Αν ο σχεδιασμός έχει κάποια δύναμη, αυτή είναι η δύναμη της σύνθεσης. Όσο πιο περίπλοκο το πρόβλημα, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για απλότητα. Επιτρέψτε μου να παρουσιάσω τρεις περιπτώσεις όπου προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε τη σχεδιαστική δύναμη της σύνθεσης.
If there's any power in design, that's the power of synthesis. The more complex the problem, the more the need for simplicity. So allow me to share three cases where we tried to apply design's power of synthesis.
Ας αρχίσουμε με την παγκόσμια πρόκληση της αστικοποίησης. Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι συρρέουν προς τις πόλεις, πράγμα που, αν και λίγο παράλογο, είναι μάλλον καλό. Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι άνθρωποι ζουν καλύτερα στις πόλεις. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα, το οποίο αποκαλώ «τριπλή απειλή»: Το μέγεθος, η ταχύτητα και οι περιρισμοί που έχουμε στην αντιμετώπιση του φαινόμενου δεν έχουν προηγούμενο στην ιστορία. Για να πάρετε μια ιδέα, από τα τρία δισεκατομμύρια ανθρώπων που ζουν στις πόλεις σήμερα, ένα δισεκατομμύριο είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Έως το 2030, από τα πέντε δισεκατομμύρια ανθρώπους που θα ζουν στις πόλεις, δύο δισεκατομμύρια θα είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να χτίζουμε μια πόλη ενός εκατομμυρίου κατοίκων κάθε εβδομάδα με 8.500 ευρώ ανά οικογένεια για τα επόμενα 15 χρόνια. Μια πόλη ενός εκατομμυρίου κατοίκων κάθε εβδομάδα με 8.500 ευρώ ανά οικογένεια. Αν δεν λύσουμε αυτή την εξίσωση, οι άνθρωποι δεν θα πάψουν να έρχονται στις πόλεις. Θα έρθουν ούτως ή άλλως, αλλά θα ζουν σε παράγκες, φτωχογειτονιές και σε ακατάλληλα καταλύματα.
Let's start with the global challenge of urbanization. It's a fact that people are moving towards cities. and even if counterintuitive, it's good news. Evidence shows that people are better off in cities. But there's a problem that I would call the "3S" menace: The scale, speed, and scarcity of means with which we will have to respond to this phenomenon has no precedence in history. For you to have an idea, out of the three billion people living in cities today, one billion are under the line of poverty. By 2030, out of the five billion people that will be living in cities, two billion are going to be under the line of poverty. That means that we will have to build a one million-person city per week with 10,000 dollars per family during the next 15 years. A one million-person city per week with 10,000 dollars per family. If we don't solve this equation, it is not that people will stop coming to cities. They will come anyhow, but they will live in slums, favelas and informal settlements.
Τι κάνουμε λοιπόν; Η απάντηση θα μπορούσε να προέρθει από τις ίδιες τις φτωχογειτονιές. Μια ένδειξη θα μπορούσε να βρεθεί σε μια ερώτηση που μας έγινε πριν 10 χρόνια. Μας ζητήθηκε να παράσχουμε στέγαση σε 100 οικογένειες που είχαν καταλάβει παράνομα πέντε στρέμματα στο κέντρο της πόλης του Ικίκε στη βόρεια Χιλή, με επιχορήγηση 8.500 ευρώ με τα οποία έπρεπε ν' αγοράσουμε τη γη, να κάνουμε τα έργα υποδομής, και να χτίσουμε τα σπίτια, τα οποία στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν περίπου 40 τετραγωνικά μέτρα. Παρεμπιπτόντως, είπαν ότι το κόστος της γης, καθώς είναι στο κέντρο της πόλης, είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από όσο η κοινωνική στέγαση δικαιολογούσε συνήθως. Εξαιτίας της δυσκολίας του αιτήματος, αποφασίσαμε να βάλουμε και τις οικογένειες στη διαδικασία κατανόησης των περιορισμών, και αρχίσαμε μια συμμετοχική διαδικασία σχεδιασμού και δοκιμής όσων υπήρχαν ήδη διαθέσιμα στην αγορά. Σε αυτοτελείς μονοκατοικίες θα στεγάζονταν 30 οικογένειες. Σε μονοκατοικίες με κοινή μεσοτοιχία, 60 οικογένειες. [«100 οικογένειες»] Ο μόνος τρόπος να στεγαστούν όλες ήταν να χτίσουμε περισσότερους ορόφους και μας απειλούσαν πως θα κατέβαιναν σε απεργία πείνας αν τολμούσαμε ακόμη και να το προτείνουμε ως λύση, επειδή σε μικρά διαμερίσματα δεν θα μπορούσαν να κάνουν επεκτάσεις. Το συμπέρασμα λοιπόν με τις οικογένειες -και προσέξτε, όχι δικό μας συμπέρασμα- ήταν ότι είχαμε πρόβλημα. Έπρεπε να πρωτοτυπήσουμε.
