Το 2003, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου έκανε μια έρευνα. Η έρευνα υπολόγιζε το επίπεδο των μαθηματικών γνώσεων του πληθυσμού. Σοκαρισμένοι ανακάλυψαν ότι από τους 100 ενήλικες εργαζόμενους στη χώρα, οι 47 είχαν ελλείψεις βασικών μαθηματικών γνώσεων. Οι γνώσεις αυτές είναι για χαμηλό επίπεδο εξετάσεων για απολυτήριο λυκείου. Πρόκειται για κλάσματα, ποσοστά και δεκαδικούς. Αυτός ο αριθμός προκάλεσε μεγάλη ανησυχία στην κεντρική κυβέρνηση. Ορισμένες τακτικές άλλαξαν, έγιναν κάποιες επενδύσεις, και το 2011 διεξήγαγαν και πάλι την έρευνα. Μπορείτε να μαντέψετε τι συνέβη αυτή τη φορά; Το ποσοστό ανέβηκε στο 49.
Back in 2003, the UK government carried out a survey. And it was a survey that measured levels of numeracy in the population. And they were shocked to find out that for every 100 working age adults in the country, 47 of them lacked Level 1 numeracy skills. Now, Level 1 numeracy skills -- that's low-end GCSE score. It's the ability to deal with fractions, percentages and decimals. So this figure prompted a lot of hand-wringing in Whitehall. Policies were changed, investments were made, and then they ran the survey again in 2011. So can you guess what happened to this number? It went up to 49.
(Γέλια)
(Laughter)
Κι όταν ανέφερα το γεγονός στους Financial Times, ένας αναγνώστης είπε χαριτολογώντας, «Αυτό το αποτέλεσμα σοκάρει μόνο το 51% του πληθυσμού».
And in fact, when I reported this figure in the FT, one of our readers joked and said, "This figure is only shocking to 51 percent of the population."
(Γέλια)
(Laughter)
Εγώ βέβαια προτίμησα την αντίδραση ενός μαθητή όταν παρουσίασα αυτές τις πληροφορίες σε ένα σχολείο, ο οποίος σήκωσε το χέρι και είπε: «Πώς ξέρουμε ότι αυτός που έβγαλε αυτό το ποσοστό δεν ανήκει στο 49%;»
But I preferred, actually, the reaction of a schoolchild when I presented at a school this information, who raised their hand and said, "How do we know that the person who made that number isn't one of the 49 percent either?"
(Γέλια)
(Laughter)
Οπότε είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει πρόβλημα με τα μαθηματικά, διότι αυτές είναι σπουδαίες ικανότητες ζωής, και για πολλές αλλαγές που θέλουμε να κάνουμε αυτόν τον αιώνα χρειαζόμαστε μεγαλύτερη άνεση με τους αριθμούς.
So clearly, there's a numeracy issue, because these are important skills for life, and a lot of the changes that we want to introduce in this century involve us becoming more comfortable with numbers.
Δεν είναι πια πρόβλημα μόνο των Άγγλων. Ο ΟΟΣΑ δημοσίευσε φέτος στατιστικές για τα μαθηματικά και τους νέους, και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι στην πρώτη θέση, με περίπου 40% των νέων στις ΗΠΑ να έχουν χαμηλές γνώσεις αριθμητικής. Η Αγγλία είναι περίπου στα ίδια, όμως υπάρχουν άλλες 7 χώρες με ποσοστά άνω του 20%. Αυτό είναι πρόβλημα, διότι μπορεί να υπάρξει κι άλλη λύση. Αν δείτε στο τέλος του πίνακα, η Ολλανδία και η Κορέα έχουν μονοψήφια ποσοστά. Άρα υπάρχει πρόβλημα με τα μαθηματικά στο οποίο πρέπει να δώσουμε βάση.
Now, it's not just an English problem. OECD this year released some figures looking at numeracy in young people, and leading the way, the USA -- nearly 40 percent of young people in the US have low numeracy. Now, England is there too, but there are seven OECD countries with figures above 20 percent. That is a problem, because it doesn't have to be that way. If you look at the far end of this graph, you can see the Netherlands and Korea are in single figures. So there's definitely a numeracy problem that we want to address.
