So on my way here, the passenger next to me and I had a very interesting conversation during my flight. He told me, "It seems like the United States has run out of jobs, because they're just making some up: cat psychologist, dog whisperer, tornado chaser."
In het vliegtuig op weg hier naartoe had ik een interessant gesprek met de passagier naast mij. Hij zei: "Het lijkt wel alsof er in de VS niet genoeg banen zijn, want ze verzinnen allerlei nieuwe functies: kattenpsycholoog, hondenfluisteraar, tornadojager."
A couple of seconds later, he asked me, "So what do you do?"
Even later vroeg hij aan mij: "Wat doe jij eigenlijk voor werk?"
And I was like, "Peacebuilder?" (Laughter)
En ik zei: "Vredestichter?" (Gelach)
Every day, I work to amplify the voices of women and to highlight their experiences and their participation in peace processes and conflict resolution, and because of my work, I recognize that the only way to ensure the full participation of women globally is by reclaiming religion.
In mijn dagelijks werk versterk ik de stem van vrouwen en benadruk ik hun ervaringen en hun deelname aan vredesprocessen en bij het oplossen van conflicten. Door mijn werk heb ik geleerd dat de enige manier om ervoor te zorgen dat vrouwen wereldwijd mee kunnen doen, is door het terugeisen van religie.
Now, this matter is vitally important to me. As a young Muslim woman, I am very proud of my faith. It gives me the strength and conviction to do my work every day. It's the reason I can be here in front of you. But I can't overlook the damage that has been done in the name of religion, not just my own, but all of the world's major faiths. The misrepresentation and misuse and manipulation of religious scripture has influenced our social and cultural norms, our laws, our daily lives, to a point where we sometimes don't recognize it.
Dit is van vitaal belang voor mij. Als jonge moslima ben ik trots op mijn geloof. Het geeft me de kracht en de overtuiging om elke dag mijn werk te doen. Het is de reden dat ik hier voor jullie kan staan. Maar ik kan niet om de schade heen die is aangericht in naam van religie, niet alleen in naam van mijn religie, maar van alle religies in de wereld. De misinterpretatie, het misbruik en de manipulatie van religieuze geschriften heeft grote invloed op onze sociale en culturele normen, op onze wetten, op ons dagelijks leven, zo erg zelfs, dat we soms onze godsdienst niet meer herkennen.
My parents moved from Libya, North Africa, to Canada in the early 1980s, and I am the middle child of 11 children. Yes, 11. But growing up, I saw my parents, both religiously devout and spiritual people, pray and praise God for their blessings, namely me of course, but among others. (Laughter) They were kind and funny and patient, limitlessly patient, the kind of patience that having 11 kids forces you to have. And they were fair. I was never subjected to religion through a cultural lens. I was treated the same, the same was expected of me. I was never taught that God judged differently based on gender. And my parents' understanding of God as a merciful and beneficial friend and provider shaped the way I looked at the world.
Mijn ouders zijn verhuisd van Libië, Noord-Afrika, naar Canada in het begin van de jaren tachtig. Ik ben de middelste van 11 kinderen. Ja, 11. Ik zag mijn ouders, beiden gelovige en spirituele mensen, bidden en God danken voor hun zegeningen, met name ik natuurlijk, maar er waren er meer. Zij waren lief en grappig en geduldig, oneindig geduldig, zoals je moet zijn als je 11 kinderen hebt. Ze waren rechtvaardig. Ik werd nooit onderworpen aan religie vanuit een cultureel gezichtspunt. Ik werd hetzelfde behandeld, van mij werd hetzelfde verwacht. Ik heb nooit geleerd dat God anders oordeelt op basis van geslacht. De manier waarop mijn ouders God zagen, als een barmhartige, behulpzame vriend, vormde de wijze waarop ik naar de wereld keek.
Now, of course, my upbringing had additional benefits. Being one of 11 children is Diplomacy 101. (Laughter) To this day, I am asked where I went to school, like, "Did you go to Kennedy School of Government?" and I look at them and I'm like, "No, I went to the Murabit School of International Affairs." It's extremely exclusive. You would have to talk to my mom to get in. Lucky for you, she's here. But being one of 11 children and having 10 siblings teaches you a lot about power structures and alliances. It teaches you focus; you have to talk fast or say less, because you will always get cut off. It teaches you the importance of messaging. You have to ask questions in the right way to get the answers you know you want, and you have to say no in the right way to keep the peace.
