I was speaking to a group of about 300 kids, ages six to eight, at a children's museum, and I brought with me a bag full of legs, similar to the kinds of things you see up here, and had them laid out on a table for the kids. And, from my experience, you know, kids are naturally curious about what they don't know, or don't understand, or is foreign to them. They only learn to be frightened of those differences when an adult influences them to behave that way, and maybe censors that natural curiosity, or you know, reins in the question-asking in the hopes of them being polite little kids. So I just pictured a first grade teacher out in the lobby with these unruly kids, saying, "Now, whatever you do, don't stare at her legs."
Ik sprak met een groep van zo'n 300 kinderen 6 tot 8-jarigen, in een kindermuseum en ik had een tas vol met benen bij me, vergelijkbaar met het soort dat je hier ziet, en had ze op een tafel tentoongespreid. En uit mijn ervaring weet ik dat kinderen van nature nieuwsgierig zijn over wat ze niet weten of niet begrijpen, of waarmee ze nog geen ervaring hebben. Ze leren slechts bang te zijn voor die verschillen, wanneer een volwassene ze daartoe aanzet, wellicht door die nieuwsgierigheid te onderdrukken of door hun vragen tegen te houden zodat ze zich als beleefde kinderen gedragen. Dus ik stelde me al een leerkracht voor die de kinderen van tevoren op het hart drukte: "Wat je ook doet, staar niet naar haar benen!"
But, of course, that's the point. That's why I was there, I wanted to invite them to look and explore. So I made a deal with the adults that the kids could come in without any adults for two minutes on their own. The doors open, the kids descend on this table of legs, and they are poking and prodding, and they're wiggling toes, and they're trying to put their full weight on the sprinting leg to see what happens with that. And I said, "Kids, really quickly -- I woke up this morning, I decided I wanted to be able to jump over a house -- nothing too big, two or three stories -- but, if you could think of any animal, any superhero, any cartoon character, anything you can dream up right now, what kind of legs would you build me?"
Maar dat was nu net de bedoeling! Daarvoor was ik er juist, ik wilde ze net laten kijken. Dus ik maakte een deal met de begeleiders. De kinderen mochten twee minuten naar binnen alleen zonder volwassenen. De deuren gaan open en de kinderen omcirkelen meteen de tafel vol benen. Ze porren en ze buigen de tenen en ze proberen met hun volle gewicht op een sprintbeen te hangen om te kijken wat er mee gebeurt. En ik zei, "Kinderen, even snel -- toen ik vanmorgen wakker werd, besloot ik dat ik over een huis wilde kunnen springen -- niks groots hoor, zo'n twee à drie verdiepingen maar -- maar als jij zou kunnen kiezen uit elk dier, superheld of stripfiguur, maakt niet uit, wat je maar kan bedenken wat voor soort benen zou je voor mij bouwen?"
And immediately a voice shouted, "Kangaroo!" "No, no, no! Should be a frog!" "No. It should be Go Go Gadget!" "No, no, no! It should be the Incredibles." And other things that I don't -- aren't familiar with. And then, one eight-year-old said, "Hey, why wouldn't you want to fly too?" And the whole room, including me, was like, "Yeah." (Laughter) And just like that, I went from being a woman that these kids would have been trained to see as "disabled" to somebody that had potential that their bodies didn't have yet. Somebody that might even be super-abled. Interesting.
En meteen riep iemand "kangoeroe!" "Nee, nee, nee! Een kikker!" "Nee. Het moet Go Go Gadget worden!" "Nee, nee, nee! The Incredibles." En andere dingen, die ik eigenlijk niet ken. En toen zei een kind van acht opeens "Hé, wil je dan ook niet kunnen vliegen?" En iedereen in de klas en ik gingen van "Jaaa!" (zaal lacht) Opeens werd ik van een "gehandicapte" vrouw, zoals de kinderen zouden geleerd worden me te bekijken, tot iemand met mogelijkheden, die ze zelf niet hadden. Zelfs misschien iemand met superkrachten. Interessant.
