Μίλαγα κάποτε σε μια ομάδα από 300 περίπου παιδιά, από έξι ώς οχτώ ετών, σε ένα παιδικό μουσείο και είχα πάρει μαζί μου μια τσάντα γεμάτη πόδια, παρόμοια με αυτά που βλέπετε εδώ πάνω και τα είχα απλώσει σε ένα τραπέζι, για τα παιδιά. Ξέρετε, τα παιδιά είναι από τη φύση περίεργα γι' αυτό που δεν ξέρουν, γι' αυτό που δεν καταλαβαίνουν, για ό,τι τους είναι ξένο. Μαθαίνουν να τρομάζουν μ' αυτές τις διαφορές, μόνον όταν ένας ενήλικας τα επηρεάζει να φερθούν με τρόμο, και εμποδίζει, ας πούμε, τη φυσική τους περιέργεια, ή, ας πούμε, πνίγει τις πολλές ερωτήσεις ελπίζοντας ότι έτσι τα παιδιά θα φανούν καλά κι ευγενικά. Φαντάστηκα λοιπόν ένα δάσκαλο της πρώτης δημοτικού, έξω στο διάδρομο μαζί με τα άταχτα παιδιά του, να τους λέει "Ακούστε 'δω, κάντε ό,τι θέλετε, μόνο μη χαζεύετε τα πόδια της."
I was speaking to a group of about 300 kids, ages six to eight, at a children's museum, and I brought with me a bag full of legs, similar to the kinds of things you see up here, and had them laid out on a table for the kids. And, from my experience, you know, kids are naturally curious about what they don't know, or don't understand, or is foreign to them. They only learn to be frightened of those differences when an adult influences them to behave that way, and maybe censors that natural curiosity, or you know, reins in the question-asking in the hopes of them being polite little kids. So I just pictured a first grade teacher out in the lobby with these unruly kids, saying, "Now, whatever you do, don't stare at her legs."
Ενώ, βέβαια, το αντίθετο ακριβώς ήθελα. Είχα πάει ακριβώς για να τα καλέσω να κοιτάξουν και να ψάξουν. Γι' αυτό, έκανα μια συμφωνία με τους συνοδούς ότι τα παιδιά θα μπορούσαν να έρθουν μέσα, χωρίς ενήλικες, για δύο λεπτά, μόνα τους. Ανοίγουν λοιπόν οι πόρτες, τα παιδιά χύνονται στο τραπέζι με τα πόδια, τα ψαχουλεύουν από 'δω κι από 'κει, γαργαλάνε τα δάχτυλα των ποδιών, και προσπαθούν να ρίξουν όλο το βάρος τους στο πόδι για τις ταχύτητες για να δουν τι θα συμβεί. Τους λέω λοιπόν, "Παιδιά, --γρήγορα-- σήμερα το πρωί ξύπνησα και αποφάσισα ότι θα 'θελα να πηδήσω πάνω από ένα σπίτι -- όχι πολύ ψηλό, δυο-τρία πατώματα -- και, αν μπορείτε να σκεφτείτε κάποιο ζώο ή κάποιον σούπερ ήρωα ή ήρωα των καρτούν, ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε αυτή τη στιγμή, τι είδους πόδια θα μου φτιάχνατε;"
But, of course, that's the point. That's why I was there, I wanted to invite them to look and explore. So I made a deal with the adults that the kids could come in without any adults for two minutes on their own. The doors open, the kids descend on this table of legs, and they are poking and prodding, and they're wiggling toes, and they're trying to put their full weight on the sprinting leg to see what happens with that. And I said, "Kids, really quickly -- I woke up this morning, I decided I wanted to be able to jump over a house -- nothing too big, two or three stories -- but, if you could think of any animal, any superhero, any cartoon character, anything you can dream up right now, what kind of legs would you build me?"
