I'm going to talk to you today about hopefully converting fear into hope. When we go to the physician today -- when we go to the doctor's office and we walk in, there are words that we just don't want to hear. There are words that we're truly afraid of. Diabetes, cancer, Parkinson's, Alzheimer's, heart failure, lung failure -- things that we know are debilitating diseases, for which there's relatively little that can be done.
Idag ska jag tala till er om att förhoppningsvis förvandla rädsla till hopp. När vi går till läkaren idag, när vi går in till läkarens rum, finns det vissa ord vi inte vill höra. Det finns ord som vi är verkligen rädda för. Diabetes, cancer, Parkinson, Alzheimer, hjärtsvikt, lungsvikt. Saker som vi vet är försvagande sjukdomar, för vilka det finns relativt lite man kan göra.
And what I want to lay out for you today is a different way of thinking about how to treat debilitating disease, why it's important, why without it perhaps our health care system will melt down if you think it already hasn't, and where we are clinically today, and where we might go tomorrow, and what some of the hurdles are. And we're going to do all of that in 18 minutes, I promise.
Och det jag vill lägga fram för er idag är ett annorlunda sätt att tänka på hur man kan behandla försvagande sjukdomar, och varför det är viktigt. Varför vårt sjukvårdssystem, utan det här, kommer att bryta ihop, om ni inte tycker att det redan har gjort det. Och var vi är idag kliniskt, och vart vi kan vara på väg imorgon, och vad några av hindren är. Och vi kommer göra allt detta på 18 minuter, jag lovar.
I want to start with this slide, because this slide sort of tells the story the way Science Magazine thinks of it. This was an issue from 2002 that they published with a lot of different articles on the bionic human. It was basically a regenerative medicine issue. Regenerative medicine is an extraordinarily simple concept that everybody can understand. It's simply accelerating the pace at which the body heals itself to a clinically relevant timescale. So we know how to do this in many of the ways that are up there. We know that if we have a damaged hip, you can put an artificial hip in. And this is the idea that Science Magazine used on their front cover.
Jag vill börja med denna bild, för att denna bild berättar historien så som Science Magazine ser på det. Detta var en utgåva från 2002 som de publicerade med en massa olika artiklar om den tekniskt uppgraderade människan. Det var i grund och botten en utgåva om regenerativ medicin. Regenerativ medicin är ett oerhört enkelt koncept som alla kan förstå. Det handlar helt enkelt om att accelerera hastigheten med vilken kroppen läker sig själv till en kliniskt relevant tidsskala. Så vi vet hur vi kan göra det på många av de sätt som finns där uppe. Vi vet att om vi har en skadad höft, kan man sätta in en konstgjord höft. Och det här är idén som Science Magazine använde på sin framsida.
This is the complete antithesis of regenerative medicine. This is not regenerative medicine. Regenerative medicine is what Business Week put up when they did a story about regenerative medicine not too long ago. The idea is that instead of figuring out how to ameliorate symptoms with devices and drugs and the like -- and I'll come back to that theme a few times -- instead of doing that, we will regenerate lost function of the body by regenerating the function of organs and damaged tissue. So that at the end of the treatment, you are the same as you were at the beginning of the treatment.
Detta är den totala motpolen till regenerativ medicin. Detta är inte regenerativ medicin. Regenerativ medicin är det som Business Week lade upp när de gjorde en story om regenerativ medicin för inte så länge sen. Tanken är att istället för att lista ut hur man kan behandla symptom med apparater och mediciner och liknande -- och jag kommer att återvända till detta tema några gånger -- istället för att göra det, kommer vi att regenerera förlorade kroppsfunktioner genom att regenerera funktionaliteten hos organ och skadad vävnad. Så att du i slutet av behandlingen kommer att vara samma person som du var i början av behandlingen.
Very few good ideas -- if you agree that this is a good idea -- very few good ideas are truly novel. And this is just the same. If you look back in history, Charles Lindbergh, who was better known for flying airplanes, was actually one of the first people along with Alexis Carrel, one of the Nobel Laureates from Rockefeller, to begin to think about, could you culture organs? And they published this book in 1937, where they actually began to think about, what could you do in bio-reactors to grow whole organs? We've come a long way since then. I'm going to share with you some of the exciting work that's going on.