Natuurlijk had mijn opvoeding nog meer voordelen. Eén van de 11 zijn, is een basiscursus diplomatie. (Gelach) Nog steeds word ik gevraagd waar ik naar school ging. "Zat je op de Kennedy School of Government?" Dan zeg ik: "Nee, ik ging naar de Murabit School voor Internationale Betrekkingen." Het is enorm exclusief. Je moet met mijn moeder praten om erop te komen. Gelukkig is ze hier vandaag. Eén van de 11 zijn en 10 broertjes en zusjes hebben, leert je veel over machtsstructuren en bondgenootschappen. Het leert je scherpte; snel praten of minder zeggen, want je wordt altijd in de rede gevallen. Het leert je het belang van een boodschap. Je moet vragen op de juiste manier stellen om de antwoorden te krijgen die je wilt en je moet op de juiste manier nee zeggen om de vrede te bewaren.
But the most important lesson I learned growing up was the importance of being at the table. When my mom's favorite lamp broke, I had to be there when she was trying to find out how and by who, because I had to defend myself, because if you're not, then the finger is pointed at you, and before you know it, you will be grounded. I am not speaking from experience, of course.
Maar de belangrijkste les die ik leerde toen ik opgroeide, was het belang van aan tafel zitten. Als mijn moeders favoriete lamp brak, moest ik er zijn als zij wilde achterhalen hoe en wie dit gedaan had, want ik moest mezelf verdedigen. Als je dat niet doet, dan wordt er naar jou gewezen. Voordat je het weet, krijg je huisarrest. Ik spreek natuurlijk niet uit ervaring.
When I was 15 in 2005, I completed high school and I moved from Canada -- Saskatoon -- to Zawiya, my parents' hometown in Libya, a very traditional city. Mind you, I had only ever been to Libya before on vacation, and as a seven-year-old girl, it was magic. It was ice cream and trips to the beach and really excited relatives.
Toen ik 15 was, in 2005, maakte ik de middelbare school af en verhuisde van Canada, Saskatoon, naar Zawiya, de geboorteplaats van mijn ouders in Libië, een heel traditionele stad. Bedenk dat ik alleen maar in Libië op vakantie was geweest. Als zevenjarig meisje was het magisch. Het betekende tripjes naar het strand en ijsjes en enthousiaste familieleden.
Turns out it's not the same as a 15-year-old young lady. I very quickly became introduced to the cultural aspect of religion. The words "haram" -- meaning religiously prohibited -- and "aib" -- meaning culturally inappropriate -- were exchanged carelessly, as if they meant the same thing and had the same consequences. And I found myself in conversation after conversation with classmates and colleagues, professors, friends, even relatives, beginning to question my own role and my own aspirations. And even with the foundation my parents had provided for me, I found myself questioning the role of women in my faith.
Als 15-jarige jonge vrouw blijkt het heel anders te zijn. Ik maakte al snel kennis met het culturele aspect van godsdienst. De woorden 'haram' -- religieus verboden -- en 'aib' -- cultureel onfatsoenlijk -- werden slordig door elkaar gebruikt, alsof ze hetzelfde betekenden en dezelfde consequenties hadden. Tijdens de vele gesprekken met mijn klasgenoten, collega's, leraren, vrienden en zelfs familieleden, begon ik aan mijn eigen regels en ambities te twijfelen. Zelfs met de basis die mijn ouders voor mij gelegd hadden, begon ik te twijfelen over de rol van vrouwen in mijn geloof.
So at the Murabit School of International Affairs, we go very heavy on the debate, and rule number one is do your research, so that's what I did, and it surprised me how easy it was to find women in my faith who were leaders, who were innovative, who were strong -- politically, economically, even militarily. Khadija financed the Islamic movement in its infancy. We wouldn't be here if it weren't for her. So why weren't we learning about her? Why weren't we learning about these women? Why were women being relegated to positions which predated the teachings of our faith? And why, if we are equal in the eyes of God, are we not equal in the eyes of men?
