So on my way here, the passenger next to me and I had a very interesting conversation during my flight. He told me, "It seems like the United States has run out of jobs, because they're just making some up: cat psychologist, dog whisperer, tornado chaser."
Dalam perjalanan tadi, saya berbual dengan penumpang di sebelah saya mengenai satu perkara menarik sepanjang penerbangan saya. Katanya, "Nampaknya Amerika Syarikat telah ketandusan pekerjaan, kerana mereka mencipta sesetengah darinya; pakar psikologi kucing, pelatih anjing, pemburu ribut.
A couple of seconds later, he asked me, "So what do you do?"
seketika kemudian, beliau bertanya, "Apa pekerjaan anda? "
And I was like, "Peacebuilder?" (Laughter)
Saya berkata "Pembina Keamanan?" (ketawa)
Every day, I work to amplify the voices of women and to highlight their experiences and their participation in peace processes and conflict resolution, and because of my work, I recognize that the only way to ensure the full participation of women globally is by reclaiming religion.
Setiap hari, saya berusaha untuk mempertingkatkan suara wanita dan untuk menonjolkan pengalaman mereka dan juga penglibatan mereka dalam proses keamanan dan penyelesaian konflik, dan disebabkan oleh pekerjaan saya ini, saya mendapati hanya ada satu cara untuk pastikan penglibatan wanita, seluruh dunia ialah dengan menggunakan agama.
Now, this matter is vitally important to me. As a young Muslim woman, I am very proud of my faith. It gives me the strength and conviction to do my work every day. It's the reason I can be here in front of you. But I can't overlook the damage that has been done in the name of religion, not just my own, but all of the world's major faiths. The misrepresentation and misuse and manipulation of religious scripture has influenced our social and cultural norms, our laws, our daily lives, to a point where we sometimes don't recognize it.
Perkara ini merupakan sesuatu yang amat penting pada saya. Sebagai seorang wanita Muslim, saya amat berbangga dengan kepercayaan saya. Ia memberikan saya kekuatan dan keyakinan untuk meneruskan kerja-kerja seharian. Ia juga merupakan sebab saya berdiri di sini hari ini. Tetapi saya tidak boleh memandang remeh kemusnahan yang dilakukan atas nama agama, bukan sahaja oleh agama saya, malah kepercayaan utama di seluruh dunia. Gambaran yang salah dan penyalahgunaan serta manipulasi kitab keagamaan telah mempengaruhi norma sosial dan kebudayaan kita, undang-undang, kehidupan seharian, sehingga ke tahap kita tidak lagi mengenalinya.
My parents moved from Libya, North Africa, to Canada in the early 1980s, and I am the middle child of 11 children. Yes, 11. But growing up, I saw my parents, both religiously devout and spiritual people, pray and praise God for their blessings, namely me of course, but among others. (Laughter) They were kind and funny and patient, limitlessly patient, the kind of patience that having 11 kids forces you to have. And they were fair. I was never subjected to religion through a cultural lens. I was treated the same, the same was expected of me. I was never taught that God judged differently based on gender. And my parents' understanding of God as a merciful and beneficial friend and provider shaped the way I looked at the world.
Kedua ibubapa saya berpindah dari Libya, Afrika Utara, ke Kanada pada awal tahun 80-an, dan saya merupakan anak tengah dari 11 orang adik beradik. Ya benar, 11. Semakin dewasa, saya dapati ibubapa saya, kedua mereka amat mentaati agama, bersembahyang dan bersyukur atas rahmat yang diterima, salah satunya adalah saya, disamping perkara lain. (ketawa) Mereka baik dan lucu serta sabar orangnya, amat penyabar, tahap kesabaran dituntut dalam membesarkan 11 orang anak. Dan mereka bersikap adil. Saya tidak pernah diukur berdasarkan kanta budaya agama. Saya dilayan sama rata, saya juga diharap untuk berfikiran sama seperti itu. Saya tidak pernah diajar bahawa Tuhan menghakimi berdasarkan jantina. Dan pada kepercayaan mereka, Tuhan adalah maha mengasihani dan maha membantu serta pemberi dan ia telah membentuk pemahaman saya terhadap kehidupan ini.
Now, of course, my upbringing had additional benefits. Being one of 11 children is Diplomacy 101. (Laughter) To this day, I am asked where I went to school, like, "Did you go to Kennedy School of Government?" and I look at them and I'm like, "No, I went to the Murabit School of International Affairs." It's extremely exclusive. You would have to talk to my mom to get in. Lucky for you, she's here. But being one of 11 children and having 10 siblings teaches you a lot about power structures and alliances. It teaches you focus; you have to talk fast or say less, because you will always get cut off. It teaches you the importance of messaging. You have to ask questions in the right way to get the answers you know you want, and you have to say no in the right way to keep the peace.
