Φύλις Ροντρίγκεζ: Είμαστε εδώ σήμερα επειδή έχουμε κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν μια ασυνήθιστη φιλία. Και είναι όντως! Και όμως, εμάς μας φαίνεται πια φυσιολογική.
Phyllis Rodriguez: We are here today because of the fact that we have what most people consider an unusual friendship. And it is. And yet, it feels natural to us now.
Πρωτοέμαθα ότι ο γιος μου ήταν στο World Trade Center το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Δεν ξέραμε αν είχε χαθεί παρά μόνο μετά από 36 ώρες. Τότε, ξέραμε ότι είχε να κάνει με την πολιτική. Φοβόμαστε τι θα έκανε η χώρα μας στο όνομα του γιου μας-- ο συζυγός μου ο Ορλάντο, και εγώ και η οικογένειά μας. Και όταν το είδα-- ακόμη και μέσα από το σοκ, το τρομερό σοκ, και την τρομερή έκρηξη στις ζωές μας, κυριολεκτικά, δεν ήμαστε εκδικητικοί. Και ύστερα από κανα δυο εβδομάδες όταν απαγγέλθηκαν στον Ζακαράιας Μουσάουι έξι κατηγορίες για συνωμοσία με σκοπό την τέλεση τρομοκρατίας και η κυβέρνηση των ΗΠΑ ζήτησε την θανατική ποινή γι' αυτόν, αν καταδικαζόταν, ο σύζυγός μου και εγώ μιλήσαμε δημοσίως ενάντια σε αυτό. Μέσω αυτού και μέσω ομάδων ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήρθαμε σε επαφή με τις οικογένειες διαφόρων άλλων θυμάτων.
I first learned that my son had been in the World Trade Center on the morning of September 11th, 2001. We didn't know if he had perished yet until 36 hours later. At the time, we knew that it was political. We were afraid of what our country was going to do in the name of our son -- my husband, Orlando, and I and our family. And when I saw it -- and yet, through the shock, the terrible shock, and the terrible explosion in our lives, literally, we were not vengeful. And a couple of weeks later when Zacarias Moussaoui was indicted on six counts of conspiracy to commit terrorism, and the U.S. government called for a death penalty for him, if convicted, my husband and I spoke out in opposition to that, publicly. Through that and through human rights groups, we were brought together with several other victims' families.
Οταν είδα την Αΐσα στα ΜΜΕ, όταν απαγγέλθηκαν κατηγορίες στο γιο της, σκέφτηκα, "Τι θαρραλέα γυναίκα! Κάποια μέρα, όταν είμαι πιο δυνατή, θέλω να γνωρίσω αυτήν τη γυναίκα." Ήμουν ακόμη σε βαθιά θλίψη, ήξερα ότι δεν είχα τη δύναμη. Ήξερα ότι θα την έβρισκα μια μέρα, ή ότι θα βρισκόμαστε. Γιατί, όταν οι άνθρωποι έμαθαν ότι ο γιος μου ήταν θύμα, δέχτηκα άμεση συμπόνοια. Αλλά όταν οι άνθρωποι μάθαιναν για τι κατηγορούσαν το γιο της, δεν λάμβανε αυτή τη συμπόνοια. Αλλά υποφέρει το ίδιο με μένα.
When I saw Aicha in the media, coming over when her son was indicted, and I thought, "What a brave woman. Someday I want to meet that woman when I'm stronger." I was still in deep grief; I knew I didn't have the strength. I knew I would find her someday, or we would find each other. Because, when people heard that my son was a victim, I got immediate sympathy. But when people learned what her son was accused of, she didn't get that sympathy. But her suffering is equal to mine.
Και έτσι γνωριστήκαμε το Νοέμβριο του 2002. Και τώρα η Αΐσα θα σας πει πώς συνέβη αυτό.
So we met in November 2002, and Aicha will now tell you how that came about.