Op de Murabit School voor Internationale Betrekkingen is debatteren erg belangrijk. Regel één is dat je je huiswerk moet doen. Dat deed ik. Ik was verbaasd hoe makkelijk het was om vrouwen te vinden in mijn geloof die leiders waren, die vernieuwend waren, die sterk waren -- op politiek, economisch en zelfs op militair gebied. Khadija financierde de Moslimbeweging, toen het in de kinderschoenen stond. We zouden hier niet zijn zonder haar. Waarom leerden we dan niet over haar? Waarom leerden we niets over deze vrouwen? Waarom werden vrouwen verbannen naar functies van vóór de geschriften van ons geloof? Waarom, als we in de ogen van God gelijk zijn, zijn we dat niet in de ogen van mannen?
To me, it all came back to the lessons I had learned as a child. The decision maker, the person who gets to control the message, is sitting at the table, and unfortunately, in every single world faith, they are not women. Religious institutions are dominated by men and driven by male leadership, and they create policies in their likeness, and until we can change the system entirely, then we can't realistically expect to have full economic and political participation of women. Our foundation is broken. My mom actually says, you can't build a straight house on a crooked foundation.
Voor mij kwam het allemaal neer op de lessen die ik als kind geleerd had. Degene die beslissingen neemt, degene die de boodschap controleert, zit aan tafel. En in elke wereldgodsdienst zijn dat helaas geen vrouwen. Religieuze instellingen worden gedomineerd door mannen en geleid door mannen. En zij maken beleid naar hun beeltenis. Zolang we het systeem niet grondig kunnen veranderen, kunnen we niet verwachten dat vrouwen, economisch en politiek gezien, volledig kunnen deelnemen. Onze basis is stuk. Mijn moeder zegt dat je geen recht huis kunt bouwen op een scheve fundering.
In 2011, the Libyan revolution broke out, and my family was on the front lines. And there's this amazing thing that happens in war, a cultural shift almost, very temporary. And it was the first time that I felt it was not only acceptable for me to be involved, but it was encouraged. It was demanded. Myself and other women had a seat at the table. We weren't holding hands or a medium. We were part of decision making. We were information sharing. We were crucial. And I wanted and needed for that change to be permanent.
In 2011 brak de Libische revolutie uit en mijn familie zat in de frontlinie. Tijdens een oorlog gebeurt er iets waanzinnigs. Bijna een culturele verschuiving, maar erg tijdelijk. Voor het eerst voelde ik dat het niet alleen werd geaccepteerd, maar zelfs aangemoedigd dat ik meedeed. Het werd geëist. Ik en andere vrouwen kregen een plek aan tafel. We hielden niet elkaars handen vast, we waren geen middel. We namen deel aan de besluitvorming. We deelden informatie. We waren cruciaal. Ik wilde en had het nodig dat deze verandering blijvend was.
Turns out, that's not that easy. It only took a few weeks before the women that I had previously worked with were returning back to their previous roles, and most of them were driven by words of encouragement from religious and political leaders, most of whom cited religious scripture as their defense. It's how they gained popular support for their opinions.
Dat blijkt niet zo eenvoudig te zijn. Al binnen een paar weken vielen de vrouwen met wie ik eerder gewerkt had, terug in hun eerdere rol. De meesten van hen werden hiertoe aangemoedigd door religieuze en politieke leiders, die veelal ter verdediging de heilige schriften citeerden. Zo wonnen ze het volk voor hun opvattingen.
So initially, I focused on the economic and political empowerment of women. I thought that would lead to cultural and social change. It turns out, it does a little, but not a lot. I decided to use their defense as my offense, and I began to cite and highlight Islamic scripture as well.
Eerst richtte ik me op het economisch en politieke versterken van vrouwen. Ik dacht dat het zou leiden tot culturele en sociale verandering. Het helpt wel een beetje, maar niet veel, zo blijkt. Ik besloot hun verdediging als mijn aanval te gebruiken. Ik begon ook de islamitische geschriften uit te lichten en te citeren.
In 2012 and 2013, my organization led the single largest and most widespread campaign in Libya. We entered homes and schools and universities, even mosques. We spoke to 50,000 people directly, and hundreds of thousands more through billboards and television commercials, radio commercials and posters.
In 2012 en 2013 leidde mijn organisatie de grootste en meest wijdverbreide campagne in Libië. We kwamen bij mensen thuis, op scholen en universiteiten, en zelfs in moskeeën. We spraken rechtstreeks met 50.000 mensen en met honderdduizenden via reclameborden, tv-reclames, radioreclames en posters.
