Ώρα για παραμύθι. Χαλαρώστε και θα ξεκινήσω. Μία φορά κι έναν καιρό, μια μαμά πάπια καθόταν υπομονετικά πάνω στα αυγά της, περιμένοντας να εκκολαφτούν. Και μια μέρα, αισθάνθηκε κάτι να κινείται από κάτω της. Κρακ, κρακ! Περιχαρής, παρακολούθησε τα παπάκια να βγαίνουν, το ένα μετά το άλλο.
It's story time. Settle back, and I'll begin. Once upon a time, a mother duck sat patiently on her nest of eggs, waiting for them to hatch. And then one day, she felt something move beneath her. Crack, crack! Filled with happiness, she watched as her eggs hatched one by one.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά όταν ήμουν μικρός, Το παραμύθι ήταν πάντα μία απ' τις αγαπημένες στιγμές της μέρας. Και λάτρευα να διαβάζω στους δύο γιους μου, όταν ήταν κι αυτοί μικροί. Είναι αυτή η ιδιαίτερη στιγμή που ο γονέας και το παιδί μπορούν ν' απορροφηθούν εντελώς μαζί σε μυστικά βασίλεια, μικρά ζωάκια της φαντασίας ή ασχημούλικα παπάκια που τελικά ήταν κύκνοι. Λοιπόν, έτσι έχουν τα πράγματα για μερικά παιδιά, μα για άλλα παιδιά, δεν υπάρχει κάποιος γονέας εκεί για να τους διαβάσει.
I don't know about you, but when I was little, story time was always one of my favorite parts of the day. And I loved reading to my two sons when they were small, too. It's that special time when a parent and child can be totally absorbed together in mystical kingdoms, fantastical beasties or scruffy little ducks that turn out to be swans. Well, that's how it is for some children, but for other children, there isn't a parent around to read to them.
Θα ήθελα να σας μιλήσω για τη Σόφι. Η Σόφι είναι πέντε χρονών και μένει με τους γονείς της. Μία μέρα, ακούγεται ένας κρότος στην πόρτα. Η Σόφι ακούει πολλές φωνές· η μητέρα της κλαίει. Βλέπει την αστυνομία να τραβάει με τη βία τον πατέρα της μακριά. Η Σόφι τρομοκρατείται. Βάζει κι εκείνη τα κλάματα. Οι εβδομάδες περνούν. Η Σόφι δεν ξέρει τι έχει συμβεί στον πατέρα της. Όταν ρωτάει τη μαμά της, εκείνη αναστατώνεται. Οπότε, σταματά τις ερωτήσεις. Η Σόφι περιμένει. Της λείπει πραγματικά ο πατέρας της. Κάθε μέρα, τρέχει απ' το σχολείο σπίτι, μήπως κι έχει επιστρέψει. Πολλές νύχτες, κλαίει μέχρι ν' αποκοιμηθεί.
I'd like to tell you about Sophie. Sophie's five years old and lives with her parents. One day, there's a bang at the door. Sophie hears lots of shouting; her mum's crying. She sees the police dragging her father away. Sophie's afraid. She starts crying, too. Weeks go by. Sophie doesn't know what's happened to her dad. When she asks her mum, her mum gets upset. So she stops asking. Sophie waits. She really misses her dad. Every day, she hurries home from school, in case he's come back. On many nights, she cries herself to sleep.
Τα παιδιά στο σχολείο την κοροϊδεύουν. Της βγάζουν παρατσούκλια. Η μαμά κάποιου παιδιού άκουσε ότι ο πατέρας της Σόφι είναι στη φυλακή. Η Σόφι κάνει την άρρωστη, ώστε να μην πηγαίνει στο σχολείο. Και η δασκάλα δεν μπορεί να καταλάβει γιατί έχει μείνει τόσο πίσω στα μαθήματά της. Μετά από ένα διάστημα που φαίνεται σαν αιώνας για τη Σόφι, φτάνει ένα γράμμα. Είναι από τον μπαμπά της. Η εικόνα του γράμματος δεν είναι καλή. Το γράμμα κάνει τη μαμά της να κλάψει, αλλά διαβάζει ένα μικρό κομμάτι στη Σόφι. Τους γράφει ότι είναι καλά και ότι του λείπουν. Είναι ένα σύντομο γράμμα.
