Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια ανακάλυψη που έκανα πριν από λίγους μήνες, γράφοντας ένα άρθρο για τό ιταλικό Wired. Πάντα έχω κοντά μου ένα θησαυρό όρων όποτε γράφω κάτι, αλλά είχα ήδη τελειώσει να επεξεργάζομαι το κομμάτι, και συνειδητοποίησα ότι ούτε μια φορά στη ζωή μου δεν είχα κοιτάξει τη λέξη "ανάπηρος" για να δω τι θα βρω.
I'd like to share with you a discovery that I made a few months ago while writing an article for Italian Wired. I always keep my thesaurus handy whenever I'm writing anything, but I'd already finished editing the piece, and I realized that I had never once in my life looked up the word "disabled" to see what I'd find.
Επιτρέψτε μου να σας διαβάσω την καταχώρηση. "Ανάπηρος," επίθετο: "σακάτης, ανήμπορος, άχρηστος, κατεστραμμένος, στάσιμος, ακρωτηριασμένους, τραυματίας, παραμορφωμένος, κουτσός, υποβαθμισμένος, φθαρμένος, αποδυναμωμένος, ανίκανος, ευνουχισμένος, παράλυτος, άτομο με ειδικές ανάγκες, γεροντικός, εξασθενημένος, αποκαμωμένος, τελειωμένος, χαμένος, ραγισμένος, ξεγραμμένος βλ. επίσης πονεμένος, άχρηστος και αδύναμος. Αντώνυμα, υγιής, ισχυρός, ικανός. " Διάβαζα αυτό τον κατάλογο σε ένα φίλο και στην αρχή γελούσα, ήταν τόσο γελοίο, αλλά μόλις πέρασα το "παραμορφωμένος", η φωνή μου έσπασε, και έπρεπε να σταματήσω και να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το συναισθηματικό σοκ και το βάρος της επίθεσης που εξαπέλυσαν αυτές οι λέξεις.
Let me read you the entry. "Disabled, adjective: crippled, helpless, useless, wrecked, stalled, maimed, wounded, mangled, lame, mutilated, run-down, worn-out, weakened, impotent, castrated, paralyzed, handicapped, senile, decrepit, laid-up, done-up, done-for, done-in cracked-up, counted-out; see also hurt, useless and weak. Antonyms, healthy, strong, capable." I was reading this list out loud to a friend and at first was laughing, it was so ludicrous, but I'd just gotten past "mangled," and my voice broke, and I had to stop and collect myself from the emotional shock and impact that the assault from these words unleashed.
Βέβαια αυτός είναι o παλιός, κουρελιασμένος θησαυρός μου. Σκέφτηκα ότι πρέπει να έχει αρχαία ημερομηνία εκτύπωσης, σωστά; Αλλά, στην πραγματικότητα, η ημερομηνία εκτύπωσης ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν θα ξεκινούσα το δημοτικό και θα άρχιζα να κατανοώ τον εαυτό μου έξω από την οικογενειακή μονάδα και θα άρχιζα να σχετίζομαι με τα άλλα παιδιά και τον κόσμο γύρω μου. Και, περιττό να πω, δόξα τω Θεώ που δεν χρησιμοποιούσα θησαυρό όρων τότε. Θέλω να πω, από την καταχώριση αυτή, φαίνεται ότι γεννήθηκα σε έναν κόσμο που θεωρεί κάποιον σαν εμένα να μην έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε θετική εξέλιξη, όταν, στην πραγματικότητα, σήμερα είμαι φημισμένη για τις ευκαιρίες και τις περιπέτειες που είχα στη ζωή μου.
You know, of course, this is my raggedy old thesaurus so I'm thinking this must be an ancient print date, right? But, in fact, the print date was the early 1980s, when I would have been starting primary school and forming an understanding of myself outside the family unit and as related to the other kids and the world around me. And, needless to say, thank God I wasn't using a thesaurus back then. I mean, from this entry, it would seem that I was born into a world that perceived someone like me to have nothing positive whatsoever going for them, when in fact, today I'm celebrated for the opportunities and adventures my life has procured.
Έτσι, πήγα αμέσως να δω την έκδοση του 2009 στο ίντερνετ, περιμένοντας να βρω μια αναθεώρηση που θα άξιζε να σημειωθεί. Εδώ είναι η ενημερωμένη έκδοση αυτής της καταχώρησης. Δυστυχώς, δεν είναι πολύ καλύτερη. Βρίσκω τις τελευταίες δύο λέξεις υπό τον τίτλο "κοντινά αντίθετα" ιδιαίτερα ανησυχητικές, «ολόκληρος» και «υγιεινός».
So, I immediately went to look up the 2009 online edition, expecting to find a revision worth noting. Here's the updated version of this entry. Unfortunately, it's not much better. I find the last two words under "Near Antonyms," particularly unsettling: "whole" and "wholesome."
