Sheryl Shade: Hi, Aimee. Aimee Mullins: Hi.
Cheryl: Aimee en ik dachten -- Hoi Aimee. Aimee Mullins: Hoi
SS: Aimee and I thought we'd just talk a little bit, and I wanted her to tell all of you what makes her a distinctive athlete.
Cheryl: Aimee en ik wilden gewoon eens even kletsen, en ik wil dat ze jullie gaat uitleggen wat haar tot een uitzonderlijke atlete maakt.
AM: Well, for those of you who have seen the picture in the little bio -- it might have given it away -- I'm a double amputee, and I was born without fibulas in both legs. I was amputated at age one, and I've been running like hell ever since, all over the place.
AM: Diegenen die de foto hebben gezien in de kleine bio, die weten het misschien al. Ik ben tweezijdig geamputeerd en ik ben geboren zonder kuitbenen aan twee kanten. Toen ik één jaar was ben ik geamputeerd, en sindsdien ren ik me rot, overal en nergens.
SS: Well, why don't you tell them how you got to Georgetown -- why don't we start there? Why don't we start there?
Cheryl: Vertel ze bijvoorbeeld eens hoe je aan de Georgetown-universiteit terecht kwam. Laten we daar beginnen.
AM: I'm a senior in Georgetown in the Foreign Service program. I won a full academic scholarship out of high school. They pick three students out of the nation every year to get involved in international affairs, and so I won a full ride to Georgetown and I've been there for four years. Love it.
AM: Ik ben een laatste jaars aan het Buitenlandse Dienst-programma van Georgetown. Op de middelbare school won ik een volledige studiebeurs. Ze pikken er landelijk drie studenten per jaar uit om die te betrekken bij internationale zaken, zodoende kon ik volledig meelopen in Georgetown en ik ben er nu vier jaar. Vind het geweldig.
SS: When Aimee got there, she decided that she's, kind of, curious about track and field, so she decided to call someone and start asking about it. So, why don't you tell that story?
Cheryl: Toen Aimee daar kwam bedacht ze dat ze best wel nieuwsgierig was naar atletiek, dus besloot ze iemand te bellen om ernaar te vragen. Wil je dat verhaal eens vertellen?
AM: Yeah. Well, I guess I've always been involved in sports. I played softball for five years growing up. I skied competitively throughout high school, and I got a little restless in college because I wasn't doing anything for about a year or two sports-wise. And I'd never competed on a disabled level, you know -- I'd always competed against other able-bodied athletes. That's all I'd ever known. In fact, I'd never even met another amputee until I was 17. And I heard that they do these track meets with all disabled runners, and I figured, "Oh, I don't know about this, but before I judge it, let me go see what it's all about." So, I booked myself a flight to Boston in '95, 19 years old and definitely the dark horse candidate at this race. I'd never done it before. I went out on a gravel track a couple of weeks before this meet to see how far I could run, and about 50 meters was enough for me, panting and heaving. And I had these legs that were made of a wood and plastic compound, attached with Velcro straps -- big, thick, five-ply wool socks on -- you know, not the most comfortable things, but all I'd ever known.
AM: Ja. Ik denk dat ik altijd al wel betrokken ben geweest bij sport. Ik heb vijf jaar softball gespeeld toen ik opgroeide. Ik heb wedstrijd-skieën gedaan tijdens middelbare school, en op de universiteit werd ik een beetje onrustig want ik had al een jaar of twee niks aan sport gedaan. En ik had nog nooit meegedaan aan gehandicapten-sport. Ik deed altijd wedstrijden tegen valide atleten. Dat is het enige wat ik kende. Ik kende zelfs geen andere amputees tot mijn 17e. En ik hoorde dat ze hardloopwedstrijden hielden voor gehandicapte hardlopers, en ik dacht: daar loop ik niet echt warm voor, maar voordat ik een oordeel vel, laat ik eens gaan kijken wat het is. Dus boekte ik een vlucht naar Boston in '95, op mijn 19e, een absoluut buitenbeentje bij deze race. Ik had het nog niet eerder gedaan. Een paar weken voor de race ging ik een renbaan op om te zien hoe ver ik kon lopen, en ongeveer 50 meter bleek wel genoeg voor mij, hijgend en wel. Ik had benen die waren gemaakt van dingen als een houten en plastic onderdeel, vastgemaakt met klittenband -- grote, dikke wollen sokken van vijf lagen aan -- niet erg comfortabel, maar het was het enige dat ik kende.
