For me they normally happen, these career crises, often, actually, on a Sunday evening, just as the sun is starting to set, and the gap between my hopes for myself and the reality of my life starts to diverge so painfully that I normally end up weeping into a pillow.
Për mua, këto krizat e karierës, ndodhin normalisht shpesh, në fakt në një mbrëmje të djele, atëherë kur dielli fillon të perëndojë, dhe hapësira mes shpresave për veten time, dhe realitetit të jetës sime, fillojnë të devijojnë kaq dhimbshëm sa që perfundoj duke u përlotur mbi jastëk.
I'm mentioning all this -- I'm mentioning all this because I think this is not merely a personal problem; you may think I'm wrong in this, but I think we live in an age when our lives are regularly punctuated by career crises, by moments when what we thought we knew -- about our lives, about our careers -- comes into contact with a threatening sort of reality.
Po i përmend të gjitha këto, po i përmend të gjitha këto pasi mendoj që ky nuk është thjesht një problem personal. Ju mund të mendoni se gabohem për këtë. Por unë mendoj që ne jetojmë në një kohë ku jetët tona janë vazhdimisht të prekura nga krizat e karierës, nga momentet kur ato që ne mendonim se dinim, rreth jetës sonë, karierës sonë, ndeshen me një lloj realiteti kërcenues.
It's perhaps easier now than ever before to make a good living. It's perhaps harder than ever before to stay calm, to be free of career anxiety. I want to look now, if I may, at some of the reasons why we might be feeling anxiety about our careers. Why we might be victims of these career crises, as we're weeping softly into our pillows. One of the reasons why we might be suffering is that we are surrounded by snobs.
Ndoshta është më e thjeshtë tani, se më parë, të sigurosh një jetesë të mirë. Ndoshta është më e vështirë se kurdoherë, të qëndrosh i qetë, të jesh i lirë nga ankthet e karierës. Nëse mundem, dua të flas tani për disa nga arsyet pse ne ndihemi në ankth lidhur me karierën tonë. Pse ne jemi viktima të ketyre krizave, ndërkohë që përlotemi butësisht mbi jastëkët tonë. Një nga arsyet pse ne mund të vuajmë është se jemi të rrethuar nga snobist, arrogantë.
In a way, I've got some bad news, particularly to anybody who's come to Oxford from abroad. There's a real problem with snobbery, because sometimes people from outside the U.K. imagine that snobbery is a distinctively U.K. phenomenon, fixated on country houses and titles. The bad news is that's not true. Snobbery is a global phenomenon; we are a global organization, this is a global phenomenon. What is a snob? A snob is anybody who takes a small part of you, and uses that to come to a complete vision of who you are. That is snobbery.
Tani, në një farë mënyre kam ca lajme të këqija, sidomos për ata që kanë ardhur në Oxford nga jashtë shtetit. Snobizmi është një problem i vërtetë. Sepse, shumëherë njerëzit që vijnë në Britaninë e Bashkuar mendojnë që ky snobizëm është një fenomen i vecantë për Britaninë i lidhur me shtëpitë tipike dhe fisnikërinë. Lajmi i keq eshte se kjo nuk eshte e vertete. Snobizmi është një fenomen global. Ne jemi një organizatë botërore. Ky është një fenomen botëror. Ekziston. Cfare është një snob? Një snob është dikush që merr një pjesë tënden dhe e përdor atë për të arritur në një vizion të kompletuar se kush jeni ju. Ky është snobizmi.
The dominant kind of snobbery that exists nowadays is job snobbery. You encounter it within minutes at a party, when you get asked that famous iconic question of the early 21st century, "What do you do?" According to how you answer that question, people are either incredibly delighted to see you, or look at their watch and make their excuses.
Dhe snobizmi më dominues që ekziston sot është snobizmi i punës. Ndeshesh në çdo minute në një mbrëmje, kur dikush të bën pyetjen simbolike më të famshme të shekullit të 21, "Cfarë pune bën?" Dhe në varësi se si i përgjigjesh kësaj pyetje, njerëzit ose janë shumë të lumtur kur të shikojnë, ose fillojnë të shohin orën e tyre dhe gjejnë justifikime për tu larguar.
(Laughter)
(Qeshje)
Now, the opposite of a snob is your mother.
E kundërta e një snobisti është nëna juaj.
(Laughter)
(Qeshje)
Not necessarily your mother, or indeed mine, but, as it were, the ideal mother, somebody who doesn't care about your achievements. Unfortunately, most people are not our mothers. Most people make a strict correlation between how much time, and if you like, love -- not romantic love, though that may be something -- but love in general, respect -- they are willing to accord us, that will be strictly defined by our position in the social hierarchy.