Και αμέσως μια φωνή κραύγασε, "Καγκουρό!" "Όχι-όχι! Θα 'πρεπε να 'ναι βάτραχος!" "Όχι, θα έπρεπε να 'ναι ο Επιθεωρητής Σαΐνης!" "Όχι-όχι! Θα έπρεπε να 'ναι Οι Απίθανοι." Και άλλα πράγματα που δεν τα 'χα ξανακούσει. Και τότε, ένα οχτάχρονο κορίτσι είπε, "Να σου πω, και γιατί να μην ήθελες και να πετάξεις;" Και όλο το δωμάτιο, μαζί με μένα, είπαμε "Ναιαιαι!" (Γέλια) Και με αυτό τον τρόπο, έπαψα να είμαι μια γυναίκα που αυτά τα παιδιά μπορεί να 'χαν μάθει να βλέπουν ανάπηρη και ανίκανη και έγινα κάποια που είχε δυνατότητες που τα δικά τους σώματα ακόμη δεν είχαν . Κάποια που θα μπορούσε να είναι ακόμα και σούπερ ικανή. Ενδιαφέρον!
And immediately a voice shouted, "Kangaroo!" "No, no, no! Should be a frog!" "No. It should be Go Go Gadget!" "No, no, no! It should be the Incredibles." And other things that I don't -- aren't familiar with. And then, one eight-year-old said, "Hey, why wouldn't you want to fly too?" And the whole room, including me, was like, "Yeah." (Laughter) And just like that, I went from being a woman that these kids would have been trained to see as "disabled" to somebody that had potential that their bodies didn't have yet. Somebody that might even be super-abled. Interesting.
Μερικοί από εσάς με είδατε στο TED, 11 χρόνια πριν, και έχει γίνει πολλή κουβέντα για αυτό το συνέδριο, πόσο αλλάζει τη ζωή των ομιλητών, αλλά και των συμμετεχόντων· και δεν αποτελώ εξαίρεση. Το TED με εκτόξευσε στην επόμενη δεκαετία της εξερεύνησης της ζωής μου. Εκείνη την εποχή, τα πόδια που παρουσίασα ήταν πρωτοποριακά στην προσθετική. Είχα πόδια για ταχύτητες από πλεκτές ίνες άνθρακα φτιαγμένα στο πρότυπο των πίσω ποδιών μιας τσίτα, που ίσως τα είδατε χθές στη σκηνή. Επίσης αυτά τα πολύ ζωντανά πόδια από έγχρωμη σιλικόνη.
So some of you actually saw me at TED, 11 years ago. And there's been a lot of talk about how life-changing this conference is for both speakers and attendees, and I am no exception. TED literally was the launch pad to the next decade of my life's exploration. At the time, the legs I presented were groundbreaking in prosthetics. I had woven carbon fiber sprinting legs modeled after the hind leg of a cheetah, which you may have seen on stage yesterday. And also these very life-like, intrinsically painted silicone legs.
Είχα λοιπόν τότε την ευκαιρία να απευθύνω πρόσκληση σε καινοτόμους, έξω από την παραδοσιακή ιατρική κοινότητα της προσθετικής, για να προσφέρουν το ταλέντο τους στην επιστήμη και την τέχνη της κατασκευής ποδιών. Για να σταματήσουμε να ξεχωρίζουμε τη φόρμα από τη λειτουργικότητα και από την αισθητική, και να αρχίσουμε να τις εκτιμούμε διαφορετικά. Ευτυχώς για μένα, πολλοί άνθρωποι απάντησαν στο κάλεσμά μου. Και το ταξίδι ξεκίνησε, αστεία-αστεία, με μια παρευρισκόμενη στο συνέδριο TED, την Τσε Πέρλμαν, που ελπίζω σήμερα να βρίσκεται κάπου στο κοινό. Ήταν τότε η εκδότρια ενός περιοδικού που ονομάζεται ID και μου αφιέρωσε ένα κύριο άρθρο.
So at the time, it was my opportunity to put a call out to innovators outside the traditional medical prosthetic community to come bring their talent to the science and to the art of building legs. So that we can stop compartmentalizing form, function and aesthetic, and assigning them different values. Well, lucky for me, a lot of people answered that call. And the journey started, funny enough, with a TED conference attendee -- Chee Pearlman, who hopefully is in the audience somewhere today. She was the editor then of a magazine called ID, and she gave me a cover story.