Άρα, δεν είναι μόνο οι λέξεις. Είναι αυτό που πιστεύουμε για τους ανθρώπους όταν τους αποκαλούμε με αυτές τις λέξεις. Πρόκειται για τις αξίες πίσω από τις λέξεις, και πώς χτίζουμε αυτές τις αξίες. Η γλώσσα μας επηρεάζει τη σκέψη μας και το πώς βλέπουμε τον κόσμο και πώς βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους. Είναι γεγονός, ότι πολλές αρχαίες κοινωνίες, όπως και οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, πίστευαν ότι ακόμα και να ξεστομίσουν μια κατάρα στο λόγο τους ήταν τόσο ισχυρό, γιατί ακόμα και να πεις κάτι δυνατά το έκανε να συμβεί. Ποια πραγματικότητα λοιπόν θέλουμε να συμβεί, ένα άτομο που είναι περιορισμένο, ή ένα άτομο που είναι χειραφετημένο; Όταν επιπόλαια κάνουμε κάτι απλό όπως το να χαρακτηρίζουμε ένα άτομο, ένα παιδί, ίσως να καλύπτουμε και να επισκιάζουμε τις δυνατότητες τους. Αντ' αυτού, δεν θα θέλαμε να τους ανοίξουμε πόρτες;
So, it's not just about the words. It's what we believe about people when we name them with these words. It's about the values behind the words, and how we construct those values. Our language affects our thinking and how we view the world and how we view other people. In fact, many ancient societies, including the Greeks and the Romans, believed that to utter a curse verbally was so powerful, because to say the thing out loud brought it into existence. So, what reality do we want to call into existence: a person who is limited, or a person who's empowered? By casually doing something as simple as naming a person, a child, we might be putting lids and casting shadows on their power. Wouldn't we want to open doors for them instead?
Ένα τέτοιο πρόσωπο, που άνοιξε τις πόρτες για μένα, ήταν ο γιατρός τα παιδικά μου χρόνια στο Ινστιτούτο ΑΙ. Ντουπόντ στο Γουίλιαμτον του Ντέλαγουαρ. Το όνομά του είναι ο Δρ Πουτζιτίλλο. Ιταλοαμερικανός, του οποίου το όνομα, προφανώς, ήταν πολύ δύσκολο για τους περισσότερους Αμερικανούς να προφέρουν, έτσι τον έλεγαν Δρ Π. Και Δρ Π, φορούσε πάντα πολύχρωμα παπιγιόν και είχε εξαιρετική διάθεση να δουλεύει με παιδιά.
One such person who opened doors for me was my childhood doctor at the A.I. duPont Institute in Wilmington, Delaware. His name was Dr. Pizzutillo, an Italian American, whose name, apparently, was too difficult for most Americans to pronounce, so he went by Dr. P. And Dr. P always wore really colorful bow ties and had the very perfect disposition to work with children.
Αγαπούσα σχεδόν τα πάντα από τη διαμονή μου σε αυτό το νοσοκομείο, με την εξαίρεση της φυσιοθεραπείας. Έπρεπε να κάνω αυτό που μου φαινόταν σαν αμέτρητες επαναλήψεις των ασκήσεων με αυτούς τους παχύς, ελαστικούς ιμάντες - διαφόρων χρωμάτων - ξέρετε, για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη των μυών των ποδιών μου. Και μισούσα αυτούς τους ιμάντες περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Τους μισούσα, είχα και ονόματα για αυτούς. Τους μισούσα. Και, ξέρετε, ήδη προσπαθούσα να διαπραγματευτώ, ως πεντάχρονο, με τον Δρ Π για να μην κάνω αυτές τις ασκήσεις, ανεπιτυχώς, φυσικά. Και, μια μέρα, ήρθε στη συνεδρία μου - εξαντλητικές και ανελέητες, αυτές οι συνεδρίες - και μου είπε, "Ουαου. Έιμι, είσαι τόσο δυνατό, πανίσχυρο κοριτσάκι, νομίζω ότι θα σπάσεις έναν από αυτούς τις τους ιμάντες. Όταν θα τον σπάσεις, θα σου δώσω εκατό δολάρια. "
I loved almost everything about my time spent at this hospital, with the exception of my physical therapy sessions. I had to do what seemed like innumerable repetitions of exercises with these thick, elastic bands -- different colors, you know -- to help build up my leg muscles, and I hated these bands more than anything -- I hated them, had names for them. I hated them. And, you know, I was already bargaining, as a five year-old child, with Dr. P to try to get out of doing these exercises, unsuccessfully, of course. And, one day, he came in to my session -- exhaustive and unforgiving, these sessions -- and he said to me, "Wow. Aimee, you are such a strong and powerful little girl, I think you're going to break one of those bands. When you do break it, I'm going to give you a hundred bucks."
Τώρα, βέβαια, αυτό ήταν ένα απλό τέχνασμα του Δρ Π, για να κάνω τις ασκήσεις δεν ήθελα να κάνω με την προοπτική να γίνω το πλουσιότερο πεντάχρονο στην πτέρυγα του δεύτερου, αλλά στην ουσία αυτό που έκανε για μένα ήταν αναμορφώσει ένα φοβερό καθημερινό φαινόμενο σε μια νέα και πολλά υποσχόμενη εμπειρία για μένα. Και πρέπει να αναρωτηθώ σήμερα, σε ποιο βαθμό το όραμά του, και η δήλωσή του για εμένα ότι είμαι ένα δυνατό και πανίσχυρο κοριτσάκι, διαμόρφωσαν την δική μου άποψή για τον εαυτό μου ως εκ φύσεως δυνατή, πανίσχυρη και αθλητική, μέσα στο μέλλον.