Jo domosdoshmërisht nëna juaj, ose e imja. Por, sikur të ishte, nëna ideale. Dikush që nuk i intereson se cfarë ke arritur. Por fatkeqësisht, shumë njerëz nuk janë si mamatë tona. Shumica e njerëzve bëjnë një lidhje të ngushtë midis sasisë së kohës, dhe dashurisë, jo dashurisë romantike, dhe ajo mund të jetë një, por dashurisë në përgjithësi, respektit që ata duan të na kushtojnë ne, që do të jetë e përcaktuar në mënyrë strikte
And that's a lot of the reason why we care so much about our careers
nga pozicioni ynë në hierarkinë sociale.
and indeed start caring so much about material goods. You know, we're often told that we live in very materialistic times, that we're all greedy people. I don't think we are particularly materialistic. I think we live in a society which has simply pegged certain emotional rewards to the acquisition of material goods. It's not the material goods we want; it's the rewards we want. It's a new way of looking at luxury goods. The next time you see somebody driving a Ferrari, don't think, "This is somebody who's greedy." Think, "This is somebody who is incredibly vulnerable and in need of love."
Dhe kjo është pjesa me e madhe e arsyes përse interesohemi kaq shumë për karierën tonë. Dhe përse fillojmë të kujdesemi kaq shumë për të mirat materiale. Thuhet shpesh, që ne jetojmë në një kohë shumë materialiste, që ne jemi të tërë njerëz të babëzitur. Unë nuk mendoj që ne jemi materialistë në mënyrë të vecantë. Mendoj që ne jetojmë në një shoqëri e cila ka krijuar disa shpërblime emocionale nga përvetesimi i të mirave materiale. Nuk janë të mirat materiale ato që duam. Janë shpërblimet. Dhe kjo është një nga mënyrat për të vlerësuar të mirat lluksoze. Kur ju shikoni dikë që nget një Ferrarri mos mendoni që "Ky është dikush që është lakmiqar" Mendoni, "Ky është dikush që është shumë i dobët dhe ka nevoje për dashuri."
(Laughter)
Me fjalë të tjera -- (Qeshje)
Feel sympathy, rather than contempt.
ndjeni keqardhje, jo përbuzje.
There are other reasons --
Ka dhe arsye të tjera --
(Laughter)
(Qeshje)
There are other reasons why it's perhaps harder now to feel calm than ever before. One of these, and it's paradoxical, because it's linked to something that's rather nice, is the hope we all have for our careers. Never before have expectations been so high about what human beings can achieve with their lifespan. We're told, from many sources, that anyone can achieve anything. We've done away with the caste system, we are now in a system where anyone can rise to any position they please. And it's a beautiful idea. Along with that is a kind of spirit of equality; we're all basically equal. There are no strictly defined hierarchies. There is one really big problem with this,
Ka arsye të tjera pse ndoshta është më e vështirë tani se më parë të ndihesh i qetë. Një nga këto, dhe është paradoksiale pasi është e lidhur me dicka të këndshme, është shpresa që ne kemi për karrierën tonë. Kurrë ndonjëherë, pritshmëritë nuk kanë qenë kaq të larta për atë që qëniet njerëzore mund të arrijnë në jetën e tyre. Ne na thuhet, nga shumë burime, që cdokush mund të arrijë gjithcka. Ne e kemi shkatërruar sistemin e shtresave njerëzore. Ne tani jemi në sistemin ku cdokush mund të ngrihet në cdo pozicion që dëshiron. Dhe kjo është një ide e bukur. Bashkë me këtë vjen dhe një ndjesi barazie. Ne jemi të gjithë të barabartë. Nuk ka percaktime strikte të hierarkive.
and that problem is envy. Envy, it's a real taboo to mention envy, but if there's one dominant emotion in modern society, that is envy. And it's linked to the spirit of equality.
Ekziston një problem me të vërtetë të shumë madh lidhur me këtë. Ky problem quhet lakmi. Lakmia, është një tabu e vërtetë të përmendesh lakminë, por nëse ka nje emocion dominues në shoqerinë moderne, kjo është lakmia. Dhe është i lidhur me ndjesinë e barazisë. Më lejoni ta shpjegoj.
Let me explain. I think it would be very unusual for anyone here, or anyone watching, to be envious of the Queen of England. Even though she is much richer than any of you are, and she's got a very large house, the reason why we don't envy her is because she's too weird.
Mendoj se do të ishte dicka e pazakontë për këdo që është këtu, ose që po na ndjek, të ketë zili Mbretëreshën e Anglisë. Edhe pse ajo është shumë më tepër e pasur nga ju. Dhe ka një shtëpi shumë të madhe. Arsyeja pse ne nuk e kemi zili atë është se ajo është shumë e çuditshme.
(Laughter)
Eshtë thjeshtë shumë e çuditshme.
