So on my way here, the passenger next to me and I had a very interesting conversation during my flight. He told me, "It seems like the United States has run out of jobs, because they're just making some up: cat psychologist, dog whisperer, tornado chaser."
בדרכי לכאן, הבחור שישב לידי ואני ניהלנו שיחה מעניינת מאוד במהלך הטיסה הוא אמר לי, "נדמה שנגמרו המשרות הפנויות בארה"ב, כי את חלקן פשוט ממציאים: פסיכולוג חתולים, לוחש לכלבים, רודף טורנדו."
A couple of seconds later, he asked me, "So what do you do?"
אחרי מספר שניות, הוא שאל אותי "אז במה את עוסקת?"
And I was like, "Peacebuilder?" (Laughter)
ועניתי, "בונת-שלום?" (צחוק בקהל)
Every day, I work to amplify the voices of women and to highlight their experiences and their participation in peace processes and conflict resolution, and because of my work, I recognize that the only way to ensure the full participation of women globally is by reclaiming religion.
כל יום אני עובדת כדי להגביר קולות של נשים ולהדגיש את חוויותיהן ואת השתתפותן בתהליכי שלום ופיתרון סכסוכים ובזכות עבודתי אני מאמינה שהדרך היחידה להבטיח את השתתפותן המלאה של נשים בסדר גודל עולמי היא ע"י תביעתה בחזרה של הדת.
Now, this matter is vitally important to me. As a young Muslim woman, I am very proud of my faith. It gives me the strength and conviction to do my work every day. It's the reason I can be here in front of you. But I can't overlook the damage that has been done in the name of religion, not just my own, but all of the world's major faiths. The misrepresentation and misuse and manipulation of religious scripture has influenced our social and cultural norms, our laws, our daily lives, to a point where we sometimes don't recognize it.
העניין הזה חשוב לי מאוד. בתור אישה מוסלמית צעירה אני גאה מאוד באמונתי היא נותנת לי את הכוח ואת הביטחון לעשות את עבודתי כל יום זו הסיבה שאני יכולה להיות פה היום, מולכם. אבל אני לא יכולה לפסוח על הנזק שנעשה בשם הדת לא רק בשם הדת שלי, אלא בשם כל האמונות הראשיות בעולם. סילוף, שימוש שגוי ומניפולציה של כתבי דת השפיעו על הנורמות החברתיות והתרבותיות שלנו על החוקים שלנו, על חיי היומיום שלנו עד כדי שלפעמים אנחנו לא מזהים את זה בכלל.
My parents moved from Libya, North Africa, to Canada in the early 1980s, and I am the middle child of 11 children. Yes, 11. But growing up, I saw my parents, both religiously devout and spiritual people, pray and praise God for their blessings, namely me of course, but among others. (Laughter) They were kind and funny and patient, limitlessly patient, the kind of patience that having 11 kids forces you to have. And they were fair. I was never subjected to religion through a cultural lens. I was treated the same, the same was expected of me. I was never taught that God judged differently based on gender. And my parents' understanding of God as a merciful and beneficial friend and provider shaped the way I looked at the world.
הוריי עברו מלוב, צפון אפריקה, לקנדה בשנות ה-80 המוקדמות. ואני "ילדת הסנדוויץ" מתוך 11 ילדים. כן, 11. אבל בזמן ילדותי, ראיתי את הוריי שניהם אדוקים באמונתם וברוחניותם, מתפללים ומהללים את אלוהים עבור ברכותיהם, בעיקר אני, כמובן. בין היתר. (צחוק בקהל) הם היו אדיבים ומצחיקים וסבלניים סבלניים עד אין-קץ, בעלי סוג סבלנות שהורים ל- 11 ילדים מוכרחים לפתח. והם היו הוגנים. מעולם לא נחשפתי לדת דרך היבט תרבותי. התייחסו אלי באופן שווה. וציפו ממני לאותם הדברים. אף פעם לא לימדו אותי שאלוהים שופט באופן שונה על בסיס מגדר. והבנתם של הוריי את אלוהים כחבר רחום וחנון וכמספק, עיצבה את הדרך בה התבוננתי בעולם.
Now, of course, my upbringing had additional benefits. Being one of 11 children is Diplomacy 101. (Laughter) To this day, I am asked where I went to school, like, "Did you go to Kennedy School of Government?" and I look at them and I'm like, "No, I went to the Murabit School of International Affairs." It's extremely exclusive. You would have to talk to my mom to get in. Lucky for you, she's here. But being one of 11 children and having 10 siblings teaches you a lot about power structures and alliances. It teaches you focus; you have to talk fast or say less, because you will always get cut off. It teaches you the importance of messaging. You have to ask questions in the right way to get the answers you know you want, and you have to say no in the right way to keep the peace.