Väldigt få bra idéer -- om ni håller med om att detta är en bra idé väldigt få bra idéer är helt nya. Och det gäller också i det här fallet. Om ni tittar tillbaka i historien, Charles Lindbergh -- som mer var känd för att flyga flygplan -- var faktiskt en av de första människorna, tillsammans med Alexis Carrel, en av Nobelpristagarna från Rockefeller, som började tänka: kan man odla organ? Och de publicerade en bok år 1937 där de faktiskt började tänka på: vad skulle man kunna göra i bioreaktorer som kunde odla hela organ? Vi har kommit en lång väg sedan dess. Jag ska dela med mig av en del av det spännande arbete som pågår.
But before doing that, what I'd like to do is share my depression about the health care system and the need for this with you. Many of the talks yesterday talked about improving the quality of life, and reducing poverty, and essentially increasing life expectancy all around the globe. One of the challenges is that the richer we are, the longer we live. And the longer we live, the more expensive it is to take care of our diseases as we get older.
Men innan jag gör det, skulle jag vilja berätta lite om min nedstämdhet över sjukvårdssystemet och dess behov med er. Många av talen igår handlade om att förbättra livskvaliteten och minska fattigdomen. Och i grund och botten öka den förväntade livslängden över hela världen. En av utmaningarna är att ju rikare vi är, desto längre lever vi. Och ju längre vi lever, desto dyrare är det att ta hand om våra sjukdomar medan vi åldras.
This is simply the wealth of a country versus the percent of population over the age of 65. And you can basically see that the richer a country is, the older the people are within it. Why is this important? And why is this a particularly dramatic challenge right now? If the average age of your population is 30, then the average kind of disease that you have to treat is maybe a broken ankle every now and again, maybe a little bit of asthma. If the average age in your country is 45 to 55, now the average person is looking at diabetes, early-onset diabetes, heart failure, coronary artery disease -- things that are inherently more difficult to treat, and much more expensive to treat.
Det här är helt enkelt ett lands välfärd jämfört med andelen av dess befolkning som är äldre än 65. Och ni kan i princip se att ju rikare ett land är, desto äldre är dess befolkning. Varför är detta viktigt? Och varför är detta en särskilt dramatisk utmaning just nu? Om medelåldern hos en befolkning är 30 är den vanliga sortens sjukdom du måste behandla kanske en bruten fotled då och då, kanske lite astma. Om medelåldern hos befolkningen är 45 till 55, då har medelpersonen diabetes, typ 1-diabetes, hjärtsvikt, kranskärlssjukdomar att se fram emot. Saker som i sig själva är svårare att behandla, och mycket dyrare att behandla.
Just have a look at the demographics in the U.S. here. This is from "The Untied States of America." In 1930, there were 41 workers per retiree. 41 people who were basically outside of being really sick, paying for the one retiree who was experiencing debilitating disease. In 2010, two workers per retiree in the U.S. And this is matched in every industrialized, wealthy country in the world. How can you actually afford to treat patients when the reality of getting old looks like this?
Ta en titt här på demografin i USA här. Det här är från "Amerikas Förneta Stater". År 1930 fanns det 41 arbetare per pensionär. 41 personer som helt enkelt inte var riktigt sjuka, som betalade för den ensamma pensionär som hade en försvagande sjukdom. År 2010, två personer per pensionär i USA. Och detta är likadant i varje industrialiserat, rikt land i världen. Hur ska man ha råd att behandla patienter, när verkligheten bakom åldrande ser ut så här?
This is age versus cost of health care. And you can see that right around age 45, 40 to 45, there's a sudden spike in the cost of health care. It's actually quite interesting. If you do the right studies, you can look at how much you as an individual spend on your own health care, plotted over your lifetime. And about seven years before you're about to die, there's a spike. And you can actually -- (Laughter) -- we won't get into that. (Laughter)
Detta är ålder jämfört med kostnaden för sjukvård. Och ni kan se att precis runt 45 års ålder, 40 till 45, är det en plötslig ökning av sjukvårdskostnader. Det är faktiskt rätt intressant -- om man tittar på vissa studier, kan man titta på hur mycket man som individ spenderar på sin egen sjukvård, kartlagt över ens livstid. Och ungefär sju år innan man ska dö är det en plötslig uppgång. Och man kan faktiskt -- (Skratt) -- vi ska inte ge oss in på det där. (Skratt)
There are very few things, very few things that you can really do that will change the way that you can treat these kinds of diseases and experience what I would call healthy aging. I'd suggest there are four things, and none of these things include an insurance system or a legal system. All those things do is change who pays. They don't actually change what the actual cost of the treatment is.