Children at school start to tease her. They call her names. Somebody's mum has heard that Sophie's dad is in prison. Sophie pretends to be ill so she doesn't have to go to school. And her teacher can't understand why she's so far behind with her schoolwork. After what seems a long, long time to Sophie, a letter arrives. It's from her dad. The writing is very messy. The letter makes her mum cry, but she reads a little out to Sophie. He says that he's OK and that he's missing them. It's a short letter.
Η Σόφι λέει ότι θα ήθελε να πάει να τον δει, όπου κι αν βρίσκεται. Μα η μητέρα της λέει ότι είναι πολύ μακριά και δεν έχουν χρήματα για το ταξίδι. Έπειτα, μια μέρα το τηλέφωνο χτυπά. «Σόφι, έλα να μιλήσεις στον μπαμπάκα σου». Ο μπαμπάς ακούγεται διαφορετικός, απόμακρος. Λέει ότι δεν μπορεί να μιλήσει για πολύ, και τέλος πάντων, έχει πολύ φασαρία οπουδήποτε κι αν είναι. Και η Σόφι δεν ξέρει τι να του πει.
Sophie says she'd like to go and see her dad, wherever he is. But her mum says it's too far away, and they can't afford the journey. Then one day the phone rings. "Sophie, come speak to daddy." Dad sounds different, far away. He says he can't talk for very long, and anyway, it's very noisy wherever he is. And Sophie doesn't know what to say to him.
Όπως δείχνουν τα γεγονότα, αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, 200.000 παιδιά βιώνουν την ντροπή και την απομόνωση του να έχεις ένα γονέα στη φυλακή. Διακόσιες χιλιάδες. Είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των παιδιών των οποίων οι γονείς χωρίζουν κάθε χρόνο. Και μπορεί να επηρεάσει πολύ βαθιά τα παιδιά των φυλακισμένων. Ίσως έχουν προβλήματα στο σχολείο και κινδυνεύουν τρεις φορές περισσότερο από προβλήματα ψυχικής υγείας. Με τόσο πολλούς τρόπους, τα παιδιά είναι τα ακούσια θύματα από τα εγκλήματα των γονέων τους. Με τόσο πολλούς τρόπους, τα παιδιά είναι τα παραμελημένα θύματα των εγκλημάτων των γονέων τους.
Well, as stories go, that's not a very nice one. In the United Kingdom, 200,000 children experience the shame and isolation of a parent in prison. Two hundred thousand. That's more than the number of children each year who are affected by their parents divorcing. And it can affect the children of prisoners very deeply. There can be problems at school, and they're three times more likely to suffer from mental health issues. In so many ways, children are the unintended victims of their parents' crimes. In so many ways, children are the overlooked victims of their parents' crimes.
Μέχρι τον προηγούμενο Νοέμβριο, εξέτια ποινή φυλάκισης, μπήκα μέσα για απάτη. Φέρθηκα ανέντιμα και πλήρωσα το τίμημα. Πριν από αυτό, ήμουν εν ενεργεία δικηγόρος για 30 χρόνια. είχα μια χαρούμενη και σταθερή ανατροφή, μια καλή μόρφωση, έναν ευτυχισμένο γάμο, που, χαίρομαι που το λέω, συνεχίζεται. Έχω δύο ενήλικους γιους. Όταν μεγάλωναν, έκανα τα πάντα για να είμαι εκεί γι' αυτούς όσο μπορούσα. Και πάντα ενδιαφερόμουν πολύ για όσα έκαναν. Διάβαζα κάθε νύχτα στα αγόρια μου, και τι ειρωνεία, η αγαπημένη μας ιστορία ήταν ο «Burglar Bill».
Until last November, I was a serving prisoner, imprisoned for fraud. I was dishonest, and I paid the penalty. Before that, I'd been a practicing solicitor for 30 years. I'd had a happy and stable upbringing, a good education, a happy marriage, which, I'm pleased to say, continues. I have two adult sons. When they were growing up, I did my best to be around for them as much as I could. And I took a careful interest in what they did. I read to my boys every night, and ironically, our favorite story was "Burglar Bill."
