немислимого вчинку він виявляється неготовим.
Though the novel is sometimes cited as one of the first psychological thrillers, its scope reaches far beyond Raskolnikov’s inner turmoil. From dank taverns to dilapidated apartments and claustrophobic police stations, the underbelly of 19th century Saint Petersburg is brought to life by Dostoyevsky’s searing prose. We’re introduced to characters such as Marmeladov, a miserable former official who has drank his family into ruin, and Svidrigailov, an unhinged and lecherous nobleman. As Raskolnikov’s own family arrives in town, their moral innocence stands in stark contrast to the depravity of those around them, even as their fates grow increasingly intertwined.
Хоча роман іноді називають одним з перших психологічних трилерів, його масштаб виходить далеко за рамки внутрішнього сум'яття Раскольникова. Сирі таверни, убогі квартири, переповнені поліцейські дільниці — весь темний бік Санкт-Петербурга XIX століття оживає завдяки пронизливій прозі Достоєвського. Ми знайомимося з такими персонажами як Мармеладов, нещасний колишній службовець, який розорив родину пияцтвом, а також Свидригайлов, нестриманий і розпусний шляхтич. Коли сім'я Раскольникова приїжджає у місто, їх моральна невинність суворо контрастує з порочністю тих, хто навколо, навіть коли їхні долі переплітаються все міцніше.
This bleak portrait of Russian society reflects the author’s own complex life experiences and evolving ideas. As a young writer who left behind a promising military career, Fyodor had been attracted to ideas of socialism and reform, and joined a circle of intellectuals to discuss radical texts banned by the Imperial government. Upon exposure, members of this group, including Dostoyevsky, were arrested. Many were sentenced to death, only to be subjected to a mock execution and last-minute pardon from the Tsar. Dostoyevsky spent the next four years in a Siberian labor camp before being released in 1854. The experience left him with a far more pessimistic view of social reform, and his focus shifted toward spiritual concerns. In the 1864 novella "Notes from Underground," he expounded on his belief that utopian Western philosophies could never satisfy the contradictory yearnings of the human soul. "Crime and Punishment" was conceived and completed the following year, picking up on many of the same themes.
Цей похмурий портрет російського суспільства відображає складний життєвий досвід самого автора та еволюцію його поглядів. Як молодого письменника, який залишив перспективну військову кар'єру, Федора приваблювали ідеї соціалізму та реформ, тому він приєднався до кола інтелектуалів для обговорення радикальних текстів, заборонених імперським урядом. Після викриття цієї групи її членів, у тому числі Достоєвського, було заарештовано. Багатьох засудили на смерть, імітувавши страту, що була відмінена указом царя про помилування. Наступні чотири роки Достоєвський перебував у каторжному трудовому таборі в Сибіру, з якого був звільнений у 1854 році. Досвід перебування там відобразився у значному погіршенні його поглядів на соціальну реформу, тож він зосередив увагу на духовних пошуках. У новелі "Записки з підпілля", що вийшла друком у 1864-му році, він виклав свою теорію про те, що утопічні західні філософські течії ніколи не зможуть задовольнити суперечливі бажання людської душі. Ідея "Злочину і кари", в якому розвивається багато з цих тем, зародилась і матеріалізувалась в завершеному романі наступного року,
In many ways, the novel follows a common narrative thread where a promising youth is seduced and corrupted by the dangers of urban life. But its social critique cuts far deeper. Raskolnikov rationalizes that his own advancement at the cost of the exploitative pawnbroker’s death would be a net benefit to society. In doing so, he echoes the doctrines of egoism and utilitarianism embraced by many of Dostoyevsky’s contemporary intellectuals. And in believing that his intelligence allows him to transcend moral taboos, Raskolnikov cuts himself off from his own humanity. Yet although the book is deeply concerned with morality, "Crime and Punishment" never comes across as merely moralizing, with each character given their own distinctive and convincing voice. One of the most remarkable things about "Crime and Punishment" is its ability to thrill despite the details of the central murder being revealed in the first act. Raskolnikov’s crime is clear. But it’s only through Dostoyevsky’s gripping account of the ensuing social and psychological turmoil that we learn the true nature of his punishment– and the possibility of redemption.
У багатьох відношеннях роман має звичайну лінію оповіді, де сповнену надій молодість розбещує та спотворює небезпека життя у місті. Але соціальна критика в романі має глибші корені. Раскольников обґрунтовує, що від його успіху за рахунок смерті корисливої лихварниці виграє суспільство в цілому. Таким чином, він наслідує доктрини егоїзму та утилітаризму, які підтримувала інтелігенція в часи Достоєвського. Вважаючи, що розум дозволяє йому порушувати моральні заборони, Раскольников позбавляється людяності. Хоча роман і занурюється в дослідження моральності, він ніколи не сприймається суто моралізаторським, адже кожен його герой наділений чіткою та переконливою позицією. Однією з найвизначніших якостей роману "Злочин і кара" є його здатність захоплювати, незважаючи на те, що подробиці головного вбивства було розкрито ще на початку. Злочин Раскольникова — беззаперечний. Та лише завдяки хвилюючій оповіді про соціальні та психологічні потрясіння, що спіткають його опісля, ми дізнаємось про істинну суть його покарання —