Όταν χρησιμοποιούμε τη λέξη «αρχιτέκτονας» ή «σχεδιαστής», συνήθως αναφερόμαστε σε έναν επαγγελματία, κάποιον που πληρώνεται και συνήθως υποθέτουμε ότι είναι αυτοί οι επαγγελματίες που θα μας βοηθήσουν να λύσουμε τις σημαντικές, συστημικές προκλήσεις σχεδιασμού που αντιμετωπίζουμε όπως η κλιματική αλλαγή, η αστικοποίηση και η κοινωνική ανισότητα. Αυτή είναι η θεωρία στην οποία πιστεύουμε. Πιστεύω ότι αυτό είναι λάθος.
When we use the word "architect" or "designer," what we usually mean is a professional, someone who gets paid, and we tend to assume that it's those professionals who are going to be the ones to help us solve the really big, systemic design challenges that we face like climate change, urbanization and social inequality. That's our kind of working presumption. And I think it's wrong, actually.
Το 2008 ήμουν έτοιμος να αποφοιτήσω από τη σχολή αρχιτεκτονικής μετά από πολλά χρόνια, και να ψάξω για δουλειά, και τότε συνέβη αυτό: Δεν υπήρχαν άλλες δουλειές. Τότε κατάλαβα μερικά πράγματα. Πρώτον, μην ακούτε τους συμβούλους σταδιοδρομίας. Και δεύτερον, κάτι το οποίο είναι μια αντίφαση για την αρχιτεκτονική, ως κοινωνία δεν είχαμε ποτέ περισσότερη ανάγκη τη σχεδιαστική σκέψη, και παρ' όλα αυτά η αρχιτεκτονική δεν είχε καθόλου θέσεις εργασίας. Με εντυπωσιάζει που μιλούμε τόσο βαθιά για σχεδιασμό, ενώ υπάρχει και ένας οικονομικός παράγοντας πίσω από την αρχιτεκτονική στον οποίο δεν αναφερόμαστε, και νομίζω ότι πρέπει να το κάνουμε.
In 2008, I was just about to graduate from architecture school after several years, and go out and get a job, and this happened. The economy ran out of jobs. And a couple of things struck me about this. One, don't listen to career advisers. And two, actually this is a fascinating paradox for architecture, which is that, as a society, we've never needed design thinking more, and yet architecture was literally becoming unemployed. It strikes me that we talk very deeply about design, but actually there's an economics behind architecture that we don't talk about, and I think we need to.
Ένα καλό μέρος για να αρχίσεις είναι ο δικός σου μισθός. Έτσι, ως ένας απόφοιτος της αρχιτεκτονικής που βρίσκεται στον πάτο, περιμένω να κερδίζω περίπου 24.000 στερλίνες. Δηλαδή περίπου 36.000 με 37.000 δολάρια. Τώρα, όσον αφορά τον παγκόσμιο πληθυσμό, αυτό με βάζει στο πλουσιότερο 1,95%, κάτι το οποίο θέτει το ερώτημα, για ποιον εργάζομαι; Το άβολο γεγονός είναι ότι σχεδόν οτιδήποτε αποκαλούμε αρχιτεκτονική σήμερα είναι στην πραγματικότητα ο σχεδιασμός για λογαριασμό περίπου του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, και έτσι ήταν πάντα. Αυτό το ξεχάσαμε για τον λόγο ότι στο παρελθόν όταν η αρχιτεκτονική έκανε τα πάντα για να μεταμορφώσει την κοινωνία, το 1% έκτιζε εκ μέρους του 99% για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, είτε μέσω της φιλανθρωπίας το 19ο αιώνα, του κομμουνισμού στις αρχές του 20ού αιώνα, το κράτος προνοίας, και πιο πρόσφατα φυσικά, μέσω της διογκωμένης φούσκας των ακινήτων. Και όλες αυτές οι εξάρσεις, με το δικό τους τρόπο, έχουν πλέον περάσει, και επιστρέψαμε σ' αυτή την κατάσταση όπου οι εξυπνότεροι σχεδιαστές και αρχιτέκτονες παγκοσμίως, μπορούν να εργαστούν μόνο για το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.
