Βρίσκομαι στο Αφγανιστάν για 21 χρόνια. Δουλεύω για τον Ερυθρό Σταυρό και είμαι φυσιοθεραπευτής. Η δουλειά μου είναι να φτιάχνω χέρια και πόδια -- καλά όχι μόνο αυτό. Κάνουμε και άλλα πράγματα. Προσφέρουμε στους ασθενείς, στους Αφγανούς με αναπηρίες, πρώτον φυσική αποκατάσταση, και μετά τρόπους επανένταξης στη κοινωνία. Είναι ένα πολύ λογικό πλάνο, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Για πολλά χρόνια, απλά τους παρέχαμε τεχνητά άκρα. Πήρε αρκετά χρόνια για το πρόγραμμα να εξελιχτεί στη τωρινή του μορφή.
I've been in Afghanistan for 21 years. I work for the Red Cross and I'm a physical therapist. My job is to make arms and legs -- well it's not completely true. We do more than that. We provide the patients, the Afghan disabled, first with the physical rehabilitation then with the social reintegration. It's a very logical plan, but it was not always like this. For many years, we were just providing them with artificial limbs. It took quite many years for the program to become what it is now.
Σήμερα, θα σας διηγηθώ μια ιστορία, μιας μεγάλης αλλαγής, και την ιστορία των ατόμων που κατέστησαν δυνατή αυτή την αλλαγή. Έφτασα στο Αφγανιστάν το 1990 για να δουλέψω σε ένα νοσοκομείο για θύματα πολέμου. Αργότερα, όχι μόνο για θύματα πολέμου, αλλά για κάθε είδους ασθενή. Επίσης εργαζόμουν στο ορθοπεδικό κέντρο, έτσι το λέγαμε. Αυτό ήταν το μέρος όπου φτιάχναμε τα πόδια. Εκείνο το καιρό βρέθηκα σε μια περίεργη κατάσταση. Δεν ένιωθα αρκετά έτοιμος για εκείνη τη δουλειά. Υπήρχαν πολλά που έπρεπε να μάθω. Υπήρχαν πολλά πρωτόγνωρα πράγματα για μένα. Αλλά ήταν μια καταπληκτική δουλειά. Όμως, μόλις εντατικοποιούνταν οι εχθροπραξίες, η φυσική αποκατάσταση σταματούσε. Υπήρχαν πολλά άλλα πράγματα που έπρεπε να γίνουν. Έτσι το ορθοπεδικό κέντρο έκλεινε επειδή η φυσική αποκατάσταση δεν θεωρείτο προτεραιότητα. Ήταν μια περίεργη αίσθηση. Τέλος πάντων, ξέρετε, κάθε φορά που δίνω αυτή την ομιλία -- δεν είναι η πρώτη φορά -- αλλά είναι συναισθηματικό. Είναι κάτι που προέρχεται απο το παρελθόν. Είναι 21 χρόνια, αλλά οι μνήμες είναι ακόμη εκεί.
Today, I would like to tell you a story, the story of a big change, and the story of the people who made this change possible. I arrived in Afghanistan in 1990 to work in a hospital for war victims. And then, not only for war victims, but it was for any kind of patient. I was also working in the orthopedic center, we call it. This is the place where we make the legs. At that time I found myself in a strange situation. I felt not quite ready for that job. There was so much to learn. There were so many things new to me. But it was a terrific job. But as soon as the fighting intensified, the physical rehabilitation was suspended. There were many other things to do. So the orthopedic center was closed because physical rehabilitation was not considered a priority. It was a strange sensation. Anyway, you know every time I make this speech -- it's not the first time -- but it's an emotion. It's something that comes out from the past. It's 21 years, but they are still all there.
