I'm going to talk to you today about hopefully converting fear into hope. When we go to the physician today -- when we go to the doctor's office and we walk in, there are words that we just don't want to hear. There are words that we're truly afraid of. Diabetes, cancer, Parkinson's, Alzheimer's, heart failure, lung failure -- things that we know are debilitating diseases, for which there's relatively little that can be done.
Šiandien aš jums papasakosiu tikėdamasis pakeisti baimę viltimi. Šiais laikais, kai einame pas gydytoją, kai įžengiame į jo ofisą ir einame į kabinetą, mes bijome, kad išgirsime tai, ko nenorime girdėti. Yra tokių žodžių, kurių mes iš tikro bijome. Diabetas, vėžys, Parkinsono liga, Alzhaimerio liga, širdies yda, plaučių yda... Ligos, kurios mus silpnina ir dėl kurių santykinai nedaug, kas gali būti padaryta.
And what I want to lay out for you today is a different way of thinking about how to treat debilitating disease, why it's important, why without it perhaps our health care system will melt down if you think it already hasn't, and where we are clinically today, and where we might go tomorrow, and what some of the hurdles are. And we're going to do all of that in 18 minutes, I promise.
Šiandien aš noriu pakalbėti apie kitokį silpninančios ligos gydymo būdą, ir paaiškinti, kodėl tai svarbu. Kodėl be to mūsų sveikatos apsaugos sistema greičiausiai susilpnės, jei manote, kad ji dar nesusilpnėjo. Kur mes šiandien esame klinikine prasme ir kur galime eiti rytoj, kur kliūtys? Pažadu jums, kad atsakymus sužinosite per 18 minučių.
I want to start with this slide, because this slide sort of tells the story the way Science Magazine thinks of it. This was an issue from 2002 that they published with a lot of different articles on the bionic human. It was basically a regenerative medicine issue. Regenerative medicine is an extraordinarily simple concept that everybody can understand. It's simply accelerating the pace at which the body heals itself to a clinically relevant timescale. So we know how to do this in many of the ways that are up there. We know that if we have a damaged hip, you can put an artificial hip in. And this is the idea that Science Magazine used on their front cover.
Norėčiau pradėti su šia skaidre, parodančią, ką apie tai mano žurnalas „Mokslas”. Viename 2002 metų numeryje buvo publikuota daug skirtingų straipsnių apie bionišką žmogų. Iš esmės tai buvo regeneratyvės medicinos leidinys. Regeneratyvinė medicina - ypač paprasta mintis, kurią gali suprasti visi. Ji tiesiog pagreitina taip kliniškai svarbų paties kūno gydymąsi. Mes žinome daug būdų, kaip tai padaryti. Žinome, kad esant pažeistiems klubams, galima pritvirtinti dirbtinius. Šią idėją žurnalas „Mokslas” panaudojo savo viršeliui.
This is the complete antithesis of regenerative medicine. This is not regenerative medicine. Regenerative medicine is what Business Week put up when they did a story about regenerative medicine not too long ago. The idea is that instead of figuring out how to ameliorate symptoms with devices and drugs and the like -- and I'll come back to that theme a few times -- instead of doing that, we will regenerate lost function of the body by regenerating the function of organs and damaged tissue. So that at the end of the treatment, you are the same as you were at the beginning of the treatment.
Tai yra regeneratyvinės medicinos antitezė, o ne pati regeneratyvinė medicina. Regeneratyvinė medicina yra tai, ką neseniai išspausdino „Verslo savaitė”. Idėja yra ta, kad vietoj to, kad galvotume, kaip tam tikrais prietaisais ar vaistais pagerinti simptomus - aš prie to dar grįšiu keletą kartų – vietoj to, kad galvotume apie vaistus, reikia regeneruoti kūno prarastas funkcijas, regeneruojant pačių organų ir pažeistų audinių funkcijas. Reikia veikti taip, kad gydymo pabaigoje žmogus liktų toks pat, kaip ir gydymo pradžioje.
Very few good ideas -- if you agree that this is a good idea -- very few good ideas are truly novel. And this is just the same. If you look back in history, Charles Lindbergh, who was better known for flying airplanes, was actually one of the first people along with Alexis Carrel, one of the Nobel Laureates from Rockefeller, to begin to think about, could you culture organs? And they published this book in 1937, where they actually began to think about, what could you do in bio-reactors to grow whole organs? We've come a long way since then. I'm going to share with you some of the exciting work that's going on.