Det finns väldigt få saker, väldigt få saker man verkligen kan göra för att ändra hur vi kan behandla dessa sorters sjukdomar, och uppleva det jag skulle kalla hälsosamt åldrande. Jag skulle säga att det finns fyra saker. Och ingen av dessa involverar ett försäkringssystem eller rättssystem. Det enda dessa saker gör är att ändra på vem som betalar. De ändrar inte vad den faktiska kostnaden för behandlingen är.
One thing you can do is not treat. You can ration health care. We won't talk about that anymore. It's too depressing. You can prevent. Obviously a lot of monies should be put into prevention.
En sak man kan göra är att inte behandla. Man kan ransonera sjukvård. Det kommer vi inte prata om nåt mera. Det är för deprimerande. Du kan förebygga. Självfallet bör det läggas ner mycket pengar på prevention.
But perhaps most interesting, to me anyway, and most important, is the idea of diagnosing a disease much earlier on in the progression, and then treating the disease to cure the disease instead of treating a symptom. Think of it in terms of diabetes, for instance. Today, with diabetes, what do we do? We diagnose the disease eventually, once it becomes symptomatic, and then we treat the symptom for 10, 20, 30, 40 years. And we do OK. Insulin's a pretty good therapy. But eventually it stops working, and diabetes leads to a predictable onset of debilitating disease.
Men kanske det mest intressanta, för mig i alla fall, och viktigaste, är idén att diagnostisera en sjukdom långt tidigare i fortskridandet, och sedan behandla sjukdomen för att bota den, istället för att behandla symptom. Tänk på det i termer av exempelvis diabetes. Idag, med diabetes, vad gör vi? Vi diagnostiserar sjukdomen, när den väl blir symptomatisk, och sedan behandlar vi symptomen i 10, 20, 30, 40 år. Och vi lyckas rätt väl. Insulin är en rätt bra behandling. Men till slut slutar det fungera, och diabetes leder till en förutsägbar början på en nedbrytande sjukdom.
Why couldn't we just inject the pancreas with something to regenerate the pancreas early on in the disease, perhaps even before it was symptomatic? And it might be a little bit expensive at the time that we did it, but if it worked, we would truly be able to do something different.
Varför kan vi inte bara injicera bukspottskörteln med något som regenererar bukspottskörteln tidigt under sjukdomen, kanske till och med innan den blir symptomatisk? Och det skulle kanske vara lite dyrt vid den tid vi gör det, men om det fungerade skulle vi kunna göra något helt annorlunda.
This video, I think, gets across the concept that I'm talking about quite dramatically. This is a newt re-growing its limb. If a newt can do this kind of thing, why can't we? I'll actually show you some more important features about limb regeneration in a moment. But what we're talking about in regenerative medicine is doing this in every organ system of the body, for tissues and for organs themselves. So today's reality is that if we get sick, the message is we will treat your symptoms, and you need to adjust to a new way of life.
Denna video, tror jag, visar konceptet jag pratar om på ett dramatiskt sätt. Detta är en salamanderödla, som återväxer sin lem. Om en salamanderödla kan göra detta, varför kan inte vi göra det? Jag ska visa er några viktiga kännetecken om lemåterväxt om ett tag. Men det vi pratar om i regenerativ medicin är att göra så med varje organsystem i kroppen, för vävnader och organen i sig. Dagens verklighet är att om vi blir sjuka, är budskapet att vi kommer behandla dina symptom, och du måste anpassa din livsstil.
I would pose to you that tomorrow -- and when tomorrow is we could debate, but it's within the foreseeable future -- we will talk about regenerative rehabilitation. There's a limb prosthetic up here, similar actually one on the soldier that's come back from Iraq. There are 370 soldiers that have come back from Iraq that have lost limbs. Imagine if instead of facing that, they could actually face the regeneration of that limb. It's a wild concept. I'll show you where we are at the moment in working towards that concept.