Βέβαια, όσο χρήσιμες κι αν είναι τέτοιου είδους έρευνες, νομίζω ότι υπάρχει κίνδυνος ομαδοποίησης των ανθρώπων σε δύο κατηγορίες, σαν να έχουμε δύο είδη ανθρώπων: οι άνθρωποι που τα καταφέρνουν με τους αριθμούς, και οι άνθρωποι που δεν τα καταφέρνουν. Και αυτό που προσπαθώ να πω σήμερα είναι ότι πιστεύω πως αυτή είναι λάθος διχοτομία. Δεν είναι ένας αμετάβλητος συνδυασμός. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται τρομερά υψηλό επίπεδο μαθηματικών για να εμπνευστούμε από αριθμούς, και αυτό πρέπει να είναι σημείο έναρξης για το ταξίδι που έρχεται.
Now, as useful as studies like these are, I think we risk herding people inadvertently into one of two categories; that there are two kinds of people: those people that are comfortable with numbers, that can do numbers, and the people who can't. And what I'm trying to talk about here today is to say that I believe that is a false dichotomy. It's not an immutable pairing. I think you don't have to have tremendously high levels of numeracy to be inspired by numbers, and that should be the starting point to the journey ahead.
Για μένα, ένας τρόπος που μπορούμε να ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι, είναι να εξετάσουμε την στατιστική. Είμαι ο πρώτος που αναγνωρίζει ότι η στατιστική έχει ένα πρόβλημα με την εικόνα της.
And one of the ways in which we can begin that journey, for me, is looking at statistics. Now, I am the first to acknowledge that statistics has got somewhat of an image problem.
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι το κομμάτι των μαθηματικών που ούτε στους μαθηματικούς δεν αρέσει και πολύ, γιατί ενώ τα υπόλοιπα μαθηματικά αφορούν την ακρίβεια και τη βεβαιότητα, η στατιστική είναι σχεδόν το ακριβώς αντίθετο. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ο ίδιος ασχολήθηκα αργά με τη στατιστική. Αν ρωτούσατε τους προπτυχιακούς μου καθηγητές σε ποιους δύο τομείς θα αποτύγχαινα μετά το πανεπιστήμιο, θα σας έλεγαν τη στατιστική και τον προγραμματισμό. Κι όμως είμαι εδώ, έτοιμος να σας δείξω κάποιες στατιστικές που προγραμμάτισα.
It's the part of mathematics that even mathematicians don't particularly like, because whereas the rest of maths is all about precision and certainty, statistics is almost the reverse of that. But actually, I was a late convert to the world of statistics myself. If you'd asked my undergraduate professors what two subjects would I be least likely to excel in after university, they'd have told you statistics and computer programming, and yet here I am, about to show you some statistical graphics that I programmed.
Όμως τι ήταν αυτό που με άλλαξε; Τι με έκανε να σκεφτώ ότι η στατιστική ήταν τελικά κάτι το ενδιαφέρον; Είναι επειδή οι στατιστικές αφορούν εμάς. Εάν δείτε την ετυμολογία της λέξης στατιστική, είναι η επιστήμη που διαχειρίζεται πληροφορίες για την πολιτεία ή την κοινωνία στην οποία ζούμε. Άρα οι στατιστικές αφορούν εμάς ως σύνολο, όχι εμάς ως μεμονωμένα άτομα. Νομίζω ότι ως κοινωνικά όντα, μας γοητεύει το πώς σχετιζόμαστε ως άτομα με τις ομάδες μας, τους ομοίους μας. Η στατιστική με αυτόν τον τρόπο έχει τη μεγαλύτερη δύναμη όταν μας εκπλήσσει.
So what inspired that change in me? What made me think that statistics was actually an interesting thing? It's really because statistics are about us. If you look at the etymology of the word statistics, it's the science of dealing with data about the state or the community that we live in. So statistics are about us as a group, not us as individuals. And I think as social animals, we share this fascination about how we as individuals relate to our groups, to our peers. And statistics in this way are at their most powerful when they surprise us.