Τέλος πάντων, το 1992 οι Μουτζαχεντίν πήραν το Αφγανιστάν. Και το ορθοπεδικό κέντρο έκλεισε. Μου ανατέθηκε να δουλέψω για τους άστεγους, για αυτούς που είχαν εκτοπιστεί εντός της χώρας. Μια μέρα όμως, κάτι συνέβη. Γυρνούσα πίσω απο μια μεγάλη διανομή τροφίμων σε ένα τζαμί όπου δεκάδες ανθρώποι κάθονταν σε απαίσιες συνθήκες. Ήθελα να πάω σπίτι. Οδηγούσα. Ξέρετε, όταν προσπαθείς να ξεχάσεις, δεν θέλεις να βλέπεις πράγματα, απλά θες να πας στο δωμάτιό σου, να κλειδωθείς και να πεις, «Αρκετά.» Έπεσε μια βόμβα όχι μακριά απ' το αμάξι μου -- καλά, αρκετά μακριά, αλλά ακούστηκε πολύ. Και όλοι εξαφανίστηκαν από τους δρόμους. Και τα αυτοκίνητα επίσης. Έσκυψα. Και μόνο μια φιγούρα παρέμεινε στη μέση του δρόμου. Ήταν ένας άντρας σε αναπηρικό καροτσάκι προσπαθώντας απεγνωσμένα να μετακινηθεί.
Anyway, in 1992, the Mujahideen took all Afghanistan. And the orthopedic center was closed. I was assigned to work for the homeless, for the internally displaced people. But one day, something happened. I was coming back from a big food distribution in a mosque where tens and tens of people were squatting in terrible conditions. I wanted to go home. I was driving. You know, when you want to forget, you don't want to see things, so you just want to go to your room, to lock yourself inside and say, "That's enough." A bomb fell not far from my car -- well, far enough, but big noise. And everybody disappeared from the street. The cars disappeared as well. I ducked. And only one figure remained in the middle of the road. It was a man in a wheelchair desperately trying to move away.
Δεν είμαι ιδιαίτερα θαρραλέο άτομο, οφείλω να ομολογήσω, αλλά δεν μπορούσα απλά να τον αγνοήσω. Σταμάτησα το αμάξι και πήγα να τον βοηθήσω. Ο άνθρωπος δεν είχε πόδια και είχε μόνο ένα χέρι. Πίσω του ήταν ένα παιδί, ο γιος του, ολοκόκκινος απ' την προσπάθεια να σπρώξει τον πατέρα του. Έτσι τον πήγα σε ένα καταφύγιο. Και τον ρώτησα, «Τι κάνεις έξω στο δρόμο μέσα σε αυτό το χάος;» «Δουλεύω,» μου είπε. Τι δουλεία, αναρωτήθηκα; Μετά έκανα μια ακόμη πιο ηλίθια ερώτηση: «Γιατί δεν έχεις προσθετικά; Γιατί δεν έχεις τα τεχνητά πόδια;» Και μου είπε, «Ο Ερυθρός Σταυρός έκλεισε.» Χωρίς να το σκεφτώ, του είπα «Έλα αύριο. Θα σου προσφέρουμε ένα ζευγάρι πόδια.» Ο άντρας, το όνομα του ήταν Μαχμούτ, και το παιδί, που λεγόταν Ράφι, έφυγαν. Μετά σκέφτηκα, «Θεέ μου. Τί είπα; Το κέντρο είναι κλειστό, δεν υπάρχει προσωπικό. Τα εργαλεία μπορεί να είναι σπασμένα. Ποιος θα του φτιάξει τα πόδια;» Ήλπιζα ότι δεν θα ερχόταν. Αυτοί ήταν οι δρόμοι της Καμπούλ εκείνο το καιρό. Είπα, «Απλά θα του δώσω μερικά λεφτά.»
Well I'm not a particularly brave person, I have to confess it, but I could not just ignore him. So I stopped the car and I went to help. The man was without legs and only with one arm. Behind him there was a child, his son, red in the face in an effort to push the father. So I took him into a safe place. And I ask, "What are you doing out in the street in this situation?" "I work," he said. I wondered, what work? And then I ask an even more stupid question: "Why don't you have the prostheses? Why don't you have the artificial legs?" And he said, "The Red Cross has closed." Well without thinking, I told him "Come tomorrow. We will provide you with a pair of legs." The man, his name was Mahmoud, and the child, whose name was Rafi, left. And then I said, "Oh, my God. What did I say? The center is closed, no staff around. Maybe the machinery is broken. Who is going to make the legs for him?" So I hoped that he would not come. This is the streets of Kabul in those days. So I said, "Well I will give him some money."
