What drives someone to kill in cold blood? What goes through the murderer’s mind? And what kind of a society breeds such people? Over 150 years ago Fyodor Mikhailovich Dostoyevsky took these questions up in what would become one of the best-known works of Russian literature: "Crime and Punishment."
Ce-i determină pe unii să ucidă cu sânge rece? Ce-i trece prin minte unui criminal? Ce fel de societate dă naștere unor asemenea oameni? Cu peste 150 de ani în urmă Feodor Mihailovici Dostoievski și-a pus aceleași întrebări în cartea ce va deveni cea mai cunoscută creație a literaturii ruse: „Crimă și pedeapsă.”
First serialized in a literary magazine in 1866, the novel tells the story of Rodion Romanovich Raskolnikov, a young law student in Saint Petersburg. Raskolnikov lives in abject poverty, and at the start of the story has run out of funds to continue his studies. Letters from his rural home only add to his distress when he realizes how much his mother and sister have sacrificed for his success. Increasingly desperate after selling the last of his valuables to an elderly pawnbroker, he resolves on a plan to murder and rob her. But the impact of carrying out this unthinkable act proves to be more than he was prepared for.
Apărută inițial în foileton, într-o revistă literară în 1866, romanul spune povestea lui Rodion Romanovici Raskolnikov, un tânăr student la drept în Saint Petersburg. Raskolnikov trăiește într-o sărăcie abjectă, iar la începutul istorisirii nu mai are bani să-și continue studiile. Scrisorile primite de acasă doar îi sporesc tristețea când realizează cât au sacrificat mama și sora sa pentru succesul lui. Din ce în ce mai disperat, după ce-și amanetează ultimul obiect valoros unei bătrâne, pune în aplicare un plan pentru a o ucide și jefui. Dar povara acestui act de neînchipuit se dovedește a fi mai grea decât se așteptase.
Though the novel is sometimes cited as one of the first psychological thrillers, its scope reaches far beyond Raskolnikov’s inner turmoil. From dank taverns to dilapidated apartments and claustrophobic police stations, the underbelly of 19th century Saint Petersburg is brought to life by Dostoyevsky’s searing prose. We’re introduced to characters such as Marmeladov, a miserable former official who has drank his family into ruin, and Svidrigailov, an unhinged and lecherous nobleman. As Raskolnikov’s own family arrives in town, their moral innocence stands in stark contrast to the depravity of those around them, even as their fates grow increasingly intertwined.
Deși romanul e citat uneori drept unul dintre primele thrillere psihologice, tematica se extinde cu mult peste zbuciumul interior al lui Raskolnikov. De la taverne întunecoase, la apartamente dărăpănate și secții de poliție claustrofobice, partea întunecată a Saint Petersburgului din secolul al XIX-lea este readusă la viață de intensa proză a lui Dostoievski. Facem cunoștință cu personaje precum Marmeladov, un fost oficial ordinar ce și-a ruinat familia din cauza băuturii, și Svidrigailov, un nobil alienat și libidinos. Odată ce familia lui Raskolnikov ajunge în oraș, inocența lor morală contrastează puternic cu depravarea celor din jurul lor, mai ales că destinele lor se intersectează tot mai mult.
This bleak portrait of Russian society reflects the author’s own complex life experiences and evolving ideas. As a young writer who left behind a promising military career, Fyodor had been attracted to ideas of socialism and reform, and joined a circle of intellectuals to discuss radical texts banned by the Imperial government. Upon exposure, members of this group, including Dostoyevsky, were arrested. Many were sentenced to death, only to be subjected to a mock execution and last-minute pardon from the Tsar. Dostoyevsky spent the next four years in a Siberian labor camp before being released in 1854. The experience left him with a far more pessimistic view of social reform, and his focus shifted toward spiritual concerns. In the 1864 novella "Notes from Underground," he expounded on his belief that utopian Western philosophies could never satisfy the contradictory yearnings of the human soul. "Crime and Punishment" was conceived and completed the following year, picking up on many of the same themes.
Acest portret sumbru al societății rusești reflectă complexele experiențe de viață și ideile în evoluție ale autorului. Ca tânăr scriitor ce a renunțat la o carieră militară promițătoare, Feodor a fost atras de ideea socialismului și a reformei, alăturându-se unui cerc de intelectuali pentru a discuta texte radicale interzise de guvernul imperial. Descoperiți, membrii acestui grup, împreună cu Dostoievski, au fost arestați. Mulți au primit sentința la moarte, devenind subiecții unei false execuții și fiind cruțați în ultima secundă de țar. Dostoievski și-a petrecut următorii patru ani într-un lagăr din Siberia înainte de a fi eliberat în 1854. Experiența l-a lăsat cu o viziune mult mai pesimistă asupra reformei, și și-a întors atenția spre problematica spirituală. În romanul din 1864, „Însemnări din subterană”, el a prezentat credința sa că filosofiile utopice din vest nu ar putea satisface niciodată dorințele contradictorii ale sufletului uman. „Crimă și pedeapsă” a fost concepută și terminată în anul următor, tratând multe din aceleași teme.
In many ways, the novel follows a common narrative thread where a promising youth is seduced and corrupted by the dangers of urban life. But its social critique cuts far deeper. Raskolnikov rationalizes that his own advancement at the cost of the exploitative pawnbroker’s death would be a net benefit to society. In doing so, he echoes the doctrines of egoism and utilitarianism embraced by many of Dostoyevsky’s contemporary intellectuals. And in believing that his intelligence allows him to transcend moral taboos, Raskolnikov cuts himself off from his own humanity. Yet although the book is deeply concerned with morality, "Crime and Punishment" never comes across as merely moralizing, with each character given their own distinctive and convincing voice. One of the most remarkable things about "Crime and Punishment" is its ability to thrill despite the details of the central murder being revealed in the first act. Raskolnikov’s crime is clear. But it’s only through Dostoyevsky’s gripping account of the ensuing social and psychological turmoil that we learn the true nature of his punishment– and the possibility of redemption.
În multe feluri, romanul urmărește un fir epic comun, în care un tânăr promițător este sedus și corupt de pericolele vieții urbane. Dar critica socială este mult mai ascuțită. Raskolnikov raționează că propria sa evoluție, obținută cu prețul vieții bătrânei cămătărese, va fi un beneficiu net pentru societate. Făcând asta, el amintește de doctrinele egoismului și ale utilitarismului îmbrățișate de mulți intelectuali contemporani cu Dostoievski. Crezând că inteligența sa îi permite să treacă peste tabuurile morale, Raskolnikov se rupe de propria-i umanitate. Deși preocupată profund de moralitate, „Crimă și pedeapsă” nu e doar despre asta, fiecare personaj având vocea sa distinctă și convingătoare. Cel mai remarcabil lucru la „Crimă și pedeapsă” este capacitatea sa de a încânta, în ciuda detaliilor despre crima ce sunt dezvăluite în primul capitol. Crima comisă de Raskolnikov e evidentă. Însă doar prin consemnarea captivantă a lui Dostoievski a tumultului social și psihologic, vom afla adevărata natură a pedepsei sale și posibilitatea mântuirii.