And I'm up there in Boston against people wearing legs made of all things -- carbon graphite and, you know, shock absorbers in them and all sorts of things -- and they're all looking at me like, OK, we know who's not going to win this race. And, I mean, I went up there expecting -- I don't know what I was expecting -- but, you know, when I saw a man who was missing an entire leg go up to the high jump, hop on one leg to the high jump and clear it at six feet, two inches ... Dan O'Brien jumped 5'11" in '96 in Atlanta, I mean, if it just gives you a comparison of -- these are truly accomplished athletes, without qualifying that word "athlete." And so I decided to give this a shot: heart pounding, I ran my first race and I beat the national record-holder by three hundredths of a second, and became the new national record-holder on my first try out.
Daar sta ik dan in Boston, tegenover mensen met benen gemaakt van carbon grafiet en ander spul met schokbrekers er in en van allerlei dingen, en ze kijken naar me met een blik van: oké, we weten nu wie NIET de race gaat winnen. Ik ging er heen met de verwachting -- Ik weet niet wat ik verwachte -- maar ik zag er een man die een heel been miste die ging hoogspringen, hinkend op één been naar de hoge sprong en er overheen sprong, op een hoogte van 1 meter 88 ... Dan O'Brien sprong 1 meter 80 in '96 in Atlanta, Ik bedoel, dat geeft je een vergelijking met -- dit zijn werkelijk volleerde atleten zonder het woord "atleet" te kwalificeren. Dus besloot ik een poging te wagen, snap je, met kloppend hart, Ik liep mijn eerste race en ik klopte de Amerikaanse recordhouder met driehonderdste van een seconde en zo werd ik de nieuwe nationale recordhouder bij mijn eerste poging.
And, you know, people said, "Aimee, you know, you've got speed -- you've got natural speed -- but you don't have any skill or finesse going down that track. You were all over the place. We all saw how hard you were working." And so I decided to call the track coach at Georgetown. And I thank god I didn't know just how huge this man is in the track and field world. He's coached five Olympians, and the man's office is lined from floor to ceiling with All America certificates of all these athletes he's coached. He's just a rather intimidating figure. And I called him up and said, "Listen, I ran one race and I won ..."
En weet je, de mensen zeiden: "Aimee, je hebt snelheid, je hebt natuurlijke snelheid -- maar je hebt geen routine of finesse als je loopt. Je ging van hot naar her. We hebben allemaal gezien hoe hard je moest werken." Dus besloot ik de hardloopcoach te bellen in Georgetown. Godzijdank wist ik niet dat deze man een grootheid is in de atletiekwereld. Hij heeft vijf olympische sporters begeleid, en zijn kantoor is van vloer tot plafond bedekt met All America oorkondes van al die atleten die hij heeft begeleid, een nogal imponerende man dus. Ik belde hem op en zei: "Hoor eens, ik heb een race gelopen en gewonnen, en...
(Laughter)
(Gelach)
"I want to see if I can, you know -- I need to just see if I can sit in on some of your practices, see what drills you do and whatever." That's all I wanted -- just two practices. "Can I just sit in and see what you do?" And he said, "Well, we should meet first, before we decide anything." You know, he's thinking, "What am I getting myself into?" So, I met the man, walked in his office, and saw these posters and magazine covers of people he has coached. And we got to talking, and it turned out to be a great partnership because he'd never coached a disabled athlete, so therefore he had no preconceived notions of what I was or wasn't capable of, and I'd never been coached before. So this was like, "Here we go -- let's start on this trip."
Ik wil ontdekken of ik -- Ik moet kijken of ik kan meedoen met een van uw trainingen, om te zien wat voor oefeningen u doet, en wat dan ook." Dat was alles wat ik wilde -- twee trainingen. Kan ik er bij zijn om te kijken wat u doet? En hij zei: "Laten we elkaar eerst ontmoeten voordat we iets beslissen." Eigenlijk denkt hij: waar ben ik aan begonnen? Dus ik ontmoette de man, liep zijn kantoor in, en ik zag posters en tijdschrift-omslagen van mensen die hij heeft getraind. We gingen zitten en begonnen te praten, en het werd uiteindelijk een geweldige samenwerking omdat hij nog nooit een gehandicapte sporter had begeleid, daarom had hij geen vooropgezette ideeën over wat ik wel of niet kon, en ik was nog nooit eerder gecoached, dus dit was zoiets als: we gaan gewoon beginnen.
So he started giving me four days a week of his lunch break, his free time, and I would come up to the track and train with him. So that's how I met Frank. That was fall of '95. But then, by the time that winter was rolling around, he said, "You know, you're good enough. You can run on our women's track team here." And I said, "No, come on." And he said, "No, no, really. You can. You can run with our women's track team." In the spring of 1996, with my goal of making the U.S. Paralympic team that May coming up full speed, I joined the women's track team. And no disabled person had ever done that -- run at a collegiate level. So I don't know, it started to become an interesting mix.
