Now, I want to start with a question: When was the last time you were called "childish"? For kids like me, being called childish can be a frequent occurrence. Every time we make irrational demands, exhibit irresponsible behavior, or display any other signs of being normal American citizens, we are called childish. Which really bothers me. After all, take a look at these events: Imperialism and colonization, world wars, George W. Bush. Ask yourself, who's responsible? Adults.
Bir soru ile başlamak istiyorum: En son ne zaman "çocuksu" olarak nitelendirildiniz? Benim gibi çocuklar için, çocuksu olarak nitelenmek normal bir durumdur. Her gerçek dışı isteğimizde, sorumsuz davranışımızda ya da normal bir Amerikan vatandaşının hareketini sergilediğimizde, çocuksu olarak adlandırılıyoruz, bu gerçekten de canımı sıkıyor. Şu olaylara bir bakın: Emperyalizm ve sömürgeleştirme, dünya savaşları, George W. Bush. Kendinize sorun: Kim sorumlu? Yetişkinler.
Now, what have kids done? Well, Anne Frank touched millions with her powerful account of the Holocaust. Ruby Bridges helped to end segregation in the United States. And, most recently, Charlie Simpson helped to raise 120,000 pounds for Haiti, on his little bike. So as you can see evidenced by such examples, age has absolutely nothing to do with it. The traits the word "childish" addresses are seen so often in adults, that we should abolish this age-discriminatory word, when it comes to criticizing behavior associated with irresponsibility and irrational thinking.
Peki çocuklar ne yaptılar? Anne Frank Yahudi Soykırımı hakkındaki yazıları ile milyonları etkiledi, Ruby Bridges ABD'de ırk ayrımının bitmesine yardım etti, ve, son zamanlarda, Charlie Simpson küçük bisikleti ile Haiti için 120,000 pound toplanmasına yardım etti. Bu örneklerle de anlayabileceğiniz gibi, yaşın bu durumla hiçbir ilgisi yok. Çocuksu diye hitap etmek yetişkinlerde sıkça görülen bir durum, bu yüzden sorumsuz ve gerçek dışı düşünceleri eleştirirken yapılan bu yaş ayrımı yapan kelimeyi yasaklamalıyız.
(Applause)
(Alkışlar)
Thank you.
Teşekkürler.
Then again, who's to say that certain types of irrational thinking aren't exactly what the world needs? Maybe you've had grand plans before, but stopped yourself, thinking, "That's impossible," or "That costs too much," or "That won't benefit me." For better or worse, we kids aren't hampered as much when it comes to thinking about reasons why not to do things. Kids can be full of inspiring aspirations and hopeful thinking, like my wish that no one went hungry, or that everything were free, a kind of utopia. How many of you still dream like that, and believe in the possibilities? Sometimes a knowledge of history and the past failures of Utopian ideals can be a burden, because you know that if everything were free, then the food stocks would become depleted and scarce and lead to chaos. On the other hand, we kids still dream about perfection. And that's a good thing, because in order to make anything a reality, you have to dream about it first.
Ve tekrar soruyorum, kimi gerçek dışı düşüncelerin gerçekten dünyanın ihtiyacı olan şey olmadığını kim söylüyor? Belki önceden muazzam şeyler planladınız, ama şöyle düşünerek kendinizi durdurdunuz: Bu imkansız ya da bunun için çok para gerekli ya da bunun bana faydası olmaz. Ne olursa olsun, biz çocuklar, sıra "neden yapmamalıyım"ı düşünmeye geldiğinde durdurulamayız. Çocuklar birçok ilham veren düşe ve ümitli düşüncelere sahip olabilirler, kimse aç kalmasın isteğim gibi ya da her şey bedava olsun ütopyam. Kaçınız hala bu tür hayaller kuruyorsunuz ve gerçekleşebileceklerine inanıyorsunuz? Bazen tarih bilgisi ve ütopik fikirlerin geçmiş başarısızlıkları bir yük olabilir çünkü biliyorsunuz ki eğer her şey bedava olsaydı, yemek stokları tükenirdi, kıtlık ve kaos oluşurdu. Diğer yandan, biz çocuklar hala mükemmeliği düşleyebiliriz. Ve bu iyi bir şey, çünkü eğer bir şeyi gerçekleştirmek istiyorsanız, öncelikle onu düşlemeniz gerekir.
