So on my way here, the passenger next to me and I had a very interesting conversation during my flight. He told me, "It seems like the United States has run out of jobs, because they're just making some up: cat psychologist, dog whisperer, tornado chaser."
På väg hit hade jag och min medpassagerare ett mycket intressant samtal under flygresan. Han sa, "Det verkar som om USA har fått slut på jobb, för nu hittar de helt enkelt på en del: kattpsykolog, hundviskare, orkanjägare."
A couple of seconds later, he asked me, "So what do you do?"
Några sekunder senare frågade han, "Så vad jobbar du med?"
And I was like, "Peacebuilder?" (Laughter)
Och jag sa, "Fredsbyggare?" (Skratt)
Every day, I work to amplify the voices of women and to highlight their experiences and their participation in peace processes and conflict resolution, and because of my work, I recognize that the only way to ensure the full participation of women globally is by reclaiming religion.
Jag arbetar varje dag för att förstärka kvinnors röster, belysa deras upplevelser och deras medverkan i fredsprocesser och konfliktlösning, och tack vare mitt jobb inser jag att det enda sättet att garantera globalt kvinnligt deltagande är att återta religionen.
Now, this matter is vitally important to me. As a young Muslim woman, I am very proud of my faith. It gives me the strength and conviction to do my work every day. It's the reason I can be here in front of you. But I can't overlook the damage that has been done in the name of religion, not just my own, but all of the world's major faiths. The misrepresentation and misuse and manipulation of religious scripture has influenced our social and cultural norms, our laws, our daily lives, to a point where we sometimes don't recognize it.
Detta är livsviktigt för mig. Som ung muslimsk kvinna är jag väldigt stolt över min tro. Den ger mig styrka och övertygelse att göra mitt jobb varje dag. Den är anledningen till att jag kan stå här framför er. Men jag kan inte förbise all skada som gjorts i religionens namn, inte bara min egen, men alla världens stora religioner. Förvanskningen, missbruket och manipulationen av heliga skrifter har påverkat våra sociala och kulturella normer, våra lagar, vårt vardagsliv, så mycket att vi ibland inte ser det.
My parents moved from Libya, North Africa, to Canada in the early 1980s, and I am the middle child of 11 children. Yes, 11. But growing up, I saw my parents, both religiously devout and spiritual people, pray and praise God for their blessings, namely me of course, but among others. (Laughter) They were kind and funny and patient, limitlessly patient, the kind of patience that having 11 kids forces you to have. And they were fair. I was never subjected to religion through a cultural lens. I was treated the same, the same was expected of me. I was never taught that God judged differently based on gender. And my parents' understanding of God as a merciful and beneficial friend and provider shaped the way I looked at the world.
Mina föräldrar flyttade från Libyen i Nordafrika till Kanada under tidigt 80-tal, jag är det mellersta barnet av 11. Ja, 11. När jag växte upp såg jag mina föräldrar, båda djupt religiösa och andliga personer, be och tacka Gud för alla gåvor, alltså jag förstås, men bland andra. (Skratt) De var snälla och roliga och tålmodiga, oändligt tålmodiga, sådär som man måste vara om man har 11 barn. Och de var rättvisa. Jag blev aldrig utsatt för religion genom en kulturlins. Jag behandlades lika, och lika förväntades av mig. Jag fick aldrig lära mig att Gud bedömer olika beroende på kön. Och mina föräldrars bild av Gud som en barmhärtig och välgörande vän och försörjare, formade mitt sätt att se på världen.
Now, of course, my upbringing had additional benefits. Being one of 11 children is Diplomacy 101. (Laughter) To this day, I am asked where I went to school, like, "Did you go to Kennedy School of Government?" and I look at them and I'm like, "No, I went to the Murabit School of International Affairs." It's extremely exclusive. You would have to talk to my mom to get in. Lucky for you, she's here. But being one of 11 children and having 10 siblings teaches you a lot about power structures and alliances. It teaches you focus; you have to talk fast or say less, because you will always get cut off. It teaches you the importance of messaging. You have to ask questions in the right way to get the answers you know you want, and you have to say no in the right way to keep the peace.