So what to do? Well, an answer may come from favelas and slums themselves. A clue could be in this question we were asked 10 years ago. We were asked to accommodate 100 families that had been occupying illegally half a hectare in the center of the city of Iquique in the north of Chile using a $10,000 subsidy with which we had to buy the land, provide the infrastructure, and build the houses that, in the best of the cases, would be of around 40 square meters. And by the way, they said, the cost of the land, because it's in the center of the city, is three times more than what social housing can normally afford. Due to the difficulty of the question, we decided to include the families in the process of understanding the constraints, and we started a participatory design process, and testing what was available there in the market. Detached houses, 30 families could be accommodated. Row houses, 60 families. ["100 families"] The only way to accommodate all of them was by building in height, and they threatened us to go on a hunger strike if we even dared to offer this as a solution, because they could not make the tiny apartments expand. So the conclusion with the families — and this is important, not our conclusion — with the families, was that we had a problem. We had to innovate.
Τι κάναμε λοιπόν; Μια μεσοαστική οικογένεια ζει σχετικά καλά σε περίπου 80 τετραγωνικά μέτρα, αλλά όταν δεν υπάρχουν χρήματα, η αγορά μειώνει το μέγεθος του σπιτιού σε 40 τετραγωνικά μέτρα. Και είπαμε, τι θα γινόταν εάν, αντί να βλέπαμε τα 40 τετραγωνικά μέτρα σαν ένα μικρό σπίτι, γιατί να μην το θεωρήσουμε το μισό ενός καλού σπιτιού; Αν αναδιατυπώσεις το πρόβλημα ως μισό καλό σπίτι αντί για ένα μικρό, η βασική ερώτηση είναι, ποιο μισό να φτιάξουμε; Σκεφτήκαμε ότι με δημόσια χρήματα θα έπρεπε να φτιάξουμε το μισό που οι οικογένειες δεν θα μπορούσαν να φτιάξουν μόνες τους. Εστιάσαμε σε πέντε σχεδιαστικούς όρους για το οικοδομούμενο μέρος του σπιτιού, και επιστρέψαμε στις οικογένειες για δύο πράγματα: να ενώσουμε δυνάμεις και να μοιράσουμε καθήκοντα. Το σχέδιό μας ήταν κάτι ανάμεσα σε κτίριο και σε σπίτι. Ως κτίριο, εξοικονομούσε χρήματα, ώστε να βρίσκεται σε ακριβό οικόπεδο και σε καλή περιοχή, και ως σπίτι, μπορούσε να επεκταθεί. Εάν τελικά οι οικογένειες δεν εκδιώκονταν στην περιφέρεια πριν πάρουν το σπίτι, και παράλληλα διατηρούσαν τη δικτύωση και τις δουλειές τους, ξέραμε ότι η επέκταση θα ξεκινούσε άμεσα. Έτσι, από την αρχική εργατική κατοικία πήγαμε σε μεσοαστική κατοικία, πράγμα που πέτυχαν οι οικογένειες μόνες τους, μέσα σε λίγες εβδομάδες.