In many ways, our audacity to imagine helps push the boundaries of possibility. For instance, the Museum of Glass in Tacoma, Washington, my home state -- yoohoo, Washington!
Bir çok açıdan, düş kurma cürretimiz imkan sınırlarını zorlamamıza yardım ediyor. Örneğin, Washington Tacoma'daki Cam Müzesi, memleketim -- yaşasın Washington--
(Applause)
(Alkışlar)
has a program called Kids Design Glass, and kids draw their own ideas for glass art. The resident artist said they got some of their best ideas from the program, because kids don't think about the limitations of how hard it can be to blow glass into certain shapes, they just think of good ideas. Now, when you think of glass, you might think of colorful Chihuly designs, or maybe Italian vases, but kids challenge glass artists to go beyond that, into the realm of brokenhearted snakes and bacon boys, who you can see has meat vision.
"Çocuklar Cam Dizayn Ediyor" programı ile çocuklara cam sanatı ile ilgili fikirlerini çizme fırsatı sunuyor. Şimdi asıl cam sanatçıları, program sayesinde çok iyi fikirler bulduklarını söylediler, çünkü çocuklar camın belli şekilleri almasının zorluğunu hiç düşünmüyorlar. Onlar sadece iyi fikirleri düşünüyorlar. Şimdi siz camı düşündüğünüzde, renkli Chihuly dizaynlarını veya İtalyan vazoları düşünüyorsunuzdur, ama çocuklar cam sanatçılarını bunun ötesine gitmeye zorluyor, kırık kalpli yılanların bölgesine ve gördüğünüz gibi et vizyonu olan
(Laughter)
domuz pastırması çocukları.-- (Gülüşmeler)
Now, our inherent wisdom doesn't have to be insider's knowledge. Kids already do a lot of learning from adults, and we have a lot to share. I think that adults should start learning from kids. Now, I do most of my speaking in front of an education crowd -- teachers and students, and I like this analogy: It shouldn't be a teacher at the head of the class, telling students, "Do this, do that." The students should teach their teachers. Learning between grown-ups and kids should be reciprocal. The reality, unfortunately, is a little different, and it has a lot to do with trust, or a lack of it.
Doğuştan sahip olduğumuz aklımızın aslında her tür bilgiye sahip olmaz gerekmez. Çocuklar halihazırda yetişkinlerden birçok şey öğrendiler, ve paylaşacak da birçok şeyimiz var. Bence yetişkinler de çocuklardan ders almaya başlamalılar. Konuşmalarımın çoğunu eğitimli kalabalıklar önünde yapıyorum, öğretmenler ve öğrenciler, bu benzerliği seviyorum. Sınıfta sadece çocuklara şunu yap, bunu yap diyen bir öğretmen olmamalı. Öğrenciler öğretmenlerine ders vermeliler. Büyükler ve çocuklar arasındaki eğitim karşılıklı olmalı. Maalesef gerçek bundan biraz farklı, ve bu güven ve onun eksikliği ile ilgili.
Now, if you don't trust someone, you place restrictions on them, right? If I doubt my older sister's ability to pay back the 10 percent interest I established on her last loan, I'm going to withhold her ability to get more money from me, until she pays it back.
Birine güvenmiyorsanız, ona bazı sınırlamalar uygularsınız değil mi. Eğer ablamın benden aldığı son borç için uyguladığım %10 faizi geri ödeyebileceğinden şüphe edersem onun benden borç alabilme hakkını borcunu ödeyene kadar askıya alırım. (Gülüşmeler)
(Laughter)
Bu arada yaşanmış bir hikayedir.