(Γέλια)
(Laughter)
Όμως όταν πήγα φυλακή, έγινε γρήγορα προφανές ότι το υπόβαθρό μου ήταν πολύ διαφορετικό από εκείνο των περισσότερων φυλακισμένων. Ελάχιστοι απ' τους ανθρώπους που γνώρισα είχαν επαρκή μόρφωση. Όντως, πολλοί συνέδεαν τη μόρφωση με τον εξευτελισμό και την αποτυχία. Μπορώ από πρώτο χέρι να σας πω ότι η φυλακή είναι απάνθρωπη. Οι φυλακισμένοι γίνονται σκληροί, κλείνονται στον εαυτό τους... απλώς για να επιβιώσουν. Αυτό μπορεί να αποβεί ολέθριο για τις οικογένειες. Για την ακρίβεια, το να κρατάς επαφή με την οικογένεια μέσα απ' τη φυλακή μπορεί πράγματι να είναι δύσκολο. Και αν ένα παιδί πάει να δει τον γονιό του στη φυλακή, πρέπει να περάσει τον ίδιο σωματικό έλεγχο, όπως και οι ενήλικες. Περνάνε μέσα από τους ίδιους ανιχνευτές, οι ίδιοι εκπαιδευμένοι σκύλοι τούς οσφραίνονται, και όλα αυτά διότι κάποια παιδιά έχουν γίνει ανυποψίαστοι μεταφορείς ναρκωτικών και κινητών τηλεφώνων. Και όταν τελικά φτάσουν στον γονέα τους, μπορεί να είναι εξαντλημένα από ένα πολύωρο ταξίδι, μαζεμένα, με δεμένη τη γλώσσα, ακόμη και αναστατωμένα. Και αυτό δεν είναι εύκολο για τους γονείς, που μπορεί να μην τα πάνε καλά. Για πολλούς λόγους, όχι μόνο γι' αυτούς, πάνω απ' τους μισούς φυλακισμένους χάνουν την επαφή με τα παιδιά τους.
But when I got to prison, it soon became apparent that my background was very different to that of most of the prisoners. Few of the men that I met had had a decent education. Indeed, many associated education with humiliation and failure. I can tell you firsthand that prison is dehumanizing. Prisoners harden up, they shut down, they close in ... just to survive. And this can be devastating for families. In fact, maintaining contact with your family from prison can be very difficult indeed. And if a child does get to see their parent in prison, they have to go through the same pat-down searches as the adults. They walk through the same detector frames, they're sniffed by the same sniffer dogs, and all because some children have been the unwitting carriers of drugs and mobile phones. And when they get through to see their parent, they may be tired from a long journey, shy, tongue-tied, even upset. And it isn't easy for the parents, who may not be getting along. For many reasons, not just these, over half of prisoners lose contact with their children and families.
Πώς μπορούμε να τους βοηθήσουμε να διατηρήσουν επαφή με τους δικούς τους; Όταν ήμουν έγκλειστος στη φυλακή Channings Wood, άρχισα να εργάζομαι για μια Οργάνωση, τη Storybook Dads. H Storybook Dads ξεκίνησε το 2003, όταν η Σάρον Μπέρι, μια εργαζόμενη στη φυλακή, συνειδητοποίησε πόσο πολύ πολλοί φυλακισμένοι ήθελαν να κρατήσουν επαφή με τα παιδιά τους. Κι έτσι, εφοδιασμένη με λιγοστά βιβλία ιστοριών, άρχισε να τους βοηθά να διαβάζουν και να καταγράφουν ιστορίες για να τις στέλνουν σπίτι στα παιδιά τους. Δεν ήταν καινούρια η ιδέα. Λίγες ιδέες σαν αυτή είναι καινούριες. Είναι υπέροχες ιδέες. Μα πέτυχε από την πρώτη στιγμή.
How can we help prisoners to stay in contact with their families? When I was a prisoner at Channings Wood Prison, I began working for a charity called Storybook Dads. Storybook Dads began in 2003, when Sharon Berry, a civilian worker in a prison, realized just how much many prisoners wanted to stay in contact with their children. And so, armed with a few storybooks, she began to help prisoners to read and record stories to send home to their children. It wasn't a new idea. Few ideas like this are new. They're great ideas. But it was an instant success.
