Είτε μιλά για ανθρώπους αλυσοδεμένους σε φλόγινους τροχούς, για μεταμορφωμένους σε αράχνες, ή για αετούς που τρέφονται με ανθρώπινο συκώτι, η Ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από ιστορίες Θεών που προκαλούν φρικτές συμφορές σε θνητούς που τους εξόργισαν. Μία από τις πιο διάσημες τιμωρίες, ωστόσο, παραμένει γνωστή όχι για τη σκληρότητά της αλλά για την τρομερή οικειότητά της.
Whether it’s being chained to a burning wheel, turned into a spider, or having an eagle eat one’s liver, Greek mythology is filled with stories of the gods inflicting gruesome horrors on mortals who angered them. Yet one of their most famous punishments is not remembered for its outrageous cruelty, but for its disturbing familiarity.
Ο Σίσυφος ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Εφύρας, της σημερινής Κορίνθου. Αν και ήταν ένας έξυπνος βασιλιάς που έφερε ευημερία στην πόλη του, υπήρξε επίσης ύπουλος τύραννος που αποπλάνησε την ανιψιά του και σκότωνε τους επισκέπτες του σε μια επίδειξη δύναμης. Η παραβίαση του θεσμού της φιλοξενίας εξόργισε τους θεούς. Αλλά ο Σίσυφος θα μπορούσε να είχε αποφύγει την τιμωρία, αν δεν είχε επιδείξει θράσος.
Sisyphus was the first king of Ephyra, now known as Corinth. Although a clever ruler who made his city prosperous, he was also a devious tyrant who seduced his niece and killed visitors to show off his power. This violation of the sacred hospitality tradition greatly angered the gods. But Sisyphus may still have avoided punishment if it hadn’t been for his reckless confidence.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν ο Δίας απήγαγε τη νύμφη Αίγινα, κουβαλώντας τη μακριά με τη μορφή ενός τεράστιου αετού. Ο πατέρας της Αίγινας και θεός του ποταμού, Ασωπός, τους κυνήγησε μέχρι την Εφύρα, όπου και συνάντησε τον Σίσυφο. Με αντάλλαγμα μια πηγή νερού εκ μέρους του θεού, o βασιλιάς είπε στον Ασωπό που είχε μεταφέρει ο Δίας το κορίτσι. Όταν ο Δίας το έμαθε, οργισμένος διέταξε τον Θάνατο, να αλυσοδέσει τον Σίσυφο στον κάτω κόσμο ώστε να μην προκαλέσει άλλα προβλήματα.
The trouble began when Zeus kidnapped the nymph Aegina, carrying her away in the form of a massive eagle. Aegina’s father, the river god Asopus, pursued their trail to Ephyra, where he encountered Sisyphus. In exchange for the god making a spring inside the city, the king told Asopus which way Zeus had taken the girl. When Zeus found out, he was so furious that he ordered Thanatos, or Death, to chain Sisyphus in the underworld so he couldn’t cause any more problems.
Όμως ο Σίσυφος αποδείχθηκε πανούργος για μία ακόμα φορά. Πριν τον δέσει ο Θάνατος, ο Σίσυφος τον ρώτησε πώς λειτουργούν οι αλυσίδες, και έτσι τον έδεσε στα γρήγορα προτού επιστρέψει στους ζωντανούς. Με τον Θάνατο παγιδευμένο, κανένας δεν μπορούσε να πεθάνει, και ο κόσμος μετατράπηκε σε χάος. Η τάξη επανήλθε μόνο όταν ο θεός του πολέμου, Άρης, οργισμένος που οι μάχες δεν ήταν πια ενδιαφέρουσες, ελευθέρωσε τον Θάνατο από τα δεσμά του.
But Sisyphus lived up to his crafty reputation. As he was about to be imprisoned, the king asked Thanatos to show him how the chains worked – and quickly bound him instead, before escaping back among the living. With Thanatos trapped, no one could die, and the world was thrown into chaos. Things only returned to normal when the god of war Ares, upset that battles were no longer fun, freed Thanatos from his chains.