And you're probably wondering how a women's rights organization was able to do this in communities which had previously opposed our sheer existence. I used scripture. I used verses from the Quran and sayings of the Prophet, Hadiths, his sayings which are, for example, "The best of you is the best to their family." "Do not let your brother oppress another." For the first time, Friday sermons led by local community imams promoted the rights of women. They discussed taboo issues, like domestic violence. Policies were changed. In certain communities, we actually had to go as far as saying the International Human Rights Declaration, which you opposed because it wasn't written by religious scholars, well, those same principles are in our book. So really, the United Nations just copied us.
Je vraagt je misschien af hoe een organisatie voor vrouwenrechten dit kon doen in gemeenschappen die eerder tegen ons bestaan waren. Ik gebruikte de Schrift. Ik gebruikte verzen uit de Koran en woorden van de Profeet, de Hadith, uitspraken als: "Het beste van jou is het beste voor hun familie." "Laat je broeder niet een ander onderdrukken." Voor het eerst tijdens de vrijdagspreek, voorgegaan door lokale imams, werden vrouwenrechten gepromoot. Ze stelden taboe-onderwerpen aan de kaak, zoals huiselijk geweld. Beleid werd veranderd. In sommige gemeenschappen, gingen we zelfs zo ver dat we zeiden dat de Verklaring van de Rechten van de Mens, waar jullie zo tegen waren omdat het niet door religieuze geleerden is geschreven, dat diezelfde principes in ons boek staan. Dus de Verenigde Naties hebben ons in feite gewoon gekopieerd.
By changing the message, we were able to provide an alternative narrative which promoted the rights of women in Libya. It's something that has now been replicated internationally, and while I am not saying it's easy -- believe me, it's not. Liberals will say you're using religion and call you a bad conservative. Conservatives will call you a lot of colorful things. I've heard everything from, "Your parents must be extremely ashamed of you" -- false; they're my biggest fans -- to "You will not make it to your next birthday" -- again wrong, because I did. And I remain a very strong believer that women's rights and religion are not mutually exclusive. But we have to be at the table. We have to stop giving up our position, because by remaining silent, we allow for the continued persecution and abuse of women worldwide. By saying that we're going to fight for women's rights and fight extremism with bombs and warfare, we completely cripple local societies which need to address these issues so that they're sustainable.
Door de boodschap te veranderen, konden we een alternatief bieden dat de rechten voor vrouwen in Libië promoot. Het wordt nu internationaal gekopieerd, waarmee ik niet zeg dat het makkelijk is, geloof me, dat is het niet. Liberalen zullen zeggen dat je religie gebruikt en een slechte conservatief bent. Conservatieven zullen je allerlei kleurrijke dingen toeroepen. Ik heb van alles gehoord, van "je ouders zullen zich voor je schamen" -- fout, ze zijn mijn grootste fans -- tot "je zult je volgende verjaardag niet halen" -- weer fout, want die haalde ik wel. Ik blijf sterk geloven dat vrouwenrechten en geloof elkaar niet uitsluiten. Maar we moeten aan tafel blijven. We mogen onze plek niet opgeven, want door te zwijgen laten we toe dat vrouwen wereldwijd vervolgd en mishandeld blijven worden. Door te zeggen dat we voor vrouwenrechten vechten en extremisme bestrijden met bommen en oorlog, verlammen we lokale gemeenschappen die deze zaken aan de kaak moeten stellen, opdat ze duurzaam worden.
It is not easy, challenging distorted religious messaging. You will have your fair share of insults and ridicule and threats. But we have to do it. We have no other option than to reclaim the message of human rights, the principles of our faith, not for us, not for the women in your families, not for the women in this room, not even for the women out there, but for societies that would be transformed with the participation of women. And the only way we can do that, our only option, is to be, and remain, at the table.
Het is niet makkelijk om de kromme religieuze boodschap uit te dagen. Je zult veel beledigingen, spot en bedreigingen te horen krijgen. Maar we moeten het doen. We kunnen niet anders dan de boodschap van mensenrechten terug te eisen, de principes van ons geloof. Niet voor onszelf, niet voor de vrouwen in jullie gezinnen, niet voor de vrouwen in deze zaal, zelfs niet voor vrouwen in het algemeen -- maar voor samenlevingen die getransformeerd kunnen worden door de participatie van vrouwen. De enige manier waarop we dat kunnen doen, onze enige optie, is om aan tafel te zitten en te blijven.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)