So some of you actually saw me at TED, 11 years ago. And there's been a lot of talk about how life-changing this conference is for both speakers and attendees, and I am no exception. TED literally was the launch pad to the next decade of my life's exploration. At the time, the legs I presented were groundbreaking in prosthetics. I had woven carbon fiber sprinting legs modeled after the hind leg of a cheetah, which you may have seen on stage yesterday. And also these very life-like, intrinsically painted silicone legs.
Sommigen onder jullie hebben mij 11 jaar geleden op TED gezien, en er wordt veel gesproken over hoe ingrijpend deze conferentie is voor zowel de sprekers als de bezoekers en ik ben geen uitzondering. TED was letterlijk de springplank voor de volgende 10 jaar in de reis van mijn leven. De benen, die ik toen presenteerde, waren een doorbraak in prothesen. Ik had sprintbenen van koolstofvezels gebaseerd op de achterpoten van een cheetah, die je misschien gisteren op het podium hebt gezien. En ook deze levensechte siliconenbenen.
So at the time, it was my opportunity to put a call out to innovators outside the traditional medical prosthetic community to come bring their talent to the science and to the art of building legs. So that we can stop compartmentalizing form, function and aesthetic, and assigning them different values. Well, lucky for me, a lot of people answered that call. And the journey started, funny enough, with a TED conference attendee -- Chee Pearlman, who hopefully is in the audience somewhere today. She was the editor then of a magazine called ID, and she gave me a cover story.
Dat moment was voor mij de kans om een oproep te doen aan vernieuwers buiten de traditionele makers van medische protheses om hun talent aan te wenden voor de wetenschap en de kunst van het bouwen van benen. Zodat we vorm, functie en schoonheid niet langer apart bekijken maar in een harmonieus geheel. Nou, gelukkig gaven er een heleboel mensen gehoor aan die oproep. En de reis startte, grappig genoeg, met een TED bezoeker -- Chee Pearlman, die vandaag hopelijk ook aanwezig is. Ze was de hoofdredacteur van het tijdschrift 'ID' en ze gaf me de voorpagina van het blad.
This started an incredible journey. Curious encounters were happening to me at the time; I'd been accepting numerous invitations to speak on the design of the cheetah legs around the world. And people would come up to me after the conference, after my talk, men and women. And the conversation would go something like this, "You know Aimee, you're very attractive. You don't look disabled." (Laughter) I thought, "Well, that's amazing, because I don't feel disabled." And it really opened my eyes to this conversation that could be explored, about beauty. What does a beautiful woman have to look like? What is a sexy body? And interestingly, from an identity standpoint, what does it mean to have a disability? I mean, people -- Pamela Anderson has more prosthetic in her body than I do. Nobody calls her disabled. (Laughter)
Daarmee begon een wonderlijke reis. Ik had toen veel onverwachte ontmoetingen. Ik had al over de wereld verschillende uitnodigingen geaccepteerd om te komen spreken over het ontwerp van de cheetah benen Mensen kwamen na mijn speech naar me toe zowel mannen als vrouwen. En zo'n gesprek ging dan ongeveer als volgt: "Weet je, Aimee, je bent erg knap. je ziet er niet invalide uit." (gelach) Ik dacht: "Nou, dat is fantastisch, want ik voel me niet gehandicapt." Dat opende mijn ogen voor een mogelijke discussie over schoonheid. Hoe hoort een mooie vrouw er uit te zien? Wat is een sexy lichaam? En met betrekking tot identiteit wat betekent het om handicapt te zijn? Ik bedoel -- Pamela Anderson heeft meer prothetisch materiaal in haar lichaam dan ik. Niemand noemt haar invalide. (gelach)
So this magazine, through the hands of graphic designer Peter Saville, went to fashion designer Alexander McQueen, and photographer Nick Knight, who were also interested in exploring that conversation. So, three months after TED I found myself on a plane to London, doing my first fashion shoot, which resulted in this cover -- "Fashion-able"? Three months after that, I did my first runway show for Alexander McQueen on a pair of hand-carved wooden legs made from solid ash. Nobody knew -- everyone thought they were wooden boots. Actually, I have them on stage with me: grapevines, magnolias -- truly stunning. Poetry matters. Poetry is what elevates the banal and neglected object to a realm of art. It can transform the thing that might have made people fearful into something that invites them to look, and look a little longer, and maybe even understand.
