Θα ήθελα να ξεκινήσω με μία ερώτηση: Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαν τη συμπεριφορά σας «παιδαριώδη»; Για παιδιά σαν και μένα, το να μας πουν «παιδαριώδη» μπορεί να είναι συχνό φαινόμενο. Κάθε φορά που έχουμε παράλογες απαιτήσεις, επιδεικνύουμε ανεύθυνη συμπεριφορά, ή παρουσιάζουμε οποιαδήποτε άλλα στοιχεία ενός κανονικού αμερικανού πολίτη, χαρακτηριζόμαστε ως παιδαριώδεις, κάτι το οποίο πραγματικά με ενοχλεί. Τελικά, ρίξτε μια ματιά σε αυτά τα γεγονότα: Ιμπεριαλισμός και αποικιοκρατία, παγκόσμιοι πόλεμοι, Τζορτζ Μπους. Αναρωτηθείτε: Ποιος είναι υπεύθυνος; Οι ενήλικες.
Now, I want to start with a question: When was the last time you were called "childish"? For kids like me, being called childish can be a frequent occurrence. Every time we make irrational demands, exhibit irresponsible behavior, or display any other signs of being normal American citizens, we are called childish. Which really bothers me. After all, take a look at these events: Imperialism and colonization, world wars, George W. Bush. Ask yourself, who's responsible? Adults.
Ας δούμε τώρα τι έχουν κάνει τα παιδιά. Η Άννα Φρανκ αγγιξε εκατομμύρια με τη συγκλονιστική μαρτυρία της για το Ολοκαύτωμα, ο Ρούμπυ Μπρίτζες βοήθησε να σταματήσει ο ρατσιστικός διαχωρισμός στις Η.Π. Α, και, πιο πρόσφατα, ο Τσάρλυ Σίμσον βοήθησε να συγκεντρωθούν 120.000 λίρες για την Αϊτή με το μικρό του ποδήλατο. Έτσι, όπως βλέπετε να αποδεικνύεται από τέτοια παραδείγματα, η ηλικία δεν έχει καμία σχέση με τον χαρακτηρισμό. Τα χαρακτηριστικά στα οποία αναφέρεται η λέξη παιδαριώδης εμφανίζονται τόσο συχνά σε ενήλικες που απαιτείται να εξοβελίσουμε ετούτη τη λέξη ηλικιακής προκατάληψης, όταν επικρίνουμε συμπεριφορές που σχετίζονται με την ανευθυνότητα και την ανορθολογική σκέψη.
Now, what have kids done? Well, Anne Frank touched millions with her powerful account of the Holocaust. Ruby Bridges helped to end segregation in the United States. And, most recently, Charlie Simpson helped to raise 120,000 pounds for Haiti, on his little bike. So as you can see evidenced by such examples, age has absolutely nothing to do with it. The traits the word "childish" addresses are seen so often in adults, that we should abolish this age-discriminatory word, when it comes to criticizing behavior associated with irresponsibility and irrational thinking.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
Ύστερα πάλι, ποιος μπορεί να πει ότι ορισμένοι τύποι ανορθολογικής σκέψης δεν είναι ακριβώς εκείνο που επιζητεί ο κόσμος; Ίσως να είχατε μεγάλα σχέδια παλαιότερα, τα οποία διακόψατε, σκεφτόμενοι: Αυτό είναι αδύνατο ή αυτό κοστίζει πάρα πολύ ή αυτό δεν θα με ωφελήσει. Καλώς ή κακώς, εμείς τα παιδιά δεν κωλυόμαστε τόσο όταν σκεφτόμαστε λόγους που να εμποδίζουν τις πράξεις μας. Τα παιδιά μπορούν να είναι γεμάτα εμπνευσμένες προσδοκίες και ελπιδοφόρες σκέψεις, όπως η ευχή μου να μη μείνει κανείς πεινασμένος ή να ήταν όλα δωρεάν, πράγμα ουτοπικό. Πόσοι από εσάς ακόμη ονειρεύεστε με αυτόν τον τρόπο και πιστεύετε στις δυνατότητες πραγματοποίησης; Ορισμένες φορές η γνώση της ιστορίας συνάμα οι προηγούμενες αποτυχίες των ουτοπικών ιδανικών μπορεί να μας δυσκολεύουν, διότι γνωρίζετε πως αν όλα ήταν δωρεάν, τα αποθέματα τροφής θα εξαντλούνταν, θα σπάνιζαν και θα οδηγούμασταν στο χάος. Από την άλλη μεριά όμως, εμείς τα παιδιά εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε την τελειότητα. Και αυτό είναι καλό, διότι εάν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε κάτι, πρέπει πρώτα να το ονειρευτούμε.
