Εμένα αυτές οι κρίσεις σχετικά με τη σταδιοδρομία μου συνήθως με πιάνουν, αρκετά συχνά μάλιστα, τις Κυριακές το βράδυ, λίγο πριν πέσει ο ήλιος, τότε που εκείνο το χάσμα ανάμεσα στις ελπίδες μου και στην πραγματικότητά μου γίνεται τόσο επώδυνα μεγάλο που συνήθως καταλήγω να μουσκεύω με δάκρυα το μαξιλάρι.
For me they normally happen, these career crises, often, actually, on a Sunday evening, just as the sun is starting to set, and the gap between my hopes for myself and the reality of my life starts to diverge so painfully that I normally end up weeping into a pillow.
Τα λέω όλα αυτά, -- Τα λέω επειδή νομίζω ότι δεν είναι απλά και μόνο προσωπικό μου πρόβλημα. Ίσως πιστεύετε ότι κάνω λάθος. Εγώ, όμως, πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που στη ζωή μας συχνά παρεμβάλλονται κρίσεις καριέρας, στιγμές που αυτά για τα οποία είμαστε βέβαιοι -- για τη ζωή μας, για τις καριέρες μας -- έρχονται σε αντίθεση με την πραγματικότητα μ' έναν τρόπο απειλητικό.
I'm mentioning all this -- I'm mentioning all this because I think this is not merely a personal problem; you may think I'm wrong in this, but I think we live in an age when our lives are regularly punctuated by career crises, by moments when what we thought we knew -- about our lives, about our careers -- comes into contact with a threatening sort of reality.
Ίσως τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι ευκολότερο να ζει κανείς καλά. Ίσως είναι δυσκολότερο από κάθε άλλη φορά, να μένει ήρεμος, χωρίς το άγχος της επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Θα ήθελα τώρα, αν μου επιτρέπετε, να εξετάσω τους λόγους που ίσως μας προκαλούν αυτό το άγχος της επαγγελματικής μας σταδιοδρομίας. Τους λόγους που μας κάνουν θύματα αυτών των κρίσεων, καθώς μουσκεύουμε το μαξιλάρι μας με δάκρυα. Ένας απ' τους λόγους για τους οποίους ίσως υποφέρουμε είναι ότι μας περιβάλλουν άνθρωποι κενόδοξοι.
It's perhaps easier now than ever before to make a good living. It's perhaps harder than ever before to stay calm, to be free of career anxiety. I want to look now, if I may, at some of the reasons why we might be feeling anxiety about our careers. Why we might be victims of these career crises, as we're weeping softly into our pillows. One of the reasons why we might be suffering is that we are surrounded by snobs.
Λοιπόν, σας έχω, κατά κάποιο τρόπο, μερικά άσχημα νέα, ειδικά για όσους από σας έχουν έρθει στην Οξφόρδη απ' το εξωτερικό. Εδώ έχουμε σοβαρό πρόβλημα με τη κενοδοξία. Μερικές φορές άνθρωποι εκτός Ηνωμένου Βασιλείου φαντάζονται ότι ο σνομπισμός είναι καθαρά Βρετανικό φαινόμενο ταυτόσημο με επαύλεις και τίτλους ευγενείας. Τα άσχημα νέα είναι ότι αυτό δεν αληθεύει. Ο σνομπισμός είναι καθολικό φαινόμενο, είμαστε ένας παγκόσμιος οργανισμός, κι ο σνομπισμός είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Τι σημαίνει κενόδοξος; Κενόδοξος είναι οποιοσδήποτε αποσπά ένα μέρος της προσωπικότητάς σας και το χρησιμοποιεί για να κατασκευάσει μια πλήρη εικόνα του ποιος είστε. Αυτό είναι σνομπισμός.
In a way, I've got some bad news, particularly to anybody who's come to Oxford from abroad. There's a real problem with snobbery, because sometimes people from outside the U.K. imagine that snobbery is a distinctively U.K. phenomenon, fixated on country houses and titles. The bad news is that's not true. Snobbery is a global phenomenon; we are a global organization, this is a global phenomenon. What is a snob? A snob is anybody who takes a small part of you, and uses that to come to a complete vision of who you are. That is snobbery.
Το κυρίαρχο είδος σνομπισμού στην εποχή μας έχει να κάνει με το επάγγελμά μας. Το αντιμετωπίζετε στα πάρτι, μέσα σε λίγα λεπτά, όταν σας κάνουν την κλασσική ερώτηση-σφραγίδα, χαρακτηριστική των αρχών του 21ου αιώνα, «Τι δουλειά κάνετε;» Και ανάλογα με την απάντηση, κάποιοι είτε δε μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους για τη γνωριμία, είτε κοιτάνε το ρολόι τους ψάχνοντας μια δικαιολογία για να αποχωρήσουν.
The dominant kind of snobbery that exists nowadays is job snobbery. You encounter it within minutes at a party, when you get asked that famous iconic question of the early 21st century, "What do you do?" According to how you answer that question, people are either incredibly delighted to see you, or look at their watch and make their excuses.
(Γέλια)
(Laughter)
Στον αντίποδα τώρα του σνομπ βρίσκεται η μαμά σας.
Now, the opposite of a snob is your mother.
(Γέλια)
(Laughter)
Όχι ντε και καλά η δική σας μαμά, ή η δική μου. Αλλά, κατά κάποιον τρόπο, η ιδανική μάνα. Κάποιος δηλαδή που δε νοιάζεται για τα επιτεύγματά σας. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι η μάνα μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν έναν πολύ αυστηρό συσχετισμό μεταξύ του πόσο χρόνο, κι αν θέλετε, πόση αγάπη, όχι έρωτα, αν κι εδώ κάτι ίσως υπάρχει, αλλά πόση αγάπη γενικά, πόσο σεβασμό, είναι διατεθειμένοι να μας παραχωρήσουν, τα οποία καθορίζονται από τη θέση μας στην κοινωνική ιεραρχία.