Τα τελευταία χρόνια έγιναν κάποιες θαυμάσιες στατιστικές από την εταιρεία Ipsos MORI. Έκαναν μια έρευνα σε 1.000 ενήλικες στο Ηνωμένο Βασίλειο, και ρωτούσαν: «Στους 100 ανθρώπους σε Αγγλία και Ουαλία, πόσοι από αυτούς είναι μουσουλμάνοι;» Ο μέσος όρος των απαντήσεων σε αυτή την έρευνα, η οποία υποτίθεται ότι αντιπροσώπευε τον συνολικό πληθυσμό, ήταν 24. Αυτό πίστευε ο κόσμος. Οι Βρετανοί πιστεύουν ότι 24 στους 100 στη χώρα είναι μουσουλμάνοι. Οι επίσημοι αριθμοί φανερώνουν ότι αυτό το ποσοστό ανέρχεται στο 5. Επομένως υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στη δική μας αντίληψη και την πραγματικότητα των στατιστικών. Και αυτό το θεωρώ ενδιαφέρον. Τι μπορεί να προκαλεί αυτή τη λανθασμένη αντίληψη;
And there's been some really wonderful surveys carried out recently by Ipsos MORI in the last few years. They did a survey of over 1,000 adults in the UK, and said, for every 100 people in England and Wales, how many of them are Muslim? Now the average answer from this survey, which was supposed to be representative of the total population, was 24. That's what people thought. British people think 24 out of every 100 people in the country are Muslim. Now, official figures reveal that figure to be about five. So there's this big variation between what we think, our perception, and the reality as given by statistics. And I think that's interesting. What could possibly be causing that misperception?
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με την έρευνα, που άρχισα να κάνω ερωτήσεις και σε παρουσιάσεις. Μιλούσα γι'αυτήν. Έκανα μια παρουσίαση στο Σχολείο Θηλέων Σεν Πολ στo Χάμερσμιθ, έχοντας ένα κοινό σαν αυτό εδώ, εκτός βέβαια από το ότι αποτελούνταν κυρίως από κορίτσια της έκτης τάξης. Είπα λοιπόν «Κορίτσια, πόσες έφηβες κοπέλες θεωρείτε ότι οι Βρετανοί πιστεύουν πως μένουν έγκυες κάθε χρόνο;» Τα κορίτσια εξοργίστηκαν όταν τους είπα ότι οι Βρετανοί πιστεύουν πως 15 στις 100 έφηβες κοπέλες μένουν έγκυες ανά έτος. Και είχαν κάθε δικαίωμα να θυμώσουν, διότι θα έπρεπε να είχα περίπου 200 τελείες για να μπορέσω να χρωματίσω μία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.
And I was so thrilled with this study, I started to take questions out in presentations. I was referring to it. Now, I did a presentation at St. Paul's School for Girls in Hammersmith, and I had an audience rather like this, except it was comprised entirely of sixth-form girls. And I said, "Girls, how many teenage girls do you think the British public think get pregnant every year?" And the girls were apoplectic when I said the British public think that 15 out of every 100 teenage girls get pregnant in the year. And they had every right to be angry, because in fact, I'd have to have closer to 200 dots before I could color one in, in terms of what the official figures tell us.
Και όπως και με τα μαθηματικά, αυτό δεν είναι μόνο πρόβλημα των Άγγλων. Η Ipsos MORI επέκτεινε την έρευνα πρόσφατα ανά τον κόσμο. Ρώτησαν λοιπόν τους Σαουδάραβες: «Στους 100 ανθρώπους στη χώρα σας, πόσοι είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι;» Η απάντησή τους κατά μέσο όρο ήταν λίγο παραπάνω από το 1/4. Αυτό πίστευαν. Ότι λίγο παραπάνω του 1/4 είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι. Τα επίσημα στοιχεία βέβαια δείχνουν ότι είναι πιο κοντά στα 3/4.
