Avui els parlaré sobre com convertir, espero, la por en esperança. Avui dia, quan anem al metge quan anem a la consulta mèdica i hi entrem, hi ha paraules que no volem sentir. Hi ha paraules que ens fan por de debò. Diabetis, càncer, Parkinson, Alzheimer, insuficiència cardíaca, insuficiència pulmonar. Sabem que són malalties que ens debiliten, i que no s'hi pot fer gaire.
I'm going to talk to you today about hopefully converting fear into hope. When we go to the physician today -- when we go to the doctor's office and we walk in, there are words that we just don't want to hear. There are words that we're truly afraid of. Diabetes, cancer, Parkinson's, Alzheimer's, heart failure, lung failure -- things that we know are debilitating diseases, for which there's relatively little that can be done.
I el què els vull exposar avui és una forma de pensar diferent sobre com tractar les malalties que ens debiliten, i per què és important. Per què potser sense aquests tractaments, el nostre sistema sanitari acabarà desapareixent, si no pensa que ja ha desaparegut. I on ens trobem clínicament avui, i on pot ser que fem cap demà, i quins són alguns d'aquests obstacles. I tot això ho veurem en 18 minuts, els ho prometo.
And what I want to lay out for you today is a different way of thinking about how to treat debilitating disease, why it's important, why without it perhaps our health care system will melt down if you think it already hasn't, and where we are clinically today, and where we might go tomorrow, and what some of the hurdles are. And we're going to do all of that in 18 minutes, I promise.
Voldria començar amb aquesta diapositiva, perquè ve a explicar la història de la manera com Science Magazine la veu. Aquesta edició és de 2002 que van publicar amb un munt d'articles diferents sobre l'ésser humà biònic. Bàsicament era un exemplar sobre medicina regenerativa. La medicina regenerativa és un concepte extraordinàriament senzill que pot entendre tothom. Senzillament es tracta d'accelerar el ritme al què el cos es cura a si mateix a un període de temps que sigui clínicament rellevant. Així doncs, sabem com fer-ho en moltes de les maneres que es veuen a la diapositiva. Sabem que si tenim un maluc lesionat, podem ficar-hi un maluc artificial. I aquesta és la idea que la revista "Science" va fer servir a la portada,
I want to start with this slide, because this slide sort of tells the story the way Science Magazine thinks of it. This was an issue from 2002 that they published with a lot of different articles on the bionic human. It was basically a regenerative medicine issue. Regenerative medicine is an extraordinarily simple concept that everybody can understand. It's simply accelerating the pace at which the body heals itself to a clinically relevant timescale. So we know how to do this in many of the ways that are up there. We know that if we have a damaged hip, you can put an artificial hip in. And this is the idea that Science Magazine used on their front cover.
que és la idea diametralment oposada a la medicina regenerativa. Això no és medicina regenerativa. Medicina regenerativa és el que va publicar "Business Week" quan no fa gaire van publicar una història sobre medicina regenerativa. La idea és que enlloc d'esbrinar com millorar els símptomes amb dispositius i medicaments i coses per l'estil ... i tornaré a aquest tema unes quantes vegades ... enlloc d'això, el que farem és regenerar funcions que el cos ha perdut mitjançant la regeneració de la funció d'òrgans i teixits danyats. Així, al final del tractament, tornarem a estar com estàvem al començament del tractament.
This is the complete antithesis of regenerative medicine. This is not regenerative medicine. Regenerative medicine is what Business Week put up when they did a story about regenerative medicine not too long ago. The idea is that instead of figuring out how to ameliorate symptoms with devices and drugs and the like -- and I'll come back to that theme a few times -- instead of doing that, we will regenerate lost function of the body by regenerating the function of organs and damaged tissue. So that at the end of the treatment, you are the same as you were at the beginning of the treatment.
Hi ha ben poques bones idees - si estan d'acord en què aquesta ho és - hi ha ben poques bones idees que siguin autènticament noves. I en aquest cas passa el mateix. Si repassem la història, Charles Lindbergh, a qui es coneixia millor perquè feia volar avions, va ser de fet una de les primeres persones, juntament amb Alexis Carrel, un dels Premi Nobel des de Rockefeller, en començar a pensar si es podrien fer cultius d'òrgans. I van publicar aquest llibre l'any 1937, on de fet es començaven a plantejar què es podria fer als bio-reactors per tal de fer-hi cultius d'òrgans. Hem avançat molt des d'aleshores. Els mostraré alguns avenços emocionants que s'estant fent.