Not necessarily your mother, or indeed mine, but, as it were, the ideal mother, somebody who doesn't care about your achievements. Unfortunately, most people are not our mothers. Most people make a strict correlation between how much time, and if you like, love -- not romantic love, though that may be something -- but love in general, respect -- they are willing to accord us, that will be strictly defined by our position in the social hierarchy.
Αυτός είναι ο λόγος που δίνουμε τόσο μεγάλη σημασία στην καριέρα μας. και αρχίζουμε να δίνουμε τόσο μεγάλη σημασία στα υλικά αγαθά. Ακούμε συχνά πως ζούμε σε μια πολύ υλιστική εποχή, πως είμαστε όλοι άπληστοι. Εγώ δε νομίζω ότι είμαστε τόσο πεζοί. Νομίζω ότι ζούμε σε μια κοινωνία που απλά συναρτά τη συναισθηματική πλήρωση με την απόκτηση υλικών αγαθών. Δεν είναι τα υλικά αγαθά που μας λείπουν. Χρειαζόμαστε συναισθηματική επιβράβευση. Αυτός είναι ένας νέος τρόπος θεώρησης των ειδών πολυτελείας. Την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον να οδηγεί μια Φεράρι μη σκεφτείτε, «Να ένας άπληστος άνθρωπος». Σκεφτείτε, «Να κάποιος εξαιρετικά ευάλωτος, κάποιος που του λείπει αγάπη».
And that's a lot of the reason why we care so much about our careers and indeed start caring so much about material goods. You know, we're often told that we live in very materialistic times, that we're all greedy people. I don't think we are particularly materialistic. I think we live in a society which has simply pegged certain emotional rewards to the acquisition of material goods. It's not the material goods we want; it's the rewards we want. It's a new way of looking at luxury goods. The next time you see somebody driving a Ferrari, don't think, "This is somebody who's greedy." Think, "This is somebody who is incredibly vulnerable and in need of love."
(Γέλια)
(Laughter)
Κοιτάξτε τον με συμπόνια, όχι με περιφρόνηση.
Feel sympathy, rather than contempt.
Υπάρχουν άλλοι λόγοι --
There are other reasons --
(Γέλια)
(Laughter)
Υπάρχουν άλλοι λόγοι που είναι ίσως δυσκολότερο πλέον να νιώθει κανείς ήρεμος. Ένας λόγος, και είναι παράδοξο επειδή συνδέεται με κάτι μάλλον ευχάριστο, είναι οι προσδοκίες που έχουμε σχετικά με την καριέρα μας. Ποτέ στο παρελθόν οι προσδοκίες δεν ήταν τόσο μεγάλες σχετικά με το πόσα μπορούν οι άνθρωποι να πετύχουν στη διάρκεια της ζωής τους. Ακούμε, από διάφορες πηγές, ότι οποιοσδήποτε μπορεί να πετύχει οτιδήποτε. Καταργήσαμε το σύστημα της κλειστής κοινωνικής ομάδας - της κάστας. Το σύστημα τώρα οποιοσδήποτε μπορεί να αναρριχηθεί σε όποια θέση επιθυμεί. Υπέροχη ιδέα. Συγχρόνως υπάρχει και μια αίσθηση ισότητας. Βασικά είμαστε όλοι ίσοι. Δεν υπάρχουν αυστηρά καθορισμένα είδη ιεραρχίας. Εδώ υπάρχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Το πρόβλημα αυτό, είναι ο φθόνος. Φθόνος - είναι πραγματικά λέξη ταμπού να την αναφέρει κανείς, αλλά αν υπάρχει ένα συναίσθημα που κυριαρχεί στη σύγχρονη κοινωνία, αυτό είναι ο φθόνος. Και συνδέεται με το πνεύμα ισότητας.
There are other reasons why it's perhaps harder now to feel calm than ever before. One of these, and it's paradoxical, because it's linked to something that's rather nice, is the hope we all have for our careers. Never before have expectations been so high about what human beings can achieve with their lifespan. We're told, from many sources, that anyone can achieve anything. We've done away with the caste system, we are now in a system where anyone can rise to any position they please. And it's a beautiful idea. Along with that is a kind of spirit of equality; we're all basically equal. There are no strictly defined hierarchies. There is one really big problem with this, and that problem is envy. Envy, it's a real taboo to mention envy, but if there's one dominant emotion in modern society, that is envy. And it's linked to the spirit of equality.
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω: Νομίζω ότι θα ήταν πολύ ασυνήθιστο κάποιος από εδώ, ή κάποιος που παρακολουθεί, να ένιωθε φθόνο για τη βασίλισσα της Αγγλίας. Παρόλο που είναι πολύ πιο πλούσια, από τον οποιονδήποτε από εσάς. Κι έχει κι ένα πολύ μεγάλο σπίτι. Ο λόγος που δε νιώθουμε ζήλια γι' αυτήν είναι απλά επειδή μας είναι τόσο απρόσιτη.
Let me explain. I think it would be very unusual for anyone here, or anyone watching, to be envious of the Queen of England. Even though she is much richer than any of you are, and she's got a very large house, the reason why we don't envy her is because she's too weird.
(Γέλια0
(Laughter)
Είναι απλά πολύ εκκεντρική. Δεν έχουμε σημεία επαφής μαζί της. Μιλάει παράξενα. Κατάγεται από αλλόκοτο τόπο. Επομένως δε μπορούμε να συσχετιστούμε μαζί της. Κι όταν νιώθεις ότι δεν σχετίζεσαι με κάποιον, δεν τον ζηλεύεις.