And rather like numeracy, this is not just an English problem. Ipsos MORI expanded the survey in recent years to go across the world. And so, they asked Saudi Arabians, for every 100 adults in your country, how many of them are overweight or obese? And the average answer from the Saudis was just over a quarter. That's what they thought. Just over a quarter of adults are overweight or obese. The official figures show, actually, it's nearer to three-quarters.
(Γέλια)
(Laughter)
Και πάλι λοιπόν, μεγάλη απόκλιση.
So again, a big variation.
Άλλη μία που μου αρέσει πολύ, ρώτησαν τους Ιάπωνες: «Στους 100 Ιάπωνες πόσοι είναι που μένουν στην ύπαιθρο;» Ο μέσος όρος των απαντήσεων ήταν 50-50, δηλαδή περίπου οι μισοί. Πίστευαν ότι 56 στους 100 Ιάπωνες μένουν στην ύπαιθρο. Ο επίσημος αριθμός είναι 7.
And I love this one: they asked in Japan, they asked the Japanese, for every 100 Japanese people, how many of them live in rural areas? The average was about a 50-50 split, just over halfway. They thought 56 out of every 100 Japanese people lived in rural areas. The official figure is seven.
Τόσο εντυπωσιακές αποκλίσεις που κάποιους τους εκπλήσσουν, αλλά όχι εκείνους που έχουν διαβάσει το έργο του Ντάνιελ Κάνεμαν, του οικονομολόγου που έχει κερδίσει Νόμπελ. Αυτός και ο συνεργάτης του, Άμος Τβέρσκι, για χρόνια ερευνούσαν τον διαχωρισμό ανάμεσα στην αντίληψη των ανθρώπων και την πραγματικότητα, το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν κακό ένστικτο στατιστικολόγου. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι'αυτό. Οι ατομικές εμπειρίες σίγουρα επηρεάζουν την αντίληψή μας, αλλά το ίδιο μπορούν και τα ΜΜΕ προβάλλοντας πράγματα ως εξαιρέσεις, και όχι ως φυσιολογικά. Ο Κάνεμαν το εξέφραζε όμορφα αυτό. Έλεγε: «Μπορεί να είμαστε τυφλοί στο προφανές -άρα καταλαβαίνουμε λάθος τα νούμερα- αλλά μπορούμε και να τυφλωνόμαστε στην ίδια μας την άγνοια». Αυτό έχει τεράστιες επιπτώσεις στη λήψη αποφάσεων.
So extraordinary variations, and surprising to some, but not surprising to people who have read the work of Daniel Kahneman, for example, the Nobel-winning economist. He and his colleague, Amos Tversky, spent years researching this disjoint between what people perceive and the reality, the fact that people are actually pretty poor intuitive statisticians. And there are many reasons for this. Individual experiences, certainly, can influence our perceptions, but so, too, can things like the media reporting things by exception, rather than what's normal. Kahneman had a nice way of referring to that. He said, "We can be blind to the obvious" -- so we've got the numbers wrong -- "but we can be blind to our blindness about it." And that has enormous repercussions for decision making.
Στα γραφεία των στατιστικών λοιπόν, όσο συνέβαιναν όλα αυτά, μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα. Είπα, αυτό είναι σαφώς παγκόσμιο πρόβλημα, αλλά ίσως η γεωγραφία να είναι το θέμα εδώ. Αυτές οι ερωτήσεις ήταν του τύπου: πόσο καλά ξέρεις τη χώρα σου; Έτσι λοιπόν είναι: πόσο καλά ξέρεις 64 εκατομμύρια ανθρώπους; Όχι και τόσο καλά, όπως φαίνεται. Δεν μπορώ να το κάνω. Είχα λοιπόν μια ιδέα, η οποία ήταν να σκεφτούμε μια παρόμοια προσέγγιση αλλά να την δούμε με πιο τοπική έννοια. Είναι ντόπιος αυτός; Αν αλλάξουμε τις ερωτήσεις και πούμε «Πόσο καλά ξέρετε την περιοχή σας;» θα ήταν πιο ακριβείς οι απαντήσεις σας;
So at the statistics office while this was all going on, I thought this was really interesting. I said, this is clearly a global problem, but maybe geography is the issue here. These were questions that were all about, how well do you know your country? So in this case, it's how well do you know 64 million people? Not very well, it turns out. I can't do that. So I had an idea, which was to think about this same sort of approach but to think about it in a very local sense. Is this a local? If we reframe the questions and say, how well do you know your local area, would your answers be any more accurate?