Sudah tentu, bagaimana saya dibesarkan memberi saya kelebihan tambahan. Menjadi salah seorang dari 11 orang anak merupakan Diplomasi 101. (Ketawa) Sehingga sekarang, saya ditanya di mana saya mendapat pendidikan seperti, "Kennedy School of Government?" saya melihat mereka dan berkata, "Tidak, saya belajar di "Murabit School of International Affairs." Ianya amat eksklusif. Anda perlu bertanya kepada ibu saya untuk kemasukan ke situ. Nasib anda baik, ibu saya ada di sini. Tapi menjadi salah seorang dari 11 orang saudara dan mempunyai 10 adik-beradik mengajar anda banyak erti struktur kuasa dan sekutu. Ia mengajar fokus; bercakap pantas atau berkata sedikit, kerana anda akan seringkali di pintas. Ia juga mengajar erti menyampai pesanan yang betul. Anda perlu bertanya soalan yang betul untuk mendapat jawapan yang anda mahu, dan anda perlu tahu berkata tidak dengan cara yang betul demi mengekalkan keamanan.
But the most important lesson I learned growing up was the importance of being at the table. When my mom's favorite lamp broke, I had to be there when she was trying to find out how and by who, because I had to defend myself, because if you're not, then the finger is pointed at you, and before you know it, you will be grounded. I am not speaking from experience, of course.
Tetapi perkara yang paling penting saya belajar ke arah menjadi dewasa, adalah betapa pentingnya untuk terus kekal berada di meja. Apabila lampu kesayangan ibu pecah, saya harus berada di situ bila ibu mencari bagaimana dan perbuatan siapa, kerana saya perlu pertahankan diri sendiri kerana jika tidak, ibu pula akan mengesyaki saya, dalam sekelip mata saya akan dihukum tidak boleh keluar. Saya bukanlah bercakap melalui pengalaman saya,
When I was 15 in 2005, I completed high school and I moved from Canada -- Saskatoon -- to Zawiya, my parents' hometown in Libya, a very traditional city. Mind you, I had only ever been to Libya before on vacation, and as a seven-year-old girl, it was magic. It was ice cream and trips to the beach and really excited relatives.
Semasa saya berumur 15 tahun pada 2005, saya tamatkan sekolah dan berpindah dari Kanada -- Saskatoon -- ke Zawiya, kampung kedua ibubapa saya di Libya, satu bandar yang masih mengikut cara lama. Ingin saya kongsi dengan anda, saya cuma melawat Libya sekali sahaja untuk bercuti, sewaktu berusia tujuh tahun, ia adalah sesuatu yang luar biasa. Makan ais-krim dan pegi bersiar-siar di pantai dan bertemu saudara mara.
Turns out it's not the same as a 15-year-old young lady. I very quickly became introduced to the cultural aspect of religion. The words "haram" -- meaning religiously prohibited -- and "aib" -- meaning culturally inappropriate -- were exchanged carelessly, as if they meant the same thing and had the same consequences. And I found myself in conversation after conversation with classmates and colleagues, professors, friends, even relatives, beginning to question my own role and my own aspirations. And even with the foundation my parents had provided for me, I found myself questioning the role of women in my faith.
Rupanya, keadaan bertukar sama sekali apabila saya mencecah usia 15 tahun. Saya diperkenalkan dengan aspek budaya agama saya. Perkataan "Haram" -- bermaksud dilarang oleh agama -- dan "Aib" -- bermaksud tidak sesuai dari segi budaya -- digunakan tanpa mengambil berat maksudnya sebenar. seolah-olah ianya adalah perkara yang sama dan mempunyai kesan yang serupa. Dan banyak kali saya berbincang tentang perkara ini apabila rakan sekelas rakan sekolej, profesor, kawan, malah saudara saya, mula bertanya tentang peraturan saya serta aspirasi saya. Walaupun dengan adanya asas panduan dari kedua ibubapa saya, saya masih tercari-cari peranan wanita di kaca mata agama saya.
So at the Murabit School of International Affairs, we go very heavy on the debate, and rule number one is do your research, so that's what I did, and it surprised me how easy it was to find women in my faith who were leaders, who were innovative, who were strong -- politically, economically, even militarily. Khadija financed the Islamic movement in its infancy. We wouldn't be here if it weren't for her. So why weren't we learning about her? Why weren't we learning about these women? Why were women being relegated to positions which predated the teachings of our faith? And why, if we are equal in the eyes of God, are we not equal in the eyes of men?