Now, of course, this was a simple ploy on Dr. P's part to get me to do the exercises I didn't want to do before the prospect of being the richest five-year-old in the second floor ward, but what he effectively did for me was reshape an awful daily occurrence into a new and promising experience for me. And I have to wonder today to what extent his vision and his declaration of me as a strong and powerful little girl shaped my own view of myself as an inherently strong, powerful and athletic person well into the future.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα πώς ενήλικοι σε θέσεις εξουσίας μπορουν να πυροδοτήσουν τη δύναμη ενός παιδιού. Όμως, στις προηγούμενες περιπτώσεις σε εκείνες τις καταχωρήσεις του θησαυρού, η γλώσσα μας δεν μας επιτρέπει να εξελιχτούμε στην πραγματικότητα που όλοι θα θέλαμε, τη δυνατότητα ενός ατόμου να δουν τους εαυτούς τους ως ικανούς. Η γλώσσα μας δεν έχει φτάσει τις αλλαγές στην κοινωνία μας, πολλές από τις οποίες έχουν δημιουργηθεί από την τεχνολογία. Βεβαίως, από ιατρική σκοπιά, τα πόδια μου, εγχείρηση λέιζερ για τα προβλήματα όρασης, γόνατο και ισχίο από τιτάνιο για αντικατάσταση σε γερασμένα σώματα που επιτρέπουν στους ανθρώπους να συμμετάσχουν πιο πλήρως με τις ικανότητές τους, και να προχωρήσουν πέρα από τα όρια που η φύση τους έχει επιβάλλει, για να μην αναφέρω τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, που επιτρέπουν στους ανθρώπους να αυτοπροσδιοριστούν, να διεκδικήσουν τη δική τους περιγραφή του εαυτού τους, έτσι ώστε να μπορούν να ευθυγραμμιστούν με παγκόσμιες ομάδες της επιλογής τους. Έτσι, ίσως η τεχνολογία μας αποκαλύπτει με μεγαλύτερη σαφήνεια τώρα, αυτό που ήταν πάντα η αλήθεια, ότι όλοι έχουν κάτι σπάνιο και ισχυρό για να προσφέρουν στην κοινωνία μας, και ότι η ανθρώπινη ικανότητα προσαρμογής αποτελεί το μεγαλύτερο ατού μας.
This is an example of how adults in positions of power can ignite the power of a child. But, in the previous instances of those thesaurus entries, our language isn't allowing us to evolve into the reality that we would all want, the possibility of an individual to see themselves as capable. Our language hasn't caught up with the changes in our society, many of which have been brought about by technology. Certainly, from a medical standpoint, my legs, laser surgery for vision impairment, titanium knees and hip replacements for aging bodies that are allowing people to more fully engage with their abilities, and move beyond the limits that nature has imposed on them -- not to mention social networking platforms allow people to self-identify, to claim their own descriptions of themselves, so they can go align with global groups of their own choosing. So, perhaps technology is revealing more clearly to us now what has always been a truth: that everyone has something rare and powerful to offer our society, and that the human ability to adapt is our greatest asset.
Η ανθρώπινη ικανότητα προσαρμογής, είναι ένα ενδιαφέρον πράγμα, διότι οι άνθρωποι συνεχώς ήθελαν να μου μιλήσουν για το πως υπερέβηκα τις αντιξοότητες, και θέλω να εξομολογηθώ κάτι. Αυτή η φράση δεν μου κάθονταν ποτέ καλά, και πάντα αισθανόμουν αμήχανα προσπαθώντας να απαντήσω σε σχετικές ερωτήσεις, και νομίζω τώρα καταλαβαίνω γιατί. Υπονοούμενη σ' αυτή η φράση για την υπέρβαση των αντιξοοτήτων, είναι η ιδέα ότι η επιτυχία, ή η ευτυχία, είναι σχετικές με τις ανάδυση στην άλλη πλευρά μετά από μια δύσκολη εμπειρία αλώβητοι ή αστιγμάτιστοι από την εμπειρία, σαν οι επιτυχίες στη ζωή μου έχουν προκύψει από την ικανότητά του να παρακάμψω ή να ελιχθώ γύρω από την θεωρητικά γεμάτη παγίδες μιας ζωής με προσθετικά άκρα, ή τι άλλο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται για την αναπηρία μου. Αλλά, στην πραγματικότητα, αλλάζουμε. Μας στιγματίζει , φυσικά, μια πρόκληση, είτε σωματικά, είτε συναισθηματικά είτε και τα δύο. Και εγώ θέλω να προτείνω ότι αυτό είναι καλό. Οι αντιξοότητες δεν είναι ένα εμπόδιο που πρέπει να αποφύγουμε προκειμένου να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας. Είναι μέρος της ζωής μας. Και έχω την τάση να σκέφτομαι σαν τη σκιά μου. Μερικές φορές βλέπω πολύ από τη σκιά μου, μερικές φορές υπάρχει πολύ λίγη, αλλά είναι πάντα μαζί μου. Και, βεβαίως, δεν προσπαθώ να μειώσω την επίπτωση, το βάρος, του αγώνα ενός ατόμου.