Very few good ideas -- if you agree that this is a good idea -- very few good ideas are truly novel. And this is just the same. If you look back in history, Charles Lindbergh, who was better known for flying airplanes, was actually one of the first people along with Alexis Carrel, one of the Nobel Laureates from Rockefeller, to begin to think about, could you culture organs? And they published this book in 1937, where they actually began to think about, what could you do in bio-reactors to grow whole organs? We've come a long way since then. I'm going to share with you some of the exciting work that's going on.
Però abans de fer-ho, el que voldria és fer-los partícips de com em deprimeix el sistema sanitari i de la necessitat que tinc de què ho sàpiguen. Moltes de les xerrades d'ahir adreçaven la millora de la qualitat de vida i la reducció de la pobresa. I fonamentalment l'augment de l'esperança de vida en tot el món. Un dels reptes és que com més rics som, més temps vivim. I com més temps vivim, més car resulta fer-se càrrec de les nostres malalties a mida que envellim.
But before doing that, what I'd like to do is share my depression about the health care system and the need for this with you. Many of the talks yesterday talked about improving the quality of life, and reducing poverty, and essentially increasing life expectancy all around the globe. One of the challenges is that the richer we are, the longer we live. And the longer we live, the more expensive it is to take care of our diseases as we get older.
Es tracta senzillament de la riquesa d'un país en comparació amb el percentatge de la població major de 65 anys. I veiem bàsicament que com més ric és un país, més vella és la seva població. Per què és important això? I per què se'ns presenta com un repte especialment espectacular en aquests moments? Si el promig d'edat de la població és 30 anys, aleshores el tipus de malaltia promig que haurem de tractar pot ser una fractura de turmell de tant en tant, o una mica d'asma. Si el promig d'edat del seu país està entre els 45 i els 55 anys, doncs el promig d'individus té diabetis, diabetis d'inici primerenc, insuficiència cardíaca, afeccíó de les artèries coronàries. Tot allò que és inherentment més difícil de tractar, i encara més car de fer-ho.
This is simply the wealth of a country versus the percent of population over the age of 65. And you can basically see that the richer a country is, the older the people are within it. Why is this important? And why is this a particularly dramatic challenge right now? If the average age of your population is 30, then the average kind of disease that you have to treat is maybe a broken ankle every now and again, maybe a little bit of asthma. If the average age in your country is 45 to 55, now the average person is looking at diabetes, early-onset diabetes, heart failure, coronary artery disease -- things that are inherently more difficult to treat, and much more expensive to treat.
Només cal que fer un cop d'ull a la demografia dels EUA. És dels "Estats Units d'Amèrica". El 1930 hi havia 41 treballadors per jubilat. 41 persones que bàsicament no estaven de fet malaltes, i que pagaven pel jubilat que patia una malaltia debilitant. El 2010, dos treballadors per jubilat ales EUA. I el mateix passa a tots el països rics i industrialitzats del món. Com ens podem permetre tractar pacients, quan la realitat de fer-se vell es presenta així?
Just have a look at the demographics in the U.S. here. This is from "The Untied States of America." In 1930, there were 41 workers per retiree. 41 people who were basically outside of being really sick, paying for the one retiree who was experiencing debilitating disease. In 2010, two workers per retiree in the U.S. And this is matched in every industrialized, wealthy country in the world. How can you actually afford to treat patients when the reality of getting old looks like this?