She's simply too strange. We can't relate to her, she speaks in a funny way, she comes from an odd place. So we can't relate to her, and when you can't relate to somebody, you don't envy them.
Όσο πιο κοντά βρίσκονται δύο άνθρωποι, σε ηλικία, σε καταγωγή, στη διαδικασία προσδιορισμού της ταυτότητας, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος φθόνου. Αυτός είναι, παρεμπιπτόντως, ο λόγος που δεν πρέπει ποτέ να πηγαίνετε σε συγκεντρώσεις αποφοίτων. Επειδή δεν υπάρχει πιο ισχυρό σημείο αναφοράς από ανθρώπους που πηγαίνατε μαζί σχολείο. Το πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας είναι ότι μετατρέπει όλο τον κόσμο σε σχολείο. Όλοι φοράνε τζιν, όλοι είναι ίδιοι. Ενώ δεν είναι. Υπάρχει λοιπόν μια αίσθηση ισότητας, συνδυασμένη με βαθιές ανισότητες - κάτι που μπορεί να επιφέρει έντονα αγχώδεις καταστάσεις.
The closer two people are -- in age, in background, in the process of identification -- the more there's a danger of envy, which is incidentally why none of you should ever go to a school reunion, because there is no stronger reference point than people one was at school with. The problem of modern society is it turns the whole world into a school. Everybody's wearing jeans, everybody's the same. And yet, they're not. So there's a spirit of equality combined with deep inequality, which can make for a very stressful situation.
Είναι μάλλον εξίσου απίθανο να γίνετε πλούσιοι και διάσημοι σαν τον Μπιλ Γκέϊτς, όσο απίθανο ήταν και το 17ο αιώνα, να ανέλθετε τις βαθμίδες της Γαλλικής αριστοκρατίας. Όμως το θέμα είναι ότι δεν νιώθουμε έτσι. Τα περιοδικά και άλλα μέσα ενημέρωσης δημιουργούν την αίσθηση ότι με δυναμισμό, με μερικές έξυπνες τεχνολογικές ιδέες, ένα γκαράζ, μπορείς κι εσύ να ξεκινήσεις κάτι σπουδαίο.
It's probably as unlikely that you would nowadays become as rich and famous as Bill Gates, as it was unlikely in the 17th century that you would accede to the ranks of the French aristocracy. But the point is, it doesn't feel that way. It's made to feel, by magazines and other media outlets, that if you've got energy, a few bright ideas about technology, a garage -- you, too, could start a major thing.
(Γέλια)
(Laughter)
Οι συνέπειες αυτού του προβλήματος γίνονται αισθητές στα βιβλιοπωλεία. Όταν πάτε σε κάποιο μεγάλο βιβλιοπωλείο και κοιτάξετε στο τμήμα βιβλίων αυτοβοήθειας, όπως κάνω κι εγώ μερικές φορές, αν αναλύσετε τα βιβλία αυτοβοήθειας που εκδίδονται στον κόσμο σήμερα, [θα δείτε ότι] υπάρχουν βασικά δυο ειδών βιβλία. Το πρώτο είδος σας λέει, "Μπορείς να το κάνεις! Μπορείς να το καταφέρεις! Όλα είναι δυνατά!" Το άλλο είδος βιβλίων σας λέει πώς να αντιμετωπίσετε αυτό που ευγενικά ονομάζουμε "χαμηλή αυτοεκτίμηση," ή αυτό που με αγένεια ονομάζουμε "να νιώθεις μηδενικό".
The consequences of this problem make themselves felt in bookshops. When you go to a large bookshop and look at the self-help sections, as I sometimes do -- if you analyze self-help books produced in the world today, there are basically two kinds. The first kind tells you, "You can do it! You can make it! Anything's possible!" The other kind tells you how to cope with what we politely call "low self-esteem," or impolitely call, "feeling very bad about yourself."
Υπάρχει μια πραγματική συσχέτιση, ένας πραγματικός συσχετισμός μεταξύ μιας κοινωνίας που λέει στους ανθρώπους ότι μπορούν να επιτύχουν οτιδήποτε, και της ύπαρξης της χαμηλής αυτοεκτίμησης. Αυτή είναι μια ακόμη περίπτωση που κάτι μάλλον θετικό μπορεί να καταλήξει να έχει άσχημες επιπτώσεις. Υπάρχει κι ένας άλλος λόγος για τον οποίο μπορεί να νιώθουμε μεγαλύτερη ανησυχία για την καριέρα μας, για την κοινωνική μας υπόσταση, σήμερα απ' ό,τι παλιότερα. Και συνδέεται ξανά με κάτι όμορφο. Κι αυτό το όμορφο πράγμα ονομάζεται αξιοκρατία.
There's a real correlation between a society that tells people that they can do anything, and the existence of low self-esteem. So that's another way in which something quite positive can have a nasty kickback. There is another reason why we might be feeling more anxious -- about our careers, about our status in the world today, than ever before. And it's, again, linked to something nice. And that nice thing is called meritocracy.