Hij begon met me vier dagen per week zijn lunchpauze te geven, in zijn vrije tijd, dan kwam ik naar de renbaan en trainde met hem. En zo heb ik Frank ontmoet. Maar dat was in het najaar van '95, want toen het winter werd zei hij: "Zal ik je wat zeggen, je bent goed genoeg. Je kunt meedoen met het vrouwen hardloopteam hier." En ik zei: "Nee, dat meen je niet." En hij zei: "Nee serieus, je kunt het. Je kunt met ons vrouwen hardloopteam meedoen." Dus in de lente van 1996, met mijn doel het U.S. Paralympische team te halen al flink op stoom, de komende mei, voegde ik me bij het vrouwen hardloopteam. En geen enkele gehandicapte had dat ooit gedaan -- hardlopen op universiteits-nivo. Ik weet niet, het begon een interessante combinatie te worden.
SS: Well, on your way to the Olympics, a couple of memorable events happened at Georgetown. Why don't you just tell them? AM: Yes, well, you know, I'd won everything as far as the disabled meets -- everything I competed in -- and, you know, training in Georgetown and knowing that I was going to have to get used to seeing the backs of all these women's shirts -- you know, I'm running against the next Flo-Jo -- and they're all looking at me like, "Hmm, what's, you know, what's going on here?" And putting on my Georgetown uniform and going out there and knowing that, you know, in order to become better -- and I'm already the best in the country -- you know, you have to train with people who are inherently better than you.
Cheryl: Goed, vertel ze eens van -- onderweg naar de Olympische Spelen --- maar er waren een paar belangrijke gebeurtenissen in Georgetown. Vertel ze dat maar. AM: Ja, goed, ik had alles gewonnen voor wat betreft de gehandicapten sportevenementen alles waar ik aan deel nam -- en ik was aan het trainen in Georgetown wetende dat ik maar moest wennen aan het zien van de ruggen van de andere vrouwen -- weet je wel, ik loop tegen de volgende Flo-Jo -- en ze kijken allemaal naar me, zo van, Hmm, wat is hier aan de hand? En weet je, het aantrekken van mijn Georgetown pak en er tegenaan gaan, wetende dat als je beter wil worden -- en ik was al de beste van het land -- dan moet je trainen met mensen die inherent beter zijn dan jij.
And I went out there and made it to the Big East, which was sort of the championship race at the end of the season. It was really, really hot. And it's the first -- I had just gotten these new sprinting legs that you see in that bio, and I didn't realize at that time that the amount of sweating I would be doing in the sock -- it actually acted like a lubricant and I'd be, kind of, pistoning in the socket. And at about 85 meters of my 100 meters sprint, in all my glory, I came out of my leg. Like, I almost came out of it, in front of, like, 5,000 people. And I, I mean, was just mortified -- because I was signed up for the 200, you know, which went off in a half hour.
Dus ik ging erop uit en kwam terecht in de Big East wat eigenlijk de kampioensrace aan het eind van het seizoen was, en heel erg warm. En het is de eerste -- Ik had net die nieuwe sprintbenen gekregen die je in de bio ziet -- en op dat moment realiseerde ik me niet dat de hoeveelheid zweet die zich zou vormen in mijn sok feitelijk als een smeermiddel ging fungeren waardoor ik als een zuiger in een cylinder ging bewegen. En op ongeveer 85 meter van de 100 meter sprint kwam mijn been heel glorieus los. Ik viel er bijna uit, pal voor ongeveer 5000 mensen. Ik bedoel, ik schrok me rot -- omdat ik me had ingeschreven voor de 200 die over een half uur zou beginnen.
(Laughter)
(Gelach)
I went to my coach: "Please, don't make me do this." I can't do this in front of all those people. My legs will come off. And if it came off at 85 there's no way I'm going 200 meters. And he just sat there like this. My pleas fell on deaf ears, thank god. Because you know, the man is from Brooklyn; he's a big man. He says, "Aimee, so what if your leg falls off? You pick it up, you put the damn thing back on, and finish the goddamn race!"
Ik ging naar mijn coach. "Alsjeblieft, laat me dit niet doen." Het gaat me niet lukken, met al die mensen erbij. M'n been zal eraf vallen. Als 'ie er al na 85 meter afvalt, dan ga ik echt geen 200 meter lopen. En hij bleef gewoon zo zitten. En dus was mijn vraag aan dovemansoren gericht -- goddank -- omdat hij -- weet je, de man komt uit Brooklyn -- het is een grote vent -- hij zegt: "Aimee, al valt je been er af, nou en?" Je pakt 'm op, je doet het ding weer aan, en je maakt die verdomde race af!"