Tikrai nedaug gerų idėjų, aišku, jei jūs sutinkate, kad laikysime jas geromis, iš tikro yra naujoviškos. Taip pat yra ir su šia idėja. Grįškime laiku atgal. Čarlis Lindbergas, geriau žinomas dėl savo skraidymų lėktuvais, kartu su Nobelio laureatu Aleksu Kareliu, dirbusiu Rokefeleryje, buvo vieni iš pirmųjų, iškėlusių klausimą, ar galima auginti organus? Apie tai jie parašė 1937-aisiais knygoje, kurioje buvo svarstoma, ar galima auginti organus bioreaktoriuose? Nuo to laiko mes jau pasistūmėjome į priekį. Tuojau su jumis pasidalinsiu, kas vyksta dabar.
But before doing that, what I'd like to do is share my depression about the health care system and the need for this with you. Many of the talks yesterday talked about improving the quality of life, and reducing poverty, and essentially increasing life expectancy all around the globe. One of the challenges is that the richer we are, the longer we live. And the longer we live, the more expensive it is to take care of our diseases as we get older.
Tik prieš tai dar norėčiau su jumis pasidalinti savo liūdnomis mintimis dėl sveikatos apsaugos sistemos ir poreikių jai. Daugumoje vakarykščių pranešimų buvo kalbėta apie gyvenimo kokybės gerinimą ir skurdo sumažėjimą. Ir iš pagrindų didinant gyvenimo trukmės tikimybę visame pasaulyje. Vienas iššūkių yra tas, kad kuo mes turtingesni, tuo ilgiau gyvename, o kuo ilgiau gyvename, tuo brangiau vis senstant gydytis ligas.
This is simply the wealth of a country versus the percent of population over the age of 65. And you can basically see that the richer a country is, the older the people are within it. Why is this important? And why is this a particularly dramatic challenge right now? If the average age of your population is 30, then the average kind of disease that you have to treat is maybe a broken ankle every now and again, maybe a little bit of asthma. If the average age in your country is 45 to 55, now the average person is looking at diabetes, early-onset diabetes, heart failure, coronary artery disease -- things that are inherently more difficult to treat, and much more expensive to treat.
Tai paprasta – valstybės turtingumą lyginam su populiacijos virš 65 metų procentu. Iš esmės galite matyti – kuo turtingesnė valstybė, tuo senesni žmonės joje gyvena. Kodėl tai svarbu? Ir kodėl tai šiuo metu yra ypač dramatiškas iššūkis? Jeigu populiacijos vidurkis yra 30 metų, tuomet daugiausia ligų, kurios pasitaiko, yra pavyzdžiui atsitiktinai sulaužyta kulkšnis, ar keletas astmos atvejų. Jeigu šalies populiacijos vidurkis nuo 45 iki 55 metų, tuomet daugiausia žmonių gydosi nuo diabeto, anksti atsiradusio diabeto, širdies ydos, koronarinių arterijų ligos. Paprastai tai sunkiau gydomos ir daug brangesnės gydyti ligos.
Just have a look at the demographics in the U.S. here. This is from "The Untied States of America." In 1930, there were 41 workers per retiree. 41 people who were basically outside of being really sick, paying for the one retiree who was experiencing debilitating disease. In 2010, two workers per retiree in the U.S. And this is matched in every industrialized, wealthy country in the world. How can you actually afford to treat patients when the reality of getting old looks like this?
Pavyzdžiui, pažiūrėkime į JAV demografiją. Tai iš leidinio „Jungtinės Amerikos Valstijos". 1930-aisiais 41 darbininkui „kliūdavo" vienas pensininkas. 41 žmogus, kuris iš esmės nesirgdavo mokėdavo už vieną sergantį pensininką. 2010-aisiais JAV santykis - du dirbantieji ir vienas pensininkas. Tai pramoninės sveikos pasaulio valstybės skaičius. Kaip pajėgti gydyti pacientus, kai tokia senėjimo realybė?