Προσέξτε ότι όλοι, όλοι οι πολιτικοί, αριστεροί και δεξιοί, συμφωνούν ότι η αξιοκρατία είναι κάτι υπέροχο, και ότι πρέπει όλοι να προσπαθούμε να κάνουμε τις κοινωνίες μας πραγματικά αξιοκρατικές. Αλλά ας δούμε τι σημαίνει αξιοκρατική κοινωνία. Αξιοκρατική κοινωνία είναι αυτή στην οποία αν έχεις ταλέντο και δυναμισμό και δεξιότητες, θα φτάσεις στην κορυφή, τίποτα δεν πρέπει να σε κρατάει πίσω. Υπέροχη σύλληψη. Το πρόβλημα είναι ότι αν πραγματικά πιστεύετε σε μια κοινωνία που αυτοί που αξίζει να φτάσουν στην κορυφή, πραγματικά το κάνουν, θα πρέπει επίσης, ως συνεπακόλουθο, και μάλιστα με πιο δυσάρεστα έντονο τρόπο, να πιστεύετε σε μια κοινωνία που και αυτοί που τους αξίζει να πάνε στον πάτο πάνε στον πάτο και μένουν εκεί. Με άλλα λόγια, η θέση σας στην κοινωνία δεν είναι κάτι τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα αξίας και κατάκτησης. Κι αυτό κάνει την αποτυχία μια πολύ πιο επώδυνη υπόθεση.
Everybody, all politicians on Left and Right, agree that meritocracy is a great thing, and we should all be trying to make our societies really, really meritocratic. In other words -- what is a meritocratic society? A meritocratic society is one in which, if you've got talent and energy and skill, you will get to the top, nothing should hold you back. It's a beautiful idea. The problem is, if you really believe in a society where those who merit to get to the top, get to the top, you'll also, by implication, and in a far more nasty way, believe in a society where those who deserve to get to the bottom also get to the bottom and stay there. In other words, your position in life comes to seem not accidental, but merited and deserved. And that makes failure seem much more crushing.
Ξέρετε, στην Αγγλία του μεσαίωνα, ένας πολύ φτωχός άνθρωπος χαρακτηριζόταν ως "άτυχος". Κυριολεκτικά, ήταν κάποιος που δεν είχε την ευλογία της καλής μοίρας - ένας άτυχος. Στις μέρες μας, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν συναντήσετε κάποιον που βρίσκεται στα κατάβαθα της κοινωνίας, μάλλον θα χαρακτηρισθεί, άσπλαχνα, ως "χαμένος." Υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του άτυχου και του ηττημένου, ενδεικτικό των 400 ετών της εξέλιξης της κοινωνίας και της εξέλιξης των πεποιθήσεών μας για το ποιος ευθύνεται για τη ζωή μας. Δεν είναι πλέον οι θεοί, αλλά εμείς. Εμείς είμαστε στη θέση του οδηγού.
You know, in the Middle Ages, in England, when you met a very poor person, that person would be described as an "unfortunate" -- literally, somebody who had not been blessed by fortune, an unfortunate. Nowadays, particularly in the United States, if you meet someone at the bottom of society, they may unkindly be described as a "loser." There's a real difference between an unfortunate and a loser, and that shows 400 years of evolution in society and our belief in who is responsible for our lives. It's no longer the gods, it's us. We're in the driving seat.
Αυτό είναι υπέροχο, εφ' όσον όλα πηγαίνουν καλά, και συντριπτικό στην αντίθετη περίπτωση. Συντριπτικό επειδή οδηγεί, στις χειρότερες των περιπτώσεων, σύμφωνα με την ανάλυση ενός κοινωνιολόγου όπως του Έμιλ Ντέρκχαϊμ -- σε αυξημένα ποσοστά αυτοκτονιών. Γίνονται περισσότερες αυτοκτονίες στις αναπτυγμένες, ατομικιστικές χώρες απ' ό,τι σε οποιαδήποτε άλλα μέρη της οικουμένης. Μερικοί από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι ότι οι άνθρωποι εκλαμβάνουν αυτό που τους συμβαίνει, εντελώς προσωπικά. Τους ανήκει η επιτυχία τους. Αλλά τους ανήκει επίσης και η αποτυχία τους.
That's exhilarating if you're doing well, and very crushing if you're not. It leads, in the worst cases -- in the analysis of a sociologist like Emil Durkheim -- it leads to increased rates of suicide. There are more suicides in developed, individualistic countries than in any other part of the world. And some of the reason for that is that people take what happens to them extremely personally -- they own their success, but they also own their failure.
Υπάρχει ανακούφιση, έστω από μερικές, πιεστικές καταστάσεις, που μόλις ανέφερα; Νομίζω πως η απάντηση είναι 'Ναι.' Θα ήθελα να αναφερθώ σε μερικές. Ας πάρουμε την αξιοκρατία. Την ιδέα ότι ο καθένας με την αξία του φτάνει εκεί που φτάνει. Νομίζω πως αυτή η άποψη είναι παράλογη, εντελώς παράλογη. Θα υποστηρίξω οποιονδήποτε πολιτικό στην αριστερά ή στη δεξιά, με, έστω, κάποιου είδους αξιοκρατική άποψη της προκοπής. Είμαι υπέρ της αξιοκρατίας, τέρμα. Αλλά πιστεύω ότι είναι παραφροσύνη να πιστεύει κανείς ότι θα φτάσουμε ποτέ σε μια κοινωνία γνήσια αξιοκρατική. Είναι απραγματοποίητο όνειρο.
Is there any relief from some of these pressures that I've been outlining? I think there is. I just want to turn to a few of them. Let's take meritocracy. This idea that everybody deserves to get where they get to, I think it's a crazy idea, completely crazy. I will support any politician of Left and Right, with any halfway-decent meritocratic idea; I am a meritocrat in that sense. But I think it's insane to believe that we will ever make a society that is genuinely meritocratic; it's an impossible dream.
Η άποψη, δηλαδή, ότι θα φτιάξουμε μια κοινωνία όπου κυριολεκτικά θα υπάρχει διαβάθμιση για όλους, οι καλοί στην κορυφή και οι κακοί στον πάτο, όπου όλα θα γίνονται όπως πρέπει, είναι κάτι αδύνατο. Επειδή, απλά, υπεισέρχονται πάρα πολλοί τυχαίοι παράγοντες. Ατυχήματα, ατυχήματα στην κύηση, ή αν πέσει κάτι στο κεφάλι σου, αρρώστιες, κλπ. Η διαβάθμιση είναι αδύνατη. Ποτέ δε θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε σωστά τα άτομα.