Έτσι, την επόμενη μέρα, πήγα στο ορθοπεδικό κέντρο. Και μίλησα στον φύλακα της πύλης. Ήμουν έτοιμος να του πω, «Κοίτα, εάν ο τάδε περάσει από εδώ αύριο, σε παρακαλώ πες του ότι έκανα λάθος. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Δώσε του μερικά λεφτά.» Αλλά ο Μαχμούτ και ο γιος ήταν ήδη εκεί. Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Υπήρχαν 15, ίσως 20 άτομα σαν κι αυτόν που περίμεναν. Υπήρχαν και μερικοί από το προσωπικό. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Ναχμουντίν , το δεξί μου χέρι. Ο φύλακας μου είπε, «Έρχονται εδώ κάθε μέρα να δουν εάν θα ανοίξει το κέντρο.» Είπα, «Όχι. Πρέπει να φύγουμε. Δεν μπορούμε να μείνουμε εδώ.» Γίνονταν βομβαρδισμοί --όχι πολύ κοντά -- αλλά μπορούσες να ακούσεις το θόρυβο. «Δεν μπορούμε να μείνουμε εδώ, είναι επικίνδυνα. Δεν είναι προτεραιότητα.» Αλλά ο Ναχμουντίν μου λέει, «Κοίτα, είμαστε ήδη εδώ.» Τουλάχιστον μπορούμε να ξεκινήσουμε τις επιδιορθώσεις των σπασμένων προσθετικών και ίσως να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι για άτομα όπως τον Μαχμούντ.» Του είπα, «Όχι σε παρακαλώ. Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Είναι πολύ επικίνδυνα. Έχουμε άλλα πράγματα να κάνουμε.» Αλλά επέμεναν. Όταν έχεις 20 άτομα μπροστά σου, να σε κοιτάνε και να είσαι αυτός που πρέπει να αποφασίσει ...
And so the following day, I went to the orthopedic center. And I spoke with a gatekeeper. I was ready to tell him, "Listen, if someone such-and-such comes tomorrow, please tell him that it was a mistake. Nothing can be done. Give him some money." But Mahmoud and his son were already there. And they were not alone. There were 15, maybe 20, people like him waiting. And there was some staff too. Among them there was my right-hand man, Najmuddin. And the gatekeeper told me, "They come everyday to see if the center will open." I said, "No. We have to go away. We cannot stay here." They were bombing -- not very close -- but you could hear the noise of the bombs. So, "We cannot stay here, it's dangerous. It's not a priority." But Najmuddin told me, "Listen now, we're here." At least we can start repairing the prostheses, the broken prostheses of the people and maybe try to do something for people like Mahmoud." I said, "No, please. We cannot do that. It's really dangerous. We have other things to do." But they insisted. When you have 20 people in front of you, looking at you and you are the one who has to decide ...
Έτσι αρχίσαμε μερικές επιδιορθώσεις. Επίσης ένας απο τους φυσιοθεραπευτές ανέφερε ότι στον Μαχμούντ μπορούσε να παρασχεθεί ένα πόδι, αλλά όχι αμέσως. Τα πόδια είχαν πρηστεί και τα γόνατα ήταν άκαμπτα, χρειαζόταν μια μεγάλη προετοιμασία. Πιστέψτε με, ήμουν αγχωμένος επειδή έσπαγα τους κανόνες. Έκανα κάτι που υποτίθεται δεν έπρεπε να κάνω. Το απόγευμα, πήγα να μιλήσω με τα αφεντικά στα αρχηγεία, και τους είπα -- ψέματα -- τους είπα, «Κοιτάξτε, θα ανοίγουμε μόνο μια δύο ώρες τη μέρα, μόνο για μερικές επισκευές.» Ίσως μερικοί από αυτούς να είναι εδώ τώρα.