This is age versus cost of health care. And you can see that right around age 45, 40 to 45, there's a sudden spike in the cost of health care. It's actually quite interesting. If you do the right studies, you can look at how much you as an individual spend on your own health care, plotted over your lifetime. And about seven years before you're about to die, there's a spike. And you can actually -- (Laughter) -- we won't get into that. (Laughter)
Čia nurodytas amžiaus ir sveikatos apsaugos kainos santykis. Kaip matote, esant 45 metams arba nuo 40 iki 45, smaigalys, nurodantis sveikatos apsaugos kainą, staigiai kyla. Tai gana įdomu. Jei gerai išsistudijuosite, galite matyti, kiek per savo gyvenimą, išleidžiate vien savo sveikatos apsaugai. Galite matyti ir dar 7 metus po to, kai ketinate numirti. Šitą irgi galite (Juokas) bet į tai mes nesigilinsim. (Juokas)
There are very few things, very few things that you can really do that will change the way that you can treat these kinds of diseases and experience what I would call healthy aging. I'd suggest there are four things, and none of these things include an insurance system or a legal system. All those things do is change who pays. They don't actually change what the actual cost of the treatment is.
Yra tik labai mažai dalykų, kuriuos realiai galite padaryti, ir kurie pakeistų tokių ligų gydymo būdą bei patirtį, kurią aš vadinčiau sveiku senėjimu. Paminėčiau keturis dalykus. Nei vienas nesusijęs nei su draudimu, nei su teisine sistema. Šie dalykai tiesiog pakeičia pinigų davėją. Jie nekeičia gydymo kainos.
One thing you can do is not treat. You can ration health care. We won't talk about that anymore. It's too depressing. You can prevent. Obviously a lot of monies should be put into prevention.
Vienas iš dalykų - negydymas. Jūs tiesiog galite mažiau rūpintis sveikata. Bet apie tai daugiau nekalbėsime, tai per daug liūdna. Jūs galite prevenciškai saugotis. Prevencijai turėtų būti skiriama daug pinigų.
But perhaps most interesting, to me anyway, and most important, is the idea of diagnosing a disease much earlier on in the progression, and then treating the disease to cure the disease instead of treating a symptom. Think of it in terms of diabetes, for instance. Today, with diabetes, what do we do? We diagnose the disease eventually, once it becomes symptomatic, and then we treat the symptom for 10, 20, 30, 40 years. And we do OK. Insulin's a pretty good therapy. But eventually it stops working, and diabetes leads to a predictable onset of debilitating disease.
Visgi, tikriausiai pati įdomiausia ir svarbiausia idėja - kuo ankstesnė ligos diagnozė bei pačios ligos gydymas užuot gydžius simptomus. Pavyzdžiui, pagalvokite apie diabeto terminus. Ką mes šiandien su juo galime padaryti? Tik atsiradus ligos simptomams, diagnozuojame ją, tuomet tuos simptomus gydome 10, 20, 30 ar 40 metų. Darome gerai. Insulinas yra nebloga terapija. Tačiau jis nustoja veikti ir diabetas pradeda ūmėti.
Why couldn't we just inject the pancreas with something to regenerate the pancreas early on in the disease, perhaps even before it was symptomatic? And it might be a little bit expensive at the time that we did it, but if it worked, we would truly be able to do something different.
Kodėl gi dar prieš atsirandant ligos simptomams, tiesiog nesušvirškus į kasą kažko, kas dar ligos pradžioje ją regeneruotų? Tuo metu tai galbūt atrodytų brangu, tačiau jei tai suveiktų, mes iš tikro galėtume daryti kažką kitaip.
This video, I think, gets across the concept that I'm talking about quite dramatically. This is a newt re-growing its limb. If a newt can do this kind of thing, why can't we? I'll actually show you some more important features about limb regeneration in a moment. But what we're talking about in regenerative medicine is doing this in every organ system of the body, for tissues and for organs themselves. So today's reality is that if we get sick, the message is we will treat your symptoms, and you need to adjust to a new way of life.
Šiame video rodoma apie tai, apie ką aš čia taip dramatiškai kalbu. Šiam tritonui iš naujo išauga koja. Jeigu tai gali daryti tritonas, kodėl negalime mes? Tuojau jums parodysiu kai ką svarbaus apie šiuo metu galimą galūnių regeneravimą. Tai, apie ką mes kalbame, regeneratyvinės medicinos idėjoje tai daroma kiekvieno kūno organo sistemoje su audiniais ir su pačiais organais. Šios dienos realybė yra tokia, kad jei susergame, gydome ligos simptomus ir turime prisitaikyti prie naujo gyvenimo būdo.
I would pose to you that tomorrow -- and when tomorrow is we could debate, but it's within the foreseeable future -- we will talk about regenerative rehabilitation. There's a limb prosthetic up here, similar actually one on the soldier that's come back from Iraq. There are 370 soldiers that have come back from Iraq that have lost limbs. Imagine if instead of facing that, they could actually face the regeneration of that limb. It's a wild concept. I'll show you where we are at the moment in working towards that concept.