Έτσι έφτιαξα ένα κουίζ: «Πόσο καλά ξέρετε την περιοχή σας;» Είναι μια απλή διαδικτυακή εφαρμογή. Γράφεις μια διεύθυνση, και μετά σου κάνει ερωτήσεις βασισμένες σε απογραφές για την περιοχή σας. Είχα σαφή άποψη όταν το σχεδίαζα. Ήθελα να είναι ανοιχτό στο μεγαλύτερο δυνατό ευρύ κοινό, όχι μόνο στο 49% που τα πάει καλά με τους αριθμούς. Ήθελα όλοι να ασχοληθούν με αυτό. Για το σχεδιασμό του κουίζ εμπνεύστηκα από τα ISOTYPES του Ότο Νόιρατ από τις δεκαετίες του '20 και του ΄30. Αυτές είναι μέθοδοι αναπαράστασης αριθμών χρησιμοποιώντας εικονίδια σε επανάληψη. Τα νούμερα είναι εκεί, αλλά βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είναι ένας τέλειος τρόπος αναπαράστασης της ποσότητας χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιεί λέξεις όπως «ποσοστά», «κλάσματα» ή «αναλογίες».
So I devised a quiz: How well do you know your area? It's a simple Web app. You put in a post code and then it will ask you questions based on census data for your local area. And I was very conscious in designing this. I wanted to make it open to the widest possible range of people, not just the 49 percent who can get the numbers. I wanted everyone to engage with it. So for the design of the quiz, I was inspired by the isotypes of Otto Neurath from the 1920s and '30s. Now, these are methods for representing numbers using repeating icons. And the numbers are there, but they sit in the background. So it's a great way of representing quantity without resorting to using terms like "percentage," "fractions" and "ratios."
Αυτό είναι το κουίζ. Η διάταξή του έχει ως εξής: Έχετε τα εικονίδια που επαναλαμβάνονται από τα αριστερά σας, και ένα χάρτη που δείχνει την περιοχή για την οποία σας ρωτάμε στα δεξιά σας. Υπάρχουν επτά ερωτήσεις. Για κάθε μία υπάρχει μια πιθανή απάντηση ανάμεσα στο 0 και το 100, και στο τέλος του κουίζ έχετε ένα συνολικό σκορ ανάμεσα στο 0 και το 100. Και επειδή βρισκόμαστε στο TEDxExeter, σκέφτηκα ότι μπορούμε να δούμε λίγο το κουίζ στις πρώτες ερωτήσεις σχετικά με το Exeter. Η πρώτη ερώτηση είναι: «Στους 100 ανθρώπους πόσοι είναι κάτω των 16;» Βέβαια δεν γνωρίζω πολύ καλά το Exeter οπότε προσπάθησα να μαντέψω εδώ, αλλά σας δίνει μια ιδέα για τη λειτουργία του κουίζ. Σέρνετε το βελάκι εδώ για να υπογραμμίσετε τα εικονίδιά σας, και μετά πατάτε «Υποβολή» για να απαντήσετε. Έπειτα σας «ζωντανεύουμε» τη διαφορά της απάντησής σας με την πραγματικότητα. Όπως φαίνεται, η εικασία μου ήταν πολύ κακή: πέντε.