És l'edat en comparació amb el cost sanitari. I veiem que pels voltants dels 45 anys, dels 40 als 45, es produeix un augment sobtat del cost sanitari. De fet, trobo força interessant, si es fan els estudis pertinents, veure quant es gasta vostè, com a individu, en sanitat, al llarg de la seva vida. I uns set anys abans de morir, es produeix un pic. I, de fet, pot - (rialles) bé no en parlarem d'això. (rialles)
This is age versus cost of health care. And you can see that right around age 45, 40 to 45, there's a sudden spike in the cost of health care. It's actually quite interesting. If you do the right studies, you can look at how much you as an individual spend on your own health care, plotted over your lifetime. And about seven years before you're about to die, there's a spike. And you can actually -- (Laughter) -- we won't get into that. (Laughter)
Hi ha ben poca cosa, ben poca cosa que s'hi pugui fer en realitat per tal de canviar la forma de tractar aquesta mena de malalties i experimentar el que jo anomenaria envellir amb salut. Jo crec que hi ha quatre coses. I cap d'elles és ni un sistema d'assegurances ni jurídic. Amb això s'aconsegueix canviar la persona que paga. En realitat no canvien el cost real del tractament.
There are very few things, very few things that you can really do that will change the way that you can treat these kinds of diseases and experience what I would call healthy aging. I'd suggest there are four things, and none of these things include an insurance system or a legal system. All those things do is change who pays. They don't actually change what the actual cost of the treatment is.
Una cosa que es pot fer és no tractar-se. Vostè pot racionar la sanitat. No en parlarem més d'això, és massa depriment. Es pot prevenir. Evidentment s'hauria d'invertir força en prevenció.
One thing you can do is not treat. You can ration health care. We won't talk about that anymore. It's too depressing. You can prevent. Obviously a lot of monies should be put into prevention.
Però el que és potser més interessant, en tot cas a mi m'ho sembla, i també més important, és la idea de diagnosticar una malaltia ben a l'inici, i aleshores tractar la malaltia per tal de curar-la, enlloc de tractar-ne un símptoma. Pensin en termes de la diabetis, per exemple. Què fem actualment amb la diabetis? Doncs diagnostiquem la malaltia al final, un cop ja s'ha fet simptomàtica, i aleshores en tractem el símptoma durant 10, 20, 30, 40 anys. I ho fem prou bé. La insulina és una bona teràpia. Però al final deixa de funcionar, i la diabetis acaba provocant l'inici d'alguna malaltia debilitant.
But perhaps most interesting, to me anyway, and most important, is the idea of diagnosing a disease much earlier on in the progression, and then treating the disease to cure the disease instead of treating a symptom. Think of it in terms of diabetes, for instance. Today, with diabetes, what do we do? We diagnose the disease eventually, once it becomes symptomatic, and then we treat the symptom for 10, 20, 30, 40 years. And we do OK. Insulin's a pretty good therapy. But eventually it stops working, and diabetes leads to a predictable onset of debilitating disease.
Per què no l'injectem alguna cosa al pàncrees per tal de regenerar-lo al començament de la malaltia, potser fins i tot abans que es faci simptomàtica? I potser seria una mica car al principi, però si funcionés, podríem canviar de debò alguna cosa.
Why couldn't we just inject the pancreas with something to regenerate the pancreas early on in the disease, perhaps even before it was symptomatic? And it might be a little bit expensive at the time that we did it, but if it worked, we would truly be able to do something different.
Crec que aquest video transmet contundentment el concepte de què els parlo. Això és un tritó que es fa tornar a créixer una extremitat. Si un tritó és capaç de fer una cosa així, per què no nosaltres? Els ensenyaré algunes altres característiques més importants sobre la regeneració d'extremitats d'aquí un moment. Però del que parlem en medicina regenerativa és de fer el mateix a cada sistema orgànic del cos, als teixits i als òrgans. Així que la realitat d'avui dia és que si ens posem malalts, el missatge és que tractarem el símptomes, i vostè s'haurà d'adaptar a una nova forma de viure.
This video, I think, gets across the concept that I'm talking about quite dramatically. This is a newt re-growing its limb. If a newt can do this kind of thing, why can't we? I'll actually show you some more important features about limb regeneration in a moment. But what we're talking about in regenerative medicine is doing this in every organ system of the body, for tissues and for organs themselves. So today's reality is that if we get sick, the message is we will treat your symptoms, and you need to adjust to a new way of life.
Els plantejaré que demà, i podríem debatir quan serà demà, però està dins les previsions del futur, parlarem sobre rehabilitació regenerativa. Això és una pròtesi d'una extremitat, semblant a la que porta el soldat que ha tornat de l'Iraq ... hi ha 370 soldats que han tornat de l'Iraq que han perdut algun membre. Imaginin-se que enlloc d'enfrontar-se a això, poguessin encarar la regeneració d'aquest membre. És un concepte radical. Els ensenyaré en quin punt ens trobem pel que fa a aconseguir aquest concepte.
