Παρά το ήρεμο ηλιοβασίλεμα στον ποταμό Ντνιπρό, η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη για τους Ζαποροζιανούς Κοζάκους. Είναι 1676 και η Συνθήκη του Ζουράβνο έχει λήξει επίσημα τις εχθροπραξίες μεταξύ Πολωνό-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας και Οθωματικής Αυτοκρατορίας. Αλλά καθώς ο Στέπαν και οι άντρες του πάνε προς το οχυρό τους, δεν έχουν την ειρήνη στο μυαλό τους.
Despite a serene sunset on the Dnipro river, the mood is tense for the Zaporozhian Cossacks. The year is 1676, and the Treaty of Żurawno has officially ended hostilities between the Polish-Lithuanian Commonwealth and the Ottoman Empire. But as Stepan and his men ride towards their stronghold, peace is far from their minds.
Έχοντας εγκατασταθεί στα Άγρια Λιβάδια στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας, αυτοί οι κοζάκοι - όνομα προερχόμενο από τη τούρκικη λέξη “ελεύθερος” - είναι γνωστοί ως η πιο τρομερή στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης. Αποτελούμενοι από κυνηγούς, ψαράδες, νομάδες και παράνομους, οι Κοζάκοι βρήκαν την ελευθερία τους σε αυτή τη γόνιμη, αδιεκδίκητη γη. Αλλά αυτή η ελευθερία γινόταν όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί. Η στρατηγική που είχαν για δεκαετίες, να αλλάζουν συμμαχίες με Πολωνία και Μόσχα οδήγησε στον διαχωρισμό των εδαφών τους. Σε μια απελπισμένη απόπειρα ανεξαρτησίας και επανένωσης της Κοζάκικης πολιτείας, ο πιο πρόσφατος αρχηγός τους, Πέτρο Ντοροσένκο, συμμάχησε με τους Οθωμανούς. Αυτή η συμμαχία απελευθέρωσε με επιτυχία τους Ζαποροζιανούς Κοζάκους της δύσης από την Πολωνική κυριαρχία, αλλά η νίκη τους ήταν πικρή. Οι οθωμανοί σύμμαχοι του Ντοροσένκο κατέστρεψαν την ύπαιθρο, απαγάγοντας χωρικούς για σκλάβους. Κι η οργή για τη συμμαχία με μουσουλμάνους εναντίον χριστιανών του κόστισε τη στήριξη των ντόπιων που του είχαν απομείνει. Τώρα, με τον Ντοροσένκο χωρίς τη θέση του και στην εξορία, οι Κοζάκοι ήταν στα μαχαίρια, διαφωνώντας για το ποια θα ήταν η επόμενη κίνηση.
Having made their home in the Wild Fields north of the Black Sea, these cossacks— derived from a Turkic word for "free man"— are renowned as one of Europe’s most formidable military forces. Composed of hunters, fishermen, nomads and outlaws, the Cossacks found freedom in these fertile unclaimed lands. Yet this freedom has proven increasingly difficult to maintain. Their decades-long strategy of shifting alliances between Poland and Moscow has led to the partitioning of their lands. In a desperate bid to reclaim independence and reunite the fractured Cossack state, their most recent leader, hetman Petro Doroshenko allied with the Ottoman Empire. This alliance successfully freed the Zaporozhian Cossacks in the west from Polish dominion, but their victory was a bitter one. Doroshenko’s Ottoman allies ravaged the countryside, carrying off peasants into slavery. And outrage at allying with Muslims against fellow Christians cost him any remaining local support. Now, with Doroshenko deposed and exiled, the Cossacks are at odds, disagreeing on what their next move should be.
Μέχρι τότε, ο Στέπαν πρέπει να διατηρήσει την τάξη. Με το μουσκέτο και το κυρτό σπαθί του, δημιουργεί μια επιβλητική εικόνα. Μιλάει στους 180 άνδρες του τάγματός του. Οι περισσότεροι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και μιλάνε μια Σλαβική γλώσσα η οποία θα εξελιχθεί στα μοντέρνα Ουκρανικά. Αλλά υπάρχουν και Έλληνες, Τάταροι, ακόμα και καποιοι Μογγόλοι Κάλμικ, πολλοί με διαφορετικές γνώμες για τα πρόσφατα γεγονότα. Επίσημα, όλοι οι άνδρες του Στέπαν έχουν ορκιστεί να τηρούν τον Κοζάκικο κώδικα κάνοντας εφτά χρόνια στρατιωτικής εκπαίδευσης και παραμένωντας ανύπαντροι. Στην πράξη, μερικοί είναι μόνο για λίγο εκεί, τηρώντας τις δικές τους παραδόσεις, και έχοντας οικογένειες στα κοντινά χωριά, έξω από τα εδάφη των Κοζάκων.
Until then, Stepan must keep order. With his musket and curved saber, he cuts an imposing figure. He surveys his battalion of 180 men. Most are Orthodox Christians and speak a Slavic language that will become modern Ukrainian. But there are also Greeks, Tatars, and even some Mongolian Kalmyks, many with different opinions on recent events. Officially, all of Stepan’s men have sworn to uphold the Cossack code by undergoing seven years of military training and remaining unmarried. In practice, some are part-timers, holding more closely to their own traditions, and maintaining families in nearby villages, outside Cossack lands.