True story, by the way. Now, adults seem to have a prevalently restrictive attitude towards kids, from every "Don't do that, don't do this" in the school handbook, to restrictions on school Internet use. As history points out, regimes become oppressive when they're fearful about keeping control. And although adults may not be quite at the level of totalitarian regimes, kids have no or very little say in making the rules, when really, the attitude should be reciprocal, meaning that the adult population should learn and take into account the wishes of the younger population.
Yetişkinlerin genellikle çocuklarının davranışlarına kısıtlama getirme alışkanlıkları olduğu görülüyor; okulda "onu,bunu yapma"dan, internet kullanmalarına kadar. Tarihteki örneklerine göre, rejimler kontrolü sağlamak konusunda korkuya kapıldığında daha baskıcı hale geliyorlar. Ve yetişkinler totaliter rejimler seviyesinde olmasalar da, çocukların kurallar konusunda söz hakkı ya hiç yok ya da çok az, konumlarımız gerçekten eşit olsaydı, yetişkinler gençlerin isteklerini göz önüne alırlardı ve
Now, what's even worse than restriction, is that adults often underestimate kids' abilities. We love challenges, but when expectations are low, trust me, we will sink to them. My own parents had anything but low expectations for me and my sister. Okay, so they didn't tell us to become doctors or lawyers or anything like that, but my dad did read to us about Aristotle and pioneer germ-fighters, when lots of other kids were hearing "The Wheels on the Bus Go Round and Round." Well, we heard that one too, but "Pioneer Germ Fighters" totally rules.
onlardan ders alırlardı. Kısıtlamalardan da kötü olan ise yetişkinlerin bizim yeteneklerimizi küçümsemeleridir. Zorlukları gerçekten severiz, ama eğer beklentiler düşükse, inanın ki Annem ve babamın ben ve kız kardeşim için küçük beklentiler dışında her türlü beklentisi vardı. Tamam, bize doktor veya avukat veya benzeri bir meslek edinin demediler, ama babam bize Aristo ve öncü bakteri savaşçıları gibi şeyler okurken diğer çocukların çoğu şu şarkıyı dinliyordu: "The Wheels on the Bus Go Round and Round." Bu şarkıyı biz de dinledik ama "Öncü Bakteri Savaşçıları"
(Laughter)
kesinlikle harika. --(Gülüşmeler)
I loved to write from the age of four, and when I was six, my mom bought me my own laptop equipped with Microsoft Word. Thank you, Bill Gates, and thank you, Ma. I wrote over 300 short stories on that little laptop, and I wanted to get published. Instead of just scoffing at this heresy that a kid wanted to get published, or saying wait until you're older, my parents were really supportive. Many publishers were not quite so encouraging. One large children's publisher ironically said that they didn't work with children. Children's publisher not working with children? I don't know, you're kind of alienating a large client there.
Dört yaşından beri yazmayı çok seviyorum, altı yaşıma geldiğimde, annem bana içinde Microsoft Word olan laptop aldı. Teşekkürler Bill Gates ve teşekkürler Anne. O küçük laptop'da 300 kısa hikaye yazdım, ve yayımlatmak istedim. Bir çocuğun kitabı yayımlatma düşüncesi ile dalga geçmek yerine, veya büyüyene kadar bekle demek yerine, annem ve babam beni gerçekten destekledi. Yayımcıların çoğu bu kadar cesaret verici değillerdi. Çocuk kitapları yayımlayan büyük bir yayımcı ironik olarak çocuklarla çalışmadıklarını söyledi. Çocukların yayımcıları çocuklarla çalışmıyor mu? Sanırım büyük bir müşteri kitlesini
(Laughter)
kendinize yabancılaştırıyorsunuz. --(Gülüşmeler)
One publisher, Action Publishing, was willing to take that leap and trust me, and to listen to what I had to say. They published my first book, "Flying Fingers," you see it here. And from there on, it's gone to speaking at hundreds of schools, keynoting to thousands of educators, and finally, today, speaking to you.