I would pose to you that tomorrow -- and when tomorrow is we could debate, but it's within the foreseeable future -- we will talk about regenerative rehabilitation. There's a limb prosthetic up here, similar actually one on the soldier that's come back from Iraq. There are 370 soldiers that have come back from Iraq that have lost limbs. Imagine if instead of facing that, they could actually face the regeneration of that limb. It's a wild concept. I'll show you where we are at the moment in working towards that concept.
Però, insisteixo, és pot aplicar a tots els sistemes orgànics. I com podem fer-ho? Per a fer-ho hem d'establir una conversa amb el cos. Cal que aprenguem a parlar el llenguatge del cos. I que activem processos que sabíem com activar quan érem fetus. Un fetus mamífer, si perd un membre en el primer trimestre de l'embaràs, se'l fa tornar a sortir. Per tant, el nostre ADN té la capacitat d'activar aquesta mena de mecanismes de curació. És un procés natural, que perdem amb l'edat. Si una criatura, abans dels sis mesos, perd la punta del dit en un accident, li tornarà a sortir. Abans de fer els cinc anys, ja no ho podrà fer.
But it's applicable, again, to every organ system. How can we do that? The way to do that is to develop a conversation with the body. We need to learn to speak the body's language. And to switch on processes that we knew how to do when we were a fetus. A mammalian fetus, if it loses a limb during the first trimester of pregnancy, will re-grow that limb. So our DNA has the capacity to do these kinds of wound-healing mechanisms. It's a natural process, but it is lost as we age. In a child, before the age of about six months, if they lose their fingertip in an accident, they'll re-grow their fingertip. By the time they're five, they won't be able to do that anymore.
Així doncs, per tal d'establir aquesta conversa amb el cos, cal que parlem l'idioma del cos. I hi ha unes eines a la caixa d'eines del nostre cos que ens permeten fer-ho actualment. Els posaré un exemple de tres d'aquestes eines mitjançant les quals conversarem amb el cos.
So to engage in that conversation with the body, we need to speak the body's language. And there are certain tools in our toolbox that allow us to do this today. I'm going to give you an example of three of these tools through which to converse with the body.
La primera és la teràpia cel·lular. És clar que ens curem a nosaltres mateixos en un procés natural, emprant cèl·lules que fan la major part de la feina. Per tant, si podem trobar les cèl·lules correctes i les implantem al cos, possiblement ens curin. En segon lloc, podem emprar materials. Ahir vam aprendre la importància que tenen els nous materials. Si podem inventar materials, dissenyar-los, o extreure'ls d'un entorn natural, aleshores potser podrem fer que aquests materials indueixin el cos a curar-se a si mateix. I finalment, potser podrem emprar materials intel·ligents que alleugeraran la feina del cos i el permetran curar-se.
The first is cellular therapies. Clearly, we heal ourselves in a natural process, using cells to do most of the work. Therefore, if we can find the right cells and implant them in the body, they may do the healing. Secondly, we can use materials. We heard yesterday about the importance of new materials. If we can invent materials, design materials, or extract materials from a natural environment, then we might be able to have those materials induce the body to heal itself. And finally, we may be able to use smart devices that will offload the work of the body and allow it to heal.
Els donaré un exemple de cadascun, i començaré amb els materials. A l'Steve Badylak - que és a la Universitat de Pittsburgh - fa uns deu anys se li va ocórrer una idea genial. I era que al budell petit d'un porc, si li treiem totes les cèl.lules, i ho fem de manera que el permeti mantenir-se biològicament actiu, pot contenir tots els factors i senyals necessaris que indicarien al cos com curar-se a si mateix. I va fer una pregunta molt important. Va preguntar si agafo aquest material, que és un material natural que normalment indueix a la curació del budell petit, i el col·loco en una altra part del cos humà, produiria una resposta específica del teixit, o fabricaria budell petit si provés de fer una orella nova?