(Laughter) (Applause) And I did. So, he kept me in line. He kept me on the right track.
(Applaus) En dat deed ik. Dus eigenlijk hield hij mij een beetje in het gareel. Hij hield me op het rechte pad.
SS: So, then Aimee makes it to the 1996 Paralympics, and she's all excited. Her family's coming down -- it's a big deal. It's now two years that you've been running?
Cheryl: Goed, dan bereikt Aimee de Paralympics van 1996, en ze is helemaal enthousiast. Haar familie komt ook -- het is nogal wat. Ze is dan -- al twee jaar aan het hardlopen?
AM: No, a year.
AM: Nee, een jaar.
SS: A year. And why don't you tell them what happened right before you go run your race?
Cheryl: Een jaar. Vertel ze maar wat er gebeurde vlak voordat je je race loopt.
AM: Okay, well, Atlanta. The Paralympics, just for a little bit of clarification, are the Olympics for people with physical disabilities -- amputees, persons with cerebral palsy, and wheelchair athletes -- as opposed to the Special Olympics, which deals with people with mental disabilities. So, here we are, a week after the Olympics and down at Atlanta, and I'm just blown away by the fact that just a year ago, I got out on a gravel track and couldn't run 50 meters. And so, here I am -- never lost. I set new records at the U.S. Nationals -- the Olympic trials -- that May, and was sure that I was coming home with the gold. I was also the only, what they call "bilateral BK" -- below the knee. I was the only woman who would be doing the long jump. I had just done the long jump, and a guy who was missing two legs came up to me and says, "How do you do that? You know, we're supposed to have a planar foot, so we can't get off on the springboard." I said, "Well, I just did it. No one told me that."
AM: Oké, nou, Atlanta. De Paralympics, om het even een beetje uit te leggen, zijn de Olympische spelen voor mensen met een fysieke beperking -- amputees, mensen met hersenverlamming, en rolstoelatleten -- dit in tegenstelling tot de Special Olympics die bedoeld is voor mensen met verstandelijke beperkingen. Daar zijn we dan, amper een week na de Olympics, in Atlanta, en ik ben nog verbijsterd door het feit dat ik nog geen jaar geleden geen 50 meter op de renbaan kon afleggen. Daar sta ik dan -- nog nooit verloren. Ik had nieuwe records gevestigd bij de U.S. Nationals -- de Olympische voorrondes -- afgelopen mei, en ik was gewoon wel zeker dat ik met goud zou thuiskomen. Ook was ik de enige met zogenaamde bilaterale BK -- onder de knie. Ik was de enige vrouw die zou gaan verspringen. Ik was net klaar met verspringen, toen er een vent zonder benen op me af kwam en zei: "Hoe doe je dat? Volgens mij moeten we een vlakke voet hebben, dus we kunnen niet afzetten van de springplank." Ik zei: "Nou, dat heb ik nou net gedaan. Ik wist het niet."
So, it's funny -- I'm three inches within the world record -- and kept on from that point, you know, so I'm signed up in the long jump -- signed up? No, I made it for the long jump and the 100-meter. And I'm sure of it, you know? I made the front page of my hometown paper that I delivered for six years, you know? It was, like, this is my time for shine. And we're at the trainee warm-up track, which is a few blocks away from the Olympic stadium. These legs that I was on, which I'll take out right now -- I was the first person in the world on these legs. I was the guinea pig., I'm telling you, this was, like -- talk about a tourist attraction.
Dat is grappig -- ik blijf 8 centimeter binnen het wereldrecord -- en bleef vanaf dat moment doorgaan, dus ik ben ingeschreven voor het verspringen -- ingeschreven? -- nee, ik haalde het verspringen en de 100 meter. En ik weet het zeker. Ik haalde de voorpagina van onze lokale krant die ik zelf zes jaar lang had rondgebracht. Ik had iets van: dit is mijn moment. En we zijn aan het warmlopen in het trainingskamp, wat een paar straten van het Olympisch stadion is verwijderd. En de benen die ik aan had -- die ik nu even zal pakken. Ik was de eerste persoon ter wereld op deze benen -- Ik was het proefkonijn, en ik zal je zeggen, dit was, zeg maar, een echte touristische attractie.
Everyone was taking pictures -- "What is this girl running on?" And I'm always looking around, like, where is my competition? It's my first international meet. I tried to get it out of anybody I could, you know, "Who am I running against here?" "Oh, Aimee, we'll have to get back to you on that one." I wanted to find out times. "Don't worry, you're doing great." This is 20 minutes before my race in the Olympic stadium, and they post the heat sheets. And I go over and look. And my fastest time, which was the world record, was 15.77. Then I'm looking: the next lane, lane two, is 12.8. Lane three is 12.5. Lane four is 12.2. I said, "What's going on?" And they shove us all into the shuttle bus, and all the women there are missing a hand.