And a good place to start is your own paycheck. So, as a bottom-of-the-rung architecture graduate, I might expect to earn about 24,000 pounds. That's about 36,000, 37,000 dollars. Now in terms of the whole world's population, that already puts me in the top 1.95 richest people, which raises the question of, who is it I'm working for? The uncomfortable fact is that actually almost everything that we call architecture today is actually the business of designing for about the richest one percent of the world's population, and it always has been. The reason why we forgot that is because the times in history when architecture did the most to transform society were those times when, actually, the one percent would build on behalf of the 99 percent, for various different reasons, whether that was through philanthropy in the 19th century, communism in the early 20th, the welfare state, and most recently, of course, through this inflated real estate bubble. And all of those booms, in their own various ways, have now kicked the bucket, and we're back in this situation where the smartest designers and architects in the world are only really able to work for one percent of the population.
Τώρα, αυτό δεν βλάπτει μόνο τη δημοκρατία, παρ' όλο που νομίζω ότι το κάνει, αλλά δεν είναι και πολύ έξυπνη επιχειρηματική στρατηγική. Πιστεύω ότι η πρόκληση που αντιμετωπίζει η επόμενη γενιά αρχιτεκτόνων, ειναι το πώς θα μετατρέψουμε τους πελάτες μας από το 1% στο 100%. Και θέλω να προτείνω τρεις ελαφρώς αντιφατικές ιδέες για το πώς μπορεί να γίνει αυτό.
Now it's not just that that's bad for democracy, though I think it probably is, it's actually not a very clever business strategy, actually. I think the challenge facing the next generation of architects is, how are we going to turn our client from the one percent to the 100 percent? And I want to offer three slightly counterintuitive ideas for how it might be done.
Κατ' αρχήν νομίζω ότι πρέπει να αμφισβητήσουμε την ιδέα ότι αρχιτεκτονική είναι η κατασκευή κτιρίων. Στην πραγματικότητα, το κτίριο είναι η πιο ακριβή λύση που κάποιος μπορεί να σκεφτεί για οποιοδήποτε δεδομένο πρόβλημα. Και στην ουσία, ο σχεδιασμός πρέπει να ενδιαφερθεί πολύ περισσότερο για την επίλυση προβλημάτων και τη δημιουργία νέων συνθηκών. Ορίστε μια ιστορία. Το γραφείο συνεργαζόταν με ένα σχολείο, και είχαν ένα παλιό Βικτωριανό σχολικό κτήριο.
The first is, I think we need to question this idea that architecture is about making buildings. Actually, a building is about the most expensive solution you can think of to almost any given problem. And fundamentally, design should be much, much more interested in solving problems and creating new conditions. So here's a story. The office was working with a school, and they had an old Victorian school building.
Και είπαν στους αρχιτέκτονες: «Κοιτάξτε, οι διάδρομοί μας είναι σκέτος εφιάλτης. Είναι πολύ μικροί. Δημιουργείται συμφόρηση μεταξύ των μαθημάτων. Υπάρχει εκφοβισμός μεταξύ μαθητών. Δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε. Θέλουμε να ξανασχεδιάσετε ολόκληρο το κτίριο, και ξέρουμε ότι θα στοιχίσει αρκετά εκατομμύρια στερλίνες, αλλά έχουμε συμβιβαστεί με το γεγονός».
And they said to the architects, "Look, our corridors are an absolute nightmare. They're far too small. They get congested between classes. There's bullying. We can't control them. So what we want you to do is re-plan our entire building, and we know it's going to cost several million pounds, but we're reconciled to the fact."