So what did we do? Well, a middle-class family lives reasonably well in around 80 square meters, but when there's no money, what the market does is to reduce the size of the house to 40 square meters. What we said was, what if, instead of thinking of 40 square meters as a small house, why don't we consider it half of a good one? When you rephrase the problem as half of a good house instead of a small one, the key question is, which half do we do? And we thought we had to do with public money the half that families won't be able to do individually. We identified five design conditions that belonged to the hard half of a house, and we went back to the families to do two things: join forces and split tasks. Our design was something in between a building and a house. As a building, it could pay for expensive, well-located land, and as a house, it could expand. If, in the process of not being expelled to the periphery while getting a house, families kept their network and their jobs, we knew that the expansion would begin right away. So we went from this initial social housing to a middle-class unit achieved by families themselves within a couple of weeks.
Αυτό ήταν το πρώτο μας έργο στο Ικίκε πριν 10 χρόνια. Αυτό είναι το τελευταίο μας έργο στη Χιλή. Διαφορετικός σχεδιασμός, ίδιο σκεπτικό: Εσύ παρέχεις το βασικό τμήμα και από εκεί και πέρα, αναλαμβάνουν οι οικογένειες.
This was our first project in Iquique 10 years ago. This is our last project in Chile. Different designs, same principle: You provide the frame, and from then on, families take over.
Έτσι ο σκοπός του σχεδιασμού, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και να αντιμετωπίσουμε την τριπλή απειλή, μέγεθος, ταχύτητα, και περιοσμούς είναι να διοχετεύσουμε τη δομική ικανότητα των ίδιων των ανθρώπων. Δεν θα λύσουμε την εξίσωση του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων την εβδομάδα αν δεν εκμεταλλευτούμε τη ικανότητα των ίδιων των ανθρώπων να χτίσουν. Έτσι, με το σωστό σχεδιασμό, οι παραγκουπόλεις μπορεί να μην είναι το πρόβλημα αλλά ίσως η μόνη δυνατή λύση. Το δεύτερο θέμα είναι το πώς ο σχεδιασμός μπορεί να συμβάλει στη βιωσιμότητα. Το 2012 πήραμε μέρος σε διαγωνισμό του Κέντρου Καινοτομίας Αντζελίνι, με στόχο την οικοδόμηση του κατάλληλου περιβάλλοντος για δημιουργία γνώσης. Είναι αποδεκτό ότι για έναν τέτοιο στόχο, τη δημιουργία γνώσης, η αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων και η διαπροσωπική επαφή είναι σημαντικές, και συμφωνήσαμε σε αυτό. Αλλά για εμάς, το θέμα του κατάλληλου περιβάλλοντος έπρεπε να εξεταστεί κυριολεκτικά. Θέλαμε χώρους εργασίας με σωστό φωτισμό, σωστή θερμοκρασία, σωστό εξαερισμό. Έτσι αναρωτηθήκαμε: Μήπως το κλασικό κτίριο γραφείων μπορεί να προσφέρει βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση; Ποιά είναι η συνηθισμένη μορφή αυτού του κτιρίου; Είναι μια ομάδα ορόφων, ο ένας πάνω στον άλλον, με έναν κεντρικό πυρήνα με ασανσέρ, σκάλες, σωληνώσεις, καλωδιώσεις, τα πάντα, και ένα εξωτερικό γυάλινο περίβλημα που, εξαιτίας της απευθείας ηλιακής ακτινοβολίας, δημιουργεί