Iedereen nam foto's, "waar loopt die meid op?" En ik kijk aldoor om van: waar zijn mijn achtervolgers? Dit was mijn eerste internationale ontmoeting. Ik probeerde uit iedereen informatie te krijgen, weet je, zo van: tegen wie moet ik hardlopen? "O Aimee, dat moeten we even voor je opzoeken." Ik wilde weten wat de tijden waren. "Maak je geen zorgen, je doet het fantastisch." Dit allemaal 20 minuten voor mijn race in het Olympisch stadion, en ze hangen de rondetijden op. Ik ga er heen om te kijken. En mijn snelste tijd, wat een wereldrecord was, was 15,77. Dan kijk ik -- baan twee, die is 12,8. Baan drie is 12,5. Baan 4 is 12,2. Ik zeg: "Wat gebeurt er?" En ze duwen ons allemaal in de shuttle bus, en alle vrouwen daar missen een hand.
(Laughter)
(Gelach)
So, I'm just, like -- they're all looking at me like 'which one of these is not like the other,' you know? I'm sitting there, like, "Oh, my god. Oh, my god." You know, I'd never lost anything, like, whether it would be the scholarship or, you know, I'd won five golds when I skied. In everything, I came in first. And Georgetown -- that was great. I was losing, but it was the best training because this was Atlanta. Here we are, like, crème de la crème, and there is no doubt about it, that I'm going to lose big. And, you know, I'm just thinking, "Oh, my god, my whole family got in a van and drove down here from Pennsylvania." And, you know, I was the only female U.S. sprinter. So they call us out and, you know -- "Ladies, you have one minute." And I remember putting my blocks in and just feeling horrified because there was just this murmur coming over the crowd, like, the ones who are close enough to the starting line to see. And I'm like, "I know! Look! This isn't right." And I'm thinking that's my last card to play here; if I'm not going to beat these girls, I'm going to mess their heads a little, you know?
Dus ik doe van -- En zij doen van: welke van deze twee hoort er niet bij? Ik zit daar en denk "O mijn god." Ik heb nog nooit iets verloren, of het nou de studiebeurs was of, weet je wel, Ik had vijf gouden plakken met skieën gewonnen. In alles was ik eerste. En Georgetown was geweldig. Ik verloor weliswaar, maar het was de beste training want dit was Atlanta. Daar zijn we dan, het neusje van de zalm, en het is zo zeker als wat dat ik enorm ga verliezen. En ik zit daar te denken, "O mijn god, mijn hele familie is in een busje gegaan en zijn hierheen gereden vanuit Pennsylvania." En ik was de enige vrouwelijke sprinter uit de V.S. Dus ze roepen ons naar voren, weet je wel, "Dames, nog één minuut." En terwijl ik mijn blokken in deed voelde ik me verschrikkelijk want er ging een geroezemoes door het publiek, bij de mensen die zo dicht bij de startlijn waren dat ze het konden zien. En ik heb iets van: "Ik weet het! Dit klopt niet." En ik zit te denken dat mijn laatste troefkaart is dat als ik deze meiden toch niet kan verslaan dat ik ze dan een beetje gek ga maken, snap je?
(Laughter)
(Gelach)
I mean, it was definitely the "Rocky IV" sensation of me versus Germany, and everyone else -- Estonia and Poland -- was in this heat. And the gun went off, and all I remember was finishing last and fighting back tears of frustration and incredible -- incredible -- this feeling of just being overwhelmed. And I had to think, "Why did I do this?" If I had won everything -- but it was like, what was the point? All this training -- I had transformed my life. I became a collegiate athlete, you know. I became an Olympic athlete. And it made me really think about how the achievement was getting there. I mean, the fact that I set my sights, just a year and three months before, on becoming an Olympic athlete and saying, "Here's my life going in this direction -- and I want to take it here for a while, and just seeing how far I could push it."
Het was echt het Rocky IV-gevoel van ik tegen Duitsland en de rest -- Estland en Polen -- zitten in deze race. Toen ging het pistool af, en alles wat ik me ervan herinner, was dat ik als laatste eindigde, en dat ik m'n tranen van frustratie moest bedwingen, ongelooflijk, dat gevoel van gewoon overdonderd zijn. En ik moest nadenken over waarom ik dit had gedaan, ik had alles al gewonnen, dus wat had het voor zin gehad? Al die trainingen, en ik had mijn leven getransformeerd. Ik werd een academische atlete. Ik werd een Olympische atlete. En het deed me echt nadenken over de prestatie om zo ver te komen. Het feit dat ik me nauwelijks een jaar en drie maanden eerder het doel had gesteld om een Olympische atlete te worden en om te zeggen: dit is mijn leven dat die richting op gaat, en ik wil er een tijdje zo mee omgaan, en gewoon kijken hoe ver ik kan komen.