Sakyčiau, kad rytoj, nors kada tas rytoj galim ginčytis, tačiau netolimoje ateityje kalbėsim apie regeneratyvinę reabilitaciją. Tai galūnės protezas, panašus į tą, su kuriuo kareivis grįžo iš Irako. 370 kareivių iš Irako grįžo netekę galūnių. Įsivaizduokite, jei vietoj protezų jie iš tikro galėtų atnaujinti savo galūnę. Tai fantastiška mintis. Parodysiu, prie kurios šios idėjos dalies mes dabar dirbame.
But it's applicable, again, to every organ system. How can we do that? The way to do that is to develop a conversation with the body. We need to learn to speak the body's language. And to switch on processes that we knew how to do when we were a fetus. A mammalian fetus, if it loses a limb during the first trimester of pregnancy, will re-grow that limb. So our DNA has the capacity to do these kinds of wound-healing mechanisms. It's a natural process, but it is lost as we age. In a child, before the age of about six months, if they lose their fingertip in an accident, they'll re-grow their fingertip. By the time they're five, they won't be able to do that anymore.
Tai, vėlgi, pritaikoma kiekvieno organo sistemai. Kaip įgyvendinti šią idėją? Reikia išvystyti susikalbėjimą su kūnu. Mes turime išmokti suprasti kūno kalbą ir pajungti procesus, kuriuos mes žinojome dar tada, kai buvome gemalai. Pirmąjį nėštumo trimestrą praradęs galūnę gemalas iš naujo ją užsiaugins. Taigi, mūsų DNR yra pajėgus atlikti tokius žaizdų gijimo mechanizmus. Tai natūralus procesas, deja, su amžiumi prarandamas. Maždaug iki šešių mėnesių amžiaus vaikas per nelaimingą atsitikimą praradęs piršto galiuką gali iš naujo jį užsiauginti. Penkių metų vaikas to jau nebegalės padaryti.
So to engage in that conversation with the body, we need to speak the body's language. And there are certain tools in our toolbox that allow us to do this today. I'm going to give you an example of three of these tools through which to converse with the body.
Taigi, norėdami užmegzti ryšį su kūnu, turime kalbėti jo kalba. Yra keletas pagrindinių įrankių, šiandien mums leidžiančių tai daryti. Duosiu tris pavyzdžius, kaip „kalbėtis" su kūnu.
The first is cellular therapies. Clearly, we heal ourselves in a natural process, using cells to do most of the work. Therefore, if we can find the right cells and implant them in the body, they may do the healing. Secondly, we can use materials. We heard yesterday about the importance of new materials. If we can invent materials, design materials, or extract materials from a natural environment, then we might be able to have those materials induce the body to heal itself. And finally, we may be able to use smart devices that will offload the work of the body and allow it to heal.
Pirmasis - tai ląstelių terapijos. Aišku, kad kai mūsų kūnas natūraliai gyja pats, tam darbui daugiausia jis naudoja ląsteles. Todėl, jei rasime tinkamas ląsteles ir implantuosime jas į kūną, jos gali gydyti. Antra - galime naudoti medžiagas. Vakar girdėjome apie naujų medžiagų svarbą. Jei galime išrasti medžiagas, sukurti jas ar išgauti iš natūralios aplinkos, tuomet yra galimybė, kad indikavus jas į kūną, jis galėtų gydytis pats. Galiausiai, galėtume naudoti protingus prietaisus, kurie apsiimtų kūno darbą ir leistų jam gyti.
I'm going to show you an example of each of these, and I'm going to start with materials. Steve Badylak -- who's at the University of Pittsburgh -- about a decade ago had a remarkable idea. And that idea was that the small intestine of a pig, if you threw away all the cells, and if you did that in a way that allowed it to remain biologically active, may contain all of the necessary factors and signals that would signal the body to heal itself. And he asked a very important question. He asked the question, if I take that material, which is a natural material that usually induces healing in the small intestine, and I place it somewhere else on a person's body, would it give a tissue-specific response, or would it make small intestine if I tried to make a new ear?