Μπορεί ν' αναρωτιέστε: Πώς γίνεται η καταγραφή των ιστοριών στη φυλακή; Είναι δύσκολο για τους έγκλειστους; Υπάρχουν προκλήσεις; Λοιπόν, η διαδικασία της επιλογής, ανάγνωσης και καταγραφής μιας ιστορίας μπορεί να είναι μια αληθινή πρόκληση γι' αυτούς. Η φυλακή είναι σκληρή, και δεν υπάρχουν περιθώρια για κανένα σημάδι αδυναμίας ή ευαισθησίας. Μα αυτή, η διαδικασία της καταγραφής, μπορεί να προκαλέσει αμηχανία, ταραχή, ενίοτε να υπερβεί τις δυνάμεις τους. Και οι έγκλειστοι συχνά κλαίνε. Κλαίνε, επειδή χάνουν σημαντικές στιγμές από τη ζωή των παιδιών τους. Κλαίνε, επειδή νιώθουν ντροπιασμένοι που έχουν απογοητεύσει τους δικούς τους. Κλαίνε, επειδή δεν ξέρουν πώς να χειριστούν την ανάγνωση ιστοριών. Όμως επειδή όταν έρχονται σε μας, παρέχουμε κατ' ιδίαν επικοινωνία, οι έγκλειστοι δεν χρειάζεται να είναι σκληροί πια, και μπορούν ν' αξιοποιήσουν την ευαισθησία ως δύναμη όταν επικοινωνούν με τα παιδιά τους.
You may wonder: How does the recording of the stories work in prison? Is it difficult for prisoners? Can it be challenging? Well, the process of choosing, reading and recording a story can be very challenging for prisoners. Prison is tough, and prisoners can't afford to show any signs of weakness or vulnerability. But this, this recording process, this can be uncomfortable, upsetting, sometimes all just a bit too much. And prisoners often cry. They cry because they regret missing out on their children's lives. They cry because they're ashamed that they've let their families down. They cry because they don't know how to go about reading to their children. But because when they come to us we offer a private space, one-to-one, prisoners don't need to be tough anymore, and they can use their vulnerability as a strength when contacting with their children.
Θυμάμαι έναν φυλακισμένο που ήρθε για να καταγράψει. Ήταν ένας μεγαλόσωμος, άγριος άνθρωπος με τη φήμη του σκληρού άντρα. Ήρθε αδυσώπητος όπως πάντα. Μα όταν η πόρτα του δωματίου της καταγραφής έκλεισε πίσω του, αυτή η μάσκα άρχισε να γκρεμίζεται. Έβγαλε ένα τσαλακωμένο χαρτί από την τσέπη του, και ήσυχα άρχισε να διαβάζει τις λέξεις που είχε γράψει σαν μήνυμα για τα δύο μικρά του. Τα χέρια του έτρεμαν. Κι έπειτα, με μία όλως παραδόξως ήρεμη φωνή, άρχισε να τραγουδά το αγαπημένο τους νανούρισμα. Βλέπετε, δεν μπορούσε να κάνει πολλά πίσω απ' τα κάγκελα για να δείξει στα παιδιά του πως του έλειπαν και πως τα αγαπούσε. Όμως μπορούσε να κάνει αυτό.
I remember one prisoner who came to record. He was a big, hard man with a reputation for being tough. He came along as implacable as ever. But when the door of the recording room closed behind him, that facade began to crumble. From his pocket, he took a screwed-up piece of paper and quietly began to read the words which he'd written as a message for his two little ones. His hands were shaking. And then, in a surprisingly quiet voice, he began to sing their favorite lullaby. You see, there wasn't much that he could do from behind bars to show his children that he missed and loved them. But he could do this.
Μόλις ολοκληρώθηκε η καταγραφή, στάλθηκε στη μονάδα παραγωγής του Storybook Dads στη φυλακή Channings Wood στο Ντέβον. Σ' εκείνο το μέρος δούλευα. Μαζί με άλλους έγκλειστους, είχα εκπαιδευτεί στο να επιμελούμαι και να παράγω τα αρχεία που έστελναν οι φυλακές από ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο. Χρησιμοποιώντας οπτικοακουστό υλικό, αφαιρούσαμε τα λάθη απ' τις ηχογραφήσεις και προσθέταμε ηχητικά εφέ και μουσική. Και η εμπειρία και οι δεξιότητες που κερδίζουν οι φυλακισμένοι-επιμελητές τούς βοηθούν στη μελλοντική εύρεση εργασίας.
Once the recording is made, it's sent to the Storybook Dads production unit at Channings Wood Prison in Devon. And that's where I worked. I was trained, along with other prisoners, to edit and produce recordings sent in from prisons all over the United Kingdom. Using audio and video software, the recordings have the mistakes taken out and sound effects and music added in. And the experience and skill which the prison editors gain helps them in their future employment.