She's simply too strange. We can't relate to her, she speaks in a funny way, she comes from an odd place. So we can't relate to her, and when you can't relate to somebody, you don't envy them.
Ne nuk kemi asnjë lidhje me të. Ajo flet në mënyrë qesharake. Vjen nga një vend i çuditshëm. Kështu që nuk kuptohemi me të. Dhe ju nuk ndiheni ziliqar për një njeri që nuk kuptoheni apo ndjeni lidhje me të. Sa më afër dy njerëz të jenë, në moshë, në eksperiencat e kaluara,
The closer two people are -- in age, in background, in the process of identification -- the more there's a danger of envy, which is incidentally why none of you should ever go to a school reunion, because there is no stronger reference point than people one was at school with. The problem of modern society is it turns the whole world into a school. Everybody's wearing jeans, everybody's the same. And yet, they're not. So there's a spirit of equality combined with deep inequality, which can make for a very stressful situation.
në procesin e identifikimit, aq më shumë rrezik ka që lakmia të ekzistojë. Dhe kjo është arsyeja përse askush nga ju nuk duhet të shkojë në takimet me ish-shokët e shkollës. Pasi nuk ka pikë më të fortë reference sesa njerëzit që ke patur në shkollë. Por problemi, në përgjithësi, në shoqërinë moderne, është që e shndërron të tërë botën në një shkollë. Të gjithë veshin xhinse, të gjthë janë njësoj. Edhe në fakt, ata nuk janë. Ka një ndjesi barazie, e kombinuar me një pabarazi të thellë. E cila krijon - mund të krijojë një situatë shumë stresuese.
It's probably as unlikely that you would nowadays become as rich and famous as Bill Gates, as it was unlikely in the 17th century that you would accede to the ranks of the French aristocracy. But the point is, it doesn't feel that way. It's made to feel, by magazines and other media outlets, that if you've got energy, a few bright ideas about technology, a garage -- you, too, could start a major thing.
Ndoshta është e pazakontë në ditët e sotme që ju të bëheni të pasur dhe të famshëm si Bill Gates, sa ishte e pamundur ne shekullin e 17-të që ju do të ngriheshit në rangjet e aristokracisë Franceze. Por çështja është, që nuk ndihet në këtë mënyrë. Nga revistat dhe burime të tjera të medias, është bërë e tillë që të ndihet sikur ju të keni energjitë, disa ide brilante për teknologjinë, një garazh, ju mund të filloni diçka të madhe.
(Laughter)
(Qeshje)
The consequences of this problem make themselves felt in bookshops. When you go to a large bookshop and look at the self-help sections, as I sometimes do -- if you analyze self-help books produced in the world today, there are basically two kinds. The first kind tells you, "You can do it! You can make it! Anything's possible!" The other kind tells you how to cope with what we politely call "low self-esteem," or impolitely call, "feeling very bad about yourself."
Dhe pasojat e këtij problemi ndihen akoma më shumë kur shkojmë në një librari. Kur shkon në një librari e madhe, dhe shikon tek seksioni i librave për vetë-ndihmë, ashtu siç e bëj unë zakonisht, nëse analizon librat për vetë-ndihmë që janë prodhuar në botë sot, janë dy llojesh. Lloji i parë të thotë, "Ju mund ta bëni! Ju mund ta arrini! Cdo gjë është e mundur!" Dhe lloji tjetër të tregon se si të përballesh me atë që ne në mënyrë të sjellshme e quajnë "vetë-vlerësim të ulët," ose në mënyrë të pasjellshme "se sa keq ndihesh për veten tënde."
There's a real correlation between a society that tells people that they can do anything, and the existence of low self-esteem. So that's another way in which something quite positive can have a nasty kickback. There is another reason why we might be feeling more anxious -- about our careers, about our status in the world today, than ever before. And it's, again, linked to something nice. And that nice thing is called meritocracy.
Ekziston një korrelacion i vërtetë, një korrelacion i vërtetë midis shoqërisë që i thotë njerëzve që ata mund të bëjnë gjithçka, dhe ekzistencës së vetë-vlerësimit të ulët. Eshtë një tjetër mënyrë, ku diçka që është disi pozitive mund të ketë pasojë të pështirë. Ka një arsye tjetër pse ne mund të ndihemi në ankth, më shumë se asnjëherë, për karrierën tonë, për statusin tonë në botë. Dhe është sërisht, e lidhur me diçka të këndshme. Dhe kjo diçka e këndshme quhet meritokraci.