Dit tijdschrift ging onder leiding van grafisch ontwerper Peter Saville naar modeontwerper Alexander McQueen en fotograaf Nick Knight, die ook geïnteresseerd waren in het uitdiepen van dit thema. Drie maanden na TED zat ik in het vliegtuig naar London voor mijn eerste fotosessie, met deze cover als resultaat -- Modieus? Mode-mogelijk? Drie maanden later liep ik mijn eerste modeshow voor Alexander McQueen op een paar handgegraveerde benen van massief essenhout. Niemand wist het -- iedereen dacht dat het houten laarzen waren. Ik heb ze meegebracht, hier op het podium: Druiventrossen, magnolia's, echt schitterend. Poëzie is belangrijk. Poëzie verheft het banale en het verwaarloosde tot een vorm van kunst. Wat eerst beangstigend lijkt kan poëzie omvormen in iets dat uitnodigt te kijken, en nog eens te kijken en wellicht zelfs om te begrijpen.
I learned this firsthand with my next adventure. The artist Matthew Barney, in his film opus called the "The Cremaster Cycle." This is where it really hit home for me -- that my legs could be wearable sculpture. And even at this point, I started to move away from the need to replicate human-ness as the only aesthetic ideal. So we made what people lovingly referred to as glass legs even though they're actually optically clear polyurethane, a.k.a. bowling ball material. Heavy! Then we made these legs that are cast in soil with a potato root system growing in them, and beetroots out the top, and a very lovely brass toe. That's a good close-up of that one. Then another character was a half-woman, half-cheetah -- a little homage to my life as an athlete. 14 hours of prosthetic make-up to get into a creature that had articulated paws, claws and a tail that whipped around, like a gecko. (Laughter) And then another pair of legs we collaborated on were these -- look like jellyfish legs, also polyurethane. And the only purpose that these legs can serve, outside the context of the film, is to provoke the senses and ignite the imagination. So whimsy matters.
Ik leerde dat uit mijn volgende avontuur met kunstenaar Matthew Barney voor zijn film "The Cremaster Cycle". Hierdoor werd het me opeens duidelijk -- dat mijn benen kunstwerken kunnen zijn. Op dat moment begon ik mijn lichamelijkheid niet meer na te bootsen als het enige esthetische ideaal. Dus we maakten "glazen benen" ook al waren ze van doorzichtig polyurethaan oftewel bowlingbal materiaal. Zwaar! Toen maakten we benen uit aarde met aardappelwortels en rode bieten. en een hele mooie messing teen. Een mooie close-up van die teen. Het volgende was half-vrouw, half-luipaard -- een eerbetoon aan mijn leven als atlete. 14 uur prothetische make-up om in een wezen te veranderen met uitgesproken klauwen, grote nagels en een staart die rondzwiert als die van een gekko. (gelach) Een ander paar benen waaraan we samenwerkten ... die zien eruit als kwallen-benen. Ook polyurethaan. En het enige nut voor deze benen, buiten de context van een film, is om de zintuigen te stimuleren en de verbeelding te prikkelen. Speelsheid is dus belangrijk.