Jag skulle vilja föreslå att i framtiden -- och när framtiden kommer kan diskuteras, men det är inom en överskådlig framtid -- kommer vi prata om regenerativ rehabilitering. Det finns en protes här uppe, liknande den som soldaten som kommer tillbaka från Irak ... det finns 370 soldater som har kommit tillbaka från Irak som har förlorat kroppsdelar. Föreställ er att istället för att räkna med detta skulle de faktiskt kunna räkna med regenerering av den kroppsdelen. Det är ett vågat koncept. Jag ska visa er var vi är just nu i arbetet mot detta koncept.
But it's applicable, again, to every organ system. How can we do that? The way to do that is to develop a conversation with the body. We need to learn to speak the body's language. And to switch on processes that we knew how to do when we were a fetus. A mammalian fetus, if it loses a limb during the first trimester of pregnancy, will re-grow that limb. So our DNA has the capacity to do these kinds of wound-healing mechanisms. It's a natural process, but it is lost as we age. In a child, before the age of about six months, if they lose their fingertip in an accident, they'll re-grow their fingertip. By the time they're five, they won't be able to do that anymore.
Men det är applicerbart, återigen, på varje organsystem. Hur kan vi åstadkomma detta? Sättet att göra detta är att starta en konversation med kroppen. Vi lär oss att tala kroppens språk. Och vi sätter på processer som vi kunde göra när vi var foster. Ett däggdjursfoster, om det förlorar en lem under graviditetens första trimester, kommer återväxa den lemmen. Så vårat DNA har kapaciteten att utföra dessa läkande mekanismer. Det är en naturlig process, men vi förlorar den när vi åldras. Ett barn, innan det fyllt sex månader, som förlorar sin fingerspets i en olycka, kan återväxa den. Men när de fyllt fem kommer de ej längre att kunna göra det.
So to engage in that conversation with the body, we need to speak the body's language. And there are certain tools in our toolbox that allow us to do this today. I'm going to give you an example of three of these tools through which to converse with the body.
För att kunna sätta igång denna konversation med kroppen måste vi tala kroppens språk. Och det finns vissa verktyg i vår verktygslåda som tillåter oss att göra detta idag. Jag ska ge er exempel på tre av dessa verktyg genom vilket man kan tala med kroppen.
The first is cellular therapies. Clearly, we heal ourselves in a natural process, using cells to do most of the work. Therefore, if we can find the right cells and implant them in the body, they may do the healing. Secondly, we can use materials. We heard yesterday about the importance of new materials. If we can invent materials, design materials, or extract materials from a natural environment, then we might be able to have those materials induce the body to heal itself. And finally, we may be able to use smart devices that will offload the work of the body and allow it to heal.
Den första är cellbehandlingar. Det står klart att vi läker oss själva genom en naturlig process, där vi använder celler för att göra det mesta av arbetet. Om vi därför kan hitta de rätta cellerna, och plantera in dessa i kroppen, kan de utföra läkandet. För det andra, vi kan använda material. Vi hörde igår om vikten av nya material. Om vi kan uppfinna material, designa material, eller utvinna material från en naturlig miljö, kanske vi kan få dessa material att få kroppen att läka sig själv. Och slutligen, vi kanske kan använda oss av smarta apparater som kan avlasta kroppens arbete och låta den läkas.
I'm going to show you an example of each of these, and I'm going to start with materials. Steve Badylak -- who's at the University of Pittsburgh -- about a decade ago had a remarkable idea. And that idea was that the small intestine of a pig, if you threw away all the cells, and if you did that in a way that allowed it to remain biologically active, may contain all of the necessary factors and signals that would signal the body to heal itself. And he asked a very important question. He asked the question, if I take that material, which is a natural material that usually induces healing in the small intestine, and I place it somewhere else on a person's body, would it give a tissue-specific response, or would it make small intestine if I tried to make a new ear?