The idea that we will make a society where literally everybody is graded, the good at the top, bad at the bottom, exactly done as it should be, is impossible. There are simply too many random factors: accidents, accidents of birth, accidents of things dropping on people's heads, illnesses, etc. We will never get to grade them, never get to grade people as they should.
Μου αρέσει ιδιαίτερα μια υπέροχη περικοπή του Αγ. Αυγουστίνου στο "Η Πόλη του Θεού," όπου λέει, "Είναι αμαρτία να κρίνεις κάποιον από το αξίωμά του." Με σύγχρονους όρους αυτό θα σήμαινε, ότι είναι σφάλμα να κρίνεις σε ποιους θα μιλάς ανάλογα με την επαγγελματική τους κάρτα. Δε θα πρέπει να μετράει η θέση τους. Σύμφωνα με τον Αγ. Αυγουστίνο, μόνο ο Θεός μπορεί να βάλει κάποιον στη θέση που του αρμόζει. Και θα το κάνει αυτό την Ημέρα της Κρίσεως με αγγέλους και σάλπιγγες, και θα ανοίξουν οι ουρανοί. Παράλογη άποψη, αν είστε απαλλαγμένος από θρησκευτικές επιρροές όπως εγώ. Υπάρχει κάτι πολύτιμο σ' αυτή την άποψη παρ' όλα αυτά.
I'm drawn to a lovely quote by St. Augustine in "The City of God," where he says, "It's a sin to judge any man by his post." In modern English that would mean it's a sin to come to any view of who you should talk to, dependent on their business card. It's not the post that should count. According to St. Augustine, only God can really put everybody in their place; he's going to do that on the Day of Judgment, with angels and trumpets, and the skies will open. Insane idea, if you're a secularist person, like me. But something very valuable in that idea, nevertheless.
Με άλλα λόγια, κάνε κράτει στις κρίσεις σου για τους ανθρώπους. Δεν είναι βέβαιο ότι γνωρίζουμε την πραγματική αξία κάποιου ανθρώπου. Η πραγματική αξία κάποιου, μας είναι άγνωστη. Και καλό είναι να μη συμπεριφερόμαστε σαν να ήταν γνωστή. Υπάρχει πάντως ένα βάλσαμο παρηγοριάς για όλο αυτό. Όποτε σκεφτόμαστε την αποτυχία στη ζωή, γενικά την αποτυχία, ένας απ΄ τους λόγους που μας προκαλείται φόβος δεν είναι μόνο η απώλεια εισοδήματος ή απώλεια του γοήτρου μας. Αυτό που μας φοβίζει είναι η αρνητική κρίση των άλλων και η χλεύη - υπαρκτά και τα δύο.
In other words, hold your horses when you're coming to judge people. You don't necessarily know what someone's true value is. That is an unknown part of them, and we shouldn't behave as though it is known. There is another source of solace and comfort for all this. When we think about failing in life, when we think about failure, one of the reasons why we fear failing is not just a loss of income, a loss of status. What we fear is the judgment and ridicule of others. And it exists.
Ξέρετε, το κύριο μέσο χλευασμού σήμερα είναι ο τύπος. Αν ανοίξετε την εφημερίδα οποιαδήποτε μέρα της βδομάδας, θα δείτε να βρίθει από τα ονόματα ανθρώπων που έχουν διαλύσει τη ζωή τους. Είτε πήγαν στο κρεβάτι με λάθος άτομο, είτε πήραν λάθος ουσίες, είτε ψήφισαν λάθος νόμο. Οτιδήποτε κι αν είν' αυτό. Επομένως, είναι κατάλληλοι για χλευασμό. Με άλλα λόγια είναι αποτυχημένοι. Και η ρετσινιά είναι "χαμένος." Υπάρχει διέξοδος απ΄αυτή την κατάσταση; Πιστεύω πως ο Δυτικός πολιτισμός μας δείχνει έναν υπέροχο δρόμο διεξόδου - το αρχαίο δράμα.
The number one organ of ridicule, nowadays, is the newspaper. If you open the newspaper any day of the week, it's full of people who've messed up their lives. They've slept with the wrong person, taken the wrong substance, passed the wrong piece of legislation -- whatever it is, and then are fit for ridicule. In other words, they have failed. And they are described as "losers." Now, is there any alternative to this? I think the Western tradition shows us one glorious alternative, which is tragedy.
Η Τραγωδία, όπως αναπτύχθηκε στα θέατρα της Αρχαίας Ελλάδας, τον Πέμπτο Αιώνα π. Χ., ήταν κατ' αρχήν μια μορφή τέχνης που είχε σκοπό να εξερευνήσει το πώς οι άνθρωποι αποτυγχάνουν καθώς και να τους προστρέξει με κάποια αίσθηση συμπόνιας, κάτι που η ζωή δεν θα έκανε απαραίτητα. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που τα σκεφτόμουν όλα αυτά και πήγα να δω τους ανθρώπους της εφημερίδας "The Sunday Sport," μιας ταμπλόιντ εφημερίδας που δε σας συστήνω να αρχίσετε να διαβάζετε, εάν δεν την γνωρίζετε ήδη.
Tragic art, as it developed in the theaters of ancient Greece, in the fifth century B.C., was essentially an art form devoted to tracing how people fail, and also according them a level of sympathy, which ordinary life would not necessarily accord them. A few years ago, I was thinking about this, and I went to "The Sunday Sport," a tabloid newspaper I don't recommend you start reading if you're not familiar with it already.