So here's the quiz. The layout of the quiz is, you have your repeating icons on the left-hand side there, and a map showing you the area we're asking you questions about on the right-hand side. There are seven questions. Each question, there's a possible answer between zero and a hundred, and at the end of the quiz, you get an overall score between zero and a hundred. And so because this is TEDxExeter, I thought we would have a quick look at the quiz for the first few questions of Exeter. And so the first question is: For every 100 people, how many are aged under 16? Now, I don't know Exeter very well at all, so I had a guess at this, but it gives you an idea of how this quiz works. You drag the slider to highlight your icons, and then just click "Submit" to answer, and we animate away the difference between your answer and reality. And it turns out, I was a pretty terrible guess: five.
Να δούμε την επόμενη ερώτηση; Εδώ ρωτάει ποια είναι η μέση ηλικία, δηλαδή η ηλικία στην οποία ο μισός πληθυσμός είναι νεαρότερος και ο μισός είναι μεγαλύτερος. Εγώ σκέφτηκα 35 - αυτό ακούστηκε σαν «μεσήλικη» ηλικία.
How about the next question? This is asking about what the average age is, so the age at which half the population are younger and half the population are older. And I thought 35 -- that sounds middle-aged to me.
(Γέλια)
(Laughter)
Βασικά το Exeter έχει πάρα πολλούς νέους, και είχα υποτιμήσει τον αντίκτυπο του πανεπιστημίου αυτής της περιοχής. Οι ερωτήσεις δυσκολεύουν καθώς προχωράμε. Αυτή εδώ λοιπόν ρωτάει για την ιδιοκτησία. «Στα 100 νοικοκυριά, πόσα είναι με υποθήκη ή δάνειο;» Εδώ το στρογγύλεψα λίγο, γιατί δεν ήθελα να είναι παραπάνω από 50 η απάντηση.
Actually, in Exeter, it's incredibly young, and I had underestimated the impact of the university in this area. The questions get harder as you go through. So this one's now asking about homeownership: For every 100 households, how many are owned with a mortgage or loan? And I hedged my bets here, because I didn't want to be more than 50 out on the answer.
(Γέλια)
(Laughter)
Πράγματι αυτές οι ερωτήσεις δυσκολεύουν παρακάτω, διότι όταν ανήκεις σε μια περιοχή και σε μια κοινωνία, υπάρχουν σημάδια που δείχνουν αν ένας πληθυσμός έχει νιάτα ή γηρατειά. Μόνο κοιτάζοντας εκεί τριγύρω μπορείς να το δεις. Κάτι σαν την ιδιοκτησία όμως είναι πολύ πιο δύσκολο να το καταλάβεις, άρα επανερχόμαστε στις δικές μας εικασίες, τη δική μας μεροληψία για το πόσοι θεωρούμε ότι τα σπίτια τους τούς ανήκουν.
And actually, these get harder, these questions, because when you're in an area, when you're in a community, things like age -- there are clues to whether a population is old or young. Just by looking around the area, you can see it. Something like homeownership is much more difficult to see, so we revert to our own heuristics, our own biases about how many people we think own their own homes.
Η αλήθεια είναι ότι όταν δώσαμε το κουίζ στη δημοσιότητα, τα στοιχεία απογραφής στα οποία βασιζόταν μετρούσαν ήδη μερικά χρόνια. Είχαμε αιτήσεις στο διαδίκτυο που σου επιτρέπουν να βάλεις διεύθυνση, και να βρεις παλιές στατιστικές πριν χρόνια. Έτσι, κατά μία έννοια, αυτό ήταν λίγο πιο παλιό και όχι απαραίτητα καινούριο. Με ενδιέφερε όμως να δω τις αντιδράσεις που θα εισπράτταμε εμφανίζοντας τις πληροφορίες σαν παιχνίδι όπως τώρα, χρησιμοποιώντας εικονογράφηση και παίζοντας με τις προκαθορισμένες αντιλήψεις του κόσμου.
Now the truth is, when we published this quiz, the census data that it's based on was already a few years old. We've had online applications that allow you to put in a post code and get statistics back for years. So in some senses, this was all a little bit old and not necessarily new. But I was interested to see what reaction we might get by gamifying the data in the way that we have, by using animation and playing on the fact that people have their own preconceptions.