And the fact that I asked for help -- how many people jumped on board? How many people gave of their time and their expertise, and their patience, to deal with me? And that was this collective glory -- that there was, you know, 50 people behind me that had joined in this incredible experience of going to Atlanta. So, I apply this sort of philosophy now to everything I do: sitting back and realizing the progression, how far you've come at this day to this goal, you know. It's important to focus on a goal, I think, but also recognize the progression on the way there and how you've grown as a person. That's the achievement, I think. That's the real achievement.
En het feit dat ik om hulp vroeg -- hoeveel mensen deden er mee? Hoeveel mensen gaven er niet hun tijd en expertise, en hun geduld, om met mij om te gaan? En dat was, zeg maar, de collectieve glorie -- dat er wel 50 mensen achter me stonden die deelnamen aan die ongelooflijke ervaring van het naar Atlanta gaan. Dus nu pas ik een soort van filosofie toe op alles wat ik doe, zoals dit, terugkijken en de vooruitgang beseffen, zoals, hoe ver was je op die dag op weg naar je doel, weet je. Het is belangrijk om een doel voor ogen te hebben, maar, realiseer je ook de vooruitgang die je onderweg maakt en hoe je als persoon bent gegroeid. Dat is de prestatie, denk ik. Dat is de echte prestatie.
SS: Why don't you show them your legs?
Cheryl: Wil je ze niet je benen laten zien?
AM: Oh, sure. SS: You know, show us more than one set of legs.
AM: O, natuurlijk. Cheryl: Laat ons anders meer dan één paar benen zien.
AM: Well, these are my pretty legs.
AM: Goed, dit zijn mijn mooie benen.
(Laughter)
(Gelach)
No, these are my cosmetic legs, actually, and they're absolutely beautiful. You've got to come up and see them. There are hair follicles on them, and I can paint my toenails. And, seriously, like, I can wear heels. Like, you guys don't understand what that's like to be able to just go into a shoe store and buy whatever you want. SS: You got to pick your height? AM: I got to pick my height, exactly.
Nee, dit zijn eigenlijk mijn cosmetische benen, en ze zijn werkelijk prachtig. Je moet ze van dichtbij komen bekijken. Er zitten haarzakjes op, en ik kan mijn teennagels lakken. En echt waar, ik kan hoge hakken aan. Jullie mannen zullen niet begrijpen wat dat betekent om gewoon een schoenenzaak in te lopen en te kopen wat je wilt. Cheryl: Mocht je zelf je lengte bepalen? AM: Ik mocht mijn lengte bepalen, precies.
(Laughter)
(Gelach)
Patrick Ewing, who played for Georgetown in the '80s, comes back every summer. And I had incessant fun making fun of him in the training room because he'd come in with foot injuries. I'm like, "Get it off! Don't worry about it, you know. You can be eight feet tall. Just take them off."
Patrick Ewing, die speelde voor Georgetown in de 80-er jaren, komt elke zomer terug. En ik had continu lol met hem voor gek zetten in de trainingsruimte omdat hij altijd met voetblessures kwam. Ik zei dan: "Haal ze er af! Wat maakt het uit, snap je. Je kunt 2,5 meter lang zijn. Haal ze er gewoon af."
(Laughter)
(Gelach)
He didn't find it as humorous as I did, anyway. OK, now, these are my sprinting legs, made of carbon graphite, like I said, and I've got to make sure I've got the right socket. No, I've got so many legs in here. These are -- do you want to hold that actually? That's another leg I have for, like, tennis and softball. It has a shock absorber in it so it, like, "Shhhh," makes this neat sound when you jump around on it. All right. And then this is the silicon sheath I roll over, to keep it on. Which, when I sweat, you know, I'm pistoning out of it.
Hij vond het hoe dan ook minder grappig dan ik. Goed, dit zijn dus mijn sprintbenen, gemaakt van carbon grafiet, zoals ik zei, en ik moet er zeker van zijn dat ik het goede gat te pakken heb. Nee, ik heb hier zoveel benen. Dit zijn -- wil je dit even vasthouden? Dat is een ander been dat ik heb voor bijvoorbeeld tennis en softball. Er zit een schokbreker in, dus het maakt een gaaf "Shhhh"-geluid als je er mee rondspringt. Goed. Dit is het ding van silliconen dat ik rol over, de siliconen mantel die ik erover doe om het aan te houden als ik zweet, als ik er uit schiet.