Η ομάδα το σκέφτηκε, και πήγε να το μελετήσει, και είπαν: «Μην το κάνετε αυτό. Απλά ξεφορτωθείτε το σχολικό κουδούνι. Και αντί να έχετε ένα κουδούνι που χτυπά μία φορά, χρησιμοποιήστε πολλά μικρότερα κουδούνια που να χτυπούν σε διαφορετικά μέρη και διαφορετικές ώρες, και διανέμουν την κίνηση στους διαδρόμους». Αυτό λύνει το ίδιο πρόβλημα, αλλά αντί να ξοδέψετε αρκετά εκατομμύρια στερλίνες, θα ξοδέψετε αρκετές χιλιάδες στερλίνες. Τώρα, έτσι φαίνεται ότι απορρίπτετε μια δουλειά, αλλά δεν είναι έτσι. Στην πραγματικότητα γίνεστε πιο χρήσιμοι. Οι αρχιτέκτονες είναι πάρα πολύ καλοί σε αυτή την ευρηματική και στρατηγική σκέψη. Το πρόβλημα είναι ότι όπως πολλά επαγγέλματα σχεδιασμού, εστιάσαμε την προσοχή μας στο να παρέχουμε ένα συγκεκριμένο είδος καταναλωτικού προϊόντος, και δεν νομίζω ότι αυτό χρειάζεται να ισχύει πλέον. Η δεύτερη ιδέα που αξίζει να αμφισβητήσουμε είναι η άποψη του 20ού αιώνα ότι η μαζική αρχιτεκτονική αφορά μεγάλα -- μεγάλα κτίρια και μεγάλα χρηματικά ποσά. Στην πραγματικότητα, φυλακιστήκαμε σε αυτόν τον τρόπο σκέψης της Βιομηχανικής Εποχής που υποστηρίζει ότι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να κατασκευάσουν πόλεις είναι οι μεγάλοι οργανισμοί ή οι εταιρείες που χτίζουν εκ μέρους μας, δημιουργώντας ολόκληρες γειτονιές με ενιαία, μονολιθικά έργα και φυσικά, η χρηματοδότησή τους ακολουθεί το ίδιο πρότυπο. Έτσι, καταλήγουμε με ενιαίες, μονολιθικές γειτονιές βασισμένες στο μοντέλο «ένα μέγεθος ταιριάζει σε όλους». Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν καν να τα αγοράσουν. Αλλά μήπως είναι δυνατόν οι πόλεις να κατασκευάζονται όχι μόνο από τους λίγους με τα πολλά, αλλά και από τους πολλούς με τα λίγα; Όταν συμβαίνει αυτό, φέρνουν μαζί τους ένα εντελώς διαφορετικό σύνολο αξιών σχετικά με το μέρος στο οποίο θέλουν να ζήσουν. Αυτό θέτει πολλές ενδιαφέρουσες ερωτήσεις: Πώς θα σχεδιάσουμε τις πόλεις; Πώς θα χρηματοδοτήσουμε την ανάπτυξη; Πώς θα πουλήσουμε υπηρεσίες σχεδιασμού; Τι θα σήμαινε για τις δημοκρατικές κοινωνίες να προσφέρουν στους πολίτες τους το δικαίωμα να χτίσουν; Και κατά κάποιο τρόπο πρέπει να έιναι εμφανές, ότι στον 21ο αιώνα, ίσως οι πόλεις μπορούν να αναπτυχθούν από τους πολίτες.
And the team thought about this, and they went away, and they said, "Actually, don't do that. Instead, get rid of the school bell. And instead of having one school bell that goes off once, have several smaller school bells that go off in different places and different times, distribute the traffic through the corridors." It solves the same problem, but instead of spending several million pounds, you spend several hundred pounds. Now, it looks like you're doing yourself out of a job, but you're not. You're actually making yourself more useful. Architects are actually really, really good at this kind of resourceful, strategic thinking. And the problem is that, like a lot of design professions, we got fixated on the idea of providing a particular kind of consumer product, and I don't think that needs to be the case anymore. The second idea worth questioning is this 20th-century thing that mass architecture is about big -- big buildings and big finance. Actually, we've got ourselves locked into this Industrial Era mindset which says that the only people who can make cities are large organizations or corporations who build on our behalf, procuring whole neighborhoods in single, monolithic projects, and of course, form follows finance. So what you end up with are single, monolithic neighborhoods based on this kind of one-size-fits-all model. And a lot of people can't even afford them. But what if, actually, it's possible now for cities to be made not just by the few with a lot but also by the many with a bit? And when they do, they bring with them a completely different set of values about the place that they want to live. And it raises really interesting questions about, how will we plan cities? How will finance development? How will we sell design services? What would it mean for democratic societies to offer their citizens a right to build? And in a way it should be kind of obvious, right, that in the 21st century, maybe cities can be developed by citizens.