στο εσωτερικό ένα έντονο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Επιπρόσθετα, ας πούμε ότι κάποιος που δουλεύει στον έβδομο όροφο περνάει κάθε μέρα από τον τρίτο όροφο, αλλά δεν έχει ιδέα για το τι κάνουν αυτοί που δουλεύουν εκεί. Σκεφτήκαμε ότι ίσως έπρεπε να αναστρέψουμε το σχέδιο. Και αυτό που κάναμε ήταν ν' αφήσουμε ένα ανοιχτό αίθριο, έναν κούφιο πυρήνα, τους ίδιους ορόφους, αλλά να βάλουμε τους τοίχους και τον όγκο στην περίμετρο, ώστε όταν ο ήλιος καίει, να μην πέφτει απευθείας σε γυαλί, αλλά σε τοίχο. Όταν έχεις ανοιχτό αίθριο στο εσωτερικό, μπορείς να δεις τι κάνουν οι άλλοι από μέσα από το κτίριο κι ελέγχεις το φως καλύτερα, και βάζοντας τον όγκο και τους τοίχους στην περίμετρο, τότε αποτρέπεις την απευθείας ηλιακή ακτινοβολία. Μπορείς επίσης ν' ανοίξεις τα παράθυρα και να έχεις διαμπερή εξαερισμό. Φτιάξαμε αυτά τα ανοίγματα σε τέτοιο μέγεθος ώστε να λειτουργούν σαν ανυψωμένα τετράγωνα, ως εξωτερικοί χώροι σε ολόκληρο το ύψος του κτιρίου. Τίποτα εξεζητημένο. Δεν χρειάζεται περίπλοκος προγραμματισμός. Δεν πρόκειται για τεχνολογία. Είναι πατροπαράδοτη, απλούστατη κοινή λογική, και με την κοινή λογική φτάσαμε από τα 120 κιλοβάτ ανά τετραγωνικό μέτρο ετησίως, που είναι η μέση κατανάλωση ενέργειας για την ψύξη ενός γυάλινου πύργου, στα 40 κιλοβάτ ανά τετραγωνικό μέτρο ετησίως. Έτσι με τον κατάλληλο σχεδιασμό, η βιωσιμότητα είναι απλά εξονυχιστική εφαρμογή της κοινής λογικής. Το τελευταίο θέμα που θέλω να παρουσιάσω είναι το πώς ο σχεδιασμός μπορεί να δώσει ολοκληρωμένες λύσεις κατά των φυσικών καταστροφών. Ίσως γνωρίζετε ότι η Χιλή το 2010 χτυπήθηκε από σεισμό 8,8 Ρίχτερ και από τσουνάμι, και όλοι κληθήκαμε να δουλέψουμε για την επανοικοδόμηση της Κονστιτουσιόν, στο νότιο μέρος της χώρας. Μας δόθηκαν 100 ημέρες, τρεις μήνες, να σχεδιάσουμε σχεδόν τα πάντα, από δημόσια κτίρια, δημόσιους χώρους, οδικό δίκτυο, μεταφορές, στέγαση, και κυρίως την προστασία της πόλης από μελλοντικά τσουνάμι. Ήταν κάτι καινούργιο στον αστικό σχεδιασμό στη Χιλή, και αιωρούνταν κάποιες εναλλακτικές. Πρώτη: Απαγόρευση εγκατάστασης στο επίκεντρο. Τριάντα εκατομμύρια δολλάρια ξοδεύτηκαν κυρίως στην απαλλοτρίωση γης. Αυτό συζητιέται στην Ιαπωνία αυτό τον καιρό, και αν έχεις πειθαρχημένο πληθυσμό όπως οι Ιάπωνες, αυτό ίσως να λειτουργήσει, αλλά ξέρουμε ότι στη Χιλή, αυτή η γη θα καταληφθεί παράνομα έτσι κι αλλιώς, επομένως αυτή η εναλλακτική ήταν ανέφικτη και ανεπιθύμητη. Δεύτερη εναλλακτική: να χτιστεί ένα μεγάλο τείχος, μια βαριά κατασκευή ως αντίσταση κατά της ορμής των κυμάτων. Αυτή η εναλλακτική στηρίχθηκε όχι ανιδιοτελώς από μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, επειδή συνεπαγόταν συμβόλαια 42 εκατομμυρίων δολλαρίων, και επίσης ήταν πολιτική προτίμηση, γιατί δεν απαιτούσε απαλλοτρίωση εδαφών. Αλλά η Ιαπωνία απέδειξε ότι κάθε προσπάθεια αντίστασης στις φυσικές δυνάμεις είναι ανώφελη. Άρα αυτή η εναλακτική ήταν ανεύθυνη. Όπως και στη στεγαστική διαδικασία, έπρεπε να συμπεριλάβουμε την κοινότητα στην πορεία για την εξεύρεση λύσης, κι αρχίσαμε μια συμμετοχική διαδικασία σχεδιασμού.