So we started doing some repairs. Also one of the physical therapists reported that Mahmoud could be provided with a leg, but not immediately. The legs were swollen and the knees were stiff, so he needed a long preparation. Believe me, I was worried because I was breaking the rules. I was doing something that I was not supposed to do. In the evening, I went to speak with the bosses at the headquarters, and I told them -- I lied -- I told them, "Listen, we are going to start a couple of hours per day, just a few repairs." Maybe some of them are here now.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι ξεκινήσαμε. Δούλευα, πήγαινα καθημερινά να δουλεύω για τους άστεγους. Και ο Ναχμουντίν έμενε εκεί, έκανε τα πάντα και έδινε αναφορές για τους ασθενείς. Μου έλεγε, «Έρχονται ασθενείς.» Ξέραμε ότι πολλοί άλλοι ασθενέις δεν μπορούσαν να έρθουν, λόγω της μάχης. Αλλά έρχονταν άτομα. Και ο Μαχμούντ ερχόταν κάθε μέρα. Και σιγά σιγά βδομάδα μετά από βδομάδα τα πόδια του βελτιώνονταν. Φτιάξαμε το καλούπι του προσθετικού, και ξεκίνησε την φυσική αποκατάσταση. Ερχόταν καθημερινά, περνώντας τη γραμμή του πυρός. Μερικές φορές πέρασα την πρώτη γραμμή στο ίδιο μέρος που ο Μαχμούτ και ο γιος του την περνούσαν. Σας λέω, ήταν κάτι τόσο τρομακτικό που είχα μείνει έκπληκτος που μπορούσε να το κάνει κάθε μέρα.
So we started. I was working, I was going everyday to work for the homeless. And Najmuddin was staying there, doing everything and reporting on the patients. He was telling me, "Patients are coming." We knew that many more patients could not come, prevented by the fighting. But people were coming. And Mahmoud was coming every day. And slowly, slowly week after week his legs were improving. The stump or cast prosthesis was made, and he was starting the real physical rehabilitation. He was coming every day, crossing the front line. A couple of times I crossed the front line in the very place where Mahmoud and his son were crossing. I tell you, it was something so sinister that I was astonished he could do it every day.
Αλλά τελικά, έφτασε η μεγάλη μέρα. Ο Μαχμούτ θα έπαιρνε εξιτήριο με τα καινούργια του πόδια. Θυμάμαι, ήταν Απρίλης, μια πανέμορφη μέρα. Τον Απρίλη στην Καμπούλ είναι πανέμορφα, παντού τριαντάφυλλα, παντού λουλούδια. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε μέσα, με όλους τους αμμόσακους στα παράθυρα. Πολύ σκοτεινά, καταθλιπτικά. Έτσι, βρήκαμε ένα μικρό μέρος στο κήπο. Και ο Μαχμούτ έβαλε το προσθετικό του, οι άλλοι ασθενείς έκαναν το ίδιο, και άρχισαν την εξάσκηση για τελευταία φορά πριν πάρουν εξιτήριο.
But finally, the great day arrived. Mahmoud was going to be discharged with his new legs. It was April, I remember, a very beautiful day. April in Kabul is beautiful, full of roses, full of flowers. We could not possibly stay indoors, with all these sandbags at the windows. Very sad, dark. So we chose a small spot in the garden. And Mahmoud put on his prostheses, the other patients did the same, and they started practicing for the last time before being discharged.