Sonunda Action Yayımcılık buna gönüllü oldu ve bana güvendi, ve de diyeceklerimi dinlemeye hazırdı. İlk kitabım "Uçan Parmakları" yayımladılar --burada görüyorsunuz-- ve o andan itibaren, yüzlerce okulda konuşma, binlerce eğitmene önemli konuşmalar, ve sonunda bugün sizlerin önündeyim.
I appreciate your attention today, because to show that you truly care, you listen. But there's a problem with this rosy picture of kids being so much better than adults. Kids grow up and become adults just like you.
Bugün ki ilginize minnettarım, çünkü gerçekten değer verdiğinizi göstermek için dinliyorsunuz. Yine de çocukların yetişkinlerden daha iyi olduğu bu umut verici durumda bir sorun var. Çocuklar büyüyor ve sizler gibi yetişkin oluyorlar.
(Laughter)
(Gülüşmeler)
Or just like you? Really? The goal is not to turn kids into your kind of adult, but rather, better adults than you have been, which may be a little challenging, considering your guys' credentials.
Gerçekten sizler gibi mi? Amaç, çocukları sizler gibi yetişkinler haline getirmek değil, sizin olduğunuzdan da daha iyi yetişkinler yapmak, sizlerin ne kadar iyi olduğunu da göz önüne
(Laughter)
alırsak bunun biraz zorlayıcı olduğunu anlayabiliyoruz,
But the way progress happens, is because new generations and new eras grow and develop and become better than the previous ones. It's the reason we're not in the Dark Ages anymore. No matter your position or place in life, it is imperative to create opportunities for children, so that we can grow up to blow you away.
ama yeni nesiller ve dönemler bir öncekine oranla gelişip daha iyi hale geldiği için ilerleme meydana geliyor. Bu yüzden hala karanlık çağlarda değiliz. Hayattaki pozisyonunuz ne olursa olsun, bizlerin büyüyüp sizleri ortadan kaldırmamız için sizler çocuklara fırsatlar sunmak zorundasınız.
(Laughter)
(Gülüşmeler)
Adults and fellow TEDsters, you need to listen and learn from kids, and trust us and expect more from us. You must lend an ear today, because we are the leaders of tomorrow, which means we're going to take care of you when you're old and senile. No, just kidding.
Yetişkinler ve TEDsters üyeleri, çocukları dinlemeli ve onlardan öğrenmelisiniz ve bize güvenmeli bizden daha çok şey beklemelisiniz. Bugün bize kulak vermelisiniz çünkü biz yarının liderleriyiz, yani yaşlanıp bunadığınızda sizlere bakacak olanlar bizleriz. Yok sadece şaka yapıyorum.
(Laughter)
Hayır gerçekten, biz gelecek nesiliz
No, really, we are going to be the next generation, the ones who will bring this world forward. And in case you don't think that this really has meaning for you, remember that cloning is possible, and that involves going through childhood again, in which case you'll want to be heard, just like my generation. Now, the world needs opportunities for new leaders and new ideas. Kids need opportunities to lead and succeed. Are you ready to make the match? Because the world's problems shouldn't be the human family's heirloom.
bu dünyayı daha ileriye götürecek olanlarız. Ve eğer ki bu sizin için çok manalı gözükmüyorsa, klonlamanın mümkün olduğunu düşünün, ve bu da çocukluğunuza geri dönebilmeniz anlamına geliyor, bu durumda da aynı benim neslim gibi sesinizi duyurmak isteyeceksinizdir. Dünya yeni düşünceler ve liderler için fırsatlara ihtiyaç duyuyor. Çocuklar yol göstermek ve başarmak için fırsat bekliyor. Denklemi kurmaya hazır mısınız? Çünkü dünyanın problemi nesilden nesile geçen şeyler olmamalıdır.
Thank you.
Teşekkürler
(Applause)
(Alkışlar)
Thank you. Thank you.
Teşekkürler. Teşekkürler.