Then again, who's to say that certain types of irrational thinking aren't exactly what the world needs? Maybe you've had grand plans before, but stopped yourself, thinking, "That's impossible," or "That costs too much," or "That won't benefit me." For better or worse, we kids aren't hampered as much when it comes to thinking about reasons why not to do things. Kids can be full of inspiring aspirations and hopeful thinking, like my wish that no one went hungry, or that everything were free, a kind of utopia. How many of you still dream like that, and believe in the possibilities? Sometimes a knowledge of history and the past failures of Utopian ideals can be a burden, because you know that if everything were free, then the food stocks would become depleted and scarce and lead to chaos. On the other hand, we kids still dream about perfection. And that's a good thing, because in order to make anything a reality, you have to dream about it first.
Πολυτρόπως, η τόλμη μας να ονειρευόμαστε βοηθά στην επέκταση των ορίων των δυνατοτήτων. Για παράδειγμα, το Μουσείο Γυαλιού στην Τακόμα της Ουάσινγκτον, την πολιτεία καταγωγής μου - Ζήτω η Ουάσινγκτον - (Χειροκρότημα) έχει ένα πρόγραμμα που λέγεται, Τα Παιδιά Σχεδιάζουν Γυαλί, όπου παιδιά φτιάχνουν δικά τους σχέδια υαλοτεχνίας. Τώρα, ο φιλοξενούμενος καλλιτέχνης είπε ότι πήραν κάποιες από τις καλύτερες ιδέες τους από το πρόγραμμα, επειδή τα παιδιά δεν σκέφτονται τους περιορισμούς στο φύσημα του γυαλιού σε συγκεκριμένα καλούπια. Απλά έχουν καλές ιδέες. Όταν εσείς σκέφτεστε το γυαλί, ίσως να σκέφτεστε τα πολύχρωμα σχέδια Τσιχούλι ή ίσως Ιταλικά βάζα, όμως τα παιδιά προκαλούν τους υαλοτέχνες να τα ξεπεράσουν, βάζοντάς τους στο βασίλειο των ερωτοχτυπημένων φιδιών ή των μπέικον-παιδιών, που βλέπετε έχουν την "ματιά-κρέας". (Γέλιο)
In many ways, our audacity to imagine helps push the boundaries of possibility. For instance, the Museum of Glass in Tacoma, Washington, my home state -- yoohoo, Washington! (Applause) has a program called Kids Design Glass, and kids draw their own ideas for glass art. The resident artist said they got some of their best ideas from the program, because kids don't think about the limitations of how hard it can be to blow glass into certain shapes, they just think of good ideas. Now, when you think of glass, you might think of colorful Chihuly designs, or maybe Italian vases, but kids challenge glass artists to go beyond that, into the realm of brokenhearted snakes and bacon boys, who you can see has meat vision. (Laughter)
Τώρα, η εγγενής σοφία μας δεν χρειάζεται να είναι γνώση εκ των έσω. Τα παιδιά μαθαίνουν αρκετά από τους ενήλικες και έχουμε πολλά να μοιραστούμε. Νομίζω πως οι ενήλικες πρέπει να αρχίσουν να μαθαίνουν από τα παιδιά. Τις περισσότερες ομιλίες μου τις κάνω μπροστά σε εκπαιδευτικό κοινό, δασκάλους και μαθητές και μου αρέσει αυτή η αναλογία. Δεν θα έπρεπε να είναι ένας δάσκαλος στην κεφαλή της τάξης ορίζοντας στους μαθητές τι να κάνουν. Οι μαθητές θα έπρεπε να διδάσκουν τους δασκάλους τους. Η μάθηση μεταξύ ενηλίκων και παιδιών θα έπρεπε να είναι αμοιβαία. Η πραγματικότητα, δυστυχώς, είναι λίγο διαφορετική και αφορά κυρίως την εμπιστοσύνη ή την απουσία της.
Now, our inherent wisdom doesn't have to be insider's knowledge. Kids already do a lot of learning from adults, and we have a lot to share. I think that adults should start learning from kids. Now, I do most of my speaking in front of an education crowd -- teachers and students, and I like this analogy: It shouldn't be a teacher at the head of the class, telling students, "Do this, do that." The students should teach their teachers. Learning between grown-ups and kids should be reciprocal. The reality, unfortunately, is a little different, and it has a lot to do with trust, or a lack of it.