So the purpose of design, trying to understand and trying to give an answer to the "3S" menace, scale, speed, and scarcity, is to channel people's own building capacity. We won't solve the one million people per week equation unless we use people's own power for building. So, with the right design, slums and favelas may not be the problem but actually the only possible solution. The second case is how design can contribute to sustainability. In 2012, we entered the competition for the Angelini Innovation Center, and the aim was to build the right environment for knowledge creation. It is accepted that for such an aim, knowledge creation, interaction among people, face-to-face contact, it's important, and we agreed on that. But for us, the question of the right environment was a very literal question. We wanted to have a working space with the right light, with the right temperature, with the right air. So we asked ourselves: Does the typical office building help us in that sense? Well, how does that building look, typically? It's a collection of floors, one on top of each other, with a core in the center with elevators, stairs, pipes, wires, everything, and then a glass skin on the outside that, due to direct sun radiation, creates a huge greenhouse effect inside. In addition to that, let's say a guy working on the seventh floor goes every single day through the third floor, but has no idea what the guy on that floor is working on. So we thought, well, maybe we have to turn this scheme inside out. And what we did was, let's have an open atrium, a hollowed core, the same collection of floors, but have the walls and the mass in the perimeter, so that when the sun hits, it's not impacting directly glass, but a wall. When you have an open atrium inside, you are able to see what others are doing from within the building, and you have a better way to control light, and when you place the mass and the walls in the perimeter, then you are preventing direct sun radiation. You may also open those windows and get cross-ventilation. We just made those openings of such a scale that they could work as elevated squares, outdoor spaces throughout the entire height of the building. None of this is rocket science. You don't require sophisticated programming. It's not about technology. This is just archaic, primitive common sense, and by using common sense, we went from 120 kilowatts per square meter per year, which is the typical energy consumption for cooling a glass tower, to 40 kilowatts per square meter per year. So with the right design, sustainability is nothing but the rigorous use of common sense. Last case I would like to share is how design can provide more comprehensive answers against natural disasters. You may know that Chile, in 2010, was hit by an 8.8 Richter scale earthquake and tsunami, and we were called to work in the reconstruction of the Constitución, in the southern part of the country. We were given 100 days, three months, to design almost everything, from public buildings to public space, street grid, transportation, housing, and mainly how to protect the city against future tsunamis. This was new in Chilean urban design, and there were in the air a couple of alternatives. First one: Forbid installation on ground zero. Thirty million dollars spent mainly in land expropriation. This is exactly what's being discussed in Japan nowadays, and if you have a disciplined population like the Japanese, this may work, but we know that in Chile, this land is going to be occupied illegally anyhow, so this alternative was unrealistic and undesirable. Second alternative: build a big wall, heavy infrastructure to resist the energy of the waves. This alternative was conveniently lobbied by big building companies, because it meant 42 million dollars in contracts, and was also politically preferred, because it required no land expropriation. But Japan proved that trying to resist the force of nature is useless. So this alternative was irresponsible. As in the housing process, we had to include the community in the way of finding a solution for this, and we started a participatory design process.
(Βίντεο) [στα Ισπανικά] Μεγάφωνο: Τι είδους πόλη θέλετε; Ψηφίστε υπέρ της Κονστιτουσιόν. Πηγαίνετε στην ιστοσελίδα του Open House και εκφραστείτε. Συμμετέχετε!
(Video) [In Spanish] Loudspeaker: What kind of city do you want? Vote for Constitución. Go to the Open House and express your options. Participate!