Jag ska visa er exempel på var och en av dessa, och jag ska börja med material. Steve Badylak -- som är på University of Pittsburgh -- hade för ungefär ett decennium sen en anmärkningsvärd idé. Och det var tanken att tunntarmen hos en gris, om du slängde bort alla celler, och om du gjorde det på ett sätt som skulle tillåta denna att vara biologiskt aktiv, kanske skulle innehålla alla nödvändiga faktorer och signaler som skulle signalera till kroppen att läka sig själv. Och han ställde en mycket viktig fråga. Han frågade, om jag tar detta material, som är ett naturligt material som vanligtvis framkallar läkande i tunntarmen, och lägger det nån annanstans på en persons kropp, skulle det då ge en vävnadsspecifik respons, eller skulle det skapa en tunntarm om jag försökte göra ett nytt öra?
I wouldn't be telling you this story if it weren't compelling. The picture I'm about to show you is a compelling picture. (Laughter) However, for those of you that are even the slightest bit squeamish -- even though you may not like to admit it in front of your friends -- the lights are down. This is a good time to look at your feet, check your Blackberry, do anything other than look at the screen. (Laughter)
Jag skulle inte berätta den här historien om den inte var intressant. Bilden jag ska visa er -- (Skratt) -- är en intressant bild. Hursomhelst, för er som är till och med det minsta känsliga -- även om ni inte vill erkänna det för era vänner -- ljusen är nedtonade. Nu är det ett bra tillfälle att titta ner på era fötter, kolla er Blackberry, göra vadsomhelst förutom att titta på skärmen. (Skratt)
What I'm about to show you is a diabetic ulcer. And although -- it's good to laugh before we look at this. This is the reality of diabetes. I think a lot of times we hear about diabetics, diabetic ulcers, we just don't connect the ulcer with the eventual treatment, which is amputation, if you can't heal it. So I'm going to put the slide up now. It won't be up for long. This is a diabetic ulcer. It's tragic. The treatment for this is amputation. This is an older lady. She has cancer of the liver as well as diabetes, and has decided to die with what' s left of her body intact.
Det jag ska visa er är ett diabetiskt bensår. Och även om -- det är bra att vi skrattar innan vi tittar på det här. Detta är diabetes verklighet. Jag tror att många gånger när vi hör om diabetiker, diabetiska fotsår, kopplar vi inte bensåret med den slutliga behandlingen, vilket är amputation, om man inte kan läka det. Så jag kommer lägga upp bilden nu. Den kommer inte vara uppe länge. Detta är ett diabetiskt fotsår. Det är tragiskt. Behandlingen för detta är amputation. Detta är en äldre dam. Hon har levercancer såväl som diabetes, och har bestämt sig för att dö med det hon har kvar av kroppen.
And this lady decided, after a year of attempted treatment of that ulcer, that she would try this new therapy that Steve invented. That's what the wound looked like 11 weeks later. That material contained only natural signals. And that material induced the body to switch back on a healing response that it didn't have before.
Och denna dam bestämde sig, efter ett år av behandling av detta fotsår, att hon skulle pröva denna nya behandling som Steve uppfunnit. Så här såg såret ut efter 11 veckor. Materialet innehöll enbart naturliga signaler. Och det materialet fick kroppen att koppla på en läkandeprocess som den tidigare inte hade.
There's going to be a couple more distressing slides for those of you -- I'll let you know when you can look again. This is a horse. The horse is not in pain. If the horse was in pain, I wouldn't show you this slide. The horse just has another nostril that's developed because of a riding accident. Just a few weeks after treatment -- in this case, taking that material, turning it into a gel, and packing that area, and then repeating the treatment a few times -- and the horse heals up. And if you took an ultrasound of that area, it would look great.
Det kommer några fler obehagliga bilder för de av er som är besvärade -- Jag säger till när ni kan titta igen. Detta är en häst. Hästen har inte ont. Om hästen hade ont skulle jag inte visa er denna bild. Hästen har helt enkelt en extra näsborre som utvecklades på grund av en ridolycka. Bara några veckor efter behandling -- i detta fall från att ta materialet, forma det till en gel, fylla det området, och sedan upprepa behandlingen några gånger -- och hästen läks. Och om du skulle ta ett ultraljud av detta område skulle det se utmärkt ut.
Here's a dolphin where the fin's been re-attached. There are now 400,000 patients around the world who have used that material to heal their wounds. Could you regenerate a limb? DARPA just gave Steve 15 million dollars to lead an eight-institution project to begin the process of asking that question.