Αν δεν εμπιστεύεσαι κάποιον, του βάζεις περιορισμούς, σωστά; Αν αμφισβητώ την ικανότητα της μεγαλύτερης αδερφής μου να μου επιστρέψει το επιτόκιο 10% που καθόρισα στο τελευταίο της δάνειο, θα παρακρατήσω την ικανότητά της να μου πάρει περισσότερα χρήματα έως ότου μου τα επιστρέψει.(Γέλιο) Αληθινή ιστορία, παρεμπιπτόντως. Οι ενήλικες φαίνεται πως έχουν μια επικυρίαρχη περιοριστική αντιμετώπιση προς τα παιδιά από κάθε "μην το κάνεις αυτό", "μη κάνεις εκείνο" του σχολικού εγχειριδίου, μέχρι περιορισμούς στη χρήση του διαδικτύου στο σχολείο. Όπως δείχνει η ιστορία, τα καθεστώτα γίνονται καταπιεστικά όταν είναι επίφοβη η διατήρηση του ελέγχου. Και παρόλο που οι ενήλικες μπορεί να μην έχουν φτάσει στο επίπεδο των απολυταρχικών καθεστώτων, τα παιδιά έχουν καθόλου, ή πολύ λίγο, λόγο στη δημιουργία των κανόνων, όταν θα έπρεπε να υπάρχει αμοιβαία αντιμετώπιση, εννοώντας ότι ο πληθυσμός ενηλίκων θα έπρεπε να μαθαίνει και να εισακούει τις επιθυμίες του νεότερου πληθυσμού.
Now, if you don't trust someone, you place restrictions on them, right? If I doubt my older sister's ability to pay back the 10 percent interest I established on her last loan, I'm going to withhold her ability to get more money from me, until she pays it back. (Laughter) True story, by the way. Now, adults seem to have a prevalently restrictive attitude towards kids, from every "Don't do that, don't do this" in the school handbook, to restrictions on school Internet use. As history points out, regimes become oppressive when they're fearful about keeping control. And although adults may not be quite at the level of totalitarian regimes, kids have no or very little say in making the rules, when really, the attitude should be reciprocal, meaning that the adult population should learn and take into account the wishes of the younger population. Now, what's even worse than restriction,
Τώρα, αυτό που είναι χειρότερο από τον περιορισμό είναι ότι οι ενήλικες συχνά υποτιμούν τις ικανότητες των παιδιών. Λατρεύουμε τις προκλήσεις, αλλά όταν οι προσδοκίες είναι χαμηλές, πιστέψτε με, θα βαλτώσουμε. Οι δικοί μου γονείς είχαν μόνο υψηλές προσδοκίες από την αδερφή μου και εμένα. Εντάξει, δεν μας είπαν να γίνουμε γιατροί ή δικηγόροι ή κάτι παρεμφερές, όμως ο μπαμπάς μου μας διάβαζε για τον Αριστοτέλη και πρωτοπόρους μαχητές μικροβίων όταν τα υπόλοιπα παιδιά άκουγαν το "Χαρωπά τα δυό μου χέρια τα χτυπώ". Εντάξει, το έχουμε ακούσει και αυτό, αλλά οι "Μαχητές μικροβίων" σκίζουν. (Γέλιο)
is that adults often underestimate kids' abilities. We love challenges, but when expectations are low, trust me, we will sink to them. My own parents had anything but low expectations for me and my sister. Okay, so they didn't tell us to become doctors or lawyers or anything like that, but my dad did read to us about Aristotle and pioneer germ-fighters, when lots of other kids were hearing "The Wheels on the Bus Go Round and Round." Well, we heard that one too, but "Pioneer Germ Fighters" totally rules. (Laughter)
Μου άρεσε να γράφω από τα τέσσερά μου χρόνια και όταν έγινα έξι η μαμά μου μού έφερε ένα λάπτοπ με ενσωματωμένο το Γουόρντ της Μάικροσοφτ. Σε ευχαριστώ Μπιλ Γκέιτς και σ' ευχαριστώ Μαμά. Έγραψα περισσότερες από 300 μικρές ιστορίες σε εκείνο το μικρό λάπτοπ και ήθελα να τα εκδώσω. Αντί να χλευάσουν αυτή την ιδιοτροπία, ότι ένα παιδί ήθελε να εκδοθεί, αντί να πουν περίμενε μέχρι να μεγαλώσεις, οι γονείς μου με υποστήριξαν. Αρκετοί εκδότες δεν ήταν αρκετά ενθαρρυντικοί. Ένας μεγάλος εκδότης παιδικών βιβλίων ειρωνικά είπε ότι δεν συνεργάζονται με παιδιά. Εκδότης παιδικών βιβλίων που δεν συνεργάζεται με παιδιά; Δεν ξέρω, αλλά σαν να απομονώνετε ένα μεγάλο πελάτη εκεί. (Γέλιο) Όμως, ένας εκδότης, οι εκδόσεις Άκτσιον, ήθελαν να κάνουν το βήμα και να με εμπιστευτούν και να ακούσουν αυτά που είχα να πω. Εξέδωσαν το πρώτο μου βιβλίο, "Ιπτάμενα Δάχτυλα" - το βλέπετε εδώ - και από εκεί ξεκίνησαν: ομιλίες σε εκατοντάδες σχολεία, χαιρετισμοί σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς, και τελικώς, σήμερα, να μιλάω σε εσάς.
