Whether it’s being chained to a burning wheel, turned into a spider, or having an eagle eat one’s liver, Greek mythology is filled with stories of the gods inflicting gruesome horrors on mortals who angered them. Yet one of their most famous punishments is not remembered for its outrageous cruelty, but for its disturbing familiarity.
Qoftë i lidhur në një rrotë që digjet, që kthehet në merimangë apo që shqiponja i ha mëlçinë, mitologjia greke është e mbushur me histori rreth zotave që shkaktojnë horrore të frikshme tek mortalët që i zemëruan. Megjithatë një nga ndëshkimet më të famshme nuk kujtohet më për mizorinë e jashtëzakontë por për familjaritetin, disi shqetësues.
Sisyphus was the first king of Ephyra, now known as Corinth. Although a clever ruler who made his city prosperous, he was also a devious tyrant who seduced his niece and killed visitors to show off his power. This violation of the sacred hospitality tradition greatly angered the gods. But Sisyphus may still have avoided punishment if it hadn’t been for his reckless confidence.
Sifizi ishte mbreti i parë i Epirit, i njohur tanimë si Korinti. Megjithëse një sundues i zgjuar që e bëri qytetin të begatë, ai ishte një tiran dinak që joshi mbesën e tij dhe vrau vizitorët për të treguar pushtetin e tij. Ky abuzim i mikpritjes, kësaj tradite të shenjtë, i zemëroi zotat tej mase. Por Sifizi mund ta kishte shmangur gjithsesi ndëshkimin, po të mos kishte qenë për vetëbesimin e tij të sëmurë.
The trouble began when Zeus kidnapped the nymph Aegina, carrying her away in the form of a massive eagle. Aegina’s father, the river god Asopus, pursued their trail to Ephyra, where he encountered Sisyphus. In exchange for the god making a spring inside the city, the king told Asopus which way Zeus had taken the girl. When Zeus found out, he was so furious that he ordered Thanatos, or Death, to chain Sisyphus in the underworld so he couldn’t cause any more problems.
Telashet filluan kur Zeusi rrëmbeu nimfën Agina duke e marrë të shndërruar në një shqiponjë gjigande. Babai i Aginës, Zoti i lumenjve Azofi, ndoqi gjurmët e tyre deri ne Epir, ku u ndesh me Sifizin. Në shkëmbim, që ai të krijonte një burim brenda qytetit, mbreti i tregoi Azofit, në cilën rrugë Zeusi e kishte marrë vajzën. Kur Zeusi e mori vesh, ai u xhindos aq shume saqë urdhëroi Thanatosin ose vdekjen të lidhte Sifizin në botën e nëndheshme, kështu që ai të mos shkaktonte më telashe.
But Sisyphus lived up to his crafty reputation. As he was about to be imprisoned, the king asked Thanatos to show him how the chains worked – and quickly bound him instead, before escaping back among the living. With Thanatos trapped, no one could die, and the world was thrown into chaos. Things only returned to normal when the god of war Ares, upset that battles were no longer fun, freed Thanatos from his chains.
Por Sifizi shquhej për dinakëri. Teksa ai ishte gati të burgosej, mbreti e pyeti Thanatosin ti tregonte si punonin zinxhirët dhe me shpejtësi e lidhi atë, para se t'ja mbathte drejt botës njerëzore. Me Thanatosin të zënë në grackë,askush nuk vdiste dot dhe bota ishte në kaos. Gjërat u rikthyen në normalitet kur zoti i luftës Ares, i mërzituar ngaqë luftrat nuk ishin më emocionuese, e liroi Thanosin nga zinxhirët.
Sisyphus knew his reckoning was at hand. But he had another trick up his sleeve. Before dying, he asked his wife Merope to throw his body in the public square, from where it eventually washed up on the shores of the river Styx. Now back among the dead, Sisyphus approached Persephone, queen of the Underworld, and complained that his wife had disrespected him by not giving him a proper burial. Persephone granted him permission to go back to the land of living and punish Merope, on the condition that he would return when he was done. Of course, Sisyphus refused to keep his promise, now having twice escaped death by tricking the gods.
Sifizi e dinte që fundi ishte afër. Por ai kishte ende një As nën mëngë. Para se të vdiste, ai i kërkoi gruas së tij Meropes ta hidhte trupin në sheshin publik, nga ku ai do të përfundonte në brigjet e lumit Styx. Tani i rikthyer me të vdekurit, Sifizi iu afrua Persefonit, mbretëreshës së botës të nëndheshme dhe u ankua që gruaja e kishte mosrespektuar dhe nuk i kishte bërë një varrim të duhur. Persefoni i dha lejen të kthehej në botën e të gjallëve të ndëshkonte Meropen , me kusht që të kthehej sërisht. Sigurisht, që Sifizi nuk e mbajti premtimin, tanimë i kishte shpëtuar vdekjes 2 herë, duke ja hedhur zotave.
There wouldn’t be a third time, as the messenger Hermes dragged Sisyphus back to Hades. The king had thought he was more clever than the gods, but Zeus would have the last laugh. Sisyphus’s punishment was a straightforward task – rolling a massive boulder up a hill. But just as he approached the top, the rock would roll all the way back down, forcing him to start over …and over, and over, for all eternity.
Nuk do të ketë një herë të tretë, pasi postieri Hermes e dërgon Sifizin mbrapsht në Hades. Mbreti mendoi se ishte më i zgjuar se zotat, por Zeusi ishte ai që do të qeshte i fundit. Ndëshkimi i Sifizit ishte një detyrë direkte -të rrotullonte një shkëmb të madh lart në kodër. Por sapo ai i afrohej majës , guri rrotullohej përsëri poshtë, duke e detyruar të rifillonte nga e para ... përsëri dhe përsëri, deri në pafundësi
Historians have suggested that the tale of Sisyphus may stem from ancient myths about the rising and setting sun, or other natural cycles. But the vivid image of someone condemned to endlessly repeat a futile task has resonated as an allegory about the human condition. In his classic essay The Myth of Sisyphus, existentialist philosopher Albert Camus compared the punishment to humanity’s futile search for meaning and truth in a meaningless and indifferent universe. Instead of despairing, Camus imagined Sisyphus defiantly meeting his fate as he walks down the hill to begin rolling the rock again. And even if the daily struggles of our lives sometimes seem equally repetitive and absurd, we still give them significance and value by embracing them as our own.
Historianët sugjerojnë që përralla e Sizifit i ka rrënjët nga mitologjia antike për agimin dhe perëndimin e diellit, apo ciklet e tjera natyrore. Por pamja e gjalle e dikujt të dënuar të përsërisë një detyrë pafundësisht tregon një alegori për pozitën e njeriut. Në esenë e tij klasike, Miti i Sizifit, filozofi ekzistencialist Albert Kamy e krahason dënimin me kërkimet e kota njerëzore për të gjetur një domethënie dhe një të vërtetë në një univers indiferent dhe pa domethënie . Në vend se të dëshpëruar, Kamy e përfytyron pa dyshim Sifizin duke ndeshur fatin e tij teksa zbret poshtë, për të rrotulluar shkëmbin lart sërisht. Edhe nëse pengesat e përditshme në jetët tona ndonjëherë duken njëlloj përsëritëse dhe absurde, ne duhet gjithsesi ti japim atyre rëndësi duke i përqafuar ato si pjesë e jonë.