The human ability to adapt, it's an interesting thing, because people have continually wanted to talk to me about overcoming adversity, and I'm going to make an admission: This phrase never sat right with me, and I always felt uneasy trying to answer people's questions about it, and I think I'm starting to figure out why. Implicit in this phrase of "overcoming adversity" is the idea that success, or happiness, is about emerging on the other side of a challenging experience unscathed or unmarked by the experience, as if my successes in life have come about from an ability to sidestep or circumnavigate the presumed pitfalls of a life with prosthetics, or what other people perceive as my disability. But, in fact, we are changed. We are marked, of course, by a challenge, whether physically, emotionally or both. And I'm going to suggest that this is a good thing. Adversity isn't an obstacle that we need to get around in order to resume living our life. It's part of our life. And I tend to think of it like my shadow. Sometimes I see a lot of it, sometimes there's very little, but it's always with me. And, certainly, I'm not trying to diminish the impact, the weight, of a person's struggle.
Υπάρχουν αντιξοότητες και προκλήσεις στη ζωή, και είναι όλες πολύ πραγματικές και σχετικές με κάθε πρόσωπο ξεχωριστά, αλλά το ερώτημα δεν είναι αν θα συναντήσεις ή όχι αντιξοότητες, αλλά το πώς πρόκειται να τις αντιμετωπίσεις. Έτσι η ευθύνη μας δεν είναι απλώς να θωρακίσουμε αυτούς που αγαπάμε από τις αντιξοότητες, αλλά και να τους προετοιμάσουμε για να ανταποκριθούν καλά. Και παράσχουμε αρνητική υπηρεσία στα παιδιά μας όταν τα κάνουμε να αισθάνονται ότι δεν είναι εξοπλισμένα για να προσαρμοστούν. Υπάρχει μια σημαντική διαφορά και διάκριση μεταξύ του αντικειμενικού ιατρικού γεγονότος ότι είμαι ακρωτηριασμένη και της υποκειμενικής κοινωνικής άποψης του αν είμαι ή δεν είμαι ανάπηρη. Και, ειλικρινά, η μόνη πραγματική και μόνιμη αναπηρία που είχα να αντιμετωπίσω είναι τον κόσμο που σκέφτηκε ότι θα μπορούσα να χαρακτηριστώ από τέτοιους ορισμούς.
There is adversity and challenge in life, and it's all very real and relative to every single person, but the question isn't whether or not you're going to meet adversity, but how you're going to meet it. So, our responsibility is not simply shielding those we care for from adversity, but preparing them to meet it well. And we do a disservice to our kids when we make them feel that they're not equipped to adapt. There's an important difference and distinction between the objective medical fact of my being an amputee and the subjective societal opinion of whether or not I'm disabled. And, truthfully, the only real and consistent disability I've had to confront is the world ever thinking that I could be described by those definitions.
Στην επιθυμία μας να προστατεύσουμε αυτούς που νοιαζόμαστε παρέχοντάς τους την στεγνή, στυγνή αλήθεια σχετικά με την ιατρική πρόγνωση τους, ή, αν θέλετε, μια πρόγνωση σχετικά με την αναμενόμενη ποιότητα της ζωής τους, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι δεν θα βάλουμε το πρώτο τούβλο σε ένα τοίχο που είναι στην πραγματικότητα αυτός θα κάνει κάποιον ανάπηρο. Ίσως το σημερινό μοντέλο του να εξετάζουμε μόνο τι δεν δουλεύει πάνω μας και πώς να το διορθώσουμε, να κάνει το άτομο περισσότερο ανάπηρο από την ίδια παθολογία.
In our desire to protect those we care about by giving them the cold, hard truth about their medical prognosis, or, indeed, a prognosis on the expected quality of their life, we have to make sure that we don't put the first brick in a wall that will actually disable someone. Perhaps the existing model of only looking at what is broken in you and how do we fix it, serves to be more disabling to the individual than the pathology itself.
Με το να μην αντιμετωπίζεις το άτομο ως ολοκληρωμένη οντότητα, με το να μην αναγνωρίζεις την δυνατότητα του, δημιουργούμε ένα επιπλέον κακό πάνω σε οποιασδήποτε φυσική δυσκολία που μπορεί να έχουν. Στην ουσία κατατάσσουμε την αξία κάποιου στην κοινότητά μας. Πρέπει λοιπόν να δούμε πέρα από την παθολογία και μέσα στο φάσμα των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Και, το σημαντικότερο, υπάρχει μια συνεργασία μεταξύ των αυτών που αντιλαμβανόμαστε ως ελλείψεις και της μεγαλειώδους δημιουργικής ικανότητάς μας . Έτσι το θέμα δεν είναι να υποτιμήσουμε, ή να απολέσουμε, αυτές τις δύσκολες ώρες ως κάτι που θέλουμε να αποφύγουμε ή να κρύψουμε κάτω από το χαλί, αλλά να βρούμε εκείνες τις ευκαιρίες που είναι τυλιγμένες μέσα σε αντιξοότητες. Ίσως η ιδέα που θέλω να θέσω σε όλους, δεν είναι τόσο να ξεπερνούμε τις αντιξοότητες, όσο να ανοιγόμαστε σε αυτές, να τις αγκαλιάζουμε, να τις αρπάξουμε, για να χρησιμοποιήσω ένα όρο από την πάλη, ίσως ακόμη και να χορέψουμε μαζί τους. Και, ίσως, αν δούμε τις αντιξοότητες ως κάτι φυσικό, συνεπές και χρήσιμο, να μας επιβαρύνει λιγότερο η παρουσία τους.