מן הסתם, לחינוך שלי היו יתרונות נוספים. להיות אחת מ-11 ילדים זה כמו קורס בסיסי בדיפלומטיה. עד היום, שואלים אותי איפה למדתי, "למדת בבית הספר לממשל ע"ש קנדי?" ואני מסתכלת עליהם ועונה, "לא, למדתי בבית הספר ליחסים בין-לאומיים ע"ש "מוראביט" זה מוסד אקסקלוסיבי מאוד. תצטרכו לדבר עם אמא שלי כדי להתקבל. למזלכם, היא פה." להיות אחת מ-11 ילדים ולהיות בעלת 10 אחים ואחיות מלמד הרבה על מבני כוח ובריתות. זה מלמד אותך להתרכז, צריך לדבר מהר או להגיד פחות כי תמיד יקטעו אותך. זה מלמד אותך את החשיבות של העברת מסרים. יש לשאול את השאלות בדרך הנכונה כדי לקבל את התשובות הרצויות לך, ויש לסרב בדרך הנכונה כדי לשמור על השלום.
But the most important lesson I learned growing up was the importance of being at the table. When my mom's favorite lamp broke, I had to be there when she was trying to find out how and by who, because I had to defend myself, because if you're not, then the finger is pointed at you, and before you know it, you will be grounded. I am not speaking from experience, of course.
אבל הדבר החשוב ביותר שלמדתי בילדותי הוא החשיבות של להיות נוכח בשולחן. כשהמנורה האהובה על אמי נשברה הייתי צריכה להיות שם כשהיא ניסתה להבין איך היא נשברה וע"י מי, כי הייתי צריכה להגן על עצמי, כי אם אתה לא נוכח, האצבע המאשימה תכוון אליך. ולפני שתשים לב, תהיה מקורקע. אני לא מדברת מניסיון, כמובן.
When I was 15 in 2005, I completed high school and I moved from Canada -- Saskatoon -- to Zawiya, my parents' hometown in Libya, a very traditional city. Mind you, I had only ever been to Libya before on vacation, and as a seven-year-old girl, it was magic. It was ice cream and trips to the beach and really excited relatives.
כשהייתי בת 15 בשנת 2005, סיימתי את לימודי התיכון ועברתי מקנדה - ססקטון - לזאוויה, העיר בה הוריי התגוררו במקור בלוב, עיר מאוד מסורתית. שתדעו, לפני כן ביקרתי בלוב רק פעם אחת בחופשה, וכילדה בת 7, זה היה קסום. היתה גלידה, טיולים לחוף הים וקרובי משפחה נרגשים.
Turns out it's not the same as a 15-year-old young lady. I very quickly became introduced to the cultural aspect of religion. The words "haram" -- meaning religiously prohibited -- and "aib" -- meaning culturally inappropriate -- were exchanged carelessly, as if they meant the same thing and had the same consequences. And I found myself in conversation after conversation with classmates and colleagues, professors, friends, even relatives, beginning to question my own role and my own aspirations. And even with the foundation my parents had provided for me, I found myself questioning the role of women in my faith.
מסתבר, שזה לא אותו הדבר כבחורה צעירה בגיל 15. נחשפתי במהרה להיבט התרבותי של הדת. המילים "חרם" (שמשמעותה: "אסור ע"פ הדת") ו-"אייב" - (משמעותה: "לא נאות תרבותית") הוחלפו בלי משים, כאילו שמשמעותן היתה זהה והיו להן את אותן ההשלכות. מצאתי את עצמי בשיחה אחר שיחה עם חבריי לכיתה עם עמיתים, פרופסורים, חברים, אפילו עם קרובי משפחה, מתחילה להטיל ספק בתפקידיי ושאיפותיי. אפילו עם הבסיס שהוריי סיפקו לי, מצאתי את עצמי מהרהרת בתפקידן של נשים בדת שלי.
So at the Murabit School of International Affairs, we go very heavy on the debate, and rule number one is do your research, so that's what I did, and it surprised me how easy it was to find women in my faith who were leaders, who were innovative, who were strong -- politically, economically, even militarily. Khadija financed the Islamic movement in its infancy. We wouldn't be here if it weren't for her. So why weren't we learning about her? Why weren't we learning about these women? Why were women being relegated to positions which predated the teachings of our faith? And why, if we are equal in the eyes of God, are we not equal in the eyes of men?