I'm going to show you an example of each of these, and I'm going to start with materials. Steve Badylak -- who's at the University of Pittsburgh -- about a decade ago had a remarkable idea. And that idea was that the small intestine of a pig, if you threw away all the cells, and if you did that in a way that allowed it to remain biologically active, may contain all of the necessary factors and signals that would signal the body to heal itself. And he asked a very important question. He asked the question, if I take that material, which is a natural material that usually induces healing in the small intestine, and I place it somewhere else on a person's body, would it give a tissue-specific response, or would it make small intestine if I tried to make a new ear?
No els explicaria això si no fos convincent. La imatge que ara els ensenyaré, (rialles) és una imatge convincent. Tanmateix, per als qui sigui mínimament impressionables, encara que no els agradi admetre-ho davant els seus amics, han abaixat els llums. Aquest és un bon moment per a què es mirin els peus, o la seva Blackberry, o facin alguna altra cosa que no sigui mirar la pantalla. (se'n riu)
I wouldn't be telling you this story if it weren't compelling. The picture I'm about to show you is a compelling picture. (Laughter) However, for those of you that are even the slightest bit squeamish -- even though you may not like to admit it in front of your friends -- the lights are down. This is a good time to look at your feet, check your Blackberry, do anything other than look at the screen. (Laughter)
El que ara els vaig a ensenyar és una úlcera de diabètic. I encara que - va bé que se'n riguin abans de mirar-s'ho. Aquesta és la realitat de la diabetis. Penso que tot sovint sentim a parlar de la diabetis, d´úlceres de diabetis, però no associem l'úlcera amb el tractament final, que és l'amputació, si no es pot curar. Doncs ara vaig a ensenyar-los la imatge. No molta estona. Això és una úlcera diabètica. Què tràgic. El tractament que s'hi aplica és l'amputació. Aquesta àvia té càncer de fetge a més de ser diabètica, i ha decidit morir amb el que li queda intacte del seu cos.
What I'm about to show you is a diabetic ulcer. And although -- it's good to laugh before we look at this. This is the reality of diabetes. I think a lot of times we hear about diabetics, diabetic ulcers, we just don't connect the ulcer with the eventual treatment, which is amputation, if you can't heal it. So I'm going to put the slide up now. It won't be up for long. This is a diabetic ulcer. It's tragic. The treatment for this is amputation. This is an older lady. She has cancer of the liver as well as diabetes, and has decided to die with what' s left of her body intact.
I aquesta senyora va decidir, després d'haver-se tractat l'úlcera durant un any, que provaria amb la teràpia que havia inventat l'Steve. La ferida tenia aquest aspecte al cap d'onze setmanes. El material tan sols contenia indicadors naturals. I aquest material va induir al cos a reactivar una resposta curativa que anteriorment no tenia.
And this lady decided, after a year of attempted treatment of that ulcer, that she would try this new therapy that Steve invented. That's what the wound looked like 11 weeks later. That material contained only natural signals. And that material induced the body to switch back on a healing response that it didn't have before.
Encara sortiran unes quantes imatges angoixants per a aquells de vostès que ... Ja els avisaré quan poden tornar a mirar. Aquí tenim un cavall. El cavall no pateix. Si estés patint, no els ensenyaria aquesta imatge. Al cavall li ha sortit una altre orifici nasal a causa d'un accident d'equitació. A les poques setmanes de tractament - en aquest cas, prenent el material, convertint-lo en un gel, i emplenant aquesta àrea, i repetint el tractament unes quantes vegades - i el cavall es va curar. Si féssim un ultrasò d'aquesta àrea, tindria un aspecte magnífic.
There's going to be a couple more distressing slides for those of you -- I'll let you know when you can look again. This is a horse. The horse is not in pain. If the horse was in pain, I wouldn't show you this slide. The horse just has another nostril that's developed because of a riding accident. Just a few weeks after treatment -- in this case, taking that material, turning it into a gel, and packing that area, and then repeating the treatment a few times -- and the horse heals up. And if you took an ultrasound of that area, it would look great.
Ara veiem un dofí amb l'aleta reenganxada. Hi ha 400 000 pacients arreu del món que han fet servir aquest material per a curar-se ferides. Es podria regenerar una extremitat? DARPA li acaba de donar 15 milions de dòlars a l'Steve per a què lideri un projecte de vuit institucions per a començar el procés de fer aquesta pregunta.