Αυτό ξεκίνησε ένα απροσδόκητο ταξίδι. Μου συνέβαιναν παράξενες συναντήσεις εκείνη την εποχή· δεχόμουν ένα σωρό προσκλήσεις να μιλήσω για τη σχεδίαση των ποδιών-τσίτα σ' όλον τον κόσμο. Μετά το συνέδριο, μετά την ομιλία μου, ο κόσμος με πλησίαζε, άντρες και γυναίκες. Και η συζήτηση πήγαινε κάπως στο: "Ξέρεις, Έιμη, είσαι πολύ ελκυστική. Δεν φαίνεσαι ανάπηρη" (Γέλια) Κι έλεγα μέσα μου "Περίφημα, γιατί ούτ' εγώ νιώθω ανάπηρη." Και αυτό μ' έκανε πραγματικά να δω αλλιώς αυτή τη συζήτηση, που άξιζε να συνεχιστεί περαιτέρω, τη συζήτηση περί ομορφιάς. Πώς πρέπει να είναι μια όμορφη γυναίκα; Τι είναι ένα ερωτικό σώμα; Και, το πιο ενδιαφέρον: από άποψη ταυτότητας, τι σημαίνει να έχει κανείς αναπηρία; Θέλω να πω, ρε παιδιά, η Πάμελα Άντερσον έχει περισσότερα πρόσθετα στο σώμα της από μένα. Κανείς δεν την λέει ανάπηρη. (Γέλια)
This started an incredible journey. Curious encounters were happening to me at the time; I'd been accepting numerous invitations to speak on the design of the cheetah legs around the world. And people would come up to me after the conference, after my talk, men and women. And the conversation would go something like this, "You know Aimee, you're very attractive. You don't look disabled." (Laughter) I thought, "Well, that's amazing, because I don't feel disabled." And it really opened my eyes to this conversation that could be explored, about beauty. What does a beautiful woman have to look like? What is a sexy body? And interestingly, from an identity standpoint, what does it mean to have a disability? I mean, people -- Pamela Anderson has more prosthetic in her body than I do. Nobody calls her disabled. (Laughter)
Αυτό το περιοδικό λοιπόν, με το χέρι του γραφίστα Πήτερ Σάβιλ, έφτασε στον σχεδιαστή μόδας Αλεξάντερ Μακ Κουίν και το φωτογράφο Νικ Νάιτ, που επίσης έδειξαν ενδιαφέρον γι' αυτή τη συζήτηση. Τρεις μήνες μετά το TED, βρέθηκα μέσα στο αεροπλάνο για το Λονδίνο, για να κάνω την πρώτη μου φωτογράφηση μόδας, με αποτέλεσμα αυτό το εξώφυλλο. "Ικανή για μόδα;" Τρεις μήνες μετά από αυτό, έκανα την πρώτη μου πασαρέλα για τον Αλεξάντερ Μακ Κουίν πάνω σε ένα ζευγάρι λαξευτά στο χέρι ξύλινα πόδια από φλαμούρι. Κανείς δε το κατάλαβε -- όλοι νόμιζαν πως ήταν ξύλινες μπότες. Μάλιστα, τις έφερα μαζί μου, εδώ στη σκηνή. Κληματαριές, μανόλιες, πραγματικά εκπληκτικά πόδια. Η ποίηση έχει σημασία. Η ποίηση είναι αυτό που ανυψώνει το μπανάλ αντικείμενο, το παραπεταμένο, στο χώρο της τέχνης. Μπορεί να μετατρέψει αυτό που ίσως τρόμαζε τους ανθρώπους σε κάτι που τους προκαλεί να το κοιτάξουν, να το χαζέψουν λίγο ακόμα, και, ίσως, ακόμα και να το καταλάβουν.
So this magazine, through the hands of graphic designer Peter Saville, went to fashion designer Alexander McQueen, and photographer Nick Knight, who were also interested in exploring that conversation. So, three months after TED I found myself on a plane to London, doing my first fashion shoot, which resulted in this cover -- "Fashion-able"? Three months after that, I did my first runway show for Alexander McQueen on a pair of hand-carved wooden legs made from solid ash. Nobody knew -- everyone thought they were wooden boots. Actually, I have them on stage with me: grapevines, magnolias -- truly stunning. Poetry matters. Poetry is what elevates the banal and neglected object to a realm of art. It can transform the thing that might have made people fearful into something that invites them to look, and look a little longer, and maybe even understand.