Maka, di Murabit School of International Affairs, kami menitik beratkan perbahasan, peraturan utama adalah membuat kajian, dan itu jugalah yang saya lakukan, alangkah terkejut apabila saya dapati ianya amat mudah untuk mengenalpasti wanita dari kepercayaan saya yang merupakan pemimpin, yang inovatif, yang gagah -- dari segi politik, ekonomi malahan ketenteraan. Khadijah RA telah membiayai pergerakan Islam diperingkat awal. Kita semua tidak akan berada di sini jika bukan kerananya. Jadi, kenapa kita tidak mempelajari tentang beliau? Kenapa kita tidak mempelajari tentang wanita-wanita ini? Kenapakah wanita direndahkan ke posisi pada zaman sebelum ajaran kepercayaan kita? Dan kenapa, jika kita semua sama di sisi Tuhan, kenapa pula kita wanita tidak sama taraf di mata manusia?
To me, it all came back to the lessons I had learned as a child. The decision maker, the person who gets to control the message, is sitting at the table, and unfortunately, in every single world faith, they are not women. Religious institutions are dominated by men and driven by male leadership, and they create policies in their likeness, and until we can change the system entirely, then we can't realistically expect to have full economic and political participation of women. Our foundation is broken. My mom actually says, you can't build a straight house on a crooked foundation.
Pada saya, ia membawa kembali ke zaman sewaktu saya membesar. Pembuat keputusan, orang yang menguasai mesej yang disampaikan, perlu duduk di meja, dan alangkah sedihnya, di dalam setiap kepercayaan dunia, mereka bukanlah wanita. Institusi keagamaan didominasi oleh lelaki dan di teraju oleh kepimpinan lelaki, dan mereka mencipta polisi sesuka hati, Dan sehingga kita berupaya merubah sistem secara keseluruhan, realistiknya kita tidak boleh mengharapkan penyertaan penuh wanita dalam bidang ekonomi dan politik. Tapak asas kita telah musnah. Ibu berkata, kita tidak boleh bina rumah yang teguh atas asas yang tidak kukuh.
In 2011, the Libyan revolution broke out, and my family was on the front lines. And there's this amazing thing that happens in war, a cultural shift almost, very temporary. And it was the first time that I felt it was not only acceptable for me to be involved, but it was encouraged. It was demanded. Myself and other women had a seat at the table. We weren't holding hands or a medium. We were part of decision making. We were information sharing. We were crucial. And I wanted and needed for that change to be permanent.
Pada 2011, Revolusi Libya tercetus, dan keluarga saya berada di baris hadapan. Dan ada perkara yang menarik berlaku sewaktu peperangan, Seolah-olah perubahan budaya, yang bersifat terlalu sementara, Dan ia adalah pertama kali saya berasa bukan sahaja dibenarkan untuk terlibat malah digalakkan. Ia adalah dituntut. Saya dan wanita lain mempunyai tempat duduk di meja ini. Kami tidak berpegangan tangan atau menjadi perantara, Kami sebahagian dari pembuat keputusan. Kami berkongsi maklumat. Kami adalah kumpulan yang penting. Saya inginkan dan perlukan perubahan itu kekal.
Turns out, that's not that easy. It only took a few weeks before the women that I had previously worked with were returning back to their previous roles, and most of them were driven by words of encouragement from religious and political leaders, most of whom cited religious scripture as their defense. It's how they gained popular support for their opinions.
Rupa-rupanya, ia bukanlah semudah itu. Ia cuma mengambil masa beberapa minggu sahaja untuk wanita-wanita tersebut kembali ke peranan asal masing-masing, dan kebanyakan dari mereka didorong oleh kata-kata semangat dari ketua-ketua agama dan ketua-ketua politik, yang mana memetik ayat-ayat dari kitab agama sebagai perisai mereka. Ia merupakan cara mereka mendapat sokongan popular kepada pendapat mereka.
So initially, I focused on the economic and political empowerment of women. I thought that would lead to cultural and social change. It turns out, it does a little, but not a lot. I decided to use their defense as my offense, and I began to cite and highlight Islamic scripture as well.
Pada awalnya, saya tumpukan pemerkasaan wanita dalam ekonomi dan politik. Saya berasa ia dapat menjurus ke arah perubahan budaya dan sosial. Nampaknya, ianya berhasil dengan sedikit, tidak banyak. Saya mengambil keputusan untuk menjadikan pertahanan mereka sebagai senjata saya, Saya juga telah mula menggunakan ayat-ayat dari kitab Islam.
In 2012 and 2013, my organization led the single largest and most widespread campaign in Libya. We entered homes and schools and universities, even mosques. We spoke to 50,000 people directly, and hundreds of thousands more through billboards and television commercials, radio commercials and posters.
Pada 2012 dan 2013, organisasi saya memimpin kempen terbesar dan yang paling meluas di Libya. Kami melawat banyak rumah, sekolah dan universiti malah masjid. Kami bercakap dengan seramai 50,000 orang, dan beratus ribu lagi melalui papan iklan dan iklan melalui televisyen, iklan radio dan juga poster.