Here's a dolphin where the fin's been re-attached. There are now 400,000 patients around the world who have used that material to heal their wounds. Could you regenerate a limb? DARPA just gave Steve 15 million dollars to lead an eight-institution project to begin the process of asking that question.
I els ensenyaré la imatge dels 15 milions de dòlars. Un home de 78 anys que ha perdut el final de la punta del dit. Recordin que abans els he parlat dels nens que perden les puntes dels dits. Doncs després del tractament té aquest aspecte. Això passa avui dia. Avui dia és clínicament rellevant. Hi ha materials que fan això. Hi ha pegats de cor.
And I'll show you the 15 million dollar picture. This is a 78 year-old man who's lost the end of his fingertip. Remember that I mentioned before the children who lose their fingertips. After treatment that's what it looks like. This is happening today. This is clinically relevant today. There are materials that do this. Here are the heart patches.
Però podríem anar encara una mica més lluny? Podriem, diguem-ne, enlloc d'emprar material, agafar cèl·lules juntament amb el material, i treure un tros de teixit danyat, i posar-hi material biodegradable? Aquí veiem un trosset del múscul del cor que batega en un plat. Això ho va fer Teruo Okano a l'Hospital de Dones de Tokyo. Pot fer créixer teixit que batega en un plat. El que fa és refredar el plat, el qual canvia les seves propietats i el treu del plat mateix. És absolutament genial.
But could you go a little further? Could you, say, instead of using material, can I take some cells along with the material, and remove a damaged piece of tissue, put a bio-degradable material on there? You can see here a little bit of heart muscle beating in a dish. This was done by Teruo Okano at Tokyo Women's Hospital. He can actually grow beating tissue in a dish. He chills the dish, it changes its properties and he peels it right out of the dish. It's the coolest stuff.
Ara els ensenyaré la regeneració a partir de les cèl·lules. I el que els mostraré són cèl·lules mare que s'extreuen del maluc d'un pacient. Insisteixo, si són impressionables, no s'ho mirin. Però el que ara veuran és genial. Aquí tenim una operació de bypass, igual que la que li van fer a l'Al Gore, però amb una diferència. En aquest cas, al final de l'operació de bypass, veuran les cèl·lules mare del pacient que es van extreure a l'inici del procediment i que s'injecten directament al cor del pacient. I sóc aquí dalt perquè en un moment determinat els ensenyaré com n'és de pionera aquesta tecnologia. Allà van les cèl·lules mare, directes al cor que batega del pacient. I si observem atentament, serà al voltant d'aquest punt exactament on veurem un fluxe de retorn. Veiem com les cèl.lules tornen a sortir. Ens calen tota mena de noves tecnologies, nous dispositius, per a fer arribar les cèl·lules al lloc correcte en el moment adequat.
Now I'm going to show you cell-based regeneration. And what I'm going to show you here is stem cells being removed from the hip of a patient. Again, if you're squeamish, you don't want to watch. But this one's kind of cool. So this is a bypass operation, just like what Al Gore had, with a difference. In this case, at the end of the bypass operation, you're going to see the stem cells from the patient that were removed at the beginning of the procedure being injected directly into the heart of the patient. And I'm standing up here because at one point I'm going to show you just how early this technology is. Here go the stem cells, right into the beating heart of the patient. And if you look really carefully, it's going to be right around this point you'll actually see a back-flush. You see the cells coming back out. We need all sorts of new technology, new devices, to get the cells to the right place at the right time.
Els donaré unes quantes dades, no gaires. Això és un assaig aleatori que es va fer. En aquell moment això era N de 20. Ara hi ha una N d'uns 100. Bàsicament, si tenim un pacient greument malalt i li fem un bypass, es trobarà una mica millor. Si a més del bypass li introduïm cèl·lules mare, en el cas concret d'aquests pacients, es van tornar assimptomàtics. Ja fa dos anys que són fora. El més genial seria si es pogués diagnosticar la malaltia aviat, i evitar que la malaltia empitjorés.