SS: Are you a different height?
Cheryl: Heb je een andere lengte?
AM: In these?
AM: In deze?
SS: In these.
Cheryl: In deze.
AM: I don't know. I don't think so. I may be a little taller. I actually can put both of them on.
AM: Ik weet het niet. Ik denk het niet. Het kan zijn dat ik iets langer ben. Ik kan ze allebei wel aan doen.
SS: She can't really stand on these legs. She has to be moving, so ...
Cheryl: Ze kan niet echt staan op deze benen. Ze moet lopen, dus ...
AM: Yeah, I definitely have to be moving, and balance is a little bit of an art in them. But without having the silicon sock, I'm just going to try slip in it. And so, I run on these, and have shocked half the world on these.
AM: Ja, ik moet echt lopen, en balanceren is een beetje een kunst in deze. Maar zonder de siliconen sok te gebruiken ga ik er in proberen te komen. Ik loop hard op deze, en heb de halve wereld geshockeerd in deze.
(Applause)
(Applaus)
These are supposed to simulate the actual form of a sprinter when they run. If you ever watch a sprinter, the ball of their foot is the only thing that ever hits the track. So when I stand in these legs, my hamstring and my glutes are contracted, as they would be had I had feet and were standing on the ball of my feet.
Deze zouden de feitelijke vorm van een sprinter moeten simuleren als ze rennen. Als je wel eens naar een sprinter kijkt, de bal van hun voet is het enige deel dat ooit de baan raakt, dus als ik sta in deze benen dan zijn mijn hamstring en gluteus samengetrokken, zoals het zou zijn als ik voeten had gehad en op de bal van mijn voet zou staan.
(Audience: Who made them?)
(Publiek: Wie heeft ze gemaakt?)
AM: It's a company in San Diego called Flex-Foot. And I was a guinea pig, as I hope to continue to be in every new form of prosthetic limbs that come out. But actually these, like I said, are still the actual prototype. I need to get some new ones because the last meet I was at, they were everywhere. You know, it's like a big -- it's come full circle.
AM: Een bedrijf in San Diego, Flex-Foot. En ik was een proefkonijn, wat ik hopelijk blijf bij elke nieuw kunstledemaat dat uit komt. Maar eigenlijk zijn deze, zoals gezegd, het echte prototype. Ik moet een paar nieuwe zien te krijgen, want toen ik de laatste keer bij een wedstrijd was was het als een grote... de cirkel is nu rond.
Moderator: Aimee and the designer of them will be at TEDMED 2, and we'll talk about the design of them.
Moderator: Aimee en de ontwerper zien we bij TED Med 2, en dan zullen we het ontwerp bespreken.
AM: Yes, we'll do that.
AM: Ja, laten we dat doen.
SS: Yes, there you go.
Cheryl: Ja, precies.
AM: So, these are the sprint legs, and I can put my other...
AM: Dus dit zijn de sprintbenen, en ik kan mijn andere...
SS: Can you tell about who designed your other legs?
Cheryl: Kun je vertellen over de ontwerper van je andere benen?
AM: Yes. These I got in a place called Bournemouth, England, about two hours south of London, and I'm the only person in the United States with these, which is a crime because they are so beautiful. And I don't even mean, like, because of the toes and everything. For me, while I'm such a serious athlete on the track, I want to be feminine off the track, and I think it's so important not to be limited in any capacity, whether it's, you know, your mobility or even fashion. I mean, I love the fact that I can go in anywhere and pick out what I want -- the shoes I want, the skirts I want -- and I'm hoping to try to bring these over here and make them accessible to a lot of people. They're also silicon. This is a really basic, basic prosthetic limb under here. It's like a Barbie foot under this.
AM: Ja. Die kreeg ik in de plaats Bournemouth, Engeland, ongeveer twee uur van Londen, en ik ben de enige in de VS met deze, wat een schande is want ze zijn prachtig. En ik bedoel niet eens, zo, vanwege de tenen en dergelijke -- voor mij is het, terwijl ik zo'n serieuze atlete ben op de baan, Ik wil vrouwelijk zijn buiten het hardlopen om, en ik vind het zo belangrijk, weet je, om op geen enkele manier te worden beperkt, of het nou je mobiliteit is, of zelfs als het gaat over mode. Ik bedoel, ik vind het te gek dat ik overal heen kan en kan uitzoeken wat ik wil en de schoenen die ik wil, de rokjes die ik wil, en ik hoop ze mee te kunnen nemen hier naartoe zodat ze beschikbaar zijn voor veel mensen. Deze zijn ook van siliconen. Dit is een heel simpele kunstledemaat, hieronder. Het is net een Barbie-voet hieronder.