Här är en delfin som har fått sin fena återfäst. Det finns nu 400 000 patienter över hela världen som har använt detta material för att läka sina sår. Kan man regenerera en lem? DARPA gav just Steve 15 miljoner dollar för att leda ett projekt med åtta institutioner för att börja en process som ställer denna fråga.
And I'll show you the 15 million dollar picture. This is a 78 year-old man who's lost the end of his fingertip. Remember that I mentioned before the children who lose their fingertips. After treatment that's what it looks like. This is happening today. This is clinically relevant today. There are materials that do this. Here are the heart patches.
Och jag ska visa er 15-miljoner-dollar-bilden. Detta är en 78-årig man som precis förlorat sin fingerspets. Kom ihåg att jag tidigare nämnde barnen som förlorat sina fingerspetsar. Efter behandling ser det ut såhär. Det här händer idag. Det är kliniskt relevant idag. Det finns material som gör detta. Detta är hjärtvävnader.
But could you go a little further? Could you, say, instead of using material, can I take some cells along with the material, and remove a damaged piece of tissue, put a bio-degradable material on there? You can see here a little bit of heart muscle beating in a dish. This was done by Teruo Okano at Tokyo Women's Hospital. He can actually grow beating tissue in a dish. He chills the dish, it changes its properties and he peels it right out of the dish. It's the coolest stuff.
Men skulle man kunna gå ännu längre? Skulle man kunna, istället för att använda material, skulle jag kunna ta lite celler tillsammans med det materialet, ta bort en skadad vävnadsbit, och lägga biologiskt nedbrytbart material där? Här kan ni se en liten bit av en hjärtmuskel som bultar i en skål. Detta gjordes av Teruo Okano i Tokyo Women's Hospital. Han kan faktiskt växa slående vävnad i en skål. Han kyler ner skålen, den ändrar sina egenskaper och han skalar av vävnaden direkt från skålen. Det är hur coolt som helst.
Now I'm going to show you cell-based regeneration. And what I'm going to show you here is stem cells being removed from the hip of a patient. Again, if you're squeamish, you don't want to watch. But this one's kind of cool. So this is a bypass operation, just like what Al Gore had, with a difference. In this case, at the end of the bypass operation, you're going to see the stem cells from the patient that were removed at the beginning of the procedure being injected directly into the heart of the patient. And I'm standing up here because at one point I'm going to show you just how early this technology is. Here go the stem cells, right into the beating heart of the patient. And if you look really carefully, it's going to be right around this point you'll actually see a back-flush. You see the cells coming back out. We need all sorts of new technology, new devices, to get the cells to the right place at the right time.
Nu ska jag visa er cellbaserad regenerering. Och det jag ska visa er här är stamceller som tas från en patients höft. Återigen, om ni är känsliga, behöver ni inte titta. Men denna är rätt så cool. Så detta är en bypassoperation, precis som Al Gore hade, med en skillnad. I detta fall, i slutet av bypassoperationen kommer ni se patientens stamceller som togs ut i början av proceduren injiceras direkt in i patientens hjärta. Och jag står här uppe för att vid en viss punkt kommer jag visa er hur ny denna teknik är. Här går stamcellerna in, rakt in i patientens bultande hjärta. Och om ni tittar noggrannt, kommer det vara precis runt denna punkt som ni kommer att se en backflush. Ni ser cellerna komma ut. Vi behöver en massa ny teknologi, nya apparater, för att få cellerna till rätt ställe på rätt tid.
Just a little bit of data, a tiny bit of data. This was a randomized trial. At this time this was an N of 20. Now there's an N of about 100. Basically, if you take an extremely sick patient and you give them a bypass, they get a little bit better. If you give them stem cells as well as their bypass, for these particular patients, they became asymptomatic. These are now two years out. The coolest thing would be is if you could diagnose the disease early, and prevent the onset of the disease to a bad state.
Bara lite data, liten pyttebit av data. Detta var ett slumpmässigt test. Den här gången var N 20. Nu finns det ett N som är ungefär 100. I grund och botten, om du tar en extremt sjuk patient och ger dem en bypass, blir de lite bättre. Om du ger dem stamceller såväl som deras bypass, för dessa specifika patienter, blev de asymptomatiska. Det här var två år sen. Det coolaste skulle vara om man kunde diagnosticera tidigt, och förhindra att sjukdomen når en farlig nivå.