Just a little bit of data, a tiny bit of data. This was a randomized trial. At this time this was an N of 20. Now there's an N of about 100. Basically, if you take an extremely sick patient and you give them a bypass, they get a little bit better. If you give them stem cells as well as their bypass, for these particular patients, they became asymptomatic. These are now two years out. The coolest thing would be is if you could diagnose the disease early, and prevent the onset of the disease to a bad state.
Aquest procediment és el mateix, però en aquest cas mínimament invasiu, amb només tres forats al cos per on agafen el cor i senzillament hi injecten cèl·lules mare fent una laparoscòpia. Allí van les cèl·lules. No tenim temps d'entrar en massa detall, però principalment, això també funciona. Amb pacients que no estan tan malalts, els retornem a un estat quasi assimptomàtic per mitjà d'aquesta mena de teràpia.
This is the same procedure, but now done minimally invasively, with only three holes in the body where they're taking the heart and simply injecting stem cells through a laparoscopic procedure. There go the cells. We don't have time to go into all of those details, but basically, that works too. You can take patients who are less sick, and bring them back to an almost asymptomatic state through that kind of therapy.
Aquest és un altre exemple de la teràpia amb cèl·lules mare que encara no es ben bé clínica, encara que aviat ho serà. En això hi treballa Kacey Marra de Pittsburgh, juntament amb una sèrie de col·legues d'arreu del món. Han decidit que el líquid de la liposucció, que - als Estats Units en tenim molt d'aquest líquid. (rialles) És una font magnífica de cèl·lules mare. Les cèl·lules mare abunden al líquid de liposucció. I, per tant, vostè es podria ingressar, i fer-se la cirurgia estètica d'abdomen. En surt el líquid de liposucció, i en aquest cas, es van aïllar les cèl·lules mare i es van convertir en neurones. I tot fet al laboratori. I crec que bastant aviat, veurem que es tracten pacients amb les cèl·lules mare procedents del seu greix o teixit adipós.
Here's another example of stem-cell therapy that isn't quite clinical yet, but I think very soon will be. This is the work of Kacey Marra from Pittsburgh, along with a number of colleagues around the world. They've decided that liposuction fluid, which -- in the United States, we have a lot of liposuction fluid. (Laughter) It's a great source of stem cells. Stem cells are packed in that liposuction fluid. So you could go in, you could get your tummy-tuck. Out comes the liposuction fluid, and in this case, the stem cells are isolated and turned into neurons. All done in the lab. And I think fairly soon, you will see patients being treated with their own fat-derived, or adipose-derived, stem cells.
Abans els he parlat de l'ús de dispositius per tal de canviar radicalment la forma en què tractem les malalties. Els donaré un exemple abans de concloure. És igual de tràgic. Tenim una associació permanent i molt dolorosa amb els nostres col·legues de l'Institut de Recerca Quirúrgica de l'Exèrcit dels EUA que han de tractar els actualment 11 000 nens que han tornat de l'Iraq. Molts d'aquests pacients tenen cremades molt greus.
I talked before about the use of devices to dramatically change the way we treat disease. Here's just one example before I close up. This is equally tragic. We have a very abiding and heartbreaking partnership with our colleagues at the Institute for Surgical Research in the US Army, who have to treat the now 11,000 kids that have come back from Iraq. Many of those patients are very severely burned.
I si hi ha res que haguem après sobre cremades, és que no sabem com tractar-les. Tot el que es fa per a tractar cremades - bàsicament el que fem és un trasplantament. Fem alguna cosa per aquí, i després ho transplantem al lloc de la ferida, i provem que tots dos s'agafin. En aquest altre cas, s'ha dissenyat un bioreactor nou, que es pot fer servir - més endavant aquest any l'IRS l'hauria de provar clínicament - i el disseny l'ha fet Joerg Gerlach a Pittsburgh. I aquest bioreactor es fixarà al llit de la ferida. La pistola que hi veuen ruixa cèl·lules. Ruixarà cèl·lules per tota aquesta àrea. El reactor serveix per a fertilitzar l'entorn, distribuir-ne altres coses a la vegada, i per tant, farem germinar aquesta àrea, enlloc de provar de ficar-hi gespa.. És un mètode completament diferent de fer-ho.