Ψαράς: Εγώ είμαι ψαράς. Απασχολώ προσωπικό 25 ατόμων. Πού να τους πάω; Στο δάσος;
Fisherman: I am a fisherman. Twenty-five fishermen work for me. Where should I take them? To the forest?
Άνδρας: Τότε γιατί να μην φτιάξουμε προστατευτικά από μπετόν; Καλοφτιαγμένα, φυσικά.
Man: So why can't we have a concrete defense? Done well, of course.
Άνδρας 2: Εγώ είμαι η ιστορία της Κονστιτουσιόν. Κι έρχεστε και μου λέτε ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να μένω εδώ; Όλη μου η οικογένεια έζησε εδώ, μεγάλωσα παιδιά εδώ, κι αυτά θα μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά εδώ, και τα εγγόνια μου και όλοι οι άλλοι. Αλλά γιατί μου το επιβάλλετε; Εσείς! Εσείς μου το επιβάλλετε. Δεν επιτρέπεται να χτίσω στην επικίνδυνη ζώνη. Αυτό ο ίδιος το είπε.
Man 2: I am the history of Constitución. And you come here to tell me that I cannot keep on living here? My whole family has lived here, I raised my children here, and my children will also raise their children here. and my grandchildren and everyone else will. But why are you imposing this on me? You! You are imposing this on me! In danger zone I am not authorized to build. He himself is saying that.
Άνδρας 3: Όχι, όχι, όχι,...
Man 3: No, no, no, Nieves...
Αλεχάντρο Αραβένα: Δεν ξέρω αν μπορέσατε να διαβάσετε τους υποτίτλους, αλλά καταλαβαίνετε από τη γλώσσα του σώματος ότι η συμμετοχική σχεδίαση δεν είναι μια χίπικη, ρομαντική και ονειρική διαδικασία. Είναι στην πραγματικότητα -- (Χειροκρότημα) Δεν είναι ότι προσπαθούμε να βρούμε λύση μαζί με τις οικογένειες. Κυρίως προσπαθούμε να εντοπίσουμε τη σωστή ερώτηση. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να βρεις σωστή λύση στο λάθος πρόβλημα.
Alejandro Aravena: I don't know if you were able to read the subtitles, but you can tell from the body language that participatory design is not a hippie, romantic, let's-all-dream-together-about- the-future-of-the-city kind of thing. It is actually — (Applause) It is actually not even with the families trying to find the right answer. It is mainly trying to identify with precision what is the right question. There is nothing worse than answering well the wrong question.
Από τη διαδικασία φάνηκε ξεκάθαρα ότι, είτε θα δειλιάζαμε και θα εγκαταλείπαμε λόγω της υπερβολικής έντασης, ή θα συνεχίζαμε και θα τους ρωτούσαμε τι άλλο τους ενοχλεί. Τι άλλα προβλήματα έχετε που θέλετε να φροντίσουμε, τώρα που η πόλη θα πρέπει να σχεδιαστεί από το μηδέν; Αυτό που είπαν ήταν, ναι, καλά θα κάνετε να προστατεύετε την πόλη από το τσουνάμι, το εκτιμούμε, αλλά το επόμενο θα είναι σε πόσο, καμιά εικοσαριά χρόνια; Αλλά κάθε χρόνο έχουμε προβλήματα από πλημμύρες λόγω της βροχής. Επιπρόσθετα, βρισκόμαστε στη μέση της δασικής περιοχής της χώρας, και οι δημόσιοι χώροι μας είναι άθλιοι. Είναι κακής ποιότητας και ελάχιστοι. Και η προέλευση της πόλης, η ταυτότητά μας, δεν συνδέεται με τα κτίρια που έπεσαν, συνδέεται με το ποτάμι, αλλά το κοινό δεν έχει πρόσβαση στο ποτάμι επειδή οι όχθες του ανήκουν σε ιδιώτες. Έτσι σκεφτήκαμε να βρούμε μια τρίτη εναλλακτική, και η προσέγγισή μας ήταν να έχουμε γεωγραφικές απαντήσεις για τις γεωγραφικές απειλές. Τι θα γινόταν εάν, ανάμεσα στην πόλη και τη θάλασσα είχαμε δάσος, ένα δάσος που δεν προσπαθεί να αντισταθεί στην ενέργεια της φύσης, αλλά τη διαχέει παρεμβάλλοντας τριβή; Ένα δάσος που θα στεγανοποιήσει από το νερό και θα αποτρέψει τις πλημμύρες; Αυτό μπορεί να αποπληρώσει το ιστορικό χρέος των δημοσίων χώρων, και μπορεί τελικά να δώσει δημοκρατική πρόσβαση στο ποτάμι. Σαν συμπέρασμα