בבית הספר "מוראביט" ליחסים בין לאומיים, אנו חזקים בתחום הוויכוח, וחוק מספק אחד הוא לחקור את הנושא, אז זה מה שעשיתי, והופתעתי לגלות כמה קל היה למצוא נשים בדת שלי, שהיו מנהיגות. שהיו חדשניות, שהיו חזקות - פוליטית, כלכלית, אפילו צבאית. חדיג'ה כלכלה את התנועה האיסלאמית כשהיתה התנועה בחיתוליה. לא היינו כאן אלמלא היא. אז למה לא למדנו עליה? למה לא למדנו על הנשים הללו? למה נשים הורדו בדרגה לתפקידים שקדמו את לימודי הדת שלנו? ולמה, אם אנחנו שווים בעיניי האל, אנחנו לא שוות בעיני גברים?
To me, it all came back to the lessons I had learned as a child. The decision maker, the person who gets to control the message, is sitting at the table, and unfortunately, in every single world faith, they are not women. Religious institutions are dominated by men and driven by male leadership, and they create policies in their likeness, and until we can change the system entirely, then we can't realistically expect to have full economic and political participation of women. Our foundation is broken. My mom actually says, you can't build a straight house on a crooked foundation.
מבחינתי, הכל התחבר לשיעורים שלמדתי כילדה. מקבל ההחלטות, האדם ששולט במסר, הוא זה שיושב בשולחן. ולמרבה הצער, בכל זרם דתי בעולם, היושבים בשולחן - אינן נשים. מוסדות דתיים נשלטים ע"י גברים ומובלים ע"י מנהיגות גברית. והם יוצרים מדיניות בדמותם, ועד שנוכל לשנות את המערכת בכללותה, לא נוכל לצפות באופן ריאלי להשתתפות כלכלית ופוליטית מלאה של נשים. הבסיס שלנו שבור. אמא שלי אומרת שאי אפשר לבנות בית ישר על יסודות עקומים.
In 2011, the Libyan revolution broke out, and my family was on the front lines. And there's this amazing thing that happens in war, a cultural shift almost, very temporary. And it was the first time that I felt it was not only acceptable for me to be involved, but it was encouraged. It was demanded. Myself and other women had a seat at the table. We weren't holding hands or a medium. We were part of decision making. We were information sharing. We were crucial. And I wanted and needed for that change to be permanent.
ב-2011, המהפכה הלובית פרצה, ומשפחתי היתה בחזית. במלחמה קורה משהו יוצא דופן, תזוזה תרבותית שכזו, זמנית ביותר. זו היתה הפעם הראשונה שהרגשתי שלא רק שזה מקובל שאתערב, זה גם עודד. זה נדרש. לי ולנשים נוספות היה מקום בשולחן. לא היינו בתפקיד החזקת ידיים, או תיווך. היינו חלק מתהליך קבלת ההחלטות. היינו שיתוף מידע. היינו חיוניות. ואני רציתי והייתי צריכה שהשינוי הזה יהפוך לדרך קבע.
Turns out, that's not that easy. It only took a few weeks before the women that I had previously worked with were returning back to their previous roles, and most of them were driven by words of encouragement from religious and political leaders, most of whom cited religious scripture as their defense. It's how they gained popular support for their opinions.
מסתבר שזה לא כל כך פשוט. תוך מספר שבועות בלבד הנשים שעבדתי איתן קודם לכן חזרו בחזרה לתפקידיהן הקודמים, ורובן הונעו ע"י מילות עידוד ממנהיגים דתיים ופוליטיים, שרובם ציטטו כתבים דתיים כהגנתם. זו הדרך בה השיגו תמיכה המונית לדעותיהם.
So initially, I focused on the economic and political empowerment of women. I thought that would lead to cultural and social change. It turns out, it does a little, but not a lot. I decided to use their defense as my offense, and I began to cite and highlight Islamic scripture as well.
אז תחילה, התמקדתי בהעצמה כלכלית ופוליטית של נשים. חשבתי שזה יוביל לשינוי תרבותי וחברתי. מסתבר שזה משפיע קצת, אבל לא המון. החלטתי להשתמש בהגנתם כהתקפתי, והתחלתי גם אני לדקלם כתבים איסלאמיים.
In 2012 and 2013, my organization led the single largest and most widespread campaign in Libya. We entered homes and schools and universities, even mosques. We spoke to 50,000 people directly, and hundreds of thousands more through billboards and television commercials, radio commercials and posters.
ב-2012 ו-2013, הארגון שלי הוביל את הקמפיין הגדול והרחב ביותר בלוב. נכנסנו לבתים, לבתי ספר ואוניברסיטאות, אפילו למסגדים. דיברנו ישירות ל-50,000 איש, ולמאות אלפים נוספים באמצעות שלטי חוצות ופרסומות טלויזיה, פרסומות רדיו ופוסטרים.