By not treating the wholeness of a person, by not acknowledging their potency, we are creating another ill on top of whatever natural struggle they might have. We are effectively grading someone's worth to our community. So we need to see through the pathology and into the range of human capability. And, most importantly, there's a partnership between those perceived deficiencies and our greatest creative ability. So it's not about devaluing, or negating, these more trying times as something we want to avoid or sweep under the rug, but instead to find those opportunities wrapped in the adversity. So maybe the idea I want to put out there is not so much overcoming adversity as it is opening ourselves up to it, embracing it, grappling with it, to use a wrestling term, maybe even dancing with it. And, perhaps, if we see adversity as natural, consistent and useful, we're less burdened by the presence of it.
Φέτος γιορτάζουμε τα 200α γενέθλια του Δαρβίνου, και ήταν 150 χρόνια πριν, που γράφοντας για την εξέλιξη των ειδών, ο Δαρβίνος μας έδειξε την εικόνα, νομίζω, μιας αλήθειας για το ανθρώπινο χαρακτήρα. Θα παραφράσωμ λέγοντας ότι δεν είναι το ισχυρότερο από τα είδη που επιβιώνει, ούτε και το εξυπνότερο που επιβιώνει, είναι αυτό που είναι πιο προσαρμοστικό στις αλλαγές. Η σύγκρουση είναι η γένεση της δημιουργίας. Από το έργο του Δαρβίνου, μεταξύ άλλων, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι η ικανότητα του ανθρώπου να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει έχει κινητήρια δύναμη, τον αγώνα του ανθρώπινου πνεύματος διαμέσου της σύγκρουσης στην μεταμόρφωση. Έτσι, και πάλι, μεταμόρφωση, προσαρμογή, είναι η μεγαλύτερη ανθρώπινη δεξιότητα μας. Και, ίσως, μέχρι να δοκιμαστούμε, να μην γνωρίζουμε το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε. Ίσως αυτό είναι που μας δίνουν οι αντιξοότητες, αίσθηση του εαυτού μας, αίσθηση της προσωπικής μας δύναμης. Έτσι, μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας ένα δώρο. Θα μπορούσαμε να επαναπροσδιορίσουμε τις αντιξοότητες ως κάτι περισσότερο από απλά δύσκολες στιγμές. Ίσως μπορούμε να τις δούμε ως αλλαγή. Οι αντιξοότητες είναι απλώς αλλαγή που στην οποία δεν έχουμε προσαρμοστεί ακόμη.
This year we celebrate the 200th birthday of Charles Darwin, and it was 150 years ago, when writing about evolution, that Darwin illustrated, I think, a truth about the human character. To paraphrase: It's not the strongest of the species that survives, nor is it the most intelligent that survives; it is the one that is most adaptable to change. Conflict is the genesis of creation. From Darwin's work, amongst others, we can recognize that the human ability to survive and flourish is driven by the struggle of the human spirit through conflict into transformation. So, again, transformation, adaptation, is our greatest human skill. And, perhaps, until we're tested, we don't know what we're made of. Maybe that's what adversity gives us: a sense of self, a sense of our own power. So, we can give ourselves a gift. We can re-imagine adversity as something more than just tough times. Maybe we can see it as change. Adversity is just change that we haven't adapted ourselves to yet.
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη αντιξοότητα που έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας είναι αυτή η ιδέα της κανονικότητας. Σοβαρά τώρα, ποιος είναι κανονικός; Δεν υπάρχει κανονικό. Υπάρχει κοινό. Υπάρχει τυπικό. Δεν υπάρχει κανονικό. Και θα θέλατε να γνωρίσετε αυτούς τους καημένους, γκρι ανθρώπους αν υπήρχαν; (Γέλια) Δεν νομίζω. Αν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό το πρότυπο της επίτευξης της κανονικότητας σε αυτό της δυνατότητας, της δράσης, και για να γίνω ακόμα λίγο πιο επικίνδυνη, μπορούμε να απελευθερώσουμε τη δύναμη πολλών περισσότερων παιδιών, και να τα προσκαλέσουμε να συνεισφέρουν τις σπάνιες και πολύτιμες ικανότητες τους στην κοινωνία.