Μόλις η ηχογράφηση τελειοποιηθεί, μεταφέρεται σ' ένα CD ή DVD κι αποστέλλεται στις οικογένειες ώστε τα παιδιά να μπορούν να τους βλέπουν, όποτε το έχουν ανάγκη. Και τις ακούνε αυτές τις ηχογραφήσεις, βλέπουν τα βίντεο συνέχεια -- πριν πέσουν για ύπνο, μέσα στο αμάξι... Μερικά μάλιστα τα παίρνουν μαζί στο σχολείο για να τα δουν οι φίλοι τους. Αυτές οι καταγραφές, δείχνουν στα παιδιά ότι τα αγαπάνε και ότι τους λείπουν. Και δείχνουν στον έγκλειστο ότι σαν γονέας, είναι εφικτό να κάνει κάτι για το παιδί του.
Once the recording is finalized, it's transferred to a CD or a DVD and sent out to the families so that the children can watch them whenever they feel the need. And they listen to these recordings and watch them a lot -- at bedtime, in the car ... Some even take them to school to show their friends. These recordings, they show the children that they're loved and missed. And they show the prisoner that they can do something for their child, as a parent.
Θυμάστε τη Σόφι; Μια μέρα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, έφτασε ένα δέμα, και να τι είχε μέσα. Ας ακούσουμε λιγάκι μαζί.
Do you remember Sophie? Well, one day, just before Christmas, a parcel arrived, and this is what was in it. Let's listen to a little of it together.
(Βίντεο) Άη Βασίλης: Έλα, Κόμετ! Άντε, Κιούπιντ! Έλα, Ντόντερ! Έλα Μπλίτζεν!
(Video) Santa: On, Comet! On, Cupid! On, Donner and Blitzen!
Τσάρλι: Αυτός δεν είναι ο τάρανδός του;
Charlie: That's his reindeer, isn't it?
Άη Βασίλης: Ναι, αυτός είναι. Πετούσαν ψηλά, όλο και ψηλότερα, πάνω απ' την ξηρά, διέσχισαν ωκεανούς. Διέσχισαν το μαγευτικό Βόρειο Σέλας -- Πολύ θα' θελα να δω το Βόρειο Σέλας, εσύ;
Santa: It is his reindeer, yeah. Up, up, higher and higher they flew, across land, across oceans they sped. Through the magical northern lights they passed -- I'd love to see the northern lights, wouldn't you?
Τσάρλι: Φαντάζομαι θα μοιάζει με την κοιλιά εκείνου του χιονανθρώπου.
Charlie: I figure they'd probably look a bit like that snowman's belly.
Άη Βασίλης: Ναι, μπορεί και να μοιάζει. Δεν είναι κι ο πρώτος χιονάνθρωπος;
Santa: They probably would, yeah. That's a cool snowman, isn't it?
Τσάρλι: Όντως είναι τζαμάτος, τον αγαπώ.
Charlie: It's very cool indeed, I love it.
Άη Βασίλης: Επισκέφτηκαν τα παιδιά σε όλο τον κόσμο και άφησαν δώρα για όλα τους. Eν ριπή οφθαλμού επέστρεψαν στο Φρογκσμπότομ Φίλντ.
Santa: They visited all the children in the world and left presents for each and every one. In the blink of an eye, they were back in Frogsbottom Field.
(Ο Τσάρλι γελάει)
(Charlie Laughs)
Άη Βασίλης: Σου φαίνεται αστείο;
Santa: You think that's well funny?
Τσάρλι: Θέλω να ζήσω στο Φρογκσμπότομ Φίλντ!
Charlie: I want to live in Frogsbottom Field!
Άη Βασίλης: Πού μένεις, στο Δέντρο Φρογκσμπότομ;
Santa: Where do you live, in Frogsbottom Tree?
Τσάρλι: Όχι, σ' αυτό εδώ το δέντρο μένω. Το έκανα να φαίνεται χριστουγεννιάτικο.
Charlie: I don't, I live in this tree. I've made it all Christmasy-look.
Άη Βασίλης: Τι ωραία. Έκανες πολύ καλή δουλειά.
Santa: It's nice, that. You've done a good job, good job.
Τσάρλι: Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!
Charlie: Thank you very much!