Parodysiu jums pavyzdžius ir pradėsiu nuo medžiagų. Pitsburgo universitete dirbantis Styvas Badylakas maždaug prieš dešimtmetį iškėlė puikią idėją: iš kiaulės plonosios žarnos, pašalinus visas ląsteles taip, kad jos liktų biologiškai aktyvios, jos gali išlaikyti visus reikalingus faktorius ir signalus, kurie nurodytų kūnui gydytis pačiam. Jis uždavė labai svarbų klausimą. Paklausė: "Jei aš paimsiu šią natūralią medžiagą kuri paprastai sukelia plonosios žarnos gijimą ir perkelsiu į žmogaus kūną, ar specifinis audinys tinkamai sureaguos, ar man norint užauginti naują ausį, neužaus plonoji žarna?"
I wouldn't be telling you this story if it weren't compelling. The picture I'm about to show you is a compelling picture. (Laughter) However, for those of you that are even the slightest bit squeamish -- even though you may not like to admit it in front of your friends -- the lights are down. This is a good time to look at your feet, check your Blackberry, do anything other than look at the screen. (Laughter)
Aš jums nepasakočiau šios istorijos, jei ji nebūtų tokia įtraukianti. Šis paveikslėlis (Juokas) tikrai sudomina. Tačiau tiems iš jūsų, kurie esate jautrūs, net jei to ir nenorite parodyti savo draugams, šviesos užgęsinamos. Tai puikus laikas nuleisti galvas, patikrinti savo Blackberry ir daryti bet ką, kad tik nežiūrėtumėte į ekraną. (Juokas)
What I'm about to show you is a diabetic ulcer. And although -- it's good to laugh before we look at this. This is the reality of diabetes. I think a lot of times we hear about diabetics, diabetic ulcers, we just don't connect the ulcer with the eventual treatment, which is amputation, if you can't heal it. So I'm going to put the slide up now. It won't be up for long. This is a diabetic ulcer. It's tragic. The treatment for this is amputation. This is an older lady. She has cancer of the liver as well as diabetes, and has decided to die with what' s left of her body intact.
Tai ką dabar jums parodysiu, yra diabetinė piktžaizdė. Gera juoktis, kol į tai nepažiūrėjome. Tai diabeto realijos. Manau, kad dažnai, kai girdime apie diabetikus, diabeto piktžaizdes, mes tiesiog nesurišame piktžaizdės su ilgainiui galimu gydymu - amputacija. Šiek tiek pakelsiu skaidrę, neilgam. Tai diabeto piktžaizdė. Ji tragiška... Gydymas - amputacija. Ši sena moteris serga kepenų vėžiu ir diabetu. Ji nusprendė mirti su jai likusiu sveiku kūnu.
And this lady decided, after a year of attempted treatment of that ulcer, that she would try this new therapy that Steve invented. That's what the wound looked like 11 weeks later. That material contained only natural signals. And that material induced the body to switch back on a healing response that it didn't have before.
Po metus trukusio mėginimo gydyti piktžaizdę ji nusprendė pabandyti Styvo išrastą terapiją. Štai taip žaizda atrodė vėliau, po 11 savaičių. Ta medžiaga buvo visiškai natūrali. Ji kūną skatino persijungti į gydymą, ko anksčiau jis nedarė.
There's going to be a couple more distressing slides for those of you -- I'll let you know when you can look again. This is a horse. The horse is not in pain. If the horse was in pain, I wouldn't show you this slide. The horse just has another nostril that's developed because of a riding accident. Just a few weeks after treatment -- in this case, taking that material, turning it into a gel, and packing that area, and then repeating the treatment a few times -- and the horse heals up. And if you took an ultrasound of that area, it would look great.
Kai kuriems iš jūsų pora skaidrių bus dar nemalonesnės, jums pasakysiu, kada galite vėl žiūrėti. Tai arklys, kuriam neskauda. Jei jam skaudėtų, nerodyčiau šios skaidrės. Arklys turi dar vieną šnervę, kuri atsirado per vieną nelaimingą atsitikimą jojant. Po keletos gydymo savaičių ėmus medžiagą ir sukus ją į želį bei dėjus toje vietoje, tuomet pakartojant gydžius keletą kartų, arklys pasveiko. Jei tą vietą pažiūrėtumėte per ultragarsą, matytumėte, kad atrodo puikiai.
Here's a dolphin where the fin's been re-attached. There are now 400,000 patients around the world who have used that material to heal their wounds. Could you regenerate a limb? DARPA just gave Steve 15 million dollars to lead an eight-institution project to begin the process of asking that question.