(Μεταφράστρια) Αΐσα ελ-Γουάφι: Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι. Είμαι η μητέρα του Ζακαράιας Μουσάουι. Και ζήτησα από την Οργάνωση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να με φέρει σε επαφή με τους γονείς των θυμάτων. Και έτσι με σύστησαν σε πέντε οικογένειες. Και είδα τη Φύλις και την παρακολούθησα. Ηταν η μόνη μητέρα στην ομάδα. Οι υπόλοιποι ήταν αδερφοί, αδερφές. Και είδα στα μάτια της ότι ήταν μια μητέρα, σαν και μένα. Υπέφερα πολύ σα μητέρα. Παντρεύτηκα όταν ήμουν 14. Έχασα ένα παιδί όταν ήμουν 15, ένα δεύτερο παιδί όταν ήμουν 16. Η ιστορία με τον Ζακαράιας πραγματικά παραπήγαινε! Και ακόμη υποφέρω, γιατί ο γιος μου είναι σα να είναι θαμμένος ζωντανός. Ξέρω ότι έκλαψε πραγματικά για το γιο της. Αλλά ξέρει πού είναι. Ο γιος μου, δεν ξέρω πού είναι. Δεν ξέρω αν είναι ζωντανός. Δεν ξέρω αν τον βασανίζουν. Δεν ξέρω τι έχει απογίνει.
(Translator) Aicha el-Wafi: Good afternoon, ladies and gentlemen. I am the mother of Zacarias Moussaoui. And I asked the Organization of Human Rights to put me in touch with the parents of the victims. So they introduced me to five families. And I saw Phyllis, and I watched her. She was the only mother in the group. The others were brothers, sisters. And I saw in her eyes that she was a mother, just like me. I suffered a lot as a mother. I was married when I was 14. I lost a child when I was 15, a second child when I was 16. So the story with Zacarias was too much really. And I still suffer, because my son is like he's buried alive. I know she really cried for her son. But she knows where he is. My son, I don't know where he is. I don't know if he's alive. I don't know if he's tortured. I don't know what happened to him.
Γι' αυτό αποφάσισα να πω την ιστορία μου, για να αποφέρουν τα δικά μου δεινά κάτι το θετικό για άλλες γυναίκες. Γιατί όλες οι γυναίκες, όλες οι μητέρες που δίνουμε ζωή, μπορούμε να δώσουμε πίσω, μπορούμε να αλλάξουμε. Είναι στο χέρι των γυναικών, γιατί είμαστε γυναίκες, γιατί αγαπάμε τα παιδιά μας. Πρέπει να είμαστε χέρι-με-χέρι και να κάνουμε κάτι μαζί. Δεν είναι ενάντια στις γυναίκες είναι για μας, τις γυναίκες, για τα παιδιά μας. Μιλώ ενάντια στη βία, ενάντια στην τρομοκρατία. Πηγαίνω στα σχολεία για να μιλήσω σε νεαρά κορίτσια, μουσουλμάνες, ώστε να μη δέχονται να παντρεύονται πολύ νέες ενάντια στη θελησή τους. Αν μπορώ να σώσω ένα από αυτά τα νεαρά κορίτσια, ώστε να αποφύγουν να παντρευτούν και να υποφέρουν όσο εγώ, αυτό είναι κάτι καλό. Γι' αυτό είμαι εδώ μπροστά σας.
So that's why I decided to tell my story, so that my suffering is something positive for other women. For all the women, all the mothers that give life, you can give back, you can change. It's up to us women, because we are women, because we love our children. We must be hand-in-hand and do something together. It's not against women, it's for us, for us women, for our children. I talk against violence, against terrorism. I go to schools to talk to young, Muslim girls so they don't accept to be married against their will very young. So if I can save one of the young girls, and avoid that they get married and suffer as much as I did, well this is something good. This is why I'm here in front of you.
ΦΡ: Θα ήθελα να πω ότι έχω μάθει τόσα πολλά από την Αΐσα, ξεκινώντας από κείνη τη μέρα που είχαμε την πρώτη μας συνάντηση με άλλα μέλη οικογενειών-- ήταν μια πολύ ιδιωτική συνάντηση με ασφάλεια, γιατί ήταν Νοέμβριος 2002, και ειλικρινά, φοβόμαστε τον υπερ-πατριωτισμό εκείνης της εποχής στη χώρα-- εμείς τα μέλη των οικογενειών. Αλλά ήμαστε όλοι τόσο νευρικοί. "Γιατί θέλει να μας συναντήσει;" Και μετά ήταν εκείνη νευρική. "Γιατί θέλαμε να τη συναντήσουμε;" Τι θέλαμε ο ένας από τον άλλο; Πριν μάθουμε τα ονόματά μας ή ο,τιδήποτε άλλο, αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε. Μετά κάτσαμε σε έναν κύκλο με υποστήριξη, με βοήθεια από ανθρώπους έμπειρους σε τέτοιου είδους συμφιλίωση. Και άρχισε η Αΐσα, και είπε, "Δεν ξέρω αν ο γιος μου είναι ένοχος ή αθώος, αλλά θέλω να σας πω πόσο λυπάμαι για ό,τι συνέβη στις οικογένειές σας. Ξέρω τι θα πει να υποφέρεις, και νιώθω ότι, αν έγινε ένα έγκλημα, το άτομο πρέπει να δικαστεί δίκαια και να τιμωρηθεί." Αλλά μας προσέγγισε με αυτόν τον τρόπο. Και αυτό, θα ήθελα να πω, πως έσπασε τον πάγο. Και αυτό που συνέβη ήταν ότι είπαμε όλοι τις ιστορίες μας, και συνδεθήκαμε όλοι σαν ανθρώπινα όντα. Στο τέλος του απογεύματος-- ήταν περίπου τρεις ώρες μετά το μεσημεριανό-- νιώθαμε σα να γνωριζόμαστε από πάντα.