Όπως αποδείχθηκε, η αντιδράσεις ήταν κάτι παραπάνω από όσο ήλπιζα. Ήταν μεγάλη μου φιλοδοξία να δημιουργήσω μια ιστοσελίδα στατιστικών, λόγω απαίτησης του κοινού.
It turns out, the reaction was, um ... was more than I could have hoped for. It was a long-held ambition of mine to bring down a statistics website due to public demand.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό το URL περιέχει τις λέξεις «στατιστικές», «κυβέρνηση» και «Αγγλία», οι οποίες είναι τρεις από τις λιγότερο αγαπημένες λέξεις σε ένα URL. Το εκπληκτικό με αυτό το γεγονός είναι ότι η ιστοσελίδα έπεσε στις 21.45 το βράδυ, επειδή ο κόσμος ασχολιόταν με αυτές τις πληροφορίες με δική του ελεύθερη βούληση, στον δικό του προσωπικό χρόνο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα να δω ότι είχαμε περίπου 1/4 του εκατομμυρίου ανθρώπων να κάνουν το κουίζ μέσα σε 48 ώρες από τη στιγμή που το ανεβάσαμε. Πυροδότησε μια τεράστια συζήτηση στο διαδίκτυο και τα κοινωνικά μέσα, στην οποία κυριαρχούσε σε μεγάλο βαθμό η διασκέδαση των ανθρώπων με τις λανθασμένες αντιλήψεις τους, το οποίο είναι κάτι που δεν μπορούσα να ευχηθώ να πάει καλύτερα, από μερικές απόψεις. Μου άρεσε επίσης το ότι ο κόσμος άρχισε να το στέλνει σε πολιτικούς. «Πόσο καλά ξέρετε την περιοχή που λέτε ότι εκπροσωπείτε;»
This URL contains the words "statistics," "gov" and "UK," which are three of people's least favorite words in a URL. And the amazing thing about this was that the website came down at quarter to 10 at night, because people were actually engaging with this data of their own free will, using their own personal time. I was very interested to see that we got something like a quarter of a million people playing the quiz within the space of 48 hours of launching it. And it sparked an enormous discussion online, on social media, which was largely dominated by people having fun with their misconceptions, which is something that I couldn't have hoped for any better, in some respects. I also liked the fact that people started sending it to politicians. How well do you know the area you claim to represent?
(Γέλια)
(Laughter)
Και για να κλείσουμε, γυρνώντας πίσω σε εκείνα τα δύο είδη ανθρώπων, νομίζω θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς θα τα πήγαιναν στο κουίζ όσοι είναι καλοί με τα νούμερα. Ο εθνικός στατιστικολόγος Αγγλίας και Ουαλίας, Τζον Πουλίντζερ, θα περιμένατε να τα πάει πολύ καλά. Πέτυχε 44% για τη δική του περιοχή.
And then just to finish, going back to the two kinds of people, I thought it would be really interesting to see how people who are good with numbers would do on this quiz. The national statistician of England and Wales, John Pullinger, you would expect he would be pretty good. He got 44 for his own area.
(Γέλια)
(Laughter)
Ο Τζέρεμι Πάξμαν -ομολογουμένως μετά από λίγο κρασί- πέτυχε 36%. Ακόμα χειρότερα. Μας αποδεικνύει απλώς ότι οι αριθμοί μπορούν να μας εμπνεύσουν όλους. Μπορούν να μας εκπλήξουν όλους.
Jeremy Paxman -- admittedly, after a glass of wine -- 36. Even worse. It just shows you that the numbers can inspire us all. They can surprise us all.
Έτσι, συχνά μιλάμε για τη στατιστική ως την επιστήμη της αβεβαιότητας. Η αποχαιρετιστήρια σκέψη μου είναι: Η στατιστική είναι βασικά η επιστήμη για εμάς. Και γι' αυτό πρέπει να μας συναρπάζουν οι αριθμοί.
So very often, we talk about statistics as being the science of uncertainty. My parting thought for today is: actually, statistics is the science of us. And that's why we should be fascinated by numbers.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)