Tai delfinas, kuriam buvo iš naujo prikabintas pelekas. Maždaug 400000 pacientų iš viso pasaulio žaizdoms gydyti naudojo tą medžiagą. Ar galite jūs atstatyti galūnę? DARPA Styvui skyrė 15 milijonų dolerių, kad jis vadovautų 8 institucijų projektui ir atsakytų į šį klausimą.
And I'll show you the 15 million dollar picture. This is a 78 year-old man who's lost the end of his fingertip. Remember that I mentioned before the children who lose their fingertips. After treatment that's what it looks like. This is happening today. This is clinically relevant today. There are materials that do this. Here are the heart patches.
Parodysiu 15 milionų dolerių vertės nuotrauką. Šis 78 metų vyras prarado savo piršto galiuką. Prisiminkite, ką kalbėjau apie vaikus, kurie praranda pirštų galiukus. Štai kaip tai atrodo po gydymo. Tai atliekama jau šiandien. Jau šiandien tai yra kliniškai svarbu. Yra medžiagų, kurios tai daro. Yra širdies lopų.
But could you go a little further? Could you, say, instead of using material, can I take some cells along with the material, and remove a damaged piece of tissue, put a bio-degradable material on there? You can see here a little bit of heart muscle beating in a dish. This was done by Teruo Okano at Tokyo Women's Hospital. He can actually grow beating tissue in a dish. He chills the dish, it changes its properties and he peels it right out of the dish. It's the coolest stuff.
Bet ar galite kažką daugiau? Paklauskime, ar galima vietoj to, kad naudotume medžiagą, paimti keletą tos medžiagos ląstelių, ir pašalinus pažeistas vietas, ant tos vietos uždėti biologiškai sunykstančią medžiagą? Tai yra dalis širdies raumens, plakančio inde. Tai buvo atlikta Teruo Okano Tokijo moterų ligoninėje. Jis gali auginti audinį, plakantį inde. Jis aušina indą ir tai keičia jo savybes, tuomet nuo indo jis nuimamas Tai puikus dalykas.
Now I'm going to show you cell-based regeneration. And what I'm going to show you here is stem cells being removed from the hip of a patient. Again, if you're squeamish, you don't want to watch. But this one's kind of cool. So this is a bypass operation, just like what Al Gore had, with a difference. In this case, at the end of the bypass operation, you're going to see the stem cells from the patient that were removed at the beginning of the procedure being injected directly into the heart of the patient. And I'm standing up here because at one point I'm going to show you just how early this technology is. Here go the stem cells, right into the beating heart of the patient. And if you look really carefully, it's going to be right around this point you'll actually see a back-flush. You see the cells coming back out. We need all sorts of new technology, new devices, to get the cells to the right place at the right time.
Dabar jums parodysiu ląstelių regeneraciją. Tai, ką jums dabar parodysiu yra kamieninės ląstelės, paimtos iš paciento klubo. Vėlgi, jei esate jautrūs, geriau nežiūrėkite. Bet šis dalykas įdomus. Tai šuntavimo procedūra, kurią turėjo ir Alas Goras, tik yra vienas skirtumas. Šiuo atveju šuntavimo pabaigoje jūs pamatysite paciento kamienines ląsteles, kurios buvo pašalintos procedūros pradžioje, darant injekciją tiesiai į paciento širdį. Aš čia atsistojau, kad parodyčiau, kokia dar nauja tai technologija. Štai čia kamieninės ląstelės, leidžiamos tiesiai į plakančią širdį. Jei atidžiai pažiūrėsite, štai tuoj, pamatysite atsiurbimą. Ląstelės išeina. Mums reikia įvairiausių naujų technologijų ir prietaisų, kad ląsteles galėtume tinkamai ir laiku panaudoti.
Just a little bit of data, a tiny bit of data. This was a randomized trial. At this time this was an N of 20. Now there's an N of about 100. Basically, if you take an extremely sick patient and you give them a bypass, they get a little bit better. If you give them stem cells as well as their bypass, for these particular patients, they became asymptomatic. These are now two years out. The coolest thing would be is if you could diagnose the disease early, and prevent the onset of the disease to a bad state.
Tik šiek tiek, vos vos duomenų. Tai buvo maišytas bandymas. Šį kartą N priklauso 20, dabar jau N priklauso maždaug 100 Iš esmės, jei ypač sergantiems pacientams bus atliktas šuntavimas, jie pasijus šiek tiek geriau. Jeigu šiems ypatingiems pacientams duodamos kamieninės ląstelės bei daromas šuntavimas, simptomai jiems dingsta. Duomenys dviejų metų senumo. Geriausias dalykas būtų diagnozuoti ligą anksti ir išvengti jau blogos ligos fazės.