Αυτό το έμαθα από πρώτο χέρι με την επόμενη περιπέτειά μου. Από τον καλλιτέχνη Μάθιου Μπάρνεϋ, με το κινηματογραφικό του έπος "Ο Κύκλος του Κρεμαστήρος". Αυτό μου 'δωσε πραγματικά να καταλάβω ότι τα πόδια μου θα μπορούσαν να είναι γλυπτά που φοριούνται. Εκείνη μάλιστα τη στιγμή, άρχισα να απομακρύνομαι από την ανάγκη της αντιγραφής του ανθρωπόμορφου σαν αυτό να ήταν το μόνο αισθητικό ιδανικό. Έτσι φτιάξαμε αυτά που ο κόσμος με τρυφερότητα αποκάλεσε γυάλινα πόδια παρόλο που στην πραγματικότητα είναι από διάφανη πολυουρεθάνη δηλαδή πρώτη ύλη για μπάλες του μπόουλινγκ. Βαρύ! Έπειτα φτιάξαμε αυτά τα πόδια από καλουπωμένο χώμα με τις ρίζες μιας πατάτας να μεγαλώνουν μέσα τους και παντζάρια στην κορυφή· και ένα πανέμορφο μπρούτζινο δάχτυλο. Να το δάχτυλο σ' ένα καλό κοντινό πλάνο. Έπειτα, ένας άλλος χαρακτήρας ήταν μια μισή γυναίκα-μισή τσίτα -- ένας μικρός φόρος τιμής στην αθλητική μου πλευρά. 14 ώρες προσθετικού μακιγιάζ ώστε να μοιάζω με πλάσμα που είχε αρθρωτά πόδια, νύχια, και ουρά που ανέμιζε δεξιά-αριστερά, σαν σαύρα. (Γέλια) Έπειτα, ένα ακόμη ζευγάρι πόδια στα οποία συνεργαστήκαμε ήταν αυτά εδώ … μοιάζουν με πλοκάμια τσούχτρας. Επίσης από πολυουρεθάνη. Ο μόνος σκοπός που μπορούν να εξυπηρετήσουν αυτά τα πόδια, έξω από το πλαίσιο της ταινίας, είναι να προκαλέσουν τις αισθήσεις και ν' ανάψουν τη φαντασία. Χαριτωμενιές δηλαδή.
I learned this firsthand with my next adventure. The artist Matthew Barney, in his film opus called the "The Cremaster Cycle." This is where it really hit home for me -- that my legs could be wearable sculpture. And even at this point, I started to move away from the need to replicate human-ness as the only aesthetic ideal. So we made what people lovingly referred to as glass legs even though they're actually optically clear polyurethane, a.k.a. bowling ball material. Heavy! Then we made these legs that are cast in soil with a potato root system growing in them, and beetroots out the top, and a very lovely brass toe. That's a good close-up of that one. Then another character was a half-woman, half-cheetah -- a little homage to my life as an athlete. 14 hours of prosthetic make-up to get into a creature that had articulated paws, claws and a tail that whipped around, like a gecko. (Laughter) And then another pair of legs we collaborated on were these -- look like jellyfish legs, also polyurethane. And the only purpose that these legs can serve, outside the context of the film, is to provoke the senses and ignite the imagination. So whimsy matters.
Σήμερα έχω πάνω από μια ντουζίνα πρόσθετα πόδια που διάφοροι άνθρωποι έφτιαξαν για μένα, και με το καθένα έχω διαφορετική επαφή με το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Και μπορώ να αλλάξω το ύψος μου -- έχω ποικιλία, πέντε διαφορετικά ύψη. (Γέλια) Σήμερα είμαι 1,83 μ. Αυτά τα πόδια φτιάχτηκαν πριν από ένα χρόνο και κάτι στην Ορθοπεδική κλινική του Ντόρσετ στην Αγγλία και όταν τα έφερα σπίτι στο Μανχάταν την πρώτη μου νύχτα στην πόλη, πήγα σε ένα πολύ λουσάτο πάρτι. Ήταν εκεί μια κοπέλα που με γνώριζε από παλιά στο φυσιολογικό μου ύψος, 1,52 μ. Έχασε τη λαλιά της, όταν με είδε, και λέει, "Μα καλά· εσύ ψήλωσες!" και της λέω, "Το ξέρω, δεν έχει πλάκα;" δηλαδή, είναι λίγο σαν να φοράς ξυλοπόδαρα σε ξυλοπόδαρα, έχω όμως εντελώς νέα σχέση με τις χαμηλές πόρτες που ποτέ δεν περίμενα ότι θα είχα. Και πολύ το διασκέδαζα. Με κοιτάζει λοιπόν και μου λέει, "Μα Έιμη, αυτό είναι αδικία." (Γέλια) (Χειροκρότημα) Και το απίστευτο είναι πως το εννοούσε. Δεν είναι δίκαιο να μπορεί κανείς να αλλάζει το ύψος του, όπως θέλει.