Και τρίτον, πρέπει να θυμόμαστε ότι από αυστηρά οικονομική άποψη, ο σχεδιασμός έχει ένα κοινό με το σεξ και τη φροντίδα των ηλικιωμένων -- γίνεται κυρίως από ερασιτέχνες. Και αυτό είναι θετικό. Η περισσότερη δουλειά γίνεται έξω από τη νομισματική οικονομία, σε αυτό που ονομάζεται κοινωνική οικονομία ή βασική οικονομία, που σημαίνει ότι γίνεται από τους ίδιους τους ανθρώπους. Και το πρόβλημα είναι ότι μέχρι τώρα, ήταν η νομισματική οικονομία που είχε τις υποδομές και τα εργαλεία.
And thirdly, we need to remember that, from a strictly economic point of view, design shares a category with sex and care of the elderly -- mostly it's done by amateurs. And that's a good thing. Most of the work takes place outside of the monetary economy in what's called the social economy or the core economy, which is people doing it for themselves. And the problem is that, up until now, it was the monetary economy which had all the infrastructure and all the tools.
Έτσι η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε, είναι το πώς θα αποκτήσουμε τα εργαλεία, την υποδομή και τους θεσμούς για μια κοινωνική οικονομία της αρχιτεκτονικής. Αυτό ξεκίνησε με το Λογισμικό Ανοικτού Κώδικα. Τα τελευταία χρόνια προχωρά στον υλικό κόσμο με το Υλικό Ανοικτού Κώδικα, που είναι κοινόχρηστα προσχέδια τα οποία μπορεί να κατεβάσει και να φτιάξει οποιοσδήποτε. Και εδώ η τρισδιάστατη εκτύπωση γίνεται πραγματικά ενδιαφέρουσα. Όταν ξαφνικά έχεις έναν τρισδιάστατο εκτυπωτή Ανοιχτού Κώδικα, τα εξαρτήματα του οποίου μπορούν να κατασκευαστούν σ' έναν άλλο τρισδιάστατο εκτυπωτή. Η ίδια ιδέα ισχύει και για ένα μηχάνημα CNC, που είναι σαν ένας μεγάλος εκτυπωτής που μπορεί να κόψει κοντραπλακέ. Αυτές οι τεχνολογίες μειώνουν δραστικά τους παράγοντες χρόνος, κόστος και δεξιότητα. Προκαλούν την ιδέα που υποστηρίζει ότι αν θέλεις κάτι σε λογική τιμή πρέπει να είναι ίδιο για όλους. Διανέμουν μαζικά, περίπλοκες κατασκευαστικές ικανότητες. Κινούμαστε προς ένα μέλλον όπου το εργοστάσιο είναι παντού, και όλο και περισσότερο αυτό σημαίνει ότι η ομάδα σχεδιασμού αποτελείται από τον καθένα μας. Και αυτό είναι στ' αλήθεια μια βιομηχανική επανάσταση. Όταν αναλογιστούμε ότι οι σημαντικότερες ιδεολογικές διαμάχες που κληρονομήσαμε βασιζόταν όλες στην ερώτηση ποιός πρέπει να ελέγχει τα μέσα παραγωγής, και αυτές οι τεχνολογίες επιστρέφουν με μια λύση: ίσως κανείς συγκεκριμένος. Όλοι μας.
So the challenge we face is, how are we going to build the tools, the infrastructure and the institutions for architecture's social economy? And that began with open-source software. And over the last few years, it's been moving into the physical world with open-source hardware, which are freely shared blueprints that anyone can download and make for themselves. And that's where 3D printing gets really, really interesting. Right? When suddenly you had a 3D printer that was open-source, the parts for which could be made on another 3D printer. Or the same idea here, which is for a CNC machine, which is like a large printer that can cut sheets of plywood. What these technologies are doing is radically lowering the thresholds of time and cost and skill. They're challenging the idea that if you want something to be affordable it's got to be one-size-fits-all. And they're distributing massively really complex manufacturing capabilities. We're moving into this future where the factory is everywhere, and increasingly that means that the design team is everyone. That really is an industrial revolution. And when we think that the major ideological conflicts that we inherited were all based around this question of who should control the means of production, and these technologies are coming back with a solution: actually, maybe no one. All of us.