This is the same procedure, but now done minimally invasively, with only three holes in the body where they're taking the heart and simply injecting stem cells through a laparoscopic procedure. There go the cells. We don't have time to go into all of those details, but basically, that works too. You can take patients who are less sick, and bring them back to an almost asymptomatic state through that kind of therapy.
Tai ta pati procedūra tik su minimalia invazija, per laparoskopijos procedūrą tik su trimis skylutėmis kūne, per kurias širdžiai buvo injekuotos kamieninės ląstelės. Štai ir ląstelės. Mes neturime laiko gilintis detaliai, bet pamatėme pagrindą, kaip tai veikia. Tokios terapijos dėka mažai sergančius pacientus galima grąžinti į praktiškai priešsimptominę būklę.
Here's another example of stem-cell therapy that isn't quite clinical yet, but I think very soon will be. This is the work of Kacey Marra from Pittsburgh, along with a number of colleagues around the world. They've decided that liposuction fluid, which -- in the United States, we have a lot of liposuction fluid. (Laughter) It's a great source of stem cells. Stem cells are packed in that liposuction fluid. So you could go in, you could get your tummy-tuck. Out comes the liposuction fluid, and in this case, the stem cells are isolated and turned into neurons. All done in the lab. And I think fairly soon, you will see patients being treated with their own fat-derived, or adipose-derived, stem cells.
Štai dar vienas kamieninių ląstelių terapijos pavyzdys, kuris dar nenaudojamas kliniškai, bet, manau, greitai bus. Tai Katios Maros iš Pitsburgo bei jos kolegų iš viso pasaulio darbas. Jie nusprendė, kad išsiurbtų riebalų skystis, o išsiurbtų riebalų JAV mes turime daug... (Juokas) Yra puikus kamieninių ląstelių šaltinis. Kamieninės ląstelės yra šiame riebalų skystyje. Taigi, pasirašote ir gaunate savo pilvuko klostę. Išeina riebalų skystis ir šiuo atveju kamieninės ląstelės izoliuotos neuronuose. Visa tai atlikta laboratorijoje. Manau, kad gana greitai jau ir pacientai bus gydomi jų pačių riebalų kamieninėmis ląstelėmis.
I talked before about the use of devices to dramatically change the way we treat disease. Here's just one example before I close up. This is equally tragic. We have a very abiding and heartbreaking partnership with our colleagues at the Institute for Surgical Research in the US Army, who have to treat the now 11,000 kids that have come back from Iraq. Many of those patients are very severely burned.
Prieš tai aš kalbėjau apie prietaisus, dramatiškai keičiančius gydymo būdą. Tai tik vienas iš pavyzdžių. Jis tragiškas. Mes bendradarbiaujame su kolegomis iš JAV armijos Chirurginių tyrimų instituto, kurie išgydė jau 11000 karių, grįžusių iš Irako. Daug šių pacientų kritiškai nudegę.
And if there's anything that's been learned about burn, it's that we don't know how to treat it. Everything that is done to treat burn -- basically we do a sodding approach. We make something over here, and then we transplant it onto the site of the wound, and we try and get the two to take. In this case here, a new, wearable bio-reactor has been designed -- it should be tested clinically later this year at ISR -- by Joerg Gerlach in Pittsburgh. And that bio-reactor will lay down in the wound bed. The gun that you see there sprays cells. That's going to spray cells over that area. The reactor will serve to fertilize the environment, deliver other things as well at the same time, and therefore we will seed that lawn, as opposed to try the sodding approach. It's a completely different way of doing it.
Jeigu kas nors ir mokoma apie nudegimus, tai tik tai, kad neaišku, kaip juos gydyti. Viskas, kas daroma gydant nudegimą, tai tik drėkinimo metodas. Kažką padarome štai čia ir tai transplantuojame ant žaizdos krašto bei stengiamės, kad šiedu susiderintų. Šiuo atveju sukurtas naujas, galimas nešioti bioreaktorius, kuris vėliau turėtų būti kliniškai testuojamas Jorgo Gerlacho ISR, Pitsburge. Šis bioreaktorius bus dedamas ant žaizdos. Tas prietaisas, kurį matote, purškia ląsteles. Ląstelės bus purškiamos šioje vietoje. Reaktorius tarnaus kaip aplinkos tręšėjas, tuo pačiu metu darydamas ir kitus dalykus, todėl vietoj to, kad drėkintume, mes pasėsime veją. Tai yra visai kitoks būdas.