Everybody, all politicians on Left and Right, agree that meritocracy is a great thing, and we should all be trying to make our societies really, really meritocratic. In other words -- what is a meritocratic society? A meritocratic society is one in which, if you've got talent and energy and skill, you will get to the top, nothing should hold you back. It's a beautiful idea. The problem is, if you really believe in a society where those who merit to get to the top, get to the top, you'll also, by implication, and in a far more nasty way, believe in a society where those who deserve to get to the bottom also get to the bottom and stay there. In other words, your position in life comes to seem not accidental, but merited and deserved. And that makes failure seem much more crushing.
Cdokush, të gjithë politikanët të djathtë e të majtë, janë dakort që meritokracia është shumë e mirë, dhe ne duhet të mundohemi ti bëjmë shoqëritë tona akoma më shumë meritokratike. Me fjalë të tjera, cfarë është një shoqëri meritokratike? Një shoqëri meritokratike është një shoqëri ku nëse ke talent, energji dhe aftësi, ju do të arrini në majë. Asgjë nuk duhet t'ju pengojë. Eshtë një ide shumë e bukur. Problemi është që nëse ju me të vërtetë besoni në një shoqëri ku ata që e meritojnë të arrijnë në majë, arrijnë në shkallën më të lartë, ju gjithashtu, si pasojë, dhe në mënyrë të pështirë, besoni në një shoqëri ku ata që e meritojnë të jenë të fundit arrijnë fundin dhe qëndrojnë aty. Me fjalë të tjera, pozicioni që arrini në jetë duket sikur nuk ndodh rastësisht, por është i merituar dhe i dëshiruar. Dhe kjo e bën dështimin të duket akoma edhe më shkatërrues.
You know, in the Middle Ages, in England, when you met a very poor person, that person would be described as an "unfortunate" -- literally, somebody who had not been blessed by fortune, an unfortunate. Nowadays, particularly in the United States, if you meet someone at the bottom of society, they may unkindly be described as a "loser." There's a real difference between an unfortunate and a loser, and that shows 400 years of evolution in society and our belief in who is responsible for our lives. It's no longer the gods, it's us. We're in the driving seat.
E dini që në, kohën e mesjetës, në Angli, kur takoje një njeri shumë të varfër, ai person përshkruhej si i "pafat". Me fjalë të tjera, dikush që nuk ka qënë i bekuar nga fati, një i pafat. Ditët e sotme, sidomos në Shtetet e Bashkuara, nëse takon dikë që është në nivelet e fundit të shoqërisë, ata, në mënyre jo shumë të këndshme, përshkruhen si "dështak". Ka një ndryshim të madh midis të pafatit dhe dështakut. Dhe kjo tregon 400 vjet të evolucionit të shoqërisë, dhe të besimit tonë se kush është përgjegjës për jetën tonë. Nuk janë më Zotat, por jemi ne. Jemi ne ata që drejtojmë,
That's exhilarating if you're doing well, and very crushing if you're not. It leads, in the worst cases -- in the analysis of a sociologist like Emil Durkheim -- it leads to increased rates of suicide. There are more suicides in developed, individualistic countries than in any other part of the world. And some of the reason for that is that people take what happens to them extremely personally -- they own their success, but they also own their failure.
Kjo është fantastke nëse po ju ecin gjërat ashtu sic duhet, dhe është shkatërruese në rastin e kundërt. Në rastet më të këqija, rezulton në analizat e sociologëve si Emil Durkheim, që thonë se con në rritjen e shifrave të vetëvrasjeve. Ka më shumë vetëvrasje në vendet individualiste të zhvilluara se sa në cdo anë tjetër të botës. Dhe një pjesë e arsyes për këtë është se njerëzit reagojnë ndaj asaj që u ndodh në mënyrë ekstreme shumë personale. Pronësinë e suksesit të tyre. Por dhe të dështimit të tyre.
Is there any relief from some of these pressures that I've been outlining? I think there is. I just want to turn to a few of them. Let's take meritocracy. This idea that everybody deserves to get where they get to, I think it's a crazy idea, completely crazy. I will support any politician of Left and Right, with any halfway-decent meritocratic idea; I am a meritocrat in that sense. But I think it's insane to believe that we will ever make a society that is genuinely meritocratic; it's an impossible dream.