του συμμετοχικού σχεδιασμού, η εναλλακτική αξιολογήθηκε πολιτικά και κοινωνικά, αλλά παρέμενε το πρόβλημα του κόστους: 48 εκατομμύρια δολλάρια. Έτσι κάναμε μια έρευνα στο σύστημα δημοσίων επενδύσεων, και βρήκαμε ότι υπάρχουν τρία υπουργεία με τρία έργα στο ίδιο ακριβώς μέρος, που το καθένα δε γνώριζε για τα άλλα. Το σύνολό τους: 52 εκατομμύρια δολλάρια. Έτσι η σχεδιαστική δύναμη της σύνθεσης προσπαθεί να κάνει καλύτερη χρήση του πιο σπάνιου πόρου των πόλεων, που δεν είναι τα χρήματα, αλλά ο συντονισμός. Πράττοντας έτσι, μπορέσαμε να εξοικονομήσουμε τέσσερα εκατομμύρια δολάρια και γι' αυτό το δάσος είναι σήμερα υπό κατασκευή. (Χειροκρότημα)
So it was pretty obvious after this process that, well, we chicken out here and go away because it's too tense, or we go even further in asking, what else is bothering you? What other problems do you have and you want us to take care of now that the city will have to be rethought from scratch? And what they said was, look, fine to protect the city against future tsunamis, we really appreciate, but the next one is going to come in, what, 20 years? But every single year, we have problems of flooding due to rain. In addition, we are in the middle of the forest region of the country, and our public space sucks. It's poor and it's scarce. And the origin of the city, our identity, is not really connected to the buildings that fell, it is connected to the river, but the river cannot be accessed publicly, because its shores are privately owned. So we thought that we had to produce a third alternative, and our approach was against geographical threats, have geographical answers. What if, in between the city and the sea we have a forest, a forest that doesn't try to resist the energy of nature, but dissipates it by introducing friction? A forest that may be able to laminate the water and prevent the flooding? That may pay the historical debt of public space, and that may provide, finally, democratic access to the river. So as a conclusion of the participatory design, the alternative was validated politically and socially, but there was still the problem of the cost: 48 million dollars. So what we did was a survey in the public investment system, and found out that there were three ministries with three projects in the exact same place, not knowing of the existence of the other projects. The sum of them: 52 million dollars. So design's power of synthesis is trying to make a more efficient use of the scarcest resource in cities, which is not money but coordination. By doing so, we were able to save four million dollars, and that is why the forest is today under construction. (Applause)
Είτε πρόκειται για τη δύναμη της αυτοκατασκευής, είτε τη δύναμη της κοινής λογικής, ή τη δύναμη της φύσης, όλες αυτές οι δυνάμεις πρέπει να πάρουν υπόσταση, και αυτή η υπόσταση δεν πλάθει και δεν σχηματίζει τα τσιμέντα, τα τούβλα ή το ξύλο. Αλλά την ίδια τη ζωή. Η σχεδιαστική δύναμη της σύνθεσης είναι απλώς μια απόπειρα να τοποθετήσουμε στο βαθύτερο πυρήνα της αρχιτεκτονικής τη δύναμη της ζωής.
So be it the force of self construction, the force of common sense, or the force of nature, all these forces need to be translated into form, and what that form is modeling and shaping is not cement, bricks, or wood. It is life itself. Design's power of synthesis is just an attempt to put at the innermost core of architecture the force of life.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you so much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)