Ευτυχώς, η αδύναμη ειρήνη δεν σπάει πριν φτάσουν στο Σικ, το κέντρο της Κοζάκικης στρατιωτικής ζωής. Επί του παρόντος βρίσκεται στο Τσορτόμλικ, η τοποθεσία του Σικ αλλάζει με τις ανάγκες της στρατιωτικής δράσης. Ο οικισμός είναι ιδιαίτερα οργανωμένος, με διοικητικά κτίρια, καταλύματα αξιωματικών, ακόμα και σχολεία, καθώς οι Κοζάκοι εκτιμούσαν την μόρφωση. Ο Στέπαν κι οι άντρες του πηγαίνουν στους στρατώνες όπου ζουν και προπονούνται μαζί με άλλα τάγματα ή κούριν, που όλα μαζί συγκροτούν ένα σύνταγμα εκατοντάδων ανδρών.
Thankfully, the tenuous peace is not broken before they reach the Sich— the center of Cossack military life. Currently located at Chortomlyk, the Sich’s location shifts with the tide of military action. The settlement is remarkably well- organized, with administrative buildings, officers’ quarters, and even schools, as Cossacks prize literacy. Stepan and his men make their way to the barracks where they live and train alongside several other battalions or kurins, all of which make up a several hundred man regiment.
Μέσα, οι άνδρες τρώνε αποξηραμένο ψάρι, πρόβειο τυρί και αλατισμένο χοιρινό λίπος μαζί με πολύ κρασί. Ο Στέπαν λέει στον Γιούρι να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα με τη μπαντούρα του. Αλλά σύντομα, αρχίζει ένας τσακωμός. Ένας από τους άνδρες του κάνει πρόποση για τον Ντοροσένκο. Ο Στέπαν τον διακόπτει. Όλοι σιωπούν μέχρι που κάνει μια πρόποση για τον Ιβάν Σίρκο, τον νέο αρχηγό που θέλει συμμαχία με τη Μόσχα εναντίον των Τούρκων. Ο Στέπαν σχεδιάζει να τον στηρίξει και περιμένει οι άντρες του να κάνουν το ίδιο.
Inside, the men dine on dried fish, sheep’s cheese, and salted pork fat— along with plenty of wine. Stepan instructs his friend Yuri to lighten the mood with his bandura. But before long, an argument has broken out. One of his men has raised a toast to Doroshenko. Stepan cuts him off. The room is silent until he raises his own toast to Ivan Sirko, the new hetman who favors an alliance with Moscow against the Turks. Stepan plans to support him, and he expects his men to do the same.
Ξαφνικά, ένας από τους άντρες του Σίρκο έρχεται τρέχοντας ζητώντας ένα επείγον Ράντα ή γενικό συμβούλιο. Ο Στέπαν και οι άλλοι πηγαίνουν στην πλατεία της εκκλησίας, το κέντρο της ζωής του Σικ. Ο Ιβάν Σίρκο καλωσορίζει το μπερδεμένο πλήθος με ευχάριστα νέα, ανιχνευτές βρήκαν μια μεγάλη οθωμανική βάση τελείως ευάλωτη από μια μεριά. Ο Σίρκο ορκίζεται ότι αύριο, θα πάνε με τα άλογα στον κοινό εχθρό, θα υπερασπιστούν την Κοζάκικη αυτονομία και θα φέρουν ενότητα στα Άγρια Λιβάδια. Καθώς οι άντρες ζητωκραυγάζουν, ο Στέπαν νιώθει ανακουφισμένος με την ανανεωμένη αίσθηση φιλίας.
Suddenly, one of Sirko’s men rushes in, calling an emergency Rada, or general council meeting. Stepan and the others make their way towards the church square— the center of Sich life. Ivan Sirko welcomes the confused crowd with exciting news— scouts have located a large Ottoman camp completely vulnerable on one side. Sirko vows that tomorrow, they will ride against their common enemy, defend the Cossacks’ autonomy, and bring unity to the Wild Fields. As the men cheer in unison, Stepan is relieved at their renewed sense of brotherhood.
Για 200 χρόνια, οι μαχητές της ελευθερίας θα πολεμήσουν πολλούς εχθρούς. Και τραγικά, εν τέλει θα γίνουν το καταπιεστικό χέρι της Ρωσικής κυβέρνησης στην οποία κάποτε αντιτάσσονταν. Αλλά σήμερα, αυτοί οι Κοζάκοι του 17ου αιώνα θα μείνουν στην μνήμη για το πνεύμα της ανεξαρτησίας και ανυπακοής τους. Όπως είπε κάποτε και ο Ρώσος ζωγράφος Ίλια Ρέπιν: «Κανένας άλλος λαός δεν κράτησε την ελευθερία και την ισότητα τόσο βαθιά.»
Over the next 200 years, these freedom fighters would take on many foes. And tragically, they would eventually become the oppressive hand of the Russian government they once opposed. But today, these 17th century Cossacks are remembered for their spirit of independence and defiance. As the Russian painter Ilya Repin once said: “No people in the world held freedom, equality, and fraternity so deeply.”