And you're probably wondering how a women's rights organization was able to do this in communities which had previously opposed our sheer existence. I used scripture. I used verses from the Quran and sayings of the Prophet, Hadiths, his sayings which are, for example, "The best of you is the best to their family." "Do not let your brother oppress another." For the first time, Friday sermons led by local community imams promoted the rights of women. They discussed taboo issues, like domestic violence. Policies were changed. In certain communities, we actually had to go as far as saying the International Human Rights Declaration, which you opposed because it wasn't written by religious scholars, well, those same principles are in our book. So really, the United Nations just copied us.
Anda mungkin tertanya bagaimana sebuah organisasi hak asasi wanita berupaya melakukannya sedangkan komuniti ini dulunya menolak kewujudan kami. Saya menggunakan kitab. Saya guna ayat-ayat dari Al-Quran dan kata-kata dari Nabi Muhammad. Hadith atau kata-kata baginda, contohnya, "Sebaik-baik kamu, adalah yang terbaik kepada keluarganya." "Jangan biarkan saudaramu menzalimi saudara yang lain." Untuk pertama kalinya, khutbah Jumaat yang dibaca oleh imam tempatan menggalakkan hak-hak wanita. Mereka membincangkan isu larangan, seperti keganasan rumahtangga. Polisi telah diubah. Di sesetengah komuniti, kita terpaksa berusaha sehingga menggunakan Deklarasi Hak Asasi Antarabangsa, yang anda tidak setujui kerana ia tidak ditulis oleh cendekiawan agama, walhal, pegangan tersebut juga terdapat di dalam kitab kami. Sebenarnya, Bangsa-Bangsa Bersatu hanya meniru prinsip kami.
By changing the message, we were able to provide an alternative narrative which promoted the rights of women in Libya. It's something that has now been replicated internationally, and while I am not saying it's easy -- believe me, it's not. Liberals will say you're using religion and call you a bad conservative. Conservatives will call you a lot of colorful things. I've heard everything from, "Your parents must be extremely ashamed of you" -- false; they're my biggest fans -- to "You will not make it to your next birthday" -- again wrong, because I did. And I remain a very strong believer that women's rights and religion are not mutually exclusive. But we have to be at the table. We have to stop giving up our position, because by remaining silent, we allow for the continued persecution and abuse of women worldwide. By saying that we're going to fight for women's rights and fight extremism with bombs and warfare, we completely cripple local societies which need to address these issues so that they're sustainable.
Dengan menukar pesanan, kami telah berupaya memberi naratif pilihan yang mana ianya menggalakkan hak asasi wanita di Libya. Ianya merupakan sesuatu yang kini direplikasi di seluruh dunia, saya tidak mengatakan bahawa ianya senang, percayalah, ianya tidak mudah. Kaum liberal akan menuduh anda menggunakan agama dan menggelar anda kolot. Pihak konservatif pula akan menggelar anda dengan berbagai nama. Saya telah menghadapi berbagai cacian dari "Pasti ibubapa kamu malu dengan kamu" -- salah; mereka merupakan peminat utama saya -- kepada "Kamu takkan sempat menyambut hari jadi kamu" -- sekali lagi salah, kerana saya sempat merayakannya. Dan saya tetap merupakan seorang yang berpendirian bahawa hak wanita dan agama bukanlah hak saling eksklusif. Tetapi kita harus kekal berada di meja. Kita harus berhenti dari bersikap menyerah kerana dengan berdiam diri, kita membenarkan penindasan, penganiayaan berterusan terhadap wanita seluruh dunia. Dengan berikrar untuk menegakkan hak wanita dan menentang ekstrimisme dengan bom dan peperangan, kita telah lumpuhkan komuniti tempatan yang sepatutnya membincangkan isu ini agar ianya dapat dipertahankan.
It is not easy, challenging distorted religious messaging. You will have your fair share of insults and ridicule and threats. But we have to do it. We have no other option than to reclaim the message of human rights, the principles of our faith, not for us, not for the women in your families, not for the women in this room, not even for the women out there, but for societies that would be transformed with the participation of women. And the only way we can do that, our only option, is to be, and remain, at the table.
Bukannya mudah untuk mencabar mesej keagamaan yang telah salah. Anda akan menempuh tohmahan, diperlekehkan dan menerima ugutan. Tetapi kita harus melakukannya. Kita tiada pilihan lain selain menegakkan kembali mesej hak asasi manusia, tunggak utama kepercayaan kita, bukan untuk kita, atau wanita dalam keluarga kita, bukan demi wanita di dalam dewan ini, tidak juga untuk wanita di luar sana, tetapi demi masyarakat yang akan berubah dengan penglibatan kaum wanita. Dan satu-satunya cara untuk mendapatkannya, satu-satunya pilihan yang kita ada, adalah dengan kekal berada di meja.
Thank you.
Terima kasih.
(Applause)
(Tepukan)