(Γέλια)
(Laughter)
Άλαν Κρίκμορ: Η Σόφι και η μαμά της το άκουσαν τρεις φορές, και είχαν πολύ καιρό να γελάσουν έτσι. Βλέπουν ότι είναι μία χαρά, βλέπουν ότι τις αγαπάει, και την επόμενη φορά που τους τηλεφωνεί, η Σόφι έχει να του πει πολλά: «Τι τρώει ο Τσάρλι το Σκιουράκι; Θα φτιάξει σύντομα κι άλλη ιστορία ο μπαμπάκας;»
Alan Crickmore: Sophie and her mum listened to that three times, and they haven't laughed so much in a long time. They can see that he's all right, they can see that he loves them, and the next time he rings, Sophie's got plenty to talk about: "What does Charlie the Chimp eat? Will daddy do another story very soon?"
Από το 2013 που ξεκίνησε, η ομάδα των Storybook Dads ολοένα και μεγαλώνει. Τώρα λειτουργεί ως Storybook Dads και Storybook Mums σε πάνω από 100 φυλακές στο Ηνωμένο Βασίλειο. 98% των φυλακισμένων που συμμετέχουν ισχυρίζονται ότι έχει βελτιώσει τις σχέσεις με το παιδί τους. Και απ' το 2013, πάνω από 60.000 DVD και CD έχουν αποσταλεί στα παιδιά των φυλακισμένων. Για την οικογένεια της Σόφι και για χιλιάδες άλλες παρόμοιες, η Storybook Dads ήταν ένα σχοινί διάσωσης. Κάποιοι έγκλειστοι λένε ότι ήταν η πρώτη φορά που άρχισαν να χτίζουν μια σχέση με το παιδί τους. Κάποιοι που είχαν δυσκολία στην ανάγνωση εμπνεύστηκαν τόσο απ' το κατόρθωμά τους που παρακολούθησαν μαθήματα για να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους.
Since it began in 2003, Storybook Dads has grown and grown. It now operates as Storybook Dads and Storybook Mums in more than 100 prisons in the United Kingdom. Ninety-eight percent of the prisoners who take part say that it's improved their relationship with their child. And since 2003, over 60,000 DVDs and CDs have been sent out to the children of prisoners. For Sophie's family and for thousands of families like them, Storybook Dads has been a lifeline. Some prisoners say that it's the first time that they've begun to build a relationship with their child. And some poor readers have been so inspired by what they've been able to achieve that they've gone to education classes to improve their own reading skills.
Ας επανέλθουμε στο «Ασχημόπαπο». Τώρα όμως, θα ήθελα να σας βάλω μια ηχογράφηση ενός εγκλείστου, καθώς περικλείει τη δύναμη του έργου μας. Ο έγκλειστος, ένας Ιρλανδός τσιγκάνος, που δεν ήξερε γράμματα. Και ήθελε να στείλει μια ιστορία στο σπίτι στην κόρη του, για τα γενέθλιά της. Με τη βοήθεια ενός μέντορα και με επιδέξια επιμέλεια, συνέβη κάτι μαγικό. Αυτό είναι ένα απόσπασμα πριν την επεξεργασία, όπου ο έγκλειστος διαβάζει την ιστορία επαναλαμβάνοντας μία φράση τη φορά.
Let's go back to the story of "The Ugly Duckling." But this time, I'd like to play you a recording made by a prisoner, because it encapsulates the power of what we do. The prisoner was an Irish Traveller who couldn't read. And he wanted to send a story home to his daughter for her birthday. With the help of a mentor and some clever editing, something magical happened. This is an extract from the raw recording, where the prisoner is reading the story by repeating it, phrase at a time.
(Κλιπ) Μέντορας: Δεν είχε πού να κρυφτεί.
(Audio) Mentor: He had nowhere to hide.
Όουεν: Δεν είχε πού να κρυφτεί.
Owen: He had nowhere to hide.
Μέντορας: Οπότε, μία μέρα, το έσκασε.
Mentor: So one day, he ran away.
Όουεν: Οπότε μία μέρα, το έσκασε.
Owen: Then one day, he ran away.
Μέντορας: Έτρεχε μέχρι που έφτασε στον μεγάλο βάλτο.
Mentor: He ran until he came to the great marsh.
Όουεν: Έτρεχε μέχρι που έφτασε στον μεγάλο βάλτο.