Εντυπωσιαστήκαμε από το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την αρχιτεκτονική. Έτσι, περίπου ενάμιση χρόνο πριν, ξεκινήσαμε να εργαζόμαστε σε ένα πρότζεκτ που ονομάζεται WikiHouse, και το WikiHouse είναι ένα σύστημα κατασκευής Ανοιχτού Κώδικα. Η ιδέα είναι να επιτρέπει στον οποιονδήποτε να έχει πρόσβαση σε μια κοινόχρηστη βιβλιοθήκη στο διαδίκτυο, με τρισδιάστατα μοντέλα τα οποία μπορεί να κατεβάσει και να διαμορφώσει στο SketchUp το οποίο είναι δωρεάν και εύκολο στη χρήση και σχεδόν με το πάτημα ενός διακόπτη να μπορεί να δημιουργήσει ένα σετ από οδηγούς κοψίματος, οι οποίοι του επιτρέπουν στην ουσία να τυπώσει όλα τα μέρη ενώς σπιτιού χρησιμοποιώντας ένα μηχάνημα CNC και ένα πρότυπο υλικό όπως το κοντραπλακέ. Και όλα τα μέρη είναι αριθμημένα, και βασικά καταλήγεις με ένα τεράστιο σετ συναρμολόγησης του IKEA. (Γέλια) Και συναρμολογείται χωρίς βίδες. Οι ενώσεις γίνονται με σφήνες και ξύλινα καρφιά. Και ακόμη και τα ξύλινα σφυριά που χρειάζονται, μπορούν επίσης να προέλθουν από τα κοντραπλακέ. Και μια ομάδα δύο με τριών ατόμων, μπορούν να το χτίσουν. Δεν χρειάζονται παραδοσιακές κατασκευαστικές ικανότητες. Δεν χρειάζεται τεράστια ποικιλία ηλεκτρικών μηχανημάτων ή κάτι παρόμοιο. Και ένα μικρό σπίτι περίπου αυτού του μεγέθους μπορεί να χτιστεί σε περίπου μία μέρα.
And we were fascinated by what that might mean for architecture. So about a year and a half ago, we started working on a project called WikiHouse, and WikiHouse is an open-source construction system. And the idea is to make it possible for anyone to go online, access a freely shared library of 3D models which they can download and adapt in, at the moment, SketchUp, because it's free, and it's easy to use, and almost at the click of a switch they can generate a set of cutting files which allow them, in effect, to print out the parts from a house using a CNC machine and a standard sheet material like plywood. And the parts are all numbered, and basically what you end up with is a really big IKEA kit. (Laughter) And it goes together without any bolts. It uses wedge and peg connections. And even the mallets to make it can be provided on the cutting sheets as well. And a team of about two or three people, working together, can build this. They don't need any traditional construction skills. They don't need a huge array of power tools or anything like that, and they can build a small house of about this size in about a day.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και καταλήγεις με το βασικό σκελετό ενός σπιτιού στον οποίο μπορείς να προσθέσεις συστήματα όπως παράθυρα, επικάλυψη, μόνωση και άλλες ευκολίες, με βάση το τι είναι φτηνό και διαθέσιμο. Φυσικά το σπίτι δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Καινοτομούμε εδώ, αλλά το σπίτι δεν είναι ένα τελειωμένο προϊόν. Με ένα μηχάνημα CNC, μπορείς να κατασκευάσεις νέα μέρη γι' αυτό κατά τη διάρκεια ζωής του ή να τη χρησιμοποιήσεις για να κατασκευάσεις το διπλανό σπίτι. Έτσι ξεκινάμε να βλέπουμε τον καρπό ενός μοντέλου ανάπτυξης εξολοκλήρου Ανοιχτού Κώδικα, που διευθύνεται από τους πολίτες.
And what you end up with is just the basic chassis of a house onto which you can then apply systems like windows and cladding and insulation and services based on what's cheap and what's available. Of course, the house is never finished. We're shifting our heads here, so the house is not a finished product. With the CNC machine, you can make new parts for it over its life or even use it to make the house next door. So we can begin to see the seed of a completely open-source, citizen-led urban development model, potentially.