I loved to write from the age of four, and when I was six, my mom bought me my own laptop equipped with Microsoft Word. Thank you, Bill Gates, and thank you, Ma. I wrote over 300 short stories on that little laptop, and I wanted to get published. Instead of just scoffing at this heresy that a kid wanted to get published, or saying wait until you're older, my parents were really supportive. Many publishers were not quite so encouraging. One large children's publisher ironically said that they didn't work with children. Children's publisher not working with children? I don't know, you're kind of alienating a large client there. (Laughter) One publisher, Action Publishing, was willing to take that leap and trust me, and to listen to what I had to say. They published my first book, "Flying Fingers," you see it here. And from there on, it's gone to speaking at hundreds of schools, keynoting to thousands of educators, and finally, today, speaking to you.
Εκτιμώ την προσοχή σας σήμερα, διότι για να δείξεις ότι πραγματικά ενδιαφέρεσαι, ακούς. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα σε αυτή τη ρόδινη εικόνα των παιδιών να είναι πολύ καλύτερα από τους ενήλικες. Τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται ενήλικες όπως εσείς. (Γέλιο) Ή ακριβώς όπως εσείς, αλήθεια; Ο σκοπός είναι να μη μετατραπούν τα παιδιά στο δικό σας τύπο ενήλικα, αλλά να γίνουν καλύτεροι ενήλικες από ότι γίνατε εσείς, πράγμα που δεν είναι τόσο προκλητικό λαμβάνοντας υπόψιν τα διαπιστευτήριά σας, όμως ο τρόπος που συμβαίνει η πρόοδος είναι καθώς νέες γενιές και νέες εποχές μεγαλώνουν και αναπτύσσονται και γίνονται καλύτερες από τις προηγούμενες. Είναι ο λόγος που δεν είμαστε πια στο Μεσαίωνα. Άσχετα με το ποια είναι η θέση σας στη ζωή , είναι επιτακτικό να δημιουργείτε ευκαιρίες στα παιδιά έτσι ώστε να μεγαλώσουμε και να σας εντυπωσιάσουμε. (Γέλιο)
I appreciate your attention today, because to show that you truly care, you listen. But there's a problem with this rosy picture of kids being so much better than adults. Kids grow up and become adults just like you. (Laughter) Or just like you? Really? The goal is not to turn kids into your kind of adult, but rather, better adults than you have been, which may be a little challenging, considering your guys' credentials. (Laughter) But the way progress happens, is because new generations and new eras grow and develop and become better than the previous ones. It's the reason we're not in the Dark Ages anymore. No matter your position or place in life, it is imperative to create opportunities for children, so that we can grow up to blow you away. (Laughter)
Ενήλικες και φίλοι TEDστερς, πρέπει να ακούτε και να μάθετε από τα παιδιά να μας εμπιστεύεστε και να περιμένετε περισσότερα από εμάς. Πρέπει να μας ακούσετε σήμερα, διότι θα είμαστε οι ηγέτες του αύριο, το οποίο σημαίνει πως εμείς θα σας φροντίζουμε όταν θα είστε γέροι και ξεμωραμένοι. Όχι, αστειεύομαι. Όχι, αλήθεια, εμείς θα είμαστε η επόμενη γενιά, εκείνοι που θα πάνε αυτόν το κόσμο μπροστά. Και σε περίπτωση που δεν πιστεύετε πως αυτό έχει νόημα, θυμηθείτε πως η κλωνοποίηση είναι εφικτή και σημαίνει πως πρέπει να ξαναπεράσετε την παιδική ηλικία, στην οποία περίπτωση, θα θέλετε να εισακουστείτε όπως η δική μου γενιά. Ο κόσμος χρειάζεται ευκαιρίες για νέους ηγέτες και νέες ιδέες. Τα παιδιά χρειάζονται ευκαιρίες για να ηγηθούν και να πετύχουν. Είστε έτοιμοι για την πρόκληση; Διότι τα προβλήματα του κόσμου δεν θα έπρεπε να είναι κειμήλια της ανθρώπινης οικογένειας.
Adults and fellow TEDsters, you need to listen and learn from kids, and trust us and expect more from us. You must lend an ear today, because we are the leaders of tomorrow, which means we're going to take care of you when you're old and senile. No, just kidding. (Laughter) No, really, we are going to be the next generation, the ones who will bring this world forward. And in case you don't think that this really has meaning for you, remember that cloning is possible, and that involves going through childhood again, in which case you'll want to be heard, just like my generation. Now, the world needs opportunities for new leaders and new ideas. Kids need opportunities to lead and succeed. Are you ready to make the match? Because the world's problems shouldn't be the human family's heirloom.
Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.
Thank you. (Applause) Thank you. Thank you.