Ξαφνικά, άρχισαν μάχες. Δύο ομάδες Μουτζαχεντίν άρχισαν να μάχονται. Ακούγαμε στον αέρα σφαίρες να πετάνε. Πέσαμε όλοι στο έδαφος, προς το καταφύγιο. Ο Μαχμούτ άρπαξε το γιό του, άρπαξα κάποιον άλλο. Όλοι άρπαζαν κάποιον. Και τρέχαμε. Ξέρετε, 50 μέτρα είναι μεγάλη απόσταση εάν είσαι εντελώς εκτεθειμένος, αλλά καταφέραμε να φτάσουμε στο καταφύγιο. Μέσα, όλοι λαχανιασμένοι, Έκατσα μια στιγμή και άκουσα το Ράφι να λέει στο πατέρα του, «Πατέρα, μπορείς να τρέχεις πιο γρήγορα απο μένα.» (Γέλια) Και ο Μαχμούτ, «Φυσικά και μπορώ. Μπορώ να τρέχω, και εσύ μπορείς να πας στο σχολείο. Δεν υπάρχει λόγος να είσαι μαζί μου όλη μέρα να σπρώχνεις τη καρέκλα μου.» Αργότερα, τους πήγαμε σπίτι. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Μαχμούτ και το γιο του να περπατούν μαζί και να σπρώχνουν την άδεια καρέκλα. Και τότε κατάλαβα, η φυσική αποκατάσταση είναι προτεραιότητα. Η αξιοπρέπεια δεν μπορεί να περιμένει καλύτερες μέρες.
Suddenly, they started fighting. Two groups of Mujahideen started fighting. We could hear in the air the bullets passing. So we dashed, all of us, towards the shelter. Mahmoud grabbed his son, I grabbed someone else. Everybody was grabbing something. And we ran. You know, 50 meters can be a long distance if you are totally exposed, but we managed to reach the shelter. Inside, all of us panting, I sat a moment and I heard Rafi telling his father, "Father, you can run faster than me." (Laughter) And Mahmoud, "Of course I can. I can run, and now you can go to school. No need of staying with me all the day pushing my wheelchair." Later on, we took them home. And I will never forget Mahmoud and his son walking together pushing the empty wheelchair. And then I understood, physical rehabilitation is a priority. Dignity cannot wait for better times.
Από εκείνη τη μέρα, δεν κλείσαμε ούτε μία μέρα. Μερικές φορές διακόπταμε για μερικές ώρες, αλλά δεν κλείσαμε ποτέ ξανά. Συνάντησα τον Μαχμούτ ένα χρόνο αργότερα. Ήταν σε καλή κατάσταση -- λίγο λεπτότερος. Έπρεπε να αλλάξει τα προσθετικά του -- χρειαζόταν ένα καινούργιο ζευγάρι. Τον ρώτησα για το γιο του. Μου είπε, «Είναι σχολείο, Τα πάει αρκετά καλά.» Αλλά κατάλαβα ότι ήθελε να μου πει κάτι. Τον ρώτησα, «Τι συμβαίνει;» Ίδρωνε. Φαινόταν καθαρά ότι ντρεπόταν. Στεκόταν μπροστά μου, το κεφάλι κάτω. Είπε, «μου έμαθες να περπατώ. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Τώρα βοήθησέ με να μην είμαι ζητιάνος.» Αυτή ήταν η δουλειά του. «Τα παιδιά μου μεγαλώνουν. Νιώθω ντροπή. Δεν θέλω να τους πειράζουν στο σχολείο τα άλλα παιδιά.» Του είπα, «Εντάξει.» Σκέφτηκα, πόσα λεφτά έχω στην τσέπη μου; Απλά να του δώσω μερικά λεφτά. Ήταν ο πιο εύκολος τρόπος. Διάβασε τη σκέψη μου, και είπε, «Ζητώ δουλειά.» Και πρόσθεσε κάτι που δεν θα ξεχάσω για την υπόλοιπη ζωή μου. Είπε, «Είμαι τα απομεινάρια ενός άντρα, αλλά αν με βοηθήσεις είμαι έτοιμος να κάνω τα πάντα, ακόμη κι αν χρειαστεί να συρθώ στο έδαφος.» Και έκατσε κάτω. Έκατσα μαζί του, είχα ανατριχιάσει παντού.