A ka ndonjë clirim nga tërë këto presione që jam duke përmendur? Mendoj se ka. Dua të rikthehem te disa prej tyre. Le të marim meritokracinë. Ideja që cdokush e meriton të arrijë aty ku ata arrijnë. Mendoj se është një ide e cmendur, komplet e cmendur. Do të mbështesja cdo politikan të majtë apo të djathtë, me një gjysëm mendimi të saktë mbi idenë e meritokracisë. Unë kam meritokrat dhe ky është fakt. Por mendoj që është cmenduri të besosh që ne do të bëjme një shoqëri me te vërtetë meritrokratike. Eshtë një ëndërr e pamundur. Ideja që ne do mund të bëjmë një shoqëri
The idea that we will make a society where literally everybody is graded, the good at the top, bad at the bottom, exactly done as it should be, is impossible. There are simply too many random factors: accidents, accidents of birth, accidents of things dropping on people's heads, illnesses, etc. We will never get to grade them, never get to grade people as they should.
ku cdokush vlerësohet sipas një shkalle, të mirët në majë, dhe të këqinjtë në fund, dhe është e bërë ashtu sic duhet, është e pamundur. Thjesht ka shumë faktorë që influencojnë këtë. Aksidente, aksidente në lindje, aksidente të gjërave që bien mbi kokat e njerëzve, sëmundje, etj. Ne nuk mund ti klasifikojmë këto. Asnjëherë ashtu sic duhet.
I'm drawn to a lovely quote by St. Augustine in "The City of God," where he says, "It's a sin to judge any man by his post." In modern English that would mean it's a sin to come to any view of who you should talk to, dependent on their business card. It's not the post that should count. According to St. Augustine, only God can really put everybody in their place; he's going to do that on the Day of Judgment, with angels and trumpets, and the skies will open. Insane idea, if you're a secularist person, like me. But something very valuable in that idea, nevertheless.
Më tërheq një thënie nga Shën Agustini në "Qyteti i Zotit", ku ai thotë, "Eshtë një mëkat të gjykosh dikë nga pozicioni i tij." Ne gjuhën moderne kjo nënkupton, është në mëkat të vendosësh se kujt duhet ti flasësh në varësi të kartvizitës së tyre. Nuk është pozita që ka rëndësi. Dhe sipas Shën Agustinit, është vetëm Zoti që mund të vendosë cdokund aty ku duhet. Dhe Ai do ta bëjë atë në Ditën e Gjykimit. me engjëj dhe trumpeta, dhe të gjithë qiejt do të hapen. Ide e cmendur, nëse je person indiferent ndaj fesë, si puna ime. Por pavarësisht, ka dicka shumë me vlerë në këtë ide.
In other words, hold your horses when you're coming to judge people. You don't necessarily know what someone's true value is. That is an unknown part of them, and we shouldn't behave as though it is known. There is another source of solace and comfort for all this. When we think about failing in life, when we think about failure, one of the reasons why we fear failing is not just a loss of income, a loss of status. What we fear is the judgment and ridicule of others. And it exists.
Me fjalë të tjera, mos u nxitoni kur vjen puna të gjykoni të tjerët. Ju jo gjithmonë e dini vlerën e vërtetë të dikujt. Ka një anë të panjohur të tyre. Dhe ne nuk duhet të sillemi sikur cdo gjë të jetë e njohur. Ka një burim tjetër ngushëllimi në tërë këtë. Kur ne mendojnë rreth dështimit në jetë, kur ne mendojmë dështimin, një nga arsyet pse ne kemi frike nga dështimi nuk është thjesht humbja e të ardhurave, humbja e statusit. Cfarë ne kemi frikë është gjykimi dhe tallja nga të tjerët. Dhe kjo ekziston. E dini që një nga organet që vihen më shumë në lojë
The number one organ of ridicule, nowadays, is the newspaper. If you open the newspaper any day of the week, it's full of people who've messed up their lives. They've slept with the wrong person, taken the wrong substance, passed the wrong piece of legislation -- whatever it is, and then are fit for ridicule. In other words, they have failed. And they are described as "losers." Now, is there any alternative to this? I think the Western tradition shows us one glorious alternative, which is tragedy.
në ditët e sotme, është gazeta. Nëse e hap gazetën në cfarëdo dite të javës, është e mbushur plot me njerëz që kanë shkatërruar jetën e tyre. Mund të kenë fjetur me personin e gabuar. Mund të kenë pirë substanca të gabuara. Mund të kenë miratuar ligje të gabuara. Cfarëdo lloj qoftë. Ata janë perfekt për tu tallur. Me fjalë të tjera, ata kanë dështuar. Ata mund të përshkruhen si "dështakë". Po, a ka ndonjë alternativë për këtë? unë mendoj se tradita Perëndimore na jep një alternative të shkëlqyer.
Tragic art, as it developed in the theaters of ancient Greece, in the fifth century B.C., was essentially an art form devoted to tracing how people fail, and also according them a level of sympathy, which ordinary life would not necessarily accord them. A few years ago, I was thinking about this, and I went to "The Sunday Sport," a tabloid newspaper I don't recommend you start reading if you're not familiar with it already.