Owen: He run until he come to the great marsh.
Μέντορας: Εκεί που ζούσαν οι αγριόπαπιες.
Mentor: Where the wild ducks lived.
Όουεν: Εκεί που ζούσαν οι αγριόπαπιες.
Owen: Where the wild ducks lived.
Άλαν Κρίκμορ: και να η ηχογράφηση -- το απόσπασμα της ηχογράφησης όπου αφαιρέθηκε η φωνή του μέντορα και προστέθηκαν ηχητικά εφέ και μουσική.
AC: And this is a recording -- an excerpt of the recording with the mentor's voice taken out and sound effects and music added in.
(Κλιπ) Όουεν: Δεν είχε πού να κρυφτεί. Μέχρι που μία μέρα, το έσκασε. Έτρεξε μέχρι που έφτασε στον μεγάλο βάλτο, εκεί που ζούσαν οι αγριόπαπιες, κι έμεινε μες στις καλαμιές για δύο εβδομάδες.
(Audio) Owen: He had nowhere to hide. Then one day, he run away. He run until he come to the great marsh where the wild ducks lived, and he laid in the rushes for two weeks.
(Μουσική) (Φωνές από πάπιες)
(Music) (Ducks quack)
Κάποιες αγριόπιαπιες και χήνες πλησίασαν, για να τον κοιτάξουν. «Είσαι κακάσχημος», του είπαν, και γελούσαν μαζί του.
Some wild ducks and geese come to look at him. "You're very ugly," they said, and they laughed at him.
(Φωνές από πάπιες)
(Ducks quack)
Το άσχημο παπάκι έφυγε μακριά απ' τον μεγάλο βάλτο.
The ugly duckling ran away from the great marsh.
(Φωνές από πάπιες)
(Duck quacks)
Άλαν Κρίκμορ: Κι έτσι τελείωσε την ιστορία του:
AC: And this is how he finished the story:
(Κλιπ) Όουεν: Τελικά, δεν ήταν ένα άσχημο παπάκι. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, μεγάλωσε κι έγινε ένας πανέμορφος άσπρος κύκνος. Οι υπόλοιποι κύκνοι τον κοίταζαν και σκέφτονταν τι όμορφος που ήταν. «Έλα μαζί μας», του έλεγαν. Έτσι και έκανε.
(Audio) Owen: He wasn't an ugly duckling at all. During the winter, he had grown into a beautiful white swan. The other swans looked at him and thought how beautiful he was. "Come with us," they said. And he did.
(Ήχοι πουλιών)
(Bird sounds)
Λοιπόν, Τιάρα, ελπίζω να πέρασες καλά με αυτή την ιστορία, όσο καλά πέρασα εγώ διαβάζοντάς τη σε σένα. Ανυπομονώ να βρεθούμε ξανά μαζί και να σε πάρω αγκαλιά. Με όλη την αγάπη μου, ο μπαμπάς σου, Όουεν. Μου λείπεις με όλη μου την καρδιά. Αντίο για τώρα, αγάπη μου. Γεια σου.
Well, Tiara, I hope you have enjoyed this story as much as I enjoyed reading this story to you. I cannot wait to be with you again and hold you in my arms. All my love, your daddy, Owen. Lots of love, I miss you with all my heart. Goodbye for now, my love. Bye bye.
(Μουσική)
(Music)
(Τέλος μουσικής)
(Music ends)
ΑΚ: Όταν άκουσε αυτή την ηχογράφηση στο κελί του, πριν τη στείλουμε στην κόρη του, ξέσπασε σε κλάματα. Είναι μια συνηθισμένη αντίδραση των εγκλείστων, καθώς για πρώτη φορά συνειδητοποιούν πως μπορούν να κάνουν κάτι για το παιδί τους που ποτέ δεν είχαν σκεφτεί ότι μπορούσαν. Συνδέθηκαν μαζί τους με τον πιο ουσιαστικό τρόπο, μέσα από το διάβασμα παραμυθιών.
AC: When he listened to that recording in his cell before it was sent out to his daughter, he cried. And that's a pretty common reaction from prisoners, as they realize for the first time they've been able to do something for their child which they never thought they could. They've connected in the most fundamental way, through the medium of storytelling.
Όσο για τη Σόφι, ζήτησε το «Γκρούφαλο» την επόμενη φορά.
And as for Sophie, she wants "The Gruffalo" next time.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)