Min uppfostran hade förstås andra fördelar också. Att vara ett av 11 barn är som en grundkurs i diplomati. (Skratt) Jag får fortfarande frågan om var jag gick i skolan, som, "Gick du på Kennedy School of Government?" och jag tittar på dem och säger, "Nej, jag gick på Murabit School of International Affairs." Den är väldigt exklusiv. Man måste prata med min mamma för att komma in. Lyckligtvis för er så är hon här. Men att vara ett av 11 barn och ha 10 syskon ger en hel del lärdom om maktstrukturer och allianser. Man lär sig fokus; tala fort eller säg mindre, för man blir alltid avbruten. Man lär sig vikten av budskap. Man måste ställa frågor på rätt sätt för att få de svar man vill ha, och säga nej på rätt sätt för att upprätthålla freden.
But the most important lesson I learned growing up was the importance of being at the table. When my mom's favorite lamp broke, I had to be there when she was trying to find out how and by who, because I had to defend myself, because if you're not, then the finger is pointed at you, and before you know it, you will be grounded. I am not speaking from experience, of course.
Men det viktigaste jag lärde mig under min uppväxt var vikten av att vara vid bordet. När min mammas favoritlampa gick sönder, var jag tvungen att vara där när hon skulle lista ut hur och vem som gjort det, jag var tvungen att försvara mig själv, för är man inte där, så pekas fingret mot en, och innan man vet ordet av, så har man utegångsförbud. Jag talar förstås inte av erfarenhet.
When I was 15 in 2005, I completed high school and I moved from Canada -- Saskatoon -- to Zawiya, my parents' hometown in Libya, a very traditional city. Mind you, I had only ever been to Libya before on vacation, and as a seven-year-old girl, it was magic. It was ice cream and trips to the beach and really excited relatives.
När jag var 15 år, 2005, slutade jag gymnasiet och flyttade från Kanada - Saskatoon - till Zawiya, mina föräldrars hemstad i Libyen, en väldigt traditionell stad. Kom ihåg, jag hade bara varit till Libyen på semester förut, och som sjuårig flicka var det magiskt. Det var glass och utflykter till stranden och uppspelta släktingar.
Turns out it's not the same as a 15-year-old young lady. I very quickly became introduced to the cultural aspect of religion. The words "haram" -- meaning religiously prohibited -- and "aib" -- meaning culturally inappropriate -- were exchanged carelessly, as if they meant the same thing and had the same consequences. And I found myself in conversation after conversation with classmates and colleagues, professors, friends, even relatives, beginning to question my own role and my own aspirations. And even with the foundation my parents had provided for me, I found myself questioning the role of women in my faith.
Det visade sig att det inte var samma sak för en 15-årig ung dam. Jag blev väldigt snabbt introducerad för den kulturella aspekten av religion. Orden "haram" - som betyder religiöst förbjudet - och "aib" - kulturellt opassande - utbyttes obetänksamt, som att de betydde samma sak och hade samma konsekvenser. Och jag fann mig själv i samtal efter samtal med klasskamrater, kollegor, lärare, vänner, till och med släktingar, där jag började ifrågasätta mina egna regler och min strävan. Och trots den grund mina föräldrar lagt åt mig, insåg jag att jag ifrågasatte kvinnans roll inom min tro.
So at the Murabit School of International Affairs, we go very heavy on the debate, and rule number one is do your research, so that's what I did, and it surprised me how easy it was to find women in my faith who were leaders, who were innovative, who were strong -- politically, economically, even militarily. Khadija financed the Islamic movement in its infancy. We wouldn't be here if it weren't for her. So why weren't we learning about her? Why weren't we learning about these women? Why were women being relegated to positions which predated the teachings of our faith? And why, if we are equal in the eyes of God, are we not equal in the eyes of men?