Dhe kjo është tragjedia. Arti tragjik, ashtu sic u zhvillua në teatrat antik grek, në shekullin e 5-të para Krishtit, ishte në thelb një formë arti përkushtuar gjetjes së si dështojnë njerëzit. Dhe sipas tyre, dhe të një farë simpatie. Simpati të cilën jeta e zakonshme nuk ia jep gjithmonë. Më kujtohet disa vjet më parë, po mendoja për tërë këtë. Dhe shkova të vizitoja "The Sunday Sport", një gazetë thashethemesh që nuk iu'a rekomandoj ta lexoni, nëse nuk e dini akoma se cfarë është.
(Laughter)
Vajta të flisja me ta
And I went to talk to them about certain of the great tragedies of Western art. I wanted to see how they would seize the bare bones of certain stories, if they came in as a news item at the news desk on a Saturday afternoon.
rreth tragjedive të mëdha të artit Perendimor. Dhe doja të shikoja se si do ti vlerësonin ata disa lloj historish nëse do paraqiteshin si lajme për ta
I mentioned Othello; they'd not heard of it but were fascinated.
në një të shtunë pasdrekë.
Kështu fola me ta rreth Otellos. Ata nuk kishin dëgjuar ndonjëherë për të por u mrekulluan nga historia.
(Laughter)
(Qeshje)
I asked them to write a headline for the story. They came up with "Love-Crazed Immigrant Kills Senator's Daughter." Splashed across the headline. I gave them the plotline of Madame Bovary. Again, a book they were enchanted to discover. And they wrote "Shopaholic Adulteress Swallows Arsenic After Credit Fraud."
Dhe i kerkova të shkruajnë një titull kryesor për historinë e Otellos. Përfunduan me "Emigranti i cmendur nga dashuria vret vajzën e senatorit" si titull për faqen kryesore. I dhashë një përmbledhje peër Madame Bovary. Një libër që ata, sërisht, ishin të mrekulluar të zbulonin. Dhe ata shkruan "Një e përdalë gëlltit arsenik pas një vjedhje kredie"
(Laughter)
(Qeshje)
And then my favorite -- they really do have a kind of genius of their own, these guys -- my favorite is Sophocles' Oedipus the King: "Sex With Mum Was Blinding."
Dhe më pas e preferuara ime. Jane me të vërtetë gjeni, keta djem. E preferuara im është Sofokliu "Mbreti Edip". Ata përfunduan me "Seksi me mamanë ishte verbues"
(Laughter)
(Qeshe)
(Applause)
(Duartrokitje)
In a way, if you like, at one end of the spectrum of sympathy, you've got the tabloid newspaper. At the other end of the spectrum, you've got tragedy and tragic art. And I suppose I'm arguing that we should learn a little bit about what's happening in tragic art. It would be insane to call Hamlet a loser. He is not a loser, though he has lost. And I think that is the message of tragedy to us, and why it's so very, very important, I think.
Në një farë mënyrë, në një ane të spektrumit të mbështetjes, ke gazeta thashethemesh. Në anën tjetër të spektrit ke tragjedinë dhe artin tragjik. Dhe mendoj se po diskutoj që ne duhet të mësojmë pak rreth asaj që ndodh në artin tragjik. Do të ishte cmenduri nëse do ta quanim Hamletin një dështak. Ai nuk është një dështak, edhe pse ka humbur. Mendoj se është një mesazh i tragjedisë për ne, që pse është kaq i rëndësishëm.
The other thing about modern society and why it causes this anxiety, is that we have nothing at its center that is non-human. We are the first society to be living in a world where we don't worship anything other than ourselves. We think very highly of ourselves, and so we should; we've put people on the Moon, done all sorts of extraordinary things. And so we tend to worship ourselves. Our heroes are human heroes.
Një tjetër karakteristikë e shoqërive moderne, dhe pse shkakton këtë ankth, është që ne nuk kemi asgjë në qendër të saj që nuk është humane. Ne jemi shoqëria e parë që jeton në këtë botë ku ne nuk adhurojmë askënd përvec vetes sonë. Ne e shikojmë veten shumë lart. Dhe ashtu duhet. Ne kemi dërguar njerez deri në hënë. Kemi bërë gjithë ato gjëra të jashtëzakonshme. Dhe prandaj kemi tendence të adhurojmë veten tonë.
That's a very new situation. Most other societies have had, right at their center, the worship of something transcendent: a god, a spirit, a natural force, the universe, whatever it is -- something else that is being worshiped. We've slightly lost the habit of doing that, which is, I think, why we're particularly drawn to nature. Not for the sake of our health, though it's often presented that way, but because it's an escape from the human anthill. It's an escape from our own competition, and our own dramas. And that's why we enjoy looking at glaciers and oceans, and contemplating the Earth from outside its perimeters, etc. We like to feel in contact with something that is non-human, and that is so deeply important to us.