(Laughter)
(Gelach)
It is. It's just stuck in this position, so I have to wear a two-inch heel. And, I mean, it's really -- let me take this off so you can see it. I don't know how good you can see it, but, like, it really is. There're veins on the feet, and then my heel is pink, and my Achilles' tendon -- that moves a little bit. And it's really an amazing store. I got them a year and two weeks ago. And this is just a silicon piece of skin. I mean, what happened was, two years ago this man in Belgium was saying, "God, if I can go to Madame Tussauds' wax museum and see Jerry Hall replicated down to the color of her eyes, looking so real as if she breathed, why can't they build a limb for someone that looks like a leg, or an arm, or a hand?" I mean, they make ears for burn victims. They do amazing stuff with silicon.
Echt waar. Hij is vastgezet in deze positie, daarom moet ik een hak van 5 centimeter dragen. En het is echt -- ik doe 'm af zodat je het kunt zien. Ik weet niet of je het goed kunt zien, maar het is echt zo. Er zitten aderen op de voet, en mijn hiel is roze, weet je, en mijn achillespees -- dat beweegt een beetje. Het is echt een ongelooflijk ding. Ik heb ze een jaar en twee weken geleden gekregen, En dit is gewoon een stukje siliconenhuid. Wat er gebeurde was dit, twee jaar geleden was er een man in België die zei, mijn hemel, als ik naar het wassenbeeldenmuseum kan gaan en Jerry Hall nagemaakt zie, tot aan de kleur van haar ogen, zo levensecht alsof ze ademt, waarom kunnen ze dan geen ledemaat voor iemand maken dat er uit ziet als een been, of een arm of een hand? Ik bedoel, ze maken oren voor brandwondenslachtoffers. Ze kunnen geweldige dingen doen met siliconen.
SS: Two weeks ago, Aimee was up for the Arthur Ashe award at the ESPYs. And she came into town and she rushed around and she said, "I have to buy some new shoes!" We're an hour before the ESPYs, and she thought she'd gotten a two-inch heel but she'd actually bought a three-inch heel.
Cheryl: Aimee was twee weken geleden bij de ESPY's voor de Arthur Ashe Award. Ze kwam de stad in en ging overal heen en ze zei: "Ik moet nieuwe schoenen kopen!" Het was een uur voor aanvang van de ESPY's, en ze dacht dat ze een hiel van 5 cm. had gekocht maar het bleek een hiel van 8 cm. te zijn.
AM: And this poses a problem for me, because it means I'm walking like that all night long.
AM: En dat is een probleem voor me omdat ik dan de hele avond zo loop.
SS: For 45 minutes. Luckily, the hotel was terrific. They got someone to come in and saw off the shoes.
Cheryl: We hadden drie kwartier -- gelukkig waren ze erg aardig in het hotel. Ze lieten iemand komen die de hak afzaagde.
(Laughter)
(Gelach)
AM: I said to the receptionist -- I mean, I am just harried, and Sheryl's at my side -- I said, "Look, do you have anybody here who could help me? Because I have this problem ... " You know, at first they were just going to write me off, like, "If you don't like your shoes, sorry. It's too late." "No, no, no, no. I've got these special feet that need a two-inch heel. I have a three-inch heel. I need a little bit off." They didn't even want to go there. They didn't even want to touch that one. They just did it. No, these legs are great. I'm actually going back in a couple of weeks to get some improvements. I want to get legs like these made for flat feet so I can wear sneakers, because I can't with these ones. So... Moderator: That's it.
AM: Ik zei tegen de receptionist, ik was gehaast en Cheryl stond naast me. Ik zei: "Weet je iemand hier die mij kan helpen want ik ik heb een probleem." Eerst wilden ze het gewoon maar afdoen, zo van, luister: als je je schoenen niet leuk vindt, jammer dan. Te laat. "Nee, nee. Ik heb namelijk speciale voeten, oké, die een hak van 5 cm. moeten hebben. Nu heb ik er een van 8 cm. Er moet wat af." Oké. Daar wilden ze zich niet al teveel mee bezighouden. Ze wilden het liever niet weten. Ze deden het gewoon. Nee, deze benen zijn te gek. Ik ga zelfs over een paar weken terug om een paar verbeteringen op te halen. Ik wil benen als deze gemaakt voor platte voeten zodat ik gymschoenen aan kan, want dat kan niet met deze. Dus, moderator, dat was het dan.
SS: That's Aimee Mullins.
Cheryl: Aimee Mullins, dames en heren.
(Applause)
(Applaus)