I think the greatest adversity that we've created for ourselves is this idea of normalcy. Now, who's normal? There's no normal. There's common, there's typical. There's no normal, and would you want to meet that poor, beige person if they existed? (Laughter) I don't think so. If we can change this paradigm from one of achieving normalcy to one of possibility -- or potency, to be even a little bit more dangerous -- we can release the power of so many more children, and invite them to engage their rare and valuable abilities with the community.
Οι ανθρωπολόγοι μάς λένε ότι το ένα πράγμα που εμείς ως άνθρωποι έχουμε πάντα απαιτούσαμε από τα μέλη της κοινότητας μας είναι να είναι χρήσιμα, να είναι σε θέση να συνεισφέρουν. Υπάρχουν αποδείξεις ότι οι Νεάντερταλ, πριν από 60.000 χρόνια, κουβαλούσαν τους ηλικιωμένους και τα άτομα με σοβαρή σωματική βλάβη, και, ίσως, επειδή η εμπειρία ζωής των ανθρώπων αυτών που επιβίωναν αποδείχθηκε επάξια για την κοινότητα: δεν έβλεπαν αυτούς τους ανθρώπους, σαν σπασμένους και άχρηστους, τους έβλεπαν ως σπάνιους και πολύτιμους.
Anthropologists tell us that the one thing we as humans have always required of our community members is to be of use, to be able to contribute. There's evidence that Neanderthals, 60,000 years ago, carried their elderly and those with serious physical injury, and perhaps it's because the life experience of survival of these people proved of value to the community. They didn't view these people as broken and useless; they were seen as rare and valuable.
Πριν από μερικά χρόνια, ήμουν στην αγορά τροφίμων στην πόλη που μεγάλωσα στη κόκκινη ζώνη στη βορειοανατολική Πενσυλβάνια, και στεκόμουν πάνω από ένα βουνό από ντομάτες. Ήταν η θερινή ώρα. Φορούσα σορτς. Ακούω ένα τύπο, τη φωνή του πίσω μου να λέει, "Λοιπόν, καλώς την Έιμι Μάλινς." Και γυρίζω, και είναι ένας ηλικιωμένος άντρας. Δεν έχω ιδέα ποιος είναι.
A few years ago, I was in a food market in the town where I grew up in that red zone in northeastern Pennsylvania, and I was standing over a bushel of tomatoes. It was summertime: I had shorts on. I hear this guy, his voice behind me say, "Well, if it isn't Aimee Mullins." And I turn around, and it's this older man. I have no idea who he is.
Και του είπα, "Λυπάμαι, κύριε, γνωριζόμαστε; Δεν σας θυμάμαι."
And I said, "I'm sorry, sir, have we met? I don't remember meeting you."
Και μου λέει, "Εσύ σίγουρα δε με θυμάσαι. Διότι, όταν συναντηθήκαμε σε έβγαζα από την μήτρα της μητέρας σου." (Γέλια) Α, ναι, αυτός είσαι. Αλλά ναι, μου έκανε κλικ.
He said, "Well, you wouldn't remember meeting me. I mean, when we met I was delivering you from your mother's womb." (Laughter) Oh, that guy. And, but of course, actually, it did click.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Δρ Κιν, ένας άνθρωπος που είχα γνωρίσει μόνο μέσα από τις ιστορίες της μητέρας μου από εκείνη την ημέρα, διότι, χαρακτηριστικά, άργησα για τα γενέθλιά μου κατά δύο εβδομάδες. Και έτσι, ο μαιευτήρας της μητέρα μου είχε πάει για διακοπές, οπότε ο άνθρωπος που με έφερε στον κόσμο ήταν εντελώς άγνωστος στους γονείς μου. Και, επειδή γεννήθηκα χωρίς περόνη, και είχα πόδια που κοίταζαν προς τα μέσα, και μερικά δάχτυλα σε αυτό το πόδι, και μερικά δάχτυλα στο άλλο, έπρεπε να είναι ο κομιστής, αυτός ο ξένος έπρεπε να είναι αυτός που θα τους έλεγε τα κακά μαντάτα.
This man was Dr. Kean, a man that I had only known about through my mother's stories of that day, because, of course, typical fashion, I arrived late for my birthday by two weeks. And so my mother's prenatal physician had gone on vacation, so the man who delivered me was a complete stranger to my parents. And, because I was born without the fibula bones, and had feet turned in, and a few toes in this foot and a few toes in that, he had to be the bearer -- this stranger had to be the bearer of bad news.