This is the same procedure, but now done minimally invasively, with only three holes in the body where they're taking the heart and simply injecting stem cells through a laparoscopic procedure. There go the cells. We don't have time to go into all of those details, but basically, that works too. You can take patients who are less sick, and bring them back to an almost asymptomatic state through that kind of therapy.
Det här är samma procedur, men nu gjord med minimalt ingrepp, med enbart tre hål i kroppen där de tar hjärtat och helt enkelt injicerar stamceller genom en laparoskopisk procedur. Där går cellerna in. Vi har inte tid att gå igenom alla detaljer, men kort sagt, detta fungerar också. Du kan ta patienter som är mindre sjuka, och få dem tillbaka till ett nästan asymptomatiskt tillstånd genom denna typ av behandling.
Here's another example of stem-cell therapy that isn't quite clinical yet, but I think very soon will be. This is the work of Kacey Marra from Pittsburgh, along with a number of colleagues around the world. They've decided that liposuction fluid, which -- in the United States, we have a lot of liposuction fluid. (Laughter) It's a great source of stem cells. Stem cells are packed in that liposuction fluid. So you could go in, you could get your tummy-tuck. Out comes the liposuction fluid, and in this case, the stem cells are isolated and turned into neurons. All done in the lab. And I think fairly soon, you will see patients being treated with their own fat-derived, or adipose-derived, stem cells.
Här är ett annat exempel på stamcelsterapi som inte är helt kliniskt färdigt ännu, men jag tror att det väldigt snart kommer vara det. Detta är arbete utfört av Kacey Marra från Pittsburgh, tillsammans med ett antal kollegor runtom i världen. De har bestämt att vätska från fettsugning, vilket vi i USA har mycket av. (Skratt) Det är en utmärkt källa för stamceller. Fettsugningsvätskan är fullproppad med stamceller. Så du skulle kunna komma in, få din fettsugning, ut kommer fettsugningsvätskan, och i detta fall är stamcellerna isolerade och omvandlas till neuroner. Allt görs i labbet. Och jag tror att ni ganska snart kommer se patienter behandlas med deras egna fettutvunna stamceller.
I talked before about the use of devices to dramatically change the way we treat disease. Here's just one example before I close up. This is equally tragic. We have a very abiding and heartbreaking partnership with our colleagues at the Institute for Surgical Research in the US Army, who have to treat the now 11,000 kids that have come back from Iraq. Many of those patients are very severely burned.
Jag pratade tidigare om användandet av apparater för att dramatiskt ändra sättet vi behandlar sjukdomar. Här är bara ett exempel innan jag avslutar. Detta är lika tragiskt. Vi har ett väldigt varaktigt och hjärtskärande samarbete med våra kollegor på arméns Institut för Kirurgisk Forskning, som måste behandla de nu 11,000 soldaterna som kommit tillbaka från Irak. Många av dessa patienter har blivit kraftigt brännskadade.
And if there's anything that's been learned about burn, it's that we don't know how to treat it. Everything that is done to treat burn -- basically we do a sodding approach. We make something over here, and then we transplant it onto the site of the wound, and we try and get the two to take. In this case here, a new, wearable bio-reactor has been designed -- it should be tested clinically later this year at ISR -- by Joerg Gerlach in Pittsburgh. And that bio-reactor will lay down in the wound bed. The gun that you see there sprays cells. That's going to spray cells over that area. The reactor will serve to fertilize the environment, deliver other things as well at the same time, and therefore we will seed that lawn, as opposed to try the sodding approach. It's a completely different way of doing it.
Och om det är något man ska lära veta om brännskador, är det att vi inte vet hur man ska behandla det. Allt som görs för att behandla brännskador -- i grund och botten gör man på samma sätt som torvor i gräsmattor. Vi gör nånting här borta, och sedan transplanterar vi över sårets område, och vi försöker få de båda att växa ihop. I detta fall har en ny, bärbar bioreaktor designats -- den borde utsättas för kliniska tester senare i år på ISR -- av Joerg Gerlach i Pittsburgh. Och den bioreaktorn kommer att ligga i såret. Pistolen som ni ser här sprejar celler. Den kommer att spreja celler över det området. Reaktorn kommer att göda det närliggande området, och samtidigt ge andra saker, och därför kommer vi så denna matta, istället för att använda oss av den transplanterande metoden. Det är ett helt nytt sätt att göra detta.