From that day on, we never closed a single day. Well sometimes we were suspended for a few hours, but we never, we never closed it again. I met Mahmoud one year later. He was in good shape -- a bit thinner. He needed to change his prostheses -- a new pair of prostheses. I asked about his son. He told me, "He's at school. He'd doing quite well." But I understood he wanted to tell me something. So I asked him, "What is that?" He was sweating. He was clearly embarrassed. And he was standing in front of me, his head down. He said, "You have taught me to walk. Thank you very much. Now help me not to be a beggar anymore." That was the job. "My children are growing. I feel ashamed. I don't want them to be teased at school by the other students." I said, "Okay." I thought, how much money do I have in my pocket? Just to give him some money. It was the easiest way. He read my mind, and he said, "I ask for a job." And then he added something I will never forget for the rest of my life. He said, "I am a scrap of a man, but if you help me, I'm ready to do anything, even if I have to crawl on the ground." And then he sat down. I sat down too with goosebumps everywhere.
Χωρίς πόδια, με ένα χέρι, αγράμματος, χωρίς ικανότητες -- τι δουλειά; Ο Ναχμουντίν μου λέει, «Έχουμε μια κενή θέση στο ξυλουργείο.» «Τι;» είπα, «Σταμάτα.» «Ε ναι, πρέπει να αυξήσουμε την παραγωγή ποδιών. Πρέπει να προσλάβουμε κάποιον να κολλάει και να βιδώνει τη σόλα του ποδιού. Πρέπει να αυξήσουμε την παραγωγή.» «Συγνώμη;» Δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Μετά είπε, «Ναι, μπορούμε να τροποποιήσουμε τον πάγκο ίσως να βάλουμε και ένα ειδικό σκαμνί, ένα ειδικό αμόνι, ειδική μέγγενη, ίσως και ένα ηλεκτρικό κατσαβίδι.» Είπα, «Κοίτα, είναι τρέλα. Και είναι άσπλαχνο να σκέφτεσαι κάτι τέτοιο. Είναι μια πολύ γρήγορη γραμμή παραγωγής. Είναι σκληρό να του προσφέρεις μια δουλεία ξέροντας ότι θα αποτύχει.» Αλλά με τον Ναχμουντίν, δεν μπορείς να συζητήσεις. Έτσι το μόνο πράγμα που κατάφερα να τον πείσω ήταν ένα είδος συμβιβασμού. Μόνο μία βδομάδα -- μια βδομάδα δοκιμή και ούτε μέρα παραπάνω. Μια βδομάδα αργότερα, ο Μαχμούτ ήταν ο γρηγορότερος στη γραμμή παραγωγής. Είπα στον Ναχμουντίν, «Είναι κόλπο. Δεν το πιστεύω.» Η παραγωγή αυξήθηκε 20 τοις εκατό. «Είναι κόλπο, είναι κόλπο,» είπα. Μετά ζήτησα επαλήθευση. Ήταν αλήθεια.
Legless, with only one arm, illiterate, unskilled -- what job for him? Najmuddin told me, "Well we have a vacancy in the carpentry shop." "What?" I said, "Stop." "Well yes, we need to increase the production of feet. We need to employ someone to glue and to screw the sole of the feet. We need to increase the production." "Excuse me?" I could not believe. And then he said, "No, we can modify the workbench maybe to put a special stool, a special anvil, special vice, and maybe an electric screwdriver." I said, "Listen, it's insane. And it's even cruel to think of anything like this. That's a production line and a very fast one. It's cruel to offer him a job knowing that he's going to fail." But with Najmuddin, we cannot discuss. So the only things I could manage to obtain was a kind of a compromise. Only one week -- one week try and not a single day more. One week later, Mahmoud was the fastest in the production line. I told Najmuddin, "That's a trick. I can't believe it." The production was up 20 percent. "It's a trick, it's a trick," I said. And then I asked for verification. It was true.