Så vid Murabit School of International Affairs, är vi mycket för debatter, och regel nummer ett är: gör din research, så jag gjorde det, och det förvånade mig hur enkelt det var att hitta kvinnor inom min tro som var ledare, som var innovativa, som var starka - politiskt, ekonomiskt, till och med militärt. Khadija finansierade den islamiska rörelsen i dess början. Vi skulle inte vara här om det inte vore för henne. Så varför fick vi inte lära oss om henne? Varför lärde vi oss inte om dessa kvinnor? Varför degraderades kvinnor till positioner som fanns före det vi lär oss om vår tro? Och varför, om alla är lika i Guds ögon, är vi inte lika i människans ögon?
To me, it all came back to the lessons I had learned as a child. The decision maker, the person who gets to control the message, is sitting at the table, and unfortunately, in every single world faith, they are not women. Religious institutions are dominated by men and driven by male leadership, and they create policies in their likeness, and until we can change the system entirely, then we can't realistically expect to have full economic and political participation of women. Our foundation is broken. My mom actually says, you can't build a straight house on a crooked foundation.
För mig gick det tillbaka till det jag lärt mig som barn. Beslutsfattaren, den person som får kontrollera budskapet, sitter vid bordet, och tyvärr finns det inte någon enda världsreligion där de är kvinnor. Religiösa institutioner domineras av män och drivs av manligt ledarskap, de skapar riktlinjer för sin sort, och innan vi kan förändra systemet totalt, kan vi inte, realistiskt sett, förvänta oss fullt ekonomiskt och politiskt deltagande från kvinnor. Vårt fundament är trasigt. Min mamma sa faktiskt att man inte kan bygga ett rakt hus på en sned grund.
In 2011, the Libyan revolution broke out, and my family was on the front lines. And there's this amazing thing that happens in war, a cultural shift almost, very temporary. And it was the first time that I felt it was not only acceptable for me to be involved, but it was encouraged. It was demanded. Myself and other women had a seat at the table. We weren't holding hands or a medium. We were part of decision making. We were information sharing. We were crucial. And I wanted and needed for that change to be permanent.
2011 bröt den libyska revolutionen ut, och min familj var vid fronten. Det finns en häftig grej som händer i krig, en väldigt tillfällig kulturförskjutning. Det var första gången jag kände att det inte bara var accepterat för mig att vara inblandad, det uppmuntrades. Det krävdes. Jag och andra kvinnor hade en plats vid bordet. Vi höll inte handen eller medlade. Vi var en del av beslutsfattandet. Vi delade information. Vi var viktiga. Jag ville och behövde att förändringen skulle vara permanent.
Turns out, that's not that easy. It only took a few weeks before the women that I had previously worked with were returning back to their previous roles, and most of them were driven by words of encouragement from religious and political leaders, most of whom cited religious scripture as their defense. It's how they gained popular support for their opinions.
Det visade sig inte vara så enkelt. Det tog bara ett par veckor innan kvinnorna jag hade jobbat med återgick till sina gamla roller, och de flesta drevs av uppmuntrande ord från religiösa och politiska ledare, varav de flesta citerade heliga skrifter till sitt försvar. Det är så de får allmänt stöd för sina åsikter.
So initially, I focused on the economic and political empowerment of women. I thought that would lead to cultural and social change. It turns out, it does a little, but not a lot. I decided to use their defense as my offense, and I began to cite and highlight Islamic scripture as well.
I början fokuserade jag på att stärka kvinnor ekonomiskt och politiskt. Jag tänkte att det skulle leda till kulturell och social förändring. Det visade sig att det påverkar lite, men inte särskilt mycket. Jag beslutade mig för att använda deras försvar som mitt anfall,
In 2012 and 2013, my organization led the single largest and most widespread campaign in Libya. We entered homes and schools and universities, even mosques. We spoke to 50,000 people directly, and hundreds of thousands more through billboards and television commercials, radio commercials and posters.