So my 18 minutes is up. So let me finish up with some good news, and maybe a little bit of bad news. The good news is that this is happening today. It's very powerful work. Clearly the images kind of get that across. It's incredibly difficult because it's highly inter-disciplinary. Almost every field of science engineering and clinical practice is involved in trying to get this to happen.
Ką gi, mano 18 minučių baigėsi. Todėl leiskit man baigti pranešant geras naujienas, na gal ir šiek tiek blogų. Geroji - tai, kas šiandien atsitiko, yra labai naudingas darbas. Suprantamai su paveikslėliais tai pereiti. Tai be galo sudėtinga, kadangi ši tema iš įvairių disciplinų. Praktiškai kiekvienas mokslinio inžineringo ir klinikinės praktikos dalykas įtakojamas bandymo tai sukurti.
A number of governments, and a number of regions, have recognized that this is a new way to treat disease. The Japanese government were perhaps the first, when they decided to invest first 3 billion, later another 2 billion in this field. It's no coincidence. Japan is the oldest country on earth in terms of its average age. They need this to work or their health system dies. So they're putting a lot of strategic investment focused in this area. The European Union, same thing. China, the same thing. China just launched a national tissue-engineering center. The first year budget was 250 million US dollars.
Daugybė vyriausybių ir regionų tai pripažino kaip naują būdą gydyti ligas. Japonų vyriausybė, ko gero, buvo pirmoji, kuri nusprendė į šią sritį investuoti pirmuosius 3 bilijonus, o vėliau ir dar 2. Tai ne sutapimas. Japonija pagal gyvenimo vidurkį yra seniausia valstybė žemėje. Jiems reikia dirbti, arba sveikatos sistema mirs. Todėl jie strategiškai daug investuoja į šią sritį. Tas pats ir su Europos Sąjunga. Tas pats ir su Kinija. Kinija ką tik įkūrė nacionalinį audinių inžinerijos centrą. Pirmaisiai metais biudžetas buvo 250 mln. JAV dolerių.
In the United States we've had a somewhat different approach. (Laughter) Oh, for Al Gore to come and be in the real world as president. We've had a different approach. And the approach has basically been to just sort of fund things as they come along. But there's been no strategic investment to bring all of the necessary things to bear and focus them in a careful way.
JAV, deja, yra kitaip... (Juokas) Ak, būtų gerai, jei Alas Goras taptų prezidentu realiam gyvenime. JAV požiūris iki šiol yra kitoks. Valstybės požiūris pagrinde yra skubinamų dalykų finansavimo paskirstymas. Tačiau strateginių investicijų ištirti ir susitelkti ties reikalingais dalykais, nebuvo.
And I'm going to finish up with a quote, maybe a little cheap shot, at the director of the NIH, who's a very charming man. Myself and Jay Vacanti from Harvard went to visit with him and a number of his directors of his institute just a few months ago, to try and convince him that it was time to take just a little piece of that 27.5 billion dollars that he's going to get next year and focus it, in a strategic way, to make sure we can accelerate the pace at which these things get to patients. And at the end of a very testy meeting, what the NIH director said was, "Your vision is larger than our appetite." I'd like to close by saying that no one's going to change our vision, but together we can change his appetite. Thank you.
Pabaigai pacituosiu, galbūt šiek tiek pigią labai žavaus žmogaus, NIH direktoriaus frazę. Aš ir Džėjus Vakantis iš Harvardo prieš keletą mėnesių kartu su juo ir dar keletu jo instituto direktorių vykome aplankyti NIH direktoriaus bei pabandyti jį įtikinti, kad laikas paimti bent mažą dalį iš 27,5 blj. dolerių, kuriuos jis ketino gauti kitais metais, ir strategiškai nukreipti juos, kad mes galėtume pagreitinti tempus ir šie dalykai greičiau pasiektų pacientus. Šio labai įtempto susitikimo pabaigoje NIH direktorius pasakė: "Jūsų vizijos yra didesnės už mūsų apetitą". Norėčiau užbaigti sakydamas, kad niekas nepakeis mūsų vizijų, bet kartu mes galime pakeisti jų apetitą. Ačiū