Και εμείς, όπως και κάποιοι άλλοι, έχουμε ήδη χτίσει μερικά υποδείγματα σε διάφορα σημεία του κόσμου και έχουμε πάρει μερικά πολύ ενδιαφέροντα μαθήματα. Ένα από αυτά είναι η απίστευτα κοινωνική του φύση. Οι άνθρωποι μπορούν να συνδυάσουν την κατασκευαστική εργασία και τη διασκέδαση. Αλλά οι αρχές της ανοιχτότητας αρχίζουν από τις πραγματικά βασικές, απτές λεπτομέρειες. Όπως, ποτέ μην σχεδιάσεις ένα κομμάτι το οποίο δεν μπορείς να σηκώσεις. Ή όταν σχεδιάζεις ένα κομμάτι, σιγουρέψου πως είτε είναι αδύνατο να συναρμολογηθεί λάθος ή αν γίνεται, να μην έχει σημασία, επειδή είναι συμμετρικό. Η αρχή που κυριαρχεί μεταξύ μας είναι πιθανότατα η αρχή που ξεκίνησε από τον Λίνους Τόρβαλτς, τον πρωτοπόρο του Ανοιχτού Κώδικα, η οποία λέει: «Να είσαι τόσο τεμπέλης όσο μια αλεπού». Μην εφευρίσκεις τον τροχό κάθε φορά. Πάρε ό,τι δουλεύει ήδη και τροποποίησέ το ανάλογα με τις ανάγκες σου. Αντιθέτως με αυτά που μπορεί να έχεις ίσως διδαχτεί σε μια σχολή αρχιτεκτονικής, η αντιγραφή είναι καλή.
And we and others have built a few prototypes around the world now, and some really interesting lessons here. One of them is that it's always incredibly sociable. People get confused between construction work and having fun. But the principles of openness go right down into the really mundane, physical details. Like, never designing a piece that can't be lifted up. Or, when you're designing a piece, make sure you either can't put it in the wrong way round, or, if you do, it doesn't matter, because it's symmetrical. Probably the principal which runs deepest with us is the principal set out by Linus Torvalds, the open-source pioneer, which was that idea of, "Be lazy like a fox." Don't reinvent the wheel every time. Take what already works, and adapt it for your own needs. Contrary to almost everything that you might get taught at an architecture school, copying is good.
Πολύ ταιριαστό, γιατί στην ουσία αυτή η προσέγγιση δεν είναι καινοτομική, είναι ο τρόπος που χτίζαμε κτίρια επί εκατοντάδες χρόνια πριν από τη Βιομηχανική Επανάσταση, όπως αυτή η ομαδική κατασκευή αχυρώνα. Η μόνη διαφορά μεταξύ της παραδοσιακής, κοινής αρχιτεκτονικής και της αρχιτεκτονικής Ανοιχτού Κώδικα ίσως είναι η σύνδεση στο διαδίκτυο.
Which is appropriate, because actually, this approach is not innovative. It's actually how we built buildings for hundreds of years before the Industrial Revolution in these sorts of community barn-raisings. The only difference between traditional vernacular architecture and open-source architecture might be a web connection,
Αλλά είναι μια πραγματικά μεγάλη διαφορά. Διαμοιράσαμε ολόκληρο το WikiHouse, με άδεια πνευματικών δικαιωμάτων Creative Commons, και τώρα ομάδες ανθρώπων σε όλο τον κόσμο αρχίζουν να το παίρνουν και να το χρησιμοποιούν να το τροποποιούν και να το επεξεργάζονται, και είναι εκπληκτικό. Υπάρχει μία εξαιρετική ομάδα στο Christchurch της Νέας Ζηλανδίας που ερευνά τη μετασεισμική στεγαστική επέκταση, και χάρη στο TED city Prize, δουλεύουμε με μια υπέροχη ομάδα σε μια από τις φτωχογειτονιές του Ρίο για τη δημιουργία ενός είδους κοινοτικού εργοστασίου και ένα μικρο-πανεπιστήμιο. Αυτά είναι πολύ μικρά βήματα, και μάλιστα ακόμα περισσότεροι ήρθαν σε επικοινωνία μαζί μας την προηγούμενη εβδομάδα, και δεν βρίσκονται καν σ' αυτόν το χάρτη. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα τον δείτε να μη φαίνεται καν ο χάρτης. Γνωρίζουμε ότι το WikiHouse δεν είναι παρά μια πολύ μικρή απάντηση, αλλά είναι μια μικρή απάντηση σε μια πολύ μεγάλη ερώτηση, η οποία αφορά το ότι τώρα παγκοσμίως, οι πιο ραγδαία αναπτυσσόμενες πόλεις δεν είναι πόλεις με ουρανοξύστες. Είναι αυτοκατασκευαζόμενες πόλεις της μιας μορφής ή της άλλης. Αν μιλήσουμε για την πόλη του 21ου αιώνα, αυτοί είναι οι τύποι που θα τις φτιάχνουν. Είτε σας αρέσει είτε όχι, καλωσορίσατε στη μεγαλύτερη ομάδα σχεδιασμού παγκοσμίως. Έτσι, αν αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα όπως η κλιματική αλλαγή, η αστικοποίηση και η υγεία, τα τωρινά σχέδια ανάπτυξής μας δεν αρκούν επειδή, όπως είπε νομίζω ο Ρόμπερτ Νιούιρθ, δεν υπάρχει τράπεζα, εταιρεία, κυβέρνηση ή μη κυβερνητική οργάνωση που να μπορεί να το κάνει αν βλέπει τους πολίτες μόνο σαν καταναλωτές. Πόσο σπουδαίο θα ήταν αν όλοι μαζί βρίσκαμε λύσεις όχι μόνο στο πρόβλημα της δομής για το οποίο εργαζόμαστε, αλλά και στα προβλήματα υποδομής όπως τα κλιματιστικά με ηλιακή ενέργεια, η ενέργεια και η αποχέτευση εκτός του δικτύου -- οικονομικές, υψηλής απόδοσης λύσεις Ανοιχτού Κώδικα που μπορεί να κατασκευάσει κανείς πανεύκολα
but it's a really, really big difference. We shared the whole of WikiHouse under a Creative Commons license, and now what's just beginning to happen is that groups around the world are beginning to take it and use it and hack it and tinker with it, and it's amazing. There's a cool group over in Christchurch in New Zealand looking at post-earthquake development housing, and thanks to the TED city Prize, we're working with an awesome group in one of Rio's favelas to set up a kind of community factory and micro-university. These are very, very small beginnings, and actually there's more people in the last week who have got in touch and they're not even on this map. I hope next time you see it, you won't even be able to see the map. We're aware that WikiHouse is a very, very small answer, but it's a small answer to a really, really big question, which is that globally, right now, the fastest-growing cities are not skyscraper cities. They're self-made cities in one form or another. If we're talking about the 21st-century city, these are the guys who are going to be making it. You know, like it or not, welcome to the world's biggest design team. So if we're serious about problems like climate change, urbanization and health, actually, our existing development models aren't going to do it. As I think Robert Neuwirth said, there isn't a bank or a corporation or a government or an NGO who's going to be able to do it if we treat citizens only as consumers. How extraordinary would it be, though, if collectively we were to develop solutions not just to the problem of structure that we've been working on, but to infrastructure problems like solar-powered air conditioning, off-grid energy, off-grid sanitation -- low-cost, open-source, high-performance solutions that anyone can very, very easily make,
και να τις εντάξουμε σε ένα "commons" όπου θα ανήκουν σε όλους και θα είναι προβάσιμες σε όλους, σαν μια Βικιπαιδεία για αντικείμενα. Και όταν κάτι μπαίνει στo "commons", παραμένει εκεί για πάντα. Πόσο θα άλλαζε κάτι τέτοιο τους κανόνες; Νομίζω ότι η τεχνολογία είναι με το μέρος μας. Αν ο μεγαλύτερος στόχος του σχεδιασμού τον 20ο αιώνα ήταν η δημοκρατικοποίηση του καταναλωτισμού -- δηλαδή ο Henry Ford, η Levittown, η Coca-Cola και το IKEA -- νομίζω ότι ο σημαντικότερος στόχος του σχεδιασμού για τον 21ο αιώνα είναι η δημοκρατικοποίηση της παραγωγής. Και όσο αφορά την αστική αρχιτεκτονική, αυτό είναι πραγματικά σημαντικό. Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
and to put them all into a commons where they're owned by everyone and they're accessible by everyone? A kind of Wikipedia for stuff? And once something's in the commons, it will always be there. How much would that change the rules? And I think the technology's on our side. If design's great project in the 20th century was the democratization of consumption -- that was Henry Ford, Levittown, Coca-Cola, IKEA — I think design's great project in the 21st century is the democratization of production. And when it comes to architecture in cities, that really matters. Thank you very much. (Applause)