och började också citera islams skrifter. 2012 och 2013 ledde min organisation den enskilt största och mest utbredda kampanjen i Libyen. Vi besökte hem, skolor, universitet, till och med moskéer. Vi talade direkt till 50 000 personer, och till hundratusentals fler genom reklam på skyltar och TV,
And you're probably wondering how a women's rights organization was able to do this in communities which had previously opposed our sheer existence. I used scripture. I used verses from the Quran and sayings of the Prophet, Hadiths, his sayings which are, for example, "The best of you is the best to their family." "Do not let your brother oppress another." For the first time, Friday sermons led by local community imams promoted the rights of women. They discussed taboo issues, like domestic violence. Policies were changed. In certain communities, we actually had to go as far as saying the International Human Rights Declaration, which you opposed because it wasn't written by religious scholars, well, those same principles are in our book. So really, the United Nations just copied us.
radioreklam och affischer. Och ni undrar säkert hur en kvinnorättsorganisation kunde göra detta i samhällen som tidigare hade motsatt sig vår blotta existens. Jag använde den heliga skriften. Jag använde verser ur Koranen och profetens ord, hadither, hans ord, till exempel, "De bästa av er är de som är bäst för sin familj." "Låt inte din broder underkuva någon annan." Och för första gången handlade fredagspredikan av lokala imamer om kvinnors rättigheter. De pratade om tabubelagda frågor som våld i hemmet. Riktlinjer förändrades. I vissa samhällen var vi tvungna att gå så långt som att säga att den internationella deklarationen om mänskliga rättigheter, som ni motsatte er eftersom den inte skrivits av religiöst lärda, samma principer finns i vår bok. FN kopierade faktiskt oss.
By changing the message, we were able to provide an alternative narrative which promoted the rights of women in Libya. It's something that has now been replicated internationally, and while I am not saying it's easy -- believe me, it's not. Liberals will say you're using religion and call you a bad conservative. Conservatives will call you a lot of colorful things. I've heard everything from, "Your parents must be extremely ashamed of you" -- false; they're my biggest fans -- to "You will not make it to your next birthday" -- again wrong, because I did. And I remain a very strong believer that women's rights and religion are not mutually exclusive. But we have to be at the table. We have to stop giving up our position, because by remaining silent, we allow for the continued persecution and abuse of women worldwide. By saying that we're going to fight for women's rights and fight extremism with bombs and warfare, we completely cripple local societies which need to address these issues so that they're sustainable.
Genom att förändra budskapet kunde vi erbjuda en ny skildring, som förespråkade kvinnors rätt i Libyen. Det är något som sedan har kopierats internationellt, och jag säger inte att det är enkelt, tro mig, det är det inte. Liberaler säger att man utnyttjar religion och säger att man är en ond konservativ. De konservativa kallar en för massor av målande saker. Jag har hört allt från, "Dina föräldrar måste skämmas väldigt mycket över dig" - fel; de är mina största fans - till, "Du överlever inte till din nästa födelsedag" - fel igen, för det gjorde jag. Och jag fortsätter ha en stark tro på att kvinnors rättigheter och religion inte utesluter varandra. Men vi måste vara vid bordet. Vi måste sluta ge upp vår plats, för genom att vara tysta tillåter vi den fortsatta förföljelsen och misshandeln av kvinnor i världen. Genom att säga att vi ska kämpa för kvinnors rättigheter och slåss mot extremism med bomber och krigföring, förlamar vi lokala samhällen som behöver ta itu med dessa frågor så att de blir hållbara.
It is not easy, challenging distorted religious messaging. You will have your fair share of insults and ridicule and threats. But we have to do it. We have no other option than to reclaim the message of human rights, the principles of our faith, not for us, not for the women in your families, not for the women in this room, not even for the women out there, but for societies that would be transformed with the participation of women. And the only way we can do that, our only option, is to be, and remain, at the table.
Det är inte enkelt att utmana förvanskade religiösa budskap. Man får sin beskärda del av förolämpningar, hån och hot. Men vi måste göra det. Vi har inget annat val än att återta budskapet om mänskliga rättigheter, grundsatserna i vår tro, inte för oss, inte för kvinnorna i era familjer, inte för kvinnorna i det här rummet, inte ens för kvinnorna där ute, utan för samhällen som skulle förändras av kvinnors deltagande. Och det enda sättet för oss att göra det, vårt enda alternativ, är att vara, och stanna kvar vid bordet.
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)