And you're probably wondering how a women's rights organization was able to do this in communities which had previously opposed our sheer existence. I used scripture. I used verses from the Quran and sayings of the Prophet, Hadiths, his sayings which are, for example, "The best of you is the best to their family." "Do not let your brother oppress another." For the first time, Friday sermons led by local community imams promoted the rights of women. They discussed taboo issues, like domestic violence. Policies were changed. In certain communities, we actually had to go as far as saying the International Human Rights Declaration, which you opposed because it wasn't written by religious scholars, well, those same principles are in our book. So really, the United Nations just copied us.
אתם בטח תוהים איך ארגון לזכויות נשים הצליח לעשות את כל זה בקהילות שבעבר התנגדו לקיומנו. אני השתמשתי בכתבים דתיים. השתמשתי בפסוקים מהקוראן ובמשפטים של הנביא, "חדית'", אמירותיו, שהן לדוגמה, "הטובים שביניכם הם הטובים למשפחותיהם." "אל תתן לאחיך לדכא אחר." בפעם הראשונה, דרשות שישי בהובלת אימאמים של הקהילה קידמו זכויות נשים. הם עסקו בענייני "טאבו", כמו אלימות במשפחה. המדיניות שונתה. בקהילות מסוימות, היינו צריכים להרחיק עד כדי שאמרנו שהצהרת זכויות האדם הבין-לאומית שאליה כל כך התנגדו כי לא נכתבה בידי אנשי דת מלומדים, ובכן, אותם עקרונות מופיעים בספר שלנו. אז בעצם, האו"ם פשוט העתיקו מאיתנו.
By changing the message, we were able to provide an alternative narrative which promoted the rights of women in Libya. It's something that has now been replicated internationally, and while I am not saying it's easy -- believe me, it's not. Liberals will say you're using religion and call you a bad conservative. Conservatives will call you a lot of colorful things. I've heard everything from, "Your parents must be extremely ashamed of you" -- false; they're my biggest fans -- to "You will not make it to your next birthday" -- again wrong, because I did. And I remain a very strong believer that women's rights and religion are not mutually exclusive. But we have to be at the table. We have to stop giving up our position, because by remaining silent, we allow for the continued persecution and abuse of women worldwide. By saying that we're going to fight for women's rights and fight extremism with bombs and warfare, we completely cripple local societies which need to address these issues so that they're sustainable.
באמצעות שינוי המסר, הצלחנו לספק סיפור חלופי שקידם את זכויות הנשים בלוב. זה דבר שהועתק ויושם בזירה הבינלאומית. אני לא אומרת שזה קל - תאמינו לי, זה לא. ליברלים יגידו שאתם משתמשים בדת ויקראו לכם "שמרנים גרועים". שמרנים יכנו אתכם בהרבה שמות ססגוניים. שמעתי הכל, החל מ"הורייך בטח מאוד מתביישים בך" - זה לא נכון - הם מעריציי השרופים ביותר שלי - וכלה ב"את לא תזכי לחגוג את יום הולדתך הבא" - טעות נוספת, כי זכיתי. אני נותרתי באמונתי שזכויות נשים ודת לא סותרים זה את זו. אבל אנחנו חייבות לשבת בשולחן. אנחנו חייבות להפסיק לוותר על עמדותינו, כי כשאנו שומרות על שתיקה, אנחנו מאפשרות את רדיפת הנשים המתמשכת וההתעללות בנשים ברחבי העולם. כשאנחנו אומרים שאנחנו עומדים להילחם עבור זכויות נשים ולהילחם בקיצוניות באמצעות פצצות ולוחמה, אנחנו פוגעים בקהילות מקומיות שצריכות להתייחס לנושאים האלה על מנת שהם יהיו ברי קיימא.
It is not easy, challenging distorted religious messaging. You will have your fair share of insults and ridicule and threats. But we have to do it. We have no other option than to reclaim the message of human rights, the principles of our faith, not for us, not for the women in your families, not for the women in this room, not even for the women out there, but for societies that would be transformed with the participation of women. And the only way we can do that, our only option, is to be, and remain, at the table.
זה לא פשוט, לאתגר מסרים דתיים מעוותים. אתם תזכו להעלבות, עלבונות ואיומים. אבל אנחנו חייבים לעשות את זה. אין לנו אפשרות אחרת מלבד לתבוע בחזרה את המסר של זכויות האדם, את עקרונות אמונתינו, לא בשבילנו, לא בשביל הנשים במשפחותיכם, לא בשביל הנשים בחדר הזה, אפילו לא בשביל הנשים אי שם, אלא בשביל החברות שישתנו עם השתתפותן של נשים. והדרך היחידה בה נוכל לעשות את זה, האפשרות היחידה שלנו, היא להיות, ולהשאר, בשולחן.
Thank you.
תודה רבה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)