(Γέλια)
(Laughter)
Πήγα να τους μιλήσω για κάποιες από τις μεγάλες τραγωδίες της Δυτικής τέχνης. Ήθελα να δω πώς θα αντιλαμβάνονταν τη βασική ιδέα κάποιων θεμάτων εάν έκαναν την εμφάνισή τους στο δελτίο ειδήσεων κάποιο Κυριακάτικο απόγευμα.
And I went to talk to them about certain of the great tragedies of Western art. I wanted to see how they would seize the bare bones of certain stories, if they came in as a news item at the news desk on a Saturday afternoon.
Ανέφερα τον Οθέλο. Δεν είχαν ακούσει τίποτα αλλά ενθουσιάστηκαν με την ιστορία.
I mentioned Othello; they'd not heard of it but were fascinated.
(Γέλια)
(Laughter)
Τους ζήτησα λοιπόν να γράψουν τον τίτλο του άρθρου για τον Οθέλο. Ο τίτλος που σκέφτηκαν ήταν «Τρελαμένος από Έρωτα Μετανάστης Σκοτώνει την Κόρη Συγκλητικού» φαρδιά-πλατιά στο πάνω μέρος της σελίδας. Τους είπα την πλοκή του Μαντάμ Μποβαρύ. Ενθουσιάστηκαν ακόμα μια φορά με την ανακάλυψη του βιβλίου. Έγραψαν: «Μοιχαλίδα Μανιακή με τα Ψώνια Παίρνει Αρσενικό μετά από Οικονομική Απάτη»
I asked them to write a headline for the story. They came up with "Love-Crazed Immigrant Kills Senator's Daughter." Splashed across the headline. I gave them the plotline of Madame Bovary. Again, a book they were enchanted to discover. And they wrote "Shopaholic Adulteress Swallows Arsenic After Credit Fraud."
(Γέλια)
(Laughter)
Και μετά έρχεται το αγαπημένο μου. Πραγματικά αυτοί οι τύποι διαθέτουν μια καταπληκτικά ιδιόρρυθμη ευφυΐα. Το αγαπημένο μου είναι ο «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή. «To Σεξ με τη Μαμά Οδηγεί σε Tύφλωση».
And then my favorite -- they really do have a kind of genius of their own, these guys -- my favorite is Sophocles' Oedipus the King: "Sex With Mum Was Blinding."
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κατά κάποιο τρόπο, αν θέλετε, από τη μια μεριά του φάσματος της συμπόνιας, υπάρχουν οι φυλλάδες. Και στο άλλο άκρο υπάρχει η τραγωδία και η τέχνη της τραγωδίας. Υποστηρίζω ότι καλό θα ήταν να μάθουμε ορισμένα πράγματα γι' αυτό που συμβαίνει στην τραγική τέχνη. Θα ήταν παλαβό να αποκαλέσουμε τον Άμλετ ηττημένο. Δεν είναι ηττημένος, μολονότι έχει χάσει. Και νομίζω πως αυτό είναι το μήνυμα που μας στέλνει η τραγωδία, καθώς και το γιατί είναι τόσο σημαντικό.
In a way, if you like, at one end of the spectrum of sympathy, you've got the tabloid newspaper. At the other end of the spectrum, you've got tragedy and tragic art. And I suppose I'm arguing that we should learn a little bit about what's happening in tragic art. It would be insane to call Hamlet a loser. He is not a loser, though he has lost. And I think that is the message of tragedy to us, and why it's so very, very important, I think.
Το άλλο σχετικά με τη σύγχρονη κοινωνία, και ο λόγος που προκαλείται το άγχος, είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην επικεντρώνεται στον άνθρωπο και τα ανθρώπινα. Είμαστε η πρώτη κοινωνία που ζει σ΄ έναν κόσμο όπου δεν λατρεύουμε τίποτα πέρα από τους εαυτούς μας. Έχουμε πολύ μεγάλη αυτοεκτίμηση. Και έτσι θα 'πρεπε. Στείλαμε ανθρώπους στη σελήνη. Έχουμε επιτύχει καταπληκτικά πράγματα. Τείνουμε να λατρεύουμε τον εαυτό μας. Οι ήρωές μας είναι άνθρωποι.
The other thing about modern society and why it causes this anxiety, is that we have nothing at its center that is non-human. We are the first society to be living in a world where we don't worship anything other than ourselves. We think very highly of ourselves, and so we should; we've put people on the Moon, done all sorts of extraordinary things. And so we tend to worship ourselves. Our heroes are human heroes.
Αυτή είναι μια πολύ νέα κατάσταση. Οι περισσότερες κοινωνίες είχαν στο επίκεντρό τους τη λατρεία κάποιου υπερβατικού πράγματος: κάποιου θεού, πνεύματος, φυσικής δύναμης, του σύμπαντος, ό, τι και να ήταν αυτό ήταν κάτι διαφορετικό που λατρευόταν. Εμείς την έχουμε χάσει κάπως αυτή τη συνήθεια. Αυτός είναι και ο λόγος, νομίζω, που μας ελκύει τόσο η φύση. Όχι για χάρη της υγείας μας, αν και συχνά έτσι παρουσιάζεται, αλλά επειδή έτσι δραπετεύουμε απ' την ανθρώπινη μυρμηγκοφωλιά. Δραπετεύουμε από τον ίδιο μας τον ανταγωνισμό, και από τις δικές μας δραματικές καταστάσεις. Αυτός είναι ο λόγος που μας αρέσει να κοιτάμε τους παγετώνες και τους ωκεανούς, και να ατενίζουμε τη γη εκτός των φυσικών της ορίων, κλπ. Μας αρέσει να νιώθουμε ότι είμαστε σε επαφή με κάτι που είναι πέρα από τα ανθρώπινα. Κι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για μας.