And if there's anything that's been learned about burn, it's that we don't know how to treat it. Everything that is done to treat burn -- basically we do a sodding approach. We make something over here, and then we transplant it onto the site of the wound, and we try and get the two to take. In this case here, a new, wearable bio-reactor has been designed -- it should be tested clinically later this year at ISR -- by Joerg Gerlach in Pittsburgh. And that bio-reactor will lay down in the wound bed. The gun that you see there sprays cells. That's going to spray cells over that area. The reactor will serve to fertilize the environment, deliver other things as well at the same time, and therefore we will seed that lawn, as opposed to try the sodding approach. It's a completely different way of doing it.
Gairebé ja han passat els meus 18 minuts. Així que permetin-me acabar amb bones notícies, i potser alguna una mica dolenta. La bona és que això ja es fa avui dia. És una feina molt potent. Les imatges crec que ho transmeten clarament. És increïblement difícil perquè és molt interdisciplinari. Gairebé tots els camps de l'enginyeria científica i la pràctica clínica estan mirant de fer que això ja es faci.
So my 18 minutes is up. So let me finish up with some good news, and maybe a little bit of bad news. The good news is that this is happening today. It's very powerful work. Clearly the images kind of get that across. It's incredibly difficult because it's highly inter-disciplinary. Almost every field of science engineering and clinical practice is involved in trying to get this to happen.
Una sèrie de governs i de regions han admès que es tracta d'una nova forma de tractar les malalties. El govern japonès ha estat potser el primer, quan van decidir invertir primer tres mil milions, després uns altres 2 mil milions en aquest camp. No és cap coincidència. El Japó és el país més vell de la terra en termes de la mitjana d'edat. Cal que això funcioni, si no el seu sistema sanitari desapareix. Així doncs, estan invertint molt estratègicament centrant-se en aquesta àrea. La Unió Europea fa el mateix. La Xina, igual. La Xina acaba d'endegar un centre nacional d'enginyeria de teixits. Durant el primer any el pressupost va ser de 250 milions de dòlars.
A number of governments, and a number of regions, have recognized that this is a new way to treat disease. The Japanese government were perhaps the first, when they decided to invest first 3 billion, later another 2 billion in this field. It's no coincidence. Japan is the oldest country on earth in terms of its average age. They need this to work or their health system dies. So they're putting a lot of strategic investment focused in this area. The European Union, same thing. China, the same thing. China just launched a national tissue-engineering center. The first year budget was 250 million US dollars.
Als EUA ho hem enfocat d'una altra manera. (rialles) - ah, per a què Al Gore sigui el president al món real. Ho hem enfocat d'una altra manera. Bàsicament el que fem és financiar les coses a mida que es van donant. Però no hi ha hagut cap estratègia d'inversió per a portar tot el necessari i centrar-nos en cada cosa detalladament.
In the United States we've had a somewhat different approach. (Laughter) Oh, for Al Gore to come and be in the real world as president. We've had a different approach. And the approach has basically been to just sort of fund things as they come along. But there's been no strategic investment to bring all of the necessary things to bear and focus them in a careful way.
I ara acabaré amb una cita, potser amb un cop una mica baix, al director del NIH, que és un senyor molt encantador. Jay Vacanti de Harvard i jo vam anar a veure'l a ell i a una sèrie de directors del seu institut ara fa uns mesos, per mirar de convèncer-lo que ja era hora de què agafés una petita part d'aquells 27 mil 500 milions de dòlars que li donaran l'any que ve i concentra-los de manera estratègica per tal de garantir que poguem accelerar el pas a què aquestes coses arriben als pacients. I al final d'una reunió força irritant, el que el director del NIH va dir és: "La vostra visió és més gran que el nostre apetit." Voldria concloure dient que ningú no ens farà canviar la nostra visió, però que junts podem canviar el seu apetit. Gràcies.
And I'm going to finish up with a quote, maybe a little cheap shot, at the director of the NIH, who's a very charming man. Myself and Jay Vacanti from Harvard went to visit with him and a number of his directors of his institute just a few months ago, to try and convince him that it was time to take just a little piece of that 27.5 billion dollars that he's going to get next year and focus it, in a strategic way, to make sure we can accelerate the pace at which these things get to patients. And at the end of a very testy meeting, what the NIH director said was, "Your vision is larger than our appetite." I'd like to close by saying that no one's going to change our vision, but together we can change his appetite. Thank you.