Το σχόλιο του Ναχμουντίν ήταν πως ο Μαχμούτ είχε κάτι να αποδείξει. Κατάλαβα ότι έκανα λάθος πάλι. Ο Μαχμούτ έμοιαζε ψηλότερος. Θυμάμαι καθόταν πίσω από τον πάγκο χαμογελώντας. Ήταν ένας νέος άνθρωπος, ψηλότερος. Φυσικά, κατάλαβα αυτό που τον έκανε να στέκεται ψηλά -- ναι ήταν τα πόδια, ευχαριστώ πολύ -- αλλά κυρίως ήταν η αξιοπρέπεια. Ανάκτησε την αξιοπρέπειά του χάρη σε αυτή τη δουλειά. Φυσικά, το αντιλήφθηκα. Μετά ξεκινήσαμε μια νέα πολιτική -- μια πολιτική εντελώς διαφορετική. Αποφασίσαμε να προσλάβουμε όσο το δυνατό περισσότερους ανάπηρους να τους εκπαιδεύσουμε σε οποιαδήποτε δουλειά. Έγινε η πολιτική των «θετικών διακρίσεων,» έτσι το λέμε τώρα.
The comment of Najmuddin was Mahmoud has something to prove. I understood that I was wrong again. Mahmoud had looked taller. I remember him sitting behind the workbench smiling. He was a new man, taller again. Of course, I understood that what made him stand tall -- yeah they were the legs, thank you very much -- but as a first step, it was the dignity. He has regained his full dignity thanks to that job. So of course, I understood. And then we started a new policy -- a new policy completely different. We decided to employ as many disabled as possible to train them in any possible job. It became a policy of "positive discrimination," we call it now.
Και ξέρετε κάτι; Είναι καλό για όλους. Όλοι επωφελούνται από αυτό -- οι υπάλληλοι φυσικά, επειδή έχουν μια δουλειά και αξιοπρέπεια. Αλλά και για τους νεοεισαχθέντες. Περίπου 7,000 άτομα κάθε χρόνο έρχονται για πρώτη φορά. Πρέπει να δείτε τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων όταν αντιλαμβάνονται ότι αυτοί που τους βοηθούν είναι σαν τους ίδιους. Τους βλέπεις μερικές φορές, έχουν ένα βλέμμα έκπληξης. Βλέπεις τα πρόσωπά τους. Βλέπεις την έκπληξη να μετατρέπεται σε ελπίδα. Είναι εύκολο για μένα να εκπαιδεύσω κάποιον που έχει περάσει ήδη την δοκιμασία της αναπηρίας. Πουφ, μαθαίνουν πολύ πιο γρήγορα -- το κίνητρο, η εμπάθεια που αναπτύσσουν με τον ασθενή είναι εντελώς διαφορετική, εντελώς. Δεν υπάρχουν απομεινάρια ανθρώπων.
And you know what? It's good for everybody. Everybody benefits from that -- those employed, of course, because they get a job and dignity. But also for the newcomers. They are 7,000 every year -- people coming for the first time. And you should see the faces of these people when they realize that those assisting them are like them. Sometimes you see them, they look, "Oh." And you see the faces. And then the surprise turns into hope. And it's easy for me as well to train someone who has already passed through the experience of disability. Poof, they learn much faster -- the motivation, the empathy they can establish with the patient is completely different, completely. Scraps of men do not exist.
Άνθρωποι σαν τον Μαχμούτ είναι πράκτορες της αλλαγής. Και όταν αρχίσεις να αλλάζεις, δεν μπορείς να σταματήσεις. Ναι, πρόσληψη ατόμων, αλλά επίσης ξεκινήσαμε προγράμματα μικροοικονομίας, εκπαίδευσης Και όταν αρχίσεις, δεν μπορείς να σταματήσεις. Έτσι κάνεις επαγγελματική εκπαίδευση, εκπαίδευση στο σπίτι για όσους δεν μπορούν να πάνε σχολείο. Φυσική θεραπεία μπορεί να γίνει, όχι μόνο στο ορθοπεδικό κέντρο, αλλά επίσης και στα σπίτια τους. Υπάρχει πάντα ένας καλύτερος τρόπος να επιτύχεις πράγματα. Αυτός με το άσπρο παλτό, είναι ο Ναχμουντίν. Ο τρομερός Ναχμουντίν. Έμαθα πολλά από ανθρώπους όπως ο Ναχμουντίν, ο Μαχμούτ, ο Ράφι. Αυτοί είναι οι δάσκαλοί μου.