That's a very new situation. Most other societies have had, right at their center, the worship of something transcendent: a god, a spirit, a natural force, the universe, whatever it is -- something else that is being worshiped. We've slightly lost the habit of doing that, which is, I think, why we're particularly drawn to nature. Not for the sake of our health, though it's often presented that way, but because it's an escape from the human anthill. It's an escape from our own competition, and our own dramas. And that's why we enjoy looking at glaciers and oceans, and contemplating the Earth from outside its perimeters, etc. We like to feel in contact with something that is non-human, and that is so deeply important to us.
Νομίζω πως αυτό για το οποίο μιλάω είναι η επιτυχία και η αποτυχία. Και ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με την επιτυχία είναι ότι νομίζουμε πως ξέρουμε τι σημαίνει. Αν σας έλεγα ότι υπάρχει κάποιος πίσω από την οθόνη που είναι εξαιρετικά επιτυχημένος, αμέσως κάποια χαρακτηριστικά θα έρχονταν στου νου σας. Θα σκεφτόσασταν ότι ίσως αυτό το άτομο έχει βγάλει πολλά λεφτά, έχει διακριθεί σε κάποιον τομέα. Η δική μου θεωρία για την επιτυχία, και είμαι κάποιος που τον ενδιαφέρει πολύ η επιτυχία. Πραγματικά θέλω να επιτύχω. Σκέφτομαι συνεχώς, "Πώς μπορώ να γίνω πιο πετυχημένος;" Αλλά καθώς μεγαλώνω, πιάνω τον εαυτό μου να ξανασκέφτεται το νόημα της λέξης "επιτυχία".
What I think I've been talking about really is success and failure. And one of the interesting things about success is that we think we know what it means. If I said that there's somebody behind the screen who's very successful, certain ideas would immediately come to mind. You'd think that person might have made a lot of money, achieved renown in some field. My own theory of success -- I'm somebody who's very interested in success, I really want to be successful, always thinking, how can I be more successful? But as I get older, I'm also very nuanced about what that word "success" might mean.
Κι έχω φτάσει στο εξής συμπέρασμα σχετικά με την επιτυχία. Δεν είναι δυνατόν να είσαι επιτυχημένος σε όλα. Ακούμε πολλά σχετικά με την ισορροπία μεταξύ εργασίας και ζωής. Ανοησίες. Δε μπορείς να τα έχεις όλα. Αδύνατον. Άρα οποιοδήποτε όραμα επιτυχίας θα πρέπει να λαμβάνει υπ' όψιν ότι κάπου θα υπάρχει απώλεια, και ποιο είναι αυτό το στοιχείο. Και νομίζω ότι όποιος σκέφτεται σοφά για τη ζωή πρέπει να αποδεχθεί οτι πάντα θα υπάρχουν τομείς στους οποίους δε θα υπάρχει επιτυχία.
Here's an insight that I've had about success: You can't be successful at everything. We hear a lot of talk about work-life balance. Nonsense. You can't have it all. You can't. So any vision of success has to admit what it's losing out on, where the element of loss is. And I think any wise life will accept, as I say, that there is going to be an element where we're not succeeding.
Κάτι που θα πρέπει να ξέρουμε για την επιτυχημένη ζωή είναι ότι τις περισσότερες φορές, οι ιδέες μας για το τι είναι επιτυχημένη ζωή, δεν είναι δικές μας ιδέες. Τις έχουμε αντιγράψει από άλλους ανθρώπους. Κυρίως, για τους άνδρες, από τον πατέρα σας. Και για τις γυναίκες, από τη μητέρα σας. Η Ψυχανάλυση το λέει και το ξαναλέει εδώ και 80 χρόνια. Κανείς δε φαίνεται ν΄ ακούει με προσοχή. Εγώ πάντως πιστεύω πως είναι αλήθεια.
And the thing about a successful life is that a lot of the time, our ideas of what it would mean to live successfully are not our own. They're sucked in from other people; chiefly, if you're a man, your father, and if you're a woman, your mother. Psychoanalysis has been drumming home this message for about 80 years. No one's quite listening hard enough, but I very much believe it's true.
Ρουφάμε επίσης μηνύματα από παντού, απ΄την τηλεόραση, τις διαφημίσεις, το μάρκετινκ, κλπ. Αυτά τα μέσα ασκούν φοβερή επιρροή που καθορίζει το τι θέλουμε και τι άποψη έχουμε για τον εαυτό μας. Όταν μας λένε ότι το τραπεζικό επάγγελμα είναι επάγγελμα ευυπόληπτο, οι περισσότεροι από μας θέλουν να γίνουν τραπεζοϋπάλληλοι. Όταν χάσει την αίγλη του, χάνουμε κάθε ενδιαφέρον για το τραπεζικό επάγγελμα. Είμαστε εξαιρετικά ευάλωτοι στην υποβολή.
And we also suck in messages from everything from the television, to advertising, to marketing, etc. These are hugely powerful forces that define what we want and how we view ourselves. When we're told that banking is a very respectable profession, a lot of us want to go into banking. When banking is no longer so respectable, we lose interest in banking. We are highly open to suggestion.
Αυτό λοιπόν για το οποίο επιχειρηματολογώ δεν είναι να αρνηθούμε τις απόψεις μας σχετικά με την επιτυχία. Αλλά ότι πρέπει να βεβαιωθούμε ότι είναι οι δικές μας απόψεις. Θα πρέπει να εμβαθύνουμε στις απόψεις μας και να σιγουρευτούμε ότι μας ανήκουν, ότι είμαστε εμείς, πραγματικά εμείς, οι συγγραφείς των φιλοδοξιών μας. Επειδή είναι που είναι άσχημο να μην καταφέρνεις αυτό που θέλεις, αλλά είναι ακόμα χειρότερο να έχεις μια εικόνα αυτού που θέλεις, και να ανακαλύπτεις στο τέλος ότι δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελες.