Today, I have over a dozen pair of prosthetic legs that various people have made for me, and with them I have different negotiations of the terrain under my feet, and I can change my height -- I have a variable of five different heights. (Laughter) Today, I'm 6'1". And I had these legs made a little over a year ago at Dorset Orthopedic in England and when I brought them home to Manhattan, my first night out on the town, I went to a very fancy party. And a girl was there who has known me for years at my normal 5'8". Her mouth dropped open when she saw me, and she went, "But you're so tall!" And I said, "I know. Isn't it fun?" I mean, it's a little bit like wearing stilts on stilts, but I have an entirely new relationship to door jams that I never expected I would ever have. And I was having fun with it. And she looked at me, and she said, "But, Aimee, that's not fair." (Laughter) (Applause) And the incredible thing was she really meant it. It's not fair that you can change your height, as you want it.
Και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα, τότε κατάλαβα, ότι η συζήτηση αυτή με την κοινωνία έχει αλλάξει ριζικά αυτή την τελευταία δεκαετία. Δεν μιλάμε πια για ελάττωμα. Μιλάμε για πολλαπλασιασμό. Μιλάμε για δυνατότητες. Ένα πρόσθετο μέλος δεν αντιπροσωπεύει πια την ανάγκη αναπλήρωσης μιας απώλειας. Μπορεί να συμβολίζει πως, όποιος το φοράει, έχει τη δύναμη να φτιάξει ό,τι θέλει σ' αυτό το κενό. Άτομα λοιπόν που η κοινωνία κάποτε τα θεωρούσε ανάπηρα μπορούν τώρα να γίνουν αρχιτέκτονες για τις δικές τους ταυτότητες και μάλιστα ν' αλλάζουν συνέχεια αυτές τις ταυτότητες σχεδιάζοντας τα σώματά τους από θέση ισχύος. Και αυτό που με συναρπάζει τόσο τούτη τη στιγμή είναι πως συνδυάζοντας τεχνολογία αιχμής -- ρομποτική, βιονική -- με την καθιερωμένη ποίηση, πλησιάζουμε όλο και κοντύτερα στην κατανόηση της συλλογικής μας ανθρωπιάς. Πιστεύω πως, αν θέλουμε ν' ανακαλύψουμε όλη τη δυνατότητα της ανθρωπιάς μας, χρειάζεται να τιμήσουμε τις συνταρακτικές μας δυνάμεις και τις λαμπρές εκείνες αναπηρίες που όλοι διαθέτουμε. Σκέφτομαι τον Σάϊλοκ του Σαίξπηρ: "Αν μας τρυπήσεις, δε θα ματώσουμε; κι αν μας γαργαλίσεις, δε θα γελάσουμε;" Η ανθρωπιά μας είναι, με όλες τις δυνατότητες που κρύβει μέσα της, που μας κάνει ωραίους. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
And that's when I knew -- that's when I knew that the conversation with society has changed profoundly in this last decade. It is no longer a conversation about overcoming deficiency. It's a conversation about augmentation. It's a conversation about potential. A prosthetic limb doesn't represent the need to replace loss anymore. It can stand as a symbol that the wearer has the power to create whatever it is that they want to create in that space. So people that society once considered to be disabled can now become the architects of their own identities and indeed continue to change those identities by designing their bodies from a place of empowerment. And what is exciting to me so much right now is that by combining cutting-edge technology -- robotics, bionics -- with the age-old poetry, we are moving closer to understanding our collective humanity. I think that if we want to discover the full potential in our humanity, we need to celebrate those heartbreaking strengths and those glorious disabilities that we all have. I think of Shakespeare's Shylock: "If you prick us, do we not bleed, and if you tickle us, do we not laugh?" It is our humanity, and all the potential within it, that makes us beautiful. Thank you. (Applause)