PR: I would like to say that I have learned so much from Aicha, starting with that day we had our very first meeting with other family members -- which was a very private meeting with security, because it was November 2002, and, frankly, we were afraid of the super-patriotism of that time in the country -- those of us family members. But we were all so nervous. "Why does she want to meet us?" And then she was nervous. "Why did we want to meet her?" What did we want from each other? Before we knew each others' names, or anything, we had embraced and wept. Then we sat in a circle with support, with help, from people experienced in this kind of reconciliation. And Aicha started, and she said, "I don't know if my son is guilty or innocent, but I want to tell you how sorry I am for what happened to your families. I know what it is to suffer, and I feel that if there is a crime, a person should be tried fairly and punished." But she reached out to us in that way, and it was, I'd like to say, it was an ice-breaker. And what happened then is we all told our stories, and we all connected as human beings. By the end of the afternoon -- it was about three hours after lunch -- we'd felt as if we'd known each other forever.
Αυτό που έμαθα από κείνη, είναι μια γυναίκα, που όχι μόνο μπορεί να είναι τόσο γενναιόδωρη κάτω από τις παρούσες συνθήκες και τις συνθήκες του τότε και του τι συνέβαινε στο γιο της, αλλά η ζωή που είχε ζήσει. Δεν είχα γνωρίσει ποτέ κάποιον με τόσο δύσκολη ζωή, από μια τόσο εντελώς διαφορετική κουλτούρα και περιβάλλον από το δικό μου. Και νιώθω ότι έχουμε ένα ειδικό σύνδεσμο, τον οποίο εκτιμώ πάρα πολύ. Και σκέφτομαι ότι έχει να κάνει με το να φοβόμαστε τον άλλο, αλλά να κάνουμε αυτό το βήμα και μετά να συνειδητοποιούμε, "Έι, δεν ήταν τόσο δύσκολο. Ποιον άλλο μπορώ να συναντήσω που δεν ξέρω, ή από τον οποίο διαφέρω τόσο πολύ;"
Now what I learned from her, is a woman, not only who could be so generous under these present circumstances and what it was then, and what was being done to her son, but the life she's had. I never had met someone with such a hard life, from such a totally different culture and environment from my own. And I feel that we have a special connection, which I value very much. And I think it's all about being afraid of the other, but making that step and then realizing, "Hey, this wasn't so hard. Who else can I meet that I don't know, or that I'm so different from?"
Λοιπόν, Αΐσα, έχεις μερικά λόγια σα συμπέρασμα; Γιατί τελείωσε ο χρόνος μας!
So, Aicha, do you have a couple of words for conclusion? Because our time is up.
(Γέλια)
(Laughter)
(Μεταφράστρια) ΑΓ: Θα ήθελα να πω ότι πρέπει να προσπαθούμε να γνωρίζουμε άλλους ανθρώπους, τον άλλον. Πρέπει να είστε γενναιόδωροι, και οι καρδιές σας πρέπει να είναι γενναιόδωρες, το μυαλό σας πρέπει να είναι γενναιόδωρο. Πρέπει να είστε ανεκτικοί. Πρέπει να πολεμήσετε ενάντια στη βία. Και ελπίζω ότι μια μέρα θα ζήσουμε όλοι μαζί ειρηνικά και σεβόμενοι ο ένας τον άλλο. Αυτό ήθελα να πω.
(Translator) AW: I wanted to say that we have to try to know other people, the other. You have to be generous, and your hearts must be generous, your mind must be generous. You must be tolerant. You have to fight against violence. And I hope that someday we'll all live together in peace and respecting each other. This is what I wanted to say.
(Χειροκρότημα)
(Applause)