Μου είπε, «Έπρεπε να δώσω αυτήν την πρόγνωση στους γονείς σου, ότι ποτέ δεν θα περπατήσεις, και ποτέ δεν θα είχες την κινητικότητα που έχουν τα άλλα παιδιά ή οποιοδήποτε είδος ανεξάρτητης ζωής, και με έχεις βγάλει ψεύτη από τότε. " (Γέλια) (Χειροκροτήματα)
He said to me, "I had to give this prognosis to your parents that you would never walk, and you would never have the kind of mobility that other kids have or any kind of life of independence, and you've been making liar out of me ever since." (Laughter) (Applause)
Το πιο περίεργο είναι ότι είπε ότι είχε μαζέψει αποκόμματα εφημερίδων καθ 'όλη τη παιδική μου ηλικία, είτε ήταν κερδίζοντας τη δεύτερη θέση στο διαγωνισμό ορθογραφίας, βαδίζοντας με τους Προσκόπους, ξέρετε, στην παρέλαση του Χαλοουίν κερδίζοντας υποτροφία για το πανεπιστήμιο, ή σε οποιοδήποτε από της αθλητικές μου νίκες, και τα χρησιμοποιούσε, τα είχε ενσωμάτωση στη διδασκαλία των φοιτητών, φοιτητών ιατρικής από την ιατρική σχολή Χάνεμαν και την ιατρική σχολή Χέρσεϊ . Και ονόμασε αυτό το μέρος του προγράμματος σπουδών του "ο παράγοντας Χ", το δυνατότητα της ανθρώπινης βούλησης. Καμία πρόγνωση δεν μπορεί να εξηγήσει πόσο ισχυρή θα μπορούσε να είναι ως καθοριστικός παράγοντας για την ποιότητα της ζωής κάποιου. Και ο Δρ Κιν συνέχισε και μου είπε, είπε, «Σύμφωνα με την εμπειρία μου, εκτός εάν επανειλημμένα του λένε το αντίθετο, και ακόμη και αν του δοθεί μόνο ένα ψήγμα υποστήριξης, αν αφεθεί στις δυνάμεις του, ένα παιδί θα επιτύχει."
The extraordinary thing is that he said he had saved newspaper clippings throughout my whole childhood, whether winning a second grade spelling bee, marching with the Girl Scouts, you know, the Halloween parade, winning my college scholarship, or any of my sports victories, and he was using it, and integrating it into teaching resident students, med students from Hahnemann Medical School and Hershey Medical School. And he called this part of the course the X Factor, the potential of the human will. No prognosis can account for how powerful this could be as a determinant in the quality of someone's life. And Dr. Kean went on to tell me, he said, "In my experience, unless repeatedly told otherwise, and even if given a modicum of support, if left to their own devices, a child will achieve."
Βλέπε, ο Δρ Κιν έκανε αυτήν την αλλαγή στον τρόπο σκέψης του. Κατάλαβε ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην ιατρική πάθηση και σ' αυτό που κάποιος μπορεί να επιτύχει με αυτή. Και έγινε μια αλλαγή και στον δικό μου τρόπο σκέψης με την πάροδο του χρόνου, στο ότι, αν με ρωτούσες στα 15 μου, αν θα αντάλλασσα τα προσθετικά μου, για πόδια με σάρκα και οστά στα, δεν θα δίσταζα ούτε δευτερόλεπτο. Φιλοδοξούσα να πετύχω αυτή την κανονικότητα τότε. Αν με ρωτήσεις σήμερα, δεν είμαι τόσο σίγουρη. Και αυτό συμβαίνει χάρις τις εμπειρίες που είχα μαζί τους, όχι παρά τις εμπειρίες που είχα μαζί τους. Και, ίσως, αυτή η αλλαγή σε μένα έχει συμβεί επειδή έχω εκτεθεί σε περισσότερους ανθρώπους που έχουν ανοίξει τις πόρτες για μένα από αυτούς που μου έχουν βάλει ετικέτες και με έχουν επισκιάσει.
See, Dr. Kean made that shift in thinking. He understood that there's a difference between the medical condition and what someone might do with it. And there's been a shift in my thinking over time, in that, if you had asked me at 15 years old, if I would have traded prosthetics for flesh-and-bone legs, I wouldn't have hesitated for a second. I aspired to that kind of normalcy back then. But if you ask me today, I'm not so sure. And it's because of the experiences I've had with them, not in spite of the experiences I've had with them. And perhaps this shift in me has happened because I've been exposed to more people who have opened doors for me than those who have put lids and cast shadows on me.
Βλέπετε, το μόνο που πραγματικά χρειάζεται είναι ένας άνθρωπος να σου αποκαλύψει την δύναμη σου, και πέταξες. Εάν μπορείς να δώσεις σε κάποιον το κλειδί της δικής τους δύναμης, το ανθρώπινο πνεύμα είναι τόσο δεκτικό, που αν μπορείτε να το κάνετε αυτό και ανοίξει μια πόρτα για κάποιον σε μια κρίσιμη στιγμή, θα είναι τους εκπαιδεύσετε με τον καλύτερο τρόπο. Τους διδάσκετε πως να ανοίξουν τις πόρτες μόνοι τους. Στην πραγματικότητα, το ακριβές νόημα της λέξης εκπαίδευσης προέρχεται από τη λέξη ρίζα "εξάγω." (ΣτΜ. στα λατινικά) Σημαίνει, να φέρεις στο προσκήνιο ότι είναι μέσα, να αναδείξεις το δυναμικό. Και πάλι λοιπόν, ποια δυνατότητα θέλουμε να αναδείξουμε;
See, all you really need is one person to show you the epiphany of your own power, and you're off. If you can hand somebody the key to their own power -- the human spirit is so receptive -- if you can do that and open a door for someone at a crucial moment, you are educating them in the best sense. You're teaching them to open doors for themselves. In fact, the exact meaning of the word "educate" comes from the root word "educe." It means "to bring forth what is within, to bring out potential." So again, which potential do we want to bring out?