So my 18 minutes is up. So let me finish up with some good news, and maybe a little bit of bad news. The good news is that this is happening today. It's very powerful work. Clearly the images kind of get that across. It's incredibly difficult because it's highly inter-disciplinary. Almost every field of science engineering and clinical practice is involved in trying to get this to happen.
Mina 18 minuter är slut. Låt mig avsluta med lite goda nyheter, och kanske lite dåliga nyheter. De goda nyheterna är att detta händer idag. Det är väldigt kraftfullt arbete. Helt klart förmedlar bilderna detta. Det är otroligt svårt eftersom det är ett ytterst interdisciplinärt arbete. Nästan varenda område av vetenskap, ingenjörskonst och kliniskt utövande är inblandade i att försöka få detta att hända.
A number of governments, and a number of regions, have recognized that this is a new way to treat disease. The Japanese government were perhaps the first, when they decided to invest first 3 billion, later another 2 billion in this field. It's no coincidence. Japan is the oldest country on earth in terms of its average age. They need this to work or their health system dies. So they're putting a lot of strategic investment focused in this area. The European Union, same thing. China, the same thing. China just launched a national tissue-engineering center. The first year budget was 250 million US dollars.
Ett antal regeringar och ett antal regioner har insett att detta är det nya sättet att behandla sjukdom på. Japanska regeringen var kanske de första, när de bestämde sig för att investera 3 miljarder, och senare ytterligare 2 miljarder i detta område. Det är ingen slump. Japan är världens äldsta land vad gäller snittålder. De behöver få det här att fungera för att deras sjukvårdssystem inte ska dö. Så de gör en massa strategiska investeringar fokuserade på detta område. EU, samma sak. Kina, samma sak. Kina satte just igång ett nationellt center för vävnadsteknik. Första året var budgeten 250 miljoner dollar.
In the United States we've had a somewhat different approach. (Laughter) Oh, for Al Gore to come and be in the real world as president. We've had a different approach. And the approach has basically been to just sort of fund things as they come along. But there's been no strategic investment to bring all of the necessary things to bear and focus them in a careful way.
I USA har vi ett lite annorlunda angreppssätt. Vi -- (Skratt) -- åh, om ändå Al Gore skulle kunna komma och vara president i den riktiga världen. Vi har använt oss av en annorlunda ansats. Och denna ansats har helt enkelt varit att finansiera saker och ting så som de kommer. Men det har inte skett någon strategisk investering för att föra alla dessa nödvändiga saker samman och noggrant fokusera dem.
And I'm going to finish up with a quote, maybe a little cheap shot, at the director of the NIH, who's a very charming man. Myself and Jay Vacanti from Harvard went to visit with him and a number of his directors of his institute just a few months ago, to try and convince him that it was time to take just a little piece of that 27.5 billion dollars that he's going to get next year and focus it, in a strategic way, to make sure we can accelerate the pace at which these things get to patients. And at the end of a very testy meeting, what the NIH director said was, "Your vision is larger than our appetite." I'd like to close by saying that no one's going to change our vision, but together we can change his appetite. Thank you.
Och jag ska avsluta med ett citat, kanske ett litet slag under bältet, på chefen på NIH, som är en väldigt trevlig man. Jag och Jay Vacanti från Harvard besökte honom och några av hans direktörer på institutet några månader sedan, för att försöka övertyga honom att det var dags att ta bara en liten bit av de 27.5 miljarder dollar han kommer få nästa år och fokusera på ett strategiskt sätt, så att vi kan accelerera hastigheten med vilken dessa saker kommer ut till patienterna. I slutet av ett väldigt kämpigt möte, sa NIH-chefen följande, "Er vision är större än vår aptit." Jag skulle vilja avsluta med att säga att ingen kommer att ändra vår vision, däremot kan vi tillsammans ändra hans aptit. Tack så mycket.