Heronjtë tanë janë heronj njerëzorë. Kjo është një situatë e re. Shumica e shoqërive kanë patur në qendër të tyre adhurimin e dickaje të mbinatyrshme. Një Zot, një shpirt, një force natyrore, universi. Cfarëdo që të jetë, ishte dicka tjetër që adhurohej. Ne e kemi humbur pakëz zakonin e të bërit këtë. Që mendoj se ne jemi të ndikuar nga natyra. Jo për hir të shëndetit tonë, edhe pse prezantohet në këtë formë. Por sepse është një arratisje nga natyra njerëzore. Eshtë një arratisje nga forma jonë komplete dhe e dramave tona. Ja pse ne kenaqemi duke parë akullnajat dhe oqeanet, dhe duke vrojtuar Tokën nga perimetri i saj i jashtëm, etj. Na pëlqen të ndihemi në kontakt me dicka që nuk është njerëzore. Dhe është në brendësi shumë e rëndësishme për ne.
What I think I've been talking about really is success and failure. And one of the interesting things about success is that we think we know what it means. If I said that there's somebody behind the screen who's very successful, certain ideas would immediately come to mind. You'd think that person might have made a lot of money, achieved renown in some field. My own theory of success -- I'm somebody who's very interested in success, I really want to be successful, always thinking, how can I be more successful? But as I get older, I'm also very nuanced about what that word "success" might mean.
Ajo që po flas është suksesi dhe dështimi. Dhe dicka interesante mbi suksesin është se ne mendojmë që ne e dimë kuptimin e tij. Nëse do t'ju thoja që është dikush pas skene i cili është shumë i sukseshëm, menjëhere disa ide do t'ju vijnë në mendje. Ju do të mendoni që ai person do të ketë shumë para, ka pasur arritje në disa fusha. Teoria ime e suksesit, dhe unë jam dikush që jam shumë i interesuar për suksesin. Me të vërtetë dua të jem i sukseshëm. Gjithmonë mendoj. "Si mund të bëhem akoma më i suksesshëm?" Sa më shumë kalon koha, aq më shumë nuanca vë re në kuptimet e mundshme të fjalës "sukses".
Here's an insight that I've had about success: You can't be successful at everything. We hear a lot of talk about work-life balance. Nonsense. You can't have it all. You can't. So any vision of success has to admit what it's losing out on, where the element of loss is. And I think any wise life will accept, as I say, that there is going to be an element where we're not succeeding.
T'ju jap mendim tim që unë kam rreth suksesit. Nuk mund të jesh i sukseshëm në gjithcka. Dëgjojmë shumë për balancën punë-jetë. Pa kuptim. S'mund ti kesh të gjitha. S'mundesh. Kështu cdo perceptim i suksesit duhet të pranojë cfarë po humbet ndërkohë, ku ndodhet elementi humbje. Unë mendoj që cdo jetë inteligjente do të pranojë sic i quaj unë, që do ketë një element ku ne nuk jemi të sukseshëm.
And the thing about a successful life is that a lot of the time, our ideas of what it would mean to live successfully are not our own. They're sucked in from other people; chiefly, if you're a man, your father, and if you're a woman, your mother. Psychoanalysis has been drumming home this message for about 80 years. No one's quite listening hard enough, but I very much believe it's true.
Dhe cështja rreth jetës së sukseshme, është që shumicën e kohës, idetë tona se cfarë do të thotë të jetosh në mënyrë të sukseshme, nuk janë idetë tona. I kemi thithur nga njerëz të tjerë. Zakonisht, nëse je mashkull, babai yt. Dhe nëse je femër, nëna jote. Psikoanalistët e kanë dhënë këtë mesazh prej 80 vjetësh. Askush nuk i dëgjon me vëmendje. Por unë besoj që kjo është e vërtetë.
And we also suck in messages from everything from the television, to advertising, to marketing, etc. These are hugely powerful forces that define what we want and how we view ourselves. When we're told that banking is a very respectable profession, a lot of us want to go into banking. When banking is no longer so respectable, we lose interest in banking. We are highly open to suggestion.
Ne marrim e kopjojmë edhe mesazhe të tjera nga gjithcka, televizioni, reklamat, nga marketingu etj. Këto janë forca me fuqi të madhe që përcaktojnë cfarë ne duam, dhe si e shikojmë veten. Kur na thuhet që të punosh në bankë është një profesion shumë i respektuar shumë prej nesh duan të punojnë në banka. Kur puna në bankë nuk është më e respektuar, ne humbasim interesin. Ne jemi tepër të hapur ndaj sugjerimeve.
So what I want to argue for is not that we should give up on our ideas of success, but we should make sure that they are our own. We should focus in on our ideas, and make sure that we own them; that we are truly the authors of our own ambitions. Because it's bad enough not getting what you want, but it's even worse to have an idea of what it is you want, and find out, at the end of the journey, that it isn't, in fact, what you wanted all along.