So what I want to argue for is not that we should give up on our ideas of success, but we should make sure that they are our own. We should focus in on our ideas, and make sure that we own them; that we are truly the authors of our own ambitions. Because it's bad enough not getting what you want, but it's even worse to have an idea of what it is you want, and find out, at the end of the journey, that it isn't, in fact, what you wanted all along.
Θα βάλω λοιπόν τελεία εδώ. Αλλά κάτι που θέλω να τονίσω είναι το εξής: Επιτυχία; Ασφαλώς! Βεβαίως! Ναι! Αλλά ας αποδεχθούμε τον παραλογισμό μερικών απόψεών μας. Ας ψάξουμε περισσότερο τις απόψεις μας για την επιτυχία. Ας βεβαιωθούμε ότι αυτές οι απόψεις είναι πραγματικά οι δικές μας.
So, I'm going to end it there. But what I really want to stress is: by all means, success, yes. But let's accept the strangeness of some of our ideas. Let's probe away at our notions of success. Let's make sure our ideas of success are truly our own.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κρις Άντερσον: Συναρπαστικό. Πώς συνδυάζετε την ιδέα ότι κάποιος-- το ότι είναι άσχημο να θεωρείται κάποιος χαμένος, με το ότι πολλοί άνθρωποι αρέσκονται να ελέγχουν τις ζωές των άλλων. Και το ότι η κοινωνία που ενθαρρύνει κάτι τέτοιο ίσως φαίνεται να έχει ανάγκη από νικητές και ηττημένους.
Chris Anderson: That was fascinating. But how do you reconcile this idea of it being bad to think of someone as a "loser," with the idea that a lot of people like, of seizing control of your life, and that a society that encourages that, perhaps has to have some winners and losers?
Αλέν ντε Μποτόν: Ναι. Ήθελα απλώς να δώσω έμφαση στην τυχαιότητα, όσον αφορά τη νίκη και την απώλεια, πιστεύω. Επειδή στις μέρες μας δίνεται τόσο μεγάλη έμφαση στη δικαιοσύνη για τα πάντα. Οι πολιτικοί μιλάνε πάντα για δικαιοσύνη. Εγώ πιστεύω ακλόνητα στη δικαιοσύνη. Απλά σκέφτομαι ότι είναι κάτι αδύνατον. Άρα θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να την επιδιώκουμε. Αλλά σε τελική ανάλυση πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι με όποιον κι αν έχουμε να κάνουμε, και οτιδήποτε τους έχει συμβεί στη ζωή τους, θα υπάρχει πάντα έντονα το στοιχείο της τυχαιότητας. Και γι' αυτό αφήνω κάποια περιθώρια. Διότι διαφορετικά τα πράγματα μπορεί να γίνουν μάλλον κλειστοφοβικά.
Alain De Botton: Yes, I think it's merely the randomness of the winning and losing process that I want to stress, because the emphasis nowadays is so much on the justice of everything, and politicians always talk about justice. Now I'm a firm believer in justice, I just think that it's impossible. So we should do everything we can to pursue it, but we should always remember that whoever is facing us, whatever has happened in their lives, there will be a strong element of the haphazard. That's what I'm trying to leave room for; otherwise, it can get quite claustrophobic.
ΚΑ: Εννοώ πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει ένας συνδυασμός της καλοσυνάτης, πιο ήπιας φιλοσοφίας σας για την εργασία με μια επιτυχημένη οικονομία; Ή πιστεύετε ότι αυτό δε γίνεται; Ή ίσως δεν έχει και πολλή σημασία αν το τονίσουμε αυτό ή όχι;
CA: I mean, do you believe that you can combine your kind of kinder, gentler philosophy of work with a successful economy? Or do you think that you can't, but it doesn't matter that much that we're putting too much emphasis on that?
ΑΜ: Αυτό που είναι εφιαλτικό σαν σκέψη είναι ότι ο εκφοβισμός είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις τους ανθρώπους παραγωγικούς. Και ότι όσο πιο σκληρό είναι το (εργασιακό) περιβάλλον τόσο περισσότερο οι άνθρωποι θα ανταποκριθούν στις απαιτήσεις. Μπορεί κανείς να το σκεφτεί ως εξής: Πώς θα ήθελες να είναι ιδανικά ο πατέρας σου; Ιδανικά ο πατέρας σου είναι ζόρικος αλλά μειλίχιος άνθρωπος. Είναι πολύ δύσκολη η διακριτική γραμμή. Χρειαζόμαστε πατεράδες, ούτως ειπείν, παραδειγματικές πατρικές μορφές στην κοινωνία, που να απέχουν από τα άκρα. Δηλαδή από το αυταρχικό, δεσποτικό μοντέλο από τη μια και το χαλαρό, χωρίς κανόνες απ' την άλλη.
AB: The nightmare thought is that frightening people is the best way to get work out of them, and that somehow the crueler the environment, the more people will rise to the challenge. You want to think, who would you like as your ideal dad? And your ideal dad is somebody who is tough but gentle. And it's a very hard line to make. We need fathers, as it were, the exemplary father figures in society, avoiding the two extremes, which is the authoritarian disciplinarian on the one hand, and on the other, the lax, no-rules option.
ΚΑ: Ο Αλέν ντε Μποτόν.
CA: Alain De Botton.
ΑΜ: Σας ευχαριστώ πολύ.
AB: Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)