Υπήρξε μια μελέτη έγινε στη Βρετανία του 1960, όταν ήταν μετάβαση από γραμματικά σχολειά σε συνολικά σχολεία. Ονομάζεται σχολειό ταχυτήτων . Έχουμε κάτι παρόμοιο και εδώ στην Αμερική. Είναι να όταν χωρίζεις τους μαθητές σε Α, Β, Γ, Δ και ούτω καθεξής. Και οι Α μαθητές παίρνουν δυσκολότερο πρόγραμμα σπουδών, καλύτερους δάσκαλους, κλπ. Λοιπόν, πήραν, για μια περίοδο τριών μηνών, τους μαθητές του Δ επίπεδου, και τους έδωσαν Άριστα, τους είπαν ότι ήταν Α επιπέδου, τους είπαν ότι ήταν έξυπνοι. Και στο τέλος αυτής της περιόδου των τριών μηνών, απέδιδαν όλοι σε επίπεδο Α.
There was a case study done in 1960s Britain, when they were moving from grammar schools to comprehensive schools. It's called the streaming trials. We call it "tracking" here in the States. It's separating students from A, B, C, D and so on. And the "A students" get the tougher curriculum, the best teachers, etc. Well, they took, over a three-month period, D-level students, gave them A's, told them they were "A's," told them they were bright, and at the end of this three-month period, they were performing at A-level.
Και, φυσικά, η σπαρακτική, άλλη όψη αυτής της μελέτης, είναι ότι πήραν τους μαθητές του Α επιπέδου και τους είπαν ότι είναι Δ. Και αυτό είναι που συνέβη στο τέλος της τρίμηνης περιόδου. Εκείνοι που ήταν ακόμα στο σχολείο, εκτός από τα άτομα που είχαν παρατήσει. Ένα σημαντικό μέρος αυτής της μελέτης ήταν ότι εξαπατήθηκαν και οι δάσκαλοι. Οι δάσκαλοι δεν ήξεραν ότι είχε γίνει αλλαγή. Τους είπαν απλά αυτοί είναι οι μαθητές Α, αυτοί είναι οι μαθητές Δ. Και έτσι προσάρμοσαν τη διδασκαλία τους και τον τρόπο που τους φέρονταν.
And, of course, the heartbreaking, flip side of this study, is that they took the "A students" and told them they were "D's." And that's what happened at the end of that three-month period. Those who were still around in school, besides the people who had dropped out. A crucial part of this case study was that the teachers were duped too. The teachers didn't know a switch had been made. They were simply told, "These are the 'A-students,' these are the 'D-students.'" And that's how they went about teaching them and treating them.
Έτσι, πιστεύω ότι η μόνη πραγματική αναπηρία είναι ένα συντριμμένο πνεύμα, ένα πνεύμα είναι που έχει συνθλιβεί δεν έχει ελπίδα. Δεν βλέπει την ομορφιά. Δεν έχει πια φυσική, παιδική περιέργεια και την έμφυτη ικανότητά μας να φανταζόμαστε. Εάν αντίθετα, μπορούμε να ενισχύσουμε ένα ανθρώπινο πνεύμα για να κρατήσει την ελπίδα, για να δει την ομορφιά μέσα του και μέσα στους άλλους, να έχει περιέργεια και φαντασία, τότε πραγματικά χρησιμοποιούμε σωστά την δύναμη μας. Όταν ένα πνεύμα έχει αυτές τις ιδιότητες, είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε νέες πραγματικότητες και νέους τρόπους να υπάρχουμε.
So, I think that the only true disability is a crushed spirit, a spirit that's been crushed doesn't have hope, it doesn't see beauty, it no longer has our natural, childlike curiosity and our innate ability to imagine. If instead, we can bolster a human spirit to keep hope, to see beauty in themselves and others, to be curious and imaginative, then we are truly using our power well. When a spirit has those qualities, we are able to create new realities and new ways of being.
Θα ήθελα να σας αφήσω με ένα ποίημα από ένα Πέρση ποιητή του δέκατου τέταρτου αιώνα ονόματι Χαφιζ που ο φίλος μου, ο Ζακ Ντεμπουά μου είπε. Και το ποίημα λέγεται "Ο Θεός Που Ξέρει Μόνο Τέσσερις Λέξεις." "Κάθε παιδί έχει γνωρίσει το Θεό, όχι το Θεό των ονομάτων, όχι το Θεό των "μη"», αλλά το Θεό που ξέρει μόνο τέσσερις λέξεις και συνεχώς τις επαναλαμβάνει, λέγοντας, έλα χόρεψε μαζί μου" Ελάτε, χορέψτε μαζί μου.
I'd like to leave you with a poem by a fourteenth-century Persian poet named Hafiz that my friend, Jacques Dembois told me about, and the poem is called "The God Who Only Knows Four Words": "Every child has known God, not the God of names, not the God of don'ts, but the God who only knows four words and keeps repeating them, saying, 'Come dance with me. Come, dance with me. Come, dance with me.'"
Ευχαριστώ. (Χειροκροτήματα)
Thank you. (Applause)