Atë që dua të them, nuk është që ju duhet të hiqni dorë nga idetë tuaja për suksesin. Por që ne duhet të sigurohemi që këto janë tonat. Ne duhet të fokusohemi në idetë tona. Të sigurohemi që ne jemi pronarët e tyre, që ne jemi autorët e vërtetë të ambicieve tona. Eshtë keq kur nuk merr atë që do. Por është dhe më keq kur të kesh ide për atë që do, dhe të kuptosh në fund që nuk është, në fakt, ajo që ke dashur gjatë tërë kohës.
So, I'm going to end it there. But what I really want to stress is: by all means, success, yes. But let's accept the strangeness of some of our ideas. Let's probe away at our notions of success. Let's make sure our ideas of success are truly our own.
Do ta mbyll këtu. Ajo që dua të theksojë në cdo mënyrë është sukses. Por, le ti pranojmë cuditshmërinë e disa prej ideve tona. Le të zhbirojmë disa nga opinionet tona mbi suksesin. Le të sigurohemi që idetë e suksesit janë me të vërtetë tonat.
Thank you very much.
Shume faleminderit.
(Applause)
(Duartrokritje)
Chris Anderson: That was fascinating. But how do you reconcile this idea of it being bad to think of someone as a "loser," with the idea that a lot of people like, of seizing control of your life, and that a society that encourages that, perhaps has to have some winners and losers?
Chris Anderson: Kjo ishte magjepëse. Si ta pajtosh idenë që dikush të jetë -- të qënit keq të mendosh për dikë si dështak. me idenë që shumë njerëz kanë: të marrësh kontroll mbi jetën tende. Dhe një shoqëri që inkurajon këtë ndoshta duhet të ketë disa fitues dhe humbës.
Alain De Botton: Yes, I think it's merely the randomness of the winning and losing process that I want to stress, because the emphasis nowadays is so much on the justice of everything, and politicians always talk about justice. Now I'm a firm believer in justice, I just think that it's impossible. So we should do everything we can to pursue it, but we should always remember that whoever is facing us, whatever has happened in their lives, there will be a strong element of the haphazard. That's what I'm trying to leave room for; otherwise, it can get quite claustrophobic.
Alain De Botton: Po. Mendoj që është thjesht rastësia e procesit të fitimit dhe humbjes që dua të theksoj. Pasi theksi në ditët e sotme është kaq shumë mbi drejtësinë për gjithcka Dhe politikanët gjithmonë flasin për drejtësi. Unë jam besimtar i fortë në drejtësi. Thjesht mendoj që është e mundur. Kështu ne duhet të bëjmë gjithcka që mundemi, ne duhet të bëjmë gjithcka për ta arritur atë. Por në fund të ditës duhet të kujtojmë që kushdo që përballet me ne, cfarëdo t'u ketë ndodhur në jetën e tyre do ketë një element të fortë shansi. Dhe ky është elementi që duhet të marrim parasysh. Sepse ndryshe mund të ndihemi shumë ngushtë.
CA: I mean, do you believe that you can combine your kind of kinder, gentler philosophy of work with a successful economy? Or do you think that you can't, but it doesn't matter that much that we're putting too much emphasis on that?
Chris Anderson: Mendoni se mund të kombinosh këtë filozofi të punës të kendshme dhe më të butë me një ekonomi të sukseshme? Apo mendon që nuk është e mundur? Por nuk ka shumë rëndësi që po e theksojmë kaq shumë këtë pikë?
AB: The nightmare thought is that frightening people is the best way to get work out of them, and that somehow the crueler the environment, the more people will rise to the challenge. You want to think, who would you like as your ideal dad? And your ideal dad is somebody who is tough but gentle. And it's a very hard line to make. We need fathers, as it were, the exemplary father figures in society, avoiding the two extremes, which is the authoritarian disciplinarian on the one hand, and on the other, the lax, no-rules option.
Alain De Botton: Tmerri është që ti frikësosh njerëzit është mënyra më e mirë për ti bërë të punojnë. Dhe në një farë mënyrë sa më i pamëshirshëm është ambjenti aq më shumë njerëzit duan të përballen me këto sfida. Mendoni këtë, kë do të donit si babanë tuaj ideal? Dhe babai juaj ideal është dikush që është i rreptë por i butë. Dhe është vështirë ti ndash. Ne kemi nevojë për baballarë, bie fjala, figurat atërore ekzemplare në shoqëri që shmangin dy ekstremitetet. Që është autoritar, disiplinues nga një anë. Dhe nga ana tjetër, jo strikt, pa rregulla.
CA: Alain De Botton.
Chris Anderson: Alain De Botton.
AB: Thank you very much.
Alain de Botton: Shumë faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)