People like Mahmoud are agents of change. And when you start changing, you cannot stop. So employing people, yes, but also we started programming projects of microfinance, education. And when you start, you cannot stop. So you do vocational training, home education for those who cannot go to school. Physical therapies can be done, not only in the orthopedic center, but also in the houses of the people. There is always a better way to do things. That's Najmuddin, the one with the white coat. Terrible Najmuddin, is that one. I have learned a lot from people like Najmuddin, Mahmoud, Rafi. They are my teachers.
Έχω μια ευχή, μια μεγάλη ευχή, ότι αυτός ο τρόπος δουλειάς, αυτός ο τρόπος σκέψης, θα εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες. Υπάρχουν πολλές χώρες σε πόλεμο όπως το Αφγανιστάν. Είναι δυνατό και δεν είναι δύσκολο. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ακούμε τα άτομα που υποτίθεται βοηθάμε, να τους συμπεριλάβουμε στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και φυσικά να προσαρμοζόμαστε. Αυτή είναι η ευχή μου.
I have a wish, a big wish, that this way of working, this way of thinking, is going to be implemented in other countries. There are plenty of countries at war like Afghanistan. It is possible and it is not difficult. All we have to do is to listen to the people that we are supposed assist, to make them part of the decision-making process and then, of course, to adapt. This is my big wish.
Μη νομίζετε ότι τελείωσαν οι αλλαγές στο Αφγανιστάν. Καθόλου. Συνεχίζουμε. Πρόσφατα ξεκινήσαμε ένα πρόγραμμα, ένα αθλητικό πρόγραμμα -- καλαθόσφαιρα για άτομα με αναπηρικά καροτσάκια. Μεταφέρουμε τα καροτσάκια παντού. Έχουμε αρκετές ομάδες στο κύριο μέρος του Αφγανιστάν. Στην αρχή, όταν μου είπε η Ανατζουλίνα, «Θα θέλαμε να το κάνουμε,» δίσταζα. Είπα, «Όχι,» όπως φαντάζεστε. Είπα, «Όχι, όχι, όχι, δεν γίνεται.» Ρώτησα τη συνηθισμένη ερώτηση: «Είναι προτεραιότητα; Είναι πραγματικά αναγκαίο;» Πρέπει να με δείτε τώρα. Δεν χάνω ούτε μια εκπαιδευτική περίοδο. Το βράδυ πριν από τον αγώνα είμαι πολύ νευρικός. Και πρέπει να με δείτε στη διάρκεια του αγώνα. Φωνάζω σαν πραγματικός Ιταλός.
Well don't think that the changes in Afghanistan are over; not at all. We are going on. Recently we have just started a program, a sport program -- basketball for wheelchair users. We transport the wheelchairs everywhere. We have several teams in the main part of Afghanistan. At the beginning, when Anajulina told me, "We would like to start it," I hesitated. I said, "No," you can imagine. I said, "No, no, no, no, we can't." And then I asked the usual question: "Is it a priority? Is it really necessary?" Well now you should see me. I never miss a single training session. The night before a match I'm very nervous. And you should see me during the match. I shout like a true Italian.
(Γέλια)
(Laughter)
Τώρα; Ποια θα είναι η επόμενη αλλαγή; Δεν ξέρω ακόμη, αλλά είμαι σίγουρος ο Ναχμουντίν και οι φίλοι του, την έχουν ήδη κατά νου.
What's next? What is going to be the next change? Well I don't know yet, but I'm sure Najmuddin and his friends, they have it already in mind.
Αυτή ήταν η ιστορία μου. Ευχαριστώ πολύ.
That was my story. Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)