Today, I have over a dozen pair of prosthetic legs that various people have made for me, and with them I have different negotiations of the terrain under my feet, and I can change my height -- I have a variable of five different heights. (Laughter) Today, I'm 6'1". And I had these legs made a little over a year ago at Dorset Orthopedic in England and when I brought them home to Manhattan, my first night out on the town, I went to a very fancy party. And a girl was there who has known me for years at my normal 5'8". Her mouth dropped open when she saw me, and she went, "But you're so tall!" And I said, "I know. Isn't it fun?" I mean, it's a little bit like wearing stilts on stilts, but I have an entirely new relationship to door jams that I never expected I would ever have. And I was having fun with it. And she looked at me, and she said, "But, Aimee, that's not fair." (Laughter) (Applause) And the incredible thing was she really meant it. It's not fair that you can change your height, as you want it.
Tegenwoordig heb ik meer dan een dozijn prothetische benen gemaakt door verschillende mensen en daarmee heb ik verschillende methoden van lopen afhankelijk van de ondergrond. En ik kan mijn lengte veranderen. Ik kan nu kiezen uit vijf verschillende lengtes. (gelach) Vandaag ben ik 1.85 m. Deze benen zijn een jaar geleden gemaakt door Dorset Orthopedie in Engeland en toen ik terug thuis was in Manhattan, ging ik een avondje uit naar een chic feest. Daar was een vrouw, die me al jaren kende op mijn normale 1.73 m. Haar mond viel open van verbazing en ze zei "Wat ben je lang!" "Ja, leuk hè?" zei ik. Het loopt als stelten op stelten, deuropeningen zijn een nieuwe ervaring voor mij wat ik nooit verwacht had. En ik had er lol in. Ze keek me aan en zei "Maar Aimee, dat is niet eerlijk!" (gelach) (applaus) En ze meende het nog ook. Het is niet eerlijk je lengte te veranderen als je daar zin in hebt.
And that's when I knew -- that's when I knew that the conversation with society has changed profoundly in this last decade. It is no longer a conversation about overcoming deficiency. It's a conversation about augmentation. It's a conversation about potential. A prosthetic limb doesn't represent the need to replace loss anymore. It can stand as a symbol that the wearer has the power to create whatever it is that they want to create in that space. So people that society once considered to be disabled can now become the architects of their own identities and indeed continue to change those identities by designing their bodies from a place of empowerment. And what is exciting to me so much right now is that by combining cutting-edge technology -- robotics, bionics -- with the age-old poetry, we are moving closer to understanding our collective humanity. I think that if we want to discover the full potential in our humanity, we need to celebrate those heartbreaking strengths and those glorious disabilities that we all have. I think of Shakespeare's Shylock: "If you prick us, do we not bleed, and if you tickle us, do we not laugh?" It is our humanity, and all the potential within it, that makes us beautiful. Thank you. (Applause)
En toen wist ik het -- toen wist ik dat de maatschappelijke discussie wezenlijk veranderd is in de laatste 10 jaar. Het gaat niet langer over het overkomen van een gebrek. Het gaat wel over toegevoegde waarde. Het gaat over nieuwe mogelijkheden. Een prothese vervangt geen verlies. Het staat symbool voor de gebruiker, die kan creëren wat hij of zij wil in dat opzicht. Dus de mensen, die als invalide werden aangezien, kunnen nu hun eigen identiteit vormgeven en ze kunnen dat blijven doen door hun lichamen zelf te ontwerpen als bron van empowerment. En wat me op dit moment zo blij maakt is dat we door het combineren van vooruitstrevende technologie -- robotica, bionica -- met eeuwenoude poëzie, het begrip van onze collectieve mensheid dichterbij brengen. Ik denk dat als we de volle mogelijkheden van ons mens-zijn willen aanspreken, we al onze hartbrekende sterktes en al onze glorieuze zwaktes die we hebben moeten waarderen. Het doet me denken aan Shakespeares Shylock: "Als je ons prikt, bloeden wij dan niet? Als je ons kietelt, lachen wij dan niet?" Het is onze menselijkheid, en al de mogelijkheden daarin, dat ons zo mooi maakt. Dank u wel. (applaus)