Ο Σίσυφος ήξερε ότι σύντομα θα τιμωρούταν. Ωστόσο, είχε άλλον έναν άσο στο μανίκι. Πριν πεθάνει, ζήτησε από τη σύζυγό του, Μερόπη, να ρίξει το σώμα του στην πλατεία, από όπου σταδιακά ξεβράστηκε στα νερά της Στύγας. Πίσω στους νεκρούς, ο Σίσυφος πλησίασε την Περσεφόνη, βασίλισσα του κάτω κόσμου. Παραπονέθηκε για την ασέβεια της γυναίκας του, που δεν τον έθαψε σωστά. Η Περσεφόνη του επέτρεψε να επιστρέψει στη χώρα των ζωντανών, για να τιμωρήσει τη Μερόπη, με τον όρο να επιστρέψει όταν τελειώσει. Φυσικά, ο Σίσυφος δεν κράτησε την υπόσχεσή του
Sisyphus knew his reckoning was at hand. But he had another trick up his sleeve. Before dying, he asked his wife Merope to throw his body in the public square, from where it eventually washed up on the shores of the river Styx. Now back among the dead, Sisyphus approached Persephone, queen of the Underworld, and complained that his wife had disrespected him by not giving him a proper burial. Persephone granted him permission to go back to the land of living and punish Merope, on the condition that he would return when he was done. Of course, Sisyphus refused to keep his promise,
και έτσι είχε ξεφύγει από τον θάνατο δύο φορές, ξεγελώντας τους θεούς. Δεν θα υπήρχε τρίτη φορά, τώρα που ο αγγελιοφόρος Ερμής τον έφερε στον Άδη. Ο βασιλιάς πίστευε ότι ήταν πιο έξυπνος από τους θεούς, όμως ο Δίας θα γελούσε τελευταίος. Η τιμωρία του Σισύφου ήταν ένας συγκεκριμένος άθλος: να κυλά έναν τεράστιο ογκόλιθο πάνω σε έναν λόφο. Καθώς όμως πλησίαζε την κορυφή, ο βράχος κυλούσε πάλι προς τα κάτω, αναγκάζοντάς τον να ξεκινήσει από την αρχή, ξανά και ξανά για όλη την αιωνιότητα.
now having twice escaped death by tricking the gods. There wouldn’t be a third time, as the messenger Hermes dragged Sisyphus back to Hades. The king had thought he was more clever than the gods, but Zeus would have the last laugh. Sisyphus’s punishment was a straightforward task – rolling a massive boulder up a hill. But just as he approached the top, the rock would roll all the way back down, forcing him to start over …and over, and over, for all eternity.
Οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η ιστορία του Σισύφου, μπορεί να προέρχεται από αρχαίους μύθους σχετικά με την ανατολή και δύση του ήλιου ή άλλους κύκλους της φύσης. Όμως η εικόνα κάποιου να καταδικάζεται σε αέναη επανάληψη μιας μάταιης εργασίας λειτούργησε ως αλληγορία της ανθρώπινης ύπαρξης. Στο δοκίμιό του, «Ο Μύθος του Σισύφου», ο υπαρξιστής φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ, σύγκρινε την τιμωρία με την άσκοπη αναζήτηση της ανθρωπότητας για αλήθεια σε ένα σύμπαν χωρίς νόημα. Αντί ο Καμύ να παρουσιάσει τον Σίσυφο ως απελπισμένο, τον δείχνει να αντιμετωπίζει περιφρονητικά το πεπρωμένο του καθώς κατηφορίζει τον λόφο για να κυλήσει ξανά τον βράχο. Ακόμη και αν οι καθημερινοί αγώνες της ζωής μας συχνά μοιάζουν να είναι επαναλαμβανόμενοι και αφηρημένοι, συνεχίζουμε να τους δίνουμε νόημα και αξία αποδεχόμενοι ότι είναι δικοί μας.
Historians have suggested that the tale of Sisyphus may stem from ancient myths about the rising and setting sun, or other natural cycles. But the vivid image of someone condemned to endlessly repeat a futile task has resonated as an allegory about the human condition. In his classic essay The Myth of Sisyphus, existentialist philosopher Albert Camus compared the punishment to humanity’s futile search for meaning and truth in a meaningless and indifferent universe. Instead of despairing, Camus imagined Sisyphus defiantly meeting his fate as he walks down the hill to begin rolling the rock again. And even if the daily struggles of our lives sometimes seem equally